Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Ευχές

Εύχομαι το 2009
να πραγματώσει τα όνειρα
και τις ελπίδες
όλων των παιδιών
του πλανήτη.
Και οι μεγάλοι να μην
αγωνιούν για το μέλλον
των νέων.
Και τα τωρινά σχολεία να κλείσουν μια και καλή.
Ίσως γίνει έτσι μπορετό η κοινωνία και οι νέοι
να δημιουργήσουν κάτι καλύτερο
για τους ίδιους.
Για ένα αστιγμάτιστο μέλλον
όπου οι νέοι θα ανοίγουν δρόμους
και οι παλαιότερες γενιές θα ακολουθούν
αδιαμαρτύρητα
ξεπληρώνοντας το αυριανό χρέος.

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Ο δημόσιος καταγγελτικός λόγος του Προέδρου της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής Ν. Τορναρίτη

Σε ένα κείμενό του που δημοσιεύτηκε σε πολλές εφημερίδες – ανάμεσα στις άλλες και στο Φιλελεύθερο στις 27/12/2008 – και με τίτλο «Η αλήθεια για τη μετανάστευση» ο Πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής Ν. Τορναρίτης προβαίνει σε ορισμένες διαπιστώσεις.
Αφού λοιπόν εκθέτει τη νέα πραγματικότητα που δημιουργήθηκε στην Κύπρο την τελευταία δεκαετία, στη συνέχεια καταγγέλλει την κυβέρνηση «γιατί δεν έχει διαμορφώσει ακόμα μια ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική». Και στη συνέχεια τονίζει «ότι ως συντεταγμένη πολιτεία και πρωτίστως η κυβέρνηση και η βουλή, έχουμε ευθύνη να κοιτάξουμε με εντελώς νέο φακό το νέο πλαίσιο που μας περιβάλλει». Καταλήγει με την εισήγηση ότι τα αλλόγλωσσα παιδιά «πρέπει να μετέχουν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα».
Ποια είναι η πολιτική διάσταση του κειμένου του κ. Τορναρίτη;
Μα ο δημόσιος καταγγελτικός του λόγος λές και ο ίδιος δε μετέχει της εξουσίας ή το κόμμα του δεν έχει ρόλο και λόγο στη χάραξη πολιτικής!!!
Γιατί λοιπόν καταγγέλλει δημόσια το πρόβλημα;
Γιατί ο δημόσιος καταγγελτικός λόγος δημιουργεί ένα πλέγμα ασφαλείας για τον πολιτικό και διαφοροποιεί τη θέση του από το πρόβλημα, ώστε να αποσείσει και τη σχετική πολιτική ευθύνη!!! Δηλαδή ο δημόσιος καταγγελτικός λόγος από τους φορείς της εξουσίας του κράτους – που καθημερινά αυξάνεται και πληθύνεται – συνιστά απλώς ενδείκτη υποκρισίας, ανέξοδη πολιτική ρητορική και μέσο διαφυγής από την πολιτική αφάνεια.
Τέτοιες λοιπόν προσεγγίσεις από τους φορείς της κρατικής εξουσίας, όπως αυτή του κ. Τορναρίτη εξώφθαλμα επιχειρούν να αποποιηθούν και την προσωπική και την κομματική και τη συλλογική ευθύνη τους. Αλλά έχουν και ένα πρόσθετο ενδιαφέρον. Με το δημόσιο καταγγελτικό λόγο απευθύνονται στην κοινωνία. Οι ίδιοι λες και δεν είναι οι φορείς της εξουσίας, απλώς εισηγούνται στην κοινωνία λες και αυτή έχει την αρμοδιότητα να αποφασίζει!!! Είναι ευθύνη της κοινωνίας ή της πολιτικής ηγεσίας να ενταχθούν τα αλλόγλωσσα παιδιά στο εκπαιδευτικό σύστημα;
Με τέτοια τεχνάσματα οι φορείς της κρατικής εξουσίας ουσιαστικά επιδιώκουν ταυτόχρονα να μετακυλίσουν τις ευθύνες στην κοινωνία, να την ενοχοποιήσουν λες και η εύρυθμη λειτουργία του συστήματος επαφίεται στην αυτοσυνειδησία της κοινωνίας. Και φυσικά προσδοκούν να τους αποδώσουν τα εύσημα: «Ο Τορναρίτης τα λέει ωραία»!!! Και να υφαρπάξουν κανένα ψήφο.
Θεωρώ λοιπόν το δημόσιο καταγγελτικό λόγο του κ. Τορναρίτη –και του κάθε Τορναρίτη – ώς απλή ρητορία για λαϊκή κατανάλωση. Και καταγγέλλω τον κ. Τορναρίτη – και τον κάθε Τορναρίτη- για την πολιτική ευθύνη που έχει ο ίδιος, το κόμμα του και η βουλή για τη μη αντιμετώπιση του προβλήματος που εκθέτει. Οι πολιτικοί έχουν την ευθύνη να παράγουν πολιτική και γι αυτό αδροπληρώνονται από τους πολίτες. Δεν πληρώνοναι για να γράφουν εκθέσεις ιδεών στις εφημερίδες για τα προβλήματα που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν,ενώ είχαν την πολιτική ευθύνη!!!

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Η ατομική ελευθερία των μαθητών ή για τη στολή και τις τρίχες

Στα πλαίσια του διαλόγου για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ένα από τα θέματα που απασχόλησαν ε[ανειλημμένα τους εμπλεκομένους και τα ΜΜΕ ήταν και το θέμα της στολής και των τριχών των μαθητών. Συνεχώς το θέμα επανέρχεται στην επικαιρότητα με επιμονή των ίδιων των μαθητών. Πρόσφατο παράδειγμα η επίσκεψη της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής σε σχολεία της Λευκωσίας.
Ενώ λοιπόν οι ομιλητές έθεταν τα κατά την κρίση τους σοβαρά θέματα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι μαθητές επικεντρώνονταν στη στολή και στις τρίχες.
Η στάση αυτή των μαθητών προκάλεσε απογοήτευση στους πιο μεγάλους – παριστάμενους και δημοσιογράφους – αφού οι μαθητές έδειχναν ότι δεν ενδιαφέρονται για σοβαρές περιπτώσεις παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ασχολούνταν με τρίχες!!!
Η εμμονή των μαθητών στο πρόβλημα της στολής και των τριχών δεν είναι ανεξήγητο ή παράξενο. Ουσιαστικά οι μαθητές αναφέρονται στα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα. Το τι ρούχο θα φοράς, το μήκος των τριχών, το μούσι , όλα αυτά οι μαθητές τα θεωρούν αποκλειστικά δική τους υπόθεση και δεν αναγνωρίζουν δικαίωμα στην εξουσία να τα ρυθμίζει. Θεωρούν ότι σχετίζονται με το είναι τους, την ύπαρξή τους, την ιδιωτική του ζωή και αντιδρούν στους υφιστάμενους κανονισμούς. Και η προστασία της ιδιωτικής ζωής, η ατομκή ελευθερία είναι ένα κεκτημένο για τον άνθρωπο σήμερα όχι όμως και για το μαθητή.
Αυτό που λοπόν διεκδικούν οι μαθητές είναι περισσότερη ελευθερία, κατοχύρωση των ατομικών τους δικαιωμάτων ως ελεύθερων οντοτήτων και στο χώρο του σχολείου. Και όσο αυτά δεν αναγνωρίζονται από την εξουσία, δε θα βρίσκουν κάποιο νόημα στις δικηρύξεις της για την ανάγκη προστασία τους. Θα τα θεωρούν ρητορίες και κενολογίες. Γιατί η ίδια η εξουσία δε σέβεται τα δικά τους δικαιώματα.
Επομένως οι μεγάλοι θα απορούν και θα παραξενεύονται και θα επικρίνουν τους νέους γιατί οι ίδιοι μη έχοντας προβλημα στολής ή τριχών, ασχολούνται με τα «πιο μεγάλα και τα πιο σημαντικά». Οι μαθητές όμως θα ασχολούνται με τις τρίχες γιατί αποτελεί πρόβλημα για τους ίδιους.
Και αν οι παλαιότερες γενιές ενθυμούνται με νοσταλγία τα δικά τους μαθητικά χρόνια και τις καταπιέσεις που υφίσταντο με τη στολή, ας αναρωτηθούν για ποιους λόγους ανέχονταν τέτοιες καταπιέσεις. Και αν οι νέοι σήμερα δεν τις ανέχονται και αντιδρούν, ας αναρωτηθούμε όλοι τι έχει αλλάξει.
Σε κάθε πρίπτωση οι κανονισμοί για τη στολή και την ευπρεπή εμφάνιση των μαθητών, πρέπει να καταργηθούν. Ούτε το σχολείο ως μηχανισμός εξουσίας μπορεί να επιβάλει τον έλεγχο στους μαθητές ούτε οι μαθητές θα αποδεκτούν αδιαμαρτύρητα τέτοιο έλεγχο ούτε και οι γονείς στην πράξη είναι διατεθειμένοι να επιβάλουν έλεγχο στα παιδιά τους.
Η κατάργηση των υφιστάμενων κανονισμών περί στολής και εμφάνισης θα βοηθήσει να επικεντρωθούμε σε ουσιαστικά προβλήματα του σχολείου, η εξουσία να μην σπαταλά χρόνο και χρήμα ασχολούμενη με τρίχες και θα εκλείψουν αυτά τα σημεία έντασης ανάμεσα στη διοίκηση και τους μαθητές. Ούτως ή άλλως η ατομική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα διακινούνται ως ιδεολογία σε όλο τον πλανήτη.
Οι φορείς της κρατικής εξουσίας λοιπόν είναι καιρός να αποποιηθούν το δικαίωμά τους να ελέγχουν το σώμα των μαθητών και μέσω του ελέγχου του σώματος να φτιάχνουν τον υπάκουο και πειθαχημένο εργάτη και τον υπήκοο του κράτους. Και αν προσδοκούν ότι μέσω του ελέγχου του σώματος, καθίσταται και πιο εύκολος ο έλεγχος του πνεύματος, αυτή η μέθοδος είναι ξεπερασμένη και ολοκληρωτική.
Σε αντίθετη περίπτωση, οι φορείς της κρατικής εξουσίας μπορούν να επιμένουν στη νοσταλγία του παρελθόντος και να αναμένουν πότε οι μαθητές οριστικά θα καταργήσουν στην πράξη τους υφιστάμενους κανονισμούς. Τότε απλώς πανηγυρικά θα εξαγγείλουν την αυτο-κατάργησή τους!!!

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Το νέο σλόγκαν: "Μεταρρύθμιση των αναλυτικών προγραμμάτων ως δημόσιο εγχείρημα"

Το νέο σλόγκαν της επιτροπής των ειδικών για τη διαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων είναι «δημόσιο εγχείρημα». Το τονίζει με έμφαση ο πρόεδρος της Επιτροπής Γ. Τσιάκαλος : «Το δικό μας δημόσιο εγχείρημα χαρακτηρίζεται από την απόλυτη δημοσιότητα σε όλες τις φάσεις του προβληματισμού και από τη δυνατότητα συμμετοχής όλων σε κάθε φάση των διεργασιών».
Είναι γεγονός ότι υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη κλειστή και αδιαφανή διαδικασία και την ανοικτή και διαφανή διαδικασία. Η ανοικτή και διαφανής διαδικασία όμως δεν καθιστά εκ προοιμίου και τη διαδικασία δημοκρατική.
Ένα πράγμα είναι η «δημόσια» διαδικασία προβληματισμού και άλλο πράγμα η δημοκρατική διαδικασία.
Ο κ. Τσιάκαλος λοιπόν πώς αντιλαμβάνεται το «δημόσιο εγχείρημα»;
Ο κ. Τσιάκαλος είναι διορισμένος πρόεδρος επιτροπής με αρμοδιότητα να καταθέσει στην αρμόδια αρχή μια εισήγηση για τη διαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων. Με την ιδιότητα αυτή και στον προβληματισμό που αναπτύσσεται στην εν λόγω επιτροπή, θεώρησε ότι αυτός θα κατατίθεται δημόσια, δηλαδή θα κοινοποιείται, και επιπλέον ο καθένας μπορεί να καταθέτει την άποψή του.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Αν θεωρήσουμε ότι η πολιτική λειτουργία ακολουθεί τα στάδια της διαβούλευσης, της εισήγησης, της απόφασης και της υλοποίησης, τότε αυτό που επιχειρείται από τον κ. Τσιάκαλο είναι η συμμετοχή στο στάδιο της διαβούλευσης, πριν κατατεθεί η εισήγηση. Η εισήγηση θα διαμορφωθεί από την επιτροπή, η απόφαση θα ληφθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο, θα εγκριθεί από τη Βουλή και θα υλοποιηθεί από το Υπουργείο Παιδείας.
Στα πλαίσια λοιπόν του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος το «δημόσιο εγχείρημα» προσδίδει ένα νομιμοποιητικό χαρακτήρα στην απόφαση της επιτροπής του κ. Τσιάκαλου. Δηλαδή προσπαθεί μέσω της δημόσιας διαβούλευσης να εξασφαλίσει συναίνεση, ώστε να προωθηθούν οι μετέπειτα εισηγήσεις και αποφάσεις χωρίς αντιδράσεις. Είναι μια πολιτική επιλογή που στοχεύει στη νομιμοποίηση εκ των προτέρων των αποφάσεων των ειδικών και της κυβέρνησης.
«Δημόσιο εγχείρημα» λοιπόν στο στάδιο της διαβούλευσης σημαίνει κάτι άλλο
. Ο φορέας της εξουσίας δηλώνει την πρόθεσή του να επιφέρει αλλαγές στα αναλυτικά προγάμματα. Απευθύνεται στην κοινωνία ζητώντας εισηγήσεις για το συγκεκριμένο θέμα καθορίζοντας τελικά και τη διαδικασία με τη οποία θα διαμορφωθεί η τελική εισήγηση. Γιατί αν δεν καθοριστεί η διαδικασία διαμόρφωσης της τελικής εισήγησης, τότε πολύ πιθανόν ο καθένας θα λέει «τον πόνο του» και η εξουσία με ρητορίες περί δημοκρατικότητας να υλοποιήσει τις προειλημμένες αποφάσεις της , αφού ακούσει και το λαό!!!
Με απλά λόγια το «δημόσιο εγχείρημα» του κ. Τσιάκαλου πρέπει να απαντά στο ερώτημα: αν ένας πολίτης ανταποκρινόμενος σε αυτό το δημόσιο προβληματισμό καταθέσει τη δική του σκέψη, ποια θα ειναι η τύχη της; Θα κριθεί δημόσια με βάση το περιεχόμενο του λόγου που αρθρώνει ή στο βαθμό που δε συνάδει με τη φιλοσοφία της επιτροπής ή των δυνάμεων που δρουν στο παρασκήνιο,θα πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων ή θα ληφθεί «σοβαρά υπόψη» από τους ειδικούς στη διαμόρφωση του τελικού κειμένου;
Φυσικά το νέο αυτό σλόγκαν για νομιμοποίηση των αποφάσεων των ειδικών ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατική διαδικασία.
Στη δημοκρατική διαδικασία ο δήμος δεν επικεντρώνεται στη διαβούλευση για ετοιμασία της εισήγησης, αλλά στη διαδικασία λήψης της απόφασης, δηλαδή επιλέγει να κατέχει την αποφασιστική λειτουργία και όχι τη διαβουλευτική/εισηγητική ή την εκτελεστική.
Συμπερασματικά, το νέο σλόγκαν είναι μια διαδικασία νομιμοποίησης των αποφάσεων των ειδικών και της κυβέρνησης. Είναι μια μέθοδος για τους "αδαείς". Είναι μια απόδειξη ότι "πολιτεύονται εν κενώ" και αναζητούν απεγνωσμένα στηρίγματα σε διάφορα τεχνάσματα. Ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατική διαδικασία. Και ως τέτοια πρέπει να αποκαλύπτεται, ώστε να αναδεικνύεται συνεχώς ο συντηρητικός και αντιδραστικός χαρακτήρας των λεγόμενων εκσυγχρονιστών.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Αφιερωμένο στην εξέγερση των νέων

Ύποπτοι ελευθερίας

Ζευγαρώναμε την απελπισία μας
στους τοίχους
Κινούσαμε την ελπίδα μας
στους δρόμους
Τραγουδούσαμε το φόβο μας
στις πλατείες
Γίναμε ένα με τα πράγματα
Γίναμε ύποπτοι
Ύποπτοι ελευθερίας

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Αφιερωμένο στον Αλέξη

Σταυρωμένη άνοιξη

Σε κείνο το δίστρατο
κάθετο αγωνίας δεξιά και
αγώνα αριστερά
ένας σταυρός μαρμαρωμένος
Για να μπορούν τα σταυρωμένα όνειρά του
να μας χαμογελούν
για να μπορούν
οι φουρτουνιασμένες μνήμες
να βροντούν
στ΄ αστραφτωμένα όνειρα
της πνιγμένης εφηβείας

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Ο αντίκτυπος στην Κύπρο από την εξέγερση των νέων στην Ελλάδα

Η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα προκάλεσε ποικίλες αντίδρασεις στην Κύπρο.
Τα ΜΜΕ βασικά αναπαρήγαγαν την ειδησεογραφία των ελληνικών ΜΜΕ.
Στις εφημερίδες οι αρθρογράφοι –στη συντριπτική τους πλειοψηφία – αντίκρυσαν επικριτικά το ελληνικό φαινόμενο και με άξονα τον «χουλιγκανισμό», την «καταστροφολογία», την «έννομη τάξη», την «ελληνική πολιτική ιδιαιτερότητα»κλπ.. Αυτές όλες οι κενολογίες εντάσσονται στη λογική του ηθικού φρονηματισμού της κοινωνίας και δεν περιέχουν κάποια πολιτική πρόταση.Είναι η λογική των κατεστημένων συμφερόντων. Μερικοί όμως αρθρογράφοι είναι γεγονός πώς δεν υιοθέτησαν αυτό «το παραμύθι» και επικεντρώθηκαν στα οικονομικά και πολιτικά αίτια του φαινομένου.

Στα κυπριακά ιστολόγια – όσα μπόρεσα να επισκεφθώ – επικράτησε μια συντηρητική προσέγγιση. Αυτό είναι φυσιολογικό, αφού τα πιο πολλά αναπαράγουν το λόγο και τη σκέψη του κυπριακού πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Ελάχιστοι ήταν οι αυτόφωτοι προβληματισμοί από τους ιδιοκτήτες των κυπριακών ιστολογίων σε μια πρσπάθεια κατανόησης ή ερμηνείας του φαινομένου. Άλλοι υιοθέτησαν κα αναπαρήγαγαν τη δοκιμασμένη θεωρία «περί συνωμοσίας» των ντόπιων ή ξένων συμφερόντων και άλλοι προσάρμοσαν την προσέγγισή τους στις κομματικές τους λογικές, δηλαδή στην αναπαραγωγή των συμφερόντων του πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Οι πολιτικοί και τα κόμματα μάλλον αιφνιδιάστηκαν και εκδήλωσαν αρχικά μια αμηχανία. Στη συνέχεια όμως ταυτίστηκαν με την θέση του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου στον τρόπο αντίκρυσης των αντιδράσεων των νέων. Οι προβληματισμοί τους δηλαδή επικεντρώνονται αυτάρεσκα στον εαυτό τους: «να δούμε» και «να κάνουμε».

Ανάμεσα τώρα στους νέους - και αυτή είναι η πιο σημαντική πλευρά - εκδηλώθηκαν μερικές πορείες διαμαρτυρίας μαθητών. Αυτές οι εκδηλώσεις, για τα κυπριακά δεδομένα, είναι κάτι εκπληκτικό, αφού οι μαθητές δεν διαμαρτύρονται μαζικά ή διαμαρτύρονται εικονικά, δηλαδή με άνωθεν εντολές. Επίσης έγιναν εκδηλώσεις από ομάδες αντιεξουσιαστών, ιδιαίτερα σημαντικό γιατί αυτόνομα έδρασαν στους δρόμους.

Ο πιο μεγάλος αντίκτυπος όμως ήταν στα λύκεια. Εκεί οι μαθητές εναγωνίως ζητούσαν απαντήσεις για την εξέγερση των νέων στην Ελλάδα. Άνοιγαν οι ίδιοι συζητήσεις και προβληματίζονταν. Είναι από τις λίγες φορές που οι μαθητές διερωτούνταν για πολλούς και για πολλά.

Η προσέγγιση των μαθητών στα λύκεια με την προσπάθεια ανεύρεσης απαντήσεων στα διαδραματιζόμενα είναι ιδιαίτερα σημαντική. Το κυρίαρχο μήνυμα των ΜΜΕ φαίνεται ότι δεν ικανοποιούσε τους μαθητές και αναζητούσαν πρόσθετες απαντήσεις. Από την άλλη φαίνεται ότι τα γεγονότα στην Ελλάδα τους μίλησαν αλλιώς, όπως κανένας πολιτικός δεν έχει κατορθώσει μέχρι τώρα.

Ποιο θα είναι το μέλλον; Την απάντηση θα την δώσουν αυτοί που έχουν μέλλον. Η ουσία δεν είναι τι λέει ο κάθε πολιτικάντης ή δημοσιογραφίσκος ή άλλος σε διατεταγμένη υπηρεσία, αλλά τι λένε οι νέοι. Αυτούς πρέπει να ακούμε ή « εκ των κάτω το φως» , όπως έλεγε και ο Δ. Γληνός. Η συνείδηση της κοινωνίας δεν είναι δοσμένη σε κανένα αλλά διαμορφώνεται με βάση το συμφέρον. Και αν οι πολίτες κάποτε από τις ποικίλες εξουσίες προσδοκούσαν πολλά, μάλλον σήμερα δεν έχουν να περιμένουν τίποτε. Και « ο αμαθής όχλος» μπορεί και να σκέφτεται ενάντια και στις αφελείς προσεγγίσεις των εξουσιολάγνων και υπάρχει ελπίδα: «τα όνειρα των πολλών να γίνουν ο εφιάλτης των λίγων». Το μέλλον να ανήκει στους ανθρώπους –τους πολλούς - και όχι στους διαχειριστές της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας –τους λίγους.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Ένα χειρόγραφο κείμενο ενάντια στη λογική των παραιτημένων

Η ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

Τρίτη, 9 Δεκέμβριος 2008

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε
τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε
δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς;
Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα
ΕΜΕΙΣ
κλαίμε κι από μόνοι μας

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Ο Επίτροπος Ζιαν Φιγκέλ, οι παραγματικότητές μας και οι φαντασιακές προσλήψεις τους

Σύμφωνα με τον Ευρωπαίο Επίτροπο Εκπαίδευσης, Κατάρτισης, Πολιτισμού και Νεολαίας Ζιαν Φιγκέλ η Κύπρος ήταν η πιο ραγδαία αναπτυσσόμενη ανάμεσα στις 27 της ΕΕ στον εκπαιδευτικό τόμεα και σύμφωνα με τους στόχους που είχε θέσει η ΕΕ.
Ο κ. Φιγκέλ προκειμένου να τεκμηριώσει τη θέση του, παρουσίασε ορισμένα στατιστικά στοιχεία για την περίοδο 2000 έως 2007. Μέσα σε επτά χρόνια λοιπόν το ποσοστό των μαθητών που εγκαταλείπουν το σχολείο μειώθηκε από το 18.5% που ήταν το 2000 σε 12.6% το 2007,ενώ ο μέσος όρος στις 27 χώρες της ΕΕ ήταν 15.7%.
Ακόμα το ποσοστό των νέων που ολοκληρώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ανήλθε στο 85.5%, ενώ το ποσοστό των 27 ήταν 78.1%.
Με βάση αυτά τα δεδομένα γεννιούνται ορισμένα σημαντικά θέματα τα οποία απαιτούν και απαντήσεις από το Υπουργείο Παιδείας και τους ποικιλώνυμους ειδικούς.
Πώς έγινε κατορθωτό σε διάστημα 7 χρόνων να μειωθεί τόσο πολύ ο αριθμός των μαθητών που εγκαταλείπουν το σχολείο στη Γ΄ Γυμνασίου και κατ΄επέκταση, να αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών που ολοκληρώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση;
Δηλαδή ποια στοχευμένα μέτρα πήρε το Υπουργείο Παιδείας για να μην εγκαταλείπουν οι μαθητές το λύκειο , μέτρα τα οποία οι μαθητές και η κοινωνία αντίκρυσαν θετικά, με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών που ολοκληρώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση;
Ένα δεύτερο ερώτημα που γεννιέται είναι το εξής:σε ποιο βαθμό η έκθεση των σοφών για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση κατανοεί και ερμηνεύει αυτή τη σχολική πραγματικότητα,ώστε να είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι με τις αλλαγές που τώρα προωθούνται, η κατάσταση θα βελτιωθεί και δε θα χειροτερεύσει;

Πολύ φοβάμαι ότι απαντήσεις δε θα υπάρξουν ούτε από το Υπουργείο ούτε από τους ειδικούς. Και ο λόγος είναι απλός: επιχειρούν μια μεταρρύθμιση στηριγμένοι όχι στην κυπριακή σχολική πραγματικότητα αλλά σε φαντασιακές προσλήψεις κάποιων που παρουσιάζονται ως ειδήμονες.
Δε θα απαντήσουν γιατί επιχειρούν μια μεταρρύθμιση χωρίς να μπουν στον κόπο να κάνουν αυτό που θα έκανε ο κάθε νοήμων άνθρωπος, δηλαδή να προσπαθήσει όσο μπορεί να απεικονίσει πιο πιστά τη σχολική πραγματικότητα.
Δε θα απαντήσουν γιατί ο συντηρητικός και αντιδραστικός τρόπος της σκέψης τους, δεν τους αφήνει να δουν την πραγματικότητα. Ο δογματισμός και ο φανατισμός δεν τους αφήνει να ενεργήσουν ορθολογιστικά αξιολογώντας το υπαρκτό , έστω για να το αλλάξουν προς την κατεύθυνση που επιθυμούν.
Έτσι το μόνο που τους απομένει είναι να φτιάχνουν επιτροπές, υποεπιτροπές, εκθέσεις και να κενολογούν ασύστολα με βαρύγδουπες διακηρύξεις για να καλύψουν τη γύμνια τους.
Το Υπουργείο Παιδείας και οι ειδικοί φοβούνται να δουν τη πραγματικότητα γιατί μπορεί να τους διαψεύσει. Μπορεί να ακυρώσει τους μύθους, που ήταν το αποκούμπι της ζωής τους.
Γι αυτό θα συνεχίσουν να ρητορεύουν. Ή και να εξαγγέλλουν πομπωδώς άμεσα μέτρα – όπως έκανε ο Υπουργος Παιδείας στις 3/12/2008 - για υλοποίηση της ριζοσπαστικής τους μεταρρύθμιση, όπως η αναβάθμιση παιγνιδοτόπων στα νηπιαγωγεία ή βελτίωση του εξοπλισμού και της υλικοτεχνικής υποδομής των σχολείων!!! Έτσι αποκαλύπτουν για μια ακόμα φορά την ανεπάρκειά τους μη μπορώντας να ξεχωρίσουν τα στοιχειώδη της εκπαίδευσης από τα ουσιώδη. Μη μπορώντας τελικά να κατανοήσουν τη διαφορά ανάμεσα σε κάποια μέτρα βελτίωσης της υλικοτεχνικής υποδομής από μια μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση!!! Το να λειτουργούν τα αποχωρητήρια, να υπάρχουν θρανία και καρέκλες ή παγκάκια στην αυλή είναι στοιχειώδεις λειτουργικές απαιτήσεις σε ένα σχολείο. Και αν εξασφαλίζεται η λειτουργία ή η βελτίωση των αποχωρητηρίων, αυτό δε συνιστά μεταρρύθμιση των αποχωρητηρίων!!! Έλεος κύριοι!!!

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Ο κ. Καζαμίας, ο "εθνοκεντρισμός" και το πρόβλημα της παραχάραξης της ήδη παραχαραγμένης ιστορίας

Το πρόβλημα των σχολικών βιβλίων της ιστορίας είναι ο «εθνοκεντρισμός». Αυτή είναι η μόνιμη επωδός του κ. Καζαμία, Προέδρου της Επιτροπής για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Η τελευταία παρέμβασή του έγινε με ένα μακροσκελές άρθρο του στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ στις 23/11/2008.
Τι σημαίνει «εθνοκεντρισμός»; Ο κ. Καζαμίας σε μια συνέτευξή του στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 8/6/2008 δίνει μια απάντηση: «Εθνοκεντρισμός είναι η προσπάθεια μιας ομάδας να προβάλει και να χρησιμοποιήσει τις δικές της αξίες ως μέτρο για την κρίση άλλων».
Σε μια προσπάθεια να κατανοήσω τα γραφόμενα του κ. Καζαμία, θα επικεντρωθώ "στον εθνοκεντρισμό στην εκπαίδευση, αν και υπεισέρχονται εκ των πραγμάτων και άλλα ζητήματα.
Ο ορισμός λοιπόν του κ. Καζαμία δεν είναι διαφωτιστικός. Όταν ο κ. Καζαμίας αποφαίνεται ότι «εθνοκεντρισμός είναι η προσπάθεια μιας ομάδας.....» αμέσως τίθεται το αυτονόητο ερώτημα: ποιας ομάδας;
Διερωτώμαι ποιας ομάδας, γιατί ουδέποτε συνήλθε το έθνος για να πάρει κάποια απόφαση επί του θέματος.
Και αφού δε συνήλθε το έθνος, τότε ποιοι συνήλθαν και αποφάσισαν; Μια και αναφερόμαστε σε σχολικά βιβλία ιστορίας στην κρατική εκπαίδευση , είναι αυτονόητο ότι είναι οι φορείς της εξουσίας του κράτους, δηλαδή οι πολιτικοί, που θεώρησαν τους εαυτούς τους ως τους εκφραστές της θέλησης του έθνους και ερμήνευσαν τη βούλησή του κατά το δοκούν, δηλαδή κατά πως τους συνέφερε.
Επομένως μιλώντας για «εθνοκεντρισμό» στην εκπαίδευση εννοούμε την αντίληψη που έχουν οι φορείς της κρατικής εξουσίας για το έθνος. Δηλαδή είναι «εθνοκρατοκεντρισμός». Η ομάδα λοιπόν που διερμήνευσε το έθνος κατά το δοκούν είναι οι κάτοχοι της εξουσίας, δηλαδή τα κόμματα ως φορείς της εξουσίας. Και ως οι νικητές στη διαπάλη για την εξουσία, επέβαλαν τη δικη τους ερμηνεία. Είναι η επίσημη ιστορία, η ιστορία των «νικητών» -εκφραστών δήθεν του έθνους. Και κάποιοι φυσικά επιστήμονες έθεσαν τις υπηρεσίες τους στη διάθεση της εξουσίας για την «επιστημονική» συγγραφή της ιστορίας!!!
Φυσικά ο κάθε νοήμων μπορεί να αντιληφθεί ότι ένα πράγμα είναι η ιστορία του κράτους και άλλο η ιστορία του έθνους. Ποιοι τα ταυτίσαν σε μια δεδομένη χρονική στιγμή και σε τι στόχευαν με αυτή την ταύτιση, είναι επίσης κατανοητό. Επίσης είναι αυτονόητο ότι ένα πράγμα είναι το έθνος, άλλο ο εθνο-κρατοκεντρισμός και άλλο ο εθνικισμός. Η τάση κάποιων ειδικών να τα ταυτίζουν μάλλον αποδεικνύει την ανεπάρκειά τους.
Επομένως οι επισημάνσεις του κ.Καζαμία για τον «εθνοκεντρισμό» δε φωτίζουν το ζήτημα. Ο κ. Καζαμίας απλώς καταράζεται τον «εθνοκεντρισμό», δηλαδή την επίσημη εκδοχή της ιστορίας γιατί επιδιώκει μια αναθεώρηση της επίσημης εκδοχής. Δηλαδή με επιστημονικό περιτύλιγμα ουσιαστικά επιδιώκεται μια νέα εκδοχή του «εθνοκεντρισμού», αυτή που έχουν οι τωρινοί φορείς της κρατικής εξουσίας. Δηλαδή ο κ. Καζαμίας κάνει αυτό που έκαναν και οι προηγούμενοι ιστοριογράφοι, θέτει τις υπηρεσίες τους στη διάθεση της εξουσίας για να νομιμοποιήσει τη δική της τωρινή εκδοχή. Θα υπάρξει με άλλα λόγια μια νέα παραχάραξη της ήδη παραχαραγμένης σχολικής ιστορίας!!!
Εξάλλου ο κ. Καζαμίας είναι απολύτως σαφής: « Ο λόγος που υπάρχει ανάγκη αναθεώρησης των βιβλίων είναι γιατί βρισκόμαστε σε ένα στάδιο, που όπως έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση, που στόχος είναι η επαναπροσέγγιση, η επανένωση, η συμφιλίωση, η κατανόηση....».
Τελικά το πολιτικό πρόβλημα είναι ποια παραχαραγμένη ιστορία θα διδάσκονται οι μαθητές. Οι φορείς της εξουσίας, συνεπικουρούμενοι από επιστήμονες και ειδικούς, ετοιμάζονται να σερβίρουν στον αμαθή όχλο τη νέα εκσυγχρονιστική γνώση προς τέρψη των αφεντάδων. Η «εθνική διαπαιδάγωγηση» των νέων θα αποκτήσει νέο περιεχόμενο: ο παραδοσιακός εθνικισμός της νεοτερικότητας θα αντικατασταθεί από τον εκσυγχρονιστικό εθνικισμό!!!
Με απλά λόγια εθνο-κρατοκεντρισμός υπήρχε στην εκπαίδευση και εθνο-κρατο-κεντρισμό θα μας σερβίρουν!!!. Σίγουρα οι πολιτικοί και οι ειδικοί μπορούν να ακροβατούν και να χειραγωγούν. Εξάλλου αυτό είναι ένα μέρος της υψηλής αποστολής τους!!!

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Παιδαγωγική "της ειρήνης" ή παιδαγωγική "της ελευθερίας";

Όταν λοιπόν λέμε ότι θα καλλιεργήσουμε στους νέους την ειρηνική κουλτούρα ή θα προωθήσουμε την ειρηνική συμβίωση ή ακόμα πιο γενικά, πως πρέπει να εμφυτεύσουμε στις συνειδήσεις των νέων την αγάπη για την ειρήνη, δυστυχώς δε λέμε κάτι σημαντικό. Πιο πολύ κενολογούμε με συνθήματα. Γιατί ένα πράγμα είναι η προσδοκία και άλλο η πραγματικότητα.

Γιατί κενολογούμε;
«Γιατί κανένας δεν είναι τόσο ανόητος που να προτιμάει τον πόλεμο από την ειρήνη», όπως θα έλεγε και ο Ηρόδοτος. Ο κάθε άνθρωπος αυτονόητα προτιμά την ειρήνη. Τι θα καλλιεργήσουμε λοιπόν στους νέους; Αυτό που ο καθένας επιθυμεί;
Γιατί κενολογούμε;
Από μόνη της η λέξη ειρήνη δε σημαίνει κάτι. «Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι ονομάζουν ειρήνη είναι μια κενή λέξη» αναφέρει ο Πλάτων.

Θα πει κάποιος ότι ένα ζήτημα είναι η ειρήνη και άλλο ζήτημα είναι «η παιδαγωγική της ειρήνης». Φυσικά η σχολική πραγματικότητα δεν είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα. Εξάλλου, η παιδαγωγική της ειρήνης μπορεί να αποβεί και καταστρεπτική για μια χώρα. Ο ιστορικός Πολύβιος εκφράζει τη διαφωνία του με τον Πίνδαρο που συνιστούσε στους συμπολίτες του να θεμελιώσουν την ευτυχία τους « επί της ακτινοβόλου λαμπρότητας της μεγαλοπρεπούς ειρήνης» γιατί διαπιστώθηκε ότι η εφαρμογή αυτής της συμβουλής «ήταν όχι μόνο ατιμωτική αλλά και καταστρεπτική για τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας».

Από την άλλη μια παιδαγωγική της ειρήνης δεν είναι ορθολογιστική. Πιο ορθολογιστική προσέγγιση είναι η αναφορά του Παντίτ Νεχρού: «Η ειρήνη θα ρθεί μόνον τότε, όταν οι αιτίες που προκαλούν τον πόλεμο κατανικηθούν.Όσο θα διαρκεί η κυριαρχία μιας χώρα πάνω σε άλλη ή η εκμετάλλευση μιας τάξης από μια άλλη, αδιάκοπα θα γίνονται προσπάθειες για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης. Ποτέ η ειρήνη δεν μπορεί να ρθει απ΄ τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό».

Αν πάλι κάποιοι προσεγγίζουν την ειρήνη στη βάση ενός συστήματος αξιών, επίσης είναι ελέγξιμη η ιεράρχηση που επιχειρούν. Θα επικαλεστώ και πάλι τον ιστορικό Πολύβιο ο οποίος αναφέρει: «Παραδέχομαι πως ο πόλεμος είναι φοβερός, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό ώστε να υπομένουμε τα πάντα για να τον αποφύγουμε. Αλλιώς, τι κομπάζουμε για το της ελευθερίας όνομα πάντες, αν τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από την ειρήνη»;
Αυτή η επισήμανση του Πολύβιου πιστεύω ότι αποδίδει την ιστορική πραγματικότητα μέσα στους αιώνες. Και αυτό πρέπει να είναι η βάση κάθε παιδαγωγικής, δηλαδή μια παιδαγωγική της ελευθερίας. Μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να εκτιμήσει τα αγαθά της ειρήνης. Και μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος αναγνωρίζει και την ελευθερία του άλλου.
Στα σχολεία λοιπόν και στο βαθμό που οι μαθητές βιώνουν την ελευθερία στο ατομικό-κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο, τότε κάνουμε βήματα μπρος για τη δημιουργία ενός καλύτερου και ειρηνικού κόσμου.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Από την κριτική σκέψη στην ιστορική αμνησία ή για την εκσυγχρονιστική οπισθοδρόμησή τους

Αυτή τη σχολική χρονιά οι μαθητές τη Γ΄ λυκείου βιώνουν ένα γολγοθά στο μάθημα της Ιστορίας. Η εισαγωγή ενός ακατάλληλου διδακτικού εγχειριδίου σε συνάρτηση με τον προγραμματισμό της διδακτέας ύλης και το είδος της αξιολόγησης που καθορίστηκαν από το Υπουργείο Παιδείας, ουσιαστικά έχουν κυριολεκτικά αχρηστεύσει το εν λόγω μάθημα.
Την πολιτική ευθύνη
για το φετεινό αδιέξοδο φέρει το Υπουργείο Παιδείας. Μέρος της ευθύνης έχουν και οι ηγεσίες των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών – ΟΕΛΜΕΚ, ΣΕΚΦ, Παγκύπρια Συνομοσπονδία Γονέων, ΠΣΕΜ – οι οποίες συναίνεσαν ή ανέχθηκαν την απαράδεκτη κατάσταση ενάντια στη θέληση και των εκπαιδευτικών και των μαθητών. Δηλαδή όλοι τους έδωσαν πιστοποιητικά αυταρχισμού!!!
Γιατί είναι ακατάλληλο το βιβλίο;
Από ποσοτική άποψη είναι βαρυφορτωμένο πληροφορίες . Τώρα πια προστέθηκαν 100 χρόνια ιστορίας (από το 1815 αντί από το 1909) και οι σελίδες έχουν περιοριστεί σε σχέση με το προηγούμενο διδακτικό εγχειρίδιο. Είναι δηλαδή πυκνογράμμενο και με τέτοιο όγκο πληροφοριών που ο μαθητής είναι αδύνατο να συγκρατήσει. Και είναι αναγκαία η μηχανική αποστήθιση για τις ανάγκες των παγκύπριων εξετάσεων!!!

Οι πληροφορίες είναι «ατάκτως ερριμένες» λές και είναι πληροφορίες για κατανάλωση και όχι για κατανόηση του ιστορικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Η αποσπασματικότητα των πληροφοριών δημιουργεί πληθώρα ερωτημάτων και αποριών στους μαθητές. Και το Υπουργείο δεν προέβλεψε χρόνο για να δίνονται απαντήσεις. Και o εκπαιδευτικός πρέπει να τρέχει να προλάβει. Και η μόνη χρησιμότητα τελικά των πληροφοριών είναι η αξιοποίησή τους για τις ανάγκες των εξετάσεων και όχι για τις ανάγκες των μαθητών.
Το βιβλίο είναι ευρωκεντρικό αντικατοπτρίζοντας τις νέες πραγματικότητες. Και στα πλαίσια του ευρωκεντρισμού «αθωώνεται» ο Μέτερνιχ ως «φιλευρωπαϊστής» και η αποικιοκρατία εξηγείται ως φιλανθρωπία των ιμπεριαλιστικών χωρών!!! Πρέπει οπωσδήποτε οι μαθητές να «αναβαπτιστούν» ιστορικά στα πλαίσια της Ε.Ε..
Το βιβλίο έχει προσωποπαγή χαρακτήρα αναπαράγοντας τον προσωποπαγή χαρακτήρα της εξουσίας ως τις μέρες μας, τον οποίο επιδιώκει να διαιωνίσει εμφυτεύοντας στις συνειδήσεις των νέων ότι η ζωή είναι ισοδύναμο με πρόσωπα που μας εξουσιάζουν. Σε αυτά τα πλαίσια οι συλλογικοί αγώνες – κοινωνικοί και απελευθερωτικοί – προσαρμόζονται στην προσωποπαγή προσέγγιση της ιστορίας!!!
Όσο για την περίφημη κριτική σκέψη αυτή αντικαθίσταται από τη συσσώρευση πληροφοριών. Το πολυμαθίην και όχι το πολυνοίην είναι ο στόχος. Και χωρίς να τίθενται πρόβληματα για επίλυση, κριτική σκέψη δεν καλλιεργείται.
Μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο επιδιώκεται η διαμόρφωση ενός τύπου ανθρώπου που θα ταυτίζει τη γνώση με τη συλλογή, ταξινόμηση πληροφοριών, χωρίς σύνδεση με το κοινωνικό όλον και που θα βρίσκεται σε ετοιμότητα να τις ανακαλέσει κατόπιν οδηγιών της προϊστάμενης αρχής!!! Είναι ο νέος τύπος του υπάκουου και πειθαρχημένου εργαζόμενου και πολίτη. Είναι ο εκπαιδεύσιμος νέος που απαντά στις ανάγκες της οικονομίας για απασχολήσιμους νέους!!!
Εκπαιδευτικοί και μαθητές φέτος «επιμορφωνόμαστε» εκσυγχρονιστικά για να υπηρετήσουμε πιστά τη νέα πραγματικότητα, όπως το θέλησαν οι ειδικοί, οι επιστήμονες και οι πολιτικοί. Όλοι αυτοί, δηλαδή, που ξημερωβραδιάζονται για το καλό μας!!!
Το μεγαλύτερο πρόβλημα τελικά είναι πώς θα πετύχουμε να μείνουμε "αμόρφωτοι" , να αντισταθούμε στους "εκσυγχρονισμούς" τους ,να διατηρήσουμε τη δική μας μορφή !!!

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Ο κ. Γ. Τσιάκαλος και το πρωτότυπο επιχείρημά του για το πρόβλημα της σχολικής ιστορίας

Ο Πρόεδρος της Επιστημονικής Επιτροπής για τα νέα αναλυτικά προγράμματα με νέες δηλώσεις του στα ΜΜΕ επεχείρησε να συμβάλει στην εκτόνωση της κρίσης που προέκυψε σχετικά με την ιστορία.
Τι υποστήριξε ο κ. Τσιάκαλος;
Οι μαθητές από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο καλύπτουν 14.000 ώρες. Από αυτές μόνο 10 αφορούν τα επίμαχα σημεία στο μάθημα της ιστορίας. Και ο κ. Τσιάκαλος θέτει το εξής ερώτημα: Αν εμπιστευόμαστε το Υπουργείο Παιδείας για τη σωστή διαχείριση των 13.990 ωρών, γιατί να μην του αναγνωρίσουμε την ικανότητα να βρει λύση και για τις 10 ώρες;
Το ερώτημα που θέτει ο κ. Τσιάκαλος δεν είναι καθόλου επιστημονικό αλλά αφελές και προπαγανδιστικό.
Θεωρεί το πρόβλημα της ιστορίας ως ποσοστικό
. Μα αν είναι αυτή διάσταση , τότε εύκολα αφαιρείς από τη διδακτέα ύλη τα επίμαχα σημεία και εξαφανίζεται το πρόβλημα και για τις 14.000 ώρες.
Ακόμα οι 14.000 ώρες δεν έχουν την ίδια σημασία για τον κάθε μαθητή αλλά ούτε και για την κοινωνία και δεν μπορούν να εξομοιωθούν μόνο και μόνο γιατί είναι «ώρες»!!! Σε αυτές τις «όμοιες» ώρες εμπεριέχονται διαφορετικές γνώσεις και δραστηριότητες που απευθύνονται σε διαφορετικούς ανθρώπους.
Αλλά ο κ. Τσιάκαλος πέρα από την ανεδαφική ποσοτική διάσταση του προβλήματος, επιχειρεί να προσεγγίσει το πρόβλημα και πολιτικά.
«Αν εμπιστεύομαστε» λέει το Υπουργείο, τότε θα .... Ποιος είπε στον κ. Τσιάκαλο ότι η κοινωνία εμπιστεύεται το Υπουργείο για τη διαχείριση των 13.990 ωρών; Από πού το συμπεραίνει; Και αφού το εμπιστεύεται για τη διαχείριση των 13.990 ωρών, τότε πώς εξηγεί ο κ. Τσιάκαλος την άνθιση της παραπαιδείας και την ιδιωτικής εκπαίδευσης;
Θέτει ακόμα θέμα ικανότητας του κ. Υπουργού να βρει λύση. Δηλαδή η λύση του ζητήματος που προέκυψε για την ιστορία είναι θέμα ικανότητας; Οι διαμάχες που ξέσπασαν αφορούσαν το αν είναι ικανός ο Υπουργός;
Τι μας λέει ο κ. Τσιάκαλος; Να δούμε το θέμα που προέκυψε ποσοτικά και να εμπιστευθούμε τις ικανότητες του κ. Υπουργού!!!Αυτή είναι η επιχειρηματολογία ενός επιστήμονα-ειδικού που θα μας αλλάξει τα αναλυτικά προγράμματα.
Ο ίδιος ο κ. Τσιάκαλος μπορεί να έχει κάθε λόγο να εμπιστευθεί τον Υπουργό , γιατί τον διόρισε Πρόεδρο της συγκεκριμένης επιτροπής. Μπορεί ακόμα ο κ. Τσιάκαλος να εμπιστεύεται «εν λευκώ» τον Υπουργό και να συμμορφώνεται στις άνωθεν εντολές. Η κοινωνία όμως με βάση τη συζήτηση που έγινε μέχρι τώρα για το θέμα της ιστορίας, ευτυχώς θέτει και άλλα κριτήρια. Αντικρύξει το θέμα ποιοτικά και όχι ποσοτικά και τοποθετείται με πολιτικά κριτήρια και όχι προσωπικά. Ευτυχώς που η κοινωνία μας δεν είναι αποχαυνωμένη , όπως πολλοί θεωρούν, ούτε από τους πολιτικούς ούτε από τα ΜΜΕ αλλά ούτε από τους ειδικούς, που συνεργαζόνται με τους φορείς της εξουσίας με στόχο είτε το προσωπικό όφελος είτε για να περιθωριοποιήσουν την κοινωνία.
Ο κ. Τσιάκαλος λοιπόν το επιχείρημά του να το απευθύνει στους άλλους ειδικούς με τους οποίους συναγελάζεται σε αυτό το επίπεδο και την κυπριακή κοινωνία να την αφήσει ήσυχη.

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Ο Υπουργός Παιδείας και οι ταυτότητες: ρητορίες και πραγματικότητα

Ο Υπουργός Παιδείας σε άρθρο του που δημοσιέυτηκε στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις .4/11/2008 και με τίτλο «Εμείς , η παιδεία και το μέλλον μας», διατυπώνει την ακόλουθη θέση:
«Γι αυτό όλοι πρέπει να αποδεχτούμε ότι η πολιτιστική μας ταυτότητα δεν ταυτίζεται με τον πολιτικό χαρακτήρα του κράτους».
Αυτή η θέση του Υπουργού Παιδείας είναι σωστή και δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που θα μπορούσε να διαφωνήσει. Άλλο το έθνος και άλλο το κράτος, άλλο η συλλογική ταυτότητα (για παράδειγμα ανήκω στο ελληνικό έθνος ) και άλλο η πολιτειακή ταυτότητα (είμαι Κύπριος πολίτης, είμαι πολίτης του κυπριακού κράτους). Αυτονόητα δεν μπορεί να ταυτίζεται η πολιτειακή και η συλλογική ταυτότητα.
Μέχρι αυτό το σημείο ο Υπουργός δε λέει και κάτι σημαντικό. Από αυτή όμως την τοποθέτηση προκύπτουν κάποιες παραδοχές τις οποίες ο Υπουργός και η κυβέρνηση αποσιωπούν ή αποκρύβουν ή παρακάμπτουν ή και αναιρούν.
Η πρώτη λοιπόν παραδοχή αφορά την ιδιότητα του κ. Α. Δημητρίου
. Είναι Υπουργός, δηλαδή φορέας της κρατικής εξουσίας. Με αυτή την ιδιότητα λοιπόν οφείλει να επικεντρωθεί στα πολιτικά του καθήκοντα και να αφήσει ήσυχη τη συλλογική ταυτότητα των Ελληνοκυπρίων. Ως φορέας της κρατικής εξουσίας δε νομιμοποιείται να καθορίσει ο ίδιος το περιεχόμενο της συλλογικής ταυτότητας των Ελληνοκυπρίων, αφού δεν ταυτίζεται – όπως λέει - η συλλογική με την πολιτειακή ταυτότητα.
Παρόλα αυτά ασχολείται ταυτίζοντας τη συλλογική ταυτότητα των Ελληνοκυπριων με την πολιτική εξουσία του κράτους. Και προσπαθεί να προσδώσει ένα περιεχόμενο σε αυτή την ταυτότητα που να συνάδει με τις συγκυρίες του παρόντος ή τις πολιτικές επιδιώξεις της κυβέρνησης. Δηλαδή υπάρχει διάσταση λόγων και έργων από τον κ. Υπουργό!!! Και ενώ διακηρύττει τη μη ταύτιση των δύο ταυτοτήτων, στη συνέχεια τις ταυτίζει ως φορέας εξουσίας με στόχο να προσαρμόσει το περιεχόμενο της συλλογικής ταυτότητας στις αντιλήψεις της κρατικής ή κομματικής εξουσίας.
Αυτή η αντίληψη ειναι το ίδιο εθνικιστική με την αντίληψη που ταυτίζει το έθνος με το κράτος και την οποία αποστρέφεται ο κ. Υπουργός. Κοινό σημείο αναφοράς τους είναι η χρήση του έθνους από το κράτος και ο καθορισμός του περιεχομένου του κατά τρόπο που να βολεύει την κρατική εξουσία. Γι αυτό και οι εθνοκεντρικές και οι μη εθνοκεντρικές προσεγγίσεις είναι στη βάση τους αντιδραστικές και συντηρητικές.Και οι δύο θεωρούν ότι το κράτος καθορίζει τη συλλογική ταυτότητα της κοινωνίας. Και οι δύο προσεγγίσεις είναι στη βάση τους απολογητικές του ίδιου πολιτικού και οικονομικού συτήματος και έχουν τον ίδιο στόχο, να συντηρήσουν την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων, τα κατοχυρώσουν τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Σε προέκταση της θέσης για το διαχωρισμό των δύο ταυτοτήτων ο κ. Υπουργός θα έπρεπε να υποστηρίξει και τη θέση ότι ο ίδιος ως φορέας της εξουσίας του κράτους δεν είναι αρμόδιος να καθορίζει το περιεχόμενο της συλλογικής ταυτότητας των Ελληνοκυπρίων. Αυτό, θα έπρεπε να διακηρύξει, είναι θέμα της ελληνοκυπριακής κοινότητας και αυτή είναι αρμόδια να προσδώσει ένα περιεχόμενο στην συλλογική της ταυτότητα και όχι να αποπειράται ο ίδιος εξουσιαστικά να το καθορίσει.
Η πρόσληψη του έθνους ως εξουσίας του κράτους γέννησε και γεννά τους εθνικισμούς, κρατικούς και εκσυγχρονιστικούς. Η απόπειρα του Υπουργού να αποβεί ο ίδιος καθοριστικός εκφραστής του περιεχομένου του έθνους , να ορίσει δηλαδή στο παρόν το περιεχόμενο της εθνικής ταυτότητας (ιστορία, ειρηνική κουλτούρα και τα τοιαύτα) προκαλεί τις αντιδράσεις αυτών που προηγουμένως κατείχαν την εξουσία και όρισαν την εθνική ταυτότητα σύμφωνα με το συμφέρον των προηγούμενων κατόχων της εξουσίας. Και εξυφαίνονται αυτές οι συγκρούσεις για την ιστορία, το στόχο της χρονιάς. Το κοινό στοιχείο όμως των εθνικιστών και των αντι-εθνικιστών είναι πως συμφωνούν σε ένα, το κράτος θα αποφασίσει και όχι η κοινότητα.
Αυτή η κοινή προσέγγιση όλων είναι που καθιστά αντιδραστική και συντηρητική την πρόσληψη του έθνους. Αυτή η κοινή παραδοχή είναι που ουσιαστικά υποσκάπτει την όποια προοπτική επίλυσης του κυπριακού προβλήματος.Αυτή η εξώφθαλμη αδυναμία των κρατούντων να διαλεχθούν με την πραγματικότητα του παρόντος και του παρελθόντος σε σχέση με τις συλλογικές ταυτότητες είναι η αιτία των δεινών του τόπου και όχι η συλλογική ταυτότητα των Ελληνοκυπρίων ή των Τουρκοκυπρίων.
Οι διακηρύξεις λοιπόν του Υπουργού Παιδείας για διαχωρισμό των ταυτοτήτων αποτελεί μια ρητορία, αφού υπάρχει διάσταση λόγων και έργων. Άλλα λέει για λαϊκή κατανάλωση και άλλα πράττει. Προσπαθεί να εμφυτεύσει στο μυαλό των πολιτών ότι οι ταυτότητες είναι ξεχωριστές. Φυσικά ο κόπος του θα πάει χαμένος γιατί η κοινωνία είναι πολύ πιο μπροστά από τις αντιλήψεις των ειδικών. Αυτά που διακηρύττει δημοσίως ο κ. Υπουργός βασικά έπρεπε να τα απευθύνει στον εαυτό του και στην πολιτική τάξη. Γιατί εκεί ήταν και εξακολουθεί να είναι το πρόβλημα: η απαίτησή τους να ορίζουν ως αυθεντικοί έκφραστές και την πολιτειακή και τη συλλογική ταυτότητα της κοινωνίας!!!

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Είπαν και ελάλησαν: "Ενταφιασμός εδώ και τώρα της συζήτησης για την ιστορία"!!!

Συνήλθε η Επιτροπής Παιδείας της Βουλής τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008. Θέμα της συζήτησης κανονικά ήταν οι προϋπολογισμοί του Υπουργείου Παιδείας. Όμως η συζήτηση επικεντρώθηκε σε άλλο θέμα, αυτό της ιστορίας.
Το αποτέλεσμα της συζήτησης για την ιστορία είναι ο «ενταφιασμός» της συζήτησης για την ιστορία!!! Και γιατί; Διότι, καθώς είπαν οι βουλευτές, αποτελεί κίνδυνο για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση!!!
Είναι εκπληκτική η λογική των βουλευτών
. Δηλαδή τόσο καιρό που ακόνιζαν τα σπαθιά τους για την ιστορία, ουσιαστικά αυτό που έκαναν, ήταν να υποσκάπτουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση!!! Και αφού κατάφεραν μόνοι τους να την υποσκάψουν με το διάλογο για την ιστορία, τώρα θεώρησαν ξαφνικά – πιθανόν θεϊκή έμπνευση – ότι πρώτιστον καθήκον τους είναι η διαφύλαξη της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Και πήραν τη δραματική απόφαση, όλοι μαζί, ενωμένοι ωσάν ένα σώμα, να κάνουν τη μεγάλη θυσία, να σταματήσουν να συζητούν για την ιστορία για χάρη της μεταρρύθμισης!!!
Για πέντε μήνες μας τρέλλαναν οι κύριοι βουλευτές της Επιτροπής Παιδείας με το θέμα της ιστορίας.Και τι δεν ακούστηκε!!! Κατήντησαν γυρολόγοι των ΜΜΕ για να συντηρούν το θέμα και να εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον αλλήλων. Και πληρώνονταν κανονικά από το δύσμοιρο λαό μας. Και πληρώνονταν για να υποσκάπτουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση!!! Χαλάλι τους τα λεφτά που πήραν άδικα. Φτάνει που στο τέλος κατανόησαν το λάθος τους και μετανόησαν!!! Και αφού δεν βρήκαν κάποιο πιο σοβαρό λόγο για να δικαιολογήσουν την αιφνίδια μεταστροφή τους, ανέσυραν από το αποθεματικό οπλοστάσιο της εξουσίας την κινδυνολογία: «κινδυνεύει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση»!!!
Το εκπληκτικό είναι πώς συμφώνησε και ο Υπουργός Παιδείας!!!Το σκεπτικό του είναι πως « δεν υπάρχει αντικείμενο για συζήτηση»!!!
Μα αφού δεν υπάρχει αντικείμενο για συζήτηση, τότε γιατί άνοιξες ολομόναχός σου τη συζήτηση με συνεντεύξεις και δηλώσεις στα ΜΜΕ;
Ο κ. Υπουργός δυστυχώς φαίνεται ότι έβαλε σκοπό της ζωής του να μας ταλαιπωρεί με τους άστοχους χειρισμούς του
. Για τρεις ολόκληρους μήνες μας ταλαιπωρούσε με το θέμα των GCE για εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Για πέντε τώρα μήνες μας ταλαιπωρεί με ένα θέμα που δεν έχει αντικείμενο συζήτησης, όπως ο ίδιος λέει.Και με θαυμαστό τρόπο όλοι το συζητούσαν χωρίς κανείς να καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει αντικείμενο. Βίωναν όλη μια εικονική πραγματικότητα και νόμιζαν ότι έκαναν και τίποτε σπουδαίο. Δημιούργησαν μια ψευδή συνείδηση της πραγματικότητας και ενταγμένοι μέσα στο φαντασιακό τους κόσμο, πορεύονταν σε δρόμους ατελεύτητους!!!
Και όλοι αυτοί κυβερνούν τον τόπο, θα λύσουν και το κυπριακό και εξυπηρετούν , υποτίθεται, και το συμφέρον της κοινωνίας!!! Τι μας σώζει; Το γεγονός ότι είναι ειδικοί. Γιατί δεν μπορώ να διακωμωδήσω την κατάσταση, αν δεν είχαν και αυτή την εξειδίκευση.
Ή μήπως θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αν όλη αυτή η συνομοταξία των ειδικών μας άδειαζε τη γωνιά;

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Ευτυχώς δεν πάρθηκε καμία ουσιαστική απόφαση για τη νεανική παραβατικότητα!!! Έτσι, μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε...

Συνήλθε το Συμβούλιο Δημοτικής και Μέσης Εκπαίδευσης – ένα από τα όργανα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης - την Παρασκευή , 31 Οκτωβρίου 2008. Δεν εξάντλησε τα θέματα της ημερήσιας διάταξης λόγω μη ορθολογικής διαχείρισης του χρόνου. Η συνεδρία εξαντλήθηκε στη συζήτηση του πρώτου θέματος, της νεανικής παραβατικότητας ή κατά άλλους της αντικοινωνικής συμπεριφοράς των νέων. Και ο καθένας «το μακρύ και το κοντό του» από τους διάφορους φορείς της δήθεν «κοινωνίας των πολιτών». Η μεταρρύθμιση δεν κατέστη δυνατόν να συζητηθεί.
Διερωτάσαι τι συζητούσαν οι άνθρωποι εκεί; Υπήρχε μόνο μια πρόταση για λήψη μέτρων πάνω στο τραπέζι. Όλοι οι εμπλεκόμενοι την αντίκρυσαν θετικά, αφού κανένας άλλος δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για να καταθέσει κάποια πρόταση.
Τι συζητούσαν λοιπόν; Μάλλον ο καθένας «θα έλεγε το πόνο του» ή ο κάθε εκπρόσωπος άδραξε την ευκαιρία να αναδειχτεί για μια στιγμή – έστω και «συμφωνώντας με τους προλαλήσαντες» - σε πρωταγωνιστή μιας τόσο σοβαρής σύναξης υπό την Προεδρία του κ. Υπουργού ή για να δώσει πιστοποιητικά υποταγής στον αφέντη.
Επί της ουσίας ο Υπουργός πρότεινε τη «σύσταση επιτελικής ομάδας , τη λειτουργία συντονιστικού φορέα και ειδικού παρατηρητηρίου καθώς και σεμινάρια επιμόρφωσης». Πρότεινε δηλαδή κάποια από τα μέτρα που εισηγήθηκε η Επιτροπή των ειδικών για τη σχολική βία.
Τα μέτρα αυτά δε λένε κάτι. Βασικά με τις επιτροπές , τις υποεπιτροπές, τους συντονισμούς και τα τέτοια η λήψη μέτρων μετατίθεται για το μέλλον. Βασικά όλοι αυτοί οι εμπλεκόμενοι αποφάσισαν ότι το πρόβλημα θα μελετάται, ώστε να ληφθούν μέτρα σε ένα μελλοντικό στάδιο.
Το αστείο είναι τι θα μελετούν όλες αυτές οι επιτροπές;
Για να έχουν δεδομένα για τη νεανική παραβατικότητα, θα πρέπει το ίδιο το σχολείο να έχει δεδομένα που θα τα κοινοποιεί στο Υπουργείο. Υποστηρίζω λοιπόν ότι κανένα σχολείο δεν έχει πραγματικά δεδομένα για την παραβατικότητα στο συγκεκριμένο σχολείο. Τι θα καταγράφει το Υπουργείο; Τη διαστρεβλωμένη εικόνα που θα του κοινοποιούν τα σχολεία; Και θα κάθονται οι ειδικοί με κάθε σοβαρότητα για να μελετούν τα διαστρεβλωμένα στοιχεία;Και θα χαρακτεί πολιτική με βάση τη συνολική διαστρεβλωμένη εικόνα των σχολείων;
Και ούτε ένας στο Συμβούλιο Δημοτικής και Μέσης Εκπαίδευσης –υπουργός, γραφειοκράτης,εκπαιδευτικός, γονιός, μαθητής, κομματικός – δε βρέθηκε να ρωτήσει το αυτονόητο: τα σχολεία διαθέτουν ένα αξιόπιστο σύστημα καταγραφής της νεανικής παραβατικότητας ώστε να καταστεί δυνατό να χαραχθεί πολιτική στηριγμένη σε αντικειμενικά δεδομένα σε επίπεδο Υπουργείου;
Προσωπικά αισθάνομαι τη ανάγκη να χαιρετίσω και δημόσια το γεγονός ότι δεν πάρθηκε καμία απόφαση επί της ουσίας από το Συμβούλιο Δημοτικής και Μέσης Εκπαίδευσης.. Γιατί μόνο που σκέφτομαι αυτό το ενδεχόμενο, κυριολεκτικά τρομάζω!!!

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Ο Πρόεδρος, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και το φόβητρο της ιστορίας

Στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ (3/11/2008) δημοσιεύτηκε η πιο κάτω είδηση:
«Σε δηλώσεις του στο περιθώριο της τελετής για τα 100χρονα του Δήμου Ακανθούς, που έγινε το βράδυ του Σαββάτου στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας, κληθείς να σχολιάσει αντιδράσεις για τις αλλαγές στα βιβλία της Ιστορίας, είπε και τα εξής: ''Εμείς λελογισμένα, χωρίς ακρότητες, θα προωθήσουμε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που αποτελεί αναγκαιότητα για τον τόπο και για την παιδεία μας''.Επιχείρησε, ωστόσο, να καθησυχάσει όσους προβλέπουν παραχάραξη της ιστορίας ή υποβάθμιση του ρόλου και της σημασίας του αγώνα της ΕΟΚΑ. ''Δεν πρόκειται εμείς να διαστρεβλώσουμε την ιστορία του τόπου. Αντιθέτως, εάν θα γίνει κάτι με τα βιβλία της ιστορίας, αυτό θα είναι η αποκατάσταση της αλήθειας για την ιστορία του τόπου μας και να μη φοβάται κανένας από αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία αυτού του τόπου, ότι θα τύχει οποιασδήποτε δυσμενούς διάκρισης. Εμείς και τους αγωνιστές και τους αγώνες τους τιμούμε και θα τους τιμούμε πάντα και κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ σε όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Κύπρου'', δήλωσε ο Πρόεδρος Χριστόφιας. "Κατά συνέπεια" είπε, "έχουν να φοβηθούν μόνο όσοι δεν συνδράμουν σωστά έτσι ώστε η αλήθεια να λάμπει και επαναλαμβάνω η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα γίνει. Τίποτα το μεμπτό δεν εγείρει το Υπουργείο Παιδείας, ούτε και πρόκειται να εγείρει. Ο διάλογος θα συνεχιστεί και εύχομαι και ελπίζω όλη η κοινωνία να συνδράμει σε αυτόν το διάλογο''.

Το πρώτο μήνυμα του Προέδρου είναι πως «η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα γίνει». Ποιος μέχρι τώρα, έστω και ένας, υποστήριξε το αντίθετο; Όλοι οι φορείς - δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι - υποστηρίζουν μεταρρύθμιση εδώ και τώρα. Μάλιστα αρκετοί κατηγορούν το Υπουργείο για κωλυσιεργία στην προώθηση της μεταρρύθμισης. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα γίνει μια μεταρρύθμιση, αλλά το είδος της μεταρρύθμισης. Και σε αυτό το θέμα όλα κινούνται νεφελωδώς και ο καθένας μιλώντας για μεταρρύθμιση υπονοεί και κάτι άλλο!!! Και ο Πρόεδρος εκδηλώνει μια αποφασιστικότητα κενή περιεχομένου για τους πολίτες .Κανένας πολίτης δε γνωρίζει το είδος της μεταρρύθμισης που προωθείται,ώστε να έχει μια συνόλικη αντίληψη και να μπορεί να τοποθετηθεί.

Το δεύτερο μήνυμα μήνυμα του Προέδρου αφορούσε το θέμα της σχολικής ιστορίας.Υποστήριξε ότι δε θα την παραχαράξει, θα αποκαταστήσει την αλήθεια. Ο Πρόεδρος λάθεψε σε αυτές τις δηλώσεις.Γιατί δεν είναι δική του δουλειά ούτε της κυβέρνησής του η συγγραφή της ιστορίας. Αυτή είναι υποτίθεται ευθύνη των ειδικών, των επιστημόνων και σε αυτούς θα έπρεπε να παραπέμψει ο Πρόεδρος. Γιατί με τη λογική του Προέδρου, προβάλλεται η άποψη ότι η κρατική εξουσία αποφάσισε να αποκαταστήσει την αλήθεια στην ιστορία. Και αυτό που απομένει είναι να βρεί κάποιους ειδικούς να διεκπεραιώσουν τις εντολές της εξουσίας.

Η τρίτη τοποθέτηση του Προέδρου μάλλον προκύπτει από την αλαζονεία της εξουσίας.Είναι αδιανόητο ο Πρόεδρος να αναφέρει ποιοι πρέπει να φοβούνται και ποιοι όχι από την αναθεώρηση της ιστορίας.Και να διαβεβαιώνει ότι η ιστορία, δηλαδή η εξουσία δε θα προβεί σε δυσμενή διάκριση του άλφα ή του βήτα.
Η χρήση της επίσημης ιστορίας ως φόβητρου είναι πρωτοφανής!!!

Ποιοι εξευτελίζονται κυριολεκτικά με αυτές τις προσεγγίσεις; Οι ειδικοί, οι επιστημόνες. Όλοι αυτοί οι γνωστικοί που θέτουν τις υπηρεσίες τους στη διάθεση της εξουσίας ως εκτελεστικά όργανα. Και χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους για να υλοποιήσουν σχεδιασμούς της όποιας εξουσίας και να τη νομιμοποιήσουν στα μάτια της κοινωνίας!!!

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Η Επίτροπος Διοκήσεως για το ρατσισμό στα σχολεία ή η συνήθης μέθοδος απόκρυψης της πραγματικότητας

Σε δηλώσεις της η Επίροπος Διοικήσεως στις 30/10/2008 αναφέρθηκε σε περιπτώσεις ρατσισμού στα σχολεία. Κατά την Επίτροπο δεν υπάρχουν δεδομένα από τα σχολεία για να διαπιστωθεί η έκταση του προβλήματος. Και εισηγήθηκε να δημιουργηθεί στο Υπουργείο Παιδείας Παρατηρητήριο, δηλαδή ένα σύστημα καταγραφής τέτοιων φαινομένων, ώστε να γίνει γνωστή και η πραγματική έκταση του προβλήματος.
Οι λογικές προτάσεις της Επιτρόπου Διοικήσεως δε θα προωθηθούν. Γιατί και το 20000 είχε γίνει παρόμοια προσπάθεια, δηλαδή να δημιουργηθεί ένα σύστημα καταγραφής φαινόμενων βίας, απειθαρχίας ώστε να γίνει γνωστή η έκταση του προβλήματος. Έμεινε στα χαρτιά.
Γιατί δεν προωθούνται αυτά τα αυτονόητα στα σχολεία;
Ο πρώτος λόγος αφορά το Υπουργείο, δηλαδή πολιτικοί και υπηρεσιακοί προϊστάμενοι θεωρούν ότι η δημοσιοποίηση τέτοιων στοιχείων θα αμαυρώσει την εικόνα τους αλλά και θα τους εξαναγκάσει να πάρουν και αποφάσεις. Και οι αποφάσεις συνήθως στοιχίζουν.
Ο δεύτερος λόγος είναι οι διευθυντές των σχολείων οι οποίοι υιοθετώντας τη λογική της προϊστάμενης αρχής προσπαθούν να αποκρύψουν τέτοια περιστατικά για να μην «αμαυρωθεί η εικόνα του σχολείου τους» αλλά και για να μην ενοχοποιηθούν οι ίδιοι για ανικανότητα.
Έτσι επικρατεί στα σχολεία ο νόμος της σιωπής και της απόκρυψης. Κανένα σχολείο δεν έχει πραγματική εικόνα στη βάση συστηματικής καταγραφής δεδομένων ούτε για τη βία ούτε για το ρατσισμό. Και φυσικά όταν δεν έχεις στοιχεία, δεν υπάρχει πρόβλημα και δεν υπάρχει ανάγκη να πάρεις μέτρα!!!
Δυστυχώς και στο Υπουργείο και στα σχολεία επικρατούν συντηρητικές και αντιδραστικές λογικές. Ο κάθε νοήμων θα υποστήριζε ότι η πιστή απεικόνιση της σχολικής πραγματικότητας είναι θεμελιώδες για τη βελτίωση.Και με βάση την πραγματική εικόνα το σχολεία θα έπρεπε να αναλαμβάνουν δράσεις για βελτίωση της κατάστασης και όχι να επιχειρούν να αποσιωπούν σοβαρά προβλήματα.
Και το Υπουργείο αντί να ζητά στοιχεία από τα σχολεία, τα οποία ούτως ή άλλως είναι και εικονικά, θα ήταν καλύτερο να ζητά από τα σχολεία τις δράσεις που ανέλαβαν για βελτίωση σε διάφορους τομείς. Στόχος λογικά θα έπρεπε να είναι να ξεφύγουμε από τη λογική της απόκρυψης και της εικονικής πραγματικότητας και να υιοθετήσουμε τη λογική της βελτίωσης.
Φαίνεται όμως ότι η απόκρυψη της πραγματικότητας βολεύει πολλούς. Και η διαφάνεια ενοχλεί ακόμα πιο πολλούς. Και με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση μάλλον θα βολευτούν όλοι. Γιατί δε κινείται τίποτε απολύτως. Λες και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα είναι «θείο δώρο».

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Ο Υπουργός Παιδείας, η ελευθερία της έκφρασης των μαθητών και η ακατανόητη έκπληξή του

Το δημοσίευμα της εφ. ΠΟΛΙΤΗΣ στις 24/10/2008 ανέφερε τα εξής:
«Έκπληξη και απογοήτευση για τις επιθέσεις που δέχονται οι τροποποιητικοί κανονισμοί λειτουργίας των σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης, οι οποίοι κατατέθηκαν για συζήτηση στη Βουλή, εξέφρασε χθες ο υπ. Παιδείας, Αντρέας Δημητρίου. Ερωτηθείς σχετικά ανέφερε ότι θεωρεί «αδικαιολόγητες τις επιθέσεις εναντίον τού νομοσχεδίου, διότι το Υπουργείο δεν έκανε οτιδήποτε άλλο παρά να απαλείψει μια αντισυνταγματική διάταξη που υπήρχε στους προηγούμενους κανονισμούς, που περιόριζε την ελευθερία του λόγου». «Είμαστε ελεύθερη δημοκρατία, η ελευθερία του λόγου δεν περιορίζεται από κανέναν και πρέπει να εκφράσω την απογοήτευσή μου διότι υπάρχουν παράγοντες στον τόπο που δίνουν την εντύπωση ότι πρέπει να φιμώσουμε τη νεολαία μας».


Η διαμάχη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ από τη μια και τα υπόλοιπα κόμματα από την άλλη είναι η διαγραφή ή όχι της πιο κάτω επιφύλαξης από τους κανονισμούς λειτουργίας των σχολείων: «νοείται περαιτέρω ότι η ελευθερία έκφρασης δεν τείνει στην προώθηση κομματικών θέσεων».
Η διαγραφή της επιφύλαξης δεν αφορά την ελευθερία της έκφρασης των μαθητών, όπως διατείνεται ο Υπουργός Παιδείας, αλλά αν με τη διαγραφή της θα επιτραπεί η είσοδος των κομματικών νεολαιών στα σχολεία. Εξάλλου αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αίτημα από τους μαθητές για προστασία της ελευθερίας της έκφρασης στα σχολεία γιατί αυτό το δικαίωμα είναι κατοχυρωμένο στην πράξη. Υπάρχει αίτημα όμως από την ΕΔΟΝ και το ΑΚΕΛ για είσοδο των κομματικών νεολαιών στα σχολεία. Και ευελπιστούν ότι με την απάλειψη της συγκεκριμένης επιφύλαξης στο νόμο, θα καταστεί δυνατόν να μπούν κυριολεκτικά από το παράθυρο στα σχολεία.
Γιατί από το παράθυρο;
Άλλο το ατομικό δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης και άλλο το κοινωνικό ή πολιτικό δικαίωμα της οργάνωσης
. Το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης αφορά τις λεγόμενες ατομικές ελευθερίες, δηλαδή ο κάθε άνθρωπος ως ατομικότητα μπορεί να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ακόμα και αν αναφέρεσαι σε πολιτικά ζητήματα, αυτό το δικαίωμα, το δικαίωμα λόγου δεν είναι πολιτικό με την έννοια ότι δεν εντάσσεται σε μια θεσμοθετημένη συμμετοχή του ατόμου στη λήψη αποφάσεων για το κοινό καλό. Και όταν ακόμα αναφέρεσαι σε πολιτικά ζητήματα, η ελευθερία της έκφρασης συνιστά απλώς ιδιωτικό λόγο.
Η οργάνωση των μαθητών σε κομματικές νεολαίες μέσα στα σχολεία ουσιαστικά συνιστά πολιτικό δικαίωμα και όχι ατομικό. Όμως πολιτικά δικαιώματα δεν αναγνωρίζονται στους μαθητές λόγω ηλικίας. Αν υποθέσουμε ότι η οργάνωση των μαθητών εντάσσεται στα κοινωνικά δικαίωματα, το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, τότε πρέπει να συμπληρωθεί ο κανονισμός περί μαθητικών συμβουλίων, ώστε να επιτρέπεται η δράση των κομματικών νεολαίων στα σχολεία.
Επομένως η ελευθερία της έκφρασης συνιστά ατομικό δικαίωμα ενώ η οργάνωση σε κομματικές νεολαίες πολιτικό ή κοινωνικό δικαίωμα. Το ζήτημα είναι γιατί ο Υπουργός Παιδείας παρουσιάζεται ένθερμος υποστηρικτής της ελευθερίας της έκφρασης των μαθητών; Δεν έχει καταλάβει ποιο είναι το διακύβευμα της σύγκρουσης; Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η σύγκρουση δεν αφορά ένα ατομικό δικαίωμα –αυτό της ελευθερίας της έκφρασης- αλλά την έισοδο των κομμάτων στα σχολεια; Και πώς είναι δυνατόν στη σκέψη του να συγχύζει πιθανόν τα ατομικά με τα πολιτικά δικαίωματα;Και πώς είναι δυνατόν να εκφράζει την έκπληξή του; Όταν τον περασμένο Ιούλιο ανακοίνωνε πως θα καταθέσει το νομοσχέδιο τον Οκτώβριο στη Βουλή, συμφώνησε έστω και ένας με την πρότασή του; Και γιατί αγωνιά για την αντισυνταγματικότητα του νόμου; Μήπως γιατί εφαρμόζεται πιστά το σύνταγμα από την κρατική εξουσία και αγωνιά γιατί τωρά θα δημιουργηθεί «κακό» προηγούμενο;

Έλεος κ. Υπουργέ!!!Λύστε και κανένα πρόβλημα της δημόσιας εκπαίδευσης αντί συνεχώς να δημιουργείτε νέα προβλήματα !!! Πιστεύω να μη χρειαστεί να σας υπενθυμίσω "τα έργα και ημέραι" σας στο ελάχιστο διάστημα των έξι μηνών της υπουργικής σας θητείας. Γιατί σε ελάχιστο χρόνο αποτύχατε σε τόσα πολλά!!! Και ακόμα εκκρεμεί και το μέγα θέμα της μαθητικής στολής.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στο δημοκρατικό σχολείο και άλλα παραμύθια

Ο Πρόεδρος της Επιτροπής για τα Αναλυτικά Προγράμματα σε δηλώσεις που δημοσιεύτηκαν στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 17/9/2008 υποστήριξε ότι στόχος της Επιροπής είναι η δημιουργία ενός δημοκρατικού σχολείου. Και συμπλήρωσε: «Δημοκρατικό με την έννοια ότι σε αυτό θα συμμετέχουν ισότιμα όλα τα παιδιά, παιδιά με αναπηρίες, παιδιά με πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, παιδιά με διάφορα προσωπικά προβλήματα αλλά με επιτυχία».
Αν προσπαθήσεις να αποκρυπτογραφήσεις τον ορισμό που δίνει ο κ. Τσιάκαλος για το δημοκρατικό σχολείο, τότε θα πρέπει να επικεντρωθούμε στις έννοιες της συμμετοχής όλων και της ισοτιμίας που εκφράζεται με την επιτυχία όλων.
Σε σχέση με τη συμμετοχή όλων στην υποχρεωτική εκπαίδευση κάποιες επισημάνσεις είναι αναγκαίες.
Η πρώτη αφορά το γεγονός ότι αποτελεί στόχο της Ε.Ε. η οποία ουδόλως το συνδέει με τη δημοκρατία. Η συμμετοχή όλων στην υποχρεωτική εκπαίδευση υποδηλώνει την ενσωμάτωση όλων στην κοινωνία. Σε κοινωνικό επίπεδο ήδη έχουν επέλθει η αλλαγές αυτές και απλώς το σχολείο καλείται να υιοθετήσει τη νέα πραγματικότητα. Εννοώ ότι ήδη στην κοινωνία έχει εφαρμοστεί η αποϊδρυματοποίηση των ατόμων με αναπηρίες ή άλλα προβλήματα. Επίσης στην κοινωνία αποτελεί πραγματικότητα η ένταξη των οικονομικών μεταναστών, που αποτελούν σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία το 23.6% των απασχολουμένων. Η ενσωμάτωση στην κοινωνία, η ενσωμάτωση στο σχολείο όλων, ο μη αποκλεισμός, δεν αποτελεί δείκτη δημοκρατικότητας. Η δημοκρατία είναι πολιτικό σύστημα και από πολιτική άποψη ο μετανάστης που ενσωματώθηκε στην κοινωνία δε σημαίνει αυτομάτως ότι αποκτά και τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα που έχουν οι Κύπριοι. Υπάρχει ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στην πολιτική της ενσωμάτωσης και του αποκλεισμού στην κοινωνία και το σχολείο. Αυτό όμως δεν σημαίνει και αλλαγή του πολιτικού συστήματος, ώστε να πούμε ότι είναι δημοκρατικό. Εξ άλλουν η συμμετοχή των παιδιών με αναπηρίες ή πολιτισμικές ιδιαιτερότητες είναι ήδη μια πραγματικότητα στην κυπριακή εκπαίδευση. Επομένως η αναφορά περί δημοκρατικού σχολείου σε συνδυασμό με τη συμμετοχή όλων δε λέει κάτι καινούριο.

Σε σχέση τώρα με την έννοια της ισότιμης συμμετοχής που αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο με την επιτυχία όλων των παιδιών στην υποχρεωτική εκπαίδευση, αναδεικνύονται περισσότεροι προβληματισμοί.
Ιστορικά η επιτυχία στο σχολείο συνδέθηκε με την κοινωνική επιτυχία.Δηλαδή σε μια ιεραρχημένη κοινωνία η επιτυχία στο σχολείο υποδήλωνε την πρόσβαση στις καλύτερες θέσεις εργασίας. Διαφορετικά, το σχολείο ιεραρχούσε τους μαθητές για να καλύψει μια ανάγκη του συγκεκριμένου κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού συστήματος, την κατάληψη των ιεραρχημένων θέσεων εργασίας.
Σήμερα το σχολείο δεν υπάρχει ανάγκη να επιτελεί αυτή την ιεράρχηση. Η μαζικοποίηση της εκπαίδευσης μέχρι το λύκειο ουσιαστικά μετέφερε την ανάγκη ιεράρχησης στο πανεπιστήμιο. Γι αυτό σήμερα η ιεράρχηση των ατόμων για κατάληψη των καλύτερων θέσεων εργασίας γίνεται στη βάση όχι του πτυχίου του πανεπιστημίου αλλά με την απόκτηση μεταπτυχιακών τίτλων. Επομένως η έννοια της επιτυχίας όλων των παιδιών στην υποχρεωτική εκπαίδευση αντικατοπτρίζει όχι μια προοδευτική πρόσληψη της εκπαίδευσης, αλλά απλώς επιβεβαιώνει μια υπαρκτή κοινωνική πραγματικότητα. Διαφορετικά, το ρόλο του δημοτικού σχολείου σε παλαιότερα χρόνια, αναλαμβάνει τώρα το λύκειο. Σε μεγάλο βαθμό σήμερα στα σχολεία η σχολική αποτυχία έχει περιοριστεί. Δηλαδή η βαθμολογία βασικά ξεκινά όχι απο το 1 αλλά από το 10.
Παράλληλα εκφράζει όμως και μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα, ότι δηλαδή έχει επέλθει μια ομοιογενοποίηση στην κοινωνία με την ομοιογενοποίηση και των επαγγελμάτων σε μεγάλο βαθμό. Δηλαδή τα χειρωνακτικά επαγγέλματα έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση των πολιτών και ουσιαστικά αφήνονται στους οικονομικούς μετανάστες. Επομένως σε μεγάλο βαθμό όλοι θα ασχολούνται με τις υπηρεσίες σε ένα τεχνοδικτυακό πλαίσιο λειτουργίας , δηλαδή η μάζα – εκτός από τους λίγους- θα εργάζεται σε πανομοιότυπες συνθήκες, όπου δεν απαιτείται κάποια ιεράρχηση. Άρα η επιτυχία όλων ουσιαστικά επιτελεί στην υποχρεωτική εκπαίδευση μια κοινωνική λειτουργία, την ομοιογενοποίηση στην κοινωνία και την εργασία όπου ο εργοδότης θα έχει πληθώρα προσφοράς εργασίας και ομοιογενοποιημένους μισθούς προς τα κάτω. Δηλαδή η επιτυχία στο σχολείο δεν υποδηλώνει πια και την επιτυχία στην κοινωνία, την κοινωνική καταξίωση. Έτσι μετά από φοίτηση 12 χρόνων στην υποχρεωτική εκπαίδευση, θα κατέχεις προσόντα που δεν έχουν αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας γιατί όλοι τα κατέχουν.
Σίγουρα σε σχέση με το σχολείο της αποτυχία και του αποκλεισμού των μαθητών συνιστά μια εξέλιξη η στοχοθέτηση της επιτυχίας όλων στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Όμως η ιεράρχηση των νέων μεταφέρεται απλώς προς τα πάνω. Και όλο και περισσότερο η ιεράρχηση στην κοινωνία θα γίνεται με κοινωνικώς διάφανα κριτήρια. Δηλαδή όλο και περισσότερο θα είναι δύσκολη ή αδύνατη η πρόσβαση των μεσαίων και κατωτέρων στρωμάτων στις καλύτερες θέσεις εργασίας. Πολύ πιο εύκολη θα είναι η πρόσβαση στην ανεργία ή πιο σωστά στην αεργία.
Επομένως και η επιτυχία όλων στο σχολείο σήμερα αντικατοπτρίζει αλλαγές που ήδη έχουν επέλθει στην κοινωνία και ουδόλως σχετίζεται με τη δημοκρατία.
Καταληκτικά υποστηρίζω ότι οι ρητορίες περί δημοκρατικού σχολείου τόσο του Προέδρου της Επιτροπής για τα Αναλυτικά Προγράμματα όσο και της Έκθεσης των επτά «σοφών» – υπάρχουν πανομοιότυπες αναφορές – αποτελούν κενολογίες, εξυπηρετούν καίρια τις ανάγκες της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας σήμερα ,συμβάλλουν αποφασιστικά στον αποπροσανατολισμό των πολιτών από τα υπαρκτά κοινωνικά και εκπαιδευτικά προβλήματα και δεν απαντούν στις τωρινές ανάγκες και προσδοκίες της κοινωνίας.
Το αίτημα για συμμετοχή και επιτυχία όλων στην υποχρεωτική εκπαίδευση είχε προοδευτικό περιεχόμενο πριν 20-30 χρόνια, όταν το σχολείο ιεραρχούσε τους νέους για να καλύψει ανάγκες του συτήματος. Σήμερα η ιεράρχηση έχει μεταφερθεί προς τα πάνω, η ζώνη αναταραχής του εκπαιδευτικού συστήματος είναι τα πανεπιστήμια. Γιατί τώρα δεν προβάλλεται το αίτημα για συμμετοχή και επιτυχία όλων στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση; Αντίθετα τίθενται κοινωνικώς διάφανα κριτήρια για ιεράρχηση των νέων (δίδακτρα,ιδιωτικά παν/μια); Κάτι που γινόταν φυσικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση πριν 40 χρόνια!!!
Το θέμα δεν εξαντλείται εδώ. Τι σημαίνει επιτυχία σε ένα ανταγωνιστικό σύστημα; Ο καπιταλισμός θέλει την αποτυχία; Τελικά τι είναι το δημοκρατικό σχολείο;

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Οι παρελάσεις, το Υπουργείο Παιδείας και ο 17ος αιώνας

Το Υπουργείο Παιδείας αφού κατόρθωσε να επιλύσει όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης, αποφάσισε να αντιμετωπίσει και τα προβλήματα που παρουσιάζονται στις εθνικές παρελάσεις.
Από πέρυσι στάληκαν αυστηρές οδηγίες στα σχολεία και συστάθηκε και επιτροπή αξιολόγησης των παρελάσεων. Αυτή η επιτροπή βαθμολογούσε/αξιολογούσε την παρουσία του κάθε σχολείου.
Έτσι κατόρθωσε το Υπουργείο να πετύχει την εισαγωγή του ανταγωνισμού ανάμεσα στα σχολεία – ποιο είναι το καλύτερο, ποιο θα πάρει τον πιο ψηλό βαθμό – χωρίς φυσικά να βαλτιώσει οτιδήποτε. Αντίθετα τα πράγματα χειροτέρεψαν. Εννοώ ότι στα πλαίσια του αναταγωνισμού των σχολείων η παρέλαση απέκτησε μια σημαντική διάσταση στη σχολική ζωή: περισσότερη προσοχή και χρόνος από τις διευθύνσεις των σχολείων και τους καθηγητές φυσικής αγωγής, πιο αυστηρές διαδικασίες επιλογής και περισσότερος χρόνος για εξάσκηση των μαθητών. Και φυσικά απώλεια πιο πολλών διδακτικών περιόδων για χάρη της ετοιμασίας της παρέλασης!!!
Χωρίς να προηγηθεί κάποια αξιολόγηση της περσινής αξιολόγησης, το Υπουργείο φέτος αποφάσισε να γίνει πιο αυστηρό, πιο τυπικό με σκοπό πάντοτε τη βελτίωση της παρέλασης!!!Συσκέψεις επί συσκέψεων, καθορισμός του βηματισμού, της στολής, των μαλλιών. Και ο κάθε γραφειοκράτης επί της παρέλασης, αφού είναι ενταταλμένος γι αυτό το σημαντικό έργο, εφευρίσκει και προβλήματα, αναζητά την τυποποίηση και την ομοιομορφία. Οι καθηγητές λοιπόν θα πρέπει να φορούν κοστούμι, τα συνθήματα θα πρέπει να εγκρίνονται από τον Υπουργό λές και δεν έχει δουλειά να κάμνει, η παρέλαση θα βιντεογραφηθεί για να αξιολογηθεί. Και κριτήριο επιλογής των μαθητών για τις παρελάσεις θα είναι η άψογη εμφάνιση!!!
Φυσικά ο Υπουργός, λόγω των αντιδράσεων που προκλήθηκαν, απέστειλε ο ίδιος εγκύκλιο στα σχολεία (κάτι πρωτοφανές ) και ακυρώνει την προηγούμενη εγκύκλιο περί της άψογης εμφάνισης των μαθητών!!!
Οι προετοιμασίες του Υπουργείου Παιδείας για την παρέλαση συνεχίζονται με ομαλό τρόπο. Απομένει η ρύθμιση του μέγα προβλήματος του αντίχειρα προς τα πάνω όταν οι μαθητές κρατάνε λάβαρα ή σημαίες. Ακόμα. «η κίνηση των χεριών πρέπει να είναι κοφτή και να σταματά για κλάσμα του δευτερολέπτου στο ύψος της κεφαλής»!!!
Για να διευκολυνθεί το Υπουργείο Παιδείας στο να καθορίσει επακριβώς την άψογη εμφάνιση των μαθητών και να ρυθμίσει τα της παρέλασης, αποφάσισα να μεταφέρω αυτούσια την ιδανική μορφή του στρατιώτη τον 17ο αιώνα (παρατίθεται στο βιβλίο του Μισέλ Φουκώ «Επιτήρηση και τιμωρία» ):
« Τα σημάδια που μας κάνουν να αναγνωρίζουμε τους πιο κατάλληλους για το επάγγελμα αυτό, είναι η ζωντάνια και η εξυπνάδα, το κεφάλι ψηλά, το ανυψωμένο στομάχι, οι φαρδείς ώμοι, τα μακριά χέρια, τα ισχυρά δάκτυλα, η μικρή κοιλιά, οι χοντροί μηροί, οι λεπτές κνήμες και τα σκληραγωγημένα στεγνά πόδια, που όλα τους δείχνουν έναν άνθρωπο ευκίνητο και δυνατό» ο οποίος «θα πρέπει να βαδίζει ρυθμικά, για να εμφανίζει τη μεγαλύτερη δύνατή χάρη και σοβαρότητα».
Επίσης τον 17ο αιώνα για την πορεία μιας στρατιάς έγραφαν πως « πρέπει να αρχίσουν το βάδισμα με το δεξί πόδι, έτσι ώστε όλος ο σχηματισμός να σηκώνει ταυτόχρονα το ίδιο πόδι». Και τον 18ο αιώνα προβλεπόταν πως « το βάδην εκτελείται με το κεφάλι ψηλά και το σώμα ευθυτενές, κρατώντας ισορροπία στο ένα πόδι εναλλάξ, σηκώνοντας το άλλο μπροστά, με την κνήμη τεντωμένη και την λακρη του ποδιού στραμμένη ελαφρά προς τα έξω και προς τα κάτω ώστε το βάδισμα να είναι άνετο, χωρίς κανένα μέρος του ποδιού να σέρνεται ή να ακουμπά στη γη».
Ζήτω οι παρελάσεις στην Κύπρο του 21ου αιώνα
Ζήτω ο νεκραναστημένος 17ος αιώνας
Ζήτω και η ελευθερία

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Νέα αναλυτικά προγράμματα ή η νέα προσαρμογή της εκπαίδευσης

Η Επιστημονική Επιτροπή για τα νέα αναλυτικά προγράμματα ετοίμασε ένα τετρασέλιδο πρώτο κείμενο για τη φιλοσοφία και τους σκοπούς των νέων αναλυτικών προγραμμάτων. Αν και στον τύπο έχει δημοσιευτεί αποσπαματικά και στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας δεν είναι καταχωρημένο, εν τούτοις κάποιες παρατηρήσεις είναι αναγκαίες.
Η φιλοσοφία και οι στόχοι των αναλυτικών προγραμμάτων επιβάλλεται να συνάδουν με τη φιλοσοφία και τους στόχους της εκπαίδευσης.
Το Υπουργείο λοιπόν θα έπρεπε λογικά πρώτα να καθορίσει τη φιλοσοφία της εκπαίδευσης και όχι μέσω των αναλυτικών προγραμμάτων να προσπαθεί να την προκαθορίσει. Η διαδικασία λόγικά πάσχει. Γιατί μέσα από την αλλαγή των αναλυτικών προγραμμάτων προσεγγίζεται μόνο μια πτυχή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, μόνο η διδασκαλία-μάθηση-αξιολόγηση. Όμως η εκπαιδευτική διαδικασία εμπεριέχει και τις εξω-διδακτικές δραστηριότητες και την οργάνωση –διοίκηση της σχολικής μονάδας. Όλα αυτά πρέπει να υπηρετούν τον ίδιο στόχο για να υπάρξει αποτέλεσμα και όχι μόνο η αλλαγή των αναλυτικών προγραμμάτων. Για να επιτευχθεί αυτό, απαιτείται ο καθορισμός πρώτα της φιλοσοφίας και των σκοπών της εκπαίδευσης.

Ακόμα η Επιστημονική Επιτροπή απέτυχε σε αυτό που η ίδια διακήρυττε: «πρέπει να είμαστε απολύτως σαφείς στις διατυπώσεις μας». Η σαφήνεια στους στόχους είναι αναγκαία και λόγω της φθοράς των λέξεων στη μεταβατική εποχή που ζούμε αλλά και για να είναι κατανοητοί οι στόχοι από τον καθένα, από το κάθε μέλος της κοινωνίας και από «εργάτες που διαβάζουν». Αναφορές του τύπου «αυτονομία», «αυτόνομη επίλυση προβλημάτων», «δημοκρατικότητα», «παρρησία», «κοινωνία και οικονομία της γνώσης», «προσωπική ευεξία», «ευελιξία», «ισότιμη συμμετοχή» επιβάλλεται να αποσαφηνιστούν ώστε να αποδίδεται από όλους ένα περιεχόμενο και να μην τις προσαρμόζει ο καθένας στις δικές του αντιλήψεις. Δηλαδή να υπάρχει κοινή γλώσσα ώστε να υπάρξει και διάλογος.

Σε σχέση με το περιεχόμενο του εγγράφου οι ειδικοί δε λένε κάτι καινούριο ή διαφορετικό, Απλώς αναπαράγουν το λόγο όπως αυτός έχει διαμορφωθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και έχει ήδη δημοσιευτεί μεσα από συνεντεύξεις του κ. Τσιάκαλου στον τύπο. Αν απλώς θα αντιγράψουμε μέσα από τα αναλυτικά προγράμματα, αυτά που διακηρύσσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, τι χρειάζονται οι ειδικοί; Για να τα αντιγράψουν με επιστημονικό τρόπο; Ή μήπως για να χρησιμοποιηθούν από την κρατική εξουσία ως φορείς νομιμοποίησης των επιλογών της στην κοινωνία;
Γενικά το κείμενο κινείται στα πλαίσια της εκσυγχρονιστικής ιδεολογίας και της ανάγκης για προσαρμογή της εκπαίδευσης στις ανάγκες της οικονομίας. Δηλαδή έχει ένα προσαρμοστικό περιεχόμενο χωρίς ίχνος προοδευτικότητας ή ριζοσπαστικότητας.
Εννοείται πέρα από ρητορίες και εξαγγελίες του τύπου «αυτόνομος, ευτυχισμένος στην προσωπική του ζωή και επιτυχημένος στην κοινωνία και στην οικονομία της γνώσης άνθρωπος». Προσωπικά δεν κατανοώ τι σημαίνουν όλα αυτά σε επίπεδο εκπαιδευτικής πράξης και κοινωνικής πραγματικότητας. Αν εσεις τα έχετε αποσαφηνισμένα, τότε βοηθήστε με.

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Η αναπαλαιωμένη εκπαιδευτική πολιτική ή περί βίας στα σχολεία και ο μύθος του Σίσυφου

Τα μεγαλόπνοα σχέδια για μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση, που θα ολοκληρωθεί σε 25 χρόνια (!) είναι για τους αφελείς. Η εξουσία έχει πραγματικές πιεστικές ανάγκες στις οποίες πρέπει να αντεπεξέλθει. Και τότε αποκαλύπτεται η γύμνια της, η απουσία οράματος, η στυγνή διαχειριστική της λογική.
Το πρόβλημα της νεανικής παραβατικότητας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας εκπαιδευτικής πολιτικής αδιεξόδης και αναπαλαιωμένης.
Τον Απρίλη του 2008 και με αφορμή κάποια κρούσματα βίας στα σχολεία ο Υπουργός Παιδείας εξαγγέλλει τη σύσταση Επιτροπής Ειδικών. Η σύσταση της επιτροπής διαφημίζεται στα ΜΜΕ για τρεις μήνες. Δημιουργείται η εντύπωση ότι η επιτροπή των ειδικών είναι η σανίδα σωτηρίας για αντιμετώπισης της βίας. Διαφημίζεται επίσης ότι η επιτροπή θα ολκληρώσει το έργος της ως τις 20 Ιουνίου 2008 και θα εξαγγελθούν μέτρα από τη νέα σχολική χρονιά.
Η Επιτροπή των Ειδικών ολοκλήρωσε τελικά το έργο της στις 29 Αυγούστου και ο Υπουργός Παιδείας μας πληροφορεί ότι οι εισηγήσεις των ειδικών θα χρειαστούν «πολλά χρόνια και πολλά λεφτά» για να υλοποιηθούν!!!
Και φυσικά τα κρούσματα βίας συνεχίζονται και επιβάλλεται το Υπουργείο να φαίνεται ότι κάνει κάτι. Και ξαφνικά αρχίζει πετροπόλεμος στα λύκεια Κύκκου Α΄ και Β΄. Αμέσως πραγματοποιήθηκε σύσκεψη με συμμετοχή αρμοδίων και ειδικών και αποφάσισαν μέτρα επιτήρησης , αστυνόμευσης και τιμωρίας των ενόχων. Πράγματι το Υπουργείο έδρασε αμέσως. Και η ίδια σύσκεψη θα πραγματοποιηθεί και στον επόμενο πετροπόλεμο ή αυγοπόλεμο ανάμεσα στο Λανίτειο Α΄ και Β΄ ή το Λύκειο Απ. Πέτρου και Παύλου.
Και στις 2 Οκτωβρίου πληροφορηθήκαμε από τον τύπο ότι το Υπουργείο προωθεί το θεσμό των διαμεσολαβητών στα σχολεία για πρόληψη των κρουσμάτων βίας . Θα εκπαιδευτούν εκπαιδευτικοί και μαθητές ώστε να αποκτήσουν γνώσεις και δεξιότητες για τον αποτελεσματικό χειρισμό συγκρουσιακών καταστάσεων. Φυσικά η ίδια εξαγγελία για τους μεσολαβητές στα σχολεία δημοσιεύτηκε και πριν δέκα μήνες, στις 9/12/2007. Και η επόμενη εξαγγελία για τους μεσολαβητές στα σχολεία θα γίνει τον Αύγουστο του 2009. Σε δέκα μήνες θα έχουμε ξεχάσει την εξαγγελία και έτσι η εξουσία θα μπορεί άνετα να την επαναεξαγγείλει!!!
Και από τους διαμεσολαβητές στη συνέχεια θα προχωρήσει το Υπουργείο στους ειρηνοποιούς και από τους ειρηνοποιούς στους φύλακες γιατί το πρόβλημα δε θα επιλυθεί. Γιατί η βία έχει συγκεκριμένα αίτια και αν δεν τα εξαλείψεις, θα είναι εκεί. Και αν εκλαμβάνεις το αποτέλεσμα ως αίτιο, απλώς διαχειρίζεσαι την κρίση στο παρόν. Όμως η κρίση υπάρχει και με τα διαχειριστικά μέτρα που λαμβάνονται απλώς η εξουσία κερδίζει χρόνο και εντυπώσεις. Μπορεί και να μεταμορφώσει την κρίση και τότε θα πρέπει να μεταμορφωθούν και τα διαχειριστικά μέτρα.Με απλά λόγια «ο μύθος του Σίσυφου»!!!

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Το νέο βιβλίο ιστορίας της Γ΄ Λυκείου: αντικειμενική ή ψευδής εικόνα;

Το νέο βιβλίο της ιστορίας της Γ΄ Λυκείου πέρα από την ακαταλληλότητά του ως διδακτικού εγχειριδίου, εγείρει και άλλα θέματα συνυφασμένα με την ιστορική αλήθεια, την αντικειμενικότητα των συγγραφέων, την ιδεολογία.
Ένα παράδειγμα είναι υποβοηθητικό για την κατανόηση του περιεχομένου αυτού του βιβλίου.
Στο Α΄ Κεφάλαιο της 1ης Ενότητας με τίτλο «ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ Της ΒΙΕΝΝΗΣ 1814 -1815» (ΣΕΛ. 11) αναφέρεται ότι οι τρεις πρωταγωνιστές του Συνεδρίου (ο Βρετανός Κάσλρι, ο Αυστριακός Μέτερνιχ και ο Γάλλος Ταλεϋράνδος ) «πίστευαν ότι οι πολυεθνικές τους αυτοκρατορίες στην Ευρώπη εξυπηρετούσαν καλύτερα από τα εθνικά κράτη την ειρήνη, επειδή οι διάφορες γλωσσικές ή θρησκευτικές κοινότητες της ηπείρου δεν είχαν σαφή και διακριτά γεωγραφικά όρια και επειδή, αν σχημάτιζαν εθνικά κράτη οι πλειονότητές τους, τότε θα υπήρχαν μέσα τους ανεπιθύμητες και ευάλωτες μειονότητες τις οποίες θα διεκδικούσαν γειτονικά κράτη.» Στην ίδια σελίδα αναφέρεται ότι ο Μέτερνιχ «αν και Αυστριακός στην καταγωγή, πίστευε πως ήταν πρώτα απ’ όλα Ευρωπαίος και ότι στήριζε και προωθούσε την ιδέα της Ευρώπης και ακόμα πως ήταν εχθρός των εθνικών κινημάτων και των εθνικών κρατών, επειδή αυτά απειλούσαν τη συνοχή της πολύγλωσσης και πολύδοξης αυτοκρατορίας των Αψβούργων και υπονόμευαν το όραμα της ευρωπαϊκής ενότητας».
Οι συγγραφείς του βιβλίου προβάλλουν ότι οι ηγέτες του συνεδρίου ήταν ειρηνιστές και ευρωπαϊστές!!!
Ναι, η έγνοια τους τότε ήταν η ειρήνη και η Ευρώπη.Και ό,τι αποφάσιζαν ήταν στο όνομα της ειρήνης και της Ευρώπης.
Φυσικά αυτή η προσέγγιση είναι διαστρεβλωτική της ιστορίας. Γιατί στόχος τους ήταν ένας και μόνος, η διατήρηση του υφιστάμενου πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Δηλαδή η συντήρηση της απολυταρχίας – της εξουσίας των μοναρχών – και των κατεστημένων συμφερόντων – των ευγενών και της εκκλησίας. Και φυσικά οι λαοί να παραμείνουν δουλοπάροικοι των αφεντάδων τους.
Με τέτοιες «αθώες» προσεγγίσεις τι μηνύματα περνούν στους μαθητές;
Φυσικά θα μπορούσε αυτές οι αναφορές των πρωταγωνιστών του Συνεδρίου να παραμείνουν στο σχολικό εγχειρίδιο αλλά σε ένα πλαίσιο που να μη αποπροσανατολίζει από την τότε πραγματικότητα. Δηλαδή στόχος να μην είναι η «αθώωση» των πρωταγωνιστών αλλά η ανάδειξη της γλώσσας της εξουσίας. Ότι πίσω από τις διάφορες διακηρύξεις και ρητορείες για την ειρήνη και την Ευρώπη, οι διάφοροι ηγέτες προσπαθούν να αποκρύψουν τους παραγματικούς τους στόχους που είναι η συντήρηση των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων της κατεστημένης τάξης.
Ή ακόμα να παρατίθενται αυτές οι απόψεις στα πλαίσια παράθεσης μια πηγής ώστε να δίνεται η δυνατότητα σχολιασμού των απόψεων των τότε ηγετών. Απαράδεκτο είναι να παρατίθενται στην ιστορική αφήγηση.
Και άντε τώρα ο εκπαιδευτικός να διδάσκει στους μαθητές για το φιλειρηνισμό και το φιλευρωπαϊσμο των μελών της Ιερής Συμμαχίας!!! Γιατί έτσι λέει το βιβλίο, γιατί έτσι λένε οι ειδικοί!!! Και αυτό, το ένα και μοναδικό βιβλίο, θα εξεταστούν οι μαθητές στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Έτσι κατοχυρώνεται η πλύση εγκεφάλου των μαθητών από την εξουσία!!!
Μπορεί να γίνει κάτι έστω και τώρα δεδομένου ότι το εγχειρίδιο είναι ακατάλληλο; Βεβαίως. Αλλά το Υπουργείο Παιδείας, η ΟΕΛΜΕΚ, η Συνομοσπονδία Γονέων, η ΠΣΕΜ ελάχιστα ή καθόλου ενδιαφέρονται για τα υπαρκτά προβλήματα του σχολείου. Προέχει να μην εμφανίζεται στα ΜΜΕ ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στα σχολεία και ενοχοποιηθούν οι φορείς της εξουσίας.Προέχει η εικόνα ότι όλα βαίνουν ομαλώς. Δεν έχει καμία σημασία αν στη διδακτική πράξη όλα βαίνουν ανωμάλως!!!

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Το νέο βιβλίο ιστορίας της Γ΄ Λυκείου: η προχειρότητα του Υπουργείου Παιδείας και η θυματοποίηση των μαθητών

Φέτος λοιπόν άλλαξε το διδακτικό εγχειρίδιο ιστορίας της Γ΄ Λυκείου. Γιατί; Συμβαίνει αυτό που συνέβαινε πάντοτε στην Κύπρο: άλλαξε το βιβλίο στην Ελλάδα και αναγκαστικά (;)άλλαξε και στη Κύπρο. Μπορεί οι επιστήμονες του μέλλοντος να μελετούν το βιβλίο και να καταλήγουν σε συμπεράσματα για το είδος της ιστορίας που διδάσκονταν οι μαθητές. Αλλά στο παρόν δεν είναι σαφές αν οι λόγοι εισαγωγής του ελλαδικού βιβλίου ιστορίας είναι εθνικοί ή οικονομικοί ( σύνδεση μετά της μητρός πατρίδος ή εξοικονόμηση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ).
Το βιβλίο εισήχθηκε στη διδακτική πράξη φέτος χωρίς πολλές αντιστάσεις. Το Υπουργείο Παιδείας θεώρησε αυτονόητο ότι εφόσον άλλαξε στην Ελλάδα. αναγκαστικά θα αλλάξει και στην Κύπρο χωρίς να μπει στον κόπο να εξετάσει εναλλακτικές επιλογές. Η ΟΕΛΜΕΚ και ο Σύνδεσμος Φιλολόγων συνεργάστηκαν αρμονικά με το Υπουργείο στον καταρτισμό της νέας διδακτέας ύλης. Στις 8 Σεπτεμβρίου μια κίνηση καθηγητών – η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ- ανακάλυψε ότι το βιβλίο είναι προβληματικό από πολλές απόψεις και ζήτησε να μην εισαχθεί στα σχολεία. Φυσικά πολύ αργά το θυμήθηκαν.Και έτσι μας προέκυψε το νέο βιβλίο ιστορίας.

Η αξιολόγηση του βιβλίου στην Ελλάδα
Το βιβλίο «Ιστορία του Νεότερου και Σύγχρονου Κόσμου» της Γ΄ Λυκείου βαθμολόγησαν οι καθηγητές γυμνασίων και λυκείων ως το χειρότερο εγχειρίδιο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό προκύπτει από τη μελέτη που πραγματοποίησε το Κέντρο Μελετών και Τεκμηρίωσης (ΚΕΜΕΤΕ) της ΟΛΜΕ που παρουσιάστηκε χθες στα Χανιά στο πλαίσιο του 8ου Εκπαιδευτικού Συνεδρίου της Ομοσπονδίας. Οι καθηγητές βαθμολόγησαν το συγκεκριμένο βιβλίο μόλις με έξι μονάδες με άριστα το 20. Πρόκειται για το βιβλίο που έχει συγκεντρώσει τον τελευταίο καιρό τα περισσότερα βέλη από εκπαιδευτικούς, οι οποίοι διαμαρτύρονται ότι δεν μπορούν να ολοκληρώσουν την παράδοση της ύλης στα χρονικά διδακτικά πλαίσια που έχουν στη διάθεσή τους, καθώς θεωρούν ότι το περιεχόμενο είναι δυσνόητο και αποσπασματικό.

Και ενώ αυτά ήταν γνωστά στο Υπουργείο Παιδείας , προχώρησε τελείως επιπόλαια στην εισαγωγή του εν λόγω διδακτικού εγχειριδίου στην Κύπρο. Αυτό φανερώνει την προχειρότητα με την οποία παίρνονται οι πολιτικές αποφάσεις για τα διδακτικά βιβλία.
Ειδικά για τη Γ΄ Λυκείου η διδασκαλία/μάθηση έχει κάποιες ιδιαιτερότητες. Γιατί λόγω των παγκύπριων εξετάσεων, όπου αξιολογητής δεν είναι ο διδάσκων αλλά το Υπουργείο και το αντικείμενο εξέτασης είναι το περιεχόμενο του βιβλίου-τυφλοσύρτη, το βιβλίο έχει μια καθοριστική σημασία.
Πράγματι το περιεχόμενο του βιβλίου είναι και δυσνόητο και αποσπασματικό και αδύνατο να ολοκληρωθεί η εξέταση της διδακτέας ύλης στα χρονικά περιθώρια που καθορίζει το Υπουργείο. Τι θα γίνει με τους μαθητές; Ποιος νοιάζεται; Ποιος γονιός, εκπαιδευτικός, μαθητής, πολίτης ή πολιτικός ενδιαφέρεται για το είδος της μάθησης στο μάθημα της ιστορίας της Γ΄Λυκείου φέτος;
Το μάθημα της ιστορίας της Γ΄ Λυκείου φέτος είναι ένας γολγοθάς χωρίς τέλος με θύτες το Υπουργείο και την ΟΕΛΜΕΚ και θύματα τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Λέω και τους εκπαιδευτικούς γιατί για να προσεγγιστεί το συγκεκριμένο σχολικό βιβλίο στα χρονικά πλαίσια που καθορίζει το Υπουργείο πρέπει να αυτοκαταργηθείς, δηλαδή να πάψεις να είσαι εκπαιδευτικός. Δηλαδή σε δυο διδακτικές περιόδους να καλύψεις τις σελίδες που προβλέπεται στις οδηγίες γνωρίζοντας ότι ελάχιστοι ή κανένας μαθητής θα κατανοήσει τη περίφημη διδακτέα και εξεταστέα ύλη!!! Η κριτική σκέψη δε, είναι ένα κακόγουστο αστείο των διαφόρων καρεκλοκένταυρων. Η κριτική σκέψη θέλει χρόνο και κάτι τέτοιο το Υπουργείο δεν το παραχωρεί. Καμιά εξουσία δε θέλει την κριτική σκέψη, δηλαδή την αμφισβήτηση.
Κάποιος θα πει: "Ναι , αλλά τα πράγματα σύντομα θα αλλάξουν". Και κάποιος θα αντείπει: "Ναι, αλλά τώρα κάποιοι νέοι θυματοποιούνται"!!!

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Και "έτος εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης" και "ριζοσπαστισμός" και συντηρητικές τελετουργίες

Σε ειδική τελετή στο Παγκύπριο Γυμνάσιο στις 16/9/2008 ο Υπουργός Παιδείας προχώρησε στην επίσημη ανακήρυξη του «έτους εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης». Φυσικά η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση άρχισε πριν τέσσερα χρόνια επί της τριμερούς διακυβέρνησης του Τάσσου Παπαδόπουλου. Εκείνη η μεταρρύθμιση φαίνεται ότι δεν προχώρησε. Και τώρα , μάλλον, θα πρέπει με την επίσημη τελετή να δηλώνεται ότι πρόκειται για μια νέα αρχή, για μια νέα προσπάθεια για προώθηση της μεταρρύθμισης. Και μάλιστα στηριγμένη τώρα πια όχι στις παλινωδίες της τριμερούς διακυβέρνησης αλλά στο κείμενο των λεγόμενων «επτά σοφών».Ένα κείμενο που ποτέ δε συζητήθηκε λόγω διαφωνιών ανάμεσα στους εμπλεκομένους!!!
Μια λογική προσέγγιση της μεταρρύθμισης θα είχε ως αφετηρία την αποτύπωση της προόδου που έχει συντελεστεί την προηγηθείσα περίοδο. Δηλαδή να καταγραφεί ποιοι ήταν οι στόχοι, αν έχουν επιτευχθεί, ποιες παραλείψεις-δυστοκίες-παλινωδίες παρατηρήθηκαν, πού οφείλονται και τι δέον γενέσθαι.
Αυτή η προσέγγιση υποδηλώνει αναγκαστικά κατανομή ευθυνών και οι φορείς της εξουσίας την απεχθάνονται. Αντίθετα, προτιμούν το θολό τοπίο ώστε να μπορούν να ενοχοποιούν τους πάντες και να αθωώνουν τον εαυτό τους!!!
Στα πλαίσια λοιπόν της πολιτικής ανευθυνοποίησης μπορείς να κάνεις επίσημες τελετές για λαϊκή κατανάλωση. Ο πρώην Υπουργός Παιδείας Α. Κλεάνθους υποσχέθηκε με πανηγυρικό τρόπο ότι θα αλλάξει τα πάντα στα παιδεία. Έφυγε και δεν κατόρθωσε να αλλάξει έστω κάτι!!! Έφυγε με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του στο δικό του χέρι αλλά και στον κάλαθο των αχρήστων του Υπουργείου Παιδείας.
Ο Υπουργός στην επίσημη αυτή τελετή δεν είπε κάτι νέο. Όλα είχαν λεχθεί προηγουμένως. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να διαφυλάξει και κάποια εξαγγελία για την επίσημη τελετή ώστε να τύχει μεγαλύτερης προβολής!!! Αφού μια επίσημη τελετή γίνεται για τα ΜΜΕ. Δέν έχει δηλαδή κάποιο ουσιαστικό νόημα. Είναι, που λέμε, για το θεαθήναι.
Ο Υπουργός επανέλαβε λοιπόν τα τετριμμένα περί σύστασης επιστημονικών επιτροπών, περί αλλαγών σε διάφορους τομείς της εκπαίδευσης κλπ..Δεν παρέλειψε να τονίσει το στόχο για μια «προοδευτική, ριζοσπαστική μεταρρύθμιση» για τα αυτιά τω ευελπιστούντων.Φυσικά η « προοδευτική και ριζοσπαστική μεταρρύθμιση» άρχισε πανηγυρικά πριν τέσσερα χρόνια. Και τότε έτσι διαφημίστηκε. Αλλά τα σχολεία δε βίωσαν ούτε το προοδευτικό ούτε το ριζοσπαστικό ούτε καν μεταρρύθμιση. Φαίνεται ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην Κύπρο γίνεται για κάποιους άλλους και όχι για τους μαθητές.
Και όπως τότε, τα περί προοδευτικότητας και ριζοσπαστικότητας αποτελούσαν συνθηματολογίες και κενολογίες, έτσι και τώρα. Και αν καταφέρει ο κ. Υπουργός να μας ορίσει τι σημαίνει «προοδευτική, ριζοσπαστική μεταρρύθμιση» και να μας καταδείξει τα προοδευτικά, ριζοσπαστικά στοιχεία που περιλαμβάνει, τότε θα είμαι υποχρεωμένος να απολογηθώ. Αλλά και να τον υποστηρίξω με πάθος στις επιλογές του. Διαφορετικά θα τον επικρίνω για λαϊκισμό, συνθηματολογία και κενολογία.
Υ.Γ. Ο «Φιλελεύθερος» παρουσίασε το θέμα με τίτλο «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ». Αν έτσι έχουν τα πράγματα , τότε θα πρέπει να αναφωνήσουμε: «ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ»!!!

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Περί της "κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης" και ο "πόλεμος" των "φιλειρηνιστών" εναντίον των "εθνικιστών"

Η διαμάχη για το στόχο της φετινής σχολικής χρονιάς φαίνεται να τερματίζεται. Μετά τη συζήτηση στη βουλή ο καθένας είπε τα δικά του, λίγο-πολύ συμφώνησαν οι πιο πολλοί με το στόχο, διαφάνηκε και η ανάγκη για διάλογο των εμπλεκόμενων πριν την λήψη της οριστικής απόφασης και άλλα τέτοια.
Από την προηγηθείσα διαμάχη διαφάνηκε ότι υπάρχουν δύο στρατόπεδα, που με βάση τις αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύονταν, αποδίδονται με τις ονομασίες «εθνικιστές» και «φιλειρηνιστές».
Και τα δύο αυτά ιδεολογήματα δεν είναι κυπριακό φαινόμενο
. Συναντιούνται σε πολλές χώρες και είναι ο τρόπος που ο καθένας κατανοεί και ερμηνεύει την πραγματικότητα, κρατικά και υπερκρατικά.Συνιστούν μετακενώσεις ξένων αντιλήψεων στην τοπική αγορά. Και με βάση αυτές τις αντιλήψεις προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να κατανοήσουν την κυπριακή πραγματικότητα, λες και σε αυτό τον τόπο δεν υπάρχει καμιά ιδιαιτερότητα.
Αυτή η διαμάχη των «εθνικιστών» με τους «φιλειρηνιστές» οδηγεί σε πολλά χρήσιμα συμπεράσματα για κατανόηση της κυπριακής πραγματικότητας,
Και ο αποδυναμωμένος εθνικισμός προβάλλει απόψεις που ανάγονται στο ιστορικό παρελθόν, τη φυλή και τον πολιτισμό. Φυσικά η εξωτερική πολιτική δε διαμορφώνεται με βάση τα πιο πάνω αλλά στη βάση του συμφέροντος και των συσχετισμών δύναμης.
Και οι εθνικιστές συγχίζουν την έννοια του έθνους με την έννοια του κράτους και δε θέλουν να εμπιστευθούν ένα πολυεθνικό κράτος γιατί βασικά δεν πιστεύουν και τόσο πολύ στον ακατάλυτο χαρακτήρα του έθνους. Τώρα, πώς ο ελληνισμός κατόρθωσε να επιβιώσει χωρίς το νεοτερικό έθνος-κράτος μέσα στο χρόνο - δημιούργημα του 1830 - δεν μπαίνουν στο κόπο να μας εξηγήσουν και φυσικά ούτε τους απασχολεί.
Και όσο οι εθνικοί πολιτισμοί υποβαθμίζονται και αυξάνεται η αβεβαίοτητα στο παρόν, τόσο καταφεύγουν σε αστειότητες. Και χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν οι συντηρητικοί στο 18ο και 19ο αιώνα εναντίον όμως της διαμόρφωσης των σύγχρονων εθνικών κρατών.
Και από την άλλη οι «φιλειρηνιστές» ελπίζουν ότι η εξαφάνιση των εθνών θα φέρει την ειρήνη. Φυσικά καμιά λογική δεν υπάρχει σε αυτή την προσέγγιση. Γιατί πόλεμοι γίνονταν και πριν το νεοτερικό έθνος –κράτος και ούτε αποδεικνύεται ότι ο εθνικισμός πολλαπλασίασε τους πολέμους. Και όπως μέχρι τώρα γίνονταν πόλεμοι εμφύλιοι , τίποτε δεν προεξοφλεί ότι δε θα γίνονται πόλεμοι στα πλαίσια μια υπερ- κρατικής οργάνωσης μετά από μια υποθετική κατάργηση των εθνών.
Και προσπαθούν να αποδείξουν οι «φιλειρηνιστές» ότι «καθαρά έθνη δεν υπάρχουν, ότι χάνεται ιδρώτας και αίμα για το τίποτε και η παραφροσύνη είναι πλήρης». Αυτά όλα από πολιτική σκοπιά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Το ζήτημα είναι αν τα άτομα και οι κοινωνίες εντάσσουν τον εαυτό τους σε μια συλλογική ταυτότητα και αν θεωρούν ότι αυτή η συλλογική ταυτότητα – είτε κατασκεύασμα είτε ψέμα είτε μύθος – είναι η πιο αποτελεσματική για προάσπιση των συμφερόντων τους. Το πολιτικό ζήτημα δεν είναι τα κοινά στοιχεία του έθνους αλλά η πολιτική αξιοποίηση του έθνους, ποιες συνθήκες στο συγκεκριμένο χρόνο σε ωθούν να επικαλεστείς το έθνος.
Και φαίνεται να προσδοκούν οι «φιλειρηνιστές» ότι το εμπόριο και ο διάλογος θα εξαφανίσουν τα έθνη και τους πολέμους. Υποστηρίζεται λοιπόν ότι ο συνεχής κατακερματισμός της κοινωνίας σε άτομα θα κατακερματίσει τα έθνη σε άτομα και θα εξανεμίσει κάθε έννοια εθνικής συνοχής. Τα άτομα όμως δεν επιλέγουν τη συλλογική δράση με μόνο κριτήριο την οικονομική προσέγγιση του οφέλους και της ζημιάς. Εκτός από τα οικονομικά αγαθά υπάρχουν και τα πολιτικά αγαθά. Και αν πάλι το υφιστάμενο έθνος θεωρηθεί ξεπερασμένο, τότε θα πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα συλλογική ταυτότητα, δηλαδή η μελλοντική συλλογική ταυτότητα της σύνολης κοινωνίας του κράτους θα πρέπει να διευρυνθεί, ώστε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να διαμορφώσει μια νέα πολιτική οργάνωση, ένα νέο πολιτικό σύστημα. Και είναι τουλάχιστον αστείο να υποστήριξει κανείς ότι οι κατέχοντες θα κάνουν παραχωρήσεις στους μη έχοντες από μεγαλοψυχία και «κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης»!!!
Φαίνεται ότι η κατασκευή μύθων είναι απαραίτητη σε ψυχολογικό επίπεδο γιατί επιτρέπει στους χρήστες να εμφανίζονται ως εκφραστές υψηλών ιδεωδών. Από την άλλη τα υψηλά ιδεώδη δεν τους εμποδίζουν να φανατίζονται και να εκφράζουν μια μισαλλόδοξη συμπεριφορά. Και δεν τους εμποδίζουν καθόλου να θέλουν να επιβάλουν μια πνευματική τρομοκρατία προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.
Και οι «εθνικιστές» και οι «φιλειρηνιστές» μπορούν να εκφράζουν την αμοιβαία εχθρότητά τους στα πλαίσια των υψηλών ιδεωδών τους. Ίσως να πιστεύουν ότι λύνουν κάποιο πρόβλημα, όταν εκστρατεύουν ο ένας εναντίον του άλλου.
Το ανησυχητικό είναι όταν τέτοιες προσεγγίσεις υιοθετούνται από τους φορείς της κρατικής εξουσίας. Γιατί τότε δε κινούνται στη βάση της πραγματικότητας αλλά εκλαμβάνουν το επιθυμητό ως πραγματικότητα και γρήγορα οδηγούνται σε πρακτικό αδιέξοδο. Έτσι έπαθε και ο Υπουργός Παιδείας και στο τέλος μετέτρεψε το στόχο της «κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης» σε προαιρετικό. Όταν υιοθετείς στόχους άσχετους με την κοινωνική πραγματικότητα – η ειρήνη δεν είναι θέμα ειρηνικής κουλτούρας – ή στενά κομματικούς/ιδεολογικούς – να ικανοποιήσω τους φιλειρηνιστές/διεθνιστές – το αδιέξοδο είναι μπροστά σου.
Οι μύθοι είναι αποκούμπι για τους πονεμένους. Αναγκαίο στήριγμα απέναντι σε ένα οδυνηρό παρόν. Και αυτό το οδυνηρό παρόν έχει αποκλειστικά σχέση με δύο δεδομένα. Το πρώτον, η σκληρή πραγματικότητα της υπάρχουσας κατάστασης στο συσχετισμό των δυνάμεων και η πλήρης αποτυχία/ήττα της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας. Και οι «εθνικιστές» και οι «φιλειρηνιστές», συμβιβαστικοί ή ασυμβίβαστοι θα υποχρεωθούν έστω και για λίγο να κάνουν διάλειμμα στις ελπίδες τους και να δουν την άτεγκτη πραγματικότητα.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Πρόεδρος: "Να προετοιμάσουμε το έδαφος στις ψυχές και τις συνειδήσεις των ανθρώπων"!!!

Με δηλώσεις του στον τύπο στις 9/9/2008 και απαντώντας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις επικρίσεις για το στόχο της χρονιάς, υποστήριξε και τα εξής: «Είναι λυπηρό να στεκόμαστε αντίθετοι μιας πρόθεσης πολιτικής η οποία θέλει επιτέλους να προετοιμάσει το έδαφος στις ψυχές και τις συνειδήσεις των ανθρώπων που είναι και το πιο δύσκολο, ώστε να γίνει αποδεκτή μια λύση συμφωνημένη βεβαίως, την οποία θα εγκρίνει ο λαός».
Η παραπάνω δήλωση του Προέδρου είναι απαράδεκτη.Όχι γιατί ο ίδιος επιδιώκει μια λύση του κυπριακού. Είναι απαράδεκτο ως φορέας της εξουσίας στοχευμένα να επιδιώκεις να επηρεάσεις τις ψυχές και τις συνειδήσεις των νέων, όταν γνωρίζεις προκαταβολικά πως βρίσκονται σε μια ηλικία που δεν έχουν το γνωσιολογικό υπόβαθρο να αντισταθούν. Όταν στοχεύεις «τη ψυχή και τη συνείδηση του νέου», αυτό λέγεται προπαγάνδα. Και είναι γνωστό ποιοι και γιατί τη χρησιμοποίησαν και τη χρησιμοποιούν.
Ακόμα ο Πρόεδρος καλό είναι να μας πει πώς διαμορφώθηκε η δική του «ψυχή και συνείδηση» για να δούμε αν το σχολείο έχει κάποια σχέση με αυτό. Και αν «η ψυχή και η συνείδηση του Προέδρου» διαμορφώθηκαν εκτός σχολείου, το ίδιο δικαίωμα έχει ο κάθε πολίτης. Δηλαδή η ψυχή του και η συνείδησή του να μην είναι έρμαιο στα χέρια οποιουδήποτε φορέα εξουσίας.
Ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός του Προέδρου σε μια αίθουσα διδασκαλίας δε θα καταφύγει στον επηρεασμό «της ψυχής και της συνείδησης» ενός μαθητή, αλλά θα προσπαθήσει με επιχειρήματα να πείσει για την ορθότητα των θέσεών του. Η εποχή του προσηλυτισμού, της ηθικοπλαστικής διαπαιδαγώγησης και του φρονηματισμού των νέων ανήκει σε μια άλλη εποχή. Και αυτές οι αντιλήψεις δεν έχουν σχέση με την κυπριακή σχολική πραγματικότητα.
Αν τώρα κάποιος θα αποδεκτεί ή δε θα αποδεκτεί μια ενδεχόμενη λύση, είναι αποκλειστικά θέμα δικό του τι θα επιλέξει. Είναι αδιανόητο και να σκεφτεί κανείς ότι το σχολείο θα προχωρήσει στη μαζική παραγωγή ατόμων για υποστήριξη της λύσης!!!
Ενισχυτικός στις δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν και ο φανατικός υποστηρικτής του, ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδης που θεωρεί ως «προαπαιτούμενο τη δημιουργία συνθηκών συμβίωσης των δύο κοινοτήτων και μέσα από τα σχολεία». Αν πράγματι ο κ. Αναστασιάδης θεωρεί ότι είναι προαπαιτούμενο, ας μου δώσει ένα κατάλογο επιχειρημάτων και να τον πιστέψω. Και αν μπορεί να με πείσει εμένα γιατί δεν απευθύνεται με τα ίδια επιχειρήματα στην κοινωνία και επιλέγει το δρόμο της επιδράσης «στη ψυχή και τη συνείδηση» των νέων;
Και ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Ν. Τορναρίτης υποστηρίζει ότι ο στόχος της χρονιάς «δεν είναι στόχος πολιτικός»!!! Έχει δίκαιο. Είναι ιδιωτική υπόθεση του ιδίου, του κ. Αναστασιάδη και του κ. Χριστόφια!!!
Δυστυχώς οι φορείς της εξουσίας οπισθοδρομούν σε επιλογές επικίνδυνες για την ελευθερία του ατόμου.
Και η αμηχανία, ο προβληματισμός, ο δισταγμός των εκπαιδευτικών στα σχολεία δεν έχει σχέση με την ειρηνική συμβίωση. Η επιφυλακτικότητά τους οφείλεται στο γεγονός πως αντιλαμβάνονται ότι οι φορείς της εξουσίας στοχεύουν στον πολιτικό έλεγχο των ιδίων και των μαθητών. Δηλαδή οι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι η εξουσία επεμβαίνει και προσπαθεί να περιορίσει την ελευθερία τους,την ελευθερία να κατανοούν, να αξιολογούν την πολιτική πραγματικότητα και να κάνουν τες δικές τους επιλογές. Και όχι να εξαναγκάζονται να υιοθετήσουν/συμμορφωθούν στις επιλογές της εξουσίας, δηλαδή του κ. Χριστόφια και του κ. Αναστασιάδη.
Επιλογικά μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι η γνωριμία με το σύνοικο στοιχείο και η αλληλοκατανόηση είναι επιβεβλημένος στόχος. Η όλη μεθόδευση της κυβέρνησης, η προσπάθεια κομματικοποίησης του στόχου, η προχειρότητα στην προώθησή του, η προσπάθεια χειραγώγησης των νέων /καθηγητών/κοινωνίας είναι απαράδεκτα.
Σέβομαι λοιπόν τους στρατηγικούς στόχους της κυβέρνησης αλλά η ελευθερία των ανθρώπων σίγουρα είναι πολύ πιο σημαντική.