Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Το νέο βιβλίο ιστορίας της Γ΄ Λυκείου: η προχειρότητα του Υπουργείου Παιδείας και η θυματοποίηση των μαθητών

Φέτος λοιπόν άλλαξε το διδακτικό εγχειρίδιο ιστορίας της Γ΄ Λυκείου. Γιατί; Συμβαίνει αυτό που συνέβαινε πάντοτε στην Κύπρο: άλλαξε το βιβλίο στην Ελλάδα και αναγκαστικά (;)άλλαξε και στη Κύπρο. Μπορεί οι επιστήμονες του μέλλοντος να μελετούν το βιβλίο και να καταλήγουν σε συμπεράσματα για το είδος της ιστορίας που διδάσκονταν οι μαθητές. Αλλά στο παρόν δεν είναι σαφές αν οι λόγοι εισαγωγής του ελλαδικού βιβλίου ιστορίας είναι εθνικοί ή οικονομικοί ( σύνδεση μετά της μητρός πατρίδος ή εξοικονόμηση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ).
Το βιβλίο εισήχθηκε στη διδακτική πράξη φέτος χωρίς πολλές αντιστάσεις. Το Υπουργείο Παιδείας θεώρησε αυτονόητο ότι εφόσον άλλαξε στην Ελλάδα. αναγκαστικά θα αλλάξει και στην Κύπρο χωρίς να μπει στον κόπο να εξετάσει εναλλακτικές επιλογές. Η ΟΕΛΜΕΚ και ο Σύνδεσμος Φιλολόγων συνεργάστηκαν αρμονικά με το Υπουργείο στον καταρτισμό της νέας διδακτέας ύλης. Στις 8 Σεπτεμβρίου μια κίνηση καθηγητών – η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ- ανακάλυψε ότι το βιβλίο είναι προβληματικό από πολλές απόψεις και ζήτησε να μην εισαχθεί στα σχολεία. Φυσικά πολύ αργά το θυμήθηκαν.Και έτσι μας προέκυψε το νέο βιβλίο ιστορίας.

Η αξιολόγηση του βιβλίου στην Ελλάδα
Το βιβλίο «Ιστορία του Νεότερου και Σύγχρονου Κόσμου» της Γ΄ Λυκείου βαθμολόγησαν οι καθηγητές γυμνασίων και λυκείων ως το χειρότερο εγχειρίδιο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό προκύπτει από τη μελέτη που πραγματοποίησε το Κέντρο Μελετών και Τεκμηρίωσης (ΚΕΜΕΤΕ) της ΟΛΜΕ που παρουσιάστηκε χθες στα Χανιά στο πλαίσιο του 8ου Εκπαιδευτικού Συνεδρίου της Ομοσπονδίας. Οι καθηγητές βαθμολόγησαν το συγκεκριμένο βιβλίο μόλις με έξι μονάδες με άριστα το 20. Πρόκειται για το βιβλίο που έχει συγκεντρώσει τον τελευταίο καιρό τα περισσότερα βέλη από εκπαιδευτικούς, οι οποίοι διαμαρτύρονται ότι δεν μπορούν να ολοκληρώσουν την παράδοση της ύλης στα χρονικά διδακτικά πλαίσια που έχουν στη διάθεσή τους, καθώς θεωρούν ότι το περιεχόμενο είναι δυσνόητο και αποσπασματικό.

Και ενώ αυτά ήταν γνωστά στο Υπουργείο Παιδείας , προχώρησε τελείως επιπόλαια στην εισαγωγή του εν λόγω διδακτικού εγχειριδίου στην Κύπρο. Αυτό φανερώνει την προχειρότητα με την οποία παίρνονται οι πολιτικές αποφάσεις για τα διδακτικά βιβλία.
Ειδικά για τη Γ΄ Λυκείου η διδασκαλία/μάθηση έχει κάποιες ιδιαιτερότητες. Γιατί λόγω των παγκύπριων εξετάσεων, όπου αξιολογητής δεν είναι ο διδάσκων αλλά το Υπουργείο και το αντικείμενο εξέτασης είναι το περιεχόμενο του βιβλίου-τυφλοσύρτη, το βιβλίο έχει μια καθοριστική σημασία.
Πράγματι το περιεχόμενο του βιβλίου είναι και δυσνόητο και αποσπασματικό και αδύνατο να ολοκληρωθεί η εξέταση της διδακτέας ύλης στα χρονικά περιθώρια που καθορίζει το Υπουργείο. Τι θα γίνει με τους μαθητές; Ποιος νοιάζεται; Ποιος γονιός, εκπαιδευτικός, μαθητής, πολίτης ή πολιτικός ενδιαφέρεται για το είδος της μάθησης στο μάθημα της ιστορίας της Γ΄Λυκείου φέτος;
Το μάθημα της ιστορίας της Γ΄ Λυκείου φέτος είναι ένας γολγοθάς χωρίς τέλος με θύτες το Υπουργείο και την ΟΕΛΜΕΚ και θύματα τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Λέω και τους εκπαιδευτικούς γιατί για να προσεγγιστεί το συγκεκριμένο σχολικό βιβλίο στα χρονικά πλαίσια που καθορίζει το Υπουργείο πρέπει να αυτοκαταργηθείς, δηλαδή να πάψεις να είσαι εκπαιδευτικός. Δηλαδή σε δυο διδακτικές περιόδους να καλύψεις τις σελίδες που προβλέπεται στις οδηγίες γνωρίζοντας ότι ελάχιστοι ή κανένας μαθητής θα κατανοήσει τη περίφημη διδακτέα και εξεταστέα ύλη!!! Η κριτική σκέψη δε, είναι ένα κακόγουστο αστείο των διαφόρων καρεκλοκένταυρων. Η κριτική σκέψη θέλει χρόνο και κάτι τέτοιο το Υπουργείο δεν το παραχωρεί. Καμιά εξουσία δε θέλει την κριτική σκέψη, δηλαδή την αμφισβήτηση.
Κάποιος θα πει: "Ναι , αλλά τα πράγματα σύντομα θα αλλάξουν". Και κάποιος θα αντείπει: "Ναι, αλλά τώρα κάποιοι νέοι θυματοποιούνται"!!!

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Και "έτος εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης" και "ριζοσπαστισμός" και συντηρητικές τελετουργίες

Σε ειδική τελετή στο Παγκύπριο Γυμνάσιο στις 16/9/2008 ο Υπουργός Παιδείας προχώρησε στην επίσημη ανακήρυξη του «έτους εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης». Φυσικά η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση άρχισε πριν τέσσερα χρόνια επί της τριμερούς διακυβέρνησης του Τάσσου Παπαδόπουλου. Εκείνη η μεταρρύθμιση φαίνεται ότι δεν προχώρησε. Και τώρα , μάλλον, θα πρέπει με την επίσημη τελετή να δηλώνεται ότι πρόκειται για μια νέα αρχή, για μια νέα προσπάθεια για προώθηση της μεταρρύθμισης. Και μάλιστα στηριγμένη τώρα πια όχι στις παλινωδίες της τριμερούς διακυβέρνησης αλλά στο κείμενο των λεγόμενων «επτά σοφών».Ένα κείμενο που ποτέ δε συζητήθηκε λόγω διαφωνιών ανάμεσα στους εμπλεκομένους!!!
Μια λογική προσέγγιση της μεταρρύθμισης θα είχε ως αφετηρία την αποτύπωση της προόδου που έχει συντελεστεί την προηγηθείσα περίοδο. Δηλαδή να καταγραφεί ποιοι ήταν οι στόχοι, αν έχουν επιτευχθεί, ποιες παραλείψεις-δυστοκίες-παλινωδίες παρατηρήθηκαν, πού οφείλονται και τι δέον γενέσθαι.
Αυτή η προσέγγιση υποδηλώνει αναγκαστικά κατανομή ευθυνών και οι φορείς της εξουσίας την απεχθάνονται. Αντίθετα, προτιμούν το θολό τοπίο ώστε να μπορούν να ενοχοποιούν τους πάντες και να αθωώνουν τον εαυτό τους!!!
Στα πλαίσια λοιπόν της πολιτικής ανευθυνοποίησης μπορείς να κάνεις επίσημες τελετές για λαϊκή κατανάλωση. Ο πρώην Υπουργός Παιδείας Α. Κλεάνθους υποσχέθηκε με πανηγυρικό τρόπο ότι θα αλλάξει τα πάντα στα παιδεία. Έφυγε και δεν κατόρθωσε να αλλάξει έστω κάτι!!! Έφυγε με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του στο δικό του χέρι αλλά και στον κάλαθο των αχρήστων του Υπουργείου Παιδείας.
Ο Υπουργός στην επίσημη αυτή τελετή δεν είπε κάτι νέο. Όλα είχαν λεχθεί προηγουμένως. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να διαφυλάξει και κάποια εξαγγελία για την επίσημη τελετή ώστε να τύχει μεγαλύτερης προβολής!!! Αφού μια επίσημη τελετή γίνεται για τα ΜΜΕ. Δέν έχει δηλαδή κάποιο ουσιαστικό νόημα. Είναι, που λέμε, για το θεαθήναι.
Ο Υπουργός επανέλαβε λοιπόν τα τετριμμένα περί σύστασης επιστημονικών επιτροπών, περί αλλαγών σε διάφορους τομείς της εκπαίδευσης κλπ..Δεν παρέλειψε να τονίσει το στόχο για μια «προοδευτική, ριζοσπαστική μεταρρύθμιση» για τα αυτιά τω ευελπιστούντων.Φυσικά η « προοδευτική και ριζοσπαστική μεταρρύθμιση» άρχισε πανηγυρικά πριν τέσσερα χρόνια. Και τότε έτσι διαφημίστηκε. Αλλά τα σχολεία δε βίωσαν ούτε το προοδευτικό ούτε το ριζοσπαστικό ούτε καν μεταρρύθμιση. Φαίνεται ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην Κύπρο γίνεται για κάποιους άλλους και όχι για τους μαθητές.
Και όπως τότε, τα περί προοδευτικότητας και ριζοσπαστικότητας αποτελούσαν συνθηματολογίες και κενολογίες, έτσι και τώρα. Και αν καταφέρει ο κ. Υπουργός να μας ορίσει τι σημαίνει «προοδευτική, ριζοσπαστική μεταρρύθμιση» και να μας καταδείξει τα προοδευτικά, ριζοσπαστικά στοιχεία που περιλαμβάνει, τότε θα είμαι υποχρεωμένος να απολογηθώ. Αλλά και να τον υποστηρίξω με πάθος στις επιλογές του. Διαφορετικά θα τον επικρίνω για λαϊκισμό, συνθηματολογία και κενολογία.
Υ.Γ. Ο «Φιλελεύθερος» παρουσίασε το θέμα με τίτλο «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ». Αν έτσι έχουν τα πράγματα , τότε θα πρέπει να αναφωνήσουμε: «ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ»!!!

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Περί της "κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης" και ο "πόλεμος" των "φιλειρηνιστών" εναντίον των "εθνικιστών"

Η διαμάχη για το στόχο της φετινής σχολικής χρονιάς φαίνεται να τερματίζεται. Μετά τη συζήτηση στη βουλή ο καθένας είπε τα δικά του, λίγο-πολύ συμφώνησαν οι πιο πολλοί με το στόχο, διαφάνηκε και η ανάγκη για διάλογο των εμπλεκόμενων πριν την λήψη της οριστικής απόφασης και άλλα τέτοια.
Από την προηγηθείσα διαμάχη διαφάνηκε ότι υπάρχουν δύο στρατόπεδα, που με βάση τις αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύονταν, αποδίδονται με τις ονομασίες «εθνικιστές» και «φιλειρηνιστές».
Και τα δύο αυτά ιδεολογήματα δεν είναι κυπριακό φαινόμενο
. Συναντιούνται σε πολλές χώρες και είναι ο τρόπος που ο καθένας κατανοεί και ερμηνεύει την πραγματικότητα, κρατικά και υπερκρατικά.Συνιστούν μετακενώσεις ξένων αντιλήψεων στην τοπική αγορά. Και με βάση αυτές τις αντιλήψεις προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να κατανοήσουν την κυπριακή πραγματικότητα, λες και σε αυτό τον τόπο δεν υπάρχει καμιά ιδιαιτερότητα.
Αυτή η διαμάχη των «εθνικιστών» με τους «φιλειρηνιστές» οδηγεί σε πολλά χρήσιμα συμπεράσματα για κατανόηση της κυπριακής πραγματικότητας,
Και ο αποδυναμωμένος εθνικισμός προβάλλει απόψεις που ανάγονται στο ιστορικό παρελθόν, τη φυλή και τον πολιτισμό. Φυσικά η εξωτερική πολιτική δε διαμορφώνεται με βάση τα πιο πάνω αλλά στη βάση του συμφέροντος και των συσχετισμών δύναμης.
Και οι εθνικιστές συγχίζουν την έννοια του έθνους με την έννοια του κράτους και δε θέλουν να εμπιστευθούν ένα πολυεθνικό κράτος γιατί βασικά δεν πιστεύουν και τόσο πολύ στον ακατάλυτο χαρακτήρα του έθνους. Τώρα, πώς ο ελληνισμός κατόρθωσε να επιβιώσει χωρίς το νεοτερικό έθνος-κράτος μέσα στο χρόνο - δημιούργημα του 1830 - δεν μπαίνουν στο κόπο να μας εξηγήσουν και φυσικά ούτε τους απασχολεί.
Και όσο οι εθνικοί πολιτισμοί υποβαθμίζονται και αυξάνεται η αβεβαίοτητα στο παρόν, τόσο καταφεύγουν σε αστειότητες. Και χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν οι συντηρητικοί στο 18ο και 19ο αιώνα εναντίον όμως της διαμόρφωσης των σύγχρονων εθνικών κρατών.
Και από την άλλη οι «φιλειρηνιστές» ελπίζουν ότι η εξαφάνιση των εθνών θα φέρει την ειρήνη. Φυσικά καμιά λογική δεν υπάρχει σε αυτή την προσέγγιση. Γιατί πόλεμοι γίνονταν και πριν το νεοτερικό έθνος –κράτος και ούτε αποδεικνύεται ότι ο εθνικισμός πολλαπλασίασε τους πολέμους. Και όπως μέχρι τώρα γίνονταν πόλεμοι εμφύλιοι , τίποτε δεν προεξοφλεί ότι δε θα γίνονται πόλεμοι στα πλαίσια μια υπερ- κρατικής οργάνωσης μετά από μια υποθετική κατάργηση των εθνών.
Και προσπαθούν να αποδείξουν οι «φιλειρηνιστές» ότι «καθαρά έθνη δεν υπάρχουν, ότι χάνεται ιδρώτας και αίμα για το τίποτε και η παραφροσύνη είναι πλήρης». Αυτά όλα από πολιτική σκοπιά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Το ζήτημα είναι αν τα άτομα και οι κοινωνίες εντάσσουν τον εαυτό τους σε μια συλλογική ταυτότητα και αν θεωρούν ότι αυτή η συλλογική ταυτότητα – είτε κατασκεύασμα είτε ψέμα είτε μύθος – είναι η πιο αποτελεσματική για προάσπιση των συμφερόντων τους. Το πολιτικό ζήτημα δεν είναι τα κοινά στοιχεία του έθνους αλλά η πολιτική αξιοποίηση του έθνους, ποιες συνθήκες στο συγκεκριμένο χρόνο σε ωθούν να επικαλεστείς το έθνος.
Και φαίνεται να προσδοκούν οι «φιλειρηνιστές» ότι το εμπόριο και ο διάλογος θα εξαφανίσουν τα έθνη και τους πολέμους. Υποστηρίζεται λοιπόν ότι ο συνεχής κατακερματισμός της κοινωνίας σε άτομα θα κατακερματίσει τα έθνη σε άτομα και θα εξανεμίσει κάθε έννοια εθνικής συνοχής. Τα άτομα όμως δεν επιλέγουν τη συλλογική δράση με μόνο κριτήριο την οικονομική προσέγγιση του οφέλους και της ζημιάς. Εκτός από τα οικονομικά αγαθά υπάρχουν και τα πολιτικά αγαθά. Και αν πάλι το υφιστάμενο έθνος θεωρηθεί ξεπερασμένο, τότε θα πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα συλλογική ταυτότητα, δηλαδή η μελλοντική συλλογική ταυτότητα της σύνολης κοινωνίας του κράτους θα πρέπει να διευρυνθεί, ώστε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να διαμορφώσει μια νέα πολιτική οργάνωση, ένα νέο πολιτικό σύστημα. Και είναι τουλάχιστον αστείο να υποστήριξει κανείς ότι οι κατέχοντες θα κάνουν παραχωρήσεις στους μη έχοντες από μεγαλοψυχία και «κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης»!!!
Φαίνεται ότι η κατασκευή μύθων είναι απαραίτητη σε ψυχολογικό επίπεδο γιατί επιτρέπει στους χρήστες να εμφανίζονται ως εκφραστές υψηλών ιδεωδών. Από την άλλη τα υψηλά ιδεώδη δεν τους εμποδίζουν να φανατίζονται και να εκφράζουν μια μισαλλόδοξη συμπεριφορά. Και δεν τους εμποδίζουν καθόλου να θέλουν να επιβάλουν μια πνευματική τρομοκρατία προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.
Και οι «εθνικιστές» και οι «φιλειρηνιστές» μπορούν να εκφράζουν την αμοιβαία εχθρότητά τους στα πλαίσια των υψηλών ιδεωδών τους. Ίσως να πιστεύουν ότι λύνουν κάποιο πρόβλημα, όταν εκστρατεύουν ο ένας εναντίον του άλλου.
Το ανησυχητικό είναι όταν τέτοιες προσεγγίσεις υιοθετούνται από τους φορείς της κρατικής εξουσίας. Γιατί τότε δε κινούνται στη βάση της πραγματικότητας αλλά εκλαμβάνουν το επιθυμητό ως πραγματικότητα και γρήγορα οδηγούνται σε πρακτικό αδιέξοδο. Έτσι έπαθε και ο Υπουργός Παιδείας και στο τέλος μετέτρεψε το στόχο της «κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης» σε προαιρετικό. Όταν υιοθετείς στόχους άσχετους με την κοινωνική πραγματικότητα – η ειρήνη δεν είναι θέμα ειρηνικής κουλτούρας – ή στενά κομματικούς/ιδεολογικούς – να ικανοποιήσω τους φιλειρηνιστές/διεθνιστές – το αδιέξοδο είναι μπροστά σου.
Οι μύθοι είναι αποκούμπι για τους πονεμένους. Αναγκαίο στήριγμα απέναντι σε ένα οδυνηρό παρόν. Και αυτό το οδυνηρό παρόν έχει αποκλειστικά σχέση με δύο δεδομένα. Το πρώτον, η σκληρή πραγματικότητα της υπάρχουσας κατάστασης στο συσχετισμό των δυνάμεων και η πλήρης αποτυχία/ήττα της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας. Και οι «εθνικιστές» και οι «φιλειρηνιστές», συμβιβαστικοί ή ασυμβίβαστοι θα υποχρεωθούν έστω και για λίγο να κάνουν διάλειμμα στις ελπίδες τους και να δουν την άτεγκτη πραγματικότητα.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Πρόεδρος: "Να προετοιμάσουμε το έδαφος στις ψυχές και τις συνειδήσεις των ανθρώπων"!!!

Με δηλώσεις του στον τύπο στις 9/9/2008 και απαντώντας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις επικρίσεις για το στόχο της χρονιάς, υποστήριξε και τα εξής: «Είναι λυπηρό να στεκόμαστε αντίθετοι μιας πρόθεσης πολιτικής η οποία θέλει επιτέλους να προετοιμάσει το έδαφος στις ψυχές και τις συνειδήσεις των ανθρώπων που είναι και το πιο δύσκολο, ώστε να γίνει αποδεκτή μια λύση συμφωνημένη βεβαίως, την οποία θα εγκρίνει ο λαός».
Η παραπάνω δήλωση του Προέδρου είναι απαράδεκτη.Όχι γιατί ο ίδιος επιδιώκει μια λύση του κυπριακού. Είναι απαράδεκτο ως φορέας της εξουσίας στοχευμένα να επιδιώκεις να επηρεάσεις τις ψυχές και τις συνειδήσεις των νέων, όταν γνωρίζεις προκαταβολικά πως βρίσκονται σε μια ηλικία που δεν έχουν το γνωσιολογικό υπόβαθρο να αντισταθούν. Όταν στοχεύεις «τη ψυχή και τη συνείδηση του νέου», αυτό λέγεται προπαγάνδα. Και είναι γνωστό ποιοι και γιατί τη χρησιμοποίησαν και τη χρησιμοποιούν.
Ακόμα ο Πρόεδρος καλό είναι να μας πει πώς διαμορφώθηκε η δική του «ψυχή και συνείδηση» για να δούμε αν το σχολείο έχει κάποια σχέση με αυτό. Και αν «η ψυχή και η συνείδηση του Προέδρου» διαμορφώθηκαν εκτός σχολείου, το ίδιο δικαίωμα έχει ο κάθε πολίτης. Δηλαδή η ψυχή του και η συνείδησή του να μην είναι έρμαιο στα χέρια οποιουδήποτε φορέα εξουσίας.
Ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός του Προέδρου σε μια αίθουσα διδασκαλίας δε θα καταφύγει στον επηρεασμό «της ψυχής και της συνείδησης» ενός μαθητή, αλλά θα προσπαθήσει με επιχειρήματα να πείσει για την ορθότητα των θέσεών του. Η εποχή του προσηλυτισμού, της ηθικοπλαστικής διαπαιδαγώγησης και του φρονηματισμού των νέων ανήκει σε μια άλλη εποχή. Και αυτές οι αντιλήψεις δεν έχουν σχέση με την κυπριακή σχολική πραγματικότητα.
Αν τώρα κάποιος θα αποδεκτεί ή δε θα αποδεκτεί μια ενδεχόμενη λύση, είναι αποκλειστικά θέμα δικό του τι θα επιλέξει. Είναι αδιανόητο και να σκεφτεί κανείς ότι το σχολείο θα προχωρήσει στη μαζική παραγωγή ατόμων για υποστήριξη της λύσης!!!
Ενισχυτικός στις δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν και ο φανατικός υποστηρικτής του, ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδης που θεωρεί ως «προαπαιτούμενο τη δημιουργία συνθηκών συμβίωσης των δύο κοινοτήτων και μέσα από τα σχολεία». Αν πράγματι ο κ. Αναστασιάδης θεωρεί ότι είναι προαπαιτούμενο, ας μου δώσει ένα κατάλογο επιχειρημάτων και να τον πιστέψω. Και αν μπορεί να με πείσει εμένα γιατί δεν απευθύνεται με τα ίδια επιχειρήματα στην κοινωνία και επιλέγει το δρόμο της επιδράσης «στη ψυχή και τη συνείδηση» των νέων;
Και ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Ν. Τορναρίτης υποστηρίζει ότι ο στόχος της χρονιάς «δεν είναι στόχος πολιτικός»!!! Έχει δίκαιο. Είναι ιδιωτική υπόθεση του ιδίου, του κ. Αναστασιάδη και του κ. Χριστόφια!!!
Δυστυχώς οι φορείς της εξουσίας οπισθοδρομούν σε επιλογές επικίνδυνες για την ελευθερία του ατόμου.
Και η αμηχανία, ο προβληματισμός, ο δισταγμός των εκπαιδευτικών στα σχολεία δεν έχει σχέση με την ειρηνική συμβίωση. Η επιφυλακτικότητά τους οφείλεται στο γεγονός πως αντιλαμβάνονται ότι οι φορείς της εξουσίας στοχεύουν στον πολιτικό έλεγχο των ιδίων και των μαθητών. Δηλαδή οι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι η εξουσία επεμβαίνει και προσπαθεί να περιορίσει την ελευθερία τους,την ελευθερία να κατανοούν, να αξιολογούν την πολιτική πραγματικότητα και να κάνουν τες δικές τους επιλογές. Και όχι να εξαναγκάζονται να υιοθετήσουν/συμμορφωθούν στις επιλογές της εξουσίας, δηλαδή του κ. Χριστόφια και του κ. Αναστασιάδη.
Επιλογικά μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι η γνωριμία με το σύνοικο στοιχείο και η αλληλοκατανόηση είναι επιβεβλημένος στόχος. Η όλη μεθόδευση της κυβέρνησης, η προσπάθεια κομματικοποίησης του στόχου, η προχειρότητα στην προώθησή του, η προσπάθεια χειραγώγησης των νέων /καθηγητών/κοινωνίας είναι απαράδεκτα.
Σέβομαι λοιπόν τους στρατηγικούς στόχους της κυβέρνησης αλλά η ελευθερία των ανθρώπων σίγουρα είναι πολύ πιο σημαντική.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Ο Υπουργός Παιδείας, η λύση του κυπριακού και η μιζέρια

Ο Υπουργός Παιδείας δήλωσε στο τηλεοπτικό σταθμό MEGA στις 8/9/2008 ότι το σύνθημα «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» ήταν αποτυχημένο γιατί λέει «έμεινε σε μας η μνήμη και στους Τούρκους το έδαφος».
Καλά τι περίμενε ο άνθρωπος; Ότι με το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ», θά παίρναμε τα εδάφη πίσω ή θα λυνόταν το κυπριακό πρόβλημα με ένα σύνθημα;
Ή τι περιμένει σήμερα; Ότι με το στόχο που έχει θέσει το Υπουργείο φέτος , δηλαδή την «καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεγασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας», θα λυθεί το κυπριακό; Ή και το αντίθετο: αν δε λυθεί το κυπριακό σημαίνει ότι ο στόχος πρέπει να αλλάξει;
Κάτι δεν πάει καλά με τις προσεγγίσεις του Υπουργού Παιδείας. Φαίνεται ότι υπερεκτιμά στο μυαλό του τις δυνατότητες της δημόσιας εκπαίδευσης και της προσδίδει ρόλο καταλύτη στο κυπριακό πρόβλημα.
Εντάξει , μπορεί ο ίδιος να αναζητά μέσω του Υπουργείου ρόλο καταλύτη στο κυπριακό για δικούς του λόγους. Όμως τα σχολεία είναι απλώς ένας κοινωνικό θεσμός, μια μικρογραφία της κοινωνικής πραγματικότητας.
Κάτι δεν πάει καλά με τις προσεγγίσεις του Υπουργού Παιδείας.
Στο μεταξύ η σχολική χρονιά ξεκίνησε το ίδιο μίζερα , όπως και οι προηγούμενες. Πέρα από την εικονική πραγματικότητα που προσπαθούν να διαμορφώσουν στα ΜΜΕ , η κατάσταση είναι το ίδιο απελπιστική, όπως και πριν. Κανένα όραμα, καμιά πνοή. Έρχονται και φεύγουν καθηγητές, ψάχνουμε βιβλία και δε βρίσκουμε, η υλικοτεχνική υποδομή έχει αμέτρητες ελλείψεις. Και μια δυσκινησία που σκοτώνει: οι διευθυντές περιμένουν οδηγίες από το Υπουργείο, οι βοηθοί διευθυντές από το διευθυντή, οι καθηγητές από τη διευθυντική ομάδα.
Ευτυχώς υπάρχει κοντά ένας δημόσιος δρόμος και βγαίνουμε να αναπνεύσουμε λίγο αέρα, έστω και μολυσμένο.

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

Ο στόχος του Υπουργείου Παιδείας για την "ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων": λογισμοί και παραλογισμοί

Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου αποτέλεσε μια συνέντευξη του Υπουργού Παιδείας σε μεσημβρινο τηλεοπτικό πρόγραμμα ( 4/9/2008 ) για το θέμα του στόχου της φετινής σχολικής χρονιάς. Επειδή οι απόψεις που διατύπωσε ο Υπουργός κάθε άλλο παρά πειστικές ήταν, είμαι υποχρεωμένος να σταθώ στο στόχο, όπως έχει διατυπωθεί από το Υπουργείο Παιδείας. Ο στόχος λοιπόν είναι: «Καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεγασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας».
Όταν λοιπόν απευθύνεται το Υπουργείο σε 100 000 μαθητές και 10 000 εκπαιδευτικούς πρέπει να είναι απολύτως σαφές. Όταν απευθύνεσαι στα σχολεία ουσιαστικά απευθύνεσαι σε ολόκληρη την κοινωνία, που αποτελεί ένα μωσαϊκό από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετικές προτεραιότητες.
Η διατύπωση του στόχου είναι επιεικώς απαράδεκτη. Χρησιμοποιεί μια ξύλινη γλώσσα , που για τους μυημένους συντάκτες της μπορεί να έχει ένα νόημα, αλλά για τους αμύητους δε λέει κάτι.
Ειδικότερα:
Οι φράσεις «κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης», «αμοιβαίος σεβασμός» και «συνεργασία» είναι κενολογίες και άσχετες με την πραγματικότητα. Το θέμα της ειρήνης και του πολέμου η ανθρωπότητα ουδέποτε κατόρθωσε να το επιλύσει μέσω της εκπαίδευσης. Η ειρήνη – πόλεμος ή πιο σωστά η επικράτηση της φιλίας-ομόνοιας μέσα σε μια κοινωνία, είναι συνυφασμένο με την ελευθερία, την ισότητα , την ιδέα της δικαιοσύνης και όχι πρόβλημα εκπαίδευσης των νέων στην ειρήνη!!! Σε σχέση δε με τις δυο κοινόητες στην Κύπρο που παλαιότερα οδηγήθηκαν σε πολεμικές συγκρούσεις, ο δόκιμος όρος είναι αυτός που χρησιμοποιεί ο κ. Ταλάτ, δηλαδή «ειρηνική συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων». Γιατί δεν τίθεται θέμα συμβίωσης επί του παρόντος αφού οι κοινότητες είναι διαχωρισμένες. Με απλά λόγια αν σε ένα τόπο οι άνθρωποι εχθρεύονται, τότε υπάρχουν συγκεκριμένα αίτια και η αίτία σίγουρα δεν είνα η απουσία «κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης»!!! Πιο απλά στην πράξη σημαίνει ότι οι δυο κοινότητες θα ειρηνεύσουν, αν διαπιστώσουν την ύπαρξη κοινού συμφέροντος. Αυτό θα είναι το ενοποιητικό στοιχείο της σύνολης κοινωνίας και των μελών της και όχι η «ειρηνευτική ιδεολογική χειραγώγηση» των νέων μέσω της εκπαίδευσης.
Ο δε αμοιβαίος σεβασμός δε διδάσκεται, αλλά κερδίζεται σε βάθος χρόνου. Μπορεί να είσαι ανεκτικός απέναντι στον άλλο, μπορείς να τον δικαιολογείς για κάποιες επιλογές του αλλά αυτό δεν υποδηλώνει ότι τον σέβεσαι κιόλας. Ο σεβασμός δεν είναι το αποτέλεσμα της πλύσης εγκεφάλου ούτε και του φόβου αλλά της σχέσης ζωής που διαμορφώνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους σε βάθος χρόνου. Και για να σεβαστείς τον άλλο, πρώτα πρέπει να τον γνωρίσεις.
Ο όρος πάλι συνεργασία προϋποθέτει την ύπαρξη κάποιου κοινού στόχου ανάμεσα στους ανθρώπους για την επιτευξη του οποίου επιβάλλεται να εργαστούν από κοινού. Στις παρούσες συνθήκες στην Κύπρο ο στόχος είναι ανεδαφικός.
Και γιατί η καλλιέγεια όλων των πιο πάνω; Η εγκύκλιος του Υπουργείου αναφέρει
«με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας». Αυτά είναι αστεία πράγματα. Η λύση του κυπριακού δεν εξαρτάται καθόλου από την ύπαρξη ή την υλοποίηση του στόχου. Είναι γελοίο να υποστηρίζεται ότι με την καλλιέργεια της «κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης» στα σχολεία , θα λυθεί το κυπριακό!!! Τελικά είναι σαφές ότι υπάρχουν πολιτικοί στόχοι σε αυτή τη μεθόδευση τους οποίους γνωρίζουν μόνο οι εμπνευστές τους. Οι άλλοι μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Και αυτό είναι απαράδεκτο με την έννοια ότι είναι ανεπίτρεπτο να χρησιμοποιείς τα παιδιά για να επιτύχεις πολιτικούς στόχους που κανένας δεν γνωρίζει. Γιατί και από τη συνέντευξη του Υπουργού Παιδείας δε διαφάνηκαν ξεκάθαρα ποιοι είναι οι στόχοι. Αντίθετα λέχθηκαν πράγματα που προκαλούν ανησυχία. Ότι δηλαδή ο Πρόεδρος έχει ανάγκη εκτός από την υποστήριξη των κομμάτων, να έχει και την υποστήριξη και των μαθητών και της κοινωνίας ολόκληρης!!! Αν αυτός είναι ο στόχος , τότε ο κάθε νοήμων πολίτης πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί.
Ο στόχος λοιπόν θα έπρεπε να είναι σαφής, κατανοητός από τον καθένα και εδραζόμενος στη βάση της πραγματικότητας: «Η πρόωθηση της γνωριμίας με το σύνοικο στοιχείο με στόχο την αλληλοκατανόηση». Αυτός ο στόχος για αρχή είναι υπεραρκετός. Και ανάλογα με τις εξελίξεις στο κυπριακό πρόβλημα και στη σύνολη κοινωνία μπορείς να τονεμπλουτίσεις /τροποποιήσεις/συμπληρώσεις.
. Με συνθηματολογίες και κενολογίες, με μεθοδεύσεις και σκοπιμότητες, με προχειρότητες και παλινδρομήσεις αλλά και με εθνικιστικές κορώνες – «όλοι οι Ελληνοκύπριοι να υποστηρίξουμε το δικό μας εκπρόσωπο στη μάχη εναντίον του προαιώνιου εχθρού» - ούτε η εκπαίδευση και οι μαθητές ωφελούνται αλλά ούτε και οι προσπάθειες για επίλυση του κυπριακού θα ενισχυθούν και θα τελεσφορήσουν.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

Ο στόχος για την ειρηνική συμβίωση, οι ετσιθελισμοί και ο σεβασμός στο μαθητή

Ο πρώτος στόχος της σχολικής χρονιάς 2008-09, σύμφωνα με εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, είναι: «Καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεγασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και τουλαού μας».
Δε θα σχολίασω την τεκμηρίωση στο σχετικό κείμενο του Υπουργείου ούτε και τις προτεινόμενες δραστηριότητες. Θα επικεντρωθώ στην υλοποίηση του στόχου αυτού μέσα στις σχολικές μονάδες.
Το Υπουργείο Παιδείας όρισε το συγκεκριμένο στόχο. Η υλοποίηση του στόχου θα πρέπει να γίνει με απόλυτο σεβασμό στις ανάγκες των μαθητών. Εννοώ ότι είναι αστείο να αναπτύσσσονται ανταγωνισμοί μέσα στους καθηγητικούς συλλόγους, όταν συζητείται το συγκεκριμένο θέμα. Και ο καθένας να επιλέγει είτε να γίνει φερέφωνο υπερασπιζόμενος τις θέσεις του Υπουργείου είτε φερέφωνο προηγούμενων πολιτικών τουΥπουργείου Παιδείας. Δηλαδή τελικά η υλοποίηση του στόχου να εκτρέπεται σε ένα ανταγωνιστικό πεδίο που οδηγεί στη θυματοποίηση των μαθητών με βάση τις επικρατούσες αντιλήψεις στον Καθηγητικό Σύλλογο. Αυτή η προσέγγιση είναι βαθια αντι-δημοκρατική.
Η προώθηση του στόχου πρέπει να γίνει με απόλυτο σεβασμό στις πραγματικές ανάγκες των μαθητών. Δηλαδή θα πρέπει να τεθεί ενώπιον τους –σε κάθε τμήμα – ο στόχος, οπωσδήποτε να επεξηγηθεί, και να κληθούν να καταθέσουν εισηγήσεις για υλοποίηση του στόχου είτε τμηματικά είτε διατμηματικά είτε ενδοσχολικά είτε εξωσχολικά. Για τις εισηγήσεις που είναι υλοποιήσιμες να υπάρξει συνεργασία εκπαιδευτικών και μαθητών για προώθησή τους.
Η έντονη διαφωνία μου είναι με πρακτικές που εδράζονται σε λογικές εξουσιαστικές –είτε του Υπουργείου είτε των Καθηγητικών Συλλόγων – και στοχεύουν στην ιδεολογική χειραγώγηση των μαθητών.
Το σχολείο υπάρχει για το μαθητή και όχι ο μαθητής για το σχολείο.