Ευχές

Εύχομαι το 2009
να πραγματώσει τα όνειρα
και τις ελπίδες
όλων των παιδιών
του πλανήτη.
Και οι μεγάλοι να μην
αγωνιούν για το μέλλον
των νέων.
Και τα τωρινά σχολεία να κλείσουν μια και καλή.
Ίσως γίνει έτσι μπορετό η κοινωνία και οι νέοι
να δημιουργήσουν κάτι καλύτερο
για τους ίδιους.
Για ένα αστιγμάτιστο μέλλον
όπου οι νέοι θα ανοίγουν δρόμους
και οι παλαιότερες γενιές θα ακολουθούν
αδιαμαρτύρητα
ξεπληρώνοντας το αυριανό χρέος.

Ο δημόσιος καταγγελτικός λόγος του Προέδρου της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής Ν. Τορναρίτη

Σε ένα κείμενό του που δημοσιεύτηκε σε πολλές εφημερίδες – ανάμεσα στις άλλες και στο Φιλελεύθερο στις 27/12/2008 – και με τίτλο «Η αλήθεια για τη μετανάστευση» ο Πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής Ν. Τορναρίτης προβαίνει σε ορισμένες διαπιστώσεις.
Αφού λοιπόν εκθέτει τη νέα πραγματικότητα που δημιουργήθηκε στην Κύπρο την τελευταία δεκαετία, στη συνέχεια καταγγέλλει την κυβέρνηση «γιατί δεν έχει διαμορφώσει ακόμα μια ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική». Και στη συνέχεια τονίζει «ότι ως συντεταγμένη πολιτεία και πρωτίστως η κυβέρνηση και η βουλή, έχουμε ευθύνη να κοιτάξουμε με εντελώς νέο φακό το νέο πλαίσιο που μας περιβάλλει». Καταλήγει με την εισήγηση ότι τα αλλόγλωσσα παιδιά «πρέπει να μετέχουν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα».
Ποια είναι η πολιτική διάσταση του κειμένου του κ. Τορναρίτη;
Μα ο δημόσιος καταγγελτικός του λόγος λές και ο ίδιος δε μετέχει της εξουσίας ή το κόμμα του δεν έχει ρόλο και λόγο στη χάραξη πολιτικής!!!
Γιατί λοιπόν καταγγέλλει δημόσια το πρόβλημα; Γιατί ο δημόσιος καταγγελτικός λόγος δημιουργεί ένα πλέγμα ασφαλείας για τον πολιτικό και διαφοροποιεί τη θέση του από το πρόβλημα, ώστε να αποσείσει και τη σχετική πολιτική ευθύνη!!! Δηλαδή ο δημόσιος καταγγελτικός λόγος από τους φορείς της εξουσίας του κράτους – που καθημερινά αυξάνεται και πληθύνεται – συνιστά απλώς ενδείκτη υποκρισίας, ανέξοδη πολιτική ρητορική και μέσο διαφυγής από την πολιτική αφάνεια.
Τέτοιες λοιπόν προσεγγίσεις από τους φορείς της κρατικής εξουσίας, όπως αυτή του κ. Τορναρίτη εξώφθαλμα επιχειρούν να αποποιηθούν και την προσωπική και την κομματική και τη συλλογική ευθύνη τους. Αλλά έχουν και ένα πρόσθετο ενδιαφέρον. Με το δημόσιο καταγγελτικό λόγο απευθύνονται στην κοινωνία. Οι ίδιοι λες και δεν είναι οι φορείς της εξουσίας, απλώς εισηγούνται στην κοινωνία λες και αυτή έχει την αρμοδιότητα να αποφασίζει!!! Είναι ευθύνη της κοινωνίας ή της πολιτικής ηγεσίας να ενταχθούν τα αλλόγλωσσα παιδιά στο εκπαιδευτικό σύστημα;
Με τέτοια τεχνάσματα οι φορείς της κρατικής εξουσίας ουσιαστικά επιδιώκουν ταυτόχρονα να μετακυλίσουν τις ευθύνες στην κοινωνία, να την ενοχοποιήσουν λες και η εύρυθμη λειτουργία του συστήματος επαφίεται στην αυτοσυνειδησία της κοινωνίας. Και φυσικά προσδοκούν να τους αποδώσουν τα εύσημα: «Ο Τορναρίτης τα λέει ωραία»!!! Και να υφαρπάξουν κανένα ψήφο.
Θεωρώ λοιπόν το δημόσιο καταγγελτικό λόγο του κ. Τορναρίτη –και του κάθε Τορναρίτη – ώς απλή ρητορία για λαϊκή κατανάλωση. Και καταγγέλλω τον κ. Τορναρίτη – και τον κάθε Τορναρίτη- για την πολιτική ευθύνη που έχει ο ίδιος, το κόμμα του και η βουλή για τη μη αντιμετώπιση του προβλήματος που εκθέτει. Οι πολιτικοί έχουν την ευθύνη να παράγουν πολιτική και γι αυτό αδροπληρώνονται από τους πολίτες. Δεν πληρώνοναι για να γράφουν εκθέσεις ιδεών στις εφημερίδες για τα προβλήματα που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν,ενώ είχαν την πολιτική ευθύνη!!!

Η ατομική ελευθερία των μαθητών ή για τη στολή και τις τρίχες

Στα πλαίσια του διαλόγου για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ένα από τα θέματα που απασχόλησαν ε[ανειλημμένα τους εμπλεκομένους και τα ΜΜΕ ήταν και το θέμα της στολής και των τριχών των μαθητών. Συνεχώς το θέμα επανέρχεται στην επικαιρότητα με επιμονή των ίδιων των μαθητών. Πρόσφατο παράδειγμα η επίσκεψη της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής σε σχολεία της Λευκωσίας.
Ενώ λοιπόν οι ομιλητές έθεταν τα κατά την κρίση τους σοβαρά θέματα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι μαθητές επικεντρώνονταν στη στολή και στις τρίχες. Η στάση αυτή των μαθητών προκάλεσε απογοήτευση στους πιο μεγάλους – παριστάμενους και δημοσιογράφους – αφού οι μαθητές έδειχναν ότι δεν ενδιαφέρονται για σοβαρές περιπτώσεις παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ασχολούνταν με τρίχες!!!
Η εμμονή των μαθητών στο πρόβλημα της στολής και των τριχών δεν είναι ανεξήγητο ή παράξενο. Ουσιαστικά οι μαθητές αναφέρονται στα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα. Το τι ρούχο θα φοράς, το μήκος των τριχών, το μούσι , όλα αυτά οι μαθητές τα θεωρούν αποκλειστικά δική τους υπόθεση και δεν αναγνωρίζουν δικαίωμα στην εξουσία να τα ρυθμίζει. Θεωρούν ότι σχετίζονται με το είναι τους, την ύπαρξή τους, την ιδιωτική του ζωή και αντιδρούν στους υφιστάμενους κανονισμούς. Και η προστασία της ιδιωτικής ζωής, η ατομκή ελευθερία είναι ένα κεκτημένο για τον άνθρωπο σήμερα όχι όμως και για το μαθητή.
Αυτό που λοπόν διεκδικούν οι μαθητές είναι περισσότερη ελευθερία, κατοχύρωση των ατομικών τους δικαιωμάτων ως ελεύθερων οντοτήτων και στο χώρο του σχολείου. Και όσο αυτά δεν αναγνωρίζονται από την εξουσία, δε θα βρίσκουν κάποιο νόημα στις δικηρύξεις της για την ανάγκη προστασία τους. Θα τα θεωρούν ρητορίες και κενολογίες. Γιατί η ίδια η εξουσία δε σέβεται τα δικά τους δικαιώματα.
Επομένως οι μεγάλοι θα απορούν και θα παραξενεύονται και θα επικρίνουν τους νέους γιατί οι ίδιοι μη έχοντας προβλημα στολής ή τριχών, ασχολούνται με τα «πιο μεγάλα και τα πιο σημαντικά». Οι μαθητές όμως θα ασχολούνται με τις τρίχες γιατί αποτελεί πρόβλημα για τους ίδιους.
Και αν οι παλαιότερες γενιές ενθυμούνται με νοσταλγία τα δικά τους μαθητικά χρόνια και τις καταπιέσεις που υφίσταντο με τη στολή, ας αναρωτηθούν για ποιους λόγους ανέχονταν τέτοιες καταπιέσεις. Και αν οι νέοι σήμερα δεν τις ανέχονται και αντιδρούν, ας αναρωτηθούμε όλοι τι έχει αλλάξει.
Σε κάθε πρίπτωση οι κανονισμοί για τη στολή και την ευπρεπή εμφάνιση των μαθητών, πρέπει να καταργηθούν. Ούτε το σχολείο ως μηχανισμός εξουσίας μπορεί να επιβάλει τον έλεγχο στους μαθητές ούτε οι μαθητές θα αποδεκτούν αδιαμαρτύρητα τέτοιο έλεγχο ούτε και οι γονείς στην πράξη είναι διατεθειμένοι να επιβάλουν έλεγχο στα παιδιά τους.
Η κατάργηση των υφιστάμενων κανονισμών περί στολής και εμφάνισης θα βοηθήσει να επικεντρωθούμε σε ουσιαστικά προβλήματα του σχολείου, η εξουσία να μην σπαταλά χρόνο και χρήμα ασχολούμενη με τρίχες και θα εκλείψουν αυτά τα σημεία έντασης ανάμεσα στη διοίκηση και τους μαθητές. Ούτως ή άλλως η ατομική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα διακινούνται ως ιδεολογία σε όλο τον πλανήτη.
Οι φορείς της κρατικής εξουσίας λοιπόν είναι καιρός να αποποιηθούν το δικαίωμά τους να ελέγχουν το σώμα των μαθητών και μέσω του ελέγχου του σώματος να φτιάχνουν τον υπάκουο και πειθαχημένο εργάτη και τον υπήκοο του κράτους. Και αν προσδοκούν ότι μέσω του ελέγχου του σώματος, καθίσταται και πιο εύκολος ο έλεγχος του πνεύματος, αυτή η μέθοδος είναι ξεπερασμένη και ολοκληρωτική.
Σε αντίθετη περίπτωση, οι φορείς της κρατικής εξουσίας μπορούν να επιμένουν στη νοσταλγία του παρελθόντος και να αναμένουν πότε οι μαθητές οριστικά θα καταργήσουν στην πράξη τους υφιστάμενους κανονισμούς. Τότε απλώς πανηγυρικά θα εξαγγείλουν την αυτο-κατάργησή τους!!!

Το νέο σλόγκαν: "Μεταρρύθμιση των αναλυτικών προγραμμάτων ως δημόσιο εγχείρημα"

Το νέο σλόγκαν της επιτροπής των ειδικών για τη διαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων είναι «δημόσιο εγχείρημα». Το τονίζει με έμφαση ο πρόεδρος της Επιτροπής Γ. Τσιάκαλος : «Το δικό μας δημόσιο εγχείρημα χαρακτηρίζεται από την απόλυτη δημοσιότητα σε όλες τις φάσεις του προβληματισμού και από τη δυνατότητα συμμετοχής όλων σε κάθε φάση των διεργασιών».
Είναι γεγονός ότι υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη κλειστή και αδιαφανή διαδικασία και την ανοικτή και διαφανή διαδικασία. Η ανοικτή και διαφανής διαδικασία όμως δεν καθιστά εκ προοιμίου και τη διαδικασία δημοκρατική.
Ένα πράγμα είναι η «δημόσια» διαδικασία προβληματισμού και άλλο πράγμα η δημοκρατική διαδικασία.
Ο κ. Τσιάκαλος λοιπόν πώς αντιλαμβάνεται το «δημόσιο εγχείρημα»; Ο κ. Τσιάκαλος είναι διορισμένος πρόεδρος επιτροπής με αρμοδιότητα να καταθέσει στην αρμόδια αρχή μια εισήγηση για τη διαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων. Με την ιδιότητα αυτή και στον προβληματισμό που αναπτύσσεται στην εν λόγω επιτροπή, θεώρησε ότι αυτός θα κατατίθεται δημόσια, δηλαδή θα κοινοποιείται, και επιπλέον ο καθένας μπορεί να καταθέτει την άποψή του.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Αν θεωρήσουμε ότι η πολιτική λειτουργία ακολουθεί τα στάδια της διαβούλευσης, της εισήγησης, της απόφασης και της υλοποίησης, τότε αυτό που επιχειρείται από τον κ. Τσιάκαλο είναι η συμμετοχή στο στάδιο της διαβούλευσης, πριν κατατεθεί η εισήγηση. Η εισήγηση θα διαμορφωθεί από την επιτροπή, η απόφαση θα ληφθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο, θα εγκριθεί από τη Βουλή και θα υλοποιηθεί από το Υπουργείο Παιδείας.
Στα πλαίσια λοιπόν του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος το «δημόσιο εγχείρημα» προσδίδει ένα νομιμοποιητικό χαρακτήρα στην απόφαση της επιτροπής του κ. Τσιάκαλου. Δηλαδή προσπαθεί μέσω της δημόσιας διαβούλευσης να εξασφαλίσει συναίνεση, ώστε να προωθηθούν οι μετέπειτα εισηγήσεις και αποφάσεις χωρίς αντιδράσεις. Είναι μια πολιτική επιλογή που στοχεύει στη νομιμοποίηση εκ των προτέρων των αποφάσεων των ειδικών και της κυβέρνησης.
«Δημόσιο εγχείρημα» λοιπόν στο στάδιο της διαβούλευσης σημαίνει κάτι άλλο. Ο φορέας της εξουσίας δηλώνει την πρόθεσή του να επιφέρει αλλαγές στα αναλυτικά προγάμματα. Απευθύνεται στην κοινωνία ζητώντας εισηγήσεις για το συγκεκριμένο θέμα καθορίζοντας τελικά και τη διαδικασία με τη οποία θα διαμορφωθεί η τελική εισήγηση. Γιατί αν δεν καθοριστεί η διαδικασία διαμόρφωσης της τελικής εισήγησης, τότε πολύ πιθανόν ο καθένας θα λέει «τον πόνο του» και η εξουσία με ρητορίες περί δημοκρατικότητας να υλοποιήσει τις προειλημμένες αποφάσεις της , αφού ακούσει και το λαό!!!
Με απλά λόγια το «δημόσιο εγχείρημα» του κ. Τσιάκαλου πρέπει να απαντά στο ερώτημα: αν ένας πολίτης ανταποκρινόμενος σε αυτό το δημόσιο προβληματισμό καταθέσει τη δική του σκέψη, ποια θα ειναι η τύχη της; Θα κριθεί δημόσια με βάση το περιεχόμενο του λόγου που αρθρώνει ή στο βαθμό που δε συνάδει με τη φιλοσοφία της επιτροπής ή των δυνάμεων που δρουν στο παρασκήνιο,θα πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων ή θα ληφθεί «σοβαρά υπόψη» από τους ειδικούς στη διαμόρφωση του τελικού κειμένου;
Φυσικά το νέο αυτό σλόγκαν για νομιμοποίηση των αποφάσεων των ειδικών ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατική διαδικασία. Στη δημοκρατική διαδικασία ο δήμος δεν επικεντρώνεται στη διαβούλευση για ετοιμασία της εισήγησης, αλλά στη διαδικασία λήψης της απόφασης, δηλαδή επιλέγει να κατέχει την αποφασιστική λειτουργία και όχι τη διαβουλευτική/εισηγητική ή την εκτελεστική.
Συμπερασματικά, το νέο σλόγκαν είναι μια διαδικασία νομιμοποίησης των αποφάσεων των ειδικών και της κυβέρνησης. Είναι μια μέθοδος για τους "αδαείς". Είναι μια απόδειξη ότι "πολιτεύονται εν κενώ" και αναζητούν απεγνωσμένα στηρίγματα σε διάφορα τεχνάσματα. Ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατική διαδικασία. Και ως τέτοια πρέπει να αποκαλύπτεται, ώστε να αναδεικνύεται συνεχώς ο συντηρητικός και αντιδραστικός χαρακτήρας των λεγόμενων εκσυγχρονιστών.

Αφιερωμένο στην εξέγερση των νέων

Ύποπτοι ελευθερίας

Ζευγαρώναμε την απελπισία μας
στους τοίχους
Κινούσαμε την ελπίδα μας
στους δρόμους
Τραγουδούσαμε το φόβο μας
στις πλατείες
Γίναμε ένα με τα πράγματα
Γίναμε ύποπτοι
Ύποπτοι ελευθερίας

Αφιερωμένο στον Αλέξη

Σταυρωμένη άνοιξη

Σε κείνο το δίστρατο
κάθετο αγωνίας δεξιά και
αγώνα αριστερά
ένας σταυρός μαρμαρωμένος
Για να μπορούν τα σταυρωμένα όνειρά του
να μας χαμογελούν
για να μπορούν
οι φουρτουνιασμένες μνήμες
να βροντούν
στ΄ αστραφτωμένα όνειρα
της πνιγμένης εφηβείας

Ο αντίκτυπος στην Κύπρο από την εξέγερση των νέων στην Ελλάδα

Η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα προκάλεσε ποικίλες αντίδρασεις στην Κύπρο.
Τα ΜΜΕ βασικά αναπαρήγαγαν την ειδησεογραφία των ελληνικών ΜΜΕ.
Στις εφημερίδες οι αρθρογράφοι –στη συντριπτική τους πλειοψηφία – αντίκρυσαν επικριτικά το ελληνικό φαινόμενο και με άξονα τον «χουλιγκανισμό», την «καταστροφολογία», την «έννομη τάξη», την «ελληνική πολιτική ιδιαιτερότητα»κλπ.. Αυτές όλες οι κενολογίες εντάσσονται στη λογική του ηθικού φρονηματισμού της κοινωνίας και δεν περιέχουν κάποια πολιτική πρόταση.Είναι η λογική των κατεστημένων συμφερόντων. Μερικοί όμως αρθρογράφοι είναι γεγονός πώς δεν υιοθέτησαν αυτό «το παραμύθι» και επικεντρώθηκαν στα οικονομικά και πολιτικά αίτια του φαινομένου.

Στα κυπριακά ιστολόγια – όσα μπόρεσα να επισκεφθώ – επικράτησε μια συντηρητική προσέγγιση. Αυτό είναι φυσιολογικό, αφού τα πιο πολλά αναπαράγουν το λόγο και τη σκέψη του κυπριακού πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Ελάχιστοι ήταν οι αυτόφωτοι προβληματισμοί από τους ιδιοκτήτες των κυπριακών ιστολογίων σε μια πρσπάθεια κατανόησης ή ερμηνείας του φαινομένου. Άλλοι υιοθέτησαν κα αναπαρήγαγαν τη δοκιμασμένη θεωρία «περί συνωμοσίας» των ντόπιων ή ξένων συμφερόντων και άλλοι προσάρμοσαν την προσέγγισή τους στις κομματικές τους λογικές, δηλαδή στην αναπαραγωγή των συμφερόντων του πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Οι πολιτικοί και τα κόμματα μάλλον αιφνιδιάστηκαν και εκδήλωσαν αρχικά μια αμηχανία. Στη συνέχεια όμως ταυτίστηκαν με την θέση του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου στον τρόπο αντίκρυσης των αντιδράσεων των νέων. Οι προβληματισμοί τους δηλαδή επικεντρώνονται αυτάρεσκα στον εαυτό τους: «να δούμε» και «να κάνουμε».

Ανάμεσα τώρα στους νέους - και αυτή είναι η πιο σημαντική πλευρά - εκδηλώθηκαν μερικές πορείες διαμαρτυρίας μαθητών. Αυτές οι εκδηλώσεις, για τα κυπριακά δεδομένα, είναι κάτι εκπληκτικό, αφού οι μαθητές δεν διαμαρτύρονται μαζικά ή διαμαρτύρονται εικονικά, δηλαδή με άνωθεν εντολές. Επίσης έγιναν εκδηλώσεις από ομάδες αντιεξουσιαστών, ιδιαίτερα σημαντικό γιατί αυτόνομα έδρασαν στους δρόμους.

Ο πιο μεγάλος αντίκτυπος όμως ήταν στα λύκεια. Εκεί οι μαθητές εναγωνίως ζητούσαν απαντήσεις για την εξέγερση των νέων στην Ελλάδα. Άνοιγαν οι ίδιοι συζητήσεις και προβληματίζονταν. Είναι από τις λίγες φορές που οι μαθητές διερωτούνταν για πολλούς και για πολλά.

Η προσέγγιση των μαθητών στα λύκεια με την προσπάθεια ανεύρεσης απαντήσεων στα διαδραματιζόμενα είναι ιδιαίτερα σημαντική. Το κυρίαρχο μήνυμα των ΜΜΕ φαίνεται ότι δεν ικανοποιούσε τους μαθητές και αναζητούσαν πρόσθετες απαντήσεις. Από την άλλη φαίνεται ότι τα γεγονότα στην Ελλάδα τους μίλησαν αλλιώς, όπως κανένας πολιτικός δεν έχει κατορθώσει μέχρι τώρα.

Ποιο θα είναι το μέλλον; Την απάντηση θα την δώσουν αυτοί που έχουν μέλλον. Η ουσία δεν είναι τι λέει ο κάθε πολιτικάντης ή δημοσιογραφίσκος ή άλλος σε διατεταγμένη υπηρεσία, αλλά τι λένε οι νέοι. Αυτούς πρέπει να ακούμε ή « εκ των κάτω το φως» , όπως έλεγε και ο Δ. Γληνός. Η συνείδηση της κοινωνίας δεν είναι δοσμένη σε κανένα αλλά διαμορφώνεται με βάση το συμφέρον. Και αν οι πολίτες κάποτε από τις ποικίλες εξουσίες προσδοκούσαν πολλά, μάλλον σήμερα δεν έχουν να περιμένουν τίποτε. Και « ο αμαθής όχλος» μπορεί και να σκέφτεται ενάντια και στις αφελείς προσεγγίσεις των εξουσιολάγνων και υπάρχει ελπίδα: «τα όνειρα των πολλών να γίνουν ο εφιάλτης των λίγων». Το μέλλον να ανήκει στους ανθρώπους –τους πολλούς - και όχι στους διαχειριστές της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας –τους λίγους.

Ένα χειρόγραφο κείμενο ενάντια στη λογική των παραιτημένων

Η ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

Τρίτη, 9 Δεκέμβριος 2008

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε
τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε
δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς;
Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα
ΕΜΕΙΣ
κλαίμε κι από μόνοι μας

Ο Επίτροπος Ζιαν Φιγκέλ, οι παραγματικότητές μας και οι φαντασιακές προσλήψεις τους

Σύμφωνα με τον Ευρωπαίο Επίτροπο Εκπαίδευσης, Κατάρτισης, Πολιτισμού και Νεολαίας Ζιαν Φιγκέλ η Κύπρος ήταν η πιο ραγδαία αναπτυσσόμενη ανάμεσα στις 27 της ΕΕ στον εκπαιδευτικό τόμεα και σύμφωνα με τους στόχους που είχε θέσει η ΕΕ.
Ο κ. Φιγκέλ προκειμένου να τεκμηριώσει τη θέση του, παρουσίασε ορισμένα στατιστικά στοιχεία για την περίοδο 2000 έως 2007. Μέσα σε επτά χρόνια λοιπόν το ποσοστό των μαθητών που εγκαταλείπουν το σχολείο μειώθηκε από το 18.5% που ήταν το 2000 σε 12.6% το 2007,ενώ ο μέσος όρος στις 27 χώρες της ΕΕ ήταν 15.7%.
Ακόμα το ποσοστό των νέων που ολοκληρώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ανήλθε στο 85.5%, ενώ το ποσοστό των 27 ήταν 78.1%.
Με βάση αυτά τα δεδομένα γεννιούνται ορισμένα σημαντικά θέματα τα οποία απαιτούν και απαντήσεις από το Υπουργείο Παιδείας και τους ποικιλώνυμους ειδικούς.
Πώς έγινε κατορθωτό σε διάστημα 7 χρόνων να μειωθεί τόσο πολύ ο αριθμός των μαθητών που εγκαταλείπουν το σχολείο στη Γ΄ Γυμνασίου και κατ΄επέκταση, να αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών που ολοκληρώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση;
Δηλαδή ποια στοχευμένα μέτρα πήρε το Υπουργείο Παιδείας για να μην εγκαταλείπουν οι μαθητές το λύκειο , μέτρα τα οποία οι μαθητές και η κοινωνία αντίκρυσαν θετικά, με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών που ολοκληρώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση;
Ένα δεύτερο ερώτημα που γεννιέται είναι το εξής:σε ποιο βαθμό η έκθεση των σοφών για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση κατανοεί και ερμηνεύει αυτή τη σχολική πραγματικότητα,ώστε να είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι με τις αλλαγές που τώρα προωθούνται, η κατάσταση θα βελτιωθεί και δε θα χειροτερεύσει;

Πολύ φοβάμαι ότι απαντήσεις δε θα υπάρξουν ούτε από το Υπουργείο ούτε από τους ειδικούς. Και ο λόγος είναι απλός: επιχειρούν μια μεταρρύθμιση στηριγμένοι όχι στην κυπριακή σχολική πραγματικότητα αλλά σε φαντασιακές προσλήψεις κάποιων που παρουσιάζονται ως ειδήμονες.
Δε θα απαντήσουν γιατί επιχειρούν μια μεταρρύθμιση χωρίς να μπουν στον κόπο να κάνουν αυτό που θα έκανε ο κάθε νοήμων άνθρωπος, δηλαδή να προσπαθήσει όσο μπορεί να απεικονίσει πιο πιστά τη σχολική πραγματικότητα.
Δε θα απαντήσουν γιατί ο συντηρητικός και αντιδραστικός τρόπος της σκέψης τους, δεν τους αφήνει να δουν την πραγματικότητα. Ο δογματισμός και ο φανατισμός δεν τους αφήνει να ενεργήσουν ορθολογιστικά αξιολογώντας το υπαρκτό , έστω για να το αλλάξουν προς την κατεύθυνση που επιθυμούν.
Έτσι το μόνο που τους απομένει είναι να φτιάχνουν επιτροπές, υποεπιτροπές, εκθέσεις και να κενολογούν ασύστολα με βαρύγδουπες διακηρύξεις για να καλύψουν τη γύμνια τους.
Το Υπουργείο Παιδείας και οι ειδικοί φοβούνται να δουν τη πραγματικότητα γιατί μπορεί να τους διαψεύσει. Μπορεί να ακυρώσει τους μύθους, που ήταν το αποκούμπι της ζωής τους.
Γι αυτό θα συνεχίσουν να ρητορεύουν. Ή και να εξαγγέλλουν πομπωδώς άμεσα μέτρα – όπως έκανε ο Υπουργος Παιδείας στις 3/12/2008 - για υλοποίηση της ριζοσπαστικής τους μεταρρύθμιση, όπως η αναβάθμιση παιγνιδοτόπων στα νηπιαγωγεία ή βελτίωση του εξοπλισμού και της υλικοτεχνικής υποδομής των σχολείων!!! Έτσι αποκαλύπτουν για μια ακόμα φορά την ανεπάρκειά τους μη μπορώντας να ξεχωρίσουν τα στοιχειώδη της εκπαίδευσης από τα ουσιώδη. Μη μπορώντας τελικά να κατανοήσουν τη διαφορά ανάμεσα σε κάποια μέτρα βελτίωσης της υλικοτεχνικής υποδομής από μια μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση!!! Το να λειτουργούν τα αποχωρητήρια, να υπάρχουν θρανία και καρέκλες ή παγκάκια στην αυλή είναι στοιχειώδεις λειτουργικές απαιτήσεις σε ένα σχολείο. Και αν εξασφαλίζεται η λειτουργία ή η βελτίωση των αποχωρητηρίων, αυτό δε συνιστά μεταρρύθμιση των αποχωρητηρίων!!! Έλεος κύριοι!!!

Ο κ. Καζαμίας, ο "εθνοκεντρισμός" και το πρόβλημα της παραχάραξης της ήδη παραχαραγμένης ιστορίας

Το πρόβλημα των σχολικών βιβλίων της ιστορίας είναι ο «εθνοκεντρισμός». Αυτή είναι η μόνιμη επωδός του κ. Καζαμία, Προέδρου της Επιτροπής για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Η τελευταία παρέμβασή του έγινε με ένα μακροσκελές άρθρο του στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ στις 23/11/2008.
Τι σημαίνει «εθνοκεντρισμός»; Ο κ. Καζαμίας σε μια συνέτευξή του στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 8/6/2008 δίνει μια απάντηση: «Εθνοκεντρισμός είναι η προσπάθεια μιας ομάδας να προβάλει και να χρησιμοποιήσει τις δικές της αξίες ως μέτρο για την κρίση άλλων».
Σε μια προσπάθεια να κατανοήσω τα γραφόμενα του κ. Καζαμία, θα επικεντρωθώ "στον εθνοκεντρισμό στην εκπαίδευση, αν και υπεισέρχονται εκ των πραγμάτων και άλλα ζητήματα.
Ο ορισμός λοιπόν του κ. Καζαμία δεν είναι διαφωτιστικός. Όταν ο κ. Καζαμίας αποφαίνεται ότι «εθνοκεντρισμός είναι η προσπάθεια μιας ομάδας.....» αμέσως τίθεται το αυτονόητο ερώτημα: ποιας ομάδας;
Διερωτώμαι ποιας ομάδας, γιατί ουδέποτε συνήλθε το έθνος για να πάρει κάποια απόφαση επί του θέματος.
Και αφού δε συνήλθε το έθνος, τότε ποιοι συνήλθαν και αποφάσισαν; Μια και αναφερόμαστε σε σχολικά βιβλία ιστορίας στην κρατική εκπαίδευση , είναι αυτονόητο ότι είναι οι φορείς της εξουσίας του κράτους, δηλαδή οι πολιτικοί, που θεώρησαν τους εαυτούς τους ως τους εκφραστές της θέλησης του έθνους και ερμήνευσαν τη βούλησή του κατά το δοκούν, δηλαδή κατά πως τους συνέφερε.
Επομένως μιλώντας για «εθνοκεντρισμό» στην εκπαίδευση εννοούμε την αντίληψη που έχουν οι φορείς της κρατικής εξουσίας για το έθνος. Δηλαδή είναι «εθνοκρατοκεντρισμός». Η ομάδα λοιπόν που διερμήνευσε το έθνος κατά το δοκούν είναι οι κάτοχοι της εξουσίας, δηλαδή τα κόμματα ως φορείς της εξουσίας. Και ως οι νικητές στη διαπάλη για την εξουσία, επέβαλαν τη δικη τους ερμηνεία. Είναι η επίσημη ιστορία, η ιστορία των «νικητών» -εκφραστών δήθεν του έθνους. Και κάποιοι φυσικά επιστήμονες έθεσαν τις υπηρεσίες τους στη διάθεση της εξουσίας για την «επιστημονική» συγγραφή της ιστορίας!!!
Φυσικά ο κάθε νοήμων μπορεί να αντιληφθεί ότι ένα πράγμα είναι η ιστορία του κράτους και άλλο η ιστορία του έθνους. Ποιοι τα ταυτίσαν σε μια δεδομένη χρονική στιγμή και σε τι στόχευαν με αυτή την ταύτιση, είναι επίσης κατανοητό. Επίσης είναι αυτονόητο ότι ένα πράγμα είναι το έθνος, άλλο ο εθνο-κρατοκεντρισμός και άλλο ο εθνικισμός. Η τάση κάποιων ειδικών να τα ταυτίζουν μάλλον αποδεικνύει την ανεπάρκειά τους.
Επομένως οι επισημάνσεις του κ.Καζαμία για τον «εθνοκεντρισμό» δε φωτίζουν το ζήτημα. Ο κ. Καζαμίας απλώς καταράζεται τον «εθνοκεντρισμό», δηλαδή την επίσημη εκδοχή της ιστορίας γιατί επιδιώκει μια αναθεώρηση της επίσημης εκδοχής. Δηλαδή με επιστημονικό περιτύλιγμα ουσιαστικά επιδιώκεται μια νέα εκδοχή του «εθνοκεντρισμού», αυτή που έχουν οι τωρινοί φορείς της κρατικής εξουσίας. Δηλαδή ο κ. Καζαμίας κάνει αυτό που έκαναν και οι προηγούμενοι ιστοριογράφοι, θέτει τις υπηρεσίες τους στη διάθεση της εξουσίας για να νομιμοποιήσει τη δική της τωρινή εκδοχή. Θα υπάρξει με άλλα λόγια μια νέα παραχάραξη της ήδη παραχαραγμένης σχολικής ιστορίας!!!
Εξάλλου ο κ. Καζαμίας είναι απολύτως σαφής: « Ο λόγος που υπάρχει ανάγκη αναθεώρησης των βιβλίων είναι γιατί βρισκόμαστε σε ένα στάδιο, που όπως έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση, που στόχος είναι η επαναπροσέγγιση, η επανένωση, η συμφιλίωση, η κατανόηση....».
Τελικά το πολιτικό πρόβλημα είναι ποια παραχαραγμένη ιστορία θα διδάσκονται οι μαθητές. Οι φορείς της εξουσίας, συνεπικουρούμενοι από επιστήμονες και ειδικούς, ετοιμάζονται να σερβίρουν στον αμαθή όχλο τη νέα εκσυγχρονιστική γνώση προς τέρψη των αφεντάδων. Η «εθνική διαπαιδάγωγηση» των νέων θα αποκτήσει νέο περιεχόμενο: ο παραδοσιακός εθνικισμός της νεοτερικότητας θα αντικατασταθεί από τον εκσυγχρονιστικό εθνικισμό!!!
Με απλά λόγια εθνο-κρατοκεντρισμός υπήρχε στην εκπαίδευση και εθνο-κρατο-κεντρισμό θα μας σερβίρουν!!!. Σίγουρα οι πολιτικοί και οι ειδικοί μπορούν να ακροβατούν και να χειραγωγούν. Εξάλλου αυτό είναι ένα μέρος της υψηλής αποστολής τους!!!