Τρίτη 28 Απριλίου 2009

GCE και "οι μεγάλες διαμάχες" ή από το μεγάλο ψεύδος στη μεγάλη κλοπή

Για να κατανοήσει κάποιος τα διαδραματιζόμενα σε σχέση με τα κριτήρια εισδοχής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, οφείλει να μην αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στις κενολογίες των πρωταγωνιστών. Γιατί αυτοί, όντας σε διατεταγμένη υπηρεσία, πιο πολύ εξαπατούν τους πολίτες παρά τους ενημερώνουν.
Τα περί αυτονομίας του πανεπιστημίου, τα περί επιλογής των δήθεν αρίστων, τα περί ίσης μεταχείρισης των μαθητών είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου.
Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα;
1.Η κυβέρνηση και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες αποφάσισαν να οριοθετήσουν χρονικά την υποχρεωτική εκπαίδευση ως τη Γ΄ τάξη Γυμνασίου. Ως εκεί επεκτείνεται η υποχρέωση του κράτους για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, έστω και στα χαρτιά.
2. Το λύκειο εντάσσεται στην αγορά εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Δηλαδή εμπορευματοποιείται η λυκειακή εκπαίδευση και εντάσσεται στην ελεύθερη αγορά του ανταγωνισμού.
3. Αυτή η νέα προσέγγιση ουσιαστικά προωθείται εκ των άνω. Δηλαδή δε δηλώνεται ξεκάθαρα ως στόχος, για να προλάβει τυχόν αντιδράσεις και επιχειρείται να επιβληθεί μέσα από την αλλαγή του συστήματος εισδοχής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Δηλαδή οι φορείς της κρατικής εξουσίας γνωρίζουν ότι το σύστημα εισδοχής προσανατολίζει τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς για το είδος της εκπαίδευσης που θα επιλέξουν. Ουσιαστικά με την αλλαγή του συστήματος επιχειρείται ένας αναπροσανατολισμός της κοινωνίας.
4. Η ανάπτυξη μια ελεύθερης αγοράς εκπαιδευτικών υπηρεσιών στο επίπεδο του λυκείου προϋποθέτει ελεύθερο ανταγωνισμό των παροχέων και πλουραλισμό υπηρεσιών. Αυτή ακριβώς τη λογική προωθούν η κυβέρνηση, το ΑΚΕΛ, ο ΔΗΣΥ και τα κρατικά πανεπιστήμια. Από το ενιαίο σύστημα εισδοχής σε ένα ανταγωνιστικό και πλουραλιστικό σύστημα αγοράς υπηρεσιών εναρμονισμένο με την οικονομική αγορά. Αυτή η λογική δεν εναρμονίζεται με ένα τύπο δημόσιου λυκείου αλλά με ανταγωνιζόμενα σχολεία στην εξεύρεση πελατών.
5. Η απόφαση για εμπορευματοποίηση της λυκειακής εκπαίδευσης είναι πολύ μεγαλύτερης σημασίας από κοινωνική και οικονομική άποψη από την επιχειρούμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση των αναλυτικών προγραμμάτων. Δηλαδή οι ουσιαστικές αλλάγες γίνονται στα πεταχτά και εκτός του λεγόμενου «δομημένου διαλόγου» για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Άντε τώρα να κάνεις επιλογή. Από τη μια τα ψέματα των φορέων της εξουσίας που εμμένουν πεισματικά να περιπαίζουν τους πολίτες με διάφορα παραμύθια. Από την άλλη οι έμποροι της γνώσης που ομολογημένος στόχος τους είναι το κέρδος ή η κλοπή.
Από τη μια το εξουσιαστικό σχολείο του ψεύδους και από την άλλη το εμπορευματικό σχολείο της κλοπής. Από τη μια η πολιτική ολιγαρχία και από την άλλη η οικονομική ολιγαρχία. Ο ένας στέλλει πελάτες του άλλου!!! Από τα δόντια του λύκου στα σαγόνια του καρχαρία!!!
Το δίλημμα είναι σκληρό: από τη μια η πολιτική ολιγαρχία του ψεύδους και από την άλλη η οικονομική ολιγαρχία της κλοπής. Ποιο είναι το ολιγότερο κακό;
Έφτιαξαν ένα μονόδρομο όπου οι ολιγαρχικοί είναι σίγουρα κερδισμένοι και οι πολίτες σίγουρα χαμένοι. Ο χαμένος, γνωρίζοντας ότι θα είναι ο χαμένος, είναι φυσικό να αδιαφορεί. Και οι πολίτες αδιαφορούν γνωρίζοντας τα τερτίπια των ολιγαρχικών. Και γνωρίζουν ότι οι συσχετισμοί δύναμης είναι σε βάρος τους. Και ανέχονται. Ωσότου να υπάρξει εναλλακτική πρόταση προς το συμφέρον τους.
Και μην ξεχνάτε ποτέ: ο στόχος της εκσυγχρονιστικής και προοδευτικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης είναι πάντοτε το ανθρωποκεντρικό και δημοκρατικό σχολείο!!! Τι να τους πεις!!!

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και αναλυτικά προγράμματα ή από τα λόγια των Κυπρίων στην πράξη των Φινλανδών

Η θεωρία και η πράξη συνήθως πάνε μαζί. Μπορεί όμως να αφίστανται το ένα από το άλλο, όπως στους φορείς της εξουσίας.Εκείνοι συνήθως άλλα λένε και άλλα κάνουν. Ή λένε γενικολογίες , που είναι όπως τον τάφο του Αγίου Νεοφύτου, ώστε μετά να χωρέσει η όποια επιλογή τους.
Ένα πράγμα λοιπόν είναι το κείμενο που δημοσιοποιήθηκε από την Επιτροπή για τα Αναλυτικά Προγράμματα (Α.Π.) το Δεκέμβριο του 2008. Είναι ένα γενικόλογο κείμενο στο οποίο μπορεί να ενταχθεί στη συνέχεια η όποια επιλογή της εξουσίας.
Όταν λοιπόν ο πολίτης τοποθετείται σε ένα τέτοιο κείμενο, πρέπει να έχει υπόψη του ότι η εξουσία ξέρει, ενώ ο ίδιος δεν ξέρει. Δηλαδή η εξουσία αποκρύβει πληροφορίες με αποτέλεσμα να μη σχηματίζεται μια σαφής και ολοκληρωμένη εικόνα για τις στοχεύσεις.
Ένα παραδείγμα για να γίνω κατανοητός:
Ο Υπουργός Παιδείας δήλωνε στις 24/2/2009: «Η διδακτέα ύλη θα είναι μειωμένη και αυτό μπορεί να είναι κάτι που μπορεί να αναφερθεί από τώρα.Θα μειωθεί ο διδακτικός χρόνος ως διδασκαλία, όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα και θα υπάρξει δραστική αναδιοργάνωση του τι συμβάινει μέσα σε μια τάξη».
Είναι σαφές ότι ο Υπουργός –πέρα από το θεωρητικό πλαίσιο της Επιτροπής για τα Α.Π. – έχει στο μυαλό του κάτι πιο συγκεκριμένο, ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο για τις αλλαγές. Εκείνος μόνο το ξέρει και έχει το προνόμιο να το ανακοινώνει αποσπασματικά. Οι άλλοι δεν έχουν τη συνολική εικόνα του σχεδιασμού και έτσι απλώς μετατρέπονται σε υποχείρια υλοποίησης σχεδίων τα οποία δε γνωρίζουν. Έτσι γίνονται συνειδητά ή ασυνείδητα φερέφωνα της εξουσίας και των σχεδίων της.

Ακόμα όταν τοποθετείσαι οφείλεις να ξέρεις ότι πέρα από τα θεωρητικά κείμενα η εξουσία έχει και πρακτικές ανάγκες, που δεν μπορούν να περιμένουν. Δηλαδή ένα πράγμα το θεωρητικό κέιμενο για λαϊκή κατανάλωση και άλλο πράγμα οι πραγματικές ανάγκες της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.
Κάποια παραδείγματα για να γίνω πιο κατανοητός:
1.Ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού στις 10/2/2009 «αναφέρεται στις απογοητευτικές επιδόσεις των μαθητών μας σε πρόσφατες έρευνες σε μαθήματα όπως τα Μαθηματικά, τις Φυσικές Επιστήμες και τη γλώσσα». Και στη συνέχεια τονίζει ο κ. Υπουργός:
«Με όλα αυτά ως δεδομένα, είμαι βέβαιος ότι εκφράζω την επιθυμία όλων των
πολιτών όταν δηλώνω: «Αυτή η αρνητική κατάσταση πρέπει να αλλάξει χωρίς
χρονοτριβή». Και μπορούμε να την αλλάξουμε.
Αυτό το στόχο έρχεται να υπηρετήσει η μεταρρύθμιση των Αναλυτικών
Προγραμμάτων από το νηπιαγωγείο μέχρι και το λύκειο που ξεκινήσαμε, με
στόχο τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση του περιεχομένου της
εκπαίδευσης».

2.Ακόμα σε συνέντευξη του κ. Τσιάκαλου στον Πολιτη στις 7/2/2009 και αναφερόμενος στο δικό του όραμα για να μετατρέψει την Κύπρο σε Φινλανδία της Νότιας Ευρώπης, υποστηρίζει:
«Η Φινλανδία κατάφερε να βρίσκεται στην κορυφή σε όλες τις έρευνες που αναφέρονται στην ποιότητα της εκπαίδευσης, να παίζει πρωτεύοντα ρόλο σε αυτό που ονομάζεται «οικονομία της γνώσης».

3.Ακόμα στις 24/2/2009 ο κ. Τσιάκαλος, με αφορμή την έναρξη των εργασιών των 20 επιτροπών για να Α.Π., ανέφερε:
«Τα σημερινά αναλυτικά προγράμματα του Λυκείου αποτελούναι από ογκώδεις τόμους, ενώ όπως σημείωσε στη Φινλανδία είναι πολύ πιο συνοπτικά.
Ο ίδιος χρησιμοποίησε το παράδειγμα της Φινλανδίας – που φημίζεται για τις υψηλές επιδόσεις των μαθητών της – για να τονίσει και το γεγονός ότι στην Κύπρο τα παιδιά δουλεύουν πολύ περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Στα δημοτικά μας, όπως είπε, οι μαθητές έχουν 35 διδακτικές περιόδους την εβδομάδα και στη Φινλανδία μόλις 19, επισημαίνοντας όμως, ότι στη συγκεκριμένη χώρα παραμένουν πιο πολλές ώρες στο σχολείο απ΄ ότι στο νησί μας».

Πέρα λοιπόν από τα θεωρητικά κείμενα οι φορείς της εξουσίας έχουν πολύ συγκεκριμένες ανάγκες να υπηρετήσουν. Αυτές οι ανάγκες δεν έχουν σχέση με βαρύγδουπες διακηρύξεις , όπως «δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο», « ο δικός μας δρόμος» κλπ., αλλά τις ανάγκες τις τωρινές της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτές οι ανάγκες ορίζονται στο παρόν στάδιο από το διαγωνισμό PISA του ΟΟΣΑ. Και δεδομένου ότι η Φινλανδία έχει πρωτεύσει στο διαγωνισμό, ουσιαστικά επιχειρούν να μεταφέρουν το φινλανδικό μοντέλο στην Κύπρο.
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν σε πολλές χώρες επιχειρείται η μεταρρύθμιση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης με στόχο την επιβολή ενός ομοιόμορφου τρόπου εκπαίδευσης. Τα πορίσματα του διαγωνισμού του ΟΟΣΑ ουσιαστικά προσανατολίζουν την εκπαίδευση σε συγκεκριμένους στόχους που υπηρετούν τις τωρινές ανάγκες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος: δεξιότητες αντί γνώση, κατάρτιση αντί εκπαίδευση.

Τα θεωρητικά κείμενα είναι σημαντικά, όταν γίνεται προσπάθεια αναζήτησης της αλήθειας. Στην περίπτωση της Κύπρου η σημασία τους είναι περιορισμένη, γιατί μεγαλύτερη σημασία στο μυαλό των φορέων της εξουσίας έχει ο διαγωνισμός PISA του ΟΟΣΑ και το φινλανδικό μοντέλο. Ή διαφορετικά αδυνατούν να επεξεργαστούν ένα «δικό τους δρόμο» και επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της αντιγραφής. Τώρα, πόσο ειδικός πρέπει να είσαι για να αντιγράψεις κάτι, είναι και αυτό ένα θέμα προς συζήτηση.


Στα σχολεία πάντως οι μαθητές, όταν αντιγράφουν, τιμωρούνται!!!

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Ο PISA ή συντήρηση και πρόοδος και ο μίτος της Αριάδνης

Η μεταρρύθμιση προχωρεί ομαλά. Ούτε ένας τραυματίας ούτε ένας νεκρός. Ευτυχώς τώρα τις γιορτές όλοι σιώπησαν. Οι «αντιμαχόμενες δυνάμεις» κηρυξαν «πασχαλινή εκεχειρία».
Η μεταρρύθμιση και ο εκσυγχρονισμός προχωρούν. Όλοι είναι υπέρ της μεταρρύθμισης. Η «εθνική ενότητα» είναι γεγονός. Εντάξει, υπάρχει και η «καλή» και η «κακή» μεταρρύθμιση.
Η «καλή» μεταρρύθμιση είναι αυτή της κυβέρνησης. Και επειδή η κυβέρνηση είναι ΑΚΕΛ και το ΑΚΕΛ είναι αριστερό κόμμα και το αριστερό κόμμα ταυτίζεται με την πρόοδο , γι αυτό και η μεταρρύθμιση ταυτίζεται με την πρόοδο.
Η «κακή» μεταρρύθμιση είναι νεφελώδης. Δεν αυτοπροσδιορίζεται, όπως του ΑΚΕΛ. Είναι ετεροπροσδιορισμένη. Δηλαδή αποκτά ταυτότητα σε αντίθεση με τον άλλο. Δηλαδή όποιος δε συμφωνεί με την προοδευτική μεταρρύθμιση του ΑΚΕΛ κατ΄ ανάγκη είναι αντίδραση και συντήρηση.
Σχηματικά η σύγκρουση της συντήρησης και της προόδου είναι η εξής:
ΠΡΟΕΔΡΟΣ=ΑΚΕΛ=ΠΡΟΟΔΟΣ
ΔΙΑΦΩΝΟΥΝΤΕΣ=ΜΗ ΑΚΕΛ= ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ
Απέναντι στη λογική του άσπρου – μαύρου, δηλαδή του εκφασισμού της κοινωνίας που επιχειρείται από τους φορείς της εξουσίας για να περιχαρακώσουν «τα αμνοερίφια», ο πολίτης ευτυχώς δικαιούται ακόμα να σκέφτεται.
Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Αν και αυτή η διαδικασία είναι επώδυνη, αφού καταπιάνεται με το αυτονόητο, αξίζει να επιχειρηθεί ως διαδικασία προάσπισης της ανθρώπινης λογικής.


Με ανακοίνωσή του λοιπόν ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού στις 10/2/2009 «αναφέρεται στις απογοητευτικές επιδόσεις των μαθητών μας σε πρόσφατες έρευνες σε μαθήματα όπως τα Μαθηματικά, τις Φυσικές Επιστήμες και τη γλώσσα». Και στη συνέχεια τονίζει ο κ. Υπουργός:
«Με όλα αυτά ως δεδομένα, είμαι βέβαιος ότι εκφράζω την επιθυμία όλων των
πολιτών όταν δηλώνω: «Αυτή η αρνητική κατάσταση πρέπει να αλλάξει χωρίς
χρονοτριβή». Και μπορούμε να την αλλάξουμε. Αυτό το στόχο έρχεται να υπηρετήσει η μεταρρύθμιση των Αναλυτικών Προγραμμάτων από το νηπιαγωγείο μέχρι και το λύκειο που ξεκινήσαμε, με στόχο τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση του περιεχομένου της εκπαίδευσης».
Ο Υπουργός αναφέρεται στο διαγωνισμό του οργανισμού PISA του ΟΟΣΑ, όπου πρώτοι κατετάγησαν στα μαθηματικά οι Φινλανδοί μαθητές. Και από εδώ προέκυψε και το νέο σύνθημα «να γίνει η Κύπρος η Φινλανδία της Νότιας Ευρώπης»!!! Το θέμα σηκώνει πολλή συζήτηση, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος.
Αν διαβάσεις τώρα το το προεκλογικό κυβερνητικό πρόγραμμα της Νεας Δημοκρατίας στην Ελλάδα επικαλείται και αυτή το διαγωνισμό PISA για να δικαιολογήσει το μεταρρυθμιστικό της εγχείρημα. Μόνο που η Νέα Δημοκρατία είναι συντηρητική , δεν ταυτίζεται με το ΑΚΕΛ που είναι προοδευτικό.
Το σχήμα τώρα μεταβάλλεται ως εξής:
PISA=ΑΚΕΛ=ΠΡΟΟΔΟΣ
PISA=ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ=ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ
Δηλαδή στη μια περίπτωση η επίκληση του διαγωνισμού PISA ταυτίζεται με την πρόοδο και στην άλλη με τη συντήρηση, ανάλογα ποιος το προβάλλει!!!
Τελικά ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού όταν επικαλείται το διαγωνισμό PISA για να δικαιολογήσει το μεταρρυθμιστικό του εγχείρημα είναι προοδευτικός ή συντηρητικός;
Κάθε βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη.


Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Για την αυτονομία των σχολείων ή "όλοι μαζί κινούμε συρφετός γυρεύοντας ομοιοκαταληξία"

Το σύνθημα της εποχής μας είναι η αυτονομία. Αυτή η συνθηματολογία εισήχθηκε και στην εκπαίδευση με την προβολή της θέσης «ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων». Όλοι λοιπόν την έχουν οικειοποιηθεί και ευλογούν την αυτονομία των σχολείων ως την επιλογή που θα συμβάλει στις προκλήσεις της εποχής μας, όπως «ο εκσυγχρονισμός», «η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας», «η ευρωπαϊκή διάσταση της εκπαίδευσης».
Η κυρίαρχη λογική λοιπόν έχει αφομοιωθεί:
Τι χρειάζεται η εκπαίδευση σήμερα;
Απάντηση: «Εκσυγχρονισμό».
Πώς θα επιτευχθεί ο εκσυγχρονσιμός;
Απάντηση: «Μεταρρύθμιση».
Τι περιέχει η μεταρρύθμιση;
Απάντηση: «Και ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων».
Αυτή είναι η κυρίαρχη λογική όλων των κομμάτων, αυτή προβάλλεται από τα ΜΜΕ και αυτή παπαγαλίζουν οι διάφοροι νεροκουβαλητές «ιδεών». Αυτή η κυρίαρχη λογική φυσικά είναι μια κενολογία, όπως όλες συνήθως οι διακηρύξεις των φορέων της εξουσίας.
Αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό, όταν την κυρίαρχη λογική προσπαθήσουμε να τη διευκρινίσουμε:
Ποιο είναι το σύγχρονο στο οποίο καλείται να προσαρμοστεί το σχολείο;
Μεταρρύθμιση για ποιον άνθρωπο και σε ποια κοινωνία;
Ποιου η αυτονομία θα ενισχυθεί στα πλαίσια της σχολικής μονάδας;

Οι λέξεις λοιπόν έγιναν του συρμού. Όλοι τις διατυμπανίζουν και όλοι τις διακινούν. Αν θέλεις να είσαι μέσα στα πράγματα, κάθε τρεις προτάσεις που λες, οι λέξεις «εκσυγχρονισμός,μεταρρύθμιση, αυτονομία» πρέπει να επαναλαμβάνονται έξι φορές. Και «όλοι μαζί κινούμε συρφετός γυρεύοντας ομοικαταληξία». Κενολογούμε και νιώθουμε ωραία. Είναι η μόδα. Το τραγικό είναι πως ο κάθε νεροκουβαλητής προσδιορίζει τη γενικόλογη αναφορά κατά το δοκούν ή διαφορετικά από τον άλλο.
Έτσι όλοι συμφωνούν στη γενική διακήρυξη, αλλά διαφωνούν στο αποδιδόμενο περιεχόμενο της λέξης.
Ποιος θα κερδίσει στο τέλος;
Των πιο πολλών θα τους μείνει ο κόπος των διακηρύξεων. Γιατί το περιεχόμενο των λέξεων θα το καθορίσει αυτός που έχει τη δύναμη να ορίζει τις λέξεις. Και τη δύναμη την έχει ο κάτοχος της εξουσίας. Επομένως ο πολίτης που δε θέλει να είναι φερέφωνο, στοιχειώδης λογική επιβάλλει να ζητά από το φορέα της εξουσίας να ορίζει προκαταβολικά το περιεχόμενο των λέξεων, πριν εκφράσει την υποστήριξή του. Γιατί ο κάτοχος της εξουσίας εκτός από διακηρύξεις, έχει και πραγματικές ανάγκες, που δεν είναι σίγουρο ότι συμβαδίζουν με τις ανάγκες του πολίτη.
Κοντολογής δε συμφωνώ με καμία μεταρρύθμιση και κανένα εκσυγχρονισμό αν δε γνωρίζω και το «τι» και το «πώς» αλλά και τα από-, δια-,για ποιον.
Τι σημαίνει λοιπόν ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων;
Ο όρος αυτονομία είναι αντίθετος με την ετερο-νομία. Είνα η δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού, ο ίδιος αποφασίζεις για τον εαυτό σου και όχι κάποιος άλλος. Ταυτίζεται δε η αυτονομία με την έννοια της ελευθερίας.
Τι σημαίνει λοιπόν ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων; Τίποτε. Γιατί;
Ποιου η αυτονομία θα ενισχυθεί; Του διευθυντή, της διευθυντικής ομάδας, του καθηγητικού συλλόγου, όλων των μελών της σχολικής κοινότητας ( εκπαιδευτικών-μαθητών-γονιών-τοπικών φορέων) ;
Ποιες αρμοδιότητες θα δοθούν από την κεντρική εξουσία στις σχολικές μονάδες; Ποια θα είναι η σχέση της κεντρικής εξουσίας με την άσκηση πολιτικής από το σχολείο; Δηλαδή ποιος θα ελέγχει; Η κοινωνία ή το κράτος ή τοπικοί φορείς εξουσίας;
Στα πλαίσια της ενίσχυσης της αυτονομίας του όποιου, ποιος θα χρηματοδοτεί τις πρωτοβουλίες στα πλαίσια της αυτονομίας των σχολείων; Ποια σχέση σχολείου και οικονομίας θα διαμορφωθεί;
Εγώ είμαι ένας εκπαιδευτικός. Σε τι θα είμαι πιο ελεύθερος; Ή υπάρχει και περίπτωση στα πλαίσια της αυτονομίας των σχολείων να γίνω και περισσότερο σκλάβος; Ή σε τι θα είναι πιο ελεύθερος ο μαθητής σε σχέση με την τωρινή υπαρκτή πραγματικότητα; Σε τι τελικά συνίσταται η αυτονομία του κάθε μέλους της σχολικής κοινότητας , σε ποιο επίπεδο (ατομικό-κοινωνικό- πολιτικό ) και πως συντίθεται η αυτονομία του καθενός στα πλαίσια του όλου; Δηλαδή τι τελικά αλλάζει;
Τα ερωτήματα παραμένουν αδιευκρίνιστα: τι είναι η αυτονομία των σχολείων, πώς θα προωθηθεί ή ποια η διαδικασία προώθησης, από ποιον προέρχεται η διακήρυξη ή ποιος έχει συμφέρον να διακηρύττει, διά ποιου αποφασίζεται, προωθείται και υλοποιείται , για ποιον ή ποιος θα ωφεληθεί;

Χωρίς τη διευκρίνιση του στόχου «ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων» ή αν η εξουσία διακηρύττει ενώ γνωρίζει, ενώ ο πολίτης συμφωνεί χωρίς να γνωρίζει, τότε μια επιλογή του απομένει, να συμφωνεί προκαταβολικά με την όποια τελική επιλογή των φορέων της εξουσίας. Δηλαδή να είναι ένας απλός χειροκροτητής , όχι όμως και πολίτης. Δυστυχώς οι φορείς της κρατικής εξουσίας γνωρίζουν ότι οι από κάτω έχουν εθιστεί στο ρόλο του χειροκροτητή και πράττουν αναλόγως.

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Ο "προοδευτικός" χαφιεδισμός της "προοδευτικής" εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ή αναζητούνται επειγόντως εξιλαστήρια θύματα

Δημοσίευτηκε στον ΠΟΛΙΤΗ (12/4/2009) ένα κείμενο της Μιράντας Λυσάνδρου με τίτλο «Ο στόχος υλοποιείται με δυσκολίες». Αναφέρεται το κείμενο στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και την πρόωθηση του στόχου της χρονιάς για την ειρηνική συνύπαρξη. Η συγγραφέας κατονομάζει ως πηγές πληροφόρησής της την κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ.
Είναι πραγματικά ένα εκπληκτικό κείμενο. Όταν το διάβαζα, νόμιζα ότι τον τελευταίο χρόνο βρισκόμουν σε άλλο πλανήτη. Αφού λοιπόν για ένα χρόνο η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ λογομαχούσαν με τα άλλα κόμματα, τον Αρχιεπίσκοπο και με κάμποσους άλλους για την κουλτούρα της ειρηνικής συνύπαρξης, για την ιστορία, για τον εθνικισμό και άλλα πολλά, η εν λόγω συγγραφέας ανακάλυψε τώρα - έτσι πρέπει λογικά να της είπαν οι πηγές της – ότι για τη μη προώθηση του στόχου και τις δυσκολίες που υπάρχουν φταίνε οι εκπαιδευτικές οργανώσεις, οι διευθυντές, οι εκπαιδευτικοί, οι επιθεωρητές. Άρχισαν πάλι το γνωστό ατιδραστικό παίγνιδι του κάθε εξουσιαστή. Δηλαδή την ακλόνητη πίστη πως ότι κάνει και ότι πει η εξουσία είναι σωστό, επομένως, αν κάτι δεν πάει καλά, φταίνε τα εκτελεστικά όργανα. Αφού λοιπόν η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ για ένα απλό θέμα τα έκαναν μαντάρα –σκόπιμα ή όχι δεν ξέρω – έρχονται τώρα να βρουν ως εξιλαστήρια θύματα τους «κακούς» εκπαιδευτικούς!!!

Έχει ενδιαφέρον πώς τούτοι οι άνθρωποι που αυτο-αναγορεύονται σε προοδευτικούς αντιλαμβάνονται την προοδευτικότητά τους. Λοιπόν για την τεκμηρίωση της ενοχοποίησης των εκπαιδευτικών παρατίθενται αδιάψευστα στατιστικά στοιχεία από τη συγγραφέα, την κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ. Γιατί λέει έχει πρόβλημα η προώθηση του στόχου;
1.Από τους 122 διευθυντές μέσης εκπαίδευσης μόνο 10 ανήκουν στην «Προοδευτική»!!!
2. Από τους 23 επιθεωρητές δημοτικής εκπαίδευσης μόνο 2-3 ανήκουν στην «Προοδευτική» και από τους 34 επιθεωρητές μέσης εκπαίδευσης μόνο 5 πρόσκεινται στην «Προοδευτική»!!!

Αυτός είναι ο προοδευτικός χαφιεδισμός της ειρηνικής συνύπαρξης και του δημοκρατικού και ανθρώπινου σχολείου. Κάθονται και φακελώνουν οι χαφιεδολάγνοι τους διευθυντές, τους επιθεωρητές και πιθανόν και τους εκπαιδευτικούς. Αυτοί οι άνθρωποι που , όπως λένε , υπέφεραν από το χαφιεδισμό και το φακέλωμα, τώρα πράττουν τα ίδια όπως ακριβώς και οι θύτες τους!!!


Αυτοί οι άνθρωποι επαγγέλλονται από το πρωί ως το βράδυ το δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο για να εξαπατούν τους πολίτες. Το όνειρό τους όμως είναι ένα ολοκληρωτικό σχολείο, όπου ο κάθε άνθρωπος θα στιγματίζεται και θα φακελώνεται και θα ακολουθείται το δόγμα του Ρέηγκαν «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Αυτό αποδεικνύουν οι πράξεις τους.
Φυσικά όλα αυτά τα εφευρήματα δεν έχουν σχέση με μια λογική προσέγγιση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Για να ανακαλύψουν οι «έξυπνοι» της «Προοδευτικής» γιατί δεν έχει προωθηθεί η υλοποίηση του στόχου της χρονιάς – προσωπικά δεν έχω αντικειμενική εικόνα -, υπάρχουν πιο ορθολογιστικοί τρόποι να διερευνηθεί το θέμα. Και όχι να κάθονται να χαφιεδίζουν και να φακελώνουν για να εξυπηρετήσουν τις κομματικές σκοπιμότητες. Αλλά τούτο ξέρουν, τούτο κάμνουν.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

"Η αστυνομία δέρνει τους νέους και το φοιτητικό κίνημα κοιμάται" ή υπάρχει ένα πρόβλημα με το μέλλον αυτού του τόπου

Τα γεγονότα του τελευταίου μήνα σε σχέση με την αθωωτική απόφαση του Κακουργιοδικείου για τους αστυνομικούς που κακοποίησαν δυο νέους, ανέδειξε και ένα άλλο πρόβλημα, τη στάση του φοιτητικού κινήματος στην Κύπρο.
Κυρίως το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι σε άλλες χώρες ή και για τις προηγούμενες γενιές οι φοιτητές ταυτίζονται με τις αγωνιστικές διεκδικήσεις και την πρωτοπορία των κοινωνικών διεκδικήσεων.
Στην Κύπρο λοιπόν το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα σιώπησε.Πέρα από κάποιες σπασμωδικές αντιδράσεις, η παρουσία του ήταν περισσότερο από απαρατήρητη. Γιατί;
Οι λόγοι είναι πολλοί.
Πρώτα απ΄ όλα καλλιεργείται για χρόνια τώρα μια απαξίωση των κινητοποιήσεων των νέων με αναφορά την Ελλάδα. Το ντόπιο κατεστημένο – ΜΜΕ, κόμματα, κυβερνήσεις, πανεπιστημιακοί – εντέχνως πέρασαν το μήνυμα στην κοινωνία ότι φοιτητής σημαίνει παρακολούθηση μαθημάτων και μη απώλεια διδακτικών εξαμήνων εξαιτίας κινητοποιήσεων των φοιτητών. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα οι φοιτητές αντιδρούν, θεωρήθηκε περίπου σκάνδαλο για την κυπριακή κοινωνία γιατί διαταράσσεται η ομαλή φοίτηση. Και ουσιαστικά σήμερα πολλοί γονείς και νέοι απορρίπτουν την επιλογή του ελληνικού πανεπιστημίου στη βάση του κατασκευασμένου φόβου για επιμήκυνση της φοίτησης στο πανεπιστήμιο.
Ο πιο ουσιαστικός λόγος όμως έχει σχέση με το πανεπιστήμιο Κύπρου και το πλαίσιο λειτουργίας του. Δηλαδή στο συγκεκριμένο χώρο έχει γίνει κατορθωτό να αναπαράγεται αυτό που συμβαίνει και στο κράτος. Δυο είναι οι λέξεις κλειδιά: ιδιοποίηση και ανομία.
Το σύστημα στο πανεπιστήμιο είναι πλήρως συναρτημένο από τα κόμματα και τη συναλλαγή. Καθοριστικός είναι ο ρόλος των φοιτητικών παρατάξεων στην κομματική εξάρτηση και συναλλαγή. Λειτουργούν ως κομματικά φερέφωνα με στόχο τη χειραγώγηση των φοιτητών. Παράλληλα οι φοιτητές θεωρούνται απλώς ως μια δεξαμενή για άντληση ψήφων και προαγωγή ιδιοτελών επιδιώξεων των φοιτητοπατέρων, που επιδιώκουν την εξαργύρωσή «της προσφοράς τους» με θέσεις και αξιώματα ή τη σίτισή τους από το κράτος, δηλαδή από το κοινωνικό σύνολο.
Οι πανεπιστημιακοί δημιουργούν πάλι διάφορες ομάδες για να προωθήσουν κομματικές στοχεύσεις ή να αποτρέψουν επιδιώξεις «του εχθρού».
Τα κόμματα εμπλέκονται στη λειτουργία του πανεπιστημίου για να ελέγξουν την κίνηση των ιδεών, την έρευνα και προς άγρα ψήφων.
Το πανεπιστήμιο λοιπόν είναι αυτό ακριβώς που θέλουν οι αφέντες του, δηλαδή τα κόμματα. Και τα κόμματα δεν το θέλουν να έιναι χώρος ζύμωσης με τη γνώση.Δε θέλουν να δημιουργεί αμφισβήτηση.
Αντίθετα, εισάγονται κομματικές πρακτικές: ανομία, συναλλαγή, διαφθορά, εξαγορά συνειδήσεων, ιδιοποίηση, υποταγή. Σε αυτά τα πλαίσια το πανεπιστήμιο από δημόσιος χώρος μεταβάλλεται σε εκτροφείο ολιγαρχικών νοοτροπιών με ένα και μόνο στόχο, τον έλεγχο της γνώσης, την υποταγή του πολίτη.
Με βάση αυτά τα δεδομένα ουσιαστικά στο χώρο του πανεπιστημίου παρατηρήθηκε ότι και στην κομματική ζωή: λεκτικές ακροβασίες και μηδενική δράση. Χέρι – χέρι κράτος , κόμματα και πανεπιστήμιο προχωρούν στη χειραγώγηση της κοινωνίας. Οι ειδικοί στη γνώση και οι ειδικοί στην πολιτική ενώνουν τις δυνάμεις τους εναντίον της κοινωνίας. Γιατί αυτός είναι ο αντίπαλος τους.
Επομένως η σιωπή του οργανωμένου φοιτητικού κινήματος στο γεγονός της αθώωσης των αστυνομικών-βασανιστών ήταν αναμενόμενη. Προετοιμάστηκε εδώ και χρόνια από τα κόμματα και τους πανεπιστημιακούς ο έλεγχος και η υποταγή των φοιτητών και της κοινωνίας.
Απέναντι λοιπόν στην κρατική/κομματική/πανεπιστημιακή λογική της υποταγής η κοινωνία έχει να διδάξει στο φοιτητικό κίνημα και τη λογική της αντίστασης και του κοινωνικού συμφέροντος, τον αγώνα για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, ΩΡΑ 4.00 μ.μ.
Ανατολικό άκρο του μώλου της Λεμεσού

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΙΜΗ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑΡΧΗ, ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗ

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

ΜΜΕ και πολιτική ή περί της βίας στα σχολεία

Τον τελευταίο μήνα τα ΜΜΕ προβάλλουν συστηματικά φαινόμενα σχολικής βίας. Μικρά ή μεγάλα περιστατικά γίνονται είδηση για τη δήθεν ενημέρωση των πολιτών. Έτσι δημιουργείται μια ψευδής εικόνα ότι στα σχολεία το πρώτιστο πρόβλημα είναι η βία των μαθητών. Συνεπακόλουθα ασκείται πίεση στους φορείς της κρατικής εξουσίας για λήψη μέτρων. «Το πρόβλημα είναι υπαρκτό, έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις και η κρατική εξουσία δεν μπορεί να ολιγωρεί». Το λένε τα ΜΜΕ.
Απαιτείται πρωταρχικά να διερευνήσουμε κάποια άλλα ερωτήματα.
Ποιος ο ρόλος των ΜΜΕ; Στο όνομα της ενημέρωσης και του ελέγχου της κρατικής εξουσίας αυτο-αναγορεύθηκαν σε τέταρτη εξουσία. Ουσιαστικά οικειοποιήθηκαν αθέσμιτα μέρος της πολιτικής από το κράτος. Και απέκτησαν πολιτική δύναμη σε βάρος της κοινωνίας με την έννοια ότι σε μεγάλο βαθμό καθορίζουν τα ίδια τη θεματολογία της πολιτικής αλλά και τα πρόσωπα-πολιτικούς που θα διαχειριστούν τα θέματα. Διαφορετικά, τα πολιτικά πρόσωπα έγιναν πελάτες των ΜΜΕ.
Τα ΜΜΕ όμως δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο.Τα ΜΜΕ έχουν ιδιοκτήτες και σε αυτής ανήκει η πολιτική δύναμη. Με αυτούς διαπλέκονται τα κόμματα και οι πολιτικοί και καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις όχι με βάση το συμφέρον της κοινωνίας αλλά το ίδιον συμφέρον.
Και ουσιαστικά, όντας ιδιωτικοί φορείς, δεν ασκείται κανένας έλεγχος από την κοινωνία. Έτσι έχουν τη δυνατότητα να αυθαιρετούν σε βάρος της σε μεγαλύτερο βαθμό απ΄ ότι οι πολιτικοί. Διαφορετικά μπορούμε να πούμε ότι η κοινωνία σήμερα κατέχεται από τα κόμματα, τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και τους ιδιοκτήτες του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Όταν λοιπόν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προβάλλουν μονοσήμαντα τα φαινόμενα σχολικής βίας σημαίνει ότι ευνοούν την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών μέσα στα σχολεία. Και η δημοσιοποίηση περιστατικών βίας απλώς είναι ένας μηχανισμός άσκησης πίεσης επί των φορέων της εξουσίας για να κινηθούν προς την κατεύθυνση που επιθυμούν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.
Φυσικά η στάση των ιδιοκτητών των ΜΜΕ είναι υποκριτική. Γιατί ουδόλως τους απασχολεί αν τα προγράμματά τους καλλιεργούν τη βία. Και ουδόλως διανοούνται να υποβάλουν εισηγήσεις εναντίον τους.
Και φυσικά ουδόλως τους απασχολεί το γενικότερο φαινόμενο της δικής του ανομίας και βίας με την έννοια ότι δεν ασκείται επί των ιδίων κανένας κοινωνικός έλεγχος και πράττουν κατά το δοκούν στο όνομα της δήθεν ελευθερίας του τύπου. Ή διαφορετικά η βία των ΜΜΕ είναι «ελευθερία» και η βία των μαθητών είναι παράπτωμα και πρέπει να κατασταλεί!!!
Σε αυτά τα πλαίσια το Υπουργείο Παιδείας -δέκτης της πίεσης των ιδιοκτητών των ΜΜΕ- δεν προλαβαίνει να εξαγγέλλει μέτρα αντιμετώπισης και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συγκάλεσε εκτάκτως σύσκεψη όλων των εμπλεκόμενων φορέων του κράτους για συζήτηση του θέματος.
Έτσι διαμορφώνεται ένα κλίμα ενίσχυσης της καταστολής για ένα πρόβλημα το οποίο δεν έτυχε καμίας ερευνητικής προσέγγισης. Το Υπουργείο δε διερευνά ούτε και έχει χαράξει κάποια στρατηγική, η κοινωνία μένει με την εντύπωση που καλλιεργούν τα ΜΜΕ, ότι δηλαδή «χανόμαστε».
Στα σχολεία λοιπόν σήμερα δεν υπάρχει πρόβλημα βίας ειδικά. Υπάρχει πρόβλημα ανομίας. Ένα πρόβλημα που χαρακτηρίζει ολόκληρη την κοινωνία και για το οποίο δεν έχουν δοθεί πολιτικές απαντήσεις. Η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών απλώς υποδηλώνει αδυναμία αναζήτησης των αιτίων του προβλήματος και χάραξης πολιτικής. Ή διαφορετικά ευνοεί τη συντήρηση της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων προς όφελος της πολιτικής – οικονομικής – επικοινωνιακής ολιγαρχία των ΜΜΕ και σε βάρος των πολιτών.
Η απάντηση λοιπόν στα προβλήματα της νεανικής παραβατικότητας είναι η ενίσχυση του παιδαγωγικού ρόλου του σχολείου –σε ατομικό,κοινωνικό,πολιτικό επίπεδο – και όχι η ενίσχυση της καταστολής που επιθυμούν οι εξουσιολάγνοι. Γιατί η ενίσχυση της καταστολής σε βάρος των κυριαρχούμενων έχει ένα και μόνο στόχο, τη διαφύλαξη των προνομίων των κυρίαρχων σε βάροςτων κυριαρχούμενων στην παρούσα συγκυρία.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Νεανική παραβατικότητα και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ή από το 2009 στο 2000!!!

Σύμφωνα με την είδηση που δημοσιεύτηκε στον τύπο στις 25/3/2009 το Υπουργείο Παιδείας απέστειλε εγκύκλιο στα σχολεία για σύσταση «Επιτροπής Πρόληψης και Αντιμετώπισης της Παραβατικής Συμπεριφοράς».
Η εγκύκλιος είναι λογική από παιδαγωγική άποψη. Δηλαδή είναι αυτονόητο ότι το σχολείο δεν μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα της νεανικής παραβατικότητας, αλλά έχει υποχρέωση να κάνει ότι είναι δυνατό από παιδαγωγικής πλευράς, ώστε να απαβλυνθούν τέτοια φαινόμενα και να υποβοηθηθούν οι μαθητές να ξεπεράσουν τυχόν συμπεριφορές που δε συνάδουν με την ανθρώπινη ιδιότητα. Αναφέρομαι κυρίως σε φαινόμενα βίας, που είναι τα πιο σημαντικά.

Το Υπουργείο λοιπόν εδώ και ένα χρόνο ουσιαστικά κινείται σε ένα φανταστικό κόσμο και το μόνο που κάνει είναι να συνθηματολογεί. Αρχικά διόρισαν μια επιτροπή ειδικών. Μετά δήλωνε ο Υπουργός ότι το πρόβλημα είναι κοινωνικό και το σχολείο δεν μπορεί να παρέμβει. Μετά έλεγε ότι το πρόβλημα θα επιλυθεί στα πλαίσια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Μετά μας είπε ότι σε σχολεία «υψηλού κινδύνου» θα διοριστούν κοινωνικοί λειτουργοί. Μετά από πιεση των εκπαιδευτικών οργανώσεων αποφάσισε να συστήσει ομάδα άμεσης δράσης κατά το πρότυπο της αστυνομικής άμεσης δράσης!!! Τέτοιες αναφορές φανερώνουν ότι οι κομισάριοι στοΥπουργείο έχουν πάρει προ πολλού διαζύγιο από την παιδαγωγική.

Επιτέλους το Υπουργείο εδεήθηκε τώρα να υιοθετήσει το αυτονόητο, ότι η κάθε σχολική μονάδα οφείλει να αναλάβει δράση για την παιδαγωγική αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Γιατί η νεανική παραβατικότητα σε κάθε σχολείο δεν είναι η ίδια, γιατί και η σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού είναι διαφορετική. Και στο επίπεδο της σχολικής μονάδας υπάρχει η απαιτούμενη γνώση ή πρέπει να υπάρχει για την άσκηση μιας προληπτικής πολιτικής τόσο γενικά όσο και κατά περίπτωση. Όλα αυτά δεν είναι σοφίες, είναι η απλή λογική.

Θα γίνει κάτι τώρα; Κανένας δε γνωρίζει. Γιατί το Υπουργείο Παιδείας διακατέχεται από μια μικροπολιτική προσέγγιση της πραγματικότητας. Δηλαδή η βασική λογική που επικρατεί είναι : επειδή εξασκείται πίεση για ένα θέμα , εξαγγέλλω μέτρα για να απορροφήσω την πίεση και να μην αναλάβω το πολιτικό κόστος. Σκέφτονται δηλαδή περιπτωσιακά και περιστασιακά στη βάση σκοπιμοτήτων.
Θα γίνει κάτι τώρα; Αμφιβάλλω. Γιατί και το 2000 το Υπουργείο Παιδείας είχε αποστείλει ανάλογη εγκύκλιο. Γιατί από τότε διαφαινόταν η ανάγκη για υιοθέτηση μιας άλλης λογικής στη λειτουργία της σχολικής μονάδας.
Ποια ήταν η τύχη εκείνης της εγκυκλίου; Πετάχθηκε στον κάλαθο των αχρήστων!!! Την ευθύνη για την αχρήστευση της εγκυκλίου το 2000 κατά πρώτο λόγο το Υπουργείο Παιδείας (Υπουργός και Διευθυντής Μέσης Εκπαίδευσης). Κατά δεύτερο λόγο η συγκυβέρνηση του Τάσσου Παπαδοπούλου που δαιμονοποίησε οτιδήποτε προερχόταν από την κυβέρνηση Κληρίδη. Εφόσον ήταν απόφαση της δεξιάς , αυτονόητα ήταν και μια συντηρητική απόφαση!!! Και κατά τρίτο λόγο οι διευθύνσεις των σχολείων που εκμεταλλευόμενες τις κομματικές αντιπαλότητες άρπαξαν την ευκαιρία για να μην κάνουν τίποτε απολύτως.
Από άποψη εκπαιδευτικής πολιτικής είναι φανερό ότι επαναφέρεται το δόγμα: ο μόνος τρόπος για να πάμε μπροστά είναι να πάμε πίσω!!! Από την άλλη η αναπαλαίωση της εκπαιδευτικής πολιτικής φανερώνει ότι πήγαν εννέα ολόκληρα χρόνια χαμένα προς τέρψη της κομματικής ασχετοσύνης!!! Επιπλέον επιβεβαιώνεται πανηγυρικά ότι και η εκπαίδευση χρησιμοποιείται από τα κόμματα ανάλογα με τις κομματικές στοχεύσει και όχι το συμφέρον του μαθητή και της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ λοιπόν επαναφέρει το 2009 την επάρατη απόφαση της κυβέρνησης του ΔΗΣΥ του 2000 για σύσταση επιτροπών δράσης στα σχολεία για τη λεγόμενη νεανική παραβατικότητα. Το θετικό είναι πως εκφράζεται έτσι η κομματική συναίνεση ανάμεσα στη λεγόμενη «συντήρηση» και τη λεγόμενη «πρόοδο». Μόνο που από την άποψη της ιστορίας της εκπαίδευσης η απόφαση του 2000 του ΔΗΣΥ ήταν αντιδραστική και οπισθοδρομική για το ΑΚΕΛ, ενώ η ίδια απόφαση του 2009 του ΑΚΕΛ είναι ταυτόσημη με την πρόοδο!!! Η ιστορία της εκπαίδευσης θα καταγράψει ευτυχώς και τις δυο εκδοχές. Ή απλώς η βλακεία των πάνω θα ανακυκλώνεται και από τους κάτω στα πλαίσια της πολλαπλής πρόσβασης στις πηγές της κρατικής εξουσίας!!!