Η σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κύπρου και το κατεστημένο

Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου ήταν θέσεις που προβλήθηκαν στα ΜΜΕ και στα ιστολόγια , όπου ερμηνεύεται η σύγκρουση αναφορικά με την εισαγωγή φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου με διεθνή προσόντα (GCE) είτε ως αντιπαράθεση Πανεπιστημίου Κύπρου με την ΟΕΛΜΕΚ είτε Πανεπιτημίου Κύπρου με τα κόμματα. Αυτή τη λογική διέπει και ένα κείμενο του Λ. Χαραλάμπους στην εφ. ΠΟΛΙΤΗΣ στις 28/6/2009. Γράφει:
«Αξίζουν συγχαρητήρια στη Σύγκλητο, που με την απόφαση της περασμένης Τετάρτης έδωσε στα κόμματα και τους διάφορους πολιτικάντηδές μας το μάθημα που τους άξιζε».
Έτσι είναι τα πράγματα;
1.Με τη θέση του Πανεπιστημίου για εισαγωγή φοιτητών με GCE συμφώνησαν το ΑΚΕΛ , το ΔΗΣΥ και η κυβέρνηση. Η διαφορά τους –πραγματική ή φανταστική -δεν ήταν επί της ουσίας αλλά επί της διαδιακασίας. Από τη μια η Σύγκλητος ήθελε εισαγωγή «εδώ και τώρα» , ενώ τα κόμματα ήθελαν μια μεθόδευση σε βάθος χρόνου ώστε να καταλαγιάσουν οι εσωτερικές αντιδράσεις που αντιμετώπιζαν. Η απόφαση λοιπόν της Συγκλήτου δεν «έδωσε κανένα μάθημα στα κόμματα» γιατί έχουν κοινές θέσεις και στοχεύσεις.
Αντίθετα, με τις μεθοδεύσεις των κομμάτων και της Συγκλήτου αυτός που παίρνει ένα μάθημα είναι η ΟΕΛΜΕΚ. Γιατί ουσιαστικά όλες οι μεθοδεύσεις στοχεύουν στο τέλος να παρακάμψουν τις ενστάσεις της.
2.Ολόκληρο το πανεπιστημιακό σύστημα είναι με τέτοιο τρόπο δομημένο ώστε οι φορείς του αλλά και η λειτουργία του να εξαρτημένες από το κόμμα ή τη συναλλαγή με το κόμμα: διοίκηση, συλλογικά όργανα, εκλογές καθηγητών, φοιτητικές οργανώσεις. Το πανεπιστήμιο λοιπόν λειτουργεί ως μηχανισμός χειραγώγησης των πολιτών και προαγωγής του κομματικού συμφέροντος. Και είναι αστείο κάποιος να φαντάζεται ότι΄"έδωσε μάθημα στα κόμματα".
3.Το Πανεπιστήμιο από τη στιγμή που δεν προωθεί το κοινωνικό συμφέρον είναι φυσικό να γίνεται έρμαιο αλλότριων συμφερόντων. Σε αυτά τα πλαίσια οι καθηγητές εντάσσονται σε ομάδες και ομαδούλες για να προωθήσουν ίδια ή φίλια ή κομματικά συμφέροντα ή και ιδεολογικές στοχεύσεις. Και είναι αστείο να υποστηρίζει κάποιος ότι αυτοί που ιδοποιούνται το πανεπιστήμιο, θα στραφούν εναντίον του συστήματος που τους συντηρεί!!!
Το Πανεπίστημιο Κύπρου λοιπόν δεν ήλθε σε ρήξη με τα κόμματα. Το αντίθετο, είναι κομματικό φερέφωνο και τις κομματικές στοχεύσεις προωθεί. Έχει πια ωριμάσει και η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία μπορεί να το εμπιστευθεί ώστε να καταστεί συν-ιδιοκτήτης της κοινωνίας.
Όσοι λοιπόν βλέπουν στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ένα φορέα που έρχεται σε σύγκρουση με το κατεστήμενο είναι αφελείς. Γιατί δίπλα στο πολιτικό και οικονομικό κατεστήμενο υπάρχει και το πνευματικό κατεστήμενο του Πανεπιστημίου, του οποίου ο ρόλος είναι συμπληρωματικός και υποβοηθητικός της πολιτικής και οικονομικής τάξης στην προσπάθεια για χειραγώγηση της κοινωνίας.
Γι αυτό και στο θέμα των GCE οι πανεπιστημιακοί δεν προέβαλαν προς την κοινωνία το επιχείρημα και τον ορθό λόγο, όπως θα άρμοζε σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, αλλά συμπεριφέρθηκαν ως πολιτικάντηδες, ως γνήσια τέκνα των κομματικών τους προϊσταμένων.
Οι προσεγγίσεις λοιπόν του κ. Γ. Χαραλάμπους δεν εδράζονται σε κάποια προσέγγιση της πραγματικότητας, αλλά αναπαράγουν με τον πιο αυθεντικό τρόπο αυτό το οποίο κατηγορεί, δηλαδή το κομματικό συμφέρον και τους πολιτικάντηδες. Είναι μια σύνηθης ολιγαρχική μέθοδος. Μια μέθοδος εξαπάτησης και υποταγής της κοινωνίας σε αυτούς οι οποίοι την εκμεταλλεύονται ξεδιάντροπα.

GCE: Παίζω, δεν παίζω και πάλι από την αρχή ή όχι άλλη μεταρρύθμιση

Το Υπουργικό Συμβούλιο στις 13/5/2009 δεν ενέκρινε τα συμφωνηθένα στο Συμβούλιο Παιδείας από ΔΗΣΥ,ΑΚΕΛ, Πανεπιστήμιο Κύπρου για εισαγωγή φοιτητών με «διεθνή προσόντα» με ποσοστό 3%.
Η Βουλή στις 14/5/2009 δεν ενέκρινε τους κανονισμούς που κατατέθηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο με αποτέλεσμα το Πανεπιστήμιο να μπορεί να εισάξει φοιτητές με «διεθνή προσόντα».
Η ΟΕΛΜΕΚ πανηγύριζε με την απόφαση και ανέστειλε τα απεργιακά της μέτρα.

Η σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κύπρου αποφασίζει στις 24/6/2009 να δεχθεί φοιτητές με «διεθνή προσόντα». Ο χρόνος της απόφασης είναι «εκ του πονηρού», αφού δεν υπάρχει πια η απειλή της ΟΕΛΜΕΚ για λήψη μέτρων στις παγκύπριες εξετάσεις.
Η Βουλή διαμαρτύρεται για την απόφαση, αν κα η μη ψηφίση των κανονισμών από μέρους της παρείχε το δικαίωμα στο Πανεπιστήμιο να αποφασίσει!!!
Η ΟΕΛΜΕΚ. που πανηγύριζε πριν ένα μήνα για τη μη ψήφιση των κανονισμών, ζητά με νέα απόφασή της να ψηφιστούν οι κανονισμοί εδώ και τώρα!!!
Ο Υπουργός Παιδείας ζει στον κόσμο του. Η νέα προσέγγισή του είναι πως αποτελεί δέσμευση της προηγούμενης κυβέρνησης η ποσόστωση που προτείνει!!!
Όλος αυτός ο συρφετός χειρίζεται τα θέματα της εκπαίδευσης για προαγωγή του κοινωνικού συμφέροντος.
Η πραγματικότητα είναι πως δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Για 16 μήνες ταλαιπωρούν την κοινωνία με ένα θέμα για το οποίο δεν μπορούν να δώσουν λύση και την αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης. Με μεθοδεύσεις, παρασκήνια και συναλλαγές θα επιλύσουν – έτσι νομίζουν - τα εκπαιδευτικά προβλήματα.
Η μόνη ελπίδα για τη δημόσια εκπαίδευση – αν υπάρχει – είναι από τούδε και στο εξής όλοι αυτοί οι ειδήμονες να μην ασχοληθούν ξανά με αυτή. Διαφορετικά δε θα αφήσουν τίποτε όρθιο.

Νέο σχέδιο αξιολόγησης: η εσωτερική αξιολόγηση ή η αναπτυξιακή σημασία της βλακείας

Ένας από τους στόχους του νέου σχεδίου είναι και η « ανάπτυξη ενός συστήματος εσωτερικής αξιολόγησης του έργου της σχολικής μονάδας».
Εκτός από τη εξωτερική αξιολόγηση με το λεγόμενο επιθεωρητισμό προς «γνώσιν, υποταγήν και συμμόρφωσιν» των εκπαιδευτικών στις άνωθεν εντολές, εισάγεται και η εσωτερική αξιολόγηση, δηλαδή τα ίδια τα μέλη της σχολικής κοινότητας να θέτουν στόχους, να αναλαμβάνουν δράση και να τους αξιολογούν.
Η εσωτερική αξιολόγηση, τώρα που ο κόσμος αλλάζει, είναι απαραίτητη στο σύστημα και στους διαχειριστές του. Όσο ο κόσμος ήταν ακίνητος τα πράγματα ήταν εύκολα: έλεγχος και υποταγή των κάτω από τους πάνω. Σε συνθήκες μετάβασης όμως οι φορείς της εξουσίας ούτε γνωρίζουν ούτε μπορούν να κινήσουν το σύστημα γιατί είναι μαθημένοι αλλιώς αλλά και γιατί η πορεία προς το μέλλον είναι αβέβαιη.
Έτσι απευθύνονται στους εκπαιδευτικούς και στις σχολικές μονάδες να κινήσουν το σύστημα, αφού οι ίδιοι αδυνατούν.
Έτσι τις τελευταίες δεκαετίες διεθνώς έγινε της μόδας η εσωτερική αξιολόγηση. Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να αναλάβουν την ευθύνη βελτίωσης της εκπαίδευσης.
Η εσωτερική αξιολόγηση λειτουργεί ως σωσίβιο για τους φορείς της εξουσίας. Απονοεχοποιεί την ίδια και ενοχοποιεί τους εκπαιδευτικούς σε επίπεδο πολιτικών προθέσεων.
Τα πράγματα όμως δε λειτουργούν πάντοτε σύμφωνα με τις προθέσεις γιατί ανακύπτουν και πραγματικά προβλήματα.
1.Απαιτείται η μεταφορά αρμοδιοτήτων στα σχολεία για να λειτουργήσει.
2. Απαιτείται η μεταφορά πόρων.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Μια εξουσία σε ένα συγκεντρωτικό σύστημα συνηθισμένη να ελέγχει τα πάντα και οι πάντες να εκτελούν τις άνωθεν εντολές, πώς θα αποδεχθεί τη μεταβίβαση εξουσίας στους κάτω;
Το πιο πιθανό είναι πως δε θα αποδεχθεί να απωλέσει τον έλεγχο του συστήματος. Έτσι το σύνηθες είναι να κληθούν τα σχολεία να εφαρμόσουν την εσωτερική αξιολόγηση σε θέματα υποτυπώδη τα οποία δε ρυθμίζει η κεντρική εξουσία.
Έτσι ο προγραμματισμός και η αξιολόγηση αποκτούν εικονικό χαρακτήρα και όχι ουσιαστικό για τη βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Όμως και έτσι, η κεντρική εξουσία πάλι ανησυχεί.
Αν εισαχθούν πρακτικές επικίνδυνες για το σύστημα ή αναληφθούν σημαντικές πρωτοβουλίες που δεν είχαν προβλεφθεί;
Γι αυτό κατά κανόνα οι φορείς της εξουσίας επιλέγουν το διοικητικό/ιεραρχικό μοντέλο εσωτερικής αξιολόγησης. Δηλαδή ο προγραμματισμός του έργου και η εσωτερική αξιολόγηση της σχολικής μονάδας ανατίθεται στα διοικητικά στελέχη της ιεραρχίας (διευθυντές, βοηθοί διευθυντές ) οι οποίοι λειτουργούν ως εντολοδόχοι της κεντρικής εξουσίας.
Δεν προωθούν το δημοκρατικό μοντέλο, δηλαδή όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας στη βάση της ισοτιμίας συναποφασίζουν για το τι και το πώς και το ποιος του έργου που θα επιτελεστεί. Αυτές τις δημοκρατικές προσεγγίσεις τις απεχθάνεται η εξουσία, έστω και αν τα περιθωρία δράσης των κάτω είναι περιρισμένα.
Το ολιγαρχικό και το δημοκρατικό μοντέλο εσωτερικής αξιολόγησης είναι αυτά που προβάλλονται διεθνώς.
Στην Κύπρο με την ευφάνταστη πρόταση του Υπουργείου εισάγεται ένα νέο μοντέλο. Η πρόταση μπορεί να συνοψιστεί στο εξής: λεκτικά εισάγεται η εσωτερική αξιολόγηση αλλά στην πράξη θα καθορίζεται από εξωτερικούς παράγοντες. Δηλαδή θα είναι εξωτερικοεσωτερική αξιολόγηση!!!
Αυτό, το πλέον συντηρητικό και αντιδραστικο μοντέλο , στηρίζεται σε «προοδευτικές αρχές»: «οι εμπλεκόμενοι αναπτύσσουν μια αίσθηση ιδιοκτησίας, η οποία συμβάλλει τα μέγιστα στη διατήρηση της εμπιστοσύνης και του αμοιβαίου σεβασμού για το τελικό προϊόν και δημιουργεί την υποχρέωση για την επιτυχία του νέου συστήματος αξιολόγησης».
Σκοπός τους είναι οι εκπαιδευτικοί να αναπτύξουν αίσθηση ιδιοκτησίας για το σύστημα και να το εμπιστευθούν!!! Άλλος θα είναι ο ιδιοκτήτης και θα απολαμβάνει τα οφέλη και άλλος θα έχει την αίσθηση της ιδιοκτησίας και θα αυτο-ηδονίζεται από υποχρέωση!!!
Το πρόβλημα λοιπόν-κατά το Υπουργείο Παιδείας - δεν είναι εκπαιδευτικό αλλά ψυχολογικό!!! Η αποθέωση της ολιγαρχικής σκέψης από ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι και «προοδευτικοί» και «δημοκρατικοί»!!!Φυσικά είναι ψευδεπίγραφοι.
Και για την εσωτερική αξιολόγηση , που δεν είναι εσωτερική, θα επανέλθω. Στόχος μου είναι να τρελλαθούμε εντελώς με τα καμώματα των ανίδεων «ειδικών»!!!

Το φιλοσοφικό υπόβαθρο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και ο κ. Καζαμίας

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 15/6/2009 ο Πρόεδρος της επιτροπής για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Α. Καζαμίας αναφέρεται και στο θέμα του φιλοσοφικού υπόβαθρου της μεταρρύθμισης. Αναφέρει: «Μια επιτυχημένη μεταρρύθμιση πρέπει να έχει ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο.Παρατηρώ ότι η μεταρρύθμιση η σημερινή δεν έχει ένα συγκροτημένο φιλοσοφικό υπόβαθρο.Κάποιες από τις αποφάσεις που λαμβάνονται ή τα μέτρα που προωθούνται, μας παραπέμπουν σε νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που είναι αντιδημοκρατικές και δεν συνάδουν με την ανθρώπινη παιδεία. Όπως για παράδειγμα η επιχειρηματικότητα στα σχολεία, τα GCE, οι δείκτες ικανότητες, το σχέδιο αξιολόγησης».

Από τη συγκεκριμένη αναφορά του κ. Καζαμία τίθενται δύο ζητήματα:
1.Η απουσία συγκροτημένου φιλοσοφικού υπόβαθρου
Δεν έπρεπε να προκαλεί έκπληξη ΤΩΡΑ στον κ. Καζαμία η απουσία μιας συγκεκριμένης φιλοσοφίας στην επιχειρούμενη μεταρρύθμιση. Γιατί η φιλοσοφία της μεταρρύθμισης ουδέποτε συζητήθηκε.
Είναι γεγονός ότι από την έκθεση των επτά ακαδημαϊκών, το πιο ενδιαφέρον μέρος είναι το φιλοσοφικό υπόβαθρο. Όχι γιατί κάποιος θα πρέπει να συμφωνεί με αυτό. Αλλά γιατί για πρώτη φορά έμπαινε δημόσια το θέμα της υιοθέτησης μιας φιλοσοφίας στη μεταρρύθμιση και προβάλλονταν συγκεκριμένα επιχειρήματα για την υποστήριξή της. Από το 2004 αγνοήθηκε η φιλοσοφία της μεταρρύθμισης, δεν είναι σήμερα που αγνοείται.
Και γιατί αγνοήθηκε; Γιατί υπήρξαν διαφωνίες για τη φιλοσοφία.Λες και αυτό δεν είναι αυτονόητο. Και αντί να ανοίξει ένας διάλογος , ώστε να αποσαφηνιστεί η φιλοσοφία, τα κόμματα αποφάσισαν να μη γίνει διάλογος, για να μην τσακώνονται και να ασχοληθούν μόνο με τα πρακτικά μέτρα!!!
Έτσι ουσιαστικά αποφασίστηκε να αρχίσει η μεταρρύθμιση χωρίς κανένας να γνωρίζει πού βαδίζουμε και ακολουθώντας το δόγμα «βλέποντας και κάνοντας».
Επομένως η τωρινή διαπίστωση του κ. Καζαμία δε λέει κάτι.Όμως δημοσιοποιείται. Αυτό μας εισάγει και στο δεύτερο ζήτημα.
2.Η αργοπορημένη αποστασιοποίηση του κ. Καζαμία
Όταν ο κ. Καζαμίας αποφάσιζε να διαθέσει τη γνώση του στους φορείς της εξουσίας, θα έπρεπε να έχει και τη γνώση της απόφασής του. Ότι δηλαδή θα το χρησιμοποιούσε η εξουσία για να προωθήσει τους δικούς της στόχους. Γιατί είναι γνωστό ότι η εξουσία εκτός από πομπώδεις διακηρύξεις, έχει και πολύ συγκεκριμένες πρακτικές ανάγκες , τις οποίες αναγκαστικά θα κληθεί να υπηρετήσει η μεταρρύθμιση.
Όταν λοιπόν ο κ. Καζαμίας αποφάσιζε να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία της εξουσίας , έκανε μια επιλογή. Τώρα λοιπόν, με την άσκηση κριτικής, ουσιαστικά επιχειρεί να κρατήσει αποστάσεις από τη επιχειρούμενη μεταρρύθμιση. Αφού προσέφερε σωσίβιο στην εξουσία -αντί να επιλέξει να αντιπαραταχθεί μαζί της ταυτιζόμενος με το λαό -τώρα κλαψουρίζει σαν ένα μικρό παιδί που το ξεγέλασαν. Το κόστος του ξεγελάσματος όμως θα το πληρώσει ο λαός και με την συνενοχή του κ. Καζαμία.
Κοντολογής, ο κ. Καζαμίας προσέφερε μια μεγάλη εξυπηρέτηση στα κόμματα. Έχοντας γνώση των επιλογών του, τώρα είναι καλύτερα να σιωπήσει. Γιατί με την άσκηση κριτικής εκτίθεται πιο πολύ. Αρκετή ζημιά ήδη έχει κάνει στη εκπαίδευση θέτοντας τις υπηρεσίες του στη διάθεση των φορέων της εξουσίας.
Και, τέλος πάντων, αν νιώθει την ανάγκη οπωσδήποτε να ασκήσει κριτική, ας αρχίσει πρώτα από τον εαυτό του.

Οι νέοι, η αποχή και η εφευρετικότητα των κομμάτων ή για τη συντήρηση και την πρόοδο

Από το 2006 τα κόμματα άρχισαν να ανησυχούν για την αποστασιοποίηση των πολιτών και ειδικότερα των νέων από τα κόμματα και τις λεγόμενες εκλογές.
Στα πλαίσια της ανησυχίας τους και του προβληματισμού τους προσπαθούν να εφεύρουν θεραπείες.
-Τη μια βάζουν τον έφορο εκλογών να εκφοβίζει τους πολίτες για τις συνέπειες του νόμου , αν δεν ψηφίσουν(δημοτικές εκλογές Δεκεμβρίου 2007). Δηλαδή χρησιμοποιούν έναν διοικητικό υπάλληλο για εκφοβισμό «δημοκρατικό» των πολιτών.Ή το βάζουν να λειτουργεί ως «πατριάρχης», όπως πρόσφατα ,κατά την υποβολή των υποψηφιότητων των ευρωβουλευτών, όταν με πατερναλιστικό ύφος υπενθύμιζε στους πολίτες την υποχρέωσή τους να ψηφίσουν!!! Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του πολίτη από την υποχρέωση του πολίτη.
-Την άλλη σκέφτονται τη λήψη νομοθετικών μέτρων για αντιμετώπιση του προβλήματος.Η κυρίαρχη ιδέα τους είναι να διατηρηθεί η υποχρεωτικότητα της ψήφου, αλλά να μη συνιστά ποινικό αδίκημα. Το μυαλό τους επικεντρώνεται πάλι στον εκφοβισμό της υποχεωτικότητας για να κρατήσουν τα προβατα στο μαντρί.

- Την παράλλη διερευνούν το θέμα παράτυπα και με δαπάνες του λαού, ίσως βρουν κάποια άκρη. Η Υπηρεσία εκλογών από τις 55.109 πολίτες που δεν ψήφισαν στις βουλευτικές εκλογές του Μαίου 2006 , απέστειλε κατάλογο στην αστυνομία με 17000 ονόματα ηλικίας 18-21 χρονών!!! Ποιος έδωσε τέτοιο δικαίωμα στην Υπηρεσία Εκλογών;

-Αφού είδαν και αποείδαν τα κόμματα και γιατριά δε βρίσκουν, στις τωρινές ευρωεκλογές γέμισαν τα ψηφοδέλτιά τους με νέους, ώστε να λειτουργήσουν ως κράχτες ανάμεσα στη νεολαία και να κατορθώσουν να περιχαρακώσουν την εκλογική τους πελατεία. Νέοι που αναπαράγουν με νεανικά χείλη τις γεροντικές ιδέες των κομμάτων τους. Όπως τους κλωνοποιημένους, αναμασούν τα τυποποιημένα λόγια που τους έμαθαν και παριστάνουν τους νέους και τους υποψηφίους ευρωβουλευτές!!!

Τα κόμματα λοιπόν εξαντλούν όλα τα «τεχνικά μέσα» για να προσελκύσουν τη νέα γενιά στο κομματικό μαντρί. Χρησιμοποιούν όλα τα μέσα εκτός από τη λογική, γιατί αυτή είναι επικίνδυνη.Και η λογική απαιτεί απάντηση πρωταρχικά στο ερώτημα:γιατί οι νέοι αποστασιοποιούνται όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτό που τα κόμματα ονομάζουν πολιτική; Γιατί πολλοί νέοι αρνούνται να εγγραφούν καν στους εκλογικούς καταλόγους, είναι ιδιαίτερα διστακτικοί να ψηφίσουν και δεν ακολουθούν – με εξαίρεση μια μειονότητα- τη στάση των παλαιότερων γενεών;

Οι σημερινοί νέοι λοιπόν είναι μια άλλη γενιά. Είναι η γενιά της «τεχνολογικής εποχής» που βιώνει το θάνατο της «βιομηχανικής εποχής». Είναι η γενιά της μετάβασης που βιώνει τη συνεπακόλουθη αβεβαιότητα. Αυτή η νέα γενιά , όπως είναι φυσικό, αναστοχάζεται με βάση τη βιούμενη πραγματικότητα και προσπαθεί, έναντια στις συντηρητικές αντιδράσεις της απερχόμενης «βιομηχανικής» γενιάς, να κατανοήσει ένα καινούριο περιβάλλον με νέες αξίες και άλλες νοοτροπίες.
Οι νέοι είναι οι μόνοι που βιώνουν τις συσσωρευμένες κοσμογονικές αλλαγές, αντίθετα με τις απερχόμενες γενιές που αγωνιούν να διαφυλάξουν τα κεκτημένα τους σε ένα κόσμο που αλλάζει.
Αυτός ο νέος άνθρωπος σε μια διαδικασία αναζήτησης αποστασιοποιείται από την παραδοσιακή αντίληψη περί πολιτικής. Δεν είναι, όπως διατυμπανίζουν οι κομματικοί κράχτες, αδιάφορος ή α-πολιτικός. Διαθέτουν μια διαφορετική πολιτική ατομικότητα με μια διαφορετική αυτοσυνειδησία που δεν τους επιτρέπει να ταυτιστούν με πράγματα που διαφωνούν, δηλαδή να ταυτίσουν τις πράξεις και τις επιλογές τους με φαινόμενα που απορρίπτουν. Γι αυτό και η ιδιώτευση των νέων είναι στην πράξη αντίσταση σε έναν «νοσηρό κόσμο».
Οι νέοι σήμερα είναι πιο ελεύθεροι από ποτέ. Με τη βιούμενη ελευθερία τους προχωρούν σε ένα αναστοχασμό του πολιτικού φαινομένου.Το παλιό δεν τους εκφράζει. Αλλά και δεν έχουν μορφοποιήσει τις διεκδικήσεις τους. Γι αυτό και η αποστασιοποίηση των νέων είναι μια βαθιά πολιτική πράξη και ελπιδοφόρα. Είναι η πρόοδος ενάντια στη συντήρηση, όπως εκφράζεται από την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία της «βιομηχανικής εποχής».
Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία λοιπόν θεωρεί επικίνδυνους τους νέους γιατί δεν εντάσσονται ομαλά στο σύστημά τους. Αντί τα κόμματα να θεωρήσουν ως μια ελπίδα για το μέλλον τη διαφορετική στάση τους, την εκλαμβάνουν οι «αφέντες» ως εχθρική ενέργεια και προσπαθούν απεγνωσμένα να τους καθυποτάξουν. Προσπαθούν απεγνωσμένα να διαιωνίσουν την προβατοποίηση των άνθρωπων.
Ο καθένας λοιπόν διαλέγει στρατόπεδο: με το αύριο ή με το χθες; Με τη συντήρηση ή με την πρόοδο; Με τους αφέντες και τους υποτακτικούς ή με τους διεκδικητές ελευθερίας;

Από το σουλτανικό φόρο στον κομματικό φόρο ή για το κράτος κατοχής της κοινωνίας ή "κατακτημένοι, ψηφίστε τους"

Τα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας στην Κύπρο οι υπήκοοι πλήρωναν μαζί με άλλους φόρους τον κεφαλικό φόρο στο σουλτάνο.Αυτός κατείχε την κεντρική εξουσία και κατείχε και την κοινωνία. Και οι υπήκοοι πλήρωναν τον αφέντη που τους έκανε το χατήρι να τους κατέχει και να τους κυβερνά
Τα χρόνια της αγγλικής κυριαρχίας στην Κύπρο πλήρωναν μαζί με άλλους φόρους και τον αυτοκρατορικό φόρο. Η Αυτού Μεγαλειότης κατείχε την κεντρική εξουσία και κατείχε και την κοινωνία.Και οι υπήκοοι πλήρωναν τον αφέντη που τους έκανε το χατήρι να τους κατέχει και να τους κυβερνά.
Με την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας οι κρατούντες φρόντιζαν να τα παίρνουν από το δημόσιο ταμείο με πολλούς τρόπους. Από το 2006 ουσιαστικά επεβλήθηκε στην Κύπρο ο κομματικός φόρος. Τα κόμματα πια κατέχουν την κεντρική εξουσία και κατέχουν την κοινωνία.Και οι υπήκοοι πληρώνουν τους αφέντες τους που τους κάνουν το χατήρι να τους κατέχουν και να τους κυβερνούν.

Ο κομματικός φόρος είναι συνέχεια του σουλτανικού και του αυτοκρατορικού φόρου. Είναι ο φόρος της υποτελούς κοινωνίας προς τους αφέντες. Και περιλαμβάνει την ετήσια χορηγία και τη χορηγία για τις εκλογικές αναμετρήσεις.
Για τις βουλευτικές εκλογές του 2006 εισέπραξαν ένα εκ. λίρες. Για τις προεδρικές του 2008 εισέπραξαν ενάμισυ εκ. λίρες. Τώρα υπάρχει μια σύγχυση.Λένε για ένα ποσό γύρω στο ένα εκ. ευρώ. Είναι βλέπετε και η οικονομική κρίση.
Ο πολίτης λοιπόν πληρώνει τα κόμματα για τα έξοδα εκλογής των υποψηφίων τους. Και αυτοί τα διοχετεύουν στους διαφημιστές, τους δημοσκόπους και τα ΜΜΕ. Και γιατί ο πολίτης να πληρώνει;
Η απάντηση είναι αφοπλιστική: είναι όλα τα κόμματα και οι υποψήφιοι πάμφτωχοι και πρέπει να τουςενισχύει ο πλούσιος λαός!!!Και να πληρώνει ο πολίτης τις διαφημίσεις του κάθε κομματάρχη και να γράφει ανοησίες μέσα στις εφημερίδες, ενώ ο ίδιος επέλεξε να είναι υποψήφιος. Ή εκείνος αποφάσισε να είναι υποψήφιος και οι πολίτες πληρώνουν τα έξοδα υποψηφιότητας!!!
Και αυτοί που τα παίρνουν –τα κόμματα και τα ΜΜΕ –προσπαθούν απεγνωσμένα να πείσουν τους πολίτες να τους ψηφίσουν, ώστε να συνεχίσουν να κατέχουν την κοινωνία και να συνεχίσουν να την αφαιμάσσουν!!!

Στην πορεία του χρόνου το κράτος κατοχής της κοινωνίας εξακολουθεί να υπάρχει. Και η κοινωνία σε κάθε κράτος κατοχής υποχρεώνεται να υποτάσσεται στους κρατούντες , να τους συντηρεί και να τους αποδίδει και το πλεόνασμα των κόπων της.
Φυσικά δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικοί. Ο σουλτανικός φόρος κατοχής αφορούσε ένα δεσποτικό καθεστώς, ο αυτοκρατορικός φόρος κατοχής αφορούσε ένα ημι-δεσποτικό σύστημα και ο κομματικός φόρος κατοχής αφορά ένα φιλελεύθερο καθεστώς. Αυτό να λέγεται.
Το γεγονός ότι οι αλλοεθνείς κατακτητές έγιναν ομοεθνείς, είναι μια λεπτομέρεια από πολιτική άποψη. Η ουσία είναι η διαιώνιση της κατοχής της κοινωνίας.
Ψηφίστε λοιπόν τους κατακτητές σας με τη χρήση του «δημοκρατικού σας δικαιώματος»!!!