1η Απριλίου 1955: Κοινωνία και "εξουσία" ή μια άλλη ανάγνωση του ιστορικού γίγνεσθαι

Εισαγωγή
Οι εορτασμοί επετείων πιο πολύ θα έπρεπε να λειτουργούν ως παράγοντες μνήμης και αυτογνωσίας. Πιστεύω πως η απόδοση τιμής στους αγώνες των λαών για ελευθερία και στους ήρωες που θυσίασαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν –τη ζωή τους –για την «κοινή ελευθερία» , δεν πρέπει να περιορίζεται σε τελετουργίες. Πιο πολύ ανάγκη υπάρχει να συλλάβουν οι κατοπινές γενιές το νόημα της θυσίας των ηρώων τότε, ώστε να λειτουργήσει η κριτική και η αυτοαξιολόγηση, συλλογική και ατομική. Σε αυτά τα πλαίσια γράφτηκε το παρόν κείμενο.
Είναι αδιαμφίσβητητο το γεγονός ότι η 1η του Απρίλη του 1955 αποτελεί μια καμπή στην ιστορική πορεία τούτου του τόπου. Προσεγγίζοντας το γεγονός από πολιτική άποψη είναι ανάγκη να επικεντρωθούμε στην κοινωνική πραγματικότητα της εποχής, την πολιτική δυναμική που αναπτύσσεται στο εσωτερικό και το διεθνές περιβάλλον που επιδρά στις εσωτερικές εξελίξεις.
Κοινωνία
Σε σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα είναι γεγονός ότι η κυπριακή κοινωνία τη δεκαετία του 1950 ήταν διπλά διχοτομημένη. Μια εθνοτική διαίρεση – Έλληνες και Τούρκοι της Κύπρου – και μια διαίρεση των Ελλήνων της Κύπρου – δεξιοί και αριστεροί. Ουσιαστικά αυτή η τελευταία διαίρεση μετέφερε στο εσωτερικό της Κύπρου, σε κάποιο βαθμό, το διπολισμό από το διεθνές περιβάλλον. Παράλληλα όμως εξέφραζε και διαφορετικά συμφέροντα στο συγκεκριμένο χώρο.
Η αγροτική κοινωνία της Κύπρου – στα χωριά – αλλά και στα αστικά κέντρα ήταν κάθετα διαχωρισμένη με διαφορετικά σωματεία και οργανώσεις. Ο κάθετος διαχωρισμός στα χωριά δεν παρεμπόδιζε τη συνοχή των τοπικών κοινωνιών μέσα από συλλογικούς θεσμούς: εκκλησία, τοπικές αρχές, γενικές συνελεύσεις.
Παρόλο τον κάθετο διαχωρισμό κοινές ήταν οι στοχεύσεις των πολλών τοπικών κοινωνιών, που βρήκαν την έκφρασή τους μέσα από το αίτημα «αυτοδιάθεση – ένωση».
Αυτό το αίτημα των τοπικών κοινωνιών ανέλαβαν να προωθήσουν οι ηγεσίες της διαιρεμένης κοινωνίας: η εθναρχία και η ηγεσία του ΑΚΕΛ. Στο σημείο αυτό κάποιες παρατηρήσεις είναι αναγκαίες:
1.Οι ηγεσίες τότε δεν ήταν αυτόνομες έναντι της κοινωνίας. Το αντίθετο ήταν «θεράποντες» της βούλησης των τοπικών κοινωνιών. Γι αυτό και ο έντονος ανταγωνισμός τους ποιος θα αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες για ικανοποίηση των προσδοκιών του λαού.
2. Η κοινή βούληση των τοπικών κοινωνιών , που εξασφάλιζε την ενότητά τους στη βάση κοινών προσδοκιών, δεν είχε την ανάλογη συνέχεια στο επίπεδο των ηγεσιών. Δηλαδή η εθναρχία και η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν έγινε κατορθωτό να συνεννοηθούν και να δράσουν από κοινού με ευθύνη της εθναρχίας.
3.Την πρωτοβουλία των κινήσεων και την κύρια ευθύνη την είχε η εθναρχία λόγω της πίστης της ότι ήταν η νομιμοποιημένη ηγεσία όλων των υπόδουλων.
4.Η καθολικά νομιμοποιημένη ηγεσία της εθναρχίας δεν ελεγχόταν από κάποιους θεσμούς. Πιο πολύ η νομιμοποίηση των ενεργειών της βασιζόταν στην εμπιστοσύνη των υπόδουλων που θεωρούσαν την εθναρχία ως «θεραπαίνιδα» του κοινού συμφέροντος.

Από τη μια λοιπόν υπήρχαν ένας πλήθος κοινωνιών που συστεγάζονταν κάτω από μια πολιτική στόχευση: αυτοδιάθεση – ένωση. Από την άλλη υπάρχει διαίρεση και ανταγωνισμός σε επίπεδο ηγεσίας με ευθύνη της εθναρχίας. Ένας ανταγωνισμός που εκδηλώθηκε και πριν το 1955 στη διαδικασία διεθνοποίησης του κυπριακού. Μια διαδικασία που απέτυχε παταγωδώς με ευθύνη και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και της εθναρχίας. Από τη μια η αδυναμία συνεννόησης με τον Άγγλο κατακτητή και από την άλλη η αποτυχία της διεθνοποίησης ουσιαστικά σπρώχνει στη «δυναμική επιλογή» ως διέξοδο.
Ο αγώνας του 1955-59
Μελετώντας τον αγώνα του 1955-59 αναγκαστικά τον τοποθετείς στην τότε υπαρκτή πραγματικότητα: η κοινωνική βούληση και οι ενέργειες των ηγεσιών. Το δόγμα «λαός και ηγεσία» λειτουργεί μόνο στην περίπτωση που η ηγεσία «θεραπεύει» το λαό. Αν οι επιλογές της δεν υπηρετούν το λαό, τότε άλλο πράγμα η κοινωνία και άλλο η ηγεσία. Κάποιες λοιπόν επισημάνσεις είναι αναγκαίες:
1.Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ εξέφραζαν την κοινωνική βούληση. Δηλαδή αφετηρία των πράξεων και των ενεργειών τους ήταν το κοινό συμφέρον που στη συγκεκριμένη περίπτωση έπαιρνε τη δυναμική μορφή της διεκδίκησης της «κοινής ελευθερίας», όπως γράφει ο ήρωας Στέλιος Μαυρομμάτης. Αυτοί που εντάχθησαν στην ΕΟΚΑ , που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν είχαν μόνο ένα σκοπό, την ικανοποίηση των προσδοκιών του λαού.
2.Η εθναρχία έχει την ευθύνη τόσο για την επιλογή της συγκεκριμένης μορφής αγώνα όσο και της οργάνωσής του. Η κύρια αντίφαση έγκειται στο γεγονός πως η εθναρχία από τη μια δεν αποδεχόταν τη συνεργασία με το ΑΚΕΛ στηριγμένη στην αντίληψη ότι ο εθνάρχης εκπροσωπεί όλο το λαό , και από την άλλη επέλεξε μια μορφή αγώνα από την οποία απέκλειε προκαταβολικά το ΑΚΕΛ. Δηλαδή έναντι του κοινού συμφέροντος επεκράτησε το ταξικό/ιδεολογικό συμφέρον. Γι αυτό και η επιλογή Γρίβα στην ηγεσία της ΕΟΚΑ και οι συνεπακόλουθες εμφύλιες διαμάχες, επιλογή πάλι του Γρίβα.
3.Η επιλογή της δυναμικής επίλυσης του προβλήματος, δηλαδή με τη χρήση βίας, ουσιαστικά περιθωριοποιούσε το ΑΚΕΛ από τις πολιτικές εξελίξεις και αναγορευόταν σε κυρίαρχο των πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό ο εθνάρχης. Γι αυτό και η έντονη αντίδραση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ στις συγκεκριμένες επιλογές του εθνάρχη.
4.Παράλληλα με τη δυναμική επιλογή περιθωριοποιούνταν από τις πολιτικές εξελίξεις και οι τοπικές κοινωνίες. Η πρωτοβουλία πια των κινήσεων ανήκε αποκλειστικά στον εθνάρχη και στον ηγέτη της ΕΟΚΑ ( προσωποπαγής λήψη αποφάσεων ) και οι τοπικές κοινωνίες πια θα έπρεπε να στηρίξουν τον αγώνα χωρίς να ελέγχουν, όπως προηγομένως, τις πολιτικές διεκδικήσεις. Και επιπλέον να υποστούν τα αποτελέσματα της δυναμικής αντιπαράθεσης σε σχέση με τον καθημερινό τους βίο.
5.Περαιτέρω περιθωριοποίηση της κοινωνίας επέρχεται με την εξορία του εθνάρχη, οπόταν και οι πολιτικές εξελίξεις μεταφέρονται εκτός Κύπρου. Έτσι από τη μια παρατηρείται ο φαινόμενο οι τοπικές ελληνοκυπριακές κοινωνίες να έχουν την πίστη ότι αγωνίζονται και υποφέρουν για την αυτοδιάθεση – ένωση και την ίδια στιγμή, δεν έλεγχαν την πορεία των διεκδικήσεων τους, που είχαν μεταφερτεί στα χέρια του Μακαρίου εκτός Κύπρου και ερήμην του λαού.
6.Η περιθωριοποίηση του λαού, η απομόνωση του ΑΚΕΛ , η χρήση της βίας, η εξορία του Μακαρίου δημιουργούν τις προϋποθέσεις για επιβολή λύσεων σύμφωνα με τα συμφέροντα των δυτικών συμμάχων και στη βάση του διπολισμού και του ψυχρού πολέμου.
7.Οι Δυτικοί σύμμαχοι καθίσταται πια δυνατόν να ελέγξουν τις εξελίξεις σε επίπεδο εθναρχίας. Ο εξόριστος Μακάριος είναι πια αναγκασμένος να αποδεκτεί δεδομένα που και ο ίδιος συνέβαλε στη δημιουργία τους συνειδητά ή ασυνείδητα. Γιατί όταν επέλεγε τη συγκεκριμένη μορφή δυναμικού αγώνα πιο πολύ είχε ως αφετηρία όχι το κοινό συμφέρον αλλά τον ανταγωνισμό με το ΑΚΕΛ και την περιθωριοποίησή του. Και πραγματικά περιθωριοποίησε το ΑΚΕΛ, αλλά το κοινό συμφέρον δεν προωθήθηκε.
8.Η επιλογή της ανεξαρτησίας ερήμην του λαού, η αντίκρυση της επίλυσης του προβλήματος στα πλαίσια των δυτικών συμμάχων ήταν επιλογές του Μακαρίου αναπόφευκτες προηγουμένων επιλογών του. Έτσι αναδεικνύεται ή άλλη μεγάλη αντίφαση των επιλογών Μακαρίου: δυναμικός αγώνας του λαού εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών ( η πολιτική ως δύναμη για ανατροπή των συχετισμών δύναμης) και ταυτόχρονη εναπόθεση των ελπίδων για λύση στη βάση διαλόγου των μητέρων-πατρίδων με τους αποικιοκράτες ( η πολιτική ως σύνθεση των συμφερόντων με βάση τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης). Τελικά η λύση αντικατοπτρίζει τους συσχετισμούς δύναμης των εμπλεκόμενων δυνάμεων ανεξάρτητα από τον αγώνα του 1955-59.
9.Το 1959 οι Έλληνες της Κύπρου το μόνο που επιζητούσαν ήταν να επανέλθουν στον ειρηνικό τους βίο, να τερματιστούν τα πολλά βάσανα και ταλαιπωρίες ενός τετράχρονου αγώνα. Γι αυτό και ήταν εύκολη η επιβολή της όποιας λύσης.
Επίλογος
Την 1η του Απρίλη λοιπόν τιμούμε τον αγώνα όλων των Ελλήνων της Κύπρου ενάντια στον Άγγλο δυνάστη, τιμούμε τους αγωνιστές και τους ήρωες της ΕΟΚΑ γιατί εξέφραζαν τις προσδοκίες όλων των Ελλήνων της Κύπρου για αυτοδιάθεση-ένωση. Ταυτόχρονα όμως στεκόμαστε κριτικά στις επιλογές της εθναρχίας – κατ΄επέκταση και του Γρίβα - γιατί με τα λάθη ή τις παραλείψεις της ενέχει την αποκλειτική ευθύνη γιατί δεν ικανοποιήθηκαν οι προσδοκίες του λαού τότε. Η ίδια ανέλαβε την αποκλειστική ευθύνη της προώθησής τους στηριγμένη στην εμπιστοσύνη του λαού. Και η ίδια αποκλειστικά με τους χειρισμούς της οδήγησε αναπόφευκτα το πρόβλημα στη συγκεκριμένη λύση.
Και το τραγικό παράδοξο της ιστορίας: δυστυχώς τις λογικές Μακαρίου τότε, ακολουθεί και ο ΑΚΕΛΙΚΟΣ Πρόεδρος Χριστόφιας σήμερα στη διαχείριση του κυπριακού!!! Δυστυχώς η ιστορία δε διδάσκει τους πάνω , που επικεντρώνονται μόνο στην εξουσία τους και αγνοούν προκλητικά το λαό. Και τότε και σήμερα.

Ο Υπουργός Δικαιοσύνης και η αναβίωση του μεσαίωνα ή το δόγμα τους "φταίει ο δαρμένος"!!!

Ο Υπουργός Δικαιοσύνης Λ. Λουκά διορίστηκε στη θέση του μετά την παραίτηση του κ. Κύπρου Χρύσοστομίδη. Ανήκει στην Έπαλξη για την Ανασυγκρότηση του Κέντρου. Ο Πρόεδρος τους έδωσε μια θέση στο υπουργικό συμβούλιο για την υποστήριξη που του παρείχαν στις προεδρικές εκλογές. Και όποιος τον υποστήριξε, του δίνει κάποια θέση από τα κρατικά λάφυρα της εξουσίας.
Ο Υπουργός με δηλώσεις του στα βραδινά δελτία ειδήσεων σήμερα 29/3/2009 υποστήριξε ότι οι κινητοποιήσεις των πολιτών ενάντια στην αθωωτική αποφάση του Κακουργοδικείου για τους αστυνομικούς-βασανιστές ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ!!!
Ο κύριος αυτός δεν πρέπει να γνωρίζει τι είναι ο μεσαίωνας. Τότε λοιπόν οι αφέντες είχαν εξουσία θεόσταλτη και αλάνθαστη, ερμήνευαν τους νόμους και δίκαζαν κατά το δοκούν και οι άνθρωποι θεωρούνταν αντικείμενα. Τότε οι άνθρωποι δεν είχαν φωνή κύριε Υπουργέ. Η μονή φωνή που υπήρχε ήταν του δεσπότη.
Μεσαίωνας λοιπόν δεν είναι οι κινητοποιήσεις των πολιτών, που μέσα από μακροχρόνιους αγώνες απέκτησαν κάποιες ελευθερίες. Μεσαίωνας είναι οι αποφάσεις των δικαστηρίων και η συμπεριφορά της αστυνομίας απέναντι στους πολίτες. Μεσαίωνας είναι και οι αντιλήψεις του Υπουργού Δικαιοσύνης για το τι είναι ο μεσαίωνας.
Και για να μην αναβιώσει ο μεσαίωνας, ο κύριος Υπουργός επείγει να πάει στο σπίτι του και να λέει «τα μεσαιωνικά» του σε αυτούς που έχουν όρεξη να τον ακούουν. Και αν ο Πρόεδρος δεν τον εξαποστείλει, τότε σημαίνει ότι υιοθετεί τις απόψεις του Υπουργού του.
Η εξουσία μετά το πρώτο μούδιασμα της από τη λαϊκή αντίδραση, φαίνεται ότι αποφάσισε να δείξει το αληθινό της πρόσωπο, το ετσιθελικό-αυταρχικό-αλαζονικό-αντιδημοκρατικό.
Η απάντηση των πολιτών στις μεσαιωνικές αντιλήψεις του κ. Υπουργού πρέπει να είναι μία: να παραιτηθεί πάραυτα. Δύο οι λόγοι:
1.Δεν ξέρει στοιχειώδη ιστορία.
2. Στρέφεται εναντίον της κοινωνίας, άρα δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Ή μήπως έχει;
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΝΤΩΣ ΗΔΗ ΕΧΕΙ ΓΡΑΦΤΕΙ:
"Οι παράνομες συμπεριφορές και αποφάσεις της εξουσίας αναγορεύονται σε δίκαιο.Οι νόμιμες αντιδράσεις των πολιτών στιγματίζονται ως μεσαίωνας".
29-3-2009, στην νήσο Κύπρο, προεδρεύοντος του ΑΚΕΛΙΚΟΥ Δημήτρη Χριστόφια και υπουργεύοντος του συνεργαζόμενου Λουκά Λουκά (Υπουργός Δικαιοσύνης).

Εκείνοι είπαν τα ψέματά τους και οι πολίτες θα πουν τη δική τους αλήθεια στους δρόμους

Στις 20/12/2005 μια ομάδα αστυνομικών κακοποίησε δυο νεαρούς.
Στις 20/12/2005 η Αστυνομία εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρονταν, ανάμεσα στα άλλα, και τα ακόλουθα:
«Ο πρώτος οδηγός αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεια του και εξύβρισε τους αστυνομικούς. Ακόμα εξήλθε από το αυτοκίνητό του και κτύπησε τον έναν αστυνομικό στο πρόσωπο. Στη συνέχεια, του επεστήθη η προσοχή στο νόμο και συνελήφθη. Κατά τη σύλληψή του προέβαλε αντίσταση και στην προσπάθεια των αστυνομικών να του περάσουν χειροπέδες, αυτός συνέχιζε να τους εξυβρίζει, να τους απειλεί και να τους κτυπά. Οι εν λόγω αστυνομικοί κατάφεραν με πολλή προσπάθεια να τους περάσουν χειροπέδες, ενώ ο εν λόγω οδηγός έπεσε στην άσφαλτο και συνέχισε να κλοτσά τους αστυνομικούς και να τους φτύνει. Όσον αφορά το δεύτερο οδηγό, ο αστυνομικός τον πλησίασε και αφού του επέδειξε την αστυνομική του ταυτότητα, του ζήτησε τα στοχεία του. Αυτός αρνήθηκε να τα δώσει και άρχισε να φωνάζει. Στη συνέχεια, άνοιξε βίαια τη πόρτα του αυτοκινήτου του με αποτέλεσμα να κτυπήσει τον αστυνομικό που του είχε ζητήσει τα στοιχεία του. Ακολούθως αφού εξήλθε του αυτοκινήτου του, χτύπησε με γροθιά τον αστυνομικό στο πρόσωπο. Αμέσως του επεστήθη η προσοχή στο νόμο και αυτός εξύβρισε τον αστυνομικό. Κατά τη σύλληψή του, αυτός αντιστάθηκε και άρχισε να κτυπά τα χέρια και τα πόδια τους και να εξυβρίζει τους αστυνομικούς».
Ο Αρχηγός της Αστυνομίας τότε υιοθέτησε πλήρως τους ψευδείς ισχυρισμούς των βασανιστών αστυνομικών. Η Αστυνομία θεώρησε ως επίσημη αλήθεια τα ψεύδη των μελών της. Και είπαν στην κοινωνία ότι το δικό μας ψέμα είναι η αλήθεια την οποία θα πρέπει και οι πολίτες-πρόβατα να πιστέψουν. Δηλαδή κατασκεύασαν ανερυθρίαστα ένα ψέμα και το παρουσίασαν ως επίσημη αλήθεια.
Στις 20/12/2005 η Αστυνομία λοιπόν κατασκεύασε ένα ψέμα με το οποίο αθώωνε τα μέλη της και ενοχοποιούσε δυο πολίτες. Αγνόησε πλήρως τη θέση των πολιτών ότι κακοποιήθηκαν και με την ανακοίνωσή της τους παρουσίαζε περίπου ως ανισόρροπους.
Η Αστυνομία λοιπόν έχει και πολιτικό προϊστάμενο και συνεργάζεται στενά με το Γενικό Εισαγγελέα. Τότε, όλοι αυτοί ήταν συνένοχοι στην κατασκευή ενός μεγάλου ψέματος. Όλοι αυτοί είναι συνηθισμένοι στην κατασκευή ψευδών εικόνων για εξαπάτηση της κοινωνίας και διαφύλαξη των προνομίων τους.
Το Κακουργιοδικείο στις 19/3/2009 δεν αποδέχθηκε ως τεκμήριο το βίντεο που αποκάλυψε το μεγάλο κατασκευασμένο ψέμα τους. Οι κύριοι δικαστές δεν αποδέχτηκαν την αλήθεια του βίντεο. Φαίνεται ότι προτιμούν τα προϋπάρχοντα κατασκευασμένα ψέματα.
Αυτοί λοιπόν όλοι είπαν τα ψέματά τους.
Αύριο στις 11.00 π.μ. στη Λευκωσία και τη Λεμεσό οι πολίτες θα πουν την αλήθεια στους δρόμους. Με το μόνο όπλο που τους έχει απομείνει, τη φωνή της διαμαρτυρίας. Διεκδικώντας δικαιοσύνη, ελευθερία, ισότητα, ανθρώπινα δικαιώματα......Όλα αυτά που κάποιοι προσπαθούν με ευγενείς μεθόδους να τα κουτσουρέψουν. Είναι καιρός με εξίσου ευγενικές μεθόδους να κουτσουρέψουμε τα δικά τους δικαιώματα στην αδικία, την αυθαιρεσία, την κατάχρηση.

25η Μαρτίου 1821: Δυο βιβλία, δυο προσεγγίσεις

Η «Ιστορία του Νεότερου και Σύγχρονου κόσμου» της Γ΄ Λυκείου(΄ Εκδοση ΟΕΔΒ ) αναφέρει τα ακόλουθα:
«Εν προκειμένω χρειάζεται να τονιστεί ότι με τη γενική εξέγερση στη νοτιοανατολική Ευρώπη η Φιλική Εταιρεία – όπως και ο πρωτομάρτυρας του έθνους Ρήγας Βελεστινλής στα τέλη του 18ου αιώνα – δεν αποσκοπούσε στην ίδρυση «Βαλκανικής Ομοσπονδίας» όλων των λαών της περιοχής, όπως εσφαλμένα υποστηρίζεται από ορισμένους... στόχος ήταν η ίδρυση ελληνικής πολιτείας, στην οποία θα συμμετείχαν και όλοι οι άλλοι ετερόγλωσσοι χριστιανοί ως Έλληνες πολίτες».
Αυτή η προσέγγιση του σχολικού βιβλίου μόνο σύγχυση προκαλεί. Κυρίως γιατί χρησιμοποιεί έννοιες, όπως ελληνική πολιτεία, Έλληνες πολίτες, των οποίων το περιεχόμενο ήταν διαφορετικό άλλοτε και τώρα.
Με το θέμα αυτό καταπιάνεται ένα βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα στην Αθήνα από τις εκδόσεις «Παρουσία». Είναι το βιβλίο του Γιώργου Κοντογιώργη «Η ελληνική δημοκρατία του Ρήγα του Βελεστινλή».
Ο συγγραφέας προβάλλει μια νέα προσέγγιση των πολιτικών προτάσεων του Ρήγα. Διευκρινίζει «εξαρχής ότι το κράτος του Ρήγα δεν είναι ούτε ήταν στις προθέσεις του να είναι ομοσπονδιακο. Όχι διότι δεν αναγνωρίζει την ιδιαίτερη θεσμική υποσταση των επιμέρους εθνοτήτων, όπως νομίζεται, αλλά επειδή είναι στη φύση του κοσμοπολιτειακό».
Παράλληλα ο συγγραφέας έχει επίγνωση της σύγχυσης που προκαλείται όταν με βάση το παρόν γίνεται απόπειρα να αξιολογηθεί το παρελθόν: «Παρουσιάζεται έτσι το φαινόμενο να αναγιγνώσκεται και ιδίως να ανασυγκροτείται με τους όρους της εθνοκεντρικής νεοτερικότητας, ένα ιστορικό παρελθόν του οποίου τα θεμέλια είναι ουσιωδώς διαφορετικά», «επιχειρείται μια διατεταγμένη ανάγνωση του ιστορικού συμβάντος».
Διερευνά αναλυτικά τις θέσεις του Ρήγα καταλήγοντας σε ενδιάφεροντα συμπεράσματα:
«..η πολιτεία του Ρήγα, εισάγει, δύο σημαίνουσες πτυχές ελευθερίας, τις οποίες αγνοεί ολοσχερώς η νεότερη εποχή: την ελευθερία, που συνέχεται με την πολυσημία του έθνους, και την πολιτική ελευθερία».
«Ο Φεραίος διανοητής δηλώνει ρητά ότι το κράτος του είναι ένα και αδιαίρετο. Δεν είναι όμως πολιτειακά ενιαίο και πολιτικά κυρίαρχο», «το πολιτικό σύστημα του Ρήγα δεν ανήκει στο κράτος, αλλά στον αυτοκράτορα λαό».
Ακόμα ο συγγραφέας αναφέρεται στην πρόσληψη της έννοιας του έθνους, το περιεχόμενο της έννοιας του πολίτη και τα συσχετίζει με τις εξελίξεις στην Εσπερία και το σήμερα.
Το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί κυρίως γιατί δίνει απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα που εγείρονται στον κάθε αναγνώστη της ιστορίας, πέρα από την κυρίαρχη εκσυγχρονιστική αντίληψη.

Ο Δικηγορικός Σύλλογος εναντίον του "όχλου" ή η αναβίωση του μεσαίωνα

Δημοσιεύτηκε στον τύπο στις 23/3/2009 μια ανακοίνωση της εκτελεστική επιτροπής του Παγκύπριου Δικηγορικού Συλλόγου για το θέμα της αθώωσης των δέκα αστυνομικών που κατηγορύνταν ότι κακοποίησαν δυο πολίτες. Δε θα αναφερτώ στα επιμέρους επιχειρήματα της επιτροπής. Θα επικεντρωθώ στις πολιτικές του αντιλήψεις που ολίγον απέχουν από το μεσαίωνα.
Τι μας λένε λοιπόν οι κύριοι δικηγόροι της επιτροπής;
«Δεν μπορούμε και δεν εχουμε το δικαίωμα να μετατρέψουμε το χώρο των δικαστηρίων σε τόπο οχλαγωγίας και διαμαρτυριών σε μια δημοκρατική χώρα».
Αυτοί που διαμαρτύρονται δεν είναι όχλος. Όχλο τους βλέπει ο κάθε εξουσιαστής που νομίζει ότι ο ίδιος τα ξέρει όλα και ο πολίτης είναι άσχετος. Η χρήση του υποτιμητικού όρου «όχλος» για τους πολίτες, φανερώνει την αυταρχική νοοτροπία που διακατέχει αυτούς τους δικηγόρους. Μια νοοτροπία -κληρονομιά του 18ου αιώνα, όταν οι κατέχοντες "στόλισαν" με διάφορα κοσμητικά επίθετα τους ανθρώπους για να νομιμοποιήσουν την περιθωριοποίησή τους απο την εξουσία και να την οικειοποιηθούν οι ίδιοι.
Αυτοί που διαμαρτύρονται δεν είναι όχλος. Είναι πολίτες. Είναι πολίτες που χρησιμοποιούν το αναφαίρετο δικαίωμά τους, συνταγματικά κατοχυρωμένο, να διαδηλώνουν και να διαμαρτύρονται. Και οι δικηγόροι της επιτροπής έπρεπε τουλάχιστον να σέβονται το σύνταγμα και τα δικαιώματα «του όχλου».
Αυτοί που διαμαρτύρονται δεν έιναι όχλος. Είναι η συνείδηση ολόκληρης της κοινωνίας που διαπιστώνει ότι οι κρατούντες και οι κατεχόντες τη βιάζουν καθημερινά σε πλείστους τομείς της ανθρώπινης ύπαρξης.
Όσο για τη «δημοκρατική τους ευαισθησία», είναι μάλλον αποτέλεσμα άγνοιας. Γιατί σε μια δημοκρατική χώρα οι πολίτες θα ασκούσαν οι ίδιοι την εξουσία και δεν θα υπήρχε λόγος να διαδηλώνουν εναντίον του εαυτού τους. Αντίθετα, οι πολίτες αναγκάζονται να διαδηλώνουν σε ολιγαρχικά συστήματα όπου μπορούν οι αποφάσεις της κρατικής εξουσίας να στρέφονται εναντίον των πολιτών. Δεν είναι δυνατόν ο κάθε ολιγαρχικός να επικαλείται κατά το δοκούν τη δημοκρατία με στόχο την εξαπάτηση των πολιτών.
Το πολιτικό δίλημμα είναι τελικά το εξής: με τουςπολίτες που διαμαρτύρονται ,τον «όχλο», ή με τα φερέφωνα της ολιγαρχίας; Με την κοινωνία ή με την ολιγαρχική εξουσία; Με το δίκαιο για το λαό ή με το δίκαιο για την εξουσία;
Στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα το μόνο που μας άφησαν «οι αφέντες» είναι το δικαίωμα του λόγου και το δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Αν οι κύριοι δικηγόροι τα αμφισβητούν, τότε νόμιμα ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα και τους ίδιους να αμφισβητεί και το δικαιικό σύστημα που έφτιαξαν για να τους εξυπηρετεί.
Και επειδή οι κύριοι δικηγόροι τρέφονται από τον «όχλο», καλό είναι να ζητήσουν συγγνώμη δημοσίως. Διαφορετικά, "όποιος δεν οργίζεται είναι ηλίθιος".

21η Μαρτίου : Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

«Η ποίηση δεν είναι τράπεζα. Είναι ίσα – ίσα η αντίληψη που αντιτίθεται στην τράπεζα. Εάν γίνεται γραπτό κείμενο, μεταδοτό στους άλλους, τόσο το καλύτερο. Εάν όχι, δεν πειράζει, Εκείνο που πρέπει να γίνεται και να γίνεται αδιάκοπα, ατέρμονα, χωρίς την παραμικρή διάλειψη, είναι η αντιδουλικότητα, η αδιαλλαξία, η ανεξαρτησία. Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας».
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Το φαντασιακό δημοκρατικό σχολείο της Επιτροπής για τα Αναλυτικά Προγράμματα και οι ολιγαρχικές στοχεύσεις

Το 34σέλιδο κείμενο της Επιτροπής για τα Αναλυτικά προγράμματα με επικεφαλής τον κ. Τσιάκαλο επιχειρεί να αποσαφηνίσει κάποιους όρους που χρησιμοποιεί, όπως το «δημοκρατικό σχολείο». Τι είναι λοιπόν το δημοκρατικό σχολείο σύμφωνα με την Επιτροπή;
«Δημοκρατικό σχολείο σημαίνει ένα σχολείο στο οποίο φοιτούν μαζί όλα τα παιδιά – ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα μπορεί να έχουν – για να προετοιμαστούν για το κοινό τους μέλλον».
Αυτό που θεωρεί η επιτροπή ως «δημοκρατικό σχολείο» είναι η ενσωμάτωση όλων των παιδιών, χωρίς αποκλεισμούς. Κατά το αντίστοιχο της κοινωνικής ενσωμάτωσης όλων χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς, το σχολείο αναπαράγοντας αυτή την κονωνική πραγματικότητα στοχεύει στην ένταξη όλων των παιδιών στο σχολείο. Λειτουργεί δηλαδή το σχολείο ως παράγοντας κοινωνικής συνοχής. Όλα τα παιδιά ενσωματώνονται στο σχολείο, όλοι οι αυριανοί πολίτες/μη πολίτες ενσωματώνονται στην κοινωνία.
Υποδηλώνει αυτή η πρόσληψη κάποιο δημοκρατικό στοιχείο; Όχι, γιατί και το τωρινό σχολείο ενσωματώνει όλα τα παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι είναι και δημοκρατικό;
Ο όρος «δημοκρατικό σχολείο» είναι πολιτικός. Η ενσωμάτωση στο σχολείο ή στην κοινωνία δεν υποδηλωνει ότι και η εκπαίδευση/πολιτικό σύστημα είναι δημοκρατικό. Η δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα αναφέρεται σε μια σχέση της κοινωνίας με την πολιτική με άξονα την ελευθερία του πολίτη.Αν δηλαδή όλοι ενσωματώνονται στην κοινωνία και αυτή ιδιωτεύει, είναι αστείο να μιλάς για δημοκρατικό σχολείο/δημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Αν όλοι ενσωματώνονται στην κοινωνία και κάποιοι αποφασίζουν για την κοινωνία ερήμην της κοινωνίας είναι γελοίο να πιστεύεις ότι εφηύρες το δημοκρατικό σχολείο.
Τι σημαίνει λοιπόν δημοκρατικό σχολείο σύμφωνα με την επιτροπή;
«Σημαίνει επιπλέον ένα σχολείο, στο οποίο κανένα παιδί δεν αποκλείεται από την απόκτηση όλων των εφοδίων που χαρακτηρίζουν ένα μορφωμένο άνθρωπο».
Πάλι δε λέει τίποτε η επιτροπή. Πάλι προβάλλει τη λογική του μη αποκλεισμού, δηλαδή της ενσωμάτωσης σε σχέση όμως με τα μορφωτικά αγαθά. Το πρόβλημα όμως είναι , όπως αυτό παρουσιάζεται και στο υπαρκτό σχολείο: ποιος θα καθορίσει τα εφόδια και το μορφωμένο άνθρωπο;
Σε σχέση με την τωρινή πραγματικότητα, δεν αλλάζει κάτι. Δηλαδή οι φορείς της εξουσίας του κράτους θα τα ορίσουν σύμφωνα με τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Φυσικά η πρόσδεση του δημοκρατικού σχολείου με το μορφωμένο άνθρωπο είναι αφελής. Γιατί το ζητούμενο σε ένα δημοκρατικό σχολείο δεν είναι ο λεγόμενος μορφωμένος άνθρωπος – δε σημαίνει τίποτε απολύτως – αλλά ο ελεύθερος και ίσος αυριανός πολίτης, ένας πολίτης που βιώνει δηλαδή τη δημοκρατία.
Τι σημαίνει λοιπόν δημοκρατικό σχολείο σύμφωνα με την επιτροπή;
«Σε αντίθεση με το παραδοσιακό σχολείο που προσανατολίζεται στην παροχή ισότητας ευκαιριών σε όλα τα παιδιά και αποποιείται την ευθύνη για την ανισότητα στα αποτελέσματα, το δημοκρατικό σχολείο οργανώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να παρέχει σε όλα τα παιδιά τη δυνατότητα επίτευξης όλων των στοχών της εκπαίδευσης, χωρίς οποιεσδήποτε εκπτώσεις στην ποσότητα και την ποιότητα των μορφωτικών αγαθών».
Η ισότητα ευκαιριών ήταν μια κατασκευή κατεξοχήν πολιτική, οικονομική και ιδεολογική. Δηλαδή η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία , μετά τη σταδιακή μαζικοποίηση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης – εφηύρε το σύνθημα «ισότητα ευκαιριών» για να επιτελέσει συγκεκριμένες λειτουργίες. Αφενός ενοχοποιούσε το άτομο για την αποτυχία στο σχολείο –η εκπαίδευση παρείχε τις ευκαιρίες και το άτομο ευθύνεται για την αποτυχία του να τις αξιοποιήσει – και αφετέρου επενεργούσε στην κοινωνική συνείδηση ώστε να γίνει αποδεκτή η αποτυχία και η συνεπακολούθη κοινωνική διάκριση σε σχέση με την κατάληψη των ιεραρχημένων θέσεων εργασίας. Επομένως δεν είναι το παραδοσιακό σχολείο που ευθύνεται αλλά η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία που έφτιαξε ένα πολιτικό/οικονομικό/εκπαιδευτικό σύστημα για να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της.
Υποστηρίζει η επιτροπή λοιπόν ότι με το δημοκρατικό σχολείο θα υπερβεί την ισότητα ευκαιριών και θα περάσει στην ισότητα των αποτελεσμάτων ή πιο σωστά «τη δυνατότητα» για εξίσωση των αποτελεσμάτων. Στην πράξη αυτό σημαίνει πάλι «ευκαιρίες».
Τι σημαίνει τώρα εξίσωση αποτελεσμάτων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση;
Δεν περιέχει κάτι καινούριο για την κοινωνία. Απλώς υποδηλώνει ότι το απολύτηριο λυκείου ως προσόν /διαβατήριο για την επιτυχία στην κοινωνία , δεν έχει κάποια αξία. Αυτό είναι ήδη μια κοινωνική πραγματικότητα. Ούτε καν το πτυχίο πανεπιστημίου δεν είναι διαβατήριο για κοινωνική διάκριση/επιτυχία στις μέρες μας.
Η εξίσωση των αποτελεσμάτων απλώς υποδηλώνει την εξίσωση των μισθών στα πλαίσια μιας ομοιογενοποιημένης κοινωνίας για τους πολλούς. Όμως αυτή η κοινωνία εξακολουθεί να είναι ιεραχημένη, δηλαδή να οργανώνεται στη βάση της ανισότητας πλούτου, προνομίων και εξουσίας. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι απομειώνονται τα προσόντα ως παράγοντας κοινωνική διάκρισης (μόνο για μια ελίτ που θα κατέχει ονομαστούς τίτλους και διδακτορικά) και όλο και περισσότερο θα ισχύουν διάφανα κοινωνικά κριτήρια ( πλούτος) για την κοινωνική ιεράρχηση.
Πιο απλά η πρόταση της επιτροπής για εξίσωση των αποτελεσμάτων στην υποχρεωτική εκπαίδευση, δεν περιέχει κάποια πολιτική πρόταση, δηλαδή την ανακατανομή των οικονομικών και πολιτικών αγαθών στην κοινωνία.
Ο. κ. Τσιάκαλος λοιπόν και η επιτροπή του ως εντολοδόχοι της εξουσίας επιχειρούν να προωθήσουν τα συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και σε βάρος της κοινωνίας. Η προσέγγιση τους δεν είναι καν δημοκρατική γιατί θεωρεί ότι οι «ειδικοί» θα καθορίσουν την εκπαίδευση των μελών της κοινωνίας. Λειτουργούν δηλαδή ως «πνευματική ολιγαρχία» στην υπηρεσία «της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας». Και προπαγανδίζουν στους αφελείς ότι προωθούν «το δημοκρατικό σχολείο. Ναι, η ολιγαρχία προσέλαβε τον κ. Τσιάκαλο για να φροντίσει ώστε να χάσουν τον πλούτο και τα προνόμια που απολαμβάνουν!!!Το σχολείο της ολιγαρχίας φυσικά δεν μπορεί παρά να είναι μόνο ένα, ολιγαρχικό. Αυτό δεν απαγορεύει σε κανένα να φαντασιώνεται ότι προωθεί το δημοκρατικό σχολείο!!! Και δεν απαγορεύεται εννοείται σε κανένα να είναι «κράχτης» της ολιγαρχικής ιδεολογίας υιοθετώντας διάφορες κενολογίες!!! Το μόνο πρόβλημα είναι πως κανένας από τους ολιγαρχικούς δεν ονομάζει τον εαυτό του ολιγαρχικό. Αντίθετα, νυχτοξημερώνονται με τη δημοκρατία στα χείλη. Την οποία και ανέξοδα εκπορνεύουν μήπως και ξυπνήσει «ο αμαθής όχλος».

Αρχιεπισκοπική εγκύκλιος για την ελληνορθόδοξη παιδεία: από το νεφελώδες παρελθόν στις σαφείς επιδιώξεις του παρόντος

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος σε εγκύκλιό του που διαβάστηκε σε όλες τις εκκλησίες την Κυριακή της Ορθοδοξίας (8/3/2009) αναφέρτηκε και πάλι στα θέματα της παιδείας. Στην εγκύκλιο αναφέρονται τα γνωστά:
«Στην ελληνορθόδοξη παιδεία μας οφείλουμε την επιβίωσή μας και τη διατήρηση της ταυτότητάς μας στους ανελέητους χρόνους της δουλείας» και «οφείλουμε να μην αλλοιώσουμε το χαρακτήρα της παιδείας μας» και καταλήγει με την ελπίδα πως η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση «δεν θα αποστεί από τις βασικές αρχές της ελληνορθόδοξης παράδοσης».
Και αυτή η παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου θέτει τρία ζητήματα: το πρώτο είναι ιστορικό, δηλαδή η συμβολή της ελληνορθόδοξης παιδείας στην επιβιώση στο παρελθόν του κυπριακού ελληνισμού, το δεύτερο είναι η συντήρηση της ελληνορθόδοξης παιδείας στο παρόν και το τρίτο είναι η δυνατότητα του Αχιεπισκόπου να παραμβαίνει στα της εκπαίδευσης των πολιτών μιας κοινωνίας. Δηλαδή στις αναφορές του Αρχιεπισκόπου εμπεριέχεται μια ιστορική, μια εκπαιδευτική και μια πολιτική διάσταση, παρόλο που αλληλοσυμπλέκονται σε έναν γιατί αφορούν μια κοινωνία.
Σε σχέση με το πρώτο ζήτημα, δηλαδή τη συμβολή της ελληνορθόδοξης παιδείας στην επιβιώση των υποδούλων, δεν έχω την απαιτούμενη γνώση για να δώσω απαντήσεις. Ίσως αν ο Αρχιεπίσκοπος όριζε το περιεχόμενο της ελληνορθόδοξης παιδείας, να ήταν δυνατόν να γίνει διάλογος. Πάντως, μαζική τυπική εκπαίδευση με την τωρινή έννοια δεν υπήρχε στα χρόνια της δουλείας.
Σε σχέση με τη συντήρηση της ελληνορθόδοξης παιδείας στο παρόν μάλλον δεν υπάρχει πρόβλημα με τους άλλους φορείς εξουσίας. Γιατί και η Επιτροπή για τα αναλυτικά προγράμματα αναφέρει πως «τα παιδιά της ελληνοκυπριακής κοινότητας ενισχύοναι για να διαμορφώσουν αυτόνομα και με αυτοπεποίθηση την ταυτότητά τους (εθνική, θρησκευτική, πολιτισμική)». Ο δε Υπουργός Παιδείας ανέφερε στις 31/1/2009:
«Οι τρεις ιεράρχες προσφέρουν ένα μοντέλο ζωής που προσδιορίζεται από τον ελληνικό ορθό λόγο, τη χριστιανική αγάπη και αλληλεγγύη, μια θεωρία για μεταλαμπάδευση αυτού του μοντέλου στους νέους.Υπέδειξε ότι η διδασκαλία και το παράδειγμα τους εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα , συμπληρώνοντας ότι «χρειαζόμαστε την αγάπη και την αλληλεγγύη του χριστιανισμού για να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη».
Όλοι λοιπόν οι φορείς της εξουσίας ανεπιφύλακτα στηρίζουν τη ελληνορθόδοξη παιδεία. Την υιοθετούν φυσικά γιατί τα λόγια είναι του αέρα. Το γνωρίζουν και γι αυτό ακριβώς ερίζουν, γιατί το ζητούμενο είναι ποιο περιεχόμενο αποδίδεις σε αυτή την ελληνορθόδοξη παιδεία. Αλλά όλοι υιοθετούν την ελληνοχριστινιακή ιδεολογία της εκπαίδευσης, έστω σε επίπεδο διακηρύξεων.
Η πιο σημαντική διάσταση είναι η πολιτική, δηλαδή η απαίτηση του Αρχιεπισκόπου να είναι συνδιαμορφωτής της εκπαιδευτικής πολιτικής του κράτους. Αυτή η απαίτηση είναι νόμιμη; Όχι, γιατί το Σύνταγμα καθόρισε τους διαφορετικούς και διακριτούς ρόλους του κράτους και της εκκλησίας. Επομένως ο Αρχιεπισκόπος με βάση το Σύνταγμα δεν έχει κανένα ρόλο να διαδραματίσει στα της δημόσιας εκπαίδευσης.
Τότε γιατί ο Αρχιεπίσκοπος επιμένει να παρεμβαίνει στα της εκπαίδευσης;
Γιατί απέκτησε μετά το 1960 μια κάποιας μορφής νομιμότητα, δηλαδή στηριγμένος όχι στο νόμο αλλά στη δύναμη και στην πρακτική που νομιμοποιούσε την παρέμβασή του.
Ο πρώτος παράγοντας που προσέδωσε κάποιας μορφής νομιμοποίηση στον Αρχιεπίσκοπο να παρεμβαίνει στα της δημόσιας εκπαίδευσης ήταν η εκλογή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ ως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας ως το 1977.
Ο δεύτερος ήταν η πρακτική που ακολουθήθηκε μετά το θάνατό του. Οι πολιτικές δυνάμεις αποδέχτηκαν και νομιμοποίησαν ο Αχιεπίσκοπος να έχει λόγο στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο και εκτός των επίσημων κρατικών θεσμών στο διορισμό του εκάστοτε Υπουργού Παιδείας και στην ακολουθητέα εκπαιδευτική πολιτική. Αυτή η πρακτική ακαολουθήθηκε ως την εκλογή Χριστόφια στην εξουσία. Τότε αμφισβητήθηκε η δυνατότητα του Αρχιεπισκόπου να έχει λόγο στο διορισμό του Υπουργού Παιδείας. Δεν αμφισβητήθηκε ακόμα το να έχει λόγο στην εκπαιδευτική πολιτική.
Τι υποδηλώνει στο παρόν στάδιο η εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου;
Ο Αρχιεπίσκοπος ως εκπρόσωπος της θρησκευτικής εξουσίας, ως ιερατείο, και με τη χρήση της οικονομικής και επικοινωνιακής δύναμης που διαθέτει, παρεμβαίνει για να καθορίσει ή να επηρεάσει κατά το συμφέρον του το περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Δηλαδή η σύγκρουση που έχει αναφυεί είναι ανάμεσα στους ολιγαρχικούς και επικεντρώνεται στο ποιος θα επιδράσει «στις ψυχές και τις συνειδήσεις των νέων» κατά το δικό του συμφέρον. Και οι μεν χρησιμοποιούν την πολιτική εξουσία και ο δε τη θρησκευτική εξουσία και τη δύναμη.
Ποιο είναι το πολιτικό πρόβλημα σήμερα; Το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα αποσπάται σταδιακά από τους θεσμούς του κράτους και επιτρέπει οι αποφάσεις να λαμβάνονται στις παρυφές του με βάση τους συσχετισμούς δύναμης. Δηλαδή η κομματική λογική που εκλαμβάνει την πολιτική ως σύνθεση των συμφερόντων με βάση τους συσχετισμούς δύναμης, ευνοεί και νομιμοποιεί στον παρόντα χρόνο τις όποιες παρεμβάσεις του Αρχιεπισκόπου.
Αυτό το γνωρίζουν και τα κόμματα και ο Αρχιεπίσκοπος . Γι αυτό και ανταγωνίζονται χωρίς κανένας να τολμά να θέσει θεσμικά το πρόβλημα. Και η μη θεσμική ρύθμιση του θέματος επιτρέπει στην οικονομική, πολιτική και θρησκευτική ολιγαρχία να ανταγωνίζεται ποιος θα κατέχει την κοινωνία. Ιδεολογικά δηλαδή οι «εικονικοί» αντίπαλοι ταυτίζονται γιατί κοινός «εχθρός» είναι η κοινωνία, μια κοινωνία που θεσμικά πρέπει να παραμείνει στο περιθώριο, ώστε να μπορούν οι πάνω να διατηρούν την εξουσία, τον πλούτο και τα προνόμιά τους.
Η εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου είναι επικίνδυνη για τους πολίτες και την κοινωνία γιατί ένας εξωθεσμικός παράγοντας αποπειράται να αποφασίσει κατά τη δική του βούληση, ως δύναμη κατοχής της κοινωνία, και χωρίς καμία αρμοδιότητα το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, μια εκπαίδευσης που είναι αναπόσπαστα δεμένη με την ελεύθερη οντότητα του ανθρώπου. Το θρησκευτικό ιερατείο δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να παρεμβαίνει στα της πολιτείας. Ο ρόλος του είναι να «θεραπεύει» τους πολίτες που επιθυμούν εντός του ναού. Και γι αυτή την απαράδεκτη κατάσταση αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η κομματική ολιγαρχία που εκχώρησε ερήμην του λαού άτυπες αρμοδιότητες στον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο και τις συντηρεί ως τις μέρες μας εξωθεσμικά.
Και μια επιλογική απορία: πότε ο ελληνισμός είχε ιερατείο που καθόριζε τα της εκπαίδευσης των νέων; Δηλαδή πόσο ελληνική ή ανθελληνική είναι η στάση του Αρχιεπισκόπου;
Με την εκπόρνευση των λέξεων δε σώζεται ούτε ο τόπος ούτε η εκπαίδευση!!!

Η ιστορία "του επιπέδου που πέφτει" ή πανεπιστημιακές ολιγαρχικές εμμονές απέναντι στις φοιτητικές διεκδικήσεις

Σύμφωνα λοιπόν με δημοσίευμα στον τύπο (26/2/2009) οι φοιτητές του πανεπιστημίου Κύπρου ζητούν οι «φοιτητές που έχουν αποτύχει σε μαθήματα να μπορούν να παρακαθίσουν σε επαναληπτική εξέταση».
Δηλαδή οι φοιτητές ζητούν αυτό που δικαιούται ο κάθε άνθρωπος, μια δεύτερη ευκαιρία. Η ζωή να μην είναι άσπρο –μαύρο. Αν αποτύχεις σε ένα μάθημα, αυτομάτως να μην εκδιώκεσαι από το πανεπιστήμιο ως αποτυχημένος. Γιατί πολλοί είναι οι παράγοντες που μπορούν να σε οδηγήσουν σε μια αποτυχία. Και τέτοιες αποτυχίες βιώνουμε όλοι μας στη ζωή.
Ποια είναι η αντίδραση των πανεπιστημιακών;
Σύμφωνα με το ίδιο δημοσιεύμα «αριθμός ακαδημαϊκών αντιδρούν στην πρόταση καθότι θεωρούν ότι θα πληγεί το επίπεδο του πανεπιστημίου».
Καλά, αν ένας φοιτητής ξαναδώσει ένα μάθημα και επιτύχει, τότε το επίπεδο του πανεπιστημίου ανεβαίνει ή κατεβαίνει; Και αν ανεβαίνει το επίπεδο του φοιτητή, τότε πώς πλήττεται το επίπεδο του πανεπιστημίου;

Η φράση «το επίπεδο πέφτει» έχει ιστορία στην εκπαίδευση. Είναι συνυφασμένη με την εξέλιξη του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος. Δηλαδή οι πανεπιστημιακοί δε λένε κάτι καινούριο.
Στην ιστορία της εκπαίδευσης λοιπόν κάθε φορά που τα κατώτερα στρώματα διεκδικούσαν μια βαθμίδα εκπαίδευσης, η αντίδραση ήταν μονότονη: «το επίπεδο πέφτει»!!!
Κάποτε και τα κατώτερα στρώματα διεκδικήσαν την είσοδό τους στο δημοτικό σχολείο, Το τροπάριο ήταν: «το επίπεδο πέφτει». Όταν διεκδίκησαν την είσοδο στο γυμνάσιο, πάλι το επίπεδο κινδύνευσε!!!Και όταν διεκδίκησαν και το λύκειο , ξανά το ίδιο βιολί!!!
Δηλαδή η «έφοδος» των λαϊκών στρωμάτων σε μια βαθμίδα εκπαίδευσης ερμηνεύεται παλαιόθεν με καθόλα όντως επιστημονικό τρόπο, από τους πλέον ειδικούς, ως «επίπεδο που πέφτει»!!!
Και επειδή η κοινωνική συνείδηση επέβαλλε να ανοίξουν οι πόρτες της εκπαίδευσης, μετά μηχανεύονταν άλλα κόλπα για να μην «πέσει το επίπεδο»: οικονομικά κριτήρια εισόδου, εισαγωγικες εξετάσεις, διάφοροι τύποι σχολείων, προσανατολισμός των μαθητών, κλπ..
Η ουσία όμως είναι άλλη. Από τη μια τα διάφορα κοινωνικά στρώματα διεκδικούν να βελτιώσουν τη θέση τους μέσα από την εκπαίδευση, μια βελτίωση που μέχρι μια χρονική στιγμή αποτελούσε προνόμιο των λίγων, και από την άλλη οι λίγοι προνομιούχοι – πολιτικοί, οικονομικοί, εκπαιδευτικοί – προσπαθούν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Δηλαδή η κάθε ολιγαρχία το αίτημα για βελτίωση της θέσης των πολλών, το εκλαμβάνει ως απειλή για την ίδια και αντιδρά.Το σύνθημα είναι πάντα το ίδιο: «το επίπεδο πέφτει». Φυσικά πέρασαν πολλές δεκαετίες από τότε που πρωτοχρησιμοποιήθηκε και το επίπεδο δεν έπεσε!!!
Στη βάση τους λοιπόν οι διεκδικήσεις των φοιτητών αντανακλούν συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες. Η μεταμφίεση των κοινωνικών αναγκών σε βαρύγδουπους παιδαγωγικούς όρους, όπως το «επίπεδο πέφτει», στοχεύει απλώς να αποπροσανατολίσει την κοινωνία και να αποκρύψει τις πραγματικές προθέσεις αυτών που κινδυνολογούν για το επίπεδο. Και το όραμα του δημόσιου πανεπιστημίου Κύπρου είναι γνωστό, «η αριστεία». Διαπνέονται λοιπόν από ελιτίστικες/ ολιγαρχικές αντιλήψεις που δικαιολογούν την ψευδή πεποίθησή τους πως «το επίπεδο πέφτει»!!!

Για την παραχάραξη της ιστορίας ή για τον Μαυροκωνσταντή που δε γνώριζε τον Όμηρο

Από τις λίγες φορές που έγινε διάλογος στα ΜΜΕ για το θέμα της ιστορίας ήταν και αυτή ανάμεσα στο βουλευτή του ΑΚΕΛ Τάκη Χατζηγεωργίου και στον ακαδημαϊκό Κώστα Μαυρίδη. Θα επικεντρωθώ σε δυο αναφορές για να θέσω το πρόβλημα της ιστορίας και της ελληνικότητας.
Ο Τ. Χατζηγεωργίου δήλωσε: «Μιλούν για αφελληνισμό και δεν διάβασαν ποτέ ούτε Όμηρο ούτε Δημόκριτο».
Και απαντά ο Κ. Μαυρίδης: «Ο παππούς μου ο Μαυροκωνσταντής από το Δίκωμο, 18 χρονών εθελοντής πολεμιστής στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-13) , που με τα φτωχά του ελληνικά και τη βαριά κυπριακή λαλιά του, ούτε Όμηρο διάβασε μήτε Δημόκριτο» ήταν Έλληνας;
Η αναφορά του κ. Χατζηγεωργίου υποδηλώνει τα εξής:
1.Κριτήριο της ελληνικότητας είναι η γνώση του Ομήρου και του Δημόκριτου, των αρχαίων ημών προγόνων.
2. Κριτήριο της ελληνικότητας είναι η γνώση του παρελθόντος, η ιστορική μνήμη.
3.Ενταγμένα τα πιο πανω στο παρόν υποδηλώνουν ότι μέσω της εκπαίδευσης αναπτύσσεται η ιστορική μνήμη και η εθνική συνείδηση.
Οι παραπάνω αντιλήψεις του κ. Χατζηγεωργίου σε θεωρητικό επίπεδο δε διαφέρουν από τις απόψεις που εξέφρασε η Αντιγόνη Παπαδοπούλου του ΔΗΚΟ ότι «η ιστορία αποτελεί βασική συντεταγμένη στον καθορισμό της εθνικής ταυτότητας» ή ο Αντρεας Θεμιστοκλέους του ΔΗΣΥ ότι «εθνική συνείδηση σημαίνει ιστορική συνείδηση»
Και οι τρεις πολιτικοί ως φορείς της κρατικής εξουσίας έχουν την αντίληψη ότι το κράτος μέσω της επίσημης ιστορίας καλλιεργεί την ιστορική μνήμη και την εθνική συνείδηση. Όλες αυτές οι προσλήψεις είναι εθνοκρατικές. Δηλαδή εδράζονται στην κυρίαρχη λογική ότι το κράτος κατασκεύασε το έθνος και σε αυτή την κατασκευή καθοριστικός ήταν ο ρόλος της εκπαίδευσης.
Σε τι διαφωνούν; Στο περιέχομενο της ιστορικής μνήμης που θα εμφυτευθεί στους ανθρώπους και στο περιεχομένο του έθνους. Όμως συμφωνούν ότι το κράτος θα αποφασίσει.Γι αυτό και τσακώνονται ποιος θα επιβάλει την άποψή του σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα. Όμως όλες αυτές οι προσεγγίσεις είναι στη βάση τουςολιγαρχικές – οι λίγοι θα αποφασίσουν – και κατ΄ ανάγκη συντηρητικές και αντιδημοκρατικές.
Ποιο είναι το πρόβλημα που ανακύπτει ; Η γνωσιολογική βεβαιότητα της σύνδεσης της ιστορίας με το έθνος, της ιστορικής συνείδησης με την εθνική συνείδηση, η αναμφίβολη πίστη τους ότι η ελληνικότητα συνδέεται με τη γνώση του παρελθόντος.
Είναι αυτή η ιστορία ή αποτελεί μια κατασκευή ή μια ιδεολογική αυθαιρεσία ή δείκτη γνωσιολογικής ανεπάρκειας;
Αυτή η αντίληψη μεταφυτεύτηκε από τη δύση και υιοθετήθηκε και στον ελληνικό χώρο απο τους εκσυγχρονιστές, δεξιούς και αριστερούς. Οι διανοούμενοι της δύσης θέλησαν και πέτυχαν να μεταβάλουν τη δική τους ιστορική πορεία σε αξίωμα με καθολική ισχύ.Επειδή έτσι συνέβη στη δύση , τότε αυτό θαπρέπει να συνέβη παντού!!!Και ότι εκφεύγει από το μέτρο που έθεσαν οι δυτικοί για τον εαυτό τους, εκλαμβάνεται ως οπισθοδρόμηση ή εκτροπή από τον κανόνα. Λένε, δηλαδή, ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές και με την επιβολή της δύναμης θα πρέπει να υιοθετηθεί από τους αμαθείς της περιφέρειας.
Η προέκταση αυτής της αντίληψης επιβάλλει να αποδεκτούμε ότι το κράτος κατασκεύασε το έθνος, γιατί έστι συνέβη στη δύση και ότι πριν το κράτος δεν είναι δυνατόν να υπήρχε έθνος!!! Θιασώτης αυτής της αντίληψης ο βρετανός ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ. Με βάση της συλλογιστική του για σύνδεση της εθνικής συνείδησης με την επίγνωση της ιστορικότητας από το «κοινό λαό», καταλήγει στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι πριν τη γένεση του ελληνικού κράτους, οι Έλληνες δεν είχαν εθνική συνείδηση γιατί για παράδειγμα ο παππούς μου δε γνώριζε τονΌμηρο και το Δημόκριτο!!! Στη βάση αυτής της σαθρής επιχειρηματολογίας, της μεταφυτευμένης από τη δύση, οι φορείς της εξουσίας του κράτους προσεγγίζουν και την ιστορία και την εθνική συνείδηση.
Όμως αυτή η προσέγγιση δεν είχε καμία σχέση με τους ανθρώπους που κατοικούσαν στο νησί Κύπρος και ονόμαζαν τους εαυτούς τους Έλληνες.
Δηλαδή «ο παππούς» του κ. Μαυρίδη «ο Μαυροκωνσταντής από το Δίκωμο. 18 χρονών εθελοντής πολεμιστής στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-13) , που με τα φτωχά του ελληνικά και τη βαριά κυπριακή λαλιά του, ούτε Όμηρο διάβασε μήτε Δημόκριτο», ονομάζοντας τον εαυτό του Έλληνα, τι εννούσε; Ποιο περιεχόμενο απέδιδε στο έθνος που ενέτασσε τον εαυτό του; Ποιο ήταν το περιεχόμενο της συλλογικής του ταυτότητας;
Ένα πράγμα είναι η αντίληψη των τωρινών ανθρώπων για το έθνος και άλλο πράγμα η αντίληψη των ανθρώπων πριν 100 ή 200 χρόνια. Άλλο η αντίληψη για το έθνος στην Αγγλία και άλλο στην Κύπρο. Σίγουρα όμως συνιστά παραχάραξη της ιστορίας να χρησιμοποιείς τα κριτήρια του παρόντος για να ιστορίσεις το παρελθόν. Αυτό το μόνο που υποδηλώνει, είναι γνωσιολογική ανεπάρκεια και ιστορικό ρατσισμό.
Και για χάρη της συζήτησης: Μήπως οι παππούδες και οι προπάπποι ήταν ανθρωποκεντρικά πιο ανεπτυγμένοι από εμάς τους τωρινούς; Χωρίς να γνωρίζουν ούτε τον Όμηρο ούτε το Δημόκριτο!!! Μήπως ,λέω, ανθρωποκεντρικά οπισθοδρομήσαμε και δεν το πήραμε είδηση; Μήπως η εξέλιξη της ιστορίας δεν είναι γραμμική και δεν είναι αυτόματη η πρόοδοςτου ανθρώπου;
Το πρόβλημα πάντως στο παρόν στην νήσο Κύπρο είναι ποια εθνοκρατική διαστρέβλωση της ιστορίας θα υιοθετήσουμε. Για χάρη πάντοτε της ιστορικής αλήθειας, όπως λένε!!!