Ο Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου και οι "επιστημονικές του εκτιμήσεις"

Μερικοί πανεπιστημιακοί ανοίγουν το στόμα τους και κάμνουν εκτιμήσεις τόσο ατεκμηριώτες ώστε να διερωτάσαι: έχουν τόση αυτοπεποίθηση που δε φοβούναι καθόλου μήπως εκτεθούν;

Τι μας είπε ο Αντιπρύτανης κ. Χριστοφίδης;

Με αφορμή το γεγονός ότι οι νέοι φοιτητές εισάγονται στο πανεπιστήμιο Κύπρου με χαμηλές βαθμολογίες, κατέληξε σε μια σειρά από συμπεράσματα. Ποια;

«Οι χαμηλές βαθμολογίες αποδεικνύουν την κατάρρευση του δημόσιου σχολείου».

Οι χαμηλές βαθμολογίες δεν αποδεικνύουν κάτι τέτοιο. Το μόνο συμπέρασμα που μπορείς να καταλήξεις είναι πως οι μαθητές δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στις συγκεκριμένες απαιτήσεις των εξετάσεων. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί.

Όμως από κοινωνική σκοπιά η λεγόμενη «πτώση του επιπέδου» δεν είναι η πρώτη φορά που προβάλλεται. Προβλήθηκε ως επιχείρημα και με τη μαζικοποίηση του γυμνασίου, του λυκείου αργότερα. Κανένας όμως δεν υποστήριξε ότι η πτώση του επιπέδου στο γυμνάσιο αποδεικνύει την κατάρρευση του δημοτικού σχολείου!!!Έλεος κ. πανεπιστημιακέ!!! Δεν μπορείς να εκλαμβάνεις τη φοίτηση όλων των παιδιών στο πανεπιστήμιο ως κατάρρευση της προηγούμενης βαθμίδας της εκπαίδευσης!!!

Η πρόκληση είναι μεγάλη για το πανεπιστήμιο. Οι πανεπιστημιακοί όντας οι πλέον ειδικοί θα πρέπει σίγουρα να κατορθώσουν να ανεβάσουν στο επιθυμητό επίπεδο τους νέους φοιτητές, κάτι που δεν πέτυχε ίσως το λύκειο. Αυτή είναι η πρόσκληση.

Όμως οι προκλήσεις φαίνεται πως δεν αρέσουν στον κ. Χριστοφίδη. Γι αυτό ακολουθεί την πεπατημένη: «διοργάνωση ειδικών φροντιστηρίων από το ίδιο το πανεπιστήμιο»!!! Δηλαδή ακολουθούν οι πανεπιστημιακοί κατά γράμμα τη λογική των εκπαιδευτικών του λυκείου!!!

Φυσικά ο κ. Χριστοφίδης καλά κάνει να κατανοήσει τη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Η ζώνη αναταραχής του εκπαιδευτικού συστήματος δεν είναι πια το λύκειο αλλά το πανεπίστημιο. Η μαζικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα αναπαράγει στο παρόν στάδιο όσα παρατηρούσαμε προηγουμένως στο λύκειο. Το δε λύκειο όλο και περισσότερο θα αναπαράγει τη λογική του δημοτικού σχολείου.

Όμως ο κ. Χριστοφίδης υποστηρίζει ότι «το ίδρυμα επιθυμεί να διατηρήσει τα υψηλά του επίπεδα». Ναι, τα ίδια έλεγαν και οι εκπαιδευτικοί του λυκείου μετά τη μαζικοποίησή του!!! Να τεθουν φραγμοί ώστε να διατηρηθούν τα ψηλά επίπεδα!!! Και ευτυχώς δεν τα κατάφεραν και το λύκειο μαζικοποίηθηκε με τη φοίτηση σχεδόν όλων των νέων. Η αλήθεια είναι πως αν στο λύκειο είχαν τεθεί φραγμοί , σήμερα το πανεπίστημιο δε θα έιχε πρόβλημα «πτώσης του επιπέδου». Αλλά οι νέοι και η κοινωνία; Νομίζει ο κ. Χριστοφίδης ότι λειτουργεί σε ένα κοινωνικό κενό και ότι τα λεφτά που πιάνει τα στέλλουν εξωγήινοι;

Φυσικά θα διερωτηθεί κάποιος: αν κάθε φορά η αναταραχή του εκπαιδευτικού συστήματος μεταφέρεται μια βαθμίδα πιο πάνω και δεδομένου ότι δεν υπάρχει βαθμίδα πιο πάνω από το πανεπιστήμιο, τι θα γίνει;

Επί του παρόντος η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία προσπαθέι να κρατήσει εν ζωή τη σχέση εκπαίδευσης και κοινωνικής θέσης με την έμφαση σε μεταπτυχιακούς τίτλους και τη δια βίου εκπαίδευση.

Αυτή η λογική έχει νόημα φυσικά μόνο στην περίπτωση που υπάρχουν οι θέσεις για να αναγνωρίζονται κοινωνικά και οι εκπαιδευτικοί τίτλοι. Αν δεν υπάρχουν οι θέσεις εργασίας, τότε όλοι αυτοί οι τίτλοι θα είναι επιταγές χωρίς αντίκρυσμα.

Το σύστημα επί του παρόντος βολεύεται δεδομένης της επιδεινώσης της οικονομικής θέσης των πολιτών που λειτουργεί και ως φραγμός στη χρηματοδότηση τέτοιων επιλογών σε μαζικό επίπεδο. Επί του παρόντος λοιπόν η νέα λογική της ολιγαρχίας θα στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε διαφανή κοινωνικά κριτήρια. Έχει πολύ ενδιαφέρον από την άποψη ότι αυτό που αναπαράγεται σήμερα σε μεταπτυχιακό επίπεδο και σε μια πιο ώριμη ηλικία για τους νέους, αναπαραγόταν για χρόνια στις προηγούμενες βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Πώς θα αντιδράσουν οι νέοι; Δεν ξέρω αλλά η αντίδρασή τους θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την πορεία των κοινωνιών του αύριο.

Η αέναη προσπάθεια, το εκπαιδευτικό "πανηγύρι" και από χρόνου ή οι μονότονοι εξουσιαστικοί ήχοι

Κάθε χρόνο , τέτοια εποχή, το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού φροντίζει να διοχετεύσει στα ΜΜΕ και με αυτό τον τρόπο οι πολίτες να ενημερωθούν για τις κοπιαστικές καλοκαιρινές εργασίες των γραφειοκρατών.

Και πέρυσι και φέτος και πιθανόν και του χρόνου το ΥΠΠ εργάζεται πυρετωδώς πάνω σε τρεις πυλώνες – η λέξη πυλώνας προσδίδει σοβαρότητα στην προσπάθεια – για την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων.

Ποιοι είναι οι τρεις πυλώνες; Τους ήξερα και γω πριν τους ανακοινώσουν τα ΜΜΕ. Οι τρεις πυλώνες - μη συγχύζεστε, όχι της μάθησης ούτε της εκπαίδευσης – της εύρυθμης λειτουργία των σχολείων είναι:στελέχωση, βιβλία, κτιριακή υποδομή.

Και πρόπερσι και πέρυσι και φέτος τα ίδια λένε, τα αυτονόητα. Τα στοιχειώδη για να λειτουργήσει το υπαρκτό σχολείο: αίθουσες , καρέκλες, θρανία, πίνακες, εκπαιδευτικοί, διδακτικά μέσα. Τα ίδια και τα ίδια.

Φυσικά φέτος το ΥΠΠ φρόντισε να μας προδιαθέσει θετικά για το Σεπτέμβριο.Γιατί; Μας ενημέρωσε λοιπόν δια των ΜΜΕ για τη νέα μεγάλη κατάκτηση, πως «για πρώτη φορά εφαρμόστηκε η ηλεκτρονική παραγγελία των βιβλίων».Μπράβο τοΥΠΠ, κατόρθωμα!!!Αντί κόλλες χρησιμοποιούν Η.Υ. .Φυσικά το ΥΠΠ αν περίμενε ακόμα ένα χρόνο ίσως δε θα χρειαζόταν να το κάνει και να μπούμε απευθείας στα ηλεκρτρονικά βιβλία και όχι στην ηλεκτρονική παραγγελία έντυπων βιβλίων!!!

Η άλλη προοδευτική κατάκτηση στον τομέα της στελέχωσης είναι πως «για πρώτη φορά φέτος» και «μετά από συντονισμένες προσπάθειες» - είδετε δραματοποίηση – «η διαδικασία των αποσπάσεων ολοκληρώθηκε δύο μήνες νωρίτερα»!!! Τι μας λένε; Ότι ο Υπουργός ευθυνόταν μέχρι τώρα για την καθυστέρηση στη στελέχωση των σχολείων γιατί καθυστερούσε τις αποσπάσεις των «διαφανών και αντικειμενικών κριτηρίων»!!!

Και για όσους αντικρύζουν τα πράγματα επιφανειακά και δεν μπορούν να αντιληφθούν τη σοβαρότητα του έργου της στελέχωσης, υπάρχει και δημόσια επεξήγηση: «Φανταστείτε το παιγνίδι ντόμινο, όπου όλα τα κομμάτια πρέπει να τοποθετηθούν προσεχτικά και σωστά, καθώς το ένα επηρεάζει το άλλο. Κάπως έτσι κι ακόμα πιο πολύπλοκη είναι η στελέχωση»!!! Το ντόμινο είναι τα σχολεία και τα «κομμάτια» οι εκπαιδευτικοί που θα γεμίσουν «προσεχτικά» τα κενά!!! Πολύ προσεχτικά γιατί μια λάθος κίνηση μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ο «δικός μας» να βρεθεί κάπου αλλού με όλα τα αρνητικά συνεπακόλουθα για την παιδεία του τόπου!!! Περιπαίζετέ μας ή σοβαρομιλάτε;

Όπως και πριν 5 και 4 και 3 και 2 και 1 χρόνια προηγουμένως, το Σεπτέμβριο το ΥΠΠ θα μας πληροφορήσει μέσω των ΜΜΕ πως « φέτος τα πράγματα είναι καλύτερα από κάθε άλλη χρονιά». Και θα νιώθουν περήφανοι για το κατόρθωμά τους. Και θα πανηγυρίζουν όπως πανηγύριζααν κάποιοι άλλοι πριν 10 και 20 χρόνια για τα δικά τους κατορθώματα κάποιο περασμένο Σεπτέμβριο.

Το πρόβλημα είναι πως στο διάστημα των 20 χρόνων, με όλους τους πανηγυρισμούς της γραφειοκρατίας και της εξουσίας – πάντοτε καθηκόντως- δεν έγινε κατορθωτό να επιλυθεί οριστικά το πρόβλημα. Λες και το συντηρούν σκοπίμως ώστε να αποκτά ένα νόημα η άχαρη ζωή τους με τους συνεπακόλουθους πανηγυρισμούς τους και τις εκπνοές ανακούφισης που βγαίνουν από τα στήθια τους.

Λες και τα αυτονόητα της εκπαίδευσης, τα στοιχειώδη για τη λειτουργία των σχολείων, είναι το κύριο ζητούμενο. Σε αυτό το «σισύφειο» κλίμα είναι αδύνατο να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά και με τα ουσιώδη της εκπαίδευσης και ακόμα περισσότερο με τα ιδεώδη.

Αν ο εκπαιδευτικός κάθε καλοκαίρι αναμένει εναγωνίως σε ποιο σχολείο θα πάει, αν θα υπάρχουν βιβλία και αίθουσες διδασκαλίας, τότε μην περιμένετε καμία μεταρρύθμιση. Γιατί και οι εκπαιδευτικοί με τα αυτονόητα και τα στοιχειώδη ασχολούνται και θα ασχολούνται.

Σε ένα τέτοιο γενικευμένο κλίμα αποβλάκωσης σε λίγο θα πανηγυρίζουμε όλοι μας – Υπουργείο, επιθεωρητές, εκπαιδευτικοί – ενωμένοι για τις στοιχειώδεις κατακτήσεις μας.

Σε τέτοια περίπτωση το μόνο πρόβλημα είναι αν θα υπάρχουν μαθητές στα σχολεία, ώστε και εκείνοι να συμμετέχουν στο εκπαιδευτικό "πανηγύρι"!!!

Απορία αφελούς: "γιατί κάποιοι καταράζονται τον εθνικισμό και όχι τον κρατισμό";

Διαβάζω και ακούω συχνά αναθεματισμούς για τον εθνικισμό. Προσπαθώ να κατανοήσω το σκεπτικό όσων έχουν ως προμετωπίδα την αποκήρυξή του. Δυσκολεύομαι. Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί κάποιοι αποκηρύττουν τον εθνικισμό και όχι τον κρατισμό. Ποια είναι δηλαδή η λογική της επιλογής τους.
Ποιοι αποφάσισαν ή επέλεξαν ότι το πρέπον και το ορθό είναι το ανάθεμα του εθνικισμού ή του σοβινισμού και όχι το ανάθεμα του κρατισμού ή του δεσποτισμού;
Αν το κυρίαρχο μόρφωμα των νεότερων χρόνων είναι το κράτος-έθνος, γιατί σε αυτή την περίοδο της μετάβασης ενοχοποιείται το έθνος και όχι το κράτος; Αυτή είναι η απορία μου.
Γιατί δηλαδή έχουμε νεολαία ενάντια στον εθνικισμό και δεν έχουμε νεολαία ενάντια στον κρατισμό; Γιατί έχουμε αντι-εθνικιστικές εξαρσεις και δεν έχουμε αντι-κρατικές εξάρσεις; Στο κάτω – κάτω της γραφής δεν είναι το κράτος που εξέφραζε το έθνος και το εθνικό συμφέρον; Και ο κάθε αντι-εθνικιστής δεν θα έπρεπε λογικά να καταράζεται και το κράτος τουλάχιστον μαζί με το έθνος;
Πόσες και πόσες απορίες...

Το κοινοβούλιο δε βουλεύεται αλλά βολεύεται ή ο θυμός ως αυτο-εξαπάτηση

Η Βουλή ενέκρινε χθές, 2/7/2009, τους κανονισμούς που κατέθεσε η κυβέρνηση για την εισαγωγή φοιτητών στο Πανεπίστήμιο με κριτήριο τα διεθνή προσόντα (αναστολή για ένα χρόνο).
Η Βουλή στις 14/5/2009 αρνήθηκε καν να συζητήσει τους εν λόγω κανονισμούς.Γιατί;
Πώς στις 14/5/2009 η Βουλή έκρινε ότι δεν εξυπηρετεί το κοινωνικό συμφέρον η ψήφιση των κανονισμών και ενάμισυ μήνα μετά ψηφίζει εσπευσμένα τους κανονισμούς; Έχει αλλάξει κάτι από τότε;
Και δε φτάνει που δεν ξέρουν τι κάνουν οι κύριοι βουλευτές, ψάχνουν και εξιλαστήρια θύματα. Έτσι στη χθεσινή συνεδρία της βουλής εξαπέλυσαν μύδρους κατά του πανεπιστημίου γιατί προχώρησε νόμιμα στην αποδοχή αιτήσεων υποψηφίων φοιτητών. Δηλαδή οι κύριοι βουλευτές αντί να κατηγορούν τους εαυτούς τους για την ολιγωρία που επέδειξαν με τη μη ψήφιση των κανονισμών στις 14/5/2009, ψάχνουν να ενοχοποιήσουν άλλους. Καλά, οι βουλευτές δεν είχαν αντιληφθεί στις 14/5/2009 ότι με τη μη ψήφιση των κανονισμών από τη βουλή, έδιναν πράσινο φως στο Πανεπίστημιο να προχωρήσει; Αν δεν το είχαν καταλάβει, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα νοημοσύνης και αυτό είναι πιο ανησυχητικό.
Δυστυχώς η βουλή από τόπος διαβούλευσης των αντιπροσώπων του λαού αναφορικά με το κοινό συμφέρον, έχει μετατραπεί σε τόπο συνάντησης κομμάτων,κομματαρχών και φερεφώνων που προωθούν προσωπικά και κομματικά συμφέροντα. Η Βουλή είναι ο χώρος προσωπικού και κομματικού βολέματος.
Σε αυτά τα πλαίσια το παρασκήνιο και οι μεθοδεύσεις γόνονται μια καθημερινή πρακτική που υποσκάπτει το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Οι κύριοι φορείς ανομίας στον τόπο είναι πια οι πολιτικοί και τα κόμματα. Ο κατήφορός τους δεν έχει τέλος. Η ανευθύνοτητά τους στο θέμα της ψήφισης των κανονισμών για εισαγωγή φοιτητών στο Πανεπίστημιο Κύπρου το αποδεικνύει. Και τείνουν να μετατρέψουν τον τόπο σε ένα απέραντο τρελλοκομείο. Το πολιτικό ζήτημα είναι να τους αφήσουμε μέσα σε αυτό μόνους τους.