Παιδαγωγική "της ειρήνης" ή παιδαγωγική "της ελευθερίας";

Όταν λοιπόν λέμε ότι θα καλλιεργήσουμε στους νέους την ειρηνική κουλτούρα ή θα προωθήσουμε την ειρηνική συμβίωση ή ακόμα πιο γενικά, πως πρέπει να εμφυτεύσουμε στις συνειδήσεις των νέων την αγάπη για την ειρήνη, δυστυχώς δε λέμε κάτι σημαντικό. Πιο πολύ κενολογούμε με συνθήματα. Γιατί ένα πράγμα είναι η προσδοκία και άλλο η πραγματικότητα.

Γιατί κενολογούμε;
«Γιατί κανένας δεν είναι τόσο ανόητος που να προτιμάει τον πόλεμο από την ειρήνη», όπως θα έλεγε και ο Ηρόδοτος. Ο κάθε άνθρωπος αυτονόητα προτιμά την ειρήνη. Τι θα καλλιεργήσουμε λοιπόν στους νέους; Αυτό που ο καθένας επιθυμεί;
Γιατί κενολογούμε;
Από μόνη της η λέξη ειρήνη δε σημαίνει κάτι. «Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι ονομάζουν ειρήνη είναι μια κενή λέξη» αναφέρει ο Πλάτων.

Θα πει κάποιος ότι ένα ζήτημα είναι η ειρήνη και άλλο ζήτημα είναι «η παιδαγωγική της ειρήνης». Φυσικά η σχολική πραγματικότητα δεν είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα. Εξάλλου, η παιδαγωγική της ειρήνης μπορεί να αποβεί και καταστρεπτική για μια χώρα. Ο ιστορικός Πολύβιος εκφράζει τη διαφωνία του με τον Πίνδαρο που συνιστούσε στους συμπολίτες του να θεμελιώσουν την ευτυχία τους « επί της ακτινοβόλου λαμπρότητας της μεγαλοπρεπούς ειρήνης» γιατί διαπιστώθηκε ότι η εφαρμογή αυτής της συμβουλής «ήταν όχι μόνο ατιμωτική αλλά και καταστρεπτική για τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας».

Από την άλλη μια παιδαγωγική της ειρήνης δεν είναι ορθολογιστική. Πιο ορθολογιστική προσέγγιση είναι η αναφορά του Παντίτ Νεχρού: «Η ειρήνη θα ρθεί μόνον τότε, όταν οι αιτίες που προκαλούν τον πόλεμο κατανικηθούν.Όσο θα διαρκεί η κυριαρχία μιας χώρα πάνω σε άλλη ή η εκμετάλλευση μιας τάξης από μια άλλη, αδιάκοπα θα γίνονται προσπάθειες για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης. Ποτέ η ειρήνη δεν μπορεί να ρθει απ΄ τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό».

Αν πάλι κάποιοι προσεγγίζουν την ειρήνη στη βάση ενός συστήματος αξιών, επίσης είναι ελέγξιμη η ιεράρχηση που επιχειρούν. Θα επικαλεστώ και πάλι τον ιστορικό Πολύβιο ο οποίος αναφέρει: «Παραδέχομαι πως ο πόλεμος είναι φοβερός, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό ώστε να υπομένουμε τα πάντα για να τον αποφύγουμε. Αλλιώς, τι κομπάζουμε για το της ελευθερίας όνομα πάντες, αν τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από την ειρήνη»;
Αυτή η επισήμανση του Πολύβιου πιστεύω ότι αποδίδει την ιστορική πραγματικότητα μέσα στους αιώνες. Και αυτό πρέπει να είναι η βάση κάθε παιδαγωγικής, δηλαδή μια παιδαγωγική της ελευθερίας. Μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να εκτιμήσει τα αγαθά της ειρήνης. Και μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος αναγνωρίζει και την ελευθερία του άλλου.
Στα σχολεία λοιπόν και στο βαθμό που οι μαθητές βιώνουν την ελευθερία στο ατομικό-κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο, τότε κάνουμε βήματα μπρος για τη δημιουργία ενός καλύτερου και ειρηνικού κόσμου.

Από την κριτική σκέψη στην ιστορική αμνησία ή για την εκσυγχρονιστική οπισθοδρόμησή τους

Αυτή τη σχολική χρονιά οι μαθητές τη Γ΄ λυκείου βιώνουν ένα γολγοθά στο μάθημα της Ιστορίας. Η εισαγωγή ενός ακατάλληλου διδακτικού εγχειριδίου σε συνάρτηση με τον προγραμματισμό της διδακτέας ύλης και το είδος της αξιολόγησης που καθορίστηκαν από το Υπουργείο Παιδείας, ουσιαστικά έχουν κυριολεκτικά αχρηστεύσει το εν λόγω μάθημα.
Την πολιτική ευθύνη για το φετεινό αδιέξοδο φέρει το Υπουργείο Παιδείας. Μέρος της ευθύνης έχουν και οι ηγεσίες των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών – ΟΕΛΜΕΚ, ΣΕΚΦ, Παγκύπρια Συνομοσπονδία Γονέων, ΠΣΕΜ – οι οποίες συναίνεσαν ή ανέχθηκαν την απαράδεκτη κατάσταση ενάντια στη θέληση και των εκπαιδευτικών και των μαθητών. Δηλαδή όλοι τους έδωσαν πιστοποιητικά αυταρχισμού!!!
Γιατί είναι ακατάλληλο το βιβλίο;
Από ποσοτική άποψη είναι βαρυφορτωμένο πληροφορίες . Τώρα πια προστέθηκαν 100 χρόνια ιστορίας (από το 1815 αντί από το 1909) και οι σελίδες έχουν περιοριστεί σε σχέση με το προηγούμενο διδακτικό εγχειρίδιο. Είναι δηλαδή πυκνογράμμενο και με τέτοιο όγκο πληροφοριών που ο μαθητής είναι αδύνατο να συγκρατήσει. Και είναι αναγκαία η μηχανική αποστήθιση για τις ανάγκες των παγκύπριων εξετάσεων!!!

Οι πληροφορίες είναι «ατάκτως ερριμένες» λές και είναι πληροφορίες για κατανάλωση και όχι για κατανόηση του ιστορικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Η αποσπασματικότητα των πληροφοριών δημιουργεί πληθώρα ερωτημάτων και αποριών στους μαθητές. Και το Υπουργείο δεν προέβλεψε χρόνο για να δίνονται απαντήσεις. Και o εκπαιδευτικός πρέπει να τρέχει να προλάβει. Και η μόνη χρησιμότητα τελικά των πληροφοριών είναι η αξιοποίησή τους για τις ανάγκες των εξετάσεων και όχι για τις ανάγκες των μαθητών.
Το βιβλίο είναι ευρωκεντρικό αντικατοπτρίζοντας τις νέες πραγματικότητες. Και στα πλαίσια του ευρωκεντρισμού «αθωώνεται» ο Μέτερνιχ ως «φιλευρωπαϊστής» και η αποικιοκρατία εξηγείται ως φιλανθρωπία των ιμπεριαλιστικών χωρών!!! Πρέπει οπωσδήποτε οι μαθητές να «αναβαπτιστούν» ιστορικά στα πλαίσια της Ε.Ε..
Το βιβλίο έχει προσωποπαγή χαρακτήρα αναπαράγοντας τον προσωποπαγή χαρακτήρα της εξουσίας ως τις μέρες μας, τον οποίο επιδιώκει να διαιωνίσει εμφυτεύοντας στις συνειδήσεις των νέων ότι η ζωή είναι ισοδύναμο με πρόσωπα που μας εξουσιάζουν. Σε αυτά τα πλαίσια οι συλλογικοί αγώνες – κοινωνικοί και απελευθερωτικοί – προσαρμόζονται στην προσωποπαγή προσέγγιση της ιστορίας!!!
Όσο για την περίφημη κριτική σκέψη αυτή αντικαθίσταται από τη συσσώρευση πληροφοριών. Το πολυμαθίην και όχι το πολυνοίην είναι ο στόχος. Και χωρίς να τίθενται πρόβληματα για επίλυση, κριτική σκέψη δεν καλλιεργείται.
Μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο επιδιώκεται η διαμόρφωση ενός τύπου ανθρώπου που θα ταυτίζει τη γνώση με τη συλλογή, ταξινόμηση πληροφοριών, χωρίς σύνδεση με το κοινωνικό όλον και που θα βρίσκεται σε ετοιμότητα να τις ανακαλέσει κατόπιν οδηγιών της προϊστάμενης αρχής!!! Είναι ο νέος τύπος του υπάκουου και πειθαρχημένου εργαζόμενου και πολίτη. Είναι ο εκπαιδεύσιμος νέος που απαντά στις ανάγκες της οικονομίας για απασχολήσιμους νέους!!!
Εκπαιδευτικοί και μαθητές φέτος «επιμορφωνόμαστε» εκσυγχρονιστικά για να υπηρετήσουμε πιστά τη νέα πραγματικότητα, όπως το θέλησαν οι ειδικοί, οι επιστήμονες και οι πολιτικοί. Όλοι αυτοί, δηλαδή, που ξημερωβραδιάζονται για το καλό μας!!! Το μεγαλύτερο πρόβλημα τελικά είναι πώς θα πετύχουμε να μείνουμε "αμόρφωτοι" , να αντισταθούμε στους "εκσυγχρονισμούς" τους ,να διατηρήσουμε τη δική μας μορφή !!!

Ο κ. Γ. Τσιάκαλος και το πρωτότυπο επιχείρημά του για το πρόβλημα της σχολικής ιστορίας

Ο Πρόεδρος της Επιστημονικής Επιτροπής για τα νέα αναλυτικά προγράμματα με νέες δηλώσεις του στα ΜΜΕ επεχείρησε να συμβάλει στην εκτόνωση της κρίσης που προέκυψε σχετικά με την ιστορία.
Τι υποστήριξε ο κ. Τσιάκαλος;
Οι μαθητές από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο καλύπτουν 14.000 ώρες. Από αυτές μόνο 10 αφορούν τα επίμαχα σημεία στο μάθημα της ιστορίας. Και ο κ. Τσιάκαλος θέτει το εξής ερώτημα: Αν εμπιστευόμαστε το Υπουργείο Παιδείας για τη σωστή διαχείριση των 13.990 ωρών, γιατί να μην του αναγνωρίσουμε την ικανότητα να βρει λύση και για τις 10 ώρες;
Το ερώτημα που θέτει ο κ. Τσιάκαλος δεν είναι καθόλου επιστημονικό αλλά αφελές και προπαγανδιστικό.
Θεωρεί το πρόβλημα της ιστορίας ως ποσοστικό. Μα αν είναι αυτή διάσταση , τότε εύκολα αφαιρείς από τη διδακτέα ύλη τα επίμαχα σημεία και εξαφανίζεται το πρόβλημα και για τις 14.000 ώρες.
Ακόμα οι 14.000 ώρες δεν έχουν την ίδια σημασία για τον κάθε μαθητή αλλά ούτε και για την κοινωνία και δεν μπορούν να εξομοιωθούν μόνο και μόνο γιατί είναι «ώρες»!!! Σε αυτές τις «όμοιες» ώρες εμπεριέχονται διαφορετικές γνώσεις και δραστηριότητες που απευθύνονται σε διαφορετικούς ανθρώπους.
Αλλά ο κ. Τσιάκαλος πέρα από την ανεδαφική ποσοτική διάσταση του προβλήματος, επιχειρεί να προσεγγίσει το πρόβλημα και πολιτικά.
«Αν εμπιστεύομαστε» λέει το Υπουργείο, τότε θα .... Ποιος είπε στον κ. Τσιάκαλο ότι η κοινωνία εμπιστεύεται το Υπουργείο για τη διαχείριση των 13.990 ωρών; Από πού το συμπεραίνει; Και αφού το εμπιστεύεται για τη διαχείριση των 13.990 ωρών, τότε πώς εξηγεί ο κ. Τσιάκαλος την άνθιση της παραπαιδείας και την ιδιωτικής εκπαίδευσης;
Θέτει ακόμα θέμα ικανότητας του κ. Υπουργού να βρει λύση. Δηλαδή η λύση του ζητήματος που προέκυψε για την ιστορία είναι θέμα ικανότητας; Οι διαμάχες που ξέσπασαν αφορούσαν το αν είναι ικανός ο Υπουργός;
Τι μας λέει ο κ. Τσιάκαλος; Να δούμε το θέμα που προέκυψε ποσοτικά και να εμπιστευθούμε τις ικανότητες του κ. Υπουργού!!!Αυτή είναι η επιχειρηματολογία ενός επιστήμονα-ειδικού που θα μας αλλάξει τα αναλυτικά προγράμματα.
Ο ίδιος ο κ. Τσιάκαλος μπορεί να έχει κάθε λόγο να εμπιστευθεί τον Υπουργό , γιατί τον διόρισε Πρόεδρο της συγκεκριμένης επιτροπής. Μπορεί ακόμα ο κ. Τσιάκαλος να εμπιστεύεται «εν λευκώ» τον Υπουργό και να συμμορφώνεται στις άνωθεν εντολές. Η κοινωνία όμως με βάση τη συζήτηση που έγινε μέχρι τώρα για το θέμα της ιστορίας, ευτυχώς θέτει και άλλα κριτήρια. Αντικρύξει το θέμα ποιοτικά και όχι ποσοτικά και τοποθετείται με πολιτικά κριτήρια και όχι προσωπικά. Ευτυχώς που η κοινωνία μας δεν είναι αποχαυνωμένη , όπως πολλοί θεωρούν, ούτε από τους πολιτικούς ούτε από τα ΜΜΕ αλλά ούτε από τους ειδικούς, που συνεργαζόνται με τους φορείς της εξουσίας με στόχο είτε το προσωπικό όφελος είτε για να περιθωριοποιήσουν την κοινωνία.
Ο κ. Τσιάκαλος λοιπόν το επιχείρημά του να το απευθύνει στους άλλους ειδικούς με τους οποίους συναγελάζεται σε αυτό το επίπεδο και την κυπριακή κοινωνία να την αφήσει ήσυχη.

Ο Υπουργός Παιδείας και οι ταυτότητες: ρητορίες και πραγματικότητα

Ο Υπουργός Παιδείας σε άρθρο του που δημοσιέυτηκε στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις .4/11/2008 και με τίτλο «Εμείς , η παιδεία και το μέλλον μας», διατυπώνει την ακόλουθη θέση:
«Γι αυτό όλοι πρέπει να αποδεχτούμε ότι η πολιτιστική μας ταυτότητα δεν ταυτίζεται με τον πολιτικό χαρακτήρα του κράτους».
Αυτή η θέση του Υπουργού Παιδείας είναι σωστή και δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που θα μπορούσε να διαφωνήσει. Άλλο το έθνος και άλλο το κράτος, άλλο η συλλογική ταυτότητα (για παράδειγμα ανήκω στο ελληνικό έθνος ) και άλλο η πολιτειακή ταυτότητα (είμαι Κύπριος πολίτης, είμαι πολίτης του κυπριακού κράτους). Αυτονόητα δεν μπορεί να ταυτίζεται η πολιτειακή και η συλλογική ταυτότητα.
Μέχρι αυτό το σημείο ο Υπουργός δε λέει και κάτι σημαντικό. Από αυτή όμως την τοποθέτηση προκύπτουν κάποιες παραδοχές τις οποίες ο Υπουργός και η κυβέρνηση αποσιωπούν ή αποκρύβουν ή παρακάμπτουν ή και αναιρούν.
Η πρώτη λοιπόν παραδοχή αφορά την ιδιότητα του κ. Α. Δημητρίου. Είναι Υπουργός, δηλαδή φορέας της κρατικής εξουσίας. Με αυτή την ιδιότητα λοιπόν οφείλει να επικεντρωθεί στα πολιτικά του καθήκοντα και να αφήσει ήσυχη τη συλλογική ταυτότητα των Ελληνοκυπρίων. Ως φορέας της κρατικής εξουσίας δε νομιμοποιείται να καθορίσει ο ίδιος το περιεχόμενο της συλλογικής ταυτότητας των Ελληνοκυπρίων, αφού δεν ταυτίζεται – όπως λέει - η συλλογική με την πολιτειακή ταυτότητα.
Παρόλα αυτά ασχολείται ταυτίζοντας τη συλλογική ταυτότητα των Ελληνοκυπριων με την πολιτική εξουσία του κράτους. Και προσπαθεί να προσδώσει ένα περιεχόμενο σε αυτή την ταυτότητα που να συνάδει με τις συγκυρίες του παρόντος ή τις πολιτικές επιδιώξεις της κυβέρνησης. Δηλαδή υπάρχει διάσταση λόγων και έργων από τον κ. Υπουργό!!! Και ενώ διακηρύττει τη μη ταύτιση των δύο ταυτοτήτων, στη συνέχεια τις ταυτίζει ως φορέας εξουσίας με στόχο να προσαρμόσει το περιεχόμενο της συλλογικής ταυτότητας στις αντιλήψεις της κρατικής ή κομματικής εξουσίας.
Αυτή η αντίληψη ειναι το ίδιο εθνικιστική με την αντίληψη που ταυτίζει το έθνος με το κράτος και την οποία αποστρέφεται ο κ. Υπουργός. Κοινό σημείο αναφοράς τους είναι η χρήση του έθνους από το κράτος και ο καθορισμός του περιεχομένου του κατά τρόπο που να βολεύει την κρατική εξουσία. Γι αυτό και οι εθνοκεντρικές και οι μη εθνοκεντρικές προσεγγίσεις είναι στη βάση τους αντιδραστικές και συντηρητικές.Και οι δύο θεωρούν ότι το κράτος καθορίζει τη συλλογική ταυτότητα της κοινωνίας. Και οι δύο προσεγγίσεις είναι στη βάση τους απολογητικές του ίδιου πολιτικού και οικονομικού συτήματος και έχουν τον ίδιο στόχο, να συντηρήσουν την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων, τα κατοχυρώσουν τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Σε προέκταση της θέσης για το διαχωρισμό των δύο ταυτοτήτων ο κ. Υπουργός θα έπρεπε να υποστηρίξει και τη θέση ότι ο ίδιος ως φορέας της εξουσίας του κράτους δεν είναι αρμόδιος να καθορίζει το περιεχόμενο της συλλογικής ταυτότητας των Ελληνοκυπρίων. Αυτό, θα έπρεπε να διακηρύξει, είναι θέμα της ελληνοκυπριακής κοινότητας και αυτή είναι αρμόδια να προσδώσει ένα περιεχόμενο στην συλλογική της ταυτότητα και όχι να αποπειράται ο ίδιος εξουσιαστικά να το καθορίσει.
Η πρόσληψη του έθνους ως εξουσίας του κράτους γέννησε και γεννά τους εθνικισμούς, κρατικούς και εκσυγχρονιστικούς. Η απόπειρα του Υπουργού να αποβεί ο ίδιος καθοριστικός εκφραστής του περιεχομένου του έθνους , να ορίσει δηλαδή στο παρόν το περιεχόμενο της εθνικής ταυτότητας (ιστορία, ειρηνική κουλτούρα και τα τοιαύτα) προκαλεί τις αντιδράσεις αυτών που προηγουμένως κατείχαν την εξουσία και όρισαν την εθνική ταυτότητα σύμφωνα με το συμφέρον των προηγούμενων κατόχων της εξουσίας. Και εξυφαίνονται αυτές οι συγκρούσεις για την ιστορία, το στόχο της χρονιάς. Το κοινό στοιχείο όμως των εθνικιστών και των αντι-εθνικιστών είναι πως συμφωνούν σε ένα, το κράτος θα αποφασίσει και όχι η κοινότητα.
Αυτή η κοινή προσέγγιση όλων είναι που καθιστά αντιδραστική και συντηρητική την πρόσληψη του έθνους. Αυτή η κοινή παραδοχή είναι που ουσιαστικά υποσκάπτει την όποια προοπτική επίλυσης του κυπριακού προβλήματος.Αυτή η εξώφθαλμη αδυναμία των κρατούντων να διαλεχθούν με την πραγματικότητα του παρόντος και του παρελθόντος σε σχέση με τις συλλογικές ταυτότητες είναι η αιτία των δεινών του τόπου και όχι η συλλογική ταυτότητα των Ελληνοκυπρίων ή των Τουρκοκυπρίων.
Οι διακηρύξεις λοιπόν του Υπουργού Παιδείας για διαχωρισμό των ταυτοτήτων αποτελεί μια ρητορία, αφού υπάρχει διάσταση λόγων και έργων. Άλλα λέει για λαϊκή κατανάλωση και άλλα πράττει. Προσπαθεί να εμφυτεύσει στο μυαλό των πολιτών ότι οι ταυτότητες είναι ξεχωριστές. Φυσικά ο κόπος του θα πάει χαμένος γιατί η κοινωνία είναι πολύ πιο μπροστά από τις αντιλήψεις των ειδικών. Αυτά που διακηρύττει δημοσίως ο κ. Υπουργός βασικά έπρεπε να τα απευθύνει στον εαυτό του και στην πολιτική τάξη. Γιατί εκεί ήταν και εξακολουθεί να είναι το πρόβλημα: η απαίτησή τους να ορίζουν ως αυθεντικοί έκφραστές και την πολιτειακή και τη συλλογική ταυτότητα της κοινωνίας!!!

Είπαν και ελάλησαν: "Ενταφιασμός εδώ και τώρα της συζήτησης για την ιστορία"!!!

Συνήλθε η Επιτροπής Παιδείας της Βουλής τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008. Θέμα της συζήτησης κανονικά ήταν οι προϋπολογισμοί του Υπουργείου Παιδείας. Όμως η συζήτηση επικεντρώθηκε σε άλλο θέμα, αυτό της ιστορίας.
Το αποτέλεσμα της συζήτησης για την ιστορία είναι ο «ενταφιασμός» της συζήτησης για την ιστορία!!! Και γιατί; Διότι, καθώς είπαν οι βουλευτές, αποτελεί κίνδυνο για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση!!!
Είναι εκπληκτική η λογική των βουλευτών. Δηλαδή τόσο καιρό που ακόνιζαν τα σπαθιά τους για την ιστορία, ουσιαστικά αυτό που έκαναν, ήταν να υποσκάπτουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση!!! Και αφού κατάφεραν μόνοι τους να την υποσκάψουν με το διάλογο για την ιστορία, τώρα θεώρησαν ξαφνικά – πιθανόν θεϊκή έμπνευση – ότι πρώτιστον καθήκον τους είναι η διαφύλαξη της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Και πήραν τη δραματική απόφαση, όλοι μαζί, ενωμένοι ωσάν ένα σώμα, να κάνουν τη μεγάλη θυσία, να σταματήσουν να συζητούν για την ιστορία για χάρη της μεταρρύθμισης!!!
Για πέντε μήνες μας τρέλλαναν οι κύριοι βουλευτές της Επιτροπής Παιδείας με το θέμα της ιστορίας.Και τι δεν ακούστηκε!!! Κατήντησαν γυρολόγοι των ΜΜΕ για να συντηρούν το θέμα και να εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον αλλήλων. Και πληρώνονταν κανονικά από το δύσμοιρο λαό μας. Και πληρώνονταν για να υποσκάπτουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση!!! Χαλάλι τους τα λεφτά που πήραν άδικα. Φτάνει που στο τέλος κατανόησαν το λάθος τους και μετανόησαν!!! Και αφού δεν βρήκαν κάποιο πιο σοβαρό λόγο για να δικαιολογήσουν την αιφνίδια μεταστροφή τους, ανέσυραν από το αποθεματικό οπλοστάσιο της εξουσίας την κινδυνολογία: «κινδυνεύει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση»!!!
Το εκπληκτικό είναι πώς συμφώνησε και ο Υπουργός Παιδείας!!!Το σκεπτικό του είναι πως « δεν υπάρχει αντικείμενο για συζήτηση»!!! Μα αφού δεν υπάρχει αντικείμενο για συζήτηση, τότε γιατί άνοιξες ολομόναχός σου τη συζήτηση με συνεντεύξεις και δηλώσεις στα ΜΜΕ;
Ο κ. Υπουργός δυστυχώς φαίνεται ότι έβαλε σκοπό της ζωής του να μας ταλαιπωρεί με τους άστοχους χειρισμούς του. Για τρεις ολόκληρους μήνες μας ταλαιπωρούσε με το θέμα των GCE για εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Για πέντε τώρα μήνες μας ταλαιπωρεί με ένα θέμα που δεν έχει αντικείμενο συζήτησης, όπως ο ίδιος λέει.Και με θαυμαστό τρόπο όλοι το συζητούσαν χωρίς κανείς να καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει αντικείμενο. Βίωναν όλη μια εικονική πραγματικότητα και νόμιζαν ότι έκαναν και τίποτε σπουδαίο. Δημιούργησαν μια ψευδή συνείδηση της πραγματικότητας και ενταγμένοι μέσα στο φαντασιακό τους κόσμο, πορεύονταν σε δρόμους ατελεύτητους!!!
Και όλοι αυτοί κυβερνούν τον τόπο, θα λύσουν και το κυπριακό και εξυπηρετούν , υποτίθεται, και το συμφέρον της κοινωνίας!!! Τι μας σώζει; Το γεγονός ότι είναι ειδικοί. Γιατί δεν μπορώ να διακωμωδήσω την κατάσταση, αν δεν είχαν και αυτή την εξειδίκευση.
Ή μήπως θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αν όλη αυτή η συνομοταξία των ειδικών μας άδειαζε τη γωνιά;

Ευτυχώς δεν πάρθηκε καμία ουσιαστική απόφαση για τη νεανική παραβατικότητα!!! Έτσι, μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε...

Συνήλθε το Συμβούλιο Δημοτικής και Μέσης Εκπαίδευσης – ένα από τα όργανα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης - την Παρασκευή , 31 Οκτωβρίου 2008. Δεν εξάντλησε τα θέματα της ημερήσιας διάταξης λόγω μη ορθολογικής διαχείρισης του χρόνου. Η συνεδρία εξαντλήθηκε στη συζήτηση του πρώτου θέματος, της νεανικής παραβατικότητας ή κατά άλλους της αντικοινωνικής συμπεριφοράς των νέων. Και ο καθένας «το μακρύ και το κοντό του» από τους διάφορους φορείς της δήθεν «κοινωνίας των πολιτών». Η μεταρρύθμιση δεν κατέστη δυνατόν να συζητηθεί.
Διερωτάσαι τι συζητούσαν οι άνθρωποι εκεί; Υπήρχε μόνο μια πρόταση για λήψη μέτρων πάνω στο τραπέζι. Όλοι οι εμπλεκόμενοι την αντίκρυσαν θετικά, αφού κανένας άλλος δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για να καταθέσει κάποια πρόταση.
Τι συζητούσαν λοιπόν; Μάλλον ο καθένας «θα έλεγε το πόνο του» ή ο κάθε εκπρόσωπος άδραξε την ευκαιρία να αναδειχτεί για μια στιγμή – έστω και «συμφωνώντας με τους προλαλήσαντες» - σε πρωταγωνιστή μιας τόσο σοβαρής σύναξης υπό την Προεδρία του κ. Υπουργού ή για να δώσει πιστοποιητικά υποταγής στον αφέντη.
Επί της ουσίας ο Υπουργός πρότεινε τη «σύσταση επιτελικής ομάδας , τη λειτουργία συντονιστικού φορέα και ειδικού παρατηρητηρίου καθώς και σεμινάρια επιμόρφωσης». Πρότεινε δηλαδή κάποια από τα μέτρα που εισηγήθηκε η Επιτροπή των ειδικών για τη σχολική βία.
Τα μέτρα αυτά δε λένε κάτι. Βασικά με τις επιτροπές , τις υποεπιτροπές, τους συντονισμούς και τα τέτοια η λήψη μέτρων μετατίθεται για το μέλλον. Βασικά όλοι αυτοί οι εμπλεκόμενοι αποφάσισαν ότι το πρόβλημα θα μελετάται, ώστε να ληφθούν μέτρα σε ένα μελλοντικό στάδιο.
Το αστείο είναι τι θα μελετούν όλες αυτές οι επιτροπές;
Για να έχουν δεδομένα για τη νεανική παραβατικότητα, θα πρέπει το ίδιο το σχολείο να έχει δεδομένα που θα τα κοινοποιεί στο Υπουργείο. Υποστηρίζω λοιπόν ότι κανένα σχολείο δεν έχει πραγματικά δεδομένα για την παραβατικότητα στο συγκεκριμένο σχολείο. Τι θα καταγράφει το Υπουργείο; Τη διαστρεβλωμένη εικόνα που θα του κοινοποιούν τα σχολεία; Και θα κάθονται οι ειδικοί με κάθε σοβαρότητα για να μελετούν τα διαστρεβλωμένα στοιχεία;Και θα χαρακτεί πολιτική με βάση τη συνολική διαστρεβλωμένη εικόνα των σχολείων;
Και ούτε ένας στο Συμβούλιο Δημοτικής και Μέσης Εκπαίδευσης –υπουργός, γραφειοκράτης,εκπαιδευτικός, γονιός, μαθητής, κομματικός – δε βρέθηκε να ρωτήσει το αυτονόητο: τα σχολεία διαθέτουν ένα αξιόπιστο σύστημα καταγραφής της νεανικής παραβατικότητας ώστε να καταστεί δυνατό να χαραχθεί πολιτική στηριγμένη σε αντικειμενικά δεδομένα σε επίπεδο Υπουργείου;
Προσωπικά αισθάνομαι τη ανάγκη να χαιρετίσω και δημόσια το γεγονός ότι δεν πάρθηκε καμία απόφαση επί της ουσίας από το Συμβούλιο Δημοτικής και Μέσης Εκπαίδευσης.. Γιατί μόνο που σκέφτομαι αυτό το ενδεχόμενο, κυριολεκτικά τρομάζω!!!

Ο Πρόεδρος, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και το φόβητρο της ιστορίας

Στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ (3/11/2008) δημοσιεύτηκε η πιο κάτω είδηση:
«Σε δηλώσεις του στο περιθώριο της τελετής για τα 100χρονα του Δήμου Ακανθούς, που έγινε το βράδυ του Σαββάτου στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας, κληθείς να σχολιάσει αντιδράσεις για τις αλλαγές στα βιβλία της Ιστορίας, είπε και τα εξής: ''Εμείς λελογισμένα, χωρίς ακρότητες, θα προωθήσουμε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που αποτελεί αναγκαιότητα για τον τόπο και για την παιδεία μας''.Επιχείρησε, ωστόσο, να καθησυχάσει όσους προβλέπουν παραχάραξη της ιστορίας ή υποβάθμιση του ρόλου και της σημασίας του αγώνα της ΕΟΚΑ. ''Δεν πρόκειται εμείς να διαστρεβλώσουμε την ιστορία του τόπου. Αντιθέτως, εάν θα γίνει κάτι με τα βιβλία της ιστορίας, αυτό θα είναι η αποκατάσταση της αλήθειας για την ιστορία του τόπου μας και να μη φοβάται κανένας από αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία αυτού του τόπου, ότι θα τύχει οποιασδήποτε δυσμενούς διάκρισης. Εμείς και τους αγωνιστές και τους αγώνες τους τιμούμε και θα τους τιμούμε πάντα και κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ σε όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Κύπρου'', δήλωσε ο Πρόεδρος Χριστόφιας. "Κατά συνέπεια" είπε, "έχουν να φοβηθούν μόνο όσοι δεν συνδράμουν σωστά έτσι ώστε η αλήθεια να λάμπει και επαναλαμβάνω η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα γίνει. Τίποτα το μεμπτό δεν εγείρει το Υπουργείο Παιδείας, ούτε και πρόκειται να εγείρει. Ο διάλογος θα συνεχιστεί και εύχομαι και ελπίζω όλη η κοινωνία να συνδράμει σε αυτόν το διάλογο''.

Το πρώτο μήνυμα του Προέδρου είναι πως «η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα γίνει». Ποιος μέχρι τώρα, έστω και ένας, υποστήριξε το αντίθετο; Όλοι οι φορείς - δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι - υποστηρίζουν μεταρρύθμιση εδώ και τώρα. Μάλιστα αρκετοί κατηγορούν το Υπουργείο για κωλυσιεργία στην προώθηση της μεταρρύθμισης. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα γίνει μια μεταρρύθμιση, αλλά το είδος της μεταρρύθμισης. Και σε αυτό το θέμα όλα κινούνται νεφελωδώς και ο καθένας μιλώντας για μεταρρύθμιση υπονοεί και κάτι άλλο!!! Και ο Πρόεδρος εκδηλώνει μια αποφασιστικότητα κενή περιεχομένου για τους πολίτες .Κανένας πολίτης δε γνωρίζει το είδος της μεταρρύθμισης που προωθείται,ώστε να έχει μια συνόλικη αντίληψη και να μπορεί να τοποθετηθεί.

Το δεύτερο μήνυμα μήνυμα του Προέδρου αφορούσε το θέμα της σχολικής ιστορίας.Υποστήριξε ότι δε θα την παραχαράξει, θα αποκαταστήσει την αλήθεια. Ο Πρόεδρος λάθεψε σε αυτές τις δηλώσεις.Γιατί δεν είναι δική του δουλειά ούτε της κυβέρνησής του η συγγραφή της ιστορίας. Αυτή είναι υποτίθεται ευθύνη των ειδικών, των επιστημόνων και σε αυτούς θα έπρεπε να παραπέμψει ο Πρόεδρος. Γιατί με τη λογική του Προέδρου, προβάλλεται η άποψη ότι η κρατική εξουσία αποφάσισε να αποκαταστήσει την αλήθεια στην ιστορία. Και αυτό που απομένει είναι να βρεί κάποιους ειδικούς να διεκπεραιώσουν τις εντολές της εξουσίας.

Η τρίτη τοποθέτηση του Προέδρου μάλλον προκύπτει από την αλαζονεία της εξουσίας.Είναι αδιανόητο ο Πρόεδρος να αναφέρει ποιοι πρέπει να φοβούνται και ποιοι όχι από την αναθεώρηση της ιστορίας.Και να διαβεβαιώνει ότι η ιστορία, δηλαδή η εξουσία δε θα προβεί σε δυσμενή διάκριση του άλφα ή του βήτα.
Η χρήση της επίσημης ιστορίας ως φόβητρου είναι πρωτοφανής!!!

Ποιοι εξευτελίζονται κυριολεκτικά με αυτές τις προσεγγίσεις; Οι ειδικοί, οι επιστημόνες. Όλοι αυτοί οι γνωστικοί που θέτουν τις υπηρεσίες τους στη διάθεση της εξουσίας ως εκτελεστικά όργανα. Και χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους για να υλοποιήσουν σχεδιασμούς της όποιας εξουσίας και να τη νομιμοποιήσουν στα μάτια της κοινωνίας!!!