Οι αλλαγές στο λύκειο και η ελευθερία των μαθητών ή όταν η εξουσία φαντασιώνεται

Πριν λίγες μέρες το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού κυκλοφόρησε ένα τετρασέλιδο κείμενο με τίτλο «Σχέδιο για συζήτηση σχετικά με τη νέα δομή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης». Σε σχέση με την Πρόταση που κατατέθηκε από το Υπουργείο το 2006 για το ίδιο θέμα παρατηρείται μια σαφής οπισθοδρόμηση. Τουλάχιστον τότε το Υπουργείο θεώρησε σωστό να προβάλει και μια επιχειρηματολογία για να δικαιολογήσει τις προτάσεις του. Τώρα στο τραπέζι τίθεται ένα σχέδιο κάτι που φανερώνει είτε την αβεβαιότητα των πολιτικών επιλογών είτε τις σκοπιμότητές της.

Το κείμενο λοιπόν του Υπουργείου αρχίζει ως εξής: «Το σύστημα της απόλυτα ελεύθερης επιλογής μαθημάτων από τους/τις μαθητές/τριες των δημοσίων λυκείων της Κύπρου έχει χαρακτηριστεί ως ένα σύστημα που προκαλεί παρενέργειες σε πολλά επίπεδα τουεκπαιδευτικού συστήματος».

Το 2006 το έγγραφο του Υπουργείου για το ίδιο θέμα έγραφε: «Η σχεδόν απεριόριστη ελευθερία των μαθητών να επιλέγουν οποιαδήποτε μαθήματα...».

Είναι σαφές ότι από το 2006 ως το 2009 επήλθε μια τρομερή μετάλλαξη στους εγκεφάλους του Υπουργείου Παιδείας:Ενώ το σύστημα παραμένει το ίδιο, η σχεδόν απεριόριστη ελευθερία του 2006, έγινε απόλυτη ελευθερία το 2009!

Είναι έτσι τα πράγματα ή το Υπουργείο φαντασιώνεται ή είναι εκτός τόπου και χρόνου;

Αν η ελευθερία ταυτίζεται με την αυτονομία, τότε ούτε το σχολείο ούτε οι μαθητές είναι αυτόνομοι αλλά ετερόνομοι ή εξαρτημένοι από τρίτους. Όπως στην κοινωνία, έτσι και στο σχολείο οι μαθητές έχουν δικαιώματα και όχι ελευθερία (άλλο πράγμα το δικαίωμα και άλλο η ελευθερία).Αυτό που μπορεί να υποστηρίξει κάποιος σήμερα για το Λύκειο είναι πως οι μαθητές έχουν το δικαίωμα, που τους παραχώρησε το κράτος, να επιλέγουν,υπό ορισμένες προϋποθέσεις, ένα αριθμό μαθημάτων από ένα κατάλογο που καθορίζει το Υπουργείο Παιδείας.

Πού είναι η απόλυτα ελεύθερη επιλογή μαθημάτων; Γιατί αυτή διαστρέβλωση της πραγματικότητας γιαί αυτή η εκπόρνευση των λέξεων;

Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ο υπερτονισμός από την εξουσία της «ελευθερίας» στοχεύει στο να ανασύρει συντηρητικά και αντιδραστικά απωθημένα των πολιτών,ώστε στη συνέχεια να γίνει αποδεκτή , και μάλιστα ως αναπόφευκτη, η ανάγκη να τεθεί «ένας φραγμός στην ασυδοσία των μαθητών». Είναι μια μέθοδος εξαπάτησης της κοινωνίας κατά τη οποία στοχοθετείται ο αντίπαλος –η ελευθερία των μαθητών – ώστε να περιοριστεί κάτι που δεν έχουν!!! Είναι, δηλαδή μια φτηνή μέθοδος προπαγάνδας για τους αφελείς και αδαείς.

Με τέτοιες «επιστημονικές μεθόδους» προωθούνται οι περισπούδαστες αλλάγες στην εκπαίδευση. Στοχοποιούνται οι μαθητές και η ελευθερία τους προκειμένου να προδιατεθεί αρνητικά η κοινωνία στο υφιστάμενο πρόγραμμα του Λυκείου και να ανοίξει ο δρόμος για την αλλαγή!

Θα πει κάποιος: Καλά δε χρειάζονται αλλαγές;

Η κοινή λογική λέει ότι τουλάχιστον απαιτείται μια επιστημονική μελέτη όπου θα απεικονίζειται όσο γίνεται πιο πιστά η εκπαιδευτική πραγματικότητα, για να μπορέσεις να την αλλάξεις. Και όχι να φαντασιώνεσαι με ελευθερίες που δεν υπάρχουν!!!

Παρεπιπτόντως, ένας από τους στόχους του υφιστάμενου Ενιαίου Λυκείου είναι η ενίσχυση της αυτονομίας των μαθητών. Αν υποτεθεί ότι ο στόχος αυτός έχει προωθηθεί, δηλαδή το Λύκειο έχει επιτύχει, αυτό τώρα εκλαμβάνεται ως αποτυχία!!! Εκπαιδευτικό τρελλοκομείο η Κύπρος μας !!!

Ο Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου και οι "επιστημονικές του εκτιμήσεις"

Μερικοί πανεπιστημιακοί ανοίγουν το στόμα τους και κάμνουν εκτιμήσεις τόσο ατεκμηριώτες ώστε να διερωτάσαι: έχουν τόση αυτοπεποίθηση που δε φοβούναι καθόλου μήπως εκτεθούν;

Τι μας είπε ο Αντιπρύτανης κ. Χριστοφίδης;

Με αφορμή το γεγονός ότι οι νέοι φοιτητές εισάγονται στο πανεπιστήμιο Κύπρου με χαμηλές βαθμολογίες, κατέληξε σε μια σειρά από συμπεράσματα. Ποια;

«Οι χαμηλές βαθμολογίες αποδεικνύουν την κατάρρευση του δημόσιου σχολείου».

Οι χαμηλές βαθμολογίες δεν αποδεικνύουν κάτι τέτοιο. Το μόνο συμπέρασμα που μπορείς να καταλήξεις είναι πως οι μαθητές δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στις συγκεκριμένες απαιτήσεις των εξετάσεων. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί.

Όμως από κοινωνική σκοπιά η λεγόμενη «πτώση του επιπέδου» δεν είναι η πρώτη φορά που προβάλλεται. Προβλήθηκε ως επιχείρημα και με τη μαζικοποίηση του γυμνασίου, του λυκείου αργότερα. Κανένας όμως δεν υποστήριξε ότι η πτώση του επιπέδου στο γυμνάσιο αποδεικνύει την κατάρρευση του δημοτικού σχολείου!!!Έλεος κ. πανεπιστημιακέ!!! Δεν μπορείς να εκλαμβάνεις τη φοίτηση όλων των παιδιών στο πανεπιστήμιο ως κατάρρευση της προηγούμενης βαθμίδας της εκπαίδευσης!!!

Η πρόκληση είναι μεγάλη για το πανεπιστήμιο. Οι πανεπιστημιακοί όντας οι πλέον ειδικοί θα πρέπει σίγουρα να κατορθώσουν να ανεβάσουν στο επιθυμητό επίπεδο τους νέους φοιτητές, κάτι που δεν πέτυχε ίσως το λύκειο. Αυτή είναι η πρόσκληση.

Όμως οι προκλήσεις φαίνεται πως δεν αρέσουν στον κ. Χριστοφίδη. Γι αυτό ακολουθεί την πεπατημένη: «διοργάνωση ειδικών φροντιστηρίων από το ίδιο το πανεπιστήμιο»!!! Δηλαδή ακολουθούν οι πανεπιστημιακοί κατά γράμμα τη λογική των εκπαιδευτικών του λυκείου!!!

Φυσικά ο κ. Χριστοφίδης καλά κάνει να κατανοήσει τη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Η ζώνη αναταραχής του εκπαιδευτικού συστήματος δεν είναι πια το λύκειο αλλά το πανεπίστημιο. Η μαζικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα αναπαράγει στο παρόν στάδιο όσα παρατηρούσαμε προηγουμένως στο λύκειο. Το δε λύκειο όλο και περισσότερο θα αναπαράγει τη λογική του δημοτικού σχολείου.

Όμως ο κ. Χριστοφίδης υποστηρίζει ότι «το ίδρυμα επιθυμεί να διατηρήσει τα υψηλά του επίπεδα». Ναι, τα ίδια έλεγαν και οι εκπαιδευτικοί του λυκείου μετά τη μαζικοποίησή του!!! Να τεθουν φραγμοί ώστε να διατηρηθούν τα ψηλά επίπεδα!!! Και ευτυχώς δεν τα κατάφεραν και το λύκειο μαζικοποίηθηκε με τη φοίτηση σχεδόν όλων των νέων. Η αλήθεια είναι πως αν στο λύκειο είχαν τεθεί φραγμοί , σήμερα το πανεπίστημιο δε θα έιχε πρόβλημα «πτώσης του επιπέδου». Αλλά οι νέοι και η κοινωνία; Νομίζει ο κ. Χριστοφίδης ότι λειτουργεί σε ένα κοινωνικό κενό και ότι τα λεφτά που πιάνει τα στέλλουν εξωγήινοι;

Φυσικά θα διερωτηθεί κάποιος: αν κάθε φορά η αναταραχή του εκπαιδευτικού συστήματος μεταφέρεται μια βαθμίδα πιο πάνω και δεδομένου ότι δεν υπάρχει βαθμίδα πιο πάνω από το πανεπιστήμιο, τι θα γίνει;

Επί του παρόντος η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία προσπαθέι να κρατήσει εν ζωή τη σχέση εκπαίδευσης και κοινωνικής θέσης με την έμφαση σε μεταπτυχιακούς τίτλους και τη δια βίου εκπαίδευση.

Αυτή η λογική έχει νόημα φυσικά μόνο στην περίπτωση που υπάρχουν οι θέσεις για να αναγνωρίζονται κοινωνικά και οι εκπαιδευτικοί τίτλοι. Αν δεν υπάρχουν οι θέσεις εργασίας, τότε όλοι αυτοί οι τίτλοι θα είναι επιταγές χωρίς αντίκρυσμα.

Το σύστημα επί του παρόντος βολεύεται δεδομένης της επιδεινώσης της οικονομικής θέσης των πολιτών που λειτουργεί και ως φραγμός στη χρηματοδότηση τέτοιων επιλογών σε μαζικό επίπεδο. Επί του παρόντος λοιπόν η νέα λογική της ολιγαρχίας θα στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε διαφανή κοινωνικά κριτήρια. Έχει πολύ ενδιαφέρον από την άποψη ότι αυτό που αναπαράγεται σήμερα σε μεταπτυχιακό επίπεδο και σε μια πιο ώριμη ηλικία για τους νέους, αναπαραγόταν για χρόνια στις προηγούμενες βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Πώς θα αντιδράσουν οι νέοι; Δεν ξέρω αλλά η αντίδρασή τους θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την πορεία των κοινωνιών του αύριο.

Η αέναη προσπάθεια, το εκπαιδευτικό "πανηγύρι" και από χρόνου ή οι μονότονοι εξουσιαστικοί ήχοι

Κάθε χρόνο , τέτοια εποχή, το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού φροντίζει να διοχετεύσει στα ΜΜΕ και με αυτό τον τρόπο οι πολίτες να ενημερωθούν για τις κοπιαστικές καλοκαιρινές εργασίες των γραφειοκρατών.

Και πέρυσι και φέτος και πιθανόν και του χρόνου το ΥΠΠ εργάζεται πυρετωδώς πάνω σε τρεις πυλώνες – η λέξη πυλώνας προσδίδει σοβαρότητα στην προσπάθεια – για την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων.

Ποιοι είναι οι τρεις πυλώνες; Τους ήξερα και γω πριν τους ανακοινώσουν τα ΜΜΕ. Οι τρεις πυλώνες - μη συγχύζεστε, όχι της μάθησης ούτε της εκπαίδευσης – της εύρυθμης λειτουργία των σχολείων είναι:στελέχωση, βιβλία, κτιριακή υποδομή.

Και πρόπερσι και πέρυσι και φέτος τα ίδια λένε, τα αυτονόητα. Τα στοιχειώδη για να λειτουργήσει το υπαρκτό σχολείο: αίθουσες , καρέκλες, θρανία, πίνακες, εκπαιδευτικοί, διδακτικά μέσα. Τα ίδια και τα ίδια.

Φυσικά φέτος το ΥΠΠ φρόντισε να μας προδιαθέσει θετικά για το Σεπτέμβριο.Γιατί; Μας ενημέρωσε λοιπόν δια των ΜΜΕ για τη νέα μεγάλη κατάκτηση, πως «για πρώτη φορά εφαρμόστηκε η ηλεκτρονική παραγγελία των βιβλίων».Μπράβο τοΥΠΠ, κατόρθωμα!!!Αντί κόλλες χρησιμοποιούν Η.Υ. .Φυσικά το ΥΠΠ αν περίμενε ακόμα ένα χρόνο ίσως δε θα χρειαζόταν να το κάνει και να μπούμε απευθείας στα ηλεκρτρονικά βιβλία και όχι στην ηλεκτρονική παραγγελία έντυπων βιβλίων!!!

Η άλλη προοδευτική κατάκτηση στον τομέα της στελέχωσης είναι πως «για πρώτη φορά φέτος» και «μετά από συντονισμένες προσπάθειες» - είδετε δραματοποίηση – «η διαδικασία των αποσπάσεων ολοκληρώθηκε δύο μήνες νωρίτερα»!!! Τι μας λένε; Ότι ο Υπουργός ευθυνόταν μέχρι τώρα για την καθυστέρηση στη στελέχωση των σχολείων γιατί καθυστερούσε τις αποσπάσεις των «διαφανών και αντικειμενικών κριτηρίων»!!!

Και για όσους αντικρύζουν τα πράγματα επιφανειακά και δεν μπορούν να αντιληφθούν τη σοβαρότητα του έργου της στελέχωσης, υπάρχει και δημόσια επεξήγηση: «Φανταστείτε το παιγνίδι ντόμινο, όπου όλα τα κομμάτια πρέπει να τοποθετηθούν προσεχτικά και σωστά, καθώς το ένα επηρεάζει το άλλο. Κάπως έτσι κι ακόμα πιο πολύπλοκη είναι η στελέχωση»!!! Το ντόμινο είναι τα σχολεία και τα «κομμάτια» οι εκπαιδευτικοί που θα γεμίσουν «προσεχτικά» τα κενά!!! Πολύ προσεχτικά γιατί μια λάθος κίνηση μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ο «δικός μας» να βρεθεί κάπου αλλού με όλα τα αρνητικά συνεπακόλουθα για την παιδεία του τόπου!!! Περιπαίζετέ μας ή σοβαρομιλάτε;

Όπως και πριν 5 και 4 και 3 και 2 και 1 χρόνια προηγουμένως, το Σεπτέμβριο το ΥΠΠ θα μας πληροφορήσει μέσω των ΜΜΕ πως « φέτος τα πράγματα είναι καλύτερα από κάθε άλλη χρονιά». Και θα νιώθουν περήφανοι για το κατόρθωμά τους. Και θα πανηγυρίζουν όπως πανηγύριζααν κάποιοι άλλοι πριν 10 και 20 χρόνια για τα δικά τους κατορθώματα κάποιο περασμένο Σεπτέμβριο.

Το πρόβλημα είναι πως στο διάστημα των 20 χρόνων, με όλους τους πανηγυρισμούς της γραφειοκρατίας και της εξουσίας – πάντοτε καθηκόντως- δεν έγινε κατορθωτό να επιλυθεί οριστικά το πρόβλημα. Λες και το συντηρούν σκοπίμως ώστε να αποκτά ένα νόημα η άχαρη ζωή τους με τους συνεπακόλουθους πανηγυρισμούς τους και τις εκπνοές ανακούφισης που βγαίνουν από τα στήθια τους.

Λες και τα αυτονόητα της εκπαίδευσης, τα στοιχειώδη για τη λειτουργία των σχολείων, είναι το κύριο ζητούμενο. Σε αυτό το «σισύφειο» κλίμα είναι αδύνατο να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά και με τα ουσιώδη της εκπαίδευσης και ακόμα περισσότερο με τα ιδεώδη.

Αν ο εκπαιδευτικός κάθε καλοκαίρι αναμένει εναγωνίως σε ποιο σχολείο θα πάει, αν θα υπάρχουν βιβλία και αίθουσες διδασκαλίας, τότε μην περιμένετε καμία μεταρρύθμιση. Γιατί και οι εκπαιδευτικοί με τα αυτονόητα και τα στοιχειώδη ασχολούνται και θα ασχολούνται.

Σε ένα τέτοιο γενικευμένο κλίμα αποβλάκωσης σε λίγο θα πανηγυρίζουμε όλοι μας – Υπουργείο, επιθεωρητές, εκπαιδευτικοί – ενωμένοι για τις στοιχειώδεις κατακτήσεις μας.

Σε τέτοια περίπτωση το μόνο πρόβλημα είναι αν θα υπάρχουν μαθητές στα σχολεία, ώστε και εκείνοι να συμμετέχουν στο εκπαιδευτικό "πανηγύρι"!!!

Απορία αφελούς: "γιατί κάποιοι καταράζονται τον εθνικισμό και όχι τον κρατισμό";

Διαβάζω και ακούω συχνά αναθεματισμούς για τον εθνικισμό. Προσπαθώ να κατανοήσω το σκεπτικό όσων έχουν ως προμετωπίδα την αποκήρυξή του. Δυσκολεύομαι. Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί κάποιοι αποκηρύττουν τον εθνικισμό και όχι τον κρατισμό. Ποια είναι δηλαδή η λογική της επιλογής τους.
Ποιοι αποφάσισαν ή επέλεξαν ότι το πρέπον και το ορθό είναι το ανάθεμα του εθνικισμού ή του σοβινισμού και όχι το ανάθεμα του κρατισμού ή του δεσποτισμού;
Αν το κυρίαρχο μόρφωμα των νεότερων χρόνων είναι το κράτος-έθνος, γιατί σε αυτή την περίοδο της μετάβασης ενοχοποιείται το έθνος και όχι το κράτος; Αυτή είναι η απορία μου.
Γιατί δηλαδή έχουμε νεολαία ενάντια στον εθνικισμό και δεν έχουμε νεολαία ενάντια στον κρατισμό; Γιατί έχουμε αντι-εθνικιστικές εξαρσεις και δεν έχουμε αντι-κρατικές εξάρσεις; Στο κάτω – κάτω της γραφής δεν είναι το κράτος που εξέφραζε το έθνος και το εθνικό συμφέρον; Και ο κάθε αντι-εθνικιστής δεν θα έπρεπε λογικά να καταράζεται και το κράτος τουλάχιστον μαζί με το έθνος;
Πόσες και πόσες απορίες...

Το κοινοβούλιο δε βουλεύεται αλλά βολεύεται ή ο θυμός ως αυτο-εξαπάτηση

Η Βουλή ενέκρινε χθές, 2/7/2009, τους κανονισμούς που κατέθεσε η κυβέρνηση για την εισαγωγή φοιτητών στο Πανεπίστήμιο με κριτήριο τα διεθνή προσόντα (αναστολή για ένα χρόνο).
Η Βουλή στις 14/5/2009 αρνήθηκε καν να συζητήσει τους εν λόγω κανονισμούς.Γιατί;
Πώς στις 14/5/2009 η Βουλή έκρινε ότι δεν εξυπηρετεί το κοινωνικό συμφέρον η ψήφιση των κανονισμών και ενάμισυ μήνα μετά ψηφίζει εσπευσμένα τους κανονισμούς; Έχει αλλάξει κάτι από τότε;
Και δε φτάνει που δεν ξέρουν τι κάνουν οι κύριοι βουλευτές, ψάχνουν και εξιλαστήρια θύματα. Έτσι στη χθεσινή συνεδρία της βουλής εξαπέλυσαν μύδρους κατά του πανεπιστημίου γιατί προχώρησε νόμιμα στην αποδοχή αιτήσεων υποψηφίων φοιτητών. Δηλαδή οι κύριοι βουλευτές αντί να κατηγορούν τους εαυτούς τους για την ολιγωρία που επέδειξαν με τη μη ψήφιση των κανονισμών στις 14/5/2009, ψάχνουν να ενοχοποιήσουν άλλους. Καλά, οι βουλευτές δεν είχαν αντιληφθεί στις 14/5/2009 ότι με τη μη ψήφιση των κανονισμών από τη βουλή, έδιναν πράσινο φως στο Πανεπίστημιο να προχωρήσει; Αν δεν το είχαν καταλάβει, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα νοημοσύνης και αυτό είναι πιο ανησυχητικό.
Δυστυχώς η βουλή από τόπος διαβούλευσης των αντιπροσώπων του λαού αναφορικά με το κοινό συμφέρον, έχει μετατραπεί σε τόπο συνάντησης κομμάτων,κομματαρχών και φερεφώνων που προωθούν προσωπικά και κομματικά συμφέροντα. Η Βουλή είναι ο χώρος προσωπικού και κομματικού βολέματος.
Σε αυτά τα πλαίσια το παρασκήνιο και οι μεθοδεύσεις γόνονται μια καθημερινή πρακτική που υποσκάπτει το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Οι κύριοι φορείς ανομίας στον τόπο είναι πια οι πολιτικοί και τα κόμματα. Ο κατήφορός τους δεν έχει τέλος. Η ανευθύνοτητά τους στο θέμα της ψήφισης των κανονισμών για εισαγωγή φοιτητών στο Πανεπίστημιο Κύπρου το αποδεικνύει. Και τείνουν να μετατρέψουν τον τόπο σε ένα απέραντο τρελλοκομείο. Το πολιτικό ζήτημα είναι να τους αφήσουμε μέσα σε αυτό μόνους τους.

Η σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κύπρου και το κατεστημένο

Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου ήταν θέσεις που προβλήθηκαν στα ΜΜΕ και στα ιστολόγια , όπου ερμηνεύεται η σύγκρουση αναφορικά με την εισαγωγή φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου με διεθνή προσόντα (GCE) είτε ως αντιπαράθεση Πανεπιστημίου Κύπρου με την ΟΕΛΜΕΚ είτε Πανεπιτημίου Κύπρου με τα κόμματα. Αυτή τη λογική διέπει και ένα κείμενο του Λ. Χαραλάμπους στην εφ. ΠΟΛΙΤΗΣ στις 28/6/2009. Γράφει:
«Αξίζουν συγχαρητήρια στη Σύγκλητο, που με την απόφαση της περασμένης Τετάρτης έδωσε στα κόμματα και τους διάφορους πολιτικάντηδές μας το μάθημα που τους άξιζε».
Έτσι είναι τα πράγματα;
1.Με τη θέση του Πανεπιστημίου για εισαγωγή φοιτητών με GCE συμφώνησαν το ΑΚΕΛ , το ΔΗΣΥ και η κυβέρνηση. Η διαφορά τους –πραγματική ή φανταστική -δεν ήταν επί της ουσίας αλλά επί της διαδιακασίας. Από τη μια η Σύγκλητος ήθελε εισαγωγή «εδώ και τώρα» , ενώ τα κόμματα ήθελαν μια μεθόδευση σε βάθος χρόνου ώστε να καταλαγιάσουν οι εσωτερικές αντιδράσεις που αντιμετώπιζαν. Η απόφαση λοιπόν της Συγκλήτου δεν «έδωσε κανένα μάθημα στα κόμματα» γιατί έχουν κοινές θέσεις και στοχεύσεις.
Αντίθετα, με τις μεθοδεύσεις των κομμάτων και της Συγκλήτου αυτός που παίρνει ένα μάθημα είναι η ΟΕΛΜΕΚ. Γιατί ουσιαστικά όλες οι μεθοδεύσεις στοχεύουν στο τέλος να παρακάμψουν τις ενστάσεις της.
2.Ολόκληρο το πανεπιστημιακό σύστημα είναι με τέτοιο τρόπο δομημένο ώστε οι φορείς του αλλά και η λειτουργία του να εξαρτημένες από το κόμμα ή τη συναλλαγή με το κόμμα: διοίκηση, συλλογικά όργανα, εκλογές καθηγητών, φοιτητικές οργανώσεις. Το πανεπιστήμιο λοιπόν λειτουργεί ως μηχανισμός χειραγώγησης των πολιτών και προαγωγής του κομματικού συμφέροντος. Και είναι αστείο κάποιος να φαντάζεται ότι΄"έδωσε μάθημα στα κόμματα".
3.Το Πανεπιστήμιο από τη στιγμή που δεν προωθεί το κοινωνικό συμφέρον είναι φυσικό να γίνεται έρμαιο αλλότριων συμφερόντων. Σε αυτά τα πλαίσια οι καθηγητές εντάσσονται σε ομάδες και ομαδούλες για να προωθήσουν ίδια ή φίλια ή κομματικά συμφέροντα ή και ιδεολογικές στοχεύσεις. Και είναι αστείο να υποστηρίζει κάποιος ότι αυτοί που ιδοποιούνται το πανεπιστήμιο, θα στραφούν εναντίον του συστήματος που τους συντηρεί!!!
Το Πανεπίστημιο Κύπρου λοιπόν δεν ήλθε σε ρήξη με τα κόμματα. Το αντίθετο, είναι κομματικό φερέφωνο και τις κομματικές στοχεύσεις προωθεί. Έχει πια ωριμάσει και η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία μπορεί να το εμπιστευθεί ώστε να καταστεί συν-ιδιοκτήτης της κοινωνίας.
Όσοι λοιπόν βλέπουν στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ένα φορέα που έρχεται σε σύγκρουση με το κατεστήμενο είναι αφελείς. Γιατί δίπλα στο πολιτικό και οικονομικό κατεστήμενο υπάρχει και το πνευματικό κατεστήμενο του Πανεπιστημίου, του οποίου ο ρόλος είναι συμπληρωματικός και υποβοηθητικός της πολιτικής και οικονομικής τάξης στην προσπάθεια για χειραγώγηση της κοινωνίας.
Γι αυτό και στο θέμα των GCE οι πανεπιστημιακοί δεν προέβαλαν προς την κοινωνία το επιχείρημα και τον ορθό λόγο, όπως θα άρμοζε σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, αλλά συμπεριφέρθηκαν ως πολιτικάντηδες, ως γνήσια τέκνα των κομματικών τους προϊσταμένων.
Οι προσεγγίσεις λοιπόν του κ. Γ. Χαραλάμπους δεν εδράζονται σε κάποια προσέγγιση της πραγματικότητας, αλλά αναπαράγουν με τον πιο αυθεντικό τρόπο αυτό το οποίο κατηγορεί, δηλαδή το κομματικό συμφέρον και τους πολιτικάντηδες. Είναι μια σύνηθης ολιγαρχική μέθοδος. Μια μέθοδος εξαπάτησης και υποταγής της κοινωνίας σε αυτούς οι οποίοι την εκμεταλλεύονται ξεδιάντροπα.

GCE: Παίζω, δεν παίζω και πάλι από την αρχή ή όχι άλλη μεταρρύθμιση

Το Υπουργικό Συμβούλιο στις 13/5/2009 δεν ενέκρινε τα συμφωνηθένα στο Συμβούλιο Παιδείας από ΔΗΣΥ,ΑΚΕΛ, Πανεπιστήμιο Κύπρου για εισαγωγή φοιτητών με «διεθνή προσόντα» με ποσοστό 3%.
Η Βουλή στις 14/5/2009 δεν ενέκρινε τους κανονισμούς που κατατέθηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο με αποτέλεσμα το Πανεπιστήμιο να μπορεί να εισάξει φοιτητές με «διεθνή προσόντα».
Η ΟΕΛΜΕΚ πανηγύριζε με την απόφαση και ανέστειλε τα απεργιακά της μέτρα.

Η σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κύπρου αποφασίζει στις 24/6/2009 να δεχθεί φοιτητές με «διεθνή προσόντα». Ο χρόνος της απόφασης είναι «εκ του πονηρού», αφού δεν υπάρχει πια η απειλή της ΟΕΛΜΕΚ για λήψη μέτρων στις παγκύπριες εξετάσεις.
Η Βουλή διαμαρτύρεται για την απόφαση, αν κα η μη ψηφίση των κανονισμών από μέρους της παρείχε το δικαίωμα στο Πανεπιστήμιο να αποφασίσει!!!
Η ΟΕΛΜΕΚ. που πανηγύριζε πριν ένα μήνα για τη μη ψήφιση των κανονισμών, ζητά με νέα απόφασή της να ψηφιστούν οι κανονισμοί εδώ και τώρα!!!
Ο Υπουργός Παιδείας ζει στον κόσμο του. Η νέα προσέγγισή του είναι πως αποτελεί δέσμευση της προηγούμενης κυβέρνησης η ποσόστωση που προτείνει!!!
Όλος αυτός ο συρφετός χειρίζεται τα θέματα της εκπαίδευσης για προαγωγή του κοινωνικού συμφέροντος.
Η πραγματικότητα είναι πως δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Για 16 μήνες ταλαιπωρούν την κοινωνία με ένα θέμα για το οποίο δεν μπορούν να δώσουν λύση και την αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης. Με μεθοδεύσεις, παρασκήνια και συναλλαγές θα επιλύσουν – έτσι νομίζουν - τα εκπαιδευτικά προβλήματα.
Η μόνη ελπίδα για τη δημόσια εκπαίδευση – αν υπάρχει – είναι από τούδε και στο εξής όλοι αυτοί οι ειδήμονες να μην ασχοληθούν ξανά με αυτή. Διαφορετικά δε θα αφήσουν τίποτε όρθιο.

Νέο σχέδιο αξιολόγησης: η εσωτερική αξιολόγηση ή η αναπτυξιακή σημασία της βλακείας

Ένας από τους στόχους του νέου σχεδίου είναι και η « ανάπτυξη ενός συστήματος εσωτερικής αξιολόγησης του έργου της σχολικής μονάδας».
Εκτός από τη εξωτερική αξιολόγηση με το λεγόμενο επιθεωρητισμό προς «γνώσιν, υποταγήν και συμμόρφωσιν» των εκπαιδευτικών στις άνωθεν εντολές, εισάγεται και η εσωτερική αξιολόγηση, δηλαδή τα ίδια τα μέλη της σχολικής κοινότητας να θέτουν στόχους, να αναλαμβάνουν δράση και να τους αξιολογούν.
Η εσωτερική αξιολόγηση, τώρα που ο κόσμος αλλάζει, είναι απαραίτητη στο σύστημα και στους διαχειριστές του. Όσο ο κόσμος ήταν ακίνητος τα πράγματα ήταν εύκολα: έλεγχος και υποταγή των κάτω από τους πάνω. Σε συνθήκες μετάβασης όμως οι φορείς της εξουσίας ούτε γνωρίζουν ούτε μπορούν να κινήσουν το σύστημα γιατί είναι μαθημένοι αλλιώς αλλά και γιατί η πορεία προς το μέλλον είναι αβέβαιη.
Έτσι απευθύνονται στους εκπαιδευτικούς και στις σχολικές μονάδες να κινήσουν το σύστημα, αφού οι ίδιοι αδυνατούν.
Έτσι τις τελευταίες δεκαετίες διεθνώς έγινε της μόδας η εσωτερική αξιολόγηση. Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να αναλάβουν την ευθύνη βελτίωσης της εκπαίδευσης.
Η εσωτερική αξιολόγηση λειτουργεί ως σωσίβιο για τους φορείς της εξουσίας. Απονοεχοποιεί την ίδια και ενοχοποιεί τους εκπαιδευτικούς σε επίπεδο πολιτικών προθέσεων.
Τα πράγματα όμως δε λειτουργούν πάντοτε σύμφωνα με τις προθέσεις γιατί ανακύπτουν και πραγματικά προβλήματα.
1.Απαιτείται η μεταφορά αρμοδιοτήτων στα σχολεία για να λειτουργήσει.
2. Απαιτείται η μεταφορά πόρων.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Μια εξουσία σε ένα συγκεντρωτικό σύστημα συνηθισμένη να ελέγχει τα πάντα και οι πάντες να εκτελούν τις άνωθεν εντολές, πώς θα αποδεχθεί τη μεταβίβαση εξουσίας στους κάτω;
Το πιο πιθανό είναι πως δε θα αποδεχθεί να απωλέσει τον έλεγχο του συστήματος. Έτσι το σύνηθες είναι να κληθούν τα σχολεία να εφαρμόσουν την εσωτερική αξιολόγηση σε θέματα υποτυπώδη τα οποία δε ρυθμίζει η κεντρική εξουσία.
Έτσι ο προγραμματισμός και η αξιολόγηση αποκτούν εικονικό χαρακτήρα και όχι ουσιαστικό για τη βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Όμως και έτσι, η κεντρική εξουσία πάλι ανησυχεί.
Αν εισαχθούν πρακτικές επικίνδυνες για το σύστημα ή αναληφθούν σημαντικές πρωτοβουλίες που δεν είχαν προβλεφθεί;
Γι αυτό κατά κανόνα οι φορείς της εξουσίας επιλέγουν το διοικητικό/ιεραρχικό μοντέλο εσωτερικής αξιολόγησης. Δηλαδή ο προγραμματισμός του έργου και η εσωτερική αξιολόγηση της σχολικής μονάδας ανατίθεται στα διοικητικά στελέχη της ιεραρχίας (διευθυντές, βοηθοί διευθυντές ) οι οποίοι λειτουργούν ως εντολοδόχοι της κεντρικής εξουσίας.
Δεν προωθούν το δημοκρατικό μοντέλο, δηλαδή όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας στη βάση της ισοτιμίας συναποφασίζουν για το τι και το πώς και το ποιος του έργου που θα επιτελεστεί. Αυτές τις δημοκρατικές προσεγγίσεις τις απεχθάνεται η εξουσία, έστω και αν τα περιθωρία δράσης των κάτω είναι περιρισμένα.
Το ολιγαρχικό και το δημοκρατικό μοντέλο εσωτερικής αξιολόγησης είναι αυτά που προβάλλονται διεθνώς.
Στην Κύπρο με την ευφάνταστη πρόταση του Υπουργείου εισάγεται ένα νέο μοντέλο. Η πρόταση μπορεί να συνοψιστεί στο εξής: λεκτικά εισάγεται η εσωτερική αξιολόγηση αλλά στην πράξη θα καθορίζεται από εξωτερικούς παράγοντες. Δηλαδή θα είναι εξωτερικοεσωτερική αξιολόγηση!!!
Αυτό, το πλέον συντηρητικό και αντιδραστικο μοντέλο , στηρίζεται σε «προοδευτικές αρχές»: «οι εμπλεκόμενοι αναπτύσσουν μια αίσθηση ιδιοκτησίας, η οποία συμβάλλει τα μέγιστα στη διατήρηση της εμπιστοσύνης και του αμοιβαίου σεβασμού για το τελικό προϊόν και δημιουργεί την υποχρέωση για την επιτυχία του νέου συστήματος αξιολόγησης».
Σκοπός τους είναι οι εκπαιδευτικοί να αναπτύξουν αίσθηση ιδιοκτησίας για το σύστημα και να το εμπιστευθούν!!! Άλλος θα είναι ο ιδιοκτήτης και θα απολαμβάνει τα οφέλη και άλλος θα έχει την αίσθηση της ιδιοκτησίας και θα αυτο-ηδονίζεται από υποχρέωση!!!
Το πρόβλημα λοιπόν-κατά το Υπουργείο Παιδείας - δεν είναι εκπαιδευτικό αλλά ψυχολογικό!!! Η αποθέωση της ολιγαρχικής σκέψης από ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι και «προοδευτικοί» και «δημοκρατικοί»!!!Φυσικά είναι ψευδεπίγραφοι.
Και για την εσωτερική αξιολόγηση , που δεν είναι εσωτερική, θα επανέλθω. Στόχος μου είναι να τρελλαθούμε εντελώς με τα καμώματα των ανίδεων «ειδικών»!!!

Το φιλοσοφικό υπόβαθρο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και ο κ. Καζαμίας

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 15/6/2009 ο Πρόεδρος της επιτροπής για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Α. Καζαμίας αναφέρεται και στο θέμα του φιλοσοφικού υπόβαθρου της μεταρρύθμισης. Αναφέρει: «Μια επιτυχημένη μεταρρύθμιση πρέπει να έχει ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο.Παρατηρώ ότι η μεταρρύθμιση η σημερινή δεν έχει ένα συγκροτημένο φιλοσοφικό υπόβαθρο.Κάποιες από τις αποφάσεις που λαμβάνονται ή τα μέτρα που προωθούνται, μας παραπέμπουν σε νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που είναι αντιδημοκρατικές και δεν συνάδουν με την ανθρώπινη παιδεία. Όπως για παράδειγμα η επιχειρηματικότητα στα σχολεία, τα GCE, οι δείκτες ικανότητες, το σχέδιο αξιολόγησης».

Από τη συγκεκριμένη αναφορά του κ. Καζαμία τίθενται δύο ζητήματα:
1.Η απουσία συγκροτημένου φιλοσοφικού υπόβαθρου
Δεν έπρεπε να προκαλεί έκπληξη ΤΩΡΑ στον κ. Καζαμία η απουσία μιας συγκεκριμένης φιλοσοφίας στην επιχειρούμενη μεταρρύθμιση. Γιατί η φιλοσοφία της μεταρρύθμισης ουδέποτε συζητήθηκε.
Είναι γεγονός ότι από την έκθεση των επτά ακαδημαϊκών, το πιο ενδιαφέρον μέρος είναι το φιλοσοφικό υπόβαθρο. Όχι γιατί κάποιος θα πρέπει να συμφωνεί με αυτό. Αλλά γιατί για πρώτη φορά έμπαινε δημόσια το θέμα της υιοθέτησης μιας φιλοσοφίας στη μεταρρύθμιση και προβάλλονταν συγκεκριμένα επιχειρήματα για την υποστήριξή της. Από το 2004 αγνοήθηκε η φιλοσοφία της μεταρρύθμισης, δεν είναι σήμερα που αγνοείται.
Και γιατί αγνοήθηκε; Γιατί υπήρξαν διαφωνίες για τη φιλοσοφία.Λες και αυτό δεν είναι αυτονόητο. Και αντί να ανοίξει ένας διάλογος , ώστε να αποσαφηνιστεί η φιλοσοφία, τα κόμματα αποφάσισαν να μη γίνει διάλογος, για να μην τσακώνονται και να ασχοληθούν μόνο με τα πρακτικά μέτρα!!!
Έτσι ουσιαστικά αποφασίστηκε να αρχίσει η μεταρρύθμιση χωρίς κανένας να γνωρίζει πού βαδίζουμε και ακολουθώντας το δόγμα «βλέποντας και κάνοντας».
Επομένως η τωρινή διαπίστωση του κ. Καζαμία δε λέει κάτι.Όμως δημοσιοποιείται. Αυτό μας εισάγει και στο δεύτερο ζήτημα.
2.Η αργοπορημένη αποστασιοποίηση του κ. Καζαμία
Όταν ο κ. Καζαμίας αποφάσιζε να διαθέσει τη γνώση του στους φορείς της εξουσίας, θα έπρεπε να έχει και τη γνώση της απόφασής του. Ότι δηλαδή θα το χρησιμοποιούσε η εξουσία για να προωθήσει τους δικούς της στόχους. Γιατί είναι γνωστό ότι η εξουσία εκτός από πομπώδεις διακηρύξεις, έχει και πολύ συγκεκριμένες πρακτικές ανάγκες , τις οποίες αναγκαστικά θα κληθεί να υπηρετήσει η μεταρρύθμιση.
Όταν λοιπόν ο κ. Καζαμίας αποφάσιζε να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία της εξουσίας , έκανε μια επιλογή. Τώρα λοιπόν, με την άσκηση κριτικής, ουσιαστικά επιχειρεί να κρατήσει αποστάσεις από τη επιχειρούμενη μεταρρύθμιση. Αφού προσέφερε σωσίβιο στην εξουσία -αντί να επιλέξει να αντιπαραταχθεί μαζί της ταυτιζόμενος με το λαό -τώρα κλαψουρίζει σαν ένα μικρό παιδί που το ξεγέλασαν. Το κόστος του ξεγελάσματος όμως θα το πληρώσει ο λαός και με την συνενοχή του κ. Καζαμία.
Κοντολογής, ο κ. Καζαμίας προσέφερε μια μεγάλη εξυπηρέτηση στα κόμματα. Έχοντας γνώση των επιλογών του, τώρα είναι καλύτερα να σιωπήσει. Γιατί με την άσκηση κριτικής εκτίθεται πιο πολύ. Αρκετή ζημιά ήδη έχει κάνει στη εκπαίδευση θέτοντας τις υπηρεσίες του στη διάθεση των φορέων της εξουσίας.
Και, τέλος πάντων, αν νιώθει την ανάγκη οπωσδήποτε να ασκήσει κριτική, ας αρχίσει πρώτα από τον εαυτό του.

Οι νέοι, η αποχή και η εφευρετικότητα των κομμάτων ή για τη συντήρηση και την πρόοδο

Από το 2006 τα κόμματα άρχισαν να ανησυχούν για την αποστασιοποίηση των πολιτών και ειδικότερα των νέων από τα κόμματα και τις λεγόμενες εκλογές.
Στα πλαίσια της ανησυχίας τους και του προβληματισμού τους προσπαθούν να εφεύρουν θεραπείες.
-Τη μια βάζουν τον έφορο εκλογών να εκφοβίζει τους πολίτες για τις συνέπειες του νόμου , αν δεν ψηφίσουν(δημοτικές εκλογές Δεκεμβρίου 2007). Δηλαδή χρησιμοποιούν έναν διοικητικό υπάλληλο για εκφοβισμό «δημοκρατικό» των πολιτών.Ή το βάζουν να λειτουργεί ως «πατριάρχης», όπως πρόσφατα ,κατά την υποβολή των υποψηφιότητων των ευρωβουλευτών, όταν με πατερναλιστικό ύφος υπενθύμιζε στους πολίτες την υποχρέωσή τους να ψηφίσουν!!! Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του πολίτη από την υποχρέωση του πολίτη.
-Την άλλη σκέφτονται τη λήψη νομοθετικών μέτρων για αντιμετώπιση του προβλήματος.Η κυρίαρχη ιδέα τους είναι να διατηρηθεί η υποχρεωτικότητα της ψήφου, αλλά να μη συνιστά ποινικό αδίκημα. Το μυαλό τους επικεντρώνεται πάλι στον εκφοβισμό της υποχεωτικότητας για να κρατήσουν τα προβατα στο μαντρί.

- Την παράλλη διερευνούν το θέμα παράτυπα και με δαπάνες του λαού, ίσως βρουν κάποια άκρη. Η Υπηρεσία εκλογών από τις 55.109 πολίτες που δεν ψήφισαν στις βουλευτικές εκλογές του Μαίου 2006 , απέστειλε κατάλογο στην αστυνομία με 17000 ονόματα ηλικίας 18-21 χρονών!!! Ποιος έδωσε τέτοιο δικαίωμα στην Υπηρεσία Εκλογών;

-Αφού είδαν και αποείδαν τα κόμματα και γιατριά δε βρίσκουν, στις τωρινές ευρωεκλογές γέμισαν τα ψηφοδέλτιά τους με νέους, ώστε να λειτουργήσουν ως κράχτες ανάμεσα στη νεολαία και να κατορθώσουν να περιχαρακώσουν την εκλογική τους πελατεία. Νέοι που αναπαράγουν με νεανικά χείλη τις γεροντικές ιδέες των κομμάτων τους. Όπως τους κλωνοποιημένους, αναμασούν τα τυποποιημένα λόγια που τους έμαθαν και παριστάνουν τους νέους και τους υποψηφίους ευρωβουλευτές!!!

Τα κόμματα λοιπόν εξαντλούν όλα τα «τεχνικά μέσα» για να προσελκύσουν τη νέα γενιά στο κομματικό μαντρί. Χρησιμοποιούν όλα τα μέσα εκτός από τη λογική, γιατί αυτή είναι επικίνδυνη.Και η λογική απαιτεί απάντηση πρωταρχικά στο ερώτημα:γιατί οι νέοι αποστασιοποιούνται όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτό που τα κόμματα ονομάζουν πολιτική; Γιατί πολλοί νέοι αρνούνται να εγγραφούν καν στους εκλογικούς καταλόγους, είναι ιδιαίτερα διστακτικοί να ψηφίσουν και δεν ακολουθούν – με εξαίρεση μια μειονότητα- τη στάση των παλαιότερων γενεών;

Οι σημερινοί νέοι λοιπόν είναι μια άλλη γενιά. Είναι η γενιά της «τεχνολογικής εποχής» που βιώνει το θάνατο της «βιομηχανικής εποχής». Είναι η γενιά της μετάβασης που βιώνει τη συνεπακόλουθη αβεβαιότητα. Αυτή η νέα γενιά , όπως είναι φυσικό, αναστοχάζεται με βάση τη βιούμενη πραγματικότητα και προσπαθεί, έναντια στις συντηρητικές αντιδράσεις της απερχόμενης «βιομηχανικής» γενιάς, να κατανοήσει ένα καινούριο περιβάλλον με νέες αξίες και άλλες νοοτροπίες.
Οι νέοι είναι οι μόνοι που βιώνουν τις συσσωρευμένες κοσμογονικές αλλαγές, αντίθετα με τις απερχόμενες γενιές που αγωνιούν να διαφυλάξουν τα κεκτημένα τους σε ένα κόσμο που αλλάζει.
Αυτός ο νέος άνθρωπος σε μια διαδικασία αναζήτησης αποστασιοποιείται από την παραδοσιακή αντίληψη περί πολιτικής. Δεν είναι, όπως διατυμπανίζουν οι κομματικοί κράχτες, αδιάφορος ή α-πολιτικός. Διαθέτουν μια διαφορετική πολιτική ατομικότητα με μια διαφορετική αυτοσυνειδησία που δεν τους επιτρέπει να ταυτιστούν με πράγματα που διαφωνούν, δηλαδή να ταυτίσουν τις πράξεις και τις επιλογές τους με φαινόμενα που απορρίπτουν. Γι αυτό και η ιδιώτευση των νέων είναι στην πράξη αντίσταση σε έναν «νοσηρό κόσμο».
Οι νέοι σήμερα είναι πιο ελεύθεροι από ποτέ. Με τη βιούμενη ελευθερία τους προχωρούν σε ένα αναστοχασμό του πολιτικού φαινομένου.Το παλιό δεν τους εκφράζει. Αλλά και δεν έχουν μορφοποιήσει τις διεκδικήσεις τους. Γι αυτό και η αποστασιοποίηση των νέων είναι μια βαθιά πολιτική πράξη και ελπιδοφόρα. Είναι η πρόοδος ενάντια στη συντήρηση, όπως εκφράζεται από την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία της «βιομηχανικής εποχής».
Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία λοιπόν θεωρεί επικίνδυνους τους νέους γιατί δεν εντάσσονται ομαλά στο σύστημά τους. Αντί τα κόμματα να θεωρήσουν ως μια ελπίδα για το μέλλον τη διαφορετική στάση τους, την εκλαμβάνουν οι «αφέντες» ως εχθρική ενέργεια και προσπαθούν απεγνωσμένα να τους καθυποτάξουν. Προσπαθούν απεγνωσμένα να διαιωνίσουν την προβατοποίηση των άνθρωπων.
Ο καθένας λοιπόν διαλέγει στρατόπεδο: με το αύριο ή με το χθες; Με τη συντήρηση ή με την πρόοδο; Με τους αφέντες και τους υποτακτικούς ή με τους διεκδικητές ελευθερίας;

Από το σουλτανικό φόρο στον κομματικό φόρο ή για το κράτος κατοχής της κοινωνίας ή "κατακτημένοι, ψηφίστε τους"

Τα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας στην Κύπρο οι υπήκοοι πλήρωναν μαζί με άλλους φόρους τον κεφαλικό φόρο στο σουλτάνο.Αυτός κατείχε την κεντρική εξουσία και κατείχε και την κοινωνία. Και οι υπήκοοι πλήρωναν τον αφέντη που τους έκανε το χατήρι να τους κατέχει και να τους κυβερνά
Τα χρόνια της αγγλικής κυριαρχίας στην Κύπρο πλήρωναν μαζί με άλλους φόρους και τον αυτοκρατορικό φόρο. Η Αυτού Μεγαλειότης κατείχε την κεντρική εξουσία και κατείχε και την κοινωνία.Και οι υπήκοοι πλήρωναν τον αφέντη που τους έκανε το χατήρι να τους κατέχει και να τους κυβερνά.
Με την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας οι κρατούντες φρόντιζαν να τα παίρνουν από το δημόσιο ταμείο με πολλούς τρόπους. Από το 2006 ουσιαστικά επεβλήθηκε στην Κύπρο ο κομματικός φόρος. Τα κόμματα πια κατέχουν την κεντρική εξουσία και κατέχουν την κοινωνία.Και οι υπήκοοι πληρώνουν τους αφέντες τους που τους κάνουν το χατήρι να τους κατέχουν και να τους κυβερνούν.

Ο κομματικός φόρος είναι συνέχεια του σουλτανικού και του αυτοκρατορικού φόρου. Είναι ο φόρος της υποτελούς κοινωνίας προς τους αφέντες. Και περιλαμβάνει την ετήσια χορηγία και τη χορηγία για τις εκλογικές αναμετρήσεις.
Για τις βουλευτικές εκλογές του 2006 εισέπραξαν ένα εκ. λίρες. Για τις προεδρικές του 2008 εισέπραξαν ενάμισυ εκ. λίρες. Τώρα υπάρχει μια σύγχυση.Λένε για ένα ποσό γύρω στο ένα εκ. ευρώ. Είναι βλέπετε και η οικονομική κρίση.
Ο πολίτης λοιπόν πληρώνει τα κόμματα για τα έξοδα εκλογής των υποψηφίων τους. Και αυτοί τα διοχετεύουν στους διαφημιστές, τους δημοσκόπους και τα ΜΜΕ. Και γιατί ο πολίτης να πληρώνει;
Η απάντηση είναι αφοπλιστική: είναι όλα τα κόμματα και οι υποψήφιοι πάμφτωχοι και πρέπει να τουςενισχύει ο πλούσιος λαός!!!Και να πληρώνει ο πολίτης τις διαφημίσεις του κάθε κομματάρχη και να γράφει ανοησίες μέσα στις εφημερίδες, ενώ ο ίδιος επέλεξε να είναι υποψήφιος. Ή εκείνος αποφάσισε να είναι υποψήφιος και οι πολίτες πληρώνουν τα έξοδα υποψηφιότητας!!!
Και αυτοί που τα παίρνουν –τα κόμματα και τα ΜΜΕ –προσπαθούν απεγνωσμένα να πείσουν τους πολίτες να τους ψηφίσουν, ώστε να συνεχίσουν να κατέχουν την κοινωνία και να συνεχίσουν να την αφαιμάσσουν!!!

Στην πορεία του χρόνου το κράτος κατοχής της κοινωνίας εξακολουθεί να υπάρχει. Και η κοινωνία σε κάθε κράτος κατοχής υποχρεώνεται να υποτάσσεται στους κρατούντες , να τους συντηρεί και να τους αποδίδει και το πλεόνασμα των κόπων της.
Φυσικά δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικοί. Ο σουλτανικός φόρος κατοχής αφορούσε ένα δεσποτικό καθεστώς, ο αυτοκρατορικός φόρος κατοχής αφορούσε ένα ημι-δεσποτικό σύστημα και ο κομματικός φόρος κατοχής αφορά ένα φιλελεύθερο καθεστώς. Αυτό να λέγεται.
Το γεγονός ότι οι αλλοεθνείς κατακτητές έγιναν ομοεθνείς, είναι μια λεπτομέρεια από πολιτική άποψη. Η ουσία είναι η διαιώνιση της κατοχής της κοινωνίας.
Ψηφίστε λοιπόν τους κατακτητές σας με τη χρήση του «δημοκρατικού σας δικαιώματος»!!!

Νέο σχέδιο αξιολόγησης: οι αναλλοίωτες αρχές της ολιγαρχικής σκέψης (1 )

Κατέθεσε λοιπόν το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού στις 28/4/2009 νέα πρόταση για την αξιολόγηση με τίτλο: «Πρόταση για ένα νέο σύστημα αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών λειτουργών».
Ως γενικές αρχές του νέου συστήματος αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών αναφέρονται στο Πρόγραμμα Διακυβέρνησης του Δ. Χριστόφια οι εξής:
«-Η κατάργηση του μονοδιάστατου μοντέλου του επιθεωρητισμού και η καθιέρωση ενός πολυδιάστατου μοντέλου αξιολόγησης.
-Η ανάπτυξη ενός συστήματος εσωτερικής αξιολόγησης του έργου της σχολικής μονάδας.
-Ο περιορισμός της εξωτερικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών στις περιπτώσεις μονιμοποίησης και προαγωγής.
-Η δημιουργία εναλλακτικών βαθμίδων ανέλιξης των εκπαιδευτικών, που αποσκοπούν στην αξιοποίησή τους από το εκπαιδευτικό σύστημα ανάλογα με τις ιδιαίτερες ικανότητες και κλίσεις τους.»

Η προβολή των πιο πάνω αρχών υποδηλώνει και το είδος των αλλαγών που προωθούνται στο θέμα της αξιολόγησης. Η προσέγγιση είναι «εκσυγχρονιστική» και καμία σχέση έχει με το λεγόμενο εκδημοκρατισμό του σχολείου. Απλώς με τις πιο πάνω αρχές επιχειρείται η προσαρμογή του συστήματος στις τωρινές ανάγκες της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας και όχι στο γενικά και αόριστα «σύγχρονο».

Ας πάρουμε για παράδείγμα την πρώτη αρχή: «Η κατάργηση του μονοδιάστατου μοντέλου του επιθεωρητισμού και η καθιέρωση ενός πολυδιάστατου μοντέλου αξιολόγησης».
Παρατήρηση πρώτη: Δεν απεικονίζει σωστά την πραγματικότητα και ως εκ τούτου προβληματική είναι και η θεραπεία που προτείνεται.
Το μοντέλο αξιολόγησης δεν ήταν μονοδιάστατο και δε στηριζόταν στον επιθεωρητισμό.
Το υφιστάμενο μοντέλο για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού στηρίζεται τυπικά:
-στην αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού
-στην αξιολόγηση του διευθυντή
-στην αξιολόγηση του επιθεωρητή.
Στη συνέχεια , όταν ο εκπαιδευτικός θα βαθμολογηθεί για σκοπούς προαγωγής, συνέρχεται μια τριμελής επιτροπή επιθεωρητών η οποία, αφού μελετήσει το περιεχόμενο του φακέλου, καταλήγει σε μια βαθμολογία.
Δεν υπήρχε λοιπόν τυπικά ένα μονοδιάστατο μοντέλο αξιολόγησης , όπως υποστηρίζει το πρόγραμμα διακυβέρνησης Δ. Χριστόφια.
Παρατήρηση δεύτερη: Όταν δεν αναζητάς τα αίτια των στεβλώσεων ενός συστήματος , τότε απλώς κενολογείς.
Το υφιστάμενο σύστημα αξιολόγησης του εκπαιδευτικού, ανεξάρτητα από το νόμο και τους κανονισμούς, στην πράξη λειτουργούσε διαφορετικά.
Δηλαδή με βάση τα χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος και όχι με βάση τον τυπικό νόμο.Έτσι το σύστημα όντας συγκεντρωτικό και ιεραρχικό, αυτός που αποφάσιζε στην πράξη για τη βαθμολογία του εκπαιδευτικού ήταν ο ανώτερος ιεραρχικά. Ούτε καν ο επιθεωρητής ή η τριμελής επιτροπή επιθεωρητών αλλά ο γενικός επιθεωρητής ή ο διευθυντής μέσης εκπαίδευσης. Αυτοί ουσιαστικά έδιναν εντολές σε ένα ιεραρχικό μοντέλο διοίκησης.
Ποιες εντολές έδιναν; Το σύστημα όντας προσωποπαγές και κομματικό ουσιαστικά αποφασιζόταν η εύνοια – η αυξημένη βαθμολογία- σε συγκεκριμένα άτομα που ήθελαν να ευνοήσουν είτε για προσωπικούς λόγους ( ποικίλους) είτε για κομματικούς λόγους ( με βάση τους συσχετισμούς δύναμης). Αυτή ήταν η κυρίαρχη λογική του συστήματος. Σε αυτά τα πλαίσια στη βαθμολόγηση των εκπαιδευτικών επερχόταν μια σχετική ισοπέδωση όλων και μια διαφοροποίηση /εύνοια προς τους εκλεκτούς του συστήματος: τους « δικούς μας φίλους και συνοδοιπόρους». Αυτή η λογική δε δημιουργούσε εκρηκτικές καταστάσεις γιατί οι θέσεις προαγωγής είναι πάρα πολλές - άρα η τυχόν άδική βαθμολογία μεταφράζεται ως χρονική καθυστέρηση στην προαγωγή και όχι ως ακύρωση της προαγωγής.
Παρατήρηση τρίτη: Η μετάλλαξη των αρχών είναι ανάλογα με τα συμφέροντα αυτών που τις προβάλλουν ή από το νόμο στη δύναμη
Τη δεκαετία του 1980 από τους εκπαιδευτικούς της μέσης εκπαίδευσης προβλήθηκε έντονα το αίτημα για κατάργηση του επιθεωρητισμού. Η προβολή αυτού του αιτήματος αντικατόπτριζε τα δεδομένα της εποχής: ο επιθεωρητής όντας το μόνο ορατό πρόσωπο που ερχόταν σε επαφή με τους εκπαιδευτικούς έγινε το σύμβολο στο οποίο προσωποποιήθηκαν όλα τα αρνητικά ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού συστήματος . Ο επιθεωρητής λοιπόν ως φορέας της κεντρικής εξουσίας, ως όργανο συμμόρφωσης των εκπαιδευτικών, ως μηχανισμός επιτήρησης και ελέγχου, ως μηχανισμός παραγωγής ρουσφετιού και αδικίας ενοχοποιήθηκε και επιζητήθηκε η κατάργησή του. Μια κατάργηση που ουσιαστικά εμπεριείχε την απαξίωση της ιεραρχίας και το αίτημα της παιδαγωγικής ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Ήταν ένα προοδευτικό αίτημα και τότε αντιστάθηκαν έντονα στη διεκδικήσεις των καθηγητών οι επιθεωρητές και οι εκπαιδευτικοί που πρόσκεινταν στο ΔΗΚΟ και το ΔΗΣΥ. Δηλαδή όλοι αυτοί που καρπώνονταν τα οφέλη από το σύστημα. Από τη δεκαετία του 2000 προσχώρησαν στη λογική του εκσυγχρονισμού και οι κινήσεις που προσκεινται στο ΑΚΕΛ και την ΕΔΕΚ. Είχαν αλλάξει πια οι κάτοχοι της εξουσίας και οι συσχετισμοί δύναμης και άλλοι πια προσέβλεπαν να γίνουν οι επικαρπωτές του συστήματος.
Όπως στο σημείο ανόδου – προαγωγής παρεμβαίνει το κόμμα-εξουσία διαστρεβλώνοντας το νόμο, έτσι και στο σημείο εξόδου –απόλυσης του «προβληματικού» εκπαιδευτικού παρεμβαίνει το κόμμα-εξουσία για να να «σωθεί ο δικός μας». Για όσους διερωτώνται για τους ακατάλληλους εκπαιδευτικούς και ποιος τους συντηρεί μέσα στο σύστημα.
Παρατήρηση τέταρτη: Η εκπόρνευση των λέξεων ως μέθοδος εξαπάτησης
Η προβολή της θέσης για «κατάργηση του μονοδιάστατου μοντέλου του επιθεωρητισμού» συνιστά έντεχνα διατυπωμένη πρόταση. Μιλά για «κατάργηση του επιθεωρητισμού» - έτσι το προβάλλουν τα τωρινά φερέφωνα της εξουσίας – ώστε να παραπλανήσουν με πολλή αναίδεια τους εκπαιδευτικούς. Γιατί αυτή ήταν η θέση των καθηγητών που πρόσκεινται στο ΔΗΣΥ στη δεκαετία του 1980!!!
Επίλογος
«Η κατάργηση του μονοδιάστατου μοντέλου του επιθεωρητισμού και η καθιέρωση ενός πολυδιάστατου μοντέλου αξιολόγησης» είναι τεχνικό ζήτημα και εκσυγχρονιστικό. Είναι ένας εκσυγχρονισμένος επιθεωρητισμός. Κυρίαρχη λογική παραμένει η ιεραρχία και η επιτήρηση και όχι ο εκδημοκρατισμός του συστήματος. Σε αυτά τα πλαίσια θα συντηρηθεί ο επιθεωρητισμός ο οποίος θα επιτρέψει στους κατόχους του πλούτου και της δύναμης να διαιωνίσουν το πελατειακό τους σύστημα.
Σίγουρα αυτό το μοντέλο δεν έχει σχέση ούτε με τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών ούτε των μαθητών ούτε του σχολείου ούτε της κοινωνίας. Γιατί αν πραγματικά ενδιαφέρονταν για το συμφέρον των μαθητών και της κοινωνίας, τότε η λογική της αξιολόγησης θα ήταν τελείως διαφορετική: ποιο σύστημα αξιολόγησης εξυπηρετεί τις ανάγκες του συγκεκριμένου σχολείου και των μαθητών; Και όχι – όπως τώρα – που το σύστημα αξιολόγησης καλείται να υπηρετήσει τις ανάγκες της ολιγαρχίας και των φερεφώνων της μέσα στα σχολεία. Και το σχέδιο θα εξασφαλίσει θαυμαστή ομογνωμία:ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ. Είναι κοινά τα συμφέροντά τους σε βάρος της δημόσιας εκπαίδευσης!!! Έτσι θα λειτουργήσει η συναίνεση («τρώμε όλοι με τη σειρά»)!!!
Και μια απορία:αν υιοθετεί τοΥπουργείο τη λογική του επιθεωρητισμού, τότε ποιος θα επιθεωρεί τον Υπουργό; Η ζημιά που μπορεί να προκαλέσει στο κοινωνικό σύνολο από τις λανθασμένες αποφάσεις του είναι απείρως μεγαλύτερη από τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει ένας εκπαιδευτικός. Όποιος λοιπόν επιθυμεί τον επιθεωρητισμό ως σύστημα , ας αρχίσει από τον εαυτό του, δίνοντας και το παράδειγμα και εφαρμόζοντας την αρχή «οποιος αξιολογεί, αξιολογείται».

Περί διαφορετικότητας: το αυτονόητο ως πολιτική επιλογή των λίγων για νομιμοποίηση της ανισότητας σε βάρος των πολλών

Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Δεν είμαστε οι ίδιοι. Η διαφορετικότητα αποτελεί μια αυτονόητη συνθήκη στη ζωή του ανθρώπου. Αυτονόητα πράγματα. Όλοι το αντιλαμβάνονται και όλοι το βιώνουν. Αυτή η προσέγγιση είναι ανθρωποκεντρική.
Όταν όμως η εξουσία αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τη διαφορετικότητα, τα κίνητρα της δεν είναι ανθρωποκεντρικά. Η εξουσιοκεντρική προσέγγιση της διαφορετικότητας στοχεύει στη νομιμοποίηση της ανισότητας, της ανισότητας κατανομής πλούτου, προνομίων και εξουσίας. Ή διαφορετικά για τους εξουσιοκεντριστές – τους ολιγαρχικούς – η διαφορετικότητα ισούται με την ανισότητα. Η εξουσία γεμάτη «φιλάνθρωπη κατανόηση» εκφωνεί πεισματικά: αναγνωρίζω τη διαφορετική σου ταυτότητα, αναγνωρίζω το διαφορετικό σου φύλο, αναγνωρίζω την αναπηρία σου, αναγνωρίζω τη διαφορετική κοινωνική σου θέση, αναγνωρίζω τη φτώχεια σου.
Φυσικά η αναγνώριση από την εξουσία της διαφορετικότητας δεν εξάλειψε τη φτώχεια, δεν απάμβλυνε τις κοινωνικές ανισότητες. Αντίθετα , οι φορείς της εξουσίας λειτουργώντας με τη λογική του καταμερισμού των κοινωνικών έργων και θεωρώντας ότι οι ίδιοι είναι οι ειδικοί στην πολιτική, ουσιαστικά εμφυτεύουν, στο όνομα της διαφορετικότητας , στις συνειδήσεις των ανθρώπων να αποδεκτούν τη διαφορετική κοινωνική τους θέση.
Είναι το ίδιο ακριβώς που συνέβη προηγουμένως με το σύνθημα της ισότητας ευκαιριών που αποδείχτηκε μια απάτη. ‘Οπως σημειώνει ο Bernand Charlot “ η διεκδίκηση της ισότητας ευκαιριών σημαίνει στην πράξη την αξίωση να έχουν όλα τα παιδιά, χάρη στην εκπαίδευση, ίσες ευκαιρίες πρόσβασης σε άνισες κοινωνικές θέσεις.Σημαίνει, λοιπόν, ότι θέτουμε την αρχή της ισότητας στην εκπαίδευση και αναγνωρίζουμε ταυτόχρονα, σιωπηρά, τη νομιμότητα της αρχής της κοινωνικής ανισότητας».
Από τη δεκαετία του 1980 λοιπόν εισήλθε δυναμικά στο λεξιλόγιο των ανθρώπων η χρήση της λέξης «διαφορετικότητα» σε αντικατάσταση του προηγούμενου συνθήματος της «ισότητας των ευκαιριών». Η μαζικοποίηση της εκπαίδευσης ουσιαστικάτο κατέστησε ξεπερασμένο. Η εμμονή στην ισότητα σε συνθήκες μαζικής εκπαίδευσης ήταν ενοχλητική και επικίνδυνη για την ολιγαρχία. Η αποδέσμευση από τη διεκδίκηση της ισότητας επιτεύχθηκε με την υιοθέτηση της αποδοχής της διαφορετικότητας από τους ηγεμόνες, τοπικούς και διεθνείς. Η υιοθέτηση της διαφορετικότητας σε συνθήκες κοινωνικής ανισότητας, βόλευε μια χαρά τη νομιμοποίησή της. Γιατί η διαφορετικότητα των φυσικών χαρισμάτων, των φυσικών ταλέντων νομιμοποιεί ως κάτι φυσικό και την ανισότητα των ανθρώπων. Η επιλογή λοιπόν της διαφορετικότητας από την εξουσία δεν έγινε για να ενισχυθεί η ισότητα των ανθρώπων, αλλά για να νομιμοποιηθεί η ανισότητα.
Τη δεκαετία του 1990 και παράλληλα με την παγκοσμιοποίηση και την επέκταση της ΕΕ η λέξη «διαφορετικότητα» έγινε αναπόσπαστο μέρος της ζωής. Το μήνυμα «διαφορετικότητα» δονούσε καταιγιστικά τα αυτιά και το μυαλό. Τα σχολεία αγωνίζονταν να εμφυτεύσουν στους νέους το νέο μήνυμα: διαγωνισμοί ενδοσχολικοί, παγκύπριοι, πανευρωπαϊκοί, εκδηλώσεις, αφίσες, εκθέσεις ιδεών.
Οι διακηρύξεις περί σεβασμού της διαφορετικότητας αποτελούν προπαγανδιστικές κενολογίες όταν αποκοπούν από το συγκεκριμένο κοινωνικοικονομικό και πολιτκό πλαίσιο, το φορέα που τις προβάλλει και τα κίνητρά του. Η λέξη αποκτά νόημα με τη χρήση της και όχι ως λεξικογραφική αναφορά.
Σε συνέχεια των προβληματισμών που ανέπτυξε ο Bernard Charlot τη δεκαετία του 1990 στη Γαλλία, πρόσφατα ο Ουόλτερ Μπεν Μίκαελς, καθηγητής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Ιλινόις του Σικάγου, εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Η διαφορετικότητα ενάντια στην ισότητα».
Σε συνέντευξη του ο συγγραφέας αναφέρει: «Το κύριο θέμα στο βιβλίο μου είναι ότι οι αριστεροί που πιστεύουν κάτι τέτοιο απατώνται: η διαφορετικότητα βρίσκεται στην υπηρεσία του νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι εχθρός του.....Η διαφορετικότητα δεν μειώνει τις οικονομικές ανισότητες....Τα οφέλη σε επίπεδο διακυβέρνησης είναι κι αυτά αρκετά προφανή. Ο στόχος του νεοφιλελευθερισμού είναι ενας κόσμος όπου οι πλούσιοι μπορούν να κοιτάζουν τους φτωχούς και να τους διαβεβαιώνουν ότι κανένας δεν αποτελεί θύμα διακρίσεων, να τους διαβεβαιώνουν ότι οι ταυτότητές τους γίνονται σεβαστές. Δεν πρόκειται βέβαια να τους κάνουν λιγότερο φτωχούς. Αλλά να τους κάνουν να νιώσουν ότι η φτώχεια τους δεν αποτελεί μια αδικία» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 18/5/2009).
Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με αυτονόητες παραδοχές, α-πολιτικές είναι καλύτερο να επικεντρωνόμαστε σε πολιτικές έννοιες και πολιτικά ζητήματα, όπως η ισότητα, η ελευθερία και η δημοκρατία. Το κουτόχορτο που πωλούν οι ολιγαρχικοί στους πολίτες και οι «επιστημονικοί» νεροκουβαλητές τους ας μείνει απούλητο, για να το καταναλώσουν οι ίδιοι.

Πανεπιστήμιο: αυτο-ρύθμιση και ετερο-ρύθμιση ή περί της δικής τους ελευθερίας και της δικής μας υποταγής

Το αφηρημένο
Η έννοια της αυτορύθμισης είναι πολυσήμαντη. Ο άνθρωπος μπορεί να αυτο- ρυθμίζεται ή να ετερο-ρυθμίζεται. Ένα πράγμα είναι να αποφασίζεις ο ίδος γαι τον εαυτό σου και άλλο πράγμα να αποφασίζουν κάποιοι τρίτοι για σένα. Ο άνθρωπος αγωνίζεται για να διευρύνει την αυτονομία του σε βάρος των ετερό-νομων μηχανισμών πο τον καταδυναστεύουν. Αυτορύθμιση, αυτονομία είναι συνώνυμα της ελευθερίας , μιας ελευθερίας που αντιμάχεται κάθε εξάρτηση ή δουλεία. Όλα αυτά σε θεωρητικό επίπεδο.
Με την παγκοσμιοποίηση λοιπόν εισήλθαν στο λεξιλόγιό μας πολλές εύηχες λέξεις: αυτονομία, διαφορετικότητα, πολυπολιτισμικότητα, ειρήνη κλπ..Όλες αυτές οι λέξεις για να γίνουν κατανοητές πρέπει να ενταχθούν στο συγκεκριμένο περιβάλλον: ποιοι τις επικαλούνται, γιατί τις επικαλούνται, ποιο περιεχόμενο τους αποδίδουν.Διαφορετικά τις επικαλείσαι ως κράχτης κάποιων τρίτων ή γίνεσαι φερέφωνο του ισχυρού.
Το συγκεκριμένο
Η αρχή της αυτορύθμισης εισήχθηκε από τους φορείς της οικονομίας στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Ουσιαστικά οι οικονομικοί φορείς επεζήτησαν και πέτυχαν να αποδεσμευτούν από τον κρατικό έλεγχο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επέβαλαν την ηγεμονία τους επί του κράτους και διακήρυτταν ότι οι ίδιοι μπορούν να εκφράσουν το συμφέρον της κοινωνίας ή πως ότι είναι συμφέρον για την αγορά είναι και για την κοινωνία.
Στην πράξη αυτό σήμαινε ότι οι νόμοι της αγοράς τοποθετήθηκαν υπεράνω των νόμων του κράτους. Και υιοθέτησαν νέες προσεγγίσεις της πολιτικής –διακυβέρνηση, κοινωνία των πολιτών – που ουσιαστικά επιβεβαιώνουν την επιβολή της αγοράς επί του κράτους.
Η αποδυνάμωση του κράτους στο νέο περιβάλλον από τις δυνάμεις της αγοράς ουσιαστικά διαφοροποίησε και τη λειτουργία των κομμάτων ως φορέων της πολιτικής. Υιοθέτησαν και αυτά την αρχή της αυτορύθμισης στα πλαίσια μιας πολιτικής αγοράς που λειτουργεί με τους νόμους της οικονομικής αγοράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της υιοθέτησης της λογικής της αυτορύθμισης των κομμάτων αποτελεί η άρνησή τους να δεχθούν έλεγχο των οικονομικών τους ούτε καν για την κρατική χορηγία. Το επιχείρημα που προβάλλουν είναι πως τα κόμματα έχουν δικαίωμα να αυτορυθμίζονται.
Η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία λοιπόν επιζητούν την αποδεσμευσή τους από τους περιορισμούς των νόμων του κράτους και επιδιώκουν την αυτορύθμισή τους. Στην πράξη επιλέγουν να λειτουργούν με βάση τους συσχετισμούς δύναμης Και όχι με βάση την εξουσία του κράτους.
Σε αυτά τα πλαίσια και «η πνευματική ολιγαρχία» επιδιώκει την αυτορύθμισή της στα πλαίσια μιας εκπαιδευτικής αγοράς με βάση τους νόμους της οικονομικής και πολιτικής αγοράς.
Η αυτορύθμιση του πανεπιστημίου υποδηλώνει και την αποδέσμευσή του από το ασφυκτικό κλοιό της κρατικής εξουσίας και παράλληλα την αυτορύθμισή του σύμφωνα με τους νόμους της οικονομικής αγοράς.
Οι φορείς της οικονομίας , της πολιτικής και του πνεύματος θέλουν να αυτορυθμίζονται με βάση τους νόμους της αγοράς. Και στη συνέχεια οι αυτο-ρυθμιζόμενοι χρησιμοποιούν την κρατική εξουσία για να μετατρέψουν τη βούλησή τους σε νόμο με καθολική ισχύ επί της κοινωνίας.
Το άλλο συγκεκριμένο
Δηλαδή η δική τους αυτορύθμιση αποκτά νόημα μόνο σε σχέση με την ετερο- ρύθμιση της κοινωνίας. Ή διαφορετικά η δική τους ελευθερία αποκτά νόημα χάρη στη δική μας υποταγή. Ή θέλουν εκείνοι μόνο να αυτορυθμίζονται και όχι η κοινωνία, θέλουν μόνο εκείνοι να είναι ελεύθεροι και όχι ο κάθε πολίτης.
Αυτή ακριβώς είναι η ολιγαρχική λογική. Οι λίγοι να είναι ελεύθεροι σε βάρος των πολλών. Οι λίγοι να απολαμβάνουν πλούτο, προνόμια και εξουσία συντηρώντας την υποδούλωση της κοινωνίας., αποστολή της οποίας είναι να συντηρεί τους ολιγάρχες.
Το ερώτημα είναι διαφορετικό: Γιατί να μην αυτορυθμίζεται η κοινωνία και οι ολιγαρχικοί να είναι υποχρεωμένοι να εκτελούν τις εντολές του κοινωνικού συνόλου;
Γιατί η ελευθερία των λίγων είναι πιο σημαντική από την ελευθερία των πολλών;
Το αίτημα: αυτορύθμιση της κοινωνίας
Οι αυτορυθμιζόμενοι λοιπόν καλά κάνουν και προωθούν την αυτονομία τους σε βάρος της κοινωνίας. Αυτό επιβάλλει το ολιγαρχικό τους συμφέρον. Γιατί όμως οι πολίτες να συναινούν στην προώθηση του ολιγαρχικού συμφέροντος; Και στην παρούσα φάση προώθηση του κοινωνικου συμφέροντος σημαίνει έλεγχος της κοινωνίας σε κάθε "επίδοξο αυτορυθμιζόμενο": οικονομία, κόμματα, πανεπιστήμιο. Γιατί; Όλοι αυτοί υπάρχουν γιατί υπάρχει η κοινωνία.Και οφείλουν να ενεργούν με τρόπο που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της κοινωνίας και εξυπηρετεί το κοινωνικό σύμφερον και όχι το αγοραίο. Σε αντίθετη περίπτωση ο πολίτης θα υποβαθμιστεί σε απλό καταναλωτή των οικονομικών, πολιτικών και πνευματικών τους προϊόντων ή υπό-προϊόντων.

GCE: Επιτέλους, γλυτώσαμε από τους σωτήρες της εκπαίδευσης!!!

Από το Μάρτιο του 2008 συζητείται το θέμα εισδοχής των φοιτητών με κριτήριο τα GCE. Και μετα από ένα χρόνο συζητήσεων, διαλόγου, συγκρούσεων, αναστάτωσης ανοίχτηκε μια τρύπα στο νέρο. Η αποθέωση της αναποτελεσματικότητας ή της βλακείας.
Στον έναν αυτό χρόνο
-έκαναν διάλογο χωρίς να γίνεται διάλογος
-βρήκαν λύσεις που τελικά δεν ήταν λύσεις
-προβάλλονταν αρχές που συνιστούσαν εκπόρνευση καλόηχων λέξεων
-εξασφαλιζόταν πολιτική και κοινωνική συναίνεση χωρίς να έχει εξασφαλιστεί
-άλλοι συμφωνούσαν ενώ διαφωνούσαν και άλλοι διαφωνούσαν ενώ συμφωνούσαν
Το Υπουργικό Συμβούλιο λοιπόν υιοθέτησε μια πρόταση (13/5/2009) που κατέθεσε στη Βουλή με τη μορφή του κατεπείγοντος για αναστολή ενός χρόνου στην εισδοχή στα κρατικά πανεπιστήμια με κριτήριο τα GCE.
Η βουλή αποφάσισε (14/5/2009 )ότι δεν είναι κατεπείγον το θέμα και το παρέπεμψε για μελέτη.
Ποια είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή;
Όπως ήταν ακριβώς και το Μάρτιο του 2008. Δηλαδή το Πανεπίστημιο να έχει τη δυνατότητα –αφού δεν ψηφίστηκαν οι κανονισμοί – να αποφασίσει από μόνο του, αν θα εισάξει φοιτητές με κριτήρια τα GCE.
Και η ΟΕΛΜΕΚ να πανηγυρίζει γιατί δεν άλλαξε τίποτε απολύτως σε σχέση με τις επιδίωξεις της, αφού το πανεπίστημιο Κύπρου δεν αναθεώρησε την απόφασή του!!!
Και ο ΔΗΣΥ στη Βουλή να μην ψηφίζει την προώθηση κανονισμών ώστε το πανεπίστημιο Κύπρου να έχει τη δυνατότητα να εισάξει φοιτητές με τα GCE και η Κίνηση Καθηγητών ΑΛΛΑΓΗ (πρόσκειται στο ΔΗΣΥ), που βρισκόταν σε σύγκρουση με τους ομογάλακτους κομματικούς κομισάριους, συγχαίρει το ΔΗΣΥ για τη στάση του!!!
Και ο Γ. Ομήρου της ΕΔΕΚ με κάθε σοβαρότητα να προειδοποιεί το πανεπίστημιο Κύπρου, πως αν τολμήσει να εισάξει φοιτητές με τα GCE, τότε θα καταθέσει πρόταση νόμου με τη οποία θα του αφαιρεί αυτό το δικαίωμα!!! Και ποιος θα υποστηρίξει στη βουλή την πρότασή σου κ. Ομήρου; Έχεις συναίσθηση της πραγματικότητας; Και αν το πανεπίστημιο πάρει την απόφασή του τον Ιούλιο, που κλείνει η βουλή, τι θα κάνεις κ. Ομήρου;
Ο Υπουργός Παιδείας δεν καταλαβαίνει τίποτε. Γι αυτό και δε σχολιάζω.
Σε αυτό τον τόπο οι πολιτικοί έχουν πάρει διαζύγιο από τη λογική ή και η λογική έχει μεταναστεύσει σε άλλους τόπους.
Ποιο είναι το θετικό; Το γεγονός ότι, έστω παροδικά, η κοινωνία και ιδιαίτερα οι μαθητές θα γλυτώσουν από τους σωτήρες τους!!!

Η εκπόρνευση των λέξεων ως μέθοδος εξαπάτησης

Η διαμάχη που ταλανίζει για ένα σχεδόν χρόνο την κυπριακή κοινωνία σχετικά με το θέμα εισδοχής στο πανεπιστήμιο Κύπρου φοιτητών με κριτήρια τα GCE, ανέδειξε και την απάτη ως μέσο επιβολής στην κοινωνία. Κυρίαρχο στοιχείο της απάτης είναι η εκπόρνευση των λέξεων.
Μερικά παραδείγματα:
1.Οι εκπρόσωποι του πανεπιστημίου επικαλούνταν την αυτονομία τους. Δηλαδή το δικαίωμα να αυτοκαθορίζονται, οι ίδιοι να αποφασίζουνκαι όχι κάποιος άλλος για κείνους. Τελικά φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι η αυτονομία ουδόλως τους απασχολεί. Και αφού εκχώρησαν τις παγκύπριες εξετάσεις στο Υπουργείο Παιδείας με νόμο της βουλής, τώρα είναι έτοιμοι να εκχωρήσουν την αυτονομία τους πάλι στη βουλή, δηλαδή οι βουλευτές να αποφασίζουν για το ποσοστό και τα κριτήρια εισδοχής των ειδικών κατηγοριών. Ποια αυτονομία λοιπόν επικαλούνται; Την αυτονομία του να μην είναι αυτόνομοι;
2.Όλοι προβάλλουν το διάλογο ως μέσο επίλυσης διαφορών. Τι σημαίνει διάλογος; Ισότιμη ανταλλαγή απόψεων με σκοπό την ανεύρεση της αλήθειας ή εν προκειμένω του κοινού συμφέροντος. Η έννοια του διαλόγου έχει διακωμωδηθεί πολλαπλώς. Αρχικά από το πανεπιστήμιο που αφού αποφάσισε, καλούσε τους αντιδρούντες σε διάλογο!!! Αυτό συνιστούσε την αποθέωση της γελοιοποίησης του διαλόγου αφού αυτονόητα αυτός διεξάγεται πρίν τη λήψη της απόφασης και όχι μετά. Στη συνέχεια ο διάλογος διακωμωδήθηκε από τον Υπουργό Παιδείας. Αυτός θεώρησε ότι ο διάλογος συνιστά η ανατροπή των συσχετισμών δύναμης υπέρ των θέσεών του. Έτσι ο διάλογος μετατρέπεται σε παρασκηνιακό μέσο για να πείσεις κάποιες ηγεσίες να αλλάξουν θέση και όχι ως μέσο επιχειρηματολογίας με σκοπό την πειθώ. Και επειδή ακριβώς δεν έγινε διάλογος, όλοι προτείνουν μεσολαβητικές λύσεις για συνέχιση του διαλόγου!!!
3.Μια τρίτη διάσταση είναι η λεγόμενη «πολιτική και κοινωνική συναίνεση» που επικαλείται ο Υπουργός Παιδείας. Γιατί πολιτική συναίνεση; Επειδή συμφωνεί το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ, λέει. Αυτό δεν είναι πολιτική συναίνεση αλλά συναινεση της κομματικής πλειοψηφίας στη βουλή!!! Αν οι εκάστοτε αποφάσεις της κομματικής πλειοψηφίας στη βουλή εξέφραζαν το κοινό μας καλό ή το κοινωνικό συμφέρον, δηλαδή ήταν και πολιτικά ορθές , τότε η κοινωνία μας δεν θα είχε κανένα πρόβλημα!!! Φυσικά οΥπουργός ταυτίζει το πολιτικό με το κομματικό στη σκέψη του ως ένας γνήσιος εκπρόσωπος της πολιτικής ολιγαρχίας. Το πολιτικό όμως ταυτίζεται με το κοινο συμφέρον και αυτό δεν ταυτίζεται κατ΄ ανάγκη με το κομματικό.
Ακόμα,λέει ο Υπουργός, πως εξασφάλισε και κοινωνκή συναίνεση. Δηλαδή συμφωνούν μαζί του οι εκπρόσωποι των οργανωμένων γονέων και μαθητών.Και τι σημαίνει αυτό; Ότι οι οργανωμένοι γονείς εκφράζουν το συμφέρον όλων των γονέων και μαθητών; Τους ρώτησαν και αυτή είναι η θέση του συνόλου; Ή μήπως επειδή οι συγκεκριμένες οργανώσεις είναι κομματοκρατούμενες, πήραν σχετικές εντολές και συναίνεσαν; Διαφορετικά: είναι αστείο οι κομματικές ηγεσίες να συζητούν με τους υποτακτικούς τους και να το ονομάζουν κοινωνική συναίνεση!!!

Η πολιτική ολιγαρχία είναι αδίστακτη στην προώθηση των κομματικών επιλογών. Και προκειμένου να εξαπατήσει την κοινωνία χρησιμοποιεί καλόηχες λέξεις, τις οποίες έχει εκπορνεύσει, για να υπηρετήσει το συμφέρον της και όχι το κοινωνικό συμφέρον. Και το πράττει αυτό για να καλύψει τα ανομολόγητα σχέδιά της. Γιατί φοβάται να πει την αλήθεια, γιατί προτιμά το σκοτάδι των διαδρόμων και του παρασκηνίου. Σε τελική ανάλυση επιχειρηματολογείς άφοβα όταν είσαι σίγουρός ότι η πρότασή σου είναι πρός το συμφέρον της κοινωνίας. Διαφορετικά μεθοδεύεις και εκπορνεύεις τις λέξεις, αφού η εξουσία σου παρέχει τη δυνατότητα να τους αποδίδεις όποιο περιεχόμενο επιθυμείς.

GCE: οι μεταλλάξεις του ιού ή η μεσολαβητο-λαγνεία ως μέθοδος εξαπάτησης

Η μεσολαβητο-λαγνεία
Ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού υπέβαλε μεσολαβητική πρόταση στην ΟΕΛΜΕΚ στις 7/5/2009 για να ξεπεραστεί το πρόβλημα που δημιούργησε ο ίδιος, ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ και το Πανεπιστήμιο Κύπρου!!! Οι πάντες τώρα θα επιδοθούν σε μεσολαβητο-λαγνεία ώστε να αναδείξουν την αδιαλλαξία του αντιπάλου, της ΟΕΛΜΕΚ, και να την ενοχοποιήσουν στα μάτια της κοινωνίας. Αυτές τις ευγενείς μεθόδους γνωρίζουν και προωθούν οι ολιγαρχικοί όπου γης.
Δεν έχει σημασία αν αυτο-γελοιοποιούνται, αφού οι ίδιοι λίγες μέρες προηγουμένως με τη δέουσα μελέτη και σοβαρότητα υιοθέτησαν άλλη μεσολαβητική πρόταση!!!Και πριν ένα χρόνο είχαν υιοθέτησει άλλη πρόταση. Το δόγμα τους είναι « ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!!!Και τον σκοπό ποιος τον αγιάζει; Οι ίδιοι φυσικά και όχι ο θεός ή ο κυρίαρχος λαός.
Η πρωτοτυπία του μεσολαβητικού υπουργικού εγχειρήματος
Όσοι διεκδικούν πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο Κύπρο με τις αγγλικές εξετάσεις GCE
χωρίζονται σε δυο κατηγορίες ανάλογα με τη σχολή που διεκδικούν να φοιτήσουν:όσοι διεκδικούν θέση στα νομικά, παιδαγωγικά και φιλολογικά θα πρέπει να παρακάθονται στις Παγκύπριες εξετάσεις στο μάθημα των Νέων Ελληνικών με επιτυχία.
Στις άλλες σχολές του Πανεπιστημίου Κύπρου θα πρέπει να εξασφαλίσουν πιστοποιητικό πολύς καλής γνώσης της ελληνικής γλώσσας με διαδικασίες που καθορίζει το ίδιο το πανεπιστήμιο.
Οι μεταλλάξεις του ιού
Μέχρι τώρα είχαμε το πρόβλημα με τη δημιουργία δύο συστημάτων πρόσβασης: παγκύπριες και GCE . Τώρα δημιουργούνται πρόσθετα προβλήματα. Με κριτήριο την ελληνική γλώσσα διαχωρίζονται οι σχολές του πανεπιστημίου καθώς και οι υποψήφιοι που διεκδικούν τις θέσεις με τα GCE.
Ένα παράδειγμα ή η πιστοποίηση της ανικανότητάς τους
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος θέλει να διεκδικήσει θέση στο τμήμα Αγγλικών σπουδών του πανεπιστημίου Κύπρου. Τι γνώσεις ελληνικής γλώσσας πρέπει να κατέχει;
1.Αν διεκδικεί θέση με τις παγκύπριες εξετάσεις, τότε θα εξεταστεί στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, όπως όλοι οι υποψήφιοι όλων των σχολών.
2. Αν διεκδικεί θέση με τα GCE, τότε θα πρέπει να εξασφαλίσει ένα πιστοποιητικό πολύ καλής γνώσης της ελληνικής γλώσσας με διαδικασίες που θα καθορίσει το ίδιο το πανεπιστήμιο.
3. Αν είναι Τουρκοκύπριος μπορεί να διεκδικήσει θέση χωρίς γνώση της ελληνικής γλώσσας.
Και το δούλεμα του πολίτη από τους ολιγαρχικούς
Τρεις Κύπριοι πολίτες σε ένα τμήμα του πανεπιστημίου με τρία διαφορετικά επίπεδα δοκιμασίας στην ελληνική γλώσσα. Για τον ένα δεν απαιτείται καμία γνώση της ελληνικής, για τον άλλο μια απλή πιστοποίηση και για τον τρίτο η δοκιμασία μιας εξέτασης.
Τελικά γιατί αυτή διάκριση; Χρειάζεται ή δε χρειάζεται η κατοχή της ελληνικής γλώσσας; Και αν δε χρειάζεται, τότε γιατί για μια μερίδα είναι προαπαιτούμενο και μάλιστα σε διαφορετικό βαθμό;
Υπάρχει πρόβλημα ίσης μεταχείρισης των πολιτών αυτού του τόπου από την πολιτεία και το πανεπιστήμιο Κύπρο;
Η πολιτική διάσταση
Το πρόβλημα λοιπόν είναι κατεξοχήν πολιτικό και αφορά το μέλλον του τόπου. Πιο πολύ το πρόβλημα αφορά μεθοδεύσεις και αναζητήσεις της πολιτικής και οικονομικής και πανεπιστημιακής ολιγαρχίας στον καθορισμό του χαρακτήρα και της ταυτότητας του πανεπιστημίου και της κοινωνίας ολόκληρης. Και ως τέτοιο πρέπει να αντικρυστεί και όχι με τις κενολογίες και αερολογίες του Υπουργού Παιδείας, του ΑΚΕΛ, του ΔΗΣΥ και του Πανεπιστημίου Κύπρου.Οι τέσσερις «συνωμότες» να μιλήσουν με επιχειρήματα στους πολίτες.Και όχι να προωθούν ρυθμίσεις από το παράθυρο ενώ έχουν άλλα πίσω από το μυαλό τους.
Σεβασμός στο μαθητή
Και με σεβασμό στο μαθητή,δηλαδή τουλάχιστον να γνωρίζει έγκαιρα τους όρους πρόσβασης για να πάρει τις αποφάσεις του. Και όχι όπως τώρα που επιχειρείται την τελευταία στιγμή να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για κάποιους. Μέχρι το 2006 η οποιαδήποτε αλλαγή έπρεπε να ανακοινώνεται τρία χρόνια προηγουμένως ώστε να κατοχυρώνεται η ίση μεταχείριση των μαθητών. Αυτοί λοιπόν που έμπρακτα δεν επιδεικνύουν κανένα σεβασμό στο μαθητή, μιλούν για «ομηρία των μαθητών»!!! Είναι πραγματικά αδίστακτοι στην προώθηση των ολιγαρχικών και ανομολόγητων στοχεύσεών τους.
Επίλογος
Οι αναφορές του Γ. Γρ. του ΑΚΕΛ για «λύση ανάγκης» ή του Υπουργού Παιδείας «για λύση σε ένα πρόβλημα που εκκρεμούσε» δεν είναι καθόλου πειστικές. Το πρόβλημα οι ίδιοι το δημιούργησαν και οφείλουν να έχουν το θάρρος και την εντιμότητα να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη για τις επιλογές τους. Και να μάθουν να μην εξαπατούν τους πολίτες με διάφορες μεθοδεύσεις ούτε και να κρύβονται πίσω από τη σύγκλητο του πανεπιστημίου. ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΟΛΥΔΙΑΦΗΜΙΣΜΈΝΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ που τελικά πωλείται με το κομμάτι!!!

Το θέμα των GCE, η ομαδική συγκίνηση και ο νεο-συντηρητισμός του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ

Είδα απόψε τις ειδήσεις και συγκινήθηκα. Ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού της κυβέρνησης Δ. Χριστόφια, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού, ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδης και ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου να «κλαίνε και να οδυρόνται» σε θαυμαστή συγχορδία για τους «καημένους» τους μαθητές , που η «κακή» ΟΕΛΜΕΚ έθεσε σε ομηρία με την «ατομική βόμβα» που έριξε για αποχή από τις παγκύπριες εξέτασεις στο μάθημα των Νέων Ελληνικών!!!
Χωρίς καμία συνεννόηση και τελείως αυθόρμητα και οι τέσσερις «θρηνούσαν» για την ομηρία των μαθητών . Τόση έγνοια για τους μαθητές, τόση αγωνία, τέτοια κραυγή απόγνωσης δεν ξανάδα.

Εντάξει, ρε, επάλιωσε το παραμύθι σας. Όποιος εργαζόμενος πάει να σηκώσει κεφάλι- δίκαια ή άδικα - η επωδός είναι η ίδια: να μην πλήττονται οι άλλοι πολίτες!!!Με τέτοια νεοσυντηρητικά παραμύθια κατάφεραν να στρέφουν τη μια ομάδα πολιτών εναντίον της άλλης και οι ίδιοι να κάμνουν τους επιδιαιτητές, ενώ είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την κοινωνική αναταραχή. Εμάθαν καλά τη συνταγή από τους Εγγλέζους!!!

Προσωπικά δε συμφωνώ με την ΟΕΛΜΕΚ αλλά οι άλλοι τέσσερις «συνωμότες» με αηδιάζουν για την υποκρισία τους.
Και για να είμαι συναινετικός και με θέσεις εισηγούμαι τα ακόλουθα ως συνέχεια της πρότασης του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού:
1.Ο κάθε Κύπριος πολίτης μπορεί να ακολουθεί όποιο σύστημα εκπαίδευσης ( αγγλικό, γαλλικό, ελληνικό τουρκικό, αρμενικό, ιταλικό,μιξ , άτυπο)επιθυμεί και με αυτό θα μπορεί να εισέρχεται στο πανεπιστήμιο Κύπρου.
2.Ανάλογα με τον αριθμό αιτήσεων στο πανεπιστήμιο, θα καθορίζεται το ποσοστό για την κάθε κατηγορία.
3.Κοινή γλώσσα του πανεπιστημίου η Αγγλική. Έτσι θα υποβοηθηθεί και η δημιουργία της νέας μας εθνικής ταυτότητας.
4.Το δημόσιο λύκειο καταργείται και το απολυτήριο λυκείου δε συνιστά προϋπόθεση γαι εισδοχή. Προϋπόθεση αποτελεί μόνο το "απολύτηριο" γυμνασίου με το οποίο ολοκληρώνεται η υποχρεωτική δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση.
5. Οι μαθητές μπορούν να φοιτούν σε ιδιωτικά φροντιστήρια και να παίρνουν GCE για εισδοχή στο πανεπιστήμιο, όπως προβλέπεται και με την τωρινή απόφαση.
6. Θα υπάρχει μια ειδική κατηγορία εισδοχής με διαδικασίες πιστοποίησης για όσους επιλέγουν να μην ακολουθούν κανένα από τα γνωστά τυπικά συστήματα εκπαίδευσης.
7. Το Τσιάκαλο να τον στείλετε αμέσως πίσω στην Ελλάδα. Τα Αναλυτικά Προγράμματα είναι αχρείαστα λόγω έλλειψης πελατών να ακολουθήσουν το συγκεκριμένο μοντέλο.
8. Ιδρύονται ειδικές σχολές φύλαξης μαθητών ή παιδικές χαρές και προσλαμβάνονται παιδο-νόμοι.Όλοι οι εκπαιδευτικοί των λυκείων απολύονται.

Επαναφορά συστηρών πειθαρχικών μέτρων στη Βρετανία ή "αυτοί που εξόρυξαν τα μάτια των ανθρώπων τους μέμφονται γιατί είναι τυφλοί"

Σύμφωνα με τη είδηση που δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 16/4/2009 η βρετανική κυβέρνηση ενισχύει τις πειθαρχικές εξουσίες των καθηγητών και προωθεί την επιβολή οικονομικών κυρώσεων στους γονείς προκειμένου να καταπολεμήσει τη βίαιη συμπεριφορά των μαθητών.
Ποιο είναι το πρόβλημα;
Οι μαθητές , λένε, δεν πειθαρχούν στο εκπαιδευτικό σύστημα, δηλαδή το αμφισβητούν. Ποιος φταίει; Ο μαθητής λένε, γι αυτό και θα πρέπει να ενισχυθεί η εξουσία του εκπαιδευτικού να επιβάλλει τιμωρίες, ώστε ο μαθητής να γίνει υπάκουος.
Ποιος φταίει; Οι γονείς, λένε, γιατί αδιαφορούν για τα παιδιά τους. Γι αυτό αν τιμωρούνται με οικονομικά πρόστιμα – αφαίρεση εισοδήματος – θα εξαναγκαστούν να ενδιαφερτούν.
Φυσικά οι λάτρεις των τιμωριών και των προστίμων δε μας λένε κάτι απλό. Δηλαδή αν τα παιδιά που έχουν παραβατική συμπεριφορά προέρχονται από φτωχά κοινωνικά στρώματα, αν τους αφαιρέσω εισόδημα, δηλαδή τους κάνω φτωχότερους, το πρόβλημα θα λυθεί; Δηλαδή αν η παραβατική συμπεριφορά συνδέεται με την κακή οικονομική κατάσταση του γονιού, αν την χειροτερέψω το πρόβλημα θα λυθεί;
Έτσι αρχίζουν οι παραλογισμοί στην εκπαίδευση. Δεν αναζητούν τα αίτια αλλά επικεντρώνονται στο ορατό, το αποτέλεσμα. Και προβάλλονται θέσεις και παίρνονται μέτρα που αντί να εξαλείψουν το αίτιο της παραβατικής συμπεριφοράς, το εντείνουν ώστε το πρόβλημα να μεγαλώσει!!! Φυσικά οι εξουσιαστές το γνωρίζουν, δεν είναι βλάκες.Αλλά το συγκεκριμένο χρόνο τους συμφέρει ποικιλότροπα η βία γιατί νομιμοποιούν την εξουσία τους. Και φροντίζουν να τη συντηρούν στην πράξη, ενώ στα λόγια την καταράζονται!!! Ο θύτης ενοχοποιεί το θύμα ή όπως γράφει και ο John Milton (1642 ) «αυτοί που εξόρυξαν τα μάτια των ανθρώπων τους μέμφονται γιατί είναι τυφλοί»

Ακόμα αυτή προσέγγιση είναι και ανήθικη. Ποιος ευθύνεται για την παραβατική συμπεριφορά; Το παιδί και ο γονιός.
Καλά, το εκπαιδευτικό σύστημα είναι τέλειο, η εκπαιδευτική πολιτική ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας, οι εκπαιδευτικοί ανταποκρίνονται στις εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών;
Το δόγμα τους είναι σαφές: πάντοτε φταίνε οι κάτω και ποτέ οι πάνω. Πάντοτε τιμωρούνται οι κάτω και ποτέ οι πάνω. Οι λίγοι είναι οι αθώοι μόνιμα και οι πολλοί μονίμως ένοχοι!!! Η εξουσία είναι αλάνθαστη και ο πολίτης αμαθής.
Άντε, όπου νάναι τα μέτρα θα καταφθάσουν και στην Κύπρο μέσω των ειδικών!!! Από τη μητρόπολη της διανόησης στις αποικίες της περιφέρειας!!!

GCE και "οι μεγάλες διαμάχες" ή από το μεγάλο ψεύδος στη μεγάλη κλοπή

Για να κατανοήσει κάποιος τα διαδραματιζόμενα σε σχέση με τα κριτήρια εισδοχής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, οφείλει να μην αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στις κενολογίες των πρωταγωνιστών. Γιατί αυτοί, όντας σε διατεταγμένη υπηρεσία, πιο πολύ εξαπατούν τους πολίτες παρά τους ενημερώνουν.
Τα περί αυτονομίας του πανεπιστημίου, τα περί επιλογής των δήθεν αρίστων, τα περί ίσης μεταχείρισης των μαθητών είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου.
Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα;
1.Η κυβέρνηση και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες αποφάσισαν να οριοθετήσουν χρονικά την υποχρεωτική εκπαίδευση ως τη Γ΄ τάξη Γυμνασίου. Ως εκεί επεκτείνεται η υποχρέωση του κράτους για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, έστω και στα χαρτιά.
2. Το λύκειο εντάσσεται στην αγορά εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Δηλαδή εμπορευματοποιείται η λυκειακή εκπαίδευση και εντάσσεται στην ελεύθερη αγορά του ανταγωνισμού.
3. Αυτή η νέα προσέγγιση ουσιαστικά προωθείται εκ των άνω. Δηλαδή δε δηλώνεται ξεκάθαρα ως στόχος, για να προλάβει τυχόν αντιδράσεις και επιχειρείται να επιβληθεί μέσα από την αλλαγή του συστήματος εισδοχής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Δηλαδή οι φορείς της κρατικής εξουσίας γνωρίζουν ότι το σύστημα εισδοχής προσανατολίζει τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς για το είδος της εκπαίδευσης που θα επιλέξουν. Ουσιαστικά με την αλλαγή του συστήματος επιχειρείται ένας αναπροσανατολισμός της κοινωνίας.
4. Η ανάπτυξη μια ελεύθερης αγοράς εκπαιδευτικών υπηρεσιών στο επίπεδο του λυκείου προϋποθέτει ελεύθερο ανταγωνισμό των παροχέων και πλουραλισμό υπηρεσιών. Αυτή ακριβώς τη λογική προωθούν η κυβέρνηση, το ΑΚΕΛ, ο ΔΗΣΥ και τα κρατικά πανεπιστήμια. Από το ενιαίο σύστημα εισδοχής σε ένα ανταγωνιστικό και πλουραλιστικό σύστημα αγοράς υπηρεσιών εναρμονισμένο με την οικονομική αγορά. Αυτή η λογική δεν εναρμονίζεται με ένα τύπο δημόσιου λυκείου αλλά με ανταγωνιζόμενα σχολεία στην εξεύρεση πελατών.
5. Η απόφαση για εμπορευματοποίηση της λυκειακής εκπαίδευσης είναι πολύ μεγαλύτερης σημασίας από κοινωνική και οικονομική άποψη από την επιχειρούμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση των αναλυτικών προγραμμάτων. Δηλαδή οι ουσιαστικές αλλάγες γίνονται στα πεταχτά και εκτός του λεγόμενου «δομημένου διαλόγου» για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Άντε τώρα να κάνεις επιλογή. Από τη μια τα ψέματα των φορέων της εξουσίας που εμμένουν πεισματικά να περιπαίζουν τους πολίτες με διάφορα παραμύθια. Από την άλλη οι έμποροι της γνώσης που ομολογημένος στόχος τους είναι το κέρδος ή η κλοπή.
Από τη μια το εξουσιαστικό σχολείο του ψεύδους και από την άλλη το εμπορευματικό σχολείο της κλοπής. Από τη μια η πολιτική ολιγαρχία και από την άλλη η οικονομική ολιγαρχία. Ο ένας στέλλει πελάτες του άλλου!!! Από τα δόντια του λύκου στα σαγόνια του καρχαρία!!!
Το δίλημμα είναι σκληρό: από τη μια η πολιτική ολιγαρχία του ψεύδους και από την άλλη η οικονομική ολιγαρχία της κλοπής. Ποιο είναι το ολιγότερο κακό;
Έφτιαξαν ένα μονόδρομο όπου οι ολιγαρχικοί είναι σίγουρα κερδισμένοι και οι πολίτες σίγουρα χαμένοι. Ο χαμένος, γνωρίζοντας ότι θα είναι ο χαμένος, είναι φυσικό να αδιαφορεί. Και οι πολίτες αδιαφορούν γνωρίζοντας τα τερτίπια των ολιγαρχικών. Και γνωρίζουν ότι οι συσχετισμοί δύναμης είναι σε βάρος τους. Και ανέχονται. Ωσότου να υπάρξει εναλλακτική πρόταση προς το συμφέρον τους.
Και μην ξεχνάτε ποτέ: ο στόχος της εκσυγχρονιστικής και προοδευτικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης είναι πάντοτε το ανθρωποκεντρικό και δημοκρατικό σχολείο!!! Τι να τους πεις!!!

Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και αναλυτικά προγράμματα ή από τα λόγια των Κυπρίων στην πράξη των Φινλανδών

Η θεωρία και η πράξη συνήθως πάνε μαζί. Μπορεί όμως να αφίστανται το ένα από το άλλο, όπως στους φορείς της εξουσίας.Εκείνοι συνήθως άλλα λένε και άλλα κάνουν. Ή λένε γενικολογίες , που είναι όπως τον τάφο του Αγίου Νεοφύτου, ώστε μετά να χωρέσει η όποια επιλογή τους.
Ένα πράγμα λοιπόν είναι το κείμενο που δημοσιοποιήθηκε από την Επιτροπή για τα Αναλυτικά Προγράμματα (Α.Π.) το Δεκέμβριο του 2008. Είναι ένα γενικόλογο κείμενο στο οποίο μπορεί να ενταχθεί στη συνέχεια η όποια επιλογή της εξουσίας.
Όταν λοιπόν ο πολίτης τοποθετείται σε ένα τέτοιο κείμενο, πρέπει να έχει υπόψη του ότι η εξουσία ξέρει, ενώ ο ίδιος δεν ξέρει. Δηλαδή η εξουσία αποκρύβει πληροφορίες με αποτέλεσμα να μη σχηματίζεται μια σαφής και ολοκληρωμένη εικόνα για τις στοχεύσεις.
Ένα παραδείγμα για να γίνω κατανοητός:
Ο Υπουργός Παιδείας δήλωνε στις 24/2/2009: «Η διδακτέα ύλη θα είναι μειωμένη και αυτό μπορεί να είναι κάτι που μπορεί να αναφερθεί από τώρα.Θα μειωθεί ο διδακτικός χρόνος ως διδασκαλία, όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα και θα υπάρξει δραστική αναδιοργάνωση του τι συμβάινει μέσα σε μια τάξη».
Είναι σαφές ότι ο Υπουργός –πέρα από το θεωρητικό πλαίσιο της Επιτροπής για τα Α.Π. – έχει στο μυαλό του κάτι πιο συγκεκριμένο, ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο για τις αλλαγές. Εκείνος μόνο το ξέρει και έχει το προνόμιο να το ανακοινώνει αποσπασματικά. Οι άλλοι δεν έχουν τη συνολική εικόνα του σχεδιασμού και έτσι απλώς μετατρέπονται σε υποχείρια υλοποίησης σχεδίων τα οποία δε γνωρίζουν. Έτσι γίνονται συνειδητά ή ασυνείδητα φερέφωνα της εξουσίας και των σχεδίων της.

Ακόμα όταν τοποθετείσαι οφείλεις να ξέρεις ότι πέρα από τα θεωρητικά κείμενα η εξουσία έχει και πρακτικές ανάγκες, που δεν μπορούν να περιμένουν. Δηλαδή ένα πράγμα το θεωρητικό κέιμενο για λαϊκή κατανάλωση και άλλο πράγμα οι πραγματικές ανάγκες της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.
Κάποια παραδείγματα για να γίνω πιο κατανοητός:
1.Ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού στις 10/2/2009 «αναφέρεται στις απογοητευτικές επιδόσεις των μαθητών μας σε πρόσφατες έρευνες σε μαθήματα όπως τα Μαθηματικά, τις Φυσικές Επιστήμες και τη γλώσσα». Και στη συνέχεια τονίζει ο κ. Υπουργός:
«Με όλα αυτά ως δεδομένα, είμαι βέβαιος ότι εκφράζω την επιθυμία όλων των
πολιτών όταν δηλώνω: «Αυτή η αρνητική κατάσταση πρέπει να αλλάξει χωρίς
χρονοτριβή». Και μπορούμε να την αλλάξουμε.
Αυτό το στόχο έρχεται να υπηρετήσει η μεταρρύθμιση των Αναλυτικών
Προγραμμάτων από το νηπιαγωγείο μέχρι και το λύκειο που ξεκινήσαμε, με
στόχο τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση του περιεχομένου της
εκπαίδευσης».

2.Ακόμα σε συνέντευξη του κ. Τσιάκαλου στον Πολιτη στις 7/2/2009 και αναφερόμενος στο δικό του όραμα για να μετατρέψει την Κύπρο σε Φινλανδία της Νότιας Ευρώπης, υποστηρίζει:
«Η Φινλανδία κατάφερε να βρίσκεται στην κορυφή σε όλες τις έρευνες που αναφέρονται στην ποιότητα της εκπαίδευσης, να παίζει πρωτεύοντα ρόλο σε αυτό που ονομάζεται «οικονομία της γνώσης».

3.Ακόμα στις 24/2/2009 ο κ. Τσιάκαλος, με αφορμή την έναρξη των εργασιών των 20 επιτροπών για να Α.Π., ανέφερε:
«Τα σημερινά αναλυτικά προγράμματα του Λυκείου αποτελούναι από ογκώδεις τόμους, ενώ όπως σημείωσε στη Φινλανδία είναι πολύ πιο συνοπτικά.
Ο ίδιος χρησιμοποίησε το παράδειγμα της Φινλανδίας – που φημίζεται για τις υψηλές επιδόσεις των μαθητών της – για να τονίσει και το γεγονός ότι στην Κύπρο τα παιδιά δουλεύουν πολύ περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Στα δημοτικά μας, όπως είπε, οι μαθητές έχουν 35 διδακτικές περιόδους την εβδομάδα και στη Φινλανδία μόλις 19, επισημαίνοντας όμως, ότι στη συγκεκριμένη χώρα παραμένουν πιο πολλές ώρες στο σχολείο απ΄ ότι στο νησί μας».

Πέρα λοιπόν από τα θεωρητικά κείμενα οι φορείς της εξουσίας έχουν πολύ συγκεκριμένες ανάγκες να υπηρετήσουν. Αυτές οι ανάγκες δεν έχουν σχέση με βαρύγδουπες διακηρύξεις , όπως «δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο», « ο δικός μας δρόμος» κλπ., αλλά τις ανάγκες τις τωρινές της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτές οι ανάγκες ορίζονται στο παρόν στάδιο από το διαγωνισμό PISA του ΟΟΣΑ. Και δεδομένου ότι η Φινλανδία έχει πρωτεύσει στο διαγωνισμό, ουσιαστικά επιχειρούν να μεταφέρουν το φινλανδικό μοντέλο στην Κύπρο.
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν σε πολλές χώρες επιχειρείται η μεταρρύθμιση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης με στόχο την επιβολή ενός ομοιόμορφου τρόπου εκπαίδευσης. Τα πορίσματα του διαγωνισμού του ΟΟΣΑ ουσιαστικά προσανατολίζουν την εκπαίδευση σε συγκεκριμένους στόχους που υπηρετούν τις τωρινές ανάγκες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος: δεξιότητες αντί γνώση, κατάρτιση αντί εκπαίδευση.

Τα θεωρητικά κείμενα είναι σημαντικά, όταν γίνεται προσπάθεια αναζήτησης της αλήθειας. Στην περίπτωση της Κύπρου η σημασία τους είναι περιορισμένη, γιατί μεγαλύτερη σημασία στο μυαλό των φορέων της εξουσίας έχει ο διαγωνισμός PISA του ΟΟΣΑ και το φινλανδικό μοντέλο. Ή διαφορετικά αδυνατούν να επεξεργαστούν ένα «δικό τους δρόμο» και επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της αντιγραφής. Τώρα, πόσο ειδικός πρέπει να είσαι για να αντιγράψεις κάτι, είναι και αυτό ένα θέμα προς συζήτηση.

Στα σχολεία πάντως οι μαθητές, όταν αντιγράφουν, τιμωρούνται!!!

Ο PISA ή συντήρηση και πρόοδος και ο μίτος της Αριάδνης

Η μεταρρύθμιση προχωρεί ομαλά. Ούτε ένας τραυματίας ούτε ένας νεκρός. Ευτυχώς τώρα τις γιορτές όλοι σιώπησαν. Οι «αντιμαχόμενες δυνάμεις» κηρυξαν «πασχαλινή εκεχειρία».
Η μεταρρύθμιση και ο εκσυγχρονισμός προχωρούν. Όλοι είναι υπέρ της μεταρρύθμισης. Η «εθνική ενότητα» είναι γεγονός. Εντάξει, υπάρχει και η «καλή» και η «κακή» μεταρρύθμιση.
Η «καλή» μεταρρύθμιση είναι αυτή της κυβέρνησης. Και επειδή η κυβέρνηση είναι ΑΚΕΛ και το ΑΚΕΛ είναι αριστερό κόμμα και το αριστερό κόμμα ταυτίζεται με την πρόοδο , γι αυτό και η μεταρρύθμιση ταυτίζεται με την πρόοδο.
Η «κακή» μεταρρύθμιση είναι νεφελώδης. Δεν αυτοπροσδιορίζεται, όπως του ΑΚΕΛ. Είναι ετεροπροσδιορισμένη. Δηλαδή αποκτά ταυτότητα σε αντίθεση με τον άλλο. Δηλαδή όποιος δε συμφωνεί με την προοδευτική μεταρρύθμιση του ΑΚΕΛ κατ΄ ανάγκη είναι αντίδραση και συντήρηση.
Σχηματικά η σύγκρουση της συντήρησης και της προόδου είναι η εξής:
ΠΡΟΕΔΡΟΣ=ΑΚΕΛ=ΠΡΟΟΔΟΣ
ΔΙΑΦΩΝΟΥΝΤΕΣ=ΜΗ ΑΚΕΛ= ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ
Απέναντι στη λογική του άσπρου – μαύρου, δηλαδή του εκφασισμού της κοινωνίας που επιχειρείται από τους φορείς της εξουσίας για να περιχαρακώσουν «τα αμνοερίφια», ο πολίτης ευτυχώς δικαιούται ακόμα να σκέφτεται.
Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Αν και αυτή η διαδικασία είναι επώδυνη, αφού καταπιάνεται με το αυτονόητο, αξίζει να επιχειρηθεί ως διαδικασία προάσπισης της ανθρώπινης λογικής.

Με ανακοίνωσή του λοιπόν ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού στις 10/2/2009 «αναφέρεται στις απογοητευτικές επιδόσεις των μαθητών μας σε πρόσφατες έρευνες σε μαθήματα όπως τα Μαθηματικά, τις Φυσικές Επιστήμες και τη γλώσσα». Και στη συνέχεια τονίζει ο κ. Υπουργός:
«Με όλα αυτά ως δεδομένα, είμαι βέβαιος ότι εκφράζω την επιθυμία όλων των
πολιτών όταν δηλώνω: «Αυτή η αρνητική κατάσταση πρέπει να αλλάξει χωρίς
χρονοτριβή». Και μπορούμε να την αλλάξουμε. Αυτό το στόχο έρχεται να υπηρετήσει η μεταρρύθμιση των Αναλυτικών Προγραμμάτων από το νηπιαγωγείο μέχρι και το λύκειο που ξεκινήσαμε, με στόχο τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση του περιεχομένου της εκπαίδευσης».
Ο Υπουργός αναφέρεται στο διαγωνισμό του οργανισμού PISA του ΟΟΣΑ, όπου πρώτοι κατετάγησαν στα μαθηματικά οι Φινλανδοί μαθητές. Και από εδώ προέκυψε και το νέο σύνθημα «να γίνει η Κύπρος η Φινλανδία της Νότιας Ευρώπης»!!! Το θέμα σηκώνει πολλή συζήτηση, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος.
Αν διαβάσεις τώρα το το προεκλογικό κυβερνητικό πρόγραμμα της Νεας Δημοκρατίας στην Ελλάδα επικαλείται και αυτή το διαγωνισμό PISA για να δικαιολογήσει το μεταρρυθμιστικό της εγχείρημα. Μόνο που η Νέα Δημοκρατία είναι συντηρητική , δεν ταυτίζεται με το ΑΚΕΛ που είναι προοδευτικό.
Το σχήμα τώρα μεταβάλλεται ως εξής:
PISA=ΑΚΕΛ=ΠΡΟΟΔΟΣ
PISA=ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ=ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ
Δηλαδή στη μια περίπτωση η επίκληση του διαγωνισμού PISA ταυτίζεται με την πρόοδο και στην άλλη με τη συντήρηση, ανάλογα ποιος το προβάλλει!!!
Τελικά ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού όταν επικαλείται το διαγωνισμό PISA για να δικαιολογήσει το μεταρρυθμιστικό του εγχείρημα είναι προοδευτικός ή συντηρητικός;
Κάθε βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη.

Για την αυτονομία των σχολείων ή "όλοι μαζί κινούμε συρφετός γυρεύοντας ομοιοκαταληξία"

Το σύνθημα της εποχής μας είναι η αυτονομία. Αυτή η συνθηματολογία εισήχθηκε και στην εκπαίδευση με την προβολή της θέσης «ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων». Όλοι λοιπόν την έχουν οικειοποιηθεί και ευλογούν την αυτονομία των σχολείων ως την επιλογή που θα συμβάλει στις προκλήσεις της εποχής μας, όπως «ο εκσυγχρονισμός», «η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας», «η ευρωπαϊκή διάσταση της εκπαίδευσης».
Η κυρίαρχη λογική λοιπόν έχει αφομοιωθεί:
Τι χρειάζεται η εκπαίδευση σήμερα;
Απάντηση: «Εκσυγχρονισμό».
Πώς θα επιτευχθεί ο εκσυγχρονσιμός;
Απάντηση: «Μεταρρύθμιση».
Τι περιέχει η μεταρρύθμιση;
Απάντηση: «Και ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων».
Αυτή είναι η κυρίαρχη λογική όλων των κομμάτων, αυτή προβάλλεται από τα ΜΜΕ και αυτή παπαγαλίζουν οι διάφοροι νεροκουβαλητές «ιδεών». Αυτή η κυρίαρχη λογική φυσικά είναι μια κενολογία, όπως όλες συνήθως οι διακηρύξεις των φορέων της εξουσίας.
Αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό, όταν την κυρίαρχη λογική προσπαθήσουμε να τη διευκρινίσουμε:
Ποιο είναι το σύγχρονο στο οποίο καλείται να προσαρμοστεί το σχολείο;
Μεταρρύθμιση για ποιον άνθρωπο και σε ποια κοινωνία;
Ποιου η αυτονομία θα ενισχυθεί στα πλαίσια της σχολικής μονάδας;

Οι λέξεις λοιπόν έγιναν του συρμού. Όλοι τις διατυμπανίζουν και όλοι τις διακινούν. Αν θέλεις να είσαι μέσα στα πράγματα, κάθε τρεις προτάσεις που λες, οι λέξεις «εκσυγχρονισμός,μεταρρύθμιση, αυτονομία» πρέπει να επαναλαμβάνονται έξι φορές. Και «όλοι μαζί κινούμε συρφετός γυρεύοντας ομοικαταληξία». Κενολογούμε και νιώθουμε ωραία. Είναι η μόδα. Το τραγικό είναι πως ο κάθε νεροκουβαλητής προσδιορίζει τη γενικόλογη αναφορά κατά το δοκούν ή διαφορετικά από τον άλλο.
Έτσι όλοι συμφωνούν στη γενική διακήρυξη, αλλά διαφωνούν στο αποδιδόμενο περιεχόμενο της λέξης.
Ποιος θα κερδίσει στο τέλος;
Των πιο πολλών θα τους μείνει ο κόπος των διακηρύξεων. Γιατί το περιεχόμενο των λέξεων θα το καθορίσει αυτός που έχει τη δύναμη να ορίζει τις λέξεις. Και τη δύναμη την έχει ο κάτοχος της εξουσίας. Επομένως ο πολίτης που δε θέλει να είναι φερέφωνο, στοιχειώδης λογική επιβάλλει να ζητά από το φορέα της εξουσίας να ορίζει προκαταβολικά το περιεχόμενο των λέξεων, πριν εκφράσει την υποστήριξή του. Γιατί ο κάτοχος της εξουσίας εκτός από διακηρύξεις, έχει και πραγματικές ανάγκες, που δεν είναι σίγουρο ότι συμβαδίζουν με τις ανάγκες του πολίτη.
Κοντολογής δε συμφωνώ με καμία μεταρρύθμιση και κανένα εκσυγχρονισμό αν δε γνωρίζω και το «τι» και το «πώς» αλλά και τα από-, δια-,για ποιον.
Τι σημαίνει λοιπόν ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων;
Ο όρος αυτονομία είναι αντίθετος με την ετερο-νομία. Είνα η δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού, ο ίδιος αποφασίζεις για τον εαυτό σου και όχι κάποιος άλλος. Ταυτίζεται δε η αυτονομία με την έννοια της ελευθερίας.
Τι σημαίνει λοιπόν ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων; Τίποτε. Γιατί;
Ποιου η αυτονομία θα ενισχυθεί; Του διευθυντή, της διευθυντικής ομάδας, του καθηγητικού συλλόγου, όλων των μελών της σχολικής κοινότητας ( εκπαιδευτικών-μαθητών-γονιών-τοπικών φορέων) ;
Ποιες αρμοδιότητες θα δοθούν από την κεντρική εξουσία στις σχολικές μονάδες; Ποια θα είναι η σχέση της κεντρικής εξουσίας με την άσκηση πολιτικής από το σχολείο; Δηλαδή ποιος θα ελέγχει; Η κοινωνία ή το κράτος ή τοπικοί φορείς εξουσίας;
Στα πλαίσια της ενίσχυσης της αυτονομίας του όποιου, ποιος θα χρηματοδοτεί τις πρωτοβουλίες στα πλαίσια της αυτονομίας των σχολείων; Ποια σχέση σχολείου και οικονομίας θα διαμορφωθεί;
Εγώ είμαι ένας εκπαιδευτικός. Σε τι θα είμαι πιο ελεύθερος; Ή υπάρχει και περίπτωση στα πλαίσια της αυτονομίας των σχολείων να γίνω και περισσότερο σκλάβος; Ή σε τι θα είναι πιο ελεύθερος ο μαθητής σε σχέση με την τωρινή υπαρκτή πραγματικότητα; Σε τι τελικά συνίσταται η αυτονομία του κάθε μέλους της σχολικής κοινότητας , σε ποιο επίπεδο (ατομικό-κοινωνικό- πολιτικό ) και πως συντίθεται η αυτονομία του καθενός στα πλαίσια του όλου; Δηλαδή τι τελικά αλλάζει;
Τα ερωτήματα παραμένουν αδιευκρίνιστα: τι είναι η αυτονομία των σχολείων, πώς θα προωθηθεί ή ποια η διαδικασία προώθησης, από ποιον προέρχεται η διακήρυξη ή ποιος έχει συμφέρον να διακηρύττει, διά ποιου αποφασίζεται, προωθείται και υλοποιείται , για ποιον ή ποιος θα ωφεληθεί;

Χωρίς τη διευκρίνιση του στόχου «ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων» ή αν η εξουσία διακηρύττει ενώ γνωρίζει, ενώ ο πολίτης συμφωνεί χωρίς να γνωρίζει, τότε μια επιλογή του απομένει, να συμφωνεί προκαταβολικά με την όποια τελική επιλογή των φορέων της εξουσίας. Δηλαδή να είναι ένας απλός χειροκροτητής , όχι όμως και πολίτης. Δυστυχώς οι φορείς της κρατικής εξουσίας γνωρίζουν ότι οι από κάτω έχουν εθιστεί στο ρόλο του χειροκροτητή και πράττουν αναλόγως.