Το εξεταστικό δοκίμιο των Νέων Ελληνικών: η έκθεση ως προπαγάνδα

Σε συνέχεια του προηγούμενου κειμένου μου για το εξεταστικό δοκίμιο των Νέων Ελληνικών θα αναφερτώ και στο θέμα της έκθεσης ή της παραγωγής επικοινωνιακού λόγου. Το θέμα φέτος ήταν το εξής:
«Έχεις επιλεγεί να εκπροσωπήσεις την Παγκύπρια Συνομοσπονδία Μαθητών σε ειδική συνεδρία της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής. Γενικό θέμα της συνεδρίας είναι το «Δημοκρατικό και Ανθρώπινο Σχολείο». Αφού παρουσιάσεις τις σκέψεις σου για έναΔημοκρατικό και Ανθρώπινο Σχολείο, να καταθέσεις τις απόψεις σου για την αξία του διαλόγου, της αμφισβήτησης και της διαφωνίας στο χώρο της εκπαίδευσης.»
Το επικοινωνιακό υπόβαθρο
Το επικοινωνιακό υπόβαθρο, με βάση την πιο πάνω διατύπωση, είναι εκτός πραγματικότητας ή εκτός τόπου και χρόνου.
Απευθύνεται στους μαθητές και αναφέρει ο συντάκτης: «έχεις επιλεγεί» -από ποιον- να εκπροσωπήσεις την Παγκύπρια Συνομοσπονδία Μαθητών – τι είναι αυτό – σε «ειδική συνεδρία της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής» - τι σημαίνει ειδική συνεδρία μιας επιτροπής της βουλής και όχι της βουλής.
Είναι φανερή η πολιτική και ιδεολογική διάσταση του επικοινωνιακού υπόβαθρου της έκθεσης. Γιατί στις επιτροπές της βουλής καλούνται εκπρόσωποι των οργανώσεων της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών» και διαβουλεύονται με τους βουλευτές με σκοπό τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας ή τη σύνταξη νομων. Το επικοινωνιακό υπόβαθρο ανταποκρίνεται σε αυτή τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και είναι φανερό ότι ο στόχος ήταν να εμφυτεύσουν τη συνείδηση των μαθητών αυτή τη λειτουργία. Μόνο που δημιούργησαν ένα επικοινωνιακό υπόβαθρο που καμία σχέση έχει με την πραγματικότητα με αναφορές του τύπου «έχεις επιλεγεί» και «ειδική συνεδρία».
Γι αυτό και υποστηρίζω ότι το επικοινωνιακό υπόβαθρο ήταν εκτός τόπου και χρόνου.
Η μορφή του επικοινωνιακού λόγου
Οι μαθητές διδάσκονται στο σχολείο την επιστολή, την ομιλία, το άρθρο και το δοκίμιο. Το συγκεκριμένο επικοινωνιακό υπόβαθρο δε σχετίζεται με κανένα από τα τέσσερα είδη του γραπτού λόγου που διδάσκονται οι μαθητές, δηλαδή δεν είναι ούτε ομιλία ούτε εισήγηση ούτε άρθρο ούτε δοκίμιο. Προσομοιάζει με την ομιλία/εισήγηση αλλά δεν είναι της μορφής που διδάσκονται στο σχολείο. Γιατί στις επιτροπές της βουλής δεν εκφωνούνται ομιλίες, όπως στις διάφορες εκδηλώσεις, αλλά κατατίθενται απόψεις από διάφορους φορείς κατά τη συζήτηση ενός θέματος.
Η αστοχία στον καθορισμό του επικοινωνιακού υπόβαθρου είχε ως αποτέλεσμα να διερωτούνται οι μαθητές τις είδος γραπτού λόγου θα χρησιμοποιήσουν και απάντηση δεν έπαιρναν. Ακόμα και οι οδηγίες διόρθωσης του ΥΠΠ δεν καθορίζει το είδος του γραπτού λόγου.
Το περιεχόμενο
Το περιεχόμενο της έκθεσης ήταν καθαρά προπαγανδιστικό, δηλαδή στόχο είχε να εμφυτεύσει στο μυαλό των μαθητών το κύριο σύνθημα της μεταρρύθμισης τους, «το δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο».
Πέρα από το γεγονός ότι η επιτροπής παιδείας της βουλής δε συζητά σε αυτή τη βάση, η κατάθεση των σκέψεων των μαθητών για το «δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο» ουσιαστικά αποδεικνύει τον προπαγανδιστικό χαρακτήρα της έκθεσης, αφού όλες οι σκέψεις που έγραφαν οι μαθητές με κάποια τεκμηρίωση θεωρούνται σωστές. Αυτό όμως ταυτόχρονα αποδεικνύει ότι το «δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο» δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο περιεχόμενο, άρα η χρήση του περιορίζεται σε σύνθημα για αποπροσανατολισμό των μαζών.
Η σύγχυση η τωρινή είναι συνέχεια της σύγχυσης που σκόπιμα προκάλεσε η επιτροπή υπό τον κ. Τσιάκαλο, η οποία έδωσε τον ορισμό του «δημοκρατικού και ανθρώπινου σχολείου» χωρίς να λέει τίποτε. Όμως αν ισχύει ο ορισμός της επιτροπής Τσιάκαλου, τότε ό,τι εκφεύγει του ορισμού δεν πρέπει να θεωρείται σωστό! Οι οδηγίες διόρθωσης του ΥΠΠ δε στέκονται στον ορισμό της επιτροπής Τσιάκαλου, αλλά επεκτείνονται επί παντός επιστητού. Γι αυτό και υποστηρίζω ότι το θέμα ήταν καθαρά προπαγανδιστικό.
Το δεύτερο ζητούμενο του θέματος, δηλαδή «να καταθέσεις τις απόψεις σου για την αξία του διαλόγου, της αμφισβήτησης και της διαφωνίας στο χώρο της εκπαίδευσης» ήταν άστοχο από πολλές πλευρές.
Σε σχέση με την «ειδική συνεδρία της επιτροπής παιδείας της βουλής» η οποία δήθεν συζητά το «δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο», είναι γελοίο ο μαθητής να αρχίσει να κάνει μάθημα στους βουλευτές για την αξία του διαλόγου της αμφισβήτησης και της διαφωνίας!
Παράλληλα, ο διάλογος είναι αναπόσπαστο μέρος του λεγόμενου «δημοκρατικού σχολείου» και ως εκ τούτου η αναφορά στην αξία του είναι εκ του περιττού.
Οι οδηγίες διόρθωσης του ΥΠΠ που ζητούν να γίνει ξεχωριστή αναφορά στην αξία του διαλόγου, της διαφωνίας και της αμφισβήτησης αποκλείοντας να συνεξεταστούν ως ένα «όλον» - αυτή είναι και η προσέγγιση του συγγραφέα του αδίδακτου κειμένου - καθιστούν ακόμα πιο βέβαιη την αποτυχία των μαθητών.
Επίλογος
Η παραγωγή επικοινωνιακού λόγου ήταν αποτυχήμενη και προπαγανδιστική τόσο στον καθορισμό του επικοινωνιακού υπόβαθρου που ήταν και εκτός διδακτέας ύλης όσο και στο περιεχόμενο.
Πραγματικά οι ιθύνοντες του ΥΠΠ αντιμετωπίζουν τους μαθητές ως πειραματόζωα Ή πίσω από την καθεχρονική αποτυχία των μαθητών στα Νέα Ελληνικά υπάρχει και προηγείται η αποτυχία πρώτιστα του ΥΠΠ.
ΥΓ. Αν βρω χρόνο, θα ασχοληθώ σε επόμενο κείμενο και με τη λογοτεχνία του εξεταστικού δοκιμίου, ώστε να σχηματιστεί μια ολοκληρωμένη εικόνα του «εγκλήματος».

Το εξεταστικό δοκίμιο των Νέων Ελληνικών:"ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα"

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή δίνουν και παίρνουν οι απόψεις για τα εξεταστικά δοκίμια των Παγκύπριων Εξετάσεων: «βατό», «εύκολο», «δύσκολο», «στα πλαίσια της διαδακτέας ύλης» και λοιπές κενολογίες.
Θα καταθέσω κάποιες παρατηρήσεις για το εξεταστικό δοκίμιο των Νέων Ελληνικών, όχι εξαντλητικές. Θα περιοριστώ στο αδίδακτο κείμενο και την περίληψη.
Αδίδακτο κείμενο (διασκευασμένο)
Το πιο καθοριστικό για ένα αδίδακτο κείμενο είναι να έχουν τη δυνατότητα οι μαθητές να το κατανοήσουν σε ικανοποιητικό βαθμό. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν το συγκεκριμένο κείμενο απευθυνόταν στο γνωστικό –γλωσσικό επίπεδο των μαθητών και μάλιστα, στα πλαίσια μιας εξέτασης με σκοπό την κατάταξη.
Πιστεύω πως όχι.
Οι γλωσσικές δυσκολίες για προσέγγιση του κειμένου ήταν μεγάλες για τους μαθητές («γνήσια διδασκαλία», «εποχή της ανευλάβειας», «απολεσθέν θέλγητρο». «χαρισματική αίγλη», «διορθωτική διαφωνία» ). Επιπλέον, υπήρχαν αναφορές στο κείμενο που ήταν πολύ δύσκολο για τους μαθητές να αντιληφθούν το νόημά τους: «να μεταφράζεις την ύπαρξη σαν απεριόριστη ροή σκέψης», «δημοκρατία είναι η θεσμοθετημένη αμφισβήτηση και διαπλάθεται μέσα από την αγωγή του πολίτη, προσηλωμένη στο δημοκρατικό ιδεώδες που βασίζεται στο διάλογο και τη διαφωνία». Η συχνή , ακόμα, χρήση της μεταφοράς καθιστούσε ακόμα πιο δύσκολη την προσπέλαση του κειμένου από τους μαθητές.
Στη νοηματική προσέγγιση του κειμένου μεγάλη σύγχυση προκάλεσε η έννοια δάσκαλος γιατί δεν χρησιμοποιείται στο κείμενο με ένα αποσαφηνισμένο περιεχόμενο. Άλλοτε υπονοεί ο συγγραφέας τον κάθε δάσκαλο, άλλοτε τον δάσκαλο της τυπικής εκπαίδευσης στις αίθουσες διδασκαλίας άλλοτε τον πολιτικό - δάσκαλο και άλλοτε το γονιό - δάσκαλο («δεν μπορεί να υπάρξει ...οικογενειακό σύστημα χωρίς διδασκαλία»). Στον επίλογο του, όμως, για το μέλλον του εμπνευσμένου δασκάλου αναφέρεται μόνο στο δάσκαλο της τυπικής εκπαίδευσης και τον πολιτικό.
Επίσης στη διασκευή του κειμένου υπήρξαν αστοχίες. Για παράδειγμα η αναφορά πως «ο ρόλος του δασκάλου ήταν και παραμένει κυρίαρχος» είναι προβληματική.Γιατί οι θεματοθέτες αφαίρεσαν την αναφορά «για το σκοπό αυτό» που ουσιαστικά οριοθετεί με σαφήνεια το ρόλο του δασκάλου.
Το αδίδακτο και ο μαθητής –αναγνώστης
Το κείμενο σίγουρα δεν απεύθυνεται σε μαθητές με γλωσσικές δυσκολίες, Κύπριους και μη. Η μη κατανόηση του κειμένου ουσιαστικά προδιαγράφει την πλήρη αποτυχία τους. Όμως και οι μαθητές που κατέχουν το συγκεκριμένο γλωσσικό κώδικα σε ικανοποιητικό βαθμό, λόγω της πυκνότητας των πληροφοριών και του «ειδικού» λεξιλογίου, θα αναγκαστούν σε μεγάλο βαθμό να «αντιγράψουν» το κείμενο με τεχνικές περίληψης που έχουν διδαχθεί. Δηλαδή, θα γράψουν περίληψη χωρίς να έχουν κατανοήσει το κείμενο!
Και οι οδηγίες διόρθωσης ή η άποψη του παντογνώστη ΥΠΠ
Στις οδηγίες διόρθωσης του ΥΠΠ για την περίληψη παρατίθενται 8 σημεία. Δημιουργούνται από τις οδηγίες του ΥΠΠ δυο προβλήματα. Πρώτον, η αναφορά ότι « οι μαθητές θα αναφερτούν σε κάποια» από τα 8 σημεία!!! Καλά, σε ποια δηλαδή; Και αν αγνοήσει ο μαθητής τρία σημεία που αντιστοιχούν σε τρεις από τις οκτώ παραγράφους, πάλι αυτό λέγεται περίληψη; Και αν αυτό ισχύει, γιατί δεν έχει δώσει οδηγίες μέχρι τώρα στα σχολεία για τον νέο τρόπο περίληψης; Ή, οι μαθητές δεν έχουν διδακτεί αυτή τη νέα μέθοδο περίληψης ενός κειμένου!!!
Το δεύτερο πρόβλημα αφορά τα 8 σημεία που περιλαμβάνει το ΥΠΠ στην περίληψη. Τα δύο από τα οκτώ σημεία είναι προβληματικά. Το 6ο σημείο αναφέρει «αλλαγή στον τρόπο και στα μέσα διδασκαλίας σήμερα». Πουθενά στο κείμενο δεν γίνεται τέτοια αναφορά!!! Στην 6η παράγραφο του κειμένου ο συγγραφέας αναφέρεται στη λειτουργία της μνήμης παλιά και σήμερα με τις νέες τεχνολογίες και σε καμία περίπτωση στον τρόπο και τα μέσα διδασκαλίας σήμερα!!! Αν και η παράγραφος δεν συνέχεται τόσο με το υπόλοιπο κείμενο , ο συγγραφέας την παραθέτει για να τονίσει την ανάγκη αναγέννησης της σχέση δασκάλου-μαθητή λόγω υποχώρησης της σημασίας της μνήμης στη διαδικασία της μάθησης. Επίσης το 7ο σημείο του ΥΠΠ αναφέρει: «ανάγκη διαμόρφωσης νέας κουλτούρας». Το κείμενο δεν αναφέρει κάτι τέτοιο. Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως η αναγέννηση της σχέσης δασκάλου- μαθητή είναι αναγκαία για τη διαμόρφωση νέας κουλτούρας. Δηλαδή, η θέση του συγγραφέα είναι να τονίσει τη σημασία της αναγέννησης της σχέσης δασκάλου-μαθητή – αυτός εξάλλου είναι ο τίτλος του κειμένου- και όχι η διαμόρφωση νέας κουλτούρας, όπως υποστηρίζει το Υπουργείο.
Και το τραγικό της υπόθεσης: στις οδηγίες του ΥΠΠ αναφέρονται και τα εξής: «Αν ο μαθητής απλώς αντιγράφει σημεία του κειμένου και τα αραδιάζει ασύνδετα, παίρνει 0 μονάδες στη δομή». Στις οδηγίες διόρθωσης της περίληψης επίσης το ΥΠΠ αντιγράφει σημεία του κειμένου και τα αραδιάζει ασύνδετα, αλλά αποτελούν το πρότυπο της «σωστής» περίληψης. Αν κάνουν το ίδιο οι μαθητές, θα πάρουν 0!!! Τώρα τι θα κάνουν οι διορθωτές για να ολοκληρωθεί το «έγκλημα», είναι ένα ζητούμενο.
Επίλογος
Ακατάλληλο κέιμενο, ακατάλληλες οδηγίες του ΥΠΠ που φανερώνουν έλλειψη σοβαρότητας και υπευθύνοτητας οδηγούν κάθε χρόνο τους μαθητές στη βίωση της αποτυχίας, λες και οι μαθητές είναι τα πειραματόζωα του «δημοκρατικού και ανθρώπινου» σχολείου τους.
Ή βιώνουμε μια υπερρεαλιστική πραγματικότητα: από τις οδηγίες του ΥΠΠ φαίνεται ότι οι θεματοθέτες δεν κατανόησαν πλήρως το περιεχόμενο του κειμένου και οι μαθητές καλούνται να κατανοήσουν το κείμενο που δεν κατανόησαν οι θεματοθέτες και θα αξιολογηθούν με βάση τα ακατανόητα με τη μεσολάβηση των διορθωτών!!!
Υπάρχει κάτι θετικό στην όλη διαδικασία; Προσωπικά εκτιμώ πως ναι. Με όλα αυτά επιταχύνεται η απαξίωση αυτού που ονομάζεται δημόσιο σχολείο και ευτυχώς. Επιπλέον και ως "ως ταξίδι στο άγνωστο" ενέχει κάποιο ενδιαφέρον λόγω της αβεβαιότητας και της περιπέτειας  που προκαλεί το εξεταστικό δοκίμιο!
ΥΓ. Για τα άλλα μέρη του εξεταστικού δοκιμίου των Νέων Ελληνικών, αν βρω χρόνο, θα επανέλθω.

Η ενίσχυση του αυταρχισμού στο κυπριακό σχολείο

Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση για «το δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο» προχωρεί ομαλά. Η «πνευματική ολιγαρχία» σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική ολιγαρχία εργάζονται νυχθημερόν για να βιώσουμε επιτέλους τη δημοκρατία στο σχολείο.
Επειδή όμως δεν γνωρίζουν τίποτε περί δημοκρατίας, αλλά μόνο τη βιούμενη ολιγαρχική τους πραγματικότητα γι αυτό και το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η προώθηση του αυταρχικού σχολείου. Κατά ανάλογο τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό και οικονομικό σύστημα αναπροσαρμόζουν τη λειτουργία του σχολείου,ώστε να τα εξυπηρετεί αποτελεσματικά με διάφορες κενολόγες βαρύγδουπες διακηρύξεις.
Η μόνη ουσιατική αλλαγή που έγινε στα σχολεία είναι στον τομέα της διοίκησης. Καταργήθηκε κάθε μορφή διαλόγου και κάθε συλλογικό όργανο. Το δόγμα που επικρατεί στα σχολεία σήμερα είναι το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και οι άλλοι –εκπαιδευτικοί και μαθητές - επιτελούν το ρόλο του εκτελεστικού οργάνου. Όποιος είναι άβουλο εκτελεστικό όργανο, τότε λόγω της βλακείας του εντάσσεται στην τάξη των αυλοκολάκων, θεωρείται ικανός εκπαιδευτικός και διανοίγονται λαμπρές προοπτικές για την ανέλιξή του.
Σήμερα, στα πλαίσια του δημοκρατικού τους σχολείου, ο Διευθυντής έχει μετατραπεί σε «εκτελεστικό μονάρχη» και λειτουργεί με μια αυλή, όπως ακριβώς το μεσαίωνα με το φεουδαρχικό σύστημα. Η αυλή αναλαμβάνει το ρόλο να συμβουλεύει το μονάρχη-διευθυντή.
Η αποδόμηση του σχολικού συστήματος συμβαίνει κατά ανάλογο τρόπο με την αποδόμηση της πολιτικής στο κράτος. Δηλαδή, καταργείται το θεσμικό πλαίσιο και οι πολιτικά και οικονομικά ισχυροί αποφασίζουν με βάση τους συσχετισμούς δύναμης που αναπτύσσονται στο παρασκήνιο ή εξωθεσμικά. Η λογική αυτή, που αναπαράγει τους νέους συσχετισμούς δύναμης στον κόσμο και που επιβάλλεται από τη διεθνή οικονομική ολιγαρχία, μεταφέρεται στο σχολείο μεταμφιεσμένη με διάφορα συνθήματα και με την «επιστημονικότητα» των διαφόρων μηρυκαστικών. Στην πράξη αυτό σημαίνει –όπως ακριβώς και στην κοινωνία –ανατροπή των συσχετισμών δύναμης σε βάρος των εκπαιδευτικών και των μαθητών. Και σε κάθε σχολείο πια υπάρχουν οι ολιγαρχικές δυνάμεις που «κυβερνούν» και οι εκπαιδευτικοί/μαθητές που είναι ξένοι και αποτελούν τους «υπηκόους». Και όπως στην κοινωνία ακόμα δεν έχει εξευρεθεί  ο τρόπος αντίδρασης, έτσι και στο σχολείο αναπτύσσεται μια άρνηση η οποία ακόμα δεν βρήκε τον τρόπο να εκφραστεί θετικά στα πλαίσα του νέου αυταρχικού σχολείου που εγκαθίδρυσε η αριστερή κυβέρνηση Χριστόφια.
ΖΗΤΩ ΤΑ ΝΕΑ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ,ΠΟΥ ΘΑ ΦΈΡΟΥΝ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΝΟΥΣΙΑΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥΣ

Ο Διευθυντής σχολείου Μ.Ε. ως καραγκιόζης ή η αναβίωση του αυταρχικού σχολείου

Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Διευθυντών Μ.Ε. Κ. Μπαρρής δήλωσε στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» στις 21/7/2011: «αν ο διευθυντής δεν έχει λόγο στις μετακινήσεις προσωπικού κινδυνεύει να παίζει απλά το ρόλο του καραγκιόζη».
Η ευφάνταστη αυτή δήλωση του προέδρου των Διευθυντών Μ.Ε. προβληματίζει από λογικής, ιστορικής και πολιτικής απόψεως.
Σε σχέση με τη λογική η δήλωση δεν πείθει:
1.Ένας διευθυντής μπορεί να παίζει το ρόλο του καραγκιόζη ακόμα και αν έχει λόγο στις μετακινήσεις των εκπαιδευτικών.
2.Μπορεί να μην έχει λόγο στις μετακιμήσεις των εκπαιδευτικών και να μην είναι καραγκιόζης.
Πιο απλά ο ρόλος του διευθυντή του σχολείου ως καραγκιόζη δεν είναι άμεσα συνδεδεμένος με τις μετακινήσεις εκπαιδευτικών. Η δήλωση πάσχει λογικά.Φυσικά ο καραγκιόζης ουδεμία σχέση έχει με το ζήτημα. Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Διευθυντών αυτό που ζητά είναι η παραχώρηση εξουσίας στους διευθυντές ή η εξουσιαστική ενίσχυση της θέσης τους με την ελπίδα πως έτσι θα ανέβει και τα καραρρακωμένο κύρος τους.
Σε σχέση με την ιστορική κυπριακή πραγματικότητα πάλι ο κ. Μπαρρής δεν πείθει.Γιατί μέχρι το 2000 δεν υπήρχαν κανονισμοί μετακινήσεων. Τι γινόταν μέχρι τότε με αποτέλεσμα όλοι ανεξαιρέτως να ζητούν τη θεσμοθέτηση κανονισμών; Ή μήπως ο κ. Μπαρρής θεωρεί ότι άμα αρπάξει ο άνθρωπος μια καρέκλα, κάμνει και λοβοτομή στον εαυτό του;Μήπως οι συνθήκες στην εκπαίδευση σε σχέση με τη δεκαετία του 1990 έχουν βελτιωθεί,ώστε να αποτολμήσουμε την κατάργηση των κανονισμών; Μάλον από τα γραφόμενα του κ. Μπαρρή έχουν χειροτερέψει. Απλώς τη δεκαετία του 1990 όλοι εκείνοι που αντιμετώπιζαν τους εκπαιδευτικούς ως «αθύρματα» σιωπούσαν από ντροπή, ενώ σήμερα, για παράδειγμα ο κ. Μπαρρής, δεν ντρέπεται να ζητά να έχει εξουσία πάνω σε συναδέλφους σε σχολείο. Και μάλιστα θεωρεί ότι υποβαθμίζεται ως διευθυντής αν δεν έχει τέτοια εξουσία.
Η πιο σημαντική διάσταση των δηλώσεων του κ. Μπαρρή είναι η πολιτική. Το ζήτημα είναι απλό: πιο είναι το ορθό, να έχει λόγο ο διευθυντής για τους 70 εκπαιδευτικούς που θα διοριστούν στο σχολείο του ή να έχουν λόγο οι 70 εκπαιδευτικοί για το διευθυντή του σχολείου τους; Από τη μια βρίκεται η δυναστική αρχή-κληρονομιά του μεσαίωνα – και από την άλλη η δημοκρατική αρχή.
Και επειδή η συλλογική σοφία σίγουρα είναι καλύτερη από την ατομική και επειδή ένας άχρηστος εκπαιδευτικός προκαλεί βλάβη σε περιορισμένο αριθμό μαθητών, ενώ ένας άχρηστος διευθυντής προκαλεί βλάβη στο σύνολο της σχολικής μονάδας, σίγουρα υποστηρίζω τη δημοκρατική αρχή.
Από την άποψη του καραγκιοζο-λόγου το θέμα τίθεται ως εξής: να γίνου καραγκιόζηδες 100 διευθυντές ή 5000 εκπαιδευτικοί; Και αν ο κ. Μπαρρής νιώθει ότι υπάρχει κίνδυνος να γίνει καραγκιόζης γιατί δεν έχει εξουσία στις μετακινήσεις των εκπαιδευτικών, το ίδιο λογικά καραγκιόζηδες δεν νιώθουν και οι εκπαιδευτικοί που δεν έχουν λόγο στην επιλογή των διευθυντών;
Φυσικά τα φαινόμενα «Μπαρρή» είναι γεννήματα της εποχής μας: η πολιτική ως δύναμη έχει επιβληθεί στο διεθνές περιβάλλον, στο τοπικό και αυτή η βάρβαρη πραγματικότητα εισβάλλει και στα σχολεία. Αντί για το διαφημιζόμενο δημοκρατικό σχολείο στην Κύπρο παρατηρείται σε πολλά επίπεδα η αναβίωση της χειρότερης μορφής αυταρχισμού. Δεν προκαλεί έκπληξη.Όλα είναι ζήτημα παιδείας.
Υ.Γ. Ο κ. Μπαρρής ζητά να έχει λόγο ο διευθυντής στις μετακινήσεις των εκπαιδευτικών. Για παράδειγμα υποβάλλω αίτηση να πάω στο σχολείο όπου υπηρετεί ο κ. Μπαρρής ως διευθυντής. Με ποια κριτήρια θα εκφέρει γνώμη; Έλεος κ. Μπαρρή, έλεος!!!

Γενικός Επιθεωρητής εναντίον Υπουργού Παιδείας ή περί ανθρωπιάς

Η δημόσια εκπαίδευση κατηφορίζει, όπως συνήθως. Η νέα διαμάχη έχει πολύ ενδιαφέρον.

Ο Γενικός Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης- ο συντονιστής του πιο αντιδραστικού σώματος στη Μέση Εκπαίδευση – ασθένησε. Ώσπου να έλθει πίσω από την άδειά του, βρήκε άλλο στη θέση του! Και είπαν του ανθρώπου ότι μετονομάζεται σε « Γενικό Επιθεωρητή Μέση Εκπαίδευσης άνευ χαρτοφυλακίου»!

Ο άνθρωπος οργίστηκε και έστειλε μια επιστολή στον Υπουργό Παιδείας (δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος»). Γιατί είναι οργισμένος ο ΓΕΜΕ; Γιατί, λέει, «τους υπηρέτησε πιστά και τον πούλησαν με τόση ευκολία»(συνοπτικό)! Τι γίνεται ρε παιδιά στη δημόσια εκπαίδευση; Διαλυμένο μαγαζί μοιάζει!

Ποια είναι η απάντηση του Υπουργού Παιδείας; Δεν είναι θέμα ανθρωπιάς, λέει, αλλά νόμου!

Καλά, ο νόμος είναι ανθρωποφάγος; Και που πάνε οι διακηρύξεις του Προέδρου της Δημοκρατίας ότι « πάνω απ΄ όλα είναι ο άνθρωπος»; Ακόμα και πάνω από τονόμο, κύριε Υπουργέ της Παιδείας.Ή έχουμε ανθρωπιά ή δεν έχουμε; Ή όποτε μας συμφέρει έχουμε, και όποτε δε μας συμφέρει δεν έχουμε; Τέτοιες προσεγγίσεις δεν στέκουν ούτε λογικά ούτε και ψυχολογικά. Στο τέλος, προβλέπω, ότι η δημόσια εκπαίδευση θα γίνει ένα απέραντο τρελλοκομείο!

Ο Υπουργός έχασε κάτα κράτος τις εντυπώσεις. Δεν πρέπει να ρώτησε το ΑΚΕΛ τι να απαντήσει.Είμαι σίγουρος ότι το ΑΚΕΛ θα προσέγγιζε το θέμα καθαρά ανθρωποκεντρικά. Δηλαδή θα του παράγγελλε να πει τα εξής:

«Η απόφαση μου να αντικαταστήσω το ΓΕΜΕ οφείλεται αποκλειστικά σε ανθρωποκεντρικούς λόγους. Η ασθένεια του ΓΕΜΕ – στενότατου συνεργάτη μου – κυριολεκτικά με συγκλόνισε. Και το ελάχιστο το οποίο μπορούσα να κάνω για κείνον ήταν να προστατεύσω την υγεία του. Γι αυτό και μόνο τον αντικατέστησα με κάποιο τρίτο πρόσωπο. Γιατί πάνω απ΄ όλα είναι ο άνθρωπος και η υγεία του και όχι η εξουσία».

Φυσικά ο ΓΕΜΕ θα αντιδρούσε παλι και θα έλεγε: Καλά , για να προστατεύσεις την υγεία μου χρειαζόταν να καλέσεις του Επιθεωρητές να υπογράψουν συμφωνητικό να με προστατεύσετε ομαδικά ή μήπως για να επιμεριστείτε την ευθύνη του φαγώματός μου;

Το επόμενο κείμενό μου θα είναι μια συγκριτική μελέτη με τίτλο «Το ανθρώπινο σχολείο ως παράγων ανακοπής της ανθρωποφαγίας: παρόν και παρόν στην Κύπρο».Έτσι εξυμνούνται οι ασύγκριτες πράξεις.

Άρχισε η δημοκρατική μεταρρύθμιση: κάμερες στα σχολεία!!!

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες(από την εξουσία 0, αλλά εξακριβωμένες (από μένα )πληροφορίες σε σχολείο έχουν εγκατασταθεί κάμερες καθολικής παρακολούθησης των μαθητών και των εξωσχολκών.

Η παιδαγωγική σημασία του νέου μέτρου – αν και δεν έχει ενταχθεί στην επίσημη διαδικασία της μεταρρύθμισης – είναι μεγίστη. Τα παιδιά σταδιακά θα συνηθίσουν την ιδέα ότι η εξουσία τους παρακολουθεί από το «πανοπτικόν» και έτσι, με το φόβο της τιμωρίας, θα αυτο-συμμορφώνονται. Η μάθηση είναι πράγματι βιωματική και ως εκ τούτου αποτελεσματική. Έτσι οι αυριανοί πολίτες θα είναι πλήρως εξοικειωμένοι με τη συνεχή παρακολούθησή τους και θα συμμορφώνονται και θα υποτάσσονται χωρίς πολλές αντιστάσεις στα κελεύσματα της ολιγαρχικής τάξης.

‘Εκπληξη προκαλεί ότι κανένας μέχρι τώρα – εκτός από μένα φυσικά-δεν έχει χαιρετίσει το νέο τούτο μέτρο της κυβέρνησης. Προβληματισμός φαίνεται ότι υπάρχει στους ολιγαρχικούς. Ο προβληματισμός είναι ιδεολογικός. Δηλαδή θα ακολουθήσουν το δόγμα Μπους ότι η ασφάλεια είναι πάνω από την ελευθερία ή το δόγμα Ομπάμα ότι η ελευθερία είναι πάνω από την ασφάλεια. Φαίνεται ότι οι ολιγαρχικοί στην Κύπρο αποφάσισαν ετεροχρονισμένα να ταυτιστούν με τον ΜΠΟΥΣ.

Η άποψη μιας ασήμαντης μερίδας πολιτών ότι « μόνο τύραννοι θέλουν την καθολική παρακολούθηση των πολιτών», απορρίπτεται με το σκεπτικό ότι δε δικαιούνται να ομιλούν. Επιπλέον κάποιοι σε αυτό τον τόπο έχουν παρεξηγήσει την έννοια της ελευθερίας και νομίζουν ότι μπορούν να λένε ότι θέλουν και να προσβαλλουν ασυστόλως τους θεσμούς και να υποσκάπτουν το όραμα για ένα δημοκρατικό σχολείο.

Ζήτω οι δημοκρατικές κάμερες του δημοκρατικού σχολείου!!!

Υ.Γ. Αν τολμήσει κανένας να διαφωνήσει με αυτό το ριζοσπαστικό μέτρο της κυβέρνησης θα τον ονομάσω συντηρητικό, αντιδραστικό, υπονομευτή, γραφικό, αναρχικό, μαφιόζο. Και θα ρωτήσω και τον περιπτερά να μου πει και άλλα επίθετα.

Υ.Γ. Σκάστε και χειροκροτήστε ή επί το κυπριακόν «σιωπάτε να περάσουσιν».

Οι αλλαγές στο λύκειο και η ελευθερία των μαθητών ή όταν η εξουσία φαντασιώνεται

Πριν λίγες μέρες το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού κυκλοφόρησε ένα τετρασέλιδο κείμενο με τίτλο «Σχέδιο για συζήτηση σχετικά με τη νέα δομή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης». Σε σχέση με την Πρόταση που κατατέθηκε από το Υπουργείο το 2006 για το ίδιο θέμα παρατηρείται μια σαφής οπισθοδρόμηση. Τουλάχιστον τότε το Υπουργείο θεώρησε σωστό να προβάλει και μια επιχειρηματολογία για να δικαιολογήσει τις προτάσεις του. Τώρα στο τραπέζι τίθεται ένα σχέδιο κάτι που φανερώνει είτε την αβεβαιότητα των πολιτικών επιλογών είτε τις σκοπιμότητές της.

Το κείμενο λοιπόν του Υπουργείου αρχίζει ως εξής: «Το σύστημα της απόλυτα ελεύθερης επιλογής μαθημάτων από τους/τις μαθητές/τριες των δημοσίων λυκείων της Κύπρου έχει χαρακτηριστεί ως ένα σύστημα που προκαλεί παρενέργειες σε πολλά επίπεδα τουεκπαιδευτικού συστήματος».

Το 2006 το έγγραφο του Υπουργείου για το ίδιο θέμα έγραφε: «Η σχεδόν απεριόριστη ελευθερία των μαθητών να επιλέγουν οποιαδήποτε μαθήματα...».

Είναι σαφές ότι από το 2006 ως το 2009 επήλθε μια τρομερή μετάλλαξη στους εγκεφάλους του Υπουργείου Παιδείας:Ενώ το σύστημα παραμένει το ίδιο, η σχεδόν απεριόριστη ελευθερία του 2006, έγινε απόλυτη ελευθερία το 2009!

Είναι έτσι τα πράγματα ή το Υπουργείο φαντασιώνεται ή είναι εκτός τόπου και χρόνου;

Αν η ελευθερία ταυτίζεται με την αυτονομία, τότε ούτε το σχολείο ούτε οι μαθητές είναι αυτόνομοι αλλά ετερόνομοι ή εξαρτημένοι από τρίτους. Όπως στην κοινωνία, έτσι και στο σχολείο οι μαθητές έχουν δικαιώματα και όχι ελευθερία (άλλο πράγμα το δικαίωμα και άλλο η ελευθερία).Αυτό που μπορεί να υποστηρίξει κάποιος σήμερα για το Λύκειο είναι πως οι μαθητές έχουν το δικαίωμα, που τους παραχώρησε το κράτος, να επιλέγουν,υπό ορισμένες προϋποθέσεις, ένα αριθμό μαθημάτων από ένα κατάλογο που καθορίζει το Υπουργείο Παιδείας.

Πού είναι η απόλυτα ελεύθερη επιλογή μαθημάτων; Γιατί αυτή διαστρέβλωση της πραγματικότητας γιαί αυτή η εκπόρνευση των λέξεων;

Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ο υπερτονισμός από την εξουσία της «ελευθερίας» στοχεύει στο να ανασύρει συντηρητικά και αντιδραστικά απωθημένα των πολιτών,ώστε στη συνέχεια να γίνει αποδεκτή , και μάλιστα ως αναπόφευκτη, η ανάγκη να τεθεί «ένας φραγμός στην ασυδοσία των μαθητών». Είναι μια μέθοδος εξαπάτησης της κοινωνίας κατά τη οποία στοχοθετείται ο αντίπαλος –η ελευθερία των μαθητών – ώστε να περιοριστεί κάτι που δεν έχουν!!! Είναι, δηλαδή μια φτηνή μέθοδος προπαγάνδας για τους αφελείς και αδαείς.

Με τέτοιες «επιστημονικές μεθόδους» προωθούνται οι περισπούδαστες αλλάγες στην εκπαίδευση. Στοχοποιούνται οι μαθητές και η ελευθερία τους προκειμένου να προδιατεθεί αρνητικά η κοινωνία στο υφιστάμενο πρόγραμμα του Λυκείου και να ανοίξει ο δρόμος για την αλλαγή!

Θα πει κάποιος: Καλά δε χρειάζονται αλλαγές;

Η κοινή λογική λέει ότι τουλάχιστον απαιτείται μια επιστημονική μελέτη όπου θα απεικονίζειται όσο γίνεται πιο πιστά η εκπαιδευτική πραγματικότητα, για να μπορέσεις να την αλλάξεις. Και όχι να φαντασιώνεσαι με ελευθερίες που δεν υπάρχουν!!!

Παρεπιπτόντως, ένας από τους στόχους του υφιστάμενου Ενιαίου Λυκείου είναι η ενίσχυση της αυτονομίας των μαθητών. Αν υποτεθεί ότι ο στόχος αυτός έχει προωθηθεί, δηλαδή το Λύκειο έχει επιτύχει, αυτό τώρα εκλαμβάνεται ως αποτυχία!!! Εκπαιδευτικό τρελλοκομείο η Κύπρος μας !!!