Ο Υπουργός Παιδείας, ο κ. Ταλάτ και "η χαμένη ιστορική αλήθεια"

Η σύγκρουση για την εγκύκλιο του Υπουργού Παιδείας για το Μακάριο συνεχίζεται με την εμπλοκή ατόμων και οργανωμένων συνόλων. Η αγωνία των συγκρουόμενων είναι –υποτίθεται -η ιστορική αλήθεια. Φυσικά κανένας δεν νοιάζεται για την ιστορική αλήθεια αλλά προσπαθεί με τη χρήση της ιστορίας να αποκτήσει πλεονεκτήματα – υπαρκτά ή φανταστικά – για τον εαυτό του ή το κόμμα του. Γι αυτό και στα πλαίσια μιας απρόσφορης για τις περιστάσεις προσέγγισης θεώρησα καλό να διευρύνω αυθαίρετα τον κύκλο των συζητητών με την προσθήκη του κ. Ταλάτ.

Τι υποστήριξε λοιπόν ο Υπουργός Παιδείας στην εγκύκλιό του για το Μακάριο;

«Στα 17 χρόνια της προεδρίας του η Κύπρος κατάφερε να ευημερήσει και να κατακτήσει τη δική της θέση στον κόσμο ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Ταυτόχρονα, πέρασε μέσα από αιματηρές περιπέτειες και διακοινοτικές συγκρούσεις, τις οποίες προκάλεσαν παράνομες και εξτρεμιστικές ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές οργανώσεις, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην τραγωδία του 1974,...»

Ο Υπουργός θεωρεί λοιπόν ότι η αιτία των γεγονότων του 1974 ήταν οι «παράνομες και εξτρεμιστικές ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές οργανώσεις».

Από την άλλη ο Ταλάτ αξιολογώντας τη μέχρι σήμερα πορεία των διαπραγματεύσεων για το θέμα της διακυβέρνησης , υποστήριξε –σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου στις 24/1/2009 – ότι: «Αν με ρωτάτε αυτό ήταν το πιο σημαντικό θέμα στις διαπραγματεύσεις καθώς αυτό το ζήτημα υπήρξε η αιτία της δημιουργίας του κυπριακού και η αιτία της σύγκρουσης».

Ο κ. Ταλάτ θεωρεί ως αιτία της σύγκρουσης το σύστημα διακυβέρνησης, δηλαδή το πολιτικό σύστημα και την εξουσία. Δηλαδή εντοπίζει το πρόβλημα στους φορείς της εξουσίας του κράτους.

Η διαφορά στην προσέγγιση των δύο είναι χαώδης. Ο Ταλάτ θεωρεί ως αιτία τους φορείς της νομιμότητας ενώ ο Υπουργός Παιδείας τους φορείς της παρανομίας. Ο ένας επικεντρώνεται στο κράτος και ο άλλος στο παρακράτος!!!

Μια ορθολογιστική προσέγγιση της πραγματικότητας θα ήταν να υπάρξει ένας γόνιμος και νηφάλιος διάλογος με στόχο την αυτογνωσία όλων. Εννοώ να τεθούν πάνω στο τραπέζι όλες οι απόψεις και Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αυτός ο διάλογος προϋποθέτει ότι η ιστορία δε θα γίνει αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης. Σε μια τέτοια περίπτωση ο διάλογος είναι άνευ αντικειμένου γιατί στόχος θα είναι η ικανοποίηση του κομματικού συμφέροντος. Δηλαδή η ιστορία να εξυπηρετεί τα κομματικά συμφέροντα, όπως κατανοούνται στην τωρινή συγκυρία.

Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο γιατί μεθοδευμένα η ιστορία χρησιμοποιείται για κομματικούς σκοπούς από τα ελληνοκυπριακά κόμματα. Τα κόμματα μη έχοντας να προβάλουν προτάσεις για το παρόν, καταφεύγουν στο παρελθόν για να αντλήσουν κομματική πελατεία. Και καλλιεργούν ένα κλίμα φανατισμού με στόχο να διχάσουν τους πολίτες και να περιχαρακώσουν ψήφους. Η ιστορική αλήθεια ουδόλως τους ενδιαφέρει αλλά επικεντρώνονται στην εκμετάλλευση της ιστορίας για ιστορική δικαίωση και ιδεολογική περιχαράκωση των πολιτών όχι στη βάση των αναγκών του παρόντος αλλά της εσκεμμένης "ανάγνωσης και ερμηνείας" του παρελθόντος.

Σε ένα κλίμα φανατισμού και πόλωσης εκ των άνω και απόπειρας εκφασισμού της κοινωνίας στη λογική του μαύρου – άσπρου, ο διάλογος είναι αδύνατος.

Και ο μεν Υπουργός Παιδείας μπορεί να αποστέλλει εγκυκλίους που να ερμηνεύουν την πραγματικότητα κατά τρόπο επωφελή για το ΑΚΕΛ στο παρόν – το ΑΚΕΛ δε συμμετείχε σε παράνομες οργανώσεις – αλλά αν θέλεις να αναζητήσεις την ιστορική πραγματικότητα η θέση του κ. Ταλάτ είναι πιο επωφελής για όλους, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους.

Και αν πράγματι κάποιοι ενδιαφέρονται για την ιστορική αλήθεια για τα γεγονότα της περιόδου 1960-1974, τότε ας αρχίσουμε με μια παραδοχή.Η «φυλετική ετερογένεια» ή το «μη ομόφυλον», όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, δεν αποτελεί κατ΄ ανάγκη αιτία συγκρούσεων. Αιτία συγκρούσεων γίνεται η εθνοτική διαφορά από τη στιγμή που δε φθάνεις σε κοινότητα προσδοκιών. Το 1959 -1960 η κοινότητα των προσδοκιών – καλώς ή κακώς – εκφράστηκε μέσα από το Σύνταγμα που κατέγραφε στο δεδομένο χρόνο, με βάση τους συσχετισμούς δύναμης και συμφερόντων, μια κοινότητα προσδοκιών τουλάχιστον για τα «άρχοντα στρώματα». Πώς φθάσαμε στο 1974;