Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Ο Υπουργός Παιδείας, ο κ. Ταλάτ και "η χαμένη ιστορική αλήθεια"


Η σύγκρουση για την εγκύκλιο του Υπουργού Παιδείας για το Μακάριο συνεχίζεται με την εμπλοκή ατόμων και οργανωμένων συνόλων. Η αγωνία των συγκρουόμενων είναι –υποτίθεται -η ιστορική αλήθεια. Φυσικά κανένας δεν νοιάζεται για την ιστορική αλήθεια αλλά προσπαθεί με τη χρήση της ιστορίας να αποκτήσει πλεονεκτήματα – υπαρκτά ή φανταστικά – για τον εαυτό του ή το κόμμα του. Γι αυτό και στα πλαίσια μιας απρόσφορης για τις περιστάσεις προσέγγισης θεώρησα καλό να διευρύνω αυθαίρετα τον κύκλο των συζητητών με την προσθήκη του κ. Ταλάτ.

Τι υποστήριξε λοιπόν ο Υπουργός Παιδείας στην εγκύκλιό του για το Μακάριο;

«Στα 17 χρόνια της προεδρίας του η Κύπρος κατάφερε να ευημερήσει και να κατακτήσει τη δική της θέση στον κόσμο ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Ταυτόχρονα, πέρασε μέσα από αιματηρές περιπέτειες και διακοινοτικές συγκρούσεις, τις οποίες προκάλεσαν παράνομες και εξτρεμιστικές ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές οργανώσεις, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην τραγωδία του 1974,...»

Ο Υπουργός θεωρεί λοιπόν ότι η αιτία των γεγονότων του 1974 ήταν οι «παράνομες και εξτρεμιστικές ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές οργανώσεις».

Από την άλλη ο Ταλάτ αξιολογώντας τη μέχρι σήμερα πορεία των διαπραγματεύσεων για το θέμα της διακυβέρνησης , υποστήριξε –σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου στις 24/1/2009 – ότι: «Αν με ρωτάτε αυτό ήταν το πιο σημαντικό θέμα στις διαπραγματεύσεις καθώς αυτό το ζήτημα υπήρξε η αιτία της δημιουργίας του κυπριακού και η αιτία της σύγκρουσης».

Ο κ. Ταλάτ θεωρεί ως αιτία της σύγκρουσης το σύστημα διακυβέρνησης, δηλαδή το πολιτικό σύστημα και την εξουσία. Δηλαδή εντοπίζει το πρόβλημα στους φορείς της εξουσίας του κράτους.

Η διαφορά στην προσέγγιση των δύο είναι χαώδης. Ο Ταλάτ θεωρεί ως αιτία τους φορείς της νομιμότητας ενώ ο Υπουργός Παιδείας τους φορείς της παρανομίας. Ο ένας επικεντρώνεται στο κράτος και ο άλλος στο παρακράτος!!!

Μια ορθολογιστική προσέγγιση της πραγματικότητας θα ήταν να υπάρξει ένας γόνιμος και νηφάλιος διάλογος με στόχο την αυτογνωσία όλων. Εννοώ να τεθούν πάνω στο τραπέζι όλες οι απόψεις και Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αυτός ο διάλογος προϋποθέτει ότι η ιστορία δε θα γίνει αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης. Σε μια τέτοια περίπτωση ο διάλογος είναι άνευ αντικειμένου γιατί στόχος θα είναι η ικανοποίηση του κομματικού συμφέροντος. Δηλαδή η ιστορία να εξυπηρετεί τα κομματικά συμφέροντα, όπως κατανοούνται στην τωρινή συγκυρία.

Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο γιατί μεθοδευμένα η ιστορία χρησιμοποιείται για κομματικούς σκοπούς από τα ελληνοκυπριακά κόμματα. Τα κόμματα μη έχοντας να προβάλουν προτάσεις για το παρόν, καταφεύγουν στο παρελθόν για να αντλήσουν κομματική πελατεία. Και καλλιεργούν ένα κλίμα φανατισμού με στόχο να διχάσουν τους πολίτες και να περιχαρακώσουν ψήφους. Η ιστορική αλήθεια ουδόλως τους ενδιαφέρει αλλά επικεντρώνονται στην εκμετάλλευση της ιστορίας για ιστορική δικαίωση και ιδεολογική περιχαράκωση των πολιτών όχι στη βάση των αναγκών του παρόντος αλλά της εσκεμμένης "ανάγνωσης και ερμηνείας" του παρελθόντος.

Σε ένα κλίμα φανατισμού και πόλωσης εκ των άνω και απόπειρας εκφασισμού της κοινωνίας στη λογική του μαύρου – άσπρου, ο διάλογος είναι αδύνατος.

Και ο μεν Υπουργός Παιδείας μπορεί να αποστέλλει εγκυκλίους που να ερμηνεύουν την πραγματικότητα κατά τρόπο επωφελή για το ΑΚΕΛ στο παρόν – το ΑΚΕΛ δε συμμετείχε σε παράνομες οργανώσεις – αλλά αν θέλεις να αναζητήσεις την ιστορική πραγματικότητα η θέση του κ. Ταλάτ είναι πιο επωφελής για όλους, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους.

Και αν πράγματι κάποιοι ενδιαφέρονται για την ιστορική αλήθεια για τα γεγονότα της περιόδου 1960-1974, τότε ας αρχίσουμε με μια παραδοχή.Η «φυλετική ετερογένεια» ή το «μη ομόφυλον», όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, δεν αποτελεί κατ΄ ανάγκη αιτία συγκρούσεων. Αιτία συγκρούσεων γίνεται η εθνοτική διαφορά από τη στιγμή που δε φθάνεις σε κοινότητα προσδοκιών. Το 1959 -1960 η κοινότητα των προσδοκιών – καλώς ή κακώς – εκφράστηκε μέσα από το Σύνταγμα που κατέγραφε στο δεδομένο χρόνο, με βάση τους συσχετισμούς δύναμης και συμφερόντων, μια κοινότητα προσδοκιών τουλάχιστον για τα «άρχοντα στρώματα». Πώς φθάσαμε στο 1974;

10 σχόλια:

Λεμέσια είπε...

Δεν γνωρίζω αν το ΑΚΕΛ συμμετείχε σε παράνομες οργανώσεις, πάντως συνεργαζόταν με την κυβέρνηση Μακαρίου (η οποία καθοδηγούσε τις παράνομες οργανώσεις...) κι ουδέποτε διαχώρισε τη θέση του το ΑΚΕΛ από το 1960-'74, όταν οι Τουρκοκύπριοι συγκεντρώνονταν σε θύλακες. Η ιστορία θα πρέπει να συμπεριλάβει και την ενωτική πολιτική του ΑΚΕΛ αυτής της περιόδου. Πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει, ότι κανενός οι αμαρτίες δε θα μείνουν άγραφες...

andreas f.stavrou είπε...

Το πρόβλημα με όλα αυτά τα αστεία που συμβαίνουν σε αυτό το δύσμοιρο τόπο είναι πως καποιοι επιθυμούν να προσαρμόσουν την ιστορία στα μέτρα τους. Μετατρέπουν την ιστορία σε πολιτικό όπλο για να χειραγωγήσουν τον "αμαθή όχλο".
Όταν λοιπόν ενοχοποιείς αποκλειστικά τις παράνομες οργανώσεις για τα γεγονότα του 1974, δεν είναι από αφέλεια που το κάνεις αλλά για λόγους σκοπιμότητας. Δηλαδή να ενοχοποιήσεις το παρακράτος και να αθώωσεις ιστορικά το κράτος και τους φορείς της εξουσίας. Αυτό είναι ιστορική απάτη.
Γι αυτό ας αρχίσουμε από το 1959 και να μας εξηγήσουν όλοι αυτοί που κομπάζουν για την ιστορική αλήθεια πώς φτάσαμε στο 1974.
Ποιοι δημιούργησαν ένα ανεπιθύμητο κράτος , του οποίου όμως επιθυμούσαν διακαώς την εξουσία ώστε να τη χρησιμοποιήσουν για να το καταργήσουν; Τρελλοκομείο η κατάσταση.

Anef_Oriwn είπε...

Μα καλά αγαπητή Λεμεσια, όντως ΔΕΝ γνωρίζεις ότι “… το ΑΚΕΛ συμμετείχε σε παράνομες οργανώσεις …”;

Κι όταν λες ότι “… το ΑΚΕΛ […] συνεργαζόταν με την κυβέρνηση Μακαρίου …”, υποθέτω ότι εννοείς ότι το ΑΚΕΛ συμμετείχε (με υπουργούς) στην Κυβέρνηση Μακαρίου και λίγο πολύ έλεγχε τον Μακάριο, κατείχε την πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή και ότι καμπόσοι ΑΚΕΛικοί είχαν βολευτεί σε κυβερνητικές θέσεις!!!

Anef_Oriwn
Τρίτη 27/1/2009 – 11:22 μ.μ.

Λεμέσια είπε...

Εσύ τα λες αυτά, Άνευ, μη μου προσάπτεις πράγματα που δεν είπα.

Τις δικές μου απόψεις για τις ευθύνες της Αριστεράς από το 1960-'74 τις γνωρίζεις πολύ καλά. Εσύ ειδικά δεν πρέπει να εκπλήσσεσαι, μιας και τις έχουμε ξανασυζητήσει.

Κι επειδή δε θέλω να επαναλαμβάνομαι, καταγράφω το σύνδεσμο...

http://lemesia.wordpress.com/2008/11/24/

Για τα υπόλοιπα θα κρίνουν οι ιστοριογράφοι του μέλλοντος...

Anef_Oriwn είπε...

Εγώ, αγαπητή Λεμέσια, τίποτα ΔΕΝ σου προσάπτω, ούτε και υποβάλλω ή υπονοώ οτιδήποτε! Απλώς μέσα από το (εν μέρει ειρωνικό – αν δεν το κατάλαβες) σχόλιο μου, προσπάθησα να σε παρακινήσω να τεκμηριώσεις αυτά που (ίσως από κεκτημένη συνήθεια) μας λαλείς. Π.χ. η γενικόλογη κι αόριστη σου τοποθέτηση ότι “…το ΑΚΕΛ […] συνεργαζόταν με την κυβέρνηση Μακαρίου …” (και όχι ότι απλώς στήριζε τον Μακάριο και μάλιστα ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ, γιατί πίστευε ότι έτσι υπερασπίζοντα την οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας), ή το να διερωτάσαι (κι έμμεσα να αφήνεις αιχμές χωρίς να τις τεκμηριώνεις) “… αν το ΑΚΕΛ συμμετείχε σε παράνομες οργανώσεις …”, όταν τζιαι οι κάττοι ξέρουν πως κάτι τέτοιο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ (τουλάχιστον για εκείνη την περίοδο). Να δω πότε θα πεις κι ένα καλό λόγο για την Αριστερά (όχι κατ’ ανάγκη για το ΑΚΕΛ), αφού λες ότι είσαι κι ανεξάρτητη! (Κάποτε ΜΟΥ είχες πει ότι επαίνεσες σε κάποιο κείμενο ΣΟΥ και τον Χριστόφια, αλλά ειλικρινά δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο).

Όντως έχουμε ξανασυζητήσει (στο blog σου) θέματα που αφορούν την περίοδο 1960-74 (και τις πιθανές ευθύνες της Αριστεράς). Για να δω όμως πότε θα τολμήσεις να μιλήσεις και για τις (τεράστιες) ευθύνες της Δεξιάς (πέραν του Μακαρίου) όπως π.χ. του ΚΛΗΡΙΔΗ που ήταν εκ των ηγετών της Οργάνωσης “Ακρίτας” και η οποία (Δεξιά ή έστω σημαντικό κομμάτι της) φέρει και την πρωταρχική και κύρια ευθύνη (από ελληνοκυπριακής πλευράς) για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου και για τα μετέπειτα θαλασσώματα (αφού ήταν και εξουσία).

Η βασική ευθύνη του ΑΚΕΛ (κατ’ εμένα) ήταν η συνέχιση από το Κόμμα της υποστήριξης της Ένωσης και μετά την ανεξαρτησία (τουλάχιστον όμως δεν προχώρησε στην δημιουργία παράνομων παρακρατικών ενόπλων οργανώσεων). Για πολλά και διάφορα ζητήματα της τότε εποχής η “νικήτρια” Δεξιά είχε καταφέρει να περιθωριοποιήσει και να περιορίσει το ρόλο του ΑΚΕΛ στα πολιτικά δρώμενα. Ο αντικομουνισμός βρισκόταν στα high του ενώ την ίδια ώρα αυξανόταν συνεχώς και το κλίμα αντιπαράθεσης με τους τουρκοκύπριους. (Πολλά έχουμε πει γι’ αυτό το θέμα στη συζήτηση που κάναμε στο post για το οποίο παραθέτεις και το σχετικό link – παρόλο που το θέμα της εκεί ανάρτησης ήταν κάπως διαφορετικό).

Τέλος, κλείνοντας (για να μην μακρηγορήσω κιόλας επαναλαμβάνοντας τα ίδια – αν και τούτο δεν το θεωρώ κατ’ ανάγκη κακό και δη όταν γίνεται σε διαφορετικό χώρο και χρόνο), να σημειώσω μια τάση στα γραφόμενα σου να εξισορροπήσεις ή και να συμψηφίσεις της ευθύνες της Δεξιάς η οποία κατείχε τότε την εξουσία ή ήταν άμεσα εμπλεκόμενη στη διαμόρφωση των γεγονότων (και κρίσεων), με τις τυχόν ευθύνες της Αριστεράς (στο βαθμό που υπάρχουν), οι οποίες όμως δεν ήταν καθόλου καθοριστικές (αρνητικά) για τα όσα τραγικά έγιναν σ’ αυτόν τον τόπο.

(Να σημειώσω ότι περίπου στο ίδιο μήκος κύματος και απόψεων κινείται και ο διαχειριστής του blog κύριος Stavrou, αλλά με κάπως διαφορετική συλλογιστική (μηδενιστική για όλους τους πολιτικούς και πολιτικούς σχηματισμούς).

Anef_Oriwn
Τετάρτη 28/1/2009 – 10:38 μ.μ.

Λεμέσια είπε...

Αγαπητέ Άνευ,

μόλις επιβεβαίωσες ακριβώς αυτά που ανέφερα.

"Η βασική ευθύνη του ΑΚΕΛ (κατ’ εμένα) ήταν η συνέχιση από το Κόμμα της υποστήριξης της Ένωσης και μετά την ανεξαρτησία."

Επίσης, το ότι συνεργαζόταν με το Μακάριο είναι γεγονός. Γιατί σε ενοχλεί όταν το ακούς από τρίτους όπως εμένα;

Αν επιθυμείς την πλήρη αθώωση του ΑΚΕΛ, οφείλεις να κάνεις αίτηση στους Ιστορικούς του μέλλοντος.

Την άποψη μου για την κυπριακή αριστερά τη γνωρίζεις. Με απογοήτευσε τόσες πολλές φορές που έχω βαρεθεί να ελπίζω πια, ότι θα πετύχει οτιδήποτε, ακόμη κι η σημερινή κυβέρνηση. Αντί να προσπαθείς να "κλείσεις στόματα", απευθύνσου καλύτερα στο κόμμα σου και μεταβίβασε τους τις απόψεις και τις ανησυχίες μας. Αναρωτιέμαι πότε θα κάνει κάτι το ΑΚΕΛ μόνο και μόνο για το καλό της Κύπρου κι όχι για το κομματικό του συμφέρον. Και μην προσπαθείς να εκτροχιάσεις τη συζήτηση επαναφέροντας και τα άλλα κόμματα. Αυτά είναι δικαιολογίες αποπροσανατολισμού. Δε θα μου υποβάλεις εσύ πότε θα αναφερθώ στα αρνητικά της Δεξιάς ή του Κέντρου. Σκοπός μου δεν είναι να γίνω αρεστή στον Άνευ ή το ΑΚΕΛ, αλλά να γράφω αυτά που πιστεύω ότι πρέπει να γράφονται και να γίνονται γνωστά.

Αντί να ντρέπεται το ΑΚΕΛ που δεν έβγαλε ΚΙΧ για τα έκτροπα του Μακαρίου και της Κυπριακής Δημοκρατίας πριν το 1974, προσπαθεί ακόμη εν έτει 2009 να φορέσει το αθωωτικό φωτοστέφανο κρυβόμενο πίσω από τις "παράνομες εξτρεμιστικές οργανώσεις", οι οποίες ήταν υπό την καθοδήγηση του Μακαρίου και των υπουργών του. Προτιμώ να μείνω ανένταχτη και να λέω αυτά που πιστεύω, παρά να στρατευτώ στο όνομα αυτών που συνέβαλαν στην ημικαταστροφή μας, η Δεξιά, η "Αριστερά" και μην ξεχνάμε το "Κέντρο", με το οποίο συνέχισε απρόσκοπτα τη συνεργασία του το ΑΚΕΛ μέσα από τις μεταπολεμικές ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ. Τα μεγάλα διαστήματα στην εξουσία μεταλλάσσουν πρόσωπα και ιδέες...

Διαφωνείς; Όχι, φυσικά, αλλά δεν μπορείς να το δηλώσεις ευθέως, εφόσον έταξες εαυτόν Αnef_ORΙWN υπέρ του ΑΚΕΛ.

Αγαπητέ Άνευ,

γνωρίζεις πολύ καλά, ότι σε προσωπική βάση δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Το ότι προσπαθείς να με λογοκρίνεις παντού όπου τύχει (ανάλογα της ανάρτησης) να εκφραστώ κριτικά για το ΑΚΕΛ, δεν πρόκειται να το δεχτώ. Κι έτυχε πράγματι να επικροτήσω τη μία ή άλλη επιλογή του ΑΚΕΛ πάνω στο κυπριακό (μετά τις προεδρικές), αλλά προτιμάς να το αγνοείς για να με ανακηρύξεις έτσι πιο άνετα σε "εχθρό". Λυπάμαι, αλλά αυτός δεν είναι έντιμος τρόπος διεξαγωγής διαλόγου.

Anef_Oriwn είπε...

Αγαπητή Λεμέσια,

Φυσικά και γνωρίζω “την άποψη σου για την κυπριακή αριστερά”, η οποία (άποψη σου) είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΗ και καθόλου ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΉ. Εξισώνεις ισοπεδωτικά “… τα έκτροπα του Μακαρίου και της Κυπριακής Δημοκρατίας πριν το 1974 ...”, (όπως τα αποκαλείς), [παραβλέποντας καταφανώς να πεις ότι την εξουσία στην νεότευκτη τότε Κυπριακή Δημοκρατία την κατείχε η Δεξιά παράταξη και ότι ο Μακάριος είχε την αμέριστη στήριξη και των Κληρίδη, Παπαδόπουλου, Γιωρκάτζιη και λοιπών άλλων κοπελιών οι πλείστοι των οποίων ήταν ακραιφνείς αντικομουνιστές και αντι-ΑΚΕΛικοί] με τις όποιες ευθύνες της Αριστεράς (η οποία στο κάτω - κάτω είχε και την τόλμη και το θάρρος να πει ότι έκανε λάθος στο ζήτημα της Ένωσης).

Η τάση σου να ασκείς μονόπλευρα και επιλεκτικά κριτική (στην Αριστερά) αναδεικνύεται μέσα από εκφράσεις του στυλ “… Δε θα μου υποβάλεις εσύ πότε θα αναφερθώ στα αρνητικά της Δεξιάς ή του Κέντρου…”, ή από την αποσπασματική παράθεση (από μέρους ΣΟΥ) δικών μου λεχθέντων. Π.χ. ΔΕΝ είπα μόνο “..."Η βασική ευθύνη του ΑΚΕΛ (κατ’ εμένα) ήταν η συνέχιση από το Κόμμα της υποστήριξης της Ένωσης και μετά την ανεξαρτησία ...”, αλλά συμπλήρωνα σε συνέχεια των πιο πάνω και ότι “… τουλάχιστον όμως δεν προχώρησε [το ΑΚΕΛ] στην δημιουργία παράνομων παρακρατικών ενόπλων οργανώσεων ...”.

Τα διάφορα απαξιωτικά που ΚΙ ΕΔΩ υποβάλλεις (για μένα) και κάποιες γενικόλογες τοποθετήσεις σου τα αντιπαρέρχομαι – απλώς δείχνουν απώλεια ψυχραιμίας και έλλειψη επιχειρημάτων! Να σημειώσω ΜΟΝΟ ότι όλα τούτα (αυτά που καταθέτεις) αποτελούν στερεότυπα που έχουν τις ρίζες τους στη διαχρονική υποτίμηση και περιθωριοποίηση της Αριστεράς και του κόσμου της (αρκάτες τζιαι φτωχοί ρεσπέριες τζιαι τεγνίτες ήταν οι πιο πολλοί - γίνεται να μπουν τώρα στα σαλόνια;). Αυτά τα στερεότυπα (αλλά και κλισέ) ως φαίνεται εξακολουθούν να αναπαράγονται και να ανακυκλώνονται και να κατατρύχουν τα μυαλά ΚΑΙ μερίδας μορφωμένων και φιλελεύθερων ανθρώπων με δεξιές πολιτικές καταβολές.

Υ.Γ.: Αν και δεν με αφορά (γιατί στο κάτω κάτω είναι και προσωπικό θέμα του καθενός μας), απλώς από περιέργεια όμως (αλλά πιο πολύ ρητορικά) θα ρωτήσω διερωτούμενος με αφορμή αυτό που λες ότι “… [η κυπριακή Αριστερά] ... με απογοήτευσε τόσες πολλές φορές που έχω βαρεθεί να ελπίζω πια, ότι θα πετύχει οτιδήποτε ...”, υπονοείς ότι κάποτε πίστευες στην Αριστερά και ότι την εμπιστεύτηκες και την ψήφισες σε κάποιες εκλογές;

Anef_Oriwn
Πέμπτη 29/1/2009 – 6:49 μ.μ.

andreas f.stavrou είπε...

@Άνευ
Υπάρχει στην Κύπρο σήμερα μια πολιτική τάξη που έχει πλήρη συνείδηση των συμφερόντων της και να ενεργεί κατά τρόπο που να εξυπηρετούνται σε βάρος των συμφερόντων της κοινωνίας;
Εγώ λέω υπάρχει.
Εσύ λες ότι δεν υπάρχει.Υποστηρίζεις ότι υπάρχουν πολιτικοί εξουσιαστικοί σχηματισμοί που εκφράζουν κοινωνικά συμφέροντα και μάλιστα αντιτιθέμενα και ταξικά.
Όταν λες λοιπόν ότι έχω μια προσέγγιση μηδενιστική,εννοείς φυσικά σύμφωνα με τον τρόπο που εσύ κατανοείς την πραγματικότητα.Και αν η πραγματικοτητα όπως την κατανοείς είναι και η υπαρκτή , τότε έχεις δίκιο. Αν όμως την επινοείς, έχεις άδικο. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για μένα.

Anef_Oriwn είπε...

Κύριε Stavrou,

Έχω την άποψη ότι κάποιοι από τους όρους που χρησιμοποιείς ΔΕΝ είναι καθόλου δόκιμοι! Εξ όσων γνωρίζω οι τάξεις καθορίζονται κυρίως με βάση κοινωνικοοικονομικά κριτήρια, γι’ αυτό και ο όρος “πολιτική τάξη” (ΜΟΥ) ακούγεται ως νεοφανής!
Επίσης νομίζω ότι το περιεχόμενο των δύο πρώτων παραγράφων (στο πιο πάνω κείμενο με σχόλια σου) είναι ασαφές. Τι ορίζεις ΕΣΥ ως “εξουσιαστικούς μηχανισμούς”;
Αυτό που ΕΣΥ καλείς “κοινωνία” είναι μια ομοιογενής κατάσταση που τα συμφέροντα της ως σύνολο ΔΕΝ εξυπηρετούνται από την ούτω καλούμενη “πολιτική τάξη”; Τα συμφέροντα στην κοινωνία δεν είναι αλληλοσυγκρουόμενα και δεν αποτέλεσμα κυρίως των ταξικών (κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων); Θες να πεις ότι αυτά που ρητορικά ρωτάω πιο πάνω ΔΕΝ αποτελούν πραγματικότητα αλλά είναι επινοημένα (ότι δηλ. τα φαντάστηκα);

[Μηδενιστικές εγώ ονομάζω εκείνες τις προσεγγίσεις σου στις οποίες κυριαρχεί ένας έντονος αρνητισμό (κι όχι απλώς αμφισβήτηση) για κάθε τι που έχει σχέση με την πολιτική. Πιστεύεις ότι τα πάντα και οι πάντες (που έχουν σχέση με την πολιτική) έχουν (δια)φθαρεί! Μα καλά οι πολιτικοί δεν αποτελούν κι αυτοί εικόνα της κοινωνίας μας; Δεν είναι η ζωντανή κοινωνική πραγματικότητα που καθορίζει και τις επιμέρους συμπεριφορές; Κι αν όλα είναι μαύρα κι άραχνα από που θα ξεπηδήσει το νέο και το ελπιδοφόρο; Δεν είναι μέσα από τη σήψη και τις αντιφάσεις του παλιού αξιοποιώντας παράλληλα και ότι θετικό έχει δημιουργήσει το παλιό; Άρα και οποιαδήποτε νέα πολιτική θεωρία, πράξη, δραστηριότητα και πρακτική, κάτι θα πάρει από το παλιό. Παρθενογενέσεις ποτέ δεν υπήρξαν και ούτε μπορούν να υπάρξουν!]

Anef_Oriwn
Πέμπτη 29/1/2009 – 10:16 μ.μ.

andreas f.stavrou είπε...

@Ανευ
Είναι 'πολιτική τάξη" με κοινωνικοικονομικά κριτήρια. Δηλαδή μια ομάδα ανθρώπων έχει την αντίληψη ότι είναι ειδικοί στην πολιτική εργασία και απαιτούν και επιβάλλουν ότι αυτή η ειδικευμένη τάξη θα πρέπει να μονοπωλεί την κρατική εξουσία ώστε να καρπούνται πλούτο, προνόμια και εξουσία.Κατέχουν δηλαδή το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία ιδιωτεύει όπως ακριβώς κάποιοι άλλοι κατέχουν το οικονομικό σύστημα.Αυτοί που κατέχουν το πολιτικό και οικονομικό σύστημα λειτουργού ως δυνάμεις κατοχής επι της κοινωνίας. Έχουν δηλαδή κοινό αντίπαλο την κοινωνία.
Πολιτικός εξουσιαστικός σχηματισμός είναι μια οργάνωση συνήθως γραφειοκρατική που επικαλείται την πολιτική με αποκλειστικό σκοπό να καταλάβει την εξουσία του κράτους. Και αυτό γιατί ταυτίζει την πολιτική με την εξουσία του κράτους.
Δεν έχω αρνητισμό απέναντι στην πολιτική. Και εγώ ασχολούμαι με την πολιτική συστηματικά. Απλώς διαφωνώ με αυτούς που εκλαμβάνουν την πολιτική είτε ως δύναμη είτε ως εξουσία με σκοπό να περιθωριοποιούν την κοινωνία και να απολαμβάνουν οι ίδιοι τα πολιτικά και οικονομικά αγαθά που ανήκουν σε όλους. Και αυτή την αντίληψη για την πολιτική έχουν όλα τα κόμματα και οι πολιτικοί, που λειτουργούν ως μια πολιτική τάξη.