Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Οι αλλαγές στο λύκειο και η ελευθερία των μαθητών ή όταν η εξουσία φαντασιώνεται

Πριν λίγες μέρες το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού κυκλοφόρησε ένα τετρασέλιδο κείμενο με τίτλο «Σχέδιο για συζήτηση σχετικά με τη νέα δομή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης». Σε σχέση με την Πρόταση που κατατέθηκε από το Υπουργείο το 2006 για το ίδιο θέμα παρατηρείται μια σαφής οπισθοδρόμηση. Τουλάχιστον τότε το Υπουργείο θεώρησε σωστό να προβάλει και μια επιχειρηματολογία για να δικαιολογήσει τις προτάσεις του. Τώρα στο τραπέζι τίθεται ένα σχέδιο κάτι που φανερώνει είτε την αβεβαιότητα των πολιτικών επιλογών είτε τις σκοπιμότητές της.

Το κείμενο λοιπόν του Υπουργείου αρχίζει ως εξής: «Το σύστημα της απόλυτα ελεύθερης επιλογής μαθημάτων από τους/τις μαθητές/τριες των δημοσίων λυκείων της Κύπρου έχει χαρακτηριστεί ως ένα σύστημα που προκαλεί παρενέργειες σε πολλά επίπεδα τουεκπαιδευτικού συστήματος».

Το 2006 το έγγραφο του Υπουργείου για το ίδιο θέμα έγραφε: «Η σχεδόν απεριόριστη ελευθερία των μαθητών να επιλέγουν οποιαδήποτε μαθήματα...».

Είναι σαφές ότι από το 2006 ως το 2009 επήλθε μια τρομερή μετάλλαξη στους εγκεφάλους του Υπουργείου Παιδείας:Ενώ το σύστημα παραμένει το ίδιο, η σχεδόν απεριόριστη ελευθερία του 2006, έγινε απόλυτη ελευθερία το 2009!

Είναι έτσι τα πράγματα ή το Υπουργείο φαντασιώνεται ή είναι εκτός τόπου και χρόνου;

Αν η ελευθερία ταυτίζεται με την αυτονομία, τότε ούτε το σχολείο ούτε οι μαθητές είναι αυτόνομοι αλλά ετερόνομοι ή εξαρτημένοι από τρίτους. Όπως στην κοινωνία, έτσι και στο σχολείο οι μαθητές έχουν δικαιώματα και όχι ελευθερία (άλλο πράγμα το δικαίωμα και άλλο η ελευθερία).Αυτό που μπορεί να υποστηρίξει κάποιος σήμερα για το Λύκειο είναι πως οι μαθητές έχουν το δικαίωμα, που τους παραχώρησε το κράτος, να επιλέγουν,υπό ορισμένες προϋποθέσεις, ένα αριθμό μαθημάτων από ένα κατάλογο που καθορίζει το Υπουργείο Παιδείας.

Πού είναι η απόλυτα ελεύθερη επιλογή μαθημάτων; Γιατί αυτή διαστρέβλωση της πραγματικότητας γιαί αυτή η εκπόρνευση των λέξεων;

Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ο υπερτονισμός από την εξουσία της «ελευθερίας» στοχεύει στο να ανασύρει συντηρητικά και αντιδραστικά απωθημένα των πολιτών,ώστε στη συνέχεια να γίνει αποδεκτή , και μάλιστα ως αναπόφευκτη, η ανάγκη να τεθεί «ένας φραγμός στην ασυδοσία των μαθητών». Είναι μια μέθοδος εξαπάτησης της κοινωνίας κατά τη οποία στοχοθετείται ο αντίπαλος –η ελευθερία των μαθητών – ώστε να περιοριστεί κάτι που δεν έχουν!!! Είναι, δηλαδή μια φτηνή μέθοδος προπαγάνδας για τους αφελείς και αδαείς.

Με τέτοιες «επιστημονικές μεθόδους» προωθούνται οι περισπούδαστες αλλάγες στην εκπαίδευση. Στοχοποιούνται οι μαθητές και η ελευθερία τους προκειμένου να προδιατεθεί αρνητικά η κοινωνία στο υφιστάμενο πρόγραμμα του Λυκείου και να ανοίξει ο δρόμος για την αλλαγή!

Θα πει κάποιος: Καλά δε χρειάζονται αλλαγές;

Η κοινή λογική λέει ότι τουλάχιστον απαιτείται μια επιστημονική μελέτη όπου θα απεικονίζειται όσο γίνεται πιο πιστά η εκπαιδευτική πραγματικότητα, για να μπορέσεις να την αλλάξεις. Και όχι να φαντασιώνεσαι με ελευθερίες που δεν υπάρχουν!!!

Παρεπιπτόντως, ένας από τους στόχους του υφιστάμενου Ενιαίου Λυκείου είναι η ενίσχυση της αυτονομίας των μαθητών. Αν υποτεθεί ότι ο στόχος αυτός έχει προωθηθεί, δηλαδή το Λύκειο έχει επιτύχει, αυτό τώρα εκλαμβάνεται ως αποτυχία!!! Εκπαιδευτικό τρελλοκομείο η Κύπρος μας !!!

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

GCE: Παίζω, δεν παίζω και πάλι από την αρχή ή όχι άλλη μεταρρύθμιση

Το Υπουργικό Συμβούλιο στις 13/5/2009 δεν ενέκρινε τα συμφωνηθένα στο Συμβούλιο Παιδείας από ΔΗΣΥ,ΑΚΕΛ, Πανεπιστήμιο Κύπρου για εισαγωγή φοιτητών με «διεθνή προσόντα» με ποσοστό 3%.
Η Βουλή στις 14/5/2009 δεν ενέκρινε τους κανονισμούς που κατατέθηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο με αποτέλεσμα το Πανεπιστήμιο να μπορεί να εισάξει φοιτητές με «διεθνή προσόντα».
Η ΟΕΛΜΕΚ πανηγύριζε με την απόφαση και ανέστειλε τα απεργιακά της μέτρα.


Η σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κύπρου αποφασίζει στις 24/6/2009 να δεχθεί φοιτητές με «διεθνή προσόντα». Ο χρόνος της απόφασης είναι «εκ του πονηρού», αφού δεν υπάρχει πια η απειλή της ΟΕΛΜΕΚ για λήψη μέτρων στις παγκύπριες εξετάσεις.
Η Βουλή διαμαρτύρεται για την απόφαση, αν κα η μη ψηφίση των κανονισμών από μέρους της παρείχε το δικαίωμα στο Πανεπιστήμιο να αποφασίσει!!!
Η ΟΕΛΜΕΚ. που πανηγύριζε πριν ένα μήνα για τη μη ψήφιση των κανονισμών, ζητά με νέα απόφασή της να ψηφιστούν οι κανονισμοί εδώ και τώρα!!!
Ο Υπουργός Παιδείας ζει στον κόσμο του. Η νέα προσέγγισή του είναι πως αποτελεί δέσμευση της προηγούμενης κυβέρνησης η ποσόστωση που προτείνει!!!
Όλος αυτός ο συρφετός χειρίζεται τα θέματα της εκπαίδευσης για προαγωγή του κοινωνικού συμφέροντος.
Η πραγματικότητα είναι πως δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Για 16 μήνες ταλαιπωρούν την κοινωνία με ένα θέμα για το οποίο δεν μπορούν να δώσουν λύση και την αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης. Με μεθοδεύσεις, παρασκήνια και συναλλαγές θα επιλύσουν – έτσι νομίζουν - τα εκπαιδευτικά προβλήματα.
Η μόνη ελπίδα για τη δημόσια εκπαίδευση – αν υπάρχει – είναι από τούδε και στο εξής όλοι αυτοί οι ειδήμονες να μην ασχοληθούν ξανά με αυτή. Διαφορετικά δε θα αφήσουν τίποτε όρθιο.

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Νέο σχέδιο αξιολόγησης: η εσωτερική αξιολόγηση ή η αναπτυξιακή σημασία της βλακείας

Ένας από τους στόχους του νέου σχεδίου είναι και η « ανάπτυξη ενός συστήματος εσωτερικής αξιολόγησης του έργου της σχολικής μονάδας».
Εκτός από τη εξωτερική αξιολόγηση με το λεγόμενο επιθεωρητισμό προς «γνώσιν, υποταγήν και συμμόρφωσιν» των εκπαιδευτικών στις άνωθεν εντολές, εισάγεται και η εσωτερική αξιολόγηση, δηλαδή τα ίδια τα μέλη της σχολικής κοινότητας να θέτουν στόχους, να αναλαμβάνουν δράση και να τους αξιολογούν.
Η εσωτερική αξιολόγηση, τώρα που ο κόσμος αλλάζει, είναι απαραίτητη στο σύστημα και στους διαχειριστές του. Όσο ο κόσμος ήταν ακίνητος τα πράγματα ήταν εύκολα: έλεγχος και υποταγή των κάτω από τους πάνω. Σε συνθήκες μετάβασης όμως οι φορείς της εξουσίας ούτε γνωρίζουν ούτε μπορούν να κινήσουν το σύστημα γιατί είναι μαθημένοι αλλιώς αλλά και γιατί η πορεία προς το μέλλον είναι αβέβαιη.
Έτσι απευθύνονται στους εκπαιδευτικούς και στις σχολικές μονάδες να κινήσουν το σύστημα, αφού οι ίδιοι αδυνατούν.
Έτσι τις τελευταίες δεκαετίες διεθνώς έγινε της μόδας η εσωτερική αξιολόγηση. Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να αναλάβουν την ευθύνη βελτίωσης της εκπαίδευσης.
Η εσωτερική αξιολόγηση λειτουργεί ως σωσίβιο για τους φορείς της εξουσίας. Απονοεχοποιεί την ίδια και ενοχοποιεί τους εκπαιδευτικούς σε επίπεδο πολιτικών προθέσεων.
Τα πράγματα όμως δε λειτουργούν πάντοτε σύμφωνα με τις προθέσεις γιατί ανακύπτουν και πραγματικά προβλήματα.
1.Απαιτείται η μεταφορά αρμοδιοτήτων στα σχολεία για να λειτουργήσει.
2. Απαιτείται η μεταφορά πόρων.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Μια εξουσία σε ένα συγκεντρωτικό σύστημα συνηθισμένη να ελέγχει τα πάντα και οι πάντες να εκτελούν τις άνωθεν εντολές, πώς θα αποδεχθεί τη μεταβίβαση εξουσίας στους κάτω;
Το πιο πιθανό είναι πως δε θα αποδεχθεί να απωλέσει τον έλεγχο του συστήματος. Έτσι το σύνηθες είναι να κληθούν τα σχολεία να εφαρμόσουν την εσωτερική αξιολόγηση σε θέματα υποτυπώδη τα οποία δε ρυθμίζει η κεντρική εξουσία.
Έτσι ο προγραμματισμός και η αξιολόγηση αποκτούν εικονικό χαρακτήρα και όχι ουσιαστικό για τη βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Όμως και έτσι, η κεντρική εξουσία πάλι ανησυχεί.
Αν εισαχθούν πρακτικές επικίνδυνες για το σύστημα ή αναληφθούν σημαντικές πρωτοβουλίες που δεν είχαν προβλεφθεί;
Γι αυτό κατά κανόνα οι φορείς της εξουσίας επιλέγουν το διοικητικό/ιεραρχικό μοντέλο εσωτερικής αξιολόγησης. Δηλαδή ο προγραμματισμός του έργου και η εσωτερική αξιολόγηση της σχολικής μονάδας ανατίθεται στα διοικητικά στελέχη της ιεραρχίας (διευθυντές, βοηθοί διευθυντές ) οι οποίοι λειτουργούν ως εντολοδόχοι της κεντρικής εξουσίας.
Δεν προωθούν το δημοκρατικό μοντέλο, δηλαδή όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας στη βάση της ισοτιμίας συναποφασίζουν για το τι και το πώς και το ποιος του έργου που θα επιτελεστεί. Αυτές τις δημοκρατικές προσεγγίσεις τις απεχθάνεται η εξουσία, έστω και αν τα περιθωρία δράσης των κάτω είναι περιρισμένα.
Το ολιγαρχικό και το δημοκρατικό μοντέλο εσωτερικής αξιολόγησης είναι αυτά που προβάλλονται διεθνώς.
Στην Κύπρο με την ευφάνταστη πρόταση του Υπουργείου εισάγεται ένα νέο μοντέλο. Η πρόταση μπορεί να συνοψιστεί στο εξής: λεκτικά εισάγεται η εσωτερική αξιολόγηση αλλά στην πράξη θα καθορίζεται από εξωτερικούς παράγοντες. Δηλαδή θα είναι εξωτερικοεσωτερική αξιολόγηση!!!
Αυτό, το πλέον συντηρητικό και αντιδραστικο μοντέλο , στηρίζεται σε «προοδευτικές αρχές»: «οι εμπλεκόμενοι αναπτύσσουν μια αίσθηση ιδιοκτησίας, η οποία συμβάλλει τα μέγιστα στη διατήρηση της εμπιστοσύνης και του αμοιβαίου σεβασμού για το τελικό προϊόν και δημιουργεί την υποχρέωση για την επιτυχία του νέου συστήματος αξιολόγησης».
Σκοπός τους είναι οι εκπαιδευτικοί να αναπτύξουν αίσθηση ιδιοκτησίας για το σύστημα και να το εμπιστευθούν!!! Άλλος θα είναι ο ιδιοκτήτης και θα απολαμβάνει τα οφέλη και άλλος θα έχει την αίσθηση της ιδιοκτησίας και θα αυτο-ηδονίζεται από υποχρέωση!!!
Το πρόβλημα λοιπόν-κατά το Υπουργείο Παιδείας - δεν είναι εκπαιδευτικό αλλά ψυχολογικό!!! Η αποθέωση της ολιγαρχικής σκέψης από ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι και «προοδευτικοί» και «δημοκρατικοί»!!!Φυσικά είναι ψευδεπίγραφοι.
Και για την εσωτερική αξιολόγηση , που δεν είναι εσωτερική, θα επανέλθω. Στόχος μου είναι να τρελλαθούμε εντελώς με τα καμώματα των ανίδεων «ειδικών»!!!

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Το φιλοσοφικό υπόβαθρο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και ο κ. Καζαμίας

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 15/6/2009 ο Πρόεδρος της επιτροπής για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Α. Καζαμίας αναφέρεται και στο θέμα του φιλοσοφικού υπόβαθρου της μεταρρύθμισης. Αναφέρει: «Μια επιτυχημένη μεταρρύθμιση πρέπει να έχει ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο.Παρατηρώ ότι η μεταρρύθμιση η σημερινή δεν έχει ένα συγκροτημένο φιλοσοφικό υπόβαθρο.Κάποιες από τις αποφάσεις που λαμβάνονται ή τα μέτρα που προωθούνται, μας παραπέμπουν σε νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που είναι αντιδημοκρατικές και δεν συνάδουν με την ανθρώπινη παιδεία. Όπως για παράδειγμα η επιχειρηματικότητα στα σχολεία, τα GCE, οι δείκτες ικανότητες, το σχέδιο αξιολόγησης».

Από τη συγκεκριμένη αναφορά του κ. Καζαμία τίθενται δύο ζητήματα:
1.Η απουσία συγκροτημένου φιλοσοφικού υπόβαθρου
Δεν έπρεπε να προκαλεί έκπληξη ΤΩΡΑ στον κ. Καζαμία η απουσία μιας συγκεκριμένης φιλοσοφίας στην επιχειρούμενη μεταρρύθμιση. Γιατί η φιλοσοφία της μεταρρύθμισης ουδέποτε συζητήθηκε.
Είναι γεγονός ότι από την έκθεση των επτά ακαδημαϊκών, το πιο ενδιαφέρον μέρος είναι το φιλοσοφικό υπόβαθρο. Όχι γιατί κάποιος θα πρέπει να συμφωνεί με αυτό. Αλλά γιατί για πρώτη φορά έμπαινε δημόσια το θέμα της υιοθέτησης μιας φιλοσοφίας στη μεταρρύθμιση και προβάλλονταν συγκεκριμένα επιχειρήματα για την υποστήριξή της. Από το 2004 αγνοήθηκε η φιλοσοφία της μεταρρύθμισης, δεν είναι σήμερα που αγνοείται.
Και γιατί αγνοήθηκε; Γιατί υπήρξαν διαφωνίες για τη φιλοσοφία.Λες και αυτό δεν είναι αυτονόητο. Και αντί να ανοίξει ένας διάλογος , ώστε να αποσαφηνιστεί η φιλοσοφία, τα κόμματα αποφάσισαν να μη γίνει διάλογος, για να μην τσακώνονται και να ασχοληθούν μόνο με τα πρακτικά μέτρα!!!
Έτσι ουσιαστικά αποφασίστηκε να αρχίσει η μεταρρύθμιση χωρίς κανένας να γνωρίζει πού βαδίζουμε και ακολουθώντας το δόγμα «βλέποντας και κάνοντας».
Επομένως η τωρινή διαπίστωση του κ. Καζαμία δε λέει κάτι.Όμως δημοσιοποιείται. Αυτό μας εισάγει και στο δεύτερο ζήτημα.
2.Η αργοπορημένη αποστασιοποίηση του κ. Καζαμία
Όταν ο κ. Καζαμίας αποφάσιζε να διαθέσει τη γνώση του στους φορείς της εξουσίας, θα έπρεπε να έχει και τη γνώση της απόφασής του. Ότι δηλαδή θα το χρησιμοποιούσε η εξουσία για να προωθήσει τους δικούς της στόχους. Γιατί είναι γνωστό ότι η εξουσία εκτός από πομπώδεις διακηρύξεις, έχει και πολύ συγκεκριμένες πρακτικές ανάγκες , τις οποίες αναγκαστικά θα κληθεί να υπηρετήσει η μεταρρύθμιση.
Όταν λοιπόν ο κ. Καζαμίας αποφάσιζε να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία της εξουσίας , έκανε μια επιλογή. Τώρα λοιπόν, με την άσκηση κριτικής, ουσιαστικά επιχειρεί να κρατήσει αποστάσεις από τη επιχειρούμενη μεταρρύθμιση. Αφού προσέφερε σωσίβιο στην εξουσία -αντί να επιλέξει να αντιπαραταχθεί μαζί της ταυτιζόμενος με το λαό -τώρα κλαψουρίζει σαν ένα μικρό παιδί που το ξεγέλασαν. Το κόστος του ξεγελάσματος όμως θα το πληρώσει ο λαός και με την συνενοχή του κ. Καζαμία.
Κοντολογής, ο κ. Καζαμίας προσέφερε μια μεγάλη εξυπηρέτηση στα κόμματα. Έχοντας γνώση των επιλογών του, τώρα είναι καλύτερα να σιωπήσει. Γιατί με την άσκηση κριτικής εκτίθεται πιο πολύ. Αρκετή ζημιά ήδη έχει κάνει στη εκπαίδευση θέτοντας τις υπηρεσίες του στη διάθεση των φορέων της εξουσίας.
Και, τέλος πάντων, αν νιώθει την ανάγκη οπωσδήποτε να ασκήσει κριτική, ας αρχίσει πρώτα από τον εαυτό του.

Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Νέο σχέδιο αξιολόγησης: οι αναλλοίωτες αρχές της ολιγαρχικής σκέψης (1 )

Κατέθεσε λοιπόν το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού στις 28/4/2009 νέα πρόταση για την αξιολόγηση με τίτλο: «Πρόταση για ένα νέο σύστημα αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών λειτουργών».
Ως γενικές αρχές του νέου συστήματος αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών αναφέρονται στο Πρόγραμμα Διακυβέρνησης του Δ. Χριστόφια οι εξής:
«-Η κατάργηση του μονοδιάστατου μοντέλου του επιθεωρητισμού και η καθιέρωση ενός πολυδιάστατου μοντέλου αξιολόγησης.
-Η ανάπτυξη ενός συστήματος εσωτερικής αξιολόγησης του έργου της σχολικής μονάδας.
-Ο περιορισμός της εξωτερικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών στις περιπτώσεις μονιμοποίησης και προαγωγής.
-Η δημιουργία εναλλακτικών βαθμίδων ανέλιξης των εκπαιδευτικών, που αποσκοπούν στην αξιοποίησή τους από το εκπαιδευτικό σύστημα ανάλογα με τις ιδιαίτερες ικανότητες και κλίσεις τους.»

Η προβολή των πιο πάνω αρχών υποδηλώνει και το είδος των αλλαγών που προωθούνται στο θέμα της αξιολόγησης. Η προσέγγιση είναι «εκσυγχρονιστική» και καμία σχέση έχει με το λεγόμενο εκδημοκρατισμό του σχολείου. Απλώς με τις πιο πάνω αρχές επιχειρείται η προσαρμογή του συστήματος στις τωρινές ανάγκες της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας και όχι στο γενικά και αόριστα «σύγχρονο».

Ας πάρουμε για παράδείγμα την πρώτη αρχή: «Η κατάργηση του μονοδιάστατου μοντέλου του επιθεωρητισμού και η καθιέρωση ενός πολυδιάστατου μοντέλου αξιολόγησης».
Παρατήρηση πρώτη: Δεν απεικονίζει σωστά την πραγματικότητα και ως εκ τούτου προβληματική είναι και η θεραπεία που προτείνεται.
Το μοντέλο αξιολόγησης δεν ήταν μονοδιάστατο και δε στηριζόταν στον επιθεωρητισμό.
Το υφιστάμενο μοντέλο για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού στηρίζεται τυπικά:
-στην αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού
-στην αξιολόγηση του διευθυντή
-στην αξιολόγηση του επιθεωρητή.
Στη συνέχεια , όταν ο εκπαιδευτικός θα βαθμολογηθεί για σκοπούς προαγωγής, συνέρχεται μια τριμελής επιτροπή επιθεωρητών η οποία, αφού μελετήσει το περιεχόμενο του φακέλου, καταλήγει σε μια βαθμολογία.
Δεν υπήρχε λοιπόν τυπικά ένα μονοδιάστατο μοντέλο αξιολόγησης , όπως υποστηρίζει το πρόγραμμα διακυβέρνησης Δ. Χριστόφια.
Παρατήρηση δεύτερη: Όταν δεν αναζητάς τα αίτια των στεβλώσεων ενός συστήματος , τότε απλώς κενολογείς.
Το υφιστάμενο σύστημα αξιολόγησης του εκπαιδευτικού, ανεξάρτητα από το νόμο και τους κανονισμούς, στην πράξη λειτουργούσε διαφορετικά.
Δηλαδή με βάση τα χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος και όχι με βάση τον τυπικό νόμο.Έτσι το σύστημα όντας συγκεντρωτικό και ιεραρχικό, αυτός που αποφάσιζε στην πράξη για τη βαθμολογία του εκπαιδευτικού ήταν ο ανώτερος ιεραρχικά. Ούτε καν ο επιθεωρητής ή η τριμελής επιτροπή επιθεωρητών αλλά ο γενικός επιθεωρητής ή ο διευθυντής μέσης εκπαίδευσης. Αυτοί ουσιαστικά έδιναν εντολές σε ένα ιεραρχικό μοντέλο διοίκησης.
Ποιες εντολές έδιναν; Το σύστημα όντας προσωποπαγές και κομματικό ουσιαστικά αποφασιζόταν η εύνοια – η αυξημένη βαθμολογία- σε συγκεκριμένα άτομα που ήθελαν να ευνοήσουν είτε για προσωπικούς λόγους ( ποικίλους) είτε για κομματικούς λόγους ( με βάση τους συσχετισμούς δύναμης). Αυτή ήταν η κυρίαρχη λογική του συστήματος. Σε αυτά τα πλαίσια στη βαθμολόγηση των εκπαιδευτικών επερχόταν μια σχετική ισοπέδωση όλων και μια διαφοροποίηση /εύνοια προς τους εκλεκτούς του συστήματος: τους « δικούς μας φίλους και συνοδοιπόρους». Αυτή η λογική δε δημιουργούσε εκρηκτικές καταστάσεις γιατί οι θέσεις προαγωγής είναι πάρα πολλές - άρα η τυχόν άδική βαθμολογία μεταφράζεται ως χρονική καθυστέρηση στην προαγωγή και όχι ως ακύρωση της προαγωγής.
Παρατήρηση τρίτη: Η μετάλλαξη των αρχών είναι ανάλογα με τα συμφέροντα αυτών που τις προβάλλουν ή από το νόμο στη δύναμη
Τη δεκαετία του 1980 από τους εκπαιδευτικούς της μέσης εκπαίδευσης προβλήθηκε έντονα το αίτημα για κατάργηση του επιθεωρητισμού. Η προβολή αυτού του αιτήματος αντικατόπτριζε τα δεδομένα της εποχής: ο επιθεωρητής όντας το μόνο ορατό πρόσωπο που ερχόταν σε επαφή με τους εκπαιδευτικούς έγινε το σύμβολο στο οποίο προσωποποιήθηκαν όλα τα αρνητικά ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού συστήματος . Ο επιθεωρητής λοιπόν ως φορέας της κεντρικής εξουσίας, ως όργανο συμμόρφωσης των εκπαιδευτικών, ως μηχανισμός επιτήρησης και ελέγχου, ως μηχανισμός παραγωγής ρουσφετιού και αδικίας ενοχοποιήθηκε και επιζητήθηκε η κατάργησή του. Μια κατάργηση που ουσιαστικά εμπεριείχε την απαξίωση της ιεραρχίας και το αίτημα της παιδαγωγικής ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Ήταν ένα προοδευτικό αίτημα και τότε αντιστάθηκαν έντονα στη διεκδικήσεις των καθηγητών οι επιθεωρητές και οι εκπαιδευτικοί που πρόσκεινταν στο ΔΗΚΟ και το ΔΗΣΥ. Δηλαδή όλοι αυτοί που καρπώνονταν τα οφέλη από το σύστημα. Από τη δεκαετία του 2000 προσχώρησαν στη λογική του εκσυγχρονισμού και οι κινήσεις που προσκεινται στο ΑΚΕΛ και την ΕΔΕΚ. Είχαν αλλάξει πια οι κάτοχοι της εξουσίας και οι συσχετισμοί δύναμης και άλλοι πια προσέβλεπαν να γίνουν οι επικαρπωτές του συστήματος.
Όπως στο σημείο ανόδου – προαγωγής παρεμβαίνει το κόμμα-εξουσία διαστρεβλώνοντας το νόμο, έτσι και στο σημείο εξόδου –απόλυσης του «προβληματικού» εκπαιδευτικού παρεμβαίνει το κόμμα-εξουσία για να να «σωθεί ο δικός μας». Για όσους διερωτώνται για τους ακατάλληλους εκπαιδευτικούς και ποιος τους συντηρεί μέσα στο σύστημα.
Παρατήρηση τέταρτη: Η εκπόρνευση των λέξεων ως μέθοδος εξαπάτησης
Η προβολή της θέσης για «κατάργηση του μονοδιάστατου μοντέλου του επιθεωρητισμού» συνιστά έντεχνα διατυπωμένη πρόταση. Μιλά για «κατάργηση του επιθεωρητισμού» - έτσι το προβάλλουν τα τωρινά φερέφωνα της εξουσίας – ώστε να παραπλανήσουν με πολλή αναίδεια τους εκπαιδευτικούς. Γιατί αυτή ήταν η θέση των καθηγητών που πρόσκεινται στο ΔΗΣΥ στη δεκαετία του 1980!!!
Επίλογος
«Η κατάργηση του μονοδιάστατου μοντέλου του επιθεωρητισμού και η καθιέρωση ενός πολυδιάστατου μοντέλου αξιολόγησης» είναι τεχνικό ζήτημα και εκσυγχρονιστικό. Είναι ένας εκσυγχρονισμένος επιθεωρητισμός. Κυρίαρχη λογική παραμένει η ιεραρχία και η επιτήρηση και όχι ο εκδημοκρατισμός του συστήματος. Σε αυτά τα πλαίσια θα συντηρηθεί ο επιθεωρητισμός ο οποίος θα επιτρέψει στους κατόχους του πλούτου και της δύναμης να διαιωνίσουν το πελατειακό τους σύστημα.
Σίγουρα αυτό το μοντέλο δεν έχει σχέση ούτε με τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών ούτε των μαθητών ούτε του σχολείου ούτε της κοινωνίας. Γιατί αν πραγματικά ενδιαφέρονταν για το συμφέρον των μαθητών και της κοινωνίας, τότε η λογική της αξιολόγησης θα ήταν τελείως διαφορετική: ποιο σύστημα αξιολόγησης εξυπηρετεί τις ανάγκες του συγκεκριμένου σχολείου και των μαθητών; Και όχι – όπως τώρα – που το σύστημα αξιολόγησης καλείται να υπηρετήσει τις ανάγκες της ολιγαρχίας και των φερεφώνων της μέσα στα σχολεία. Και το σχέδιο θα εξασφαλίσει θαυμαστή ομογνωμία:ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ. Είναι κοινά τα συμφέροντά τους σε βάρος της δημόσιας εκπαίδευσης!!! Έτσι θα λειτουργήσει η συναίνεση («τρώμε όλοι με τη σειρά»)!!!
Και μια απορία:αν υιοθετεί τοΥπουργείο τη λογική του επιθεωρητισμού, τότε ποιος θα επιθεωρεί τον Υπουργό; Η ζημιά που μπορεί να προκαλέσει στο κοινωνικό σύνολο από τις λανθασμένες αποφάσεις του είναι απείρως μεγαλύτερη από τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει ένας εκπαιδευτικός. Όποιος λοιπόν επιθυμεί τον επιθεωρητισμό ως σύστημα , ας αρχίσει από τον εαυτό του, δίνοντας και το παράδειγμα και εφαρμόζοντας την αρχή «οποιος αξιολογεί, αξιολογείται».

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

GCE: Επιτέλους, γλυτώσαμε από τους σωτήρες της εκπαίδευσης!!!

Από το Μάρτιο του 2008 συζητείται το θέμα εισδοχής των φοιτητών με κριτήριο τα GCE. Και μετα από ένα χρόνο συζητήσεων, διαλόγου, συγκρούσεων, αναστάτωσης ανοίχτηκε μια τρύπα στο νέρο. Η αποθέωση της αναποτελεσματικότητας ή της βλακείας.
Στον έναν αυτό χρόνο
-έκαναν διάλογο χωρίς να γίνεται διάλογος
-βρήκαν λύσεις που τελικά δεν ήταν λύσεις
-προβάλλονταν αρχές που συνιστούσαν εκπόρνευση καλόηχων λέξεων
-εξασφαλιζόταν πολιτική και κοινωνική συναίνεση χωρίς να έχει εξασφαλιστεί
-άλλοι συμφωνούσαν ενώ διαφωνούσαν και άλλοι διαφωνούσαν ενώ συμφωνούσαν
Το Υπουργικό Συμβούλιο λοιπόν υιοθέτησε μια πρόταση (13/5/2009) που κατέθεσε στη Βουλή με τη μορφή του κατεπείγοντος για αναστολή ενός χρόνου στην εισδοχή στα κρατικά πανεπιστήμια με κριτήριο τα GCE.
Η βουλή αποφάσισε (14/5/2009 )ότι δεν είναι κατεπείγον το θέμα και το παρέπεμψε για μελέτη.
Ποια είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή;
Όπως ήταν ακριβώς και το Μάρτιο του 2008. Δηλαδή το Πανεπίστημιο να έχει τη δυνατότητα –αφού δεν ψηφίστηκαν οι κανονισμοί – να αποφασίσει από μόνο του, αν θα εισάξει φοιτητές με κριτήρια τα GCE.
Και η ΟΕΛΜΕΚ να πανηγυρίζει γιατί δεν άλλαξε τίποτε απολύτως σε σχέση με τις επιδίωξεις της, αφού το πανεπίστημιο Κύπρου δεν αναθεώρησε την απόφασή του!!!
Και ο ΔΗΣΥ στη Βουλή να μην ψηφίζει την προώθηση κανονισμών ώστε το πανεπίστημιο Κύπρου να έχει τη δυνατότητα να εισάξει φοιτητές με τα GCE και η Κίνηση Καθηγητών ΑΛΛΑΓΗ (πρόσκειται στο ΔΗΣΥ), που βρισκόταν σε σύγκρουση με τους ομογάλακτους κομματικούς κομισάριους, συγχαίρει το ΔΗΣΥ για τη στάση του!!!
Και ο Γ. Ομήρου της ΕΔΕΚ με κάθε σοβαρότητα να προειδοποιεί το πανεπίστημιο Κύπρου, πως αν τολμήσει να εισάξει φοιτητές με τα GCE, τότε θα καταθέσει πρόταση νόμου με τη οποία θα του αφαιρεί αυτό το δικαίωμα!!! Και ποιος θα υποστηρίξει στη βουλή την πρότασή σου κ. Ομήρου; Έχεις συναίσθηση της πραγματικότητας; Και αν το πανεπίστημιο πάρει την απόφασή του τον Ιούλιο, που κλείνει η βουλή, τι θα κάνεις κ. Ομήρου;

Ο Υπουργός Παιδείας δεν καταλαβαίνει τίποτε. Γι αυτό και δε σχολιάζω.
Σε αυτό τον τόπο οι πολιτικοί έχουν πάρει διαζύγιο από τη λογική ή και η λογική έχει μεταναστεύσει σε άλλους τόπους.
Ποιο είναι το θετικό; Το γεγονός ότι, έστω παροδικά, η κοινωνία και ιδιαίτερα οι μαθητές θα γλυτώσουν από τους σωτήρες τους!!!


Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Η εκπόρνευση των λέξεων ως μέθοδος εξαπάτησης

Η διαμάχη που ταλανίζει για ένα σχεδόν χρόνο την κυπριακή κοινωνία σχετικά με το θέμα εισδοχής στο πανεπιστήμιο Κύπρου φοιτητών με κριτήρια τα GCE, ανέδειξε και την απάτη ως μέσο επιβολής στην κοινωνία. Κυρίαρχο στοιχείο της απάτης είναι η εκπόρνευση των λέξεων.
Μερικά παραδείγματα:
1.Οι εκπρόσωποι του πανεπιστημίου επικαλούνταν την αυτονομία τους. Δηλαδή το δικαίωμα να αυτοκαθορίζονται, οι ίδιοι να αποφασίζουνκαι όχι κάποιος άλλος για κείνους. Τελικά φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι η αυτονομία ουδόλως τους απασχολεί. Και αφού εκχώρησαν τις παγκύπριες εξετάσεις στο Υπουργείο Παιδείας με νόμο της βουλής, τώρα είναι έτοιμοι να εκχωρήσουν την αυτονομία τους πάλι στη βουλή, δηλαδή οι βουλευτές να αποφασίζουν για το ποσοστό και τα κριτήρια εισδοχής των ειδικών κατηγοριών. Ποια αυτονομία λοιπόν επικαλούνται; Την αυτονομία του να μην είναι αυτόνομοι;
2.Όλοι προβάλλουν το διάλογο ως μέσο επίλυσης διαφορών. Τι σημαίνει διάλογος; Ισότιμη ανταλλαγή απόψεων με σκοπό την ανεύρεση της αλήθειας ή εν προκειμένω του κοινού συμφέροντος. Η έννοια του διαλόγου έχει διακωμωδηθεί πολλαπλώς. Αρχικά από το πανεπιστήμιο που αφού αποφάσισε, καλούσε τους αντιδρούντες σε διάλογο!!! Αυτό συνιστούσε την αποθέωση της γελοιοποίησης του διαλόγου αφού αυτονόητα αυτός διεξάγεται πρίν τη λήψη της απόφασης και όχι μετά. Στη συνέχεια ο διάλογος διακωμωδήθηκε από τον Υπουργό Παιδείας. Αυτός θεώρησε ότι ο διάλογος συνιστά η ανατροπή των συσχετισμών δύναμης υπέρ των θέσεών του. Έτσι ο διάλογος μετατρέπεται σε παρασκηνιακό μέσο για να πείσεις κάποιες ηγεσίες να αλλάξουν θέση και όχι ως μέσο επιχειρηματολογίας με σκοπό την πειθώ. Και επειδή ακριβώς δεν έγινε διάλογος, όλοι προτείνουν μεσολαβητικές λύσεις για συνέχιση του διαλόγου!!!
3.Μια τρίτη διάσταση είναι η λεγόμενη «πολιτική και κοινωνική συναίνεση» που επικαλείται ο Υπουργός Παιδείας. Γιατί πολιτική συναίνεση; Επειδή συμφωνεί το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ, λέει. Αυτό δεν είναι πολιτική συναίνεση αλλά συναινεση της κομματικής πλειοψηφίας στη βουλή!!! Αν οι εκάστοτε αποφάσεις της κομματικής πλειοψηφίας στη βουλή εξέφραζαν το κοινό μας καλό ή το κοινωνικό συμφέρον, δηλαδή ήταν και πολιτικά ορθές , τότε η κοινωνία μας δεν θα είχε κανένα πρόβλημα!!! Φυσικά οΥπουργός ταυτίζει το πολιτικό με το κομματικό στη σκέψη του ως ένας γνήσιος εκπρόσωπος της πολιτικής ολιγαρχίας. Το πολιτικό όμως ταυτίζεται με το κοινο συμφέρον και αυτό δεν ταυτίζεται κατ΄ ανάγκη με το κομματικό.
Ακόμα,λέει ο Υπουργός, πως εξασφάλισε και κοινωνκή συναίνεση. Δηλαδή συμφωνούν μαζί του οι εκπρόσωποι των οργανωμένων γονέων και μαθητών.Και τι σημαίνει αυτό; Ότι οι οργανωμένοι γονείς εκφράζουν το συμφέρον όλων των γονέων και μαθητών; Τους ρώτησαν και αυτή είναι η θέση του συνόλου; Ή μήπως επειδή οι συγκεκριμένες οργανώσεις είναι κομματοκρατούμενες, πήραν σχετικές εντολές και συναίνεσαν; Διαφορετικά: είναι αστείο οι κομματικές ηγεσίες να συζητούν με τους υποτακτικούς τους και να το ονομάζουν κοινωνική συναίνεση!!!


Η πολιτική ολιγαρχία είναι αδίστακτη στην προώθηση των κομματικών επιλογών. Και προκειμένου να εξαπατήσει την κοινωνία χρησιμοποιεί καλόηχες λέξεις, τις οποίες έχει εκπορνεύσει, για να υπηρετήσει το συμφέρον της και όχι το κοινωνικό συμφέρον. Και το πράττει αυτό για να καλύψει τα ανομολόγητα σχέδιά της. Γιατί φοβάται να πει την αλήθεια, γιατί προτιμά το σκοτάδι των διαδρόμων και του παρασκηνίου. Σε τελική ανάλυση επιχειρηματολογείς άφοβα όταν είσαι σίγουρός ότι η πρότασή σου είναι πρός το συμφέρον της κοινωνίας. Διαφορετικά μεθοδεύεις και εκπορνεύεις τις λέξεις, αφού η εξουσία σου παρέχει τη δυνατότητα να τους αποδίδεις όποιο περιεχόμενο επιθυμείς.

Σάββατο 9 Μαΐου 2009

GCE: οι μεταλλάξεις του ιού ή η μεσολαβητο-λαγνεία ως μέθοδος εξαπάτησης

Η μεσολαβητο-λαγνεία
Ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού υπέβαλε μεσολαβητική πρόταση στην ΟΕΛΜΕΚ στις 7/5/2009 για να ξεπεραστεί το πρόβλημα που δημιούργησε ο ίδιος, ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ και το Πανεπιστήμιο Κύπρου!!! Οι πάντες τώρα θα επιδοθούν σε μεσολαβητο-λαγνεία ώστε να αναδείξουν την αδιαλλαξία του αντιπάλου, της ΟΕΛΜΕΚ, και να την ενοχοποιήσουν στα μάτια της κοινωνίας. Αυτές τις ευγενείς μεθόδους γνωρίζουν και προωθούν οι ολιγαρχικοί όπου γης.
Δεν έχει σημασία αν αυτο-γελοιοποιούνται, αφού οι ίδιοι λίγες μέρες προηγουμένως με τη δέουσα μελέτη και σοβαρότητα υιοθέτησαν άλλη μεσολαβητική πρόταση!!!Και πριν ένα χρόνο είχαν υιοθέτησει άλλη πρόταση. Το δόγμα τους είναι « ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!!!Και τον σκοπό ποιος τον αγιάζει; Οι ίδιοι φυσικά και όχι ο θεός ή ο κυρίαρχος λαός.
Η πρωτοτυπία του μεσολαβητικού υπουργικού εγχειρήματος
Όσοι διεκδικούν πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο Κύπρο με τις αγγλικές εξετάσεις GCE
χωρίζονται σε δυο κατηγορίες ανάλογα με τη σχολή που διεκδικούν να φοιτήσουν:όσοι διεκδικούν θέση στα νομικά, παιδαγωγικά και φιλολογικά θα πρέπει να παρακάθονται στις Παγκύπριες εξετάσεις στο μάθημα των Νέων Ελληνικών με επιτυχία.
Στις άλλες σχολές του Πανεπιστημίου Κύπρου θα πρέπει να εξασφαλίσουν πιστοποιητικό πολύς καλής γνώσης της ελληνικής γλώσσας με διαδικασίες που καθορίζει το ίδιο το πανεπιστήμιο.
Οι μεταλλάξεις του ιού
Μέχρι τώρα είχαμε το πρόβλημα με τη δημιουργία δύο συστημάτων πρόσβασης: παγκύπριες και GCE . Τώρα δημιουργούνται πρόσθετα προβλήματα. Με κριτήριο την ελληνική γλώσσα διαχωρίζονται οι σχολές του πανεπιστημίου καθώς και οι υποψήφιοι που διεκδικούν τις θέσεις με τα GCE.
Ένα παράδειγμα ή η πιστοποίηση της ανικανότητάς τους
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος θέλει να διεκδικήσει θέση στο τμήμα Αγγλικών σπουδών του πανεπιστημίου Κύπρου. Τι γνώσεις ελληνικής γλώσσας πρέπει να κατέχει;
1.Αν διεκδικεί θέση με τις παγκύπριες εξετάσεις, τότε θα εξεταστεί στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, όπως όλοι οι υποψήφιοι όλων των σχολών.
2. Αν διεκδικεί θέση με τα GCE, τότε θα πρέπει να εξασφαλίσει ένα πιστοποιητικό πολύ καλής γνώσης της ελληνικής γλώσσας με διαδικασίες που θα καθορίσει το ίδιο το πανεπιστήμιο.
3. Αν είναι Τουρκοκύπριος μπορεί να διεκδικήσει θέση χωρίς γνώση της ελληνικής γλώσσας.
Και το δούλεμα του πολίτη από τους ολιγαρχικούς
Τρεις Κύπριοι πολίτες σε ένα τμήμα του πανεπιστημίου με τρία διαφορετικά επίπεδα δοκιμασίας στην ελληνική γλώσσα. Για τον ένα δεν απαιτείται καμία γνώση της ελληνικής, για τον άλλο μια απλή πιστοποίηση και για τον τρίτο η δοκιμασία μιας εξέτασης.
Τελικά γιατί αυτή διάκριση; Χρειάζεται ή δε χρειάζεται η κατοχή της ελληνικής γλώσσας; Και αν δε χρειάζεται, τότε γιατί για μια μερίδα είναι προαπαιτούμενο και μάλιστα σε διαφορετικό βαθμό;
Υπάρχει πρόβλημα ίσης μεταχείρισης των πολιτών αυτού του τόπου από την πολιτεία και το πανεπιστήμιο Κύπρο;

Η πολιτική διάσταση
Το πρόβλημα λοιπόν είναι κατεξοχήν πολιτικό και αφορά το μέλλον του τόπου. Πιο πολύ το πρόβλημα αφορά μεθοδεύσεις και αναζητήσεις της πολιτικής και οικονομικής και πανεπιστημιακής ολιγαρχίας στον καθορισμό του χαρακτήρα και της ταυτότητας του πανεπιστημίου και της κοινωνίας ολόκληρης. Και ως τέτοιο πρέπει να αντικρυστεί και όχι με τις κενολογίες και αερολογίες του Υπουργού Παιδείας, του ΑΚΕΛ, του ΔΗΣΥ και του Πανεπιστημίου Κύπρου.Οι τέσσερις «συνωμότες» να μιλήσουν με επιχειρήματα στους πολίτες.Και όχι να προωθούν ρυθμίσεις από το παράθυρο ενώ έχουν άλλα πίσω από το μυαλό τους.
Σεβασμός στο μαθητή
Και με σεβασμό στο μαθητή,δηλαδή τουλάχιστον να γνωρίζει έγκαιρα τους όρους πρόσβασης για να πάρει τις αποφάσεις του. Και όχι όπως τώρα που επιχειρείται την τελευταία στιγμή να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για κάποιους. Μέχρι το 2006 η οποιαδήποτε αλλαγή έπρεπε να ανακοινώνεται τρία χρόνια προηγουμένως ώστε να κατοχυρώνεται η ίση μεταχείριση των μαθητών. Αυτοί λοιπόν που έμπρακτα δεν επιδεικνύουν κανένα σεβασμό στο μαθητή, μιλούν για «ομηρία των μαθητών»!!! Είναι πραγματικά αδίστακτοι στην προώθηση των ολιγαρχικών και ανομολόγητων στοχεύσεών τους.
Επίλογος
Οι αναφορές του Γ. Γρ. του ΑΚΕΛ για «λύση ανάγκης» ή του Υπουργού Παιδείας «για λύση σε ένα πρόβλημα που εκκρεμούσε» δεν είναι καθόλου πειστικές. Το πρόβλημα οι ίδιοι το δημιούργησαν και οφείλουν να έχουν το θάρρος και την εντιμότητα να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη για τις επιλογές τους. Και να μάθουν να μην εξαπατούν τους πολίτες με διάφορες μεθοδεύσεις ούτε και να κρύβονται πίσω από τη σύγκλητο του πανεπιστημίου. ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΟΛΥΔΙΑΦΗΜΙΣΜΈΝΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ που τελικά πωλείται με το κομμάτι!!!

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Το θέμα των GCE, η ομαδική συγκίνηση και ο νεο-συντηρητισμός του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ

Είδα απόψε τις ειδήσεις και συγκινήθηκα. Ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού της κυβέρνησης Δ. Χριστόφια, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού, ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδης και ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου να «κλαίνε και να οδυρόνται» σε θαυμαστή συγχορδία για τους «καημένους» τους μαθητές , που η «κακή» ΟΕΛΜΕΚ έθεσε σε ομηρία με την «ατομική βόμβα» που έριξε για αποχή από τις παγκύπριες εξέτασεις στο μάθημα των Νέων Ελληνικών!!!
Χωρίς καμία συνεννόηση και τελείως αυθόρμητα και οι τέσσερις «θρηνούσαν» για την ομηρία των μαθητών . Τόση έγνοια για τους μαθητές, τόση αγωνία, τέτοια κραυγή απόγνωσης δεν ξανάδα.

Εντάξει, ρε, επάλιωσε το παραμύθι σας. Όποιος εργαζόμενος πάει να σηκώσει κεφάλι- δίκαια ή άδικα - η επωδός είναι η ίδια: να μην πλήττονται οι άλλοι πολίτες!!!Με τέτοια νεοσυντηρητικά παραμύθια κατάφεραν να στρέφουν τη μια ομάδα πολιτών εναντίον της άλλης και οι ίδιοι να κάμνουν τους επιδιαιτητές, ενώ είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την κοινωνική αναταραχή. Εμάθαν καλά τη συνταγή από τους Εγγλέζους!!!

Προσωπικά δε συμφωνώ με την ΟΕΛΜΕΚ αλλά οι άλλοι τέσσερις «συνωμότες» με αηδιάζουν για την υποκρισία τους.
Και για να είμαι συναινετικός και με θέσεις εισηγούμαι τα ακόλουθα ως συνέχεια της πρότασης του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού:
1.Ο κάθε Κύπριος πολίτης μπορεί να ακολουθεί όποιο σύστημα εκπαίδευσης ( αγγλικό, γαλλικό, ελληνικό τουρκικό, αρμενικό, ιταλικό,μιξ , άτυπο)επιθυμεί και με αυτό θα μπορεί να εισέρχεται στο πανεπιστήμιο Κύπρου.
2.Ανάλογα με τον αριθμό αιτήσεων στο πανεπιστήμιο, θα καθορίζεται το ποσοστό για την κάθε κατηγορία.
3.Κοινή γλώσσα του πανεπιστημίου η Αγγλική. Έτσι θα υποβοηθηθεί και η δημιουργία της νέας μας εθνικής ταυτότητας.
4.Το δημόσιο λύκειο καταργείται και το απολυτήριο λυκείου δε συνιστά προϋπόθεση γαι εισδοχή. Προϋπόθεση αποτελεί μόνο το "απολύτηριο" γυμνασίου με το οποίο ολοκληρώνεται η υποχρεωτική δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση.
5. Οι μαθητές μπορούν να φοιτούν σε ιδιωτικά φροντιστήρια και να παίρνουν GCE για εισδοχή στο πανεπιστήμιο, όπως προβλέπεται και με την τωρινή απόφαση.
6. Θα υπάρχει μια ειδική κατηγορία εισδοχής με διαδικασίες πιστοποίησης για όσους επιλέγουν να μην ακολουθούν κανένα από τα γνωστά τυπικά συστήματα εκπαίδευσης.
7. Το Τσιάκαλο να τον στείλετε αμέσως πίσω στην Ελλάδα. Τα Αναλυτικά Προγράμματα είναι αχρείαστα λόγω έλλειψης πελατών να ακολουθήσουν το συγκεκριμένο μοντέλο.
8. Ιδρύονται ειδικές σχολές φύλαξης μαθητών ή παιδικές χαρές και προσλαμβάνονται παιδο-νόμοι.Όλοι οι εκπαιδευτικοί των λυκείων απολύονται.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και αναλυτικά προγράμματα ή από τα λόγια των Κυπρίων στην πράξη των Φινλανδών

Η θεωρία και η πράξη συνήθως πάνε μαζί. Μπορεί όμως να αφίστανται το ένα από το άλλο, όπως στους φορείς της εξουσίας.Εκείνοι συνήθως άλλα λένε και άλλα κάνουν. Ή λένε γενικολογίες , που είναι όπως τον τάφο του Αγίου Νεοφύτου, ώστε μετά να χωρέσει η όποια επιλογή τους.
Ένα πράγμα λοιπόν είναι το κείμενο που δημοσιοποιήθηκε από την Επιτροπή για τα Αναλυτικά Προγράμματα (Α.Π.) το Δεκέμβριο του 2008. Είναι ένα γενικόλογο κείμενο στο οποίο μπορεί να ενταχθεί στη συνέχεια η όποια επιλογή της εξουσίας.
Όταν λοιπόν ο πολίτης τοποθετείται σε ένα τέτοιο κείμενο, πρέπει να έχει υπόψη του ότι η εξουσία ξέρει, ενώ ο ίδιος δεν ξέρει. Δηλαδή η εξουσία αποκρύβει πληροφορίες με αποτέλεσμα να μη σχηματίζεται μια σαφής και ολοκληρωμένη εικόνα για τις στοχεύσεις.
Ένα παραδείγμα για να γίνω κατανοητός:
Ο Υπουργός Παιδείας δήλωνε στις 24/2/2009: «Η διδακτέα ύλη θα είναι μειωμένη και αυτό μπορεί να είναι κάτι που μπορεί να αναφερθεί από τώρα.Θα μειωθεί ο διδακτικός χρόνος ως διδασκαλία, όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα και θα υπάρξει δραστική αναδιοργάνωση του τι συμβάινει μέσα σε μια τάξη».
Είναι σαφές ότι ο Υπουργός –πέρα από το θεωρητικό πλαίσιο της Επιτροπής για τα Α.Π. – έχει στο μυαλό του κάτι πιο συγκεκριμένο, ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο για τις αλλαγές. Εκείνος μόνο το ξέρει και έχει το προνόμιο να το ανακοινώνει αποσπασματικά. Οι άλλοι δεν έχουν τη συνολική εικόνα του σχεδιασμού και έτσι απλώς μετατρέπονται σε υποχείρια υλοποίησης σχεδίων τα οποία δε γνωρίζουν. Έτσι γίνονται συνειδητά ή ασυνείδητα φερέφωνα της εξουσίας και των σχεδίων της.

Ακόμα όταν τοποθετείσαι οφείλεις να ξέρεις ότι πέρα από τα θεωρητικά κείμενα η εξουσία έχει και πρακτικές ανάγκες, που δεν μπορούν να περιμένουν. Δηλαδή ένα πράγμα το θεωρητικό κέιμενο για λαϊκή κατανάλωση και άλλο πράγμα οι πραγματικές ανάγκες της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.
Κάποια παραδείγματα για να γίνω πιο κατανοητός:
1.Ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού στις 10/2/2009 «αναφέρεται στις απογοητευτικές επιδόσεις των μαθητών μας σε πρόσφατες έρευνες σε μαθήματα όπως τα Μαθηματικά, τις Φυσικές Επιστήμες και τη γλώσσα». Και στη συνέχεια τονίζει ο κ. Υπουργός:
«Με όλα αυτά ως δεδομένα, είμαι βέβαιος ότι εκφράζω την επιθυμία όλων των
πολιτών όταν δηλώνω: «Αυτή η αρνητική κατάσταση πρέπει να αλλάξει χωρίς
χρονοτριβή». Και μπορούμε να την αλλάξουμε.
Αυτό το στόχο έρχεται να υπηρετήσει η μεταρρύθμιση των Αναλυτικών
Προγραμμάτων από το νηπιαγωγείο μέχρι και το λύκειο που ξεκινήσαμε, με
στόχο τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση του περιεχομένου της
εκπαίδευσης».

2.Ακόμα σε συνέντευξη του κ. Τσιάκαλου στον Πολιτη στις 7/2/2009 και αναφερόμενος στο δικό του όραμα για να μετατρέψει την Κύπρο σε Φινλανδία της Νότιας Ευρώπης, υποστηρίζει:
«Η Φινλανδία κατάφερε να βρίσκεται στην κορυφή σε όλες τις έρευνες που αναφέρονται στην ποιότητα της εκπαίδευσης, να παίζει πρωτεύοντα ρόλο σε αυτό που ονομάζεται «οικονομία της γνώσης».

3.Ακόμα στις 24/2/2009 ο κ. Τσιάκαλος, με αφορμή την έναρξη των εργασιών των 20 επιτροπών για να Α.Π., ανέφερε:
«Τα σημερινά αναλυτικά προγράμματα του Λυκείου αποτελούναι από ογκώδεις τόμους, ενώ όπως σημείωσε στη Φινλανδία είναι πολύ πιο συνοπτικά.
Ο ίδιος χρησιμοποίησε το παράδειγμα της Φινλανδίας – που φημίζεται για τις υψηλές επιδόσεις των μαθητών της – για να τονίσει και το γεγονός ότι στην Κύπρο τα παιδιά δουλεύουν πολύ περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Στα δημοτικά μας, όπως είπε, οι μαθητές έχουν 35 διδακτικές περιόδους την εβδομάδα και στη Φινλανδία μόλις 19, επισημαίνοντας όμως, ότι στη συγκεκριμένη χώρα παραμένουν πιο πολλές ώρες στο σχολείο απ΄ ότι στο νησί μας».

Πέρα λοιπόν από τα θεωρητικά κείμενα οι φορείς της εξουσίας έχουν πολύ συγκεκριμένες ανάγκες να υπηρετήσουν. Αυτές οι ανάγκες δεν έχουν σχέση με βαρύγδουπες διακηρύξεις , όπως «δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο», « ο δικός μας δρόμος» κλπ., αλλά τις ανάγκες τις τωρινές της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτές οι ανάγκες ορίζονται στο παρόν στάδιο από το διαγωνισμό PISA του ΟΟΣΑ. Και δεδομένου ότι η Φινλανδία έχει πρωτεύσει στο διαγωνισμό, ουσιαστικά επιχειρούν να μεταφέρουν το φινλανδικό μοντέλο στην Κύπρο.
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν σε πολλές χώρες επιχειρείται η μεταρρύθμιση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης με στόχο την επιβολή ενός ομοιόμορφου τρόπου εκπαίδευσης. Τα πορίσματα του διαγωνισμού του ΟΟΣΑ ουσιαστικά προσανατολίζουν την εκπαίδευση σε συγκεκριμένους στόχους που υπηρετούν τις τωρινές ανάγκες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος: δεξιότητες αντί γνώση, κατάρτιση αντί εκπαίδευση.

Τα θεωρητικά κείμενα είναι σημαντικά, όταν γίνεται προσπάθεια αναζήτησης της αλήθειας. Στην περίπτωση της Κύπρου η σημασία τους είναι περιορισμένη, γιατί μεγαλύτερη σημασία στο μυαλό των φορέων της εξουσίας έχει ο διαγωνισμός PISA του ΟΟΣΑ και το φινλανδικό μοντέλο. Ή διαφορετικά αδυνατούν να επεξεργαστούν ένα «δικό τους δρόμο» και επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της αντιγραφής. Τώρα, πόσο ειδικός πρέπει να είσαι για να αντιγράψεις κάτι, είναι και αυτό ένα θέμα προς συζήτηση.


Στα σχολεία πάντως οι μαθητές, όταν αντιγράφουν, τιμωρούνται!!!

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Ο PISA ή συντήρηση και πρόοδος και ο μίτος της Αριάδνης

Η μεταρρύθμιση προχωρεί ομαλά. Ούτε ένας τραυματίας ούτε ένας νεκρός. Ευτυχώς τώρα τις γιορτές όλοι σιώπησαν. Οι «αντιμαχόμενες δυνάμεις» κηρυξαν «πασχαλινή εκεχειρία».
Η μεταρρύθμιση και ο εκσυγχρονισμός προχωρούν. Όλοι είναι υπέρ της μεταρρύθμισης. Η «εθνική ενότητα» είναι γεγονός. Εντάξει, υπάρχει και η «καλή» και η «κακή» μεταρρύθμιση.
Η «καλή» μεταρρύθμιση είναι αυτή της κυβέρνησης. Και επειδή η κυβέρνηση είναι ΑΚΕΛ και το ΑΚΕΛ είναι αριστερό κόμμα και το αριστερό κόμμα ταυτίζεται με την πρόοδο , γι αυτό και η μεταρρύθμιση ταυτίζεται με την πρόοδο.
Η «κακή» μεταρρύθμιση είναι νεφελώδης. Δεν αυτοπροσδιορίζεται, όπως του ΑΚΕΛ. Είναι ετεροπροσδιορισμένη. Δηλαδή αποκτά ταυτότητα σε αντίθεση με τον άλλο. Δηλαδή όποιος δε συμφωνεί με την προοδευτική μεταρρύθμιση του ΑΚΕΛ κατ΄ ανάγκη είναι αντίδραση και συντήρηση.
Σχηματικά η σύγκρουση της συντήρησης και της προόδου είναι η εξής:
ΠΡΟΕΔΡΟΣ=ΑΚΕΛ=ΠΡΟΟΔΟΣ
ΔΙΑΦΩΝΟΥΝΤΕΣ=ΜΗ ΑΚΕΛ= ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ
Απέναντι στη λογική του άσπρου – μαύρου, δηλαδή του εκφασισμού της κοινωνίας που επιχειρείται από τους φορείς της εξουσίας για να περιχαρακώσουν «τα αμνοερίφια», ο πολίτης ευτυχώς δικαιούται ακόμα να σκέφτεται.
Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Αν και αυτή η διαδικασία είναι επώδυνη, αφού καταπιάνεται με το αυτονόητο, αξίζει να επιχειρηθεί ως διαδικασία προάσπισης της ανθρώπινης λογικής.


Με ανακοίνωσή του λοιπόν ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού στις 10/2/2009 «αναφέρεται στις απογοητευτικές επιδόσεις των μαθητών μας σε πρόσφατες έρευνες σε μαθήματα όπως τα Μαθηματικά, τις Φυσικές Επιστήμες και τη γλώσσα». Και στη συνέχεια τονίζει ο κ. Υπουργός:
«Με όλα αυτά ως δεδομένα, είμαι βέβαιος ότι εκφράζω την επιθυμία όλων των
πολιτών όταν δηλώνω: «Αυτή η αρνητική κατάσταση πρέπει να αλλάξει χωρίς
χρονοτριβή». Και μπορούμε να την αλλάξουμε. Αυτό το στόχο έρχεται να υπηρετήσει η μεταρρύθμιση των Αναλυτικών Προγραμμάτων από το νηπιαγωγείο μέχρι και το λύκειο που ξεκινήσαμε, με στόχο τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση του περιεχομένου της εκπαίδευσης».
Ο Υπουργός αναφέρεται στο διαγωνισμό του οργανισμού PISA του ΟΟΣΑ, όπου πρώτοι κατετάγησαν στα μαθηματικά οι Φινλανδοί μαθητές. Και από εδώ προέκυψε και το νέο σύνθημα «να γίνει η Κύπρος η Φινλανδία της Νότιας Ευρώπης»!!! Το θέμα σηκώνει πολλή συζήτηση, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος.
Αν διαβάσεις τώρα το το προεκλογικό κυβερνητικό πρόγραμμα της Νεας Δημοκρατίας στην Ελλάδα επικαλείται και αυτή το διαγωνισμό PISA για να δικαιολογήσει το μεταρρυθμιστικό της εγχείρημα. Μόνο που η Νέα Δημοκρατία είναι συντηρητική , δεν ταυτίζεται με το ΑΚΕΛ που είναι προοδευτικό.
Το σχήμα τώρα μεταβάλλεται ως εξής:
PISA=ΑΚΕΛ=ΠΡΟΟΔΟΣ
PISA=ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ=ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ
Δηλαδή στη μια περίπτωση η επίκληση του διαγωνισμού PISA ταυτίζεται με την πρόοδο και στην άλλη με τη συντήρηση, ανάλογα ποιος το προβάλλει!!!
Τελικά ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού όταν επικαλείται το διαγωνισμό PISA για να δικαιολογήσει το μεταρρυθμιστικό του εγχείρημα είναι προοδευτικός ή συντηρητικός;
Κάθε βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη.


Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Για την αυτονομία των σχολείων ή "όλοι μαζί κινούμε συρφετός γυρεύοντας ομοιοκαταληξία"

Το σύνθημα της εποχής μας είναι η αυτονομία. Αυτή η συνθηματολογία εισήχθηκε και στην εκπαίδευση με την προβολή της θέσης «ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων». Όλοι λοιπόν την έχουν οικειοποιηθεί και ευλογούν την αυτονομία των σχολείων ως την επιλογή που θα συμβάλει στις προκλήσεις της εποχής μας, όπως «ο εκσυγχρονισμός», «η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας», «η ευρωπαϊκή διάσταση της εκπαίδευσης».
Η κυρίαρχη λογική λοιπόν έχει αφομοιωθεί:
Τι χρειάζεται η εκπαίδευση σήμερα;
Απάντηση: «Εκσυγχρονισμό».
Πώς θα επιτευχθεί ο εκσυγχρονσιμός;
Απάντηση: «Μεταρρύθμιση».
Τι περιέχει η μεταρρύθμιση;
Απάντηση: «Και ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων».
Αυτή είναι η κυρίαρχη λογική όλων των κομμάτων, αυτή προβάλλεται από τα ΜΜΕ και αυτή παπαγαλίζουν οι διάφοροι νεροκουβαλητές «ιδεών». Αυτή η κυρίαρχη λογική φυσικά είναι μια κενολογία, όπως όλες συνήθως οι διακηρύξεις των φορέων της εξουσίας.
Αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό, όταν την κυρίαρχη λογική προσπαθήσουμε να τη διευκρινίσουμε:
Ποιο είναι το σύγχρονο στο οποίο καλείται να προσαρμοστεί το σχολείο;
Μεταρρύθμιση για ποιον άνθρωπο και σε ποια κοινωνία;
Ποιου η αυτονομία θα ενισχυθεί στα πλαίσια της σχολικής μονάδας;

Οι λέξεις λοιπόν έγιναν του συρμού. Όλοι τις διατυμπανίζουν και όλοι τις διακινούν. Αν θέλεις να είσαι μέσα στα πράγματα, κάθε τρεις προτάσεις που λες, οι λέξεις «εκσυγχρονισμός,μεταρρύθμιση, αυτονομία» πρέπει να επαναλαμβάνονται έξι φορές. Και «όλοι μαζί κινούμε συρφετός γυρεύοντας ομοικαταληξία». Κενολογούμε και νιώθουμε ωραία. Είναι η μόδα. Το τραγικό είναι πως ο κάθε νεροκουβαλητής προσδιορίζει τη γενικόλογη αναφορά κατά το δοκούν ή διαφορετικά από τον άλλο.
Έτσι όλοι συμφωνούν στη γενική διακήρυξη, αλλά διαφωνούν στο αποδιδόμενο περιεχόμενο της λέξης.
Ποιος θα κερδίσει στο τέλος;
Των πιο πολλών θα τους μείνει ο κόπος των διακηρύξεων. Γιατί το περιεχόμενο των λέξεων θα το καθορίσει αυτός που έχει τη δύναμη να ορίζει τις λέξεις. Και τη δύναμη την έχει ο κάτοχος της εξουσίας. Επομένως ο πολίτης που δε θέλει να είναι φερέφωνο, στοιχειώδης λογική επιβάλλει να ζητά από το φορέα της εξουσίας να ορίζει προκαταβολικά το περιεχόμενο των λέξεων, πριν εκφράσει την υποστήριξή του. Γιατί ο κάτοχος της εξουσίας εκτός από διακηρύξεις, έχει και πραγματικές ανάγκες, που δεν είναι σίγουρο ότι συμβαδίζουν με τις ανάγκες του πολίτη.
Κοντολογής δε συμφωνώ με καμία μεταρρύθμιση και κανένα εκσυγχρονισμό αν δε γνωρίζω και το «τι» και το «πώς» αλλά και τα από-, δια-,για ποιον.
Τι σημαίνει λοιπόν ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων;
Ο όρος αυτονομία είναι αντίθετος με την ετερο-νομία. Είνα η δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού, ο ίδιος αποφασίζεις για τον εαυτό σου και όχι κάποιος άλλος. Ταυτίζεται δε η αυτονομία με την έννοια της ελευθερίας.
Τι σημαίνει λοιπόν ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων; Τίποτε. Γιατί;
Ποιου η αυτονομία θα ενισχυθεί; Του διευθυντή, της διευθυντικής ομάδας, του καθηγητικού συλλόγου, όλων των μελών της σχολικής κοινότητας ( εκπαιδευτικών-μαθητών-γονιών-τοπικών φορέων) ;
Ποιες αρμοδιότητες θα δοθούν από την κεντρική εξουσία στις σχολικές μονάδες; Ποια θα είναι η σχέση της κεντρικής εξουσίας με την άσκηση πολιτικής από το σχολείο; Δηλαδή ποιος θα ελέγχει; Η κοινωνία ή το κράτος ή τοπικοί φορείς εξουσίας;
Στα πλαίσια της ενίσχυσης της αυτονομίας του όποιου, ποιος θα χρηματοδοτεί τις πρωτοβουλίες στα πλαίσια της αυτονομίας των σχολείων; Ποια σχέση σχολείου και οικονομίας θα διαμορφωθεί;
Εγώ είμαι ένας εκπαιδευτικός. Σε τι θα είμαι πιο ελεύθερος; Ή υπάρχει και περίπτωση στα πλαίσια της αυτονομίας των σχολείων να γίνω και περισσότερο σκλάβος; Ή σε τι θα είναι πιο ελεύθερος ο μαθητής σε σχέση με την τωρινή υπαρκτή πραγματικότητα; Σε τι τελικά συνίσταται η αυτονομία του κάθε μέλους της σχολικής κοινότητας , σε ποιο επίπεδο (ατομικό-κοινωνικό- πολιτικό ) και πως συντίθεται η αυτονομία του καθενός στα πλαίσια του όλου; Δηλαδή τι τελικά αλλάζει;
Τα ερωτήματα παραμένουν αδιευκρίνιστα: τι είναι η αυτονομία των σχολείων, πώς θα προωθηθεί ή ποια η διαδικασία προώθησης, από ποιον προέρχεται η διακήρυξη ή ποιος έχει συμφέρον να διακηρύττει, διά ποιου αποφασίζεται, προωθείται και υλοποιείται , για ποιον ή ποιος θα ωφεληθεί;

Χωρίς τη διευκρίνιση του στόχου «ενίσχυση της αυτονομίας των σχολείων» ή αν η εξουσία διακηρύττει ενώ γνωρίζει, ενώ ο πολίτης συμφωνεί χωρίς να γνωρίζει, τότε μια επιλογή του απομένει, να συμφωνεί προκαταβολικά με την όποια τελική επιλογή των φορέων της εξουσίας. Δηλαδή να είναι ένας απλός χειροκροτητής , όχι όμως και πολίτης. Δυστυχώς οι φορείς της κρατικής εξουσίας γνωρίζουν ότι οι από κάτω έχουν εθιστεί στο ρόλο του χειροκροτητή και πράττουν αναλόγως.

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Ο "προοδευτικός" χαφιεδισμός της "προοδευτικής" εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ή αναζητούνται επειγόντως εξιλαστήρια θύματα

Δημοσίευτηκε στον ΠΟΛΙΤΗ (12/4/2009) ένα κείμενο της Μιράντας Λυσάνδρου με τίτλο «Ο στόχος υλοποιείται με δυσκολίες». Αναφέρεται το κείμενο στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και την πρόωθηση του στόχου της χρονιάς για την ειρηνική συνύπαρξη. Η συγγραφέας κατονομάζει ως πηγές πληροφόρησής της την κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ.
Είναι πραγματικά ένα εκπληκτικό κείμενο. Όταν το διάβαζα, νόμιζα ότι τον τελευταίο χρόνο βρισκόμουν σε άλλο πλανήτη. Αφού λοιπόν για ένα χρόνο η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ λογομαχούσαν με τα άλλα κόμματα, τον Αρχιεπίσκοπο και με κάμποσους άλλους για την κουλτούρα της ειρηνικής συνύπαρξης, για την ιστορία, για τον εθνικισμό και άλλα πολλά, η εν λόγω συγγραφέας ανακάλυψε τώρα - έτσι πρέπει λογικά να της είπαν οι πηγές της – ότι για τη μη προώθηση του στόχου και τις δυσκολίες που υπάρχουν φταίνε οι εκπαιδευτικές οργανώσεις, οι διευθυντές, οι εκπαιδευτικοί, οι επιθεωρητές. Άρχισαν πάλι το γνωστό ατιδραστικό παίγνιδι του κάθε εξουσιαστή. Δηλαδή την ακλόνητη πίστη πως ότι κάνει και ότι πει η εξουσία είναι σωστό, επομένως, αν κάτι δεν πάει καλά, φταίνε τα εκτελεστικά όργανα. Αφού λοιπόν η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ για ένα απλό θέμα τα έκαναν μαντάρα –σκόπιμα ή όχι δεν ξέρω – έρχονται τώρα να βρουν ως εξιλαστήρια θύματα τους «κακούς» εκπαιδευτικούς!!!

Έχει ενδιαφέρον πώς τούτοι οι άνθρωποι που αυτο-αναγορεύονται σε προοδευτικούς αντιλαμβάνονται την προοδευτικότητά τους. Λοιπόν για την τεκμηρίωση της ενοχοποίησης των εκπαιδευτικών παρατίθενται αδιάψευστα στατιστικά στοιχεία από τη συγγραφέα, την κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ. Γιατί λέει έχει πρόβλημα η προώθηση του στόχου;
1.Από τους 122 διευθυντές μέσης εκπαίδευσης μόνο 10 ανήκουν στην «Προοδευτική»!!!
2. Από τους 23 επιθεωρητές δημοτικής εκπαίδευσης μόνο 2-3 ανήκουν στην «Προοδευτική» και από τους 34 επιθεωρητές μέσης εκπαίδευσης μόνο 5 πρόσκεινται στην «Προοδευτική»!!!

Αυτός είναι ο προοδευτικός χαφιεδισμός της ειρηνικής συνύπαρξης και του δημοκρατικού και ανθρώπινου σχολείου. Κάθονται και φακελώνουν οι χαφιεδολάγνοι τους διευθυντές, τους επιθεωρητές και πιθανόν και τους εκπαιδευτικούς. Αυτοί οι άνθρωποι που , όπως λένε , υπέφεραν από το χαφιεδισμό και το φακέλωμα, τώρα πράττουν τα ίδια όπως ακριβώς και οι θύτες τους!!!


Αυτοί οι άνθρωποι επαγγέλλονται από το πρωί ως το βράδυ το δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο για να εξαπατούν τους πολίτες. Το όνειρό τους όμως είναι ένα ολοκληρωτικό σχολείο, όπου ο κάθε άνθρωπος θα στιγματίζεται και θα φακελώνεται και θα ακολουθείται το δόγμα του Ρέηγκαν «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Αυτό αποδεικνύουν οι πράξεις τους.
Φυσικά όλα αυτά τα εφευρήματα δεν έχουν σχέση με μια λογική προσέγγιση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Για να ανακαλύψουν οι «έξυπνοι» της «Προοδευτικής» γιατί δεν έχει προωθηθεί η υλοποίηση του στόχου της χρονιάς – προσωπικά δεν έχω αντικειμενική εικόνα -, υπάρχουν πιο ορθολογιστικοί τρόποι να διερευνηθεί το θέμα. Και όχι να κάθονται να χαφιεδίζουν και να φακελώνουν για να εξυπηρετήσουν τις κομματικές σκοπιμότητες. Αλλά τούτο ξέρουν, τούτο κάμνουν.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Νεανική παραβατικότητα και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ή από το 2009 στο 2000!!!

Σύμφωνα με την είδηση που δημοσιεύτηκε στον τύπο στις 25/3/2009 το Υπουργείο Παιδείας απέστειλε εγκύκλιο στα σχολεία για σύσταση «Επιτροπής Πρόληψης και Αντιμετώπισης της Παραβατικής Συμπεριφοράς».
Η εγκύκλιος είναι λογική από παιδαγωγική άποψη. Δηλαδή είναι αυτονόητο ότι το σχολείο δεν μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα της νεανικής παραβατικότητας, αλλά έχει υποχρέωση να κάνει ότι είναι δυνατό από παιδαγωγικής πλευράς, ώστε να απαβλυνθούν τέτοια φαινόμενα και να υποβοηθηθούν οι μαθητές να ξεπεράσουν τυχόν συμπεριφορές που δε συνάδουν με την ανθρώπινη ιδιότητα. Αναφέρομαι κυρίως σε φαινόμενα βίας, που είναι τα πιο σημαντικά.

Το Υπουργείο λοιπόν εδώ και ένα χρόνο ουσιαστικά κινείται σε ένα φανταστικό κόσμο και το μόνο που κάνει είναι να συνθηματολογεί. Αρχικά διόρισαν μια επιτροπή ειδικών. Μετά δήλωνε ο Υπουργός ότι το πρόβλημα είναι κοινωνικό και το σχολείο δεν μπορεί να παρέμβει. Μετά έλεγε ότι το πρόβλημα θα επιλυθεί στα πλαίσια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Μετά μας είπε ότι σε σχολεία «υψηλού κινδύνου» θα διοριστούν κοινωνικοί λειτουργοί. Μετά από πιεση των εκπαιδευτικών οργανώσεων αποφάσισε να συστήσει ομάδα άμεσης δράσης κατά το πρότυπο της αστυνομικής άμεσης δράσης!!! Τέτοιες αναφορές φανερώνουν ότι οι κομισάριοι στοΥπουργείο έχουν πάρει προ πολλού διαζύγιο από την παιδαγωγική.

Επιτέλους το Υπουργείο εδεήθηκε τώρα να υιοθετήσει το αυτονόητο, ότι η κάθε σχολική μονάδα οφείλει να αναλάβει δράση για την παιδαγωγική αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Γιατί η νεανική παραβατικότητα σε κάθε σχολείο δεν είναι η ίδια, γιατί και η σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού είναι διαφορετική. Και στο επίπεδο της σχολικής μονάδας υπάρχει η απαιτούμενη γνώση ή πρέπει να υπάρχει για την άσκηση μιας προληπτικής πολιτικής τόσο γενικά όσο και κατά περίπτωση. Όλα αυτά δεν είναι σοφίες, είναι η απλή λογική.

Θα γίνει κάτι τώρα; Κανένας δε γνωρίζει. Γιατί το Υπουργείο Παιδείας διακατέχεται από μια μικροπολιτική προσέγγιση της πραγματικότητας. Δηλαδή η βασική λογική που επικρατεί είναι : επειδή εξασκείται πίεση για ένα θέμα , εξαγγέλλω μέτρα για να απορροφήσω την πίεση και να μην αναλάβω το πολιτικό κόστος. Σκέφτονται δηλαδή περιπτωσιακά και περιστασιακά στη βάση σκοπιμοτήτων.
Θα γίνει κάτι τώρα; Αμφιβάλλω. Γιατί και το 2000 το Υπουργείο Παιδείας είχε αποστείλει ανάλογη εγκύκλιο. Γιατί από τότε διαφαινόταν η ανάγκη για υιοθέτηση μιας άλλης λογικής στη λειτουργία της σχολικής μονάδας.
Ποια ήταν η τύχη εκείνης της εγκυκλίου; Πετάχθηκε στον κάλαθο των αχρήστων!!! Την ευθύνη για την αχρήστευση της εγκυκλίου το 2000 κατά πρώτο λόγο το Υπουργείο Παιδείας (Υπουργός και Διευθυντής Μέσης Εκπαίδευσης). Κατά δεύτερο λόγο η συγκυβέρνηση του Τάσσου Παπαδοπούλου που δαιμονοποίησε οτιδήποτε προερχόταν από την κυβέρνηση Κληρίδη. Εφόσον ήταν απόφαση της δεξιάς , αυτονόητα ήταν και μια συντηρητική απόφαση!!! Και κατά τρίτο λόγο οι διευθύνσεις των σχολείων που εκμεταλλευόμενες τις κομματικές αντιπαλότητες άρπαξαν την ευκαιρία για να μην κάνουν τίποτε απολύτως.
Από άποψη εκπαιδευτικής πολιτικής είναι φανερό ότι επαναφέρεται το δόγμα: ο μόνος τρόπος για να πάμε μπροστά είναι να πάμε πίσω!!! Από την άλλη η αναπαλαίωση της εκπαιδευτικής πολιτικής φανερώνει ότι πήγαν εννέα ολόκληρα χρόνια χαμένα προς τέρψη της κομματικής ασχετοσύνης!!! Επιπλέον επιβεβαιώνεται πανηγυρικά ότι και η εκπαίδευση χρησιμοποιείται από τα κόμματα ανάλογα με τις κομματικές στοχεύσει και όχι το συμφέρον του μαθητή και της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ λοιπόν επαναφέρει το 2009 την επάρατη απόφαση της κυβέρνησης του ΔΗΣΥ του 2000 για σύσταση επιτροπών δράσης στα σχολεία για τη λεγόμενη νεανική παραβατικότητα. Το θετικό είναι πως εκφράζεται έτσι η κομματική συναίνεση ανάμεσα στη λεγόμενη «συντήρηση» και τη λεγόμενη «πρόοδο». Μόνο που από την άποψη της ιστορίας της εκπαίδευσης η απόφαση του 2000 του ΔΗΣΥ ήταν αντιδραστική και οπισθοδρομική για το ΑΚΕΛ, ενώ η ίδια απόφαση του 2009 του ΑΚΕΛ είναι ταυτόσημη με την πρόοδο!!! Η ιστορία της εκπαίδευσης θα καταγράψει ευτυχώς και τις δυο εκδοχές. Ή απλώς η βλακεία των πάνω θα ανακυκλώνεται και από τους κάτω στα πλαίσια της πολλαπλής πρόσβασης στις πηγές της κρατικής εξουσίας!!!

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Το φαντασιακό δημοκρατικό σχολείο της Επιτροπής για τα Αναλυτικά Προγράμματα και οι ολιγαρχικές στοχεύσεις

Το 34σέλιδο κείμενο της Επιτροπής για τα Αναλυτικά προγράμματα με επικεφαλής τον κ. Τσιάκαλο επιχειρεί να αποσαφηνίσει κάποιους όρους που χρησιμοποιεί, όπως το «δημοκρατικό σχολείο». Τι είναι λοιπόν το δημοκρατικό σχολείο σύμφωνα με την Επιτροπή;
«Δημοκρατικό σχολείο σημαίνει ένα σχολείο στο οποίο φοιτούν μαζί όλα τα παιδιά – ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα μπορεί να έχουν – για να προετοιμαστούν για το κοινό τους μέλλον».
Αυτό που θεωρεί η επιτροπή ως «δημοκρατικό σχολείο» είναι η ενσωμάτωση όλων των παιδιών, χωρίς αποκλεισμούς. Κατά το αντίστοιχο της κοινωνικής ενσωμάτωσης όλων χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς, το σχολείο αναπαράγοντας αυτή την κονωνική πραγματικότητα στοχεύει στην ένταξη όλων των παιδιών στο σχολείο. Λειτουργεί δηλαδή το σχολείο ως παράγοντας κοινωνικής συνοχής. Όλα τα παιδιά ενσωματώνονται στο σχολείο, όλοι οι αυριανοί πολίτες/μη πολίτες ενσωματώνονται στην κοινωνία.
Υποδηλώνει αυτή η πρόσληψη κάποιο δημοκρατικό στοιχείο; Όχι, γιατί και το τωρινό σχολείο ενσωματώνει όλα τα παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι είναι και δημοκρατικό;
Ο όρος «δημοκρατικό σχολείο» είναι πολιτικός. Η ενσωμάτωση στο σχολείο ή στην κοινωνία δεν υποδηλωνει ότι και η εκπαίδευση/πολιτικό σύστημα είναι δημοκρατικό. Η δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα αναφέρεται σε μια σχέση της κοινωνίας με την πολιτική με άξονα την ελευθερία του πολίτη.Αν δηλαδή όλοι ενσωματώνονται στην κοινωνία και αυτή ιδιωτεύει, είναι αστείο να μιλάς για δημοκρατικό σχολείο/δημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Αν όλοι ενσωματώνονται στην κοινωνία και κάποιοι αποφασίζουν για την κοινωνία ερήμην της κοινωνίας είναι γελοίο να πιστεύεις ότι εφηύρες το δημοκρατικό σχολείο.
Τι σημαίνει λοιπόν δημοκρατικό σχολείο σύμφωνα με την επιτροπή;
«Σημαίνει επιπλέον ένα σχολείο, στο οποίο κανένα παιδί δεν αποκλείεται από την απόκτηση όλων των εφοδίων που χαρακτηρίζουν ένα μορφωμένο άνθρωπο».
Πάλι δε λέει τίποτε η επιτροπή. Πάλι προβάλλει τη λογική του μη αποκλεισμού, δηλαδή της ενσωμάτωσης σε σχέση όμως με τα μορφωτικά αγαθά. Το πρόβλημα όμως είναι , όπως αυτό παρουσιάζεται και στο υπαρκτό σχολείο: ποιος θα καθορίσει τα εφόδια και το μορφωμένο άνθρωπο;
Σε σχέση με την τωρινή πραγματικότητα, δεν αλλάζει κάτι. Δηλαδή οι φορείς της εξουσίας του κράτους θα τα ορίσουν σύμφωνα με τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Φυσικά η πρόσδεση του δημοκρατικού σχολείου με το μορφωμένο άνθρωπο είναι αφελής. Γιατί το ζητούμενο σε ένα δημοκρατικό σχολείο δεν είναι ο λεγόμενος μορφωμένος άνθρωπος – δε σημαίνει τίποτε απολύτως – αλλά ο ελεύθερος και ίσος αυριανός πολίτης, ένας πολίτης που βιώνει δηλαδή τη δημοκρατία.
Τι σημαίνει λοιπόν δημοκρατικό σχολείο σύμφωνα με την επιτροπή;
«Σε αντίθεση με το παραδοσιακό σχολείο που προσανατολίζεται στην παροχή ισότητας ευκαιριών σε όλα τα παιδιά και αποποιείται την ευθύνη για την ανισότητα στα αποτελέσματα, το δημοκρατικό σχολείο οργανώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να παρέχει σε όλα τα παιδιά τη δυνατότητα επίτευξης όλων των στοχών της εκπαίδευσης, χωρίς οποιεσδήποτε εκπτώσεις στην ποσότητα και την ποιότητα των μορφωτικών αγαθών».
Η ισότητα ευκαιριών ήταν μια κατασκευή κατεξοχήν πολιτική, οικονομική και ιδεολογική. Δηλαδή η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία , μετά τη σταδιακή μαζικοποίηση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης – εφηύρε το σύνθημα «ισότητα ευκαιριών» για να επιτελέσει συγκεκριμένες λειτουργίες. Αφενός ενοχοποιούσε το άτομο για την αποτυχία στο σχολείο –η εκπαίδευση παρείχε τις ευκαιρίες και το άτομο ευθύνεται για την αποτυχία του να τις αξιοποιήσει – και αφετέρου επενεργούσε στην κοινωνική συνείδηση ώστε να γίνει αποδεκτή η αποτυχία και η συνεπακολούθη κοινωνική διάκριση σε σχέση με την κατάληψη των ιεραρχημένων θέσεων εργασίας. Επομένως δεν είναι το παραδοσιακό σχολείο που ευθύνεται αλλά η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία που έφτιαξε ένα πολιτικό/οικονομικό/εκπαιδευτικό σύστημα για να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της.
Υποστηρίζει η επιτροπή λοιπόν ότι με το δημοκρατικό σχολείο θα υπερβεί την ισότητα ευκαιριών και θα περάσει στην ισότητα των αποτελεσμάτων ή πιο σωστά «τη δυνατότητα» για εξίσωση των αποτελεσμάτων. Στην πράξη αυτό σημαίνει πάλι «ευκαιρίες».
Τι σημαίνει τώρα εξίσωση αποτελεσμάτων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση;
Δεν περιέχει κάτι καινούριο για την κοινωνία. Απλώς υποδηλώνει ότι το απολύτηριο λυκείου ως προσόν /διαβατήριο για την επιτυχία στην κοινωνία , δεν έχει κάποια αξία. Αυτό είναι ήδη μια κοινωνική πραγματικότητα. Ούτε καν το πτυχίο πανεπιστημίου δεν είναι διαβατήριο για κοινωνική διάκριση/επιτυχία στις μέρες μας.
Η εξίσωση των αποτελεσμάτων απλώς υποδηλώνει την εξίσωση των μισθών στα πλαίσια μιας ομοιογενοποιημένης κοινωνίας για τους πολλούς. Όμως αυτή η κοινωνία εξακολουθεί να είναι ιεραχημένη, δηλαδή να οργανώνεται στη βάση της ανισότητας πλούτου, προνομίων και εξουσίας. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι απομειώνονται τα προσόντα ως παράγοντας κοινωνική διάκρισης (μόνο για μια ελίτ που θα κατέχει ονομαστούς τίτλους και διδακτορικά) και όλο και περισσότερο θα ισχύουν διάφανα κοινωνικά κριτήρια ( πλούτος) για την κοινωνική ιεράρχηση.
Πιο απλά η πρόταση της επιτροπής για εξίσωση των αποτελεσμάτων στην υποχρεωτική εκπαίδευση, δεν περιέχει κάποια πολιτική πρόταση, δηλαδή την ανακατανομή των οικονομικών και πολιτικών αγαθών στην κοινωνία.
Ο. κ. Τσιάκαλος λοιπόν και η επιτροπή του ως εντολοδόχοι της εξουσίας επιχειρούν να προωθήσουν τα συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και σε βάρος της κοινωνίας. Η προσέγγιση τους δεν είναι καν δημοκρατική γιατί θεωρεί ότι οι «ειδικοί» θα καθορίσουν την εκπαίδευση των μελών της κοινωνίας. Λειτουργούν δηλαδή ως «πνευματική ολιγαρχία» στην υπηρεσία «της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας». Και προπαγανδίζουν στους αφελείς ότι προωθούν «το δημοκρατικό σχολείο. Ναι, η ολιγαρχία προσέλαβε τον κ. Τσιάκαλο για να φροντίσει ώστε να χάσουν τον πλούτο και τα προνόμια που απολαμβάνουν!!!Το σχολείο της ολιγαρχίας φυσικά δεν μπορεί παρά να είναι μόνο ένα, ολιγαρχικό. Αυτό δεν απαγορεύει σε κανένα να φαντασιώνεται ότι προωθεί το δημοκρατικό σχολείο!!! Και δεν απαγορεύεται εννοείται σε κανένα να είναι «κράχτης» της ολιγαρχικής ιδεολογίας υιοθετώντας διάφορες κενολογίες!!! Το μόνο πρόβλημα είναι πως κανένας από τους ολιγαρχικούς δεν ονομάζει τον εαυτό του ολιγαρχικό. Αντίθετα, νυχτοξημερώνονται με τη δημοκρατία στα χείλη. Την οποία και ανέξοδα εκπορνεύουν μήπως και ξυπνήσει «ο αμαθής όχλος».

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Ιστορία και ελληνικότητα ή η ηδονή της εξαπάτησης

Με αφορμή τις διαμάχες για την ιστορία κατ΄ ανάγκη στο λόγο των φορέων της εξουσίας διείσδυσε και το θέμα της ελληνικότητας. Αυτό ήταν αναμενόμενο γιατί όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν μια κοινή αντίληψη: το κράτος ταυτίζεται με το έθνος, η εξουσία οικειοποιείται το έθνος και το ιστορεί. Έτσι με την επίσημη ιστορία διαμορφώνει στους πολίτες ή εμφυτεύει – έτσι νομίζει - στις «ψυχές και τις συνειδήσεις» τους την εθνική συνείδηση. Δηλαδή μέσω της κρατικής εκπαίδευσης διαμορφώνεται το περιεχόμενο του έθνους. Ή το κράτος κατασκευαζει το έθνος λες και το ένα κρεατομηχανή και το άλλο κεϊμάς. Η αντίληψη αυτή είναι πίστη δεξιών και αριστερών, κεντρώων, παπάδων, ειδικών και ανειδίκευτων. Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη της πολιτικής ολιγαρχίας και όσων συναγελάζονται μαζί της.

Οι διαμάχες λοιπόν για την ιστορία και την ελληνικότητα είναι διαμάχες φορέων εξουσίας. Στη βάση των συσχετισμών δύναμης ο κάθε εμπλεκόμενος φορέας προσπαθεί άλλοτε με την αντιπαράθεση και άλλοτε με τη συναίνεση να προωθήσει τις δικές του κατασκευές ή τα δικά του συμφέροντα.

Φυσικά αυτή η προσέγγιση από πολιτική άποψη δεν περιέχει κάτι προοδευτικό. Γιατί όλοι συμφωνούν ότι το κράτος ως κάτοχος της καθολικής πολιτικής αρμοδιότητας θα καθορίσει τη συλλογική ταυτότητα των υπηκόων. Ο ρόλος των υπηκόων και της υπάκουης κοινωνίας είναι απλώς να υιοθετήσει τη συλλογική ταυτότητα που θα εφεύρει η πολιτική ολιγαρχία. Αυτό φυσικά λέγεται πολιτικός ρατσισμός!!!

Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να μιλούμε για τη συλλογική ταυτότητα της κοινωνίας γιατί αρμόδια να την καθορίσει είναι η ίδια η κοινωνία και όχι η κρατική εξουσία. Δε θα μου πει ούτε ο Χρυσόστομος ούτε ο Τσιάκαλος ούτε το ΑΚΕΛ ούτε το ΔΗΣΥ ή το ΔΗΚΟ καιη ΕΔΕΚ ποια είναι η ταυτότητά μου. Ο κάθε πολίτης δικαιούται να προσδίδει όποια ταυτότητα θέλει στον εαυτό του και η κάθε εθνοτική ή πολιτισμική ή γεωγραφική ταυτότητα δικαιούται να διαβουλεύεται και να αποφάσιζει για το περιεχόμενο της όποιας συλλογικότητας. Το κοινό συμφέρον όλων αυτών των συλλογικότητων καθορίζεται από το είδος της πολιτείας, δηλαδή είναι πρόβλημα πολιτικό με την έννοια του πολιτικού συστήματος που θα το εκφράσει και όχι εθνοτικό, όπως προσπαθούν μα μας πείσουν οι ποικιλώνυμοι εξουσιολάγνοι και τα φερέφωνά τους.
Αυτό που στην πράξη γίνεται λοιπόν είναι απλώς μια χρήση της έννοιας του έθνους από τους φορείς της εξουσίας. Αυτή η χρήση του έθνους έχει καθαρά πολιτικό στόχο:να κατοχυρώσει ότι η πολιτική ολιγαρχία θα συνεχίσει να νέμεται την εξουσία και να περιθωριοποιεί την κοινωνία παρουσιαζόμενη ως ο αυθεντικός εκφραστής του έθνους. Η εξουσία λοιπόν στο κράτος και το έθνος στο κράτος και η κοινωνία ιδιωτεύει. Αυτός είναι ο πολιτικός στόχος των ολιγαρχικών που
θεωρούν αντίπαλο την κοινωνία και θα πρέπει να την υποτάξουν στα κελεύσματά τους.

Αυτές οι πραγματικότητες, οι μεταλαμπαδευμένες από τη συντηρητική ή εκσυγχρονιστική σχολή της δύσης, αξίζει να προσεγγιστούν στη βάση δύο άλλων πραγματικοτήτων.

Η πρώτη έχει σχέση με το κυπριακό πρόβλημα και τις προοπτικές επίλυσής του. Αυτή η εθνοκρατική προσέγγιση των φορέων της εξουσίας δε συνάδει με τις ανάγκες ενός πολιτικού συστήματος το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι εθνοκρατικό;Γιατί σε περίπτωση λύσης το πρόβλημα δε θα είναι η εθνική ταυτότητα αλλά η πολιτειακή ταυτότητα. Δηλαδή η σχέση του κάθε πολίτη ανεξάρτητα από εθνοτική καταγωγή με την κεντρική πολιτεία. Το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό και όχι εθνικό. Ή αν το πούμε διαφορετικά, το πρόβλημα θα είναι η υπέρβαση της εθνοκρατικής προσέγγισης της βιούμενης πραγματικότητας.
Δηλαδή οι φορείς της εξουσίας διαμάχονται με όρους έθνους – κράτους νομίζοντας ότι υποβοηθούν έτσι τη λύση. Την ίδια στιγμή, η προοπτική της όποιας λύσης προϋποθέτει την υπέρβαση αυτής της λογικής με την οποία προσπαθούν να διαποτίσουν την κοινωνία!!! Βασικά οι φορείς της εξουσίας υποσκάπτουν αυτό για το οποίο υποτίθεται ότι αγωνίζοναι,την εξεύρεση λύσης!!!
Η δεύτερη έχει σχέση με την ιστορία και την ελληνικότητα. Δηλαδή η προσπάθεια των φορέων της εξουσίας να ορίσουν το περιεχόμενο του έθνους είτε ως ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, είτε ως την ειρηνική κουλτούρα είτε ως το έθνος της ελληνικής ή της ευρωπαϊκής παιδείας είτε ως το Θουκυδίδη, τον Ηράκλειτο ή τον Επίκουρο είτε ως παράθεση διαλεκτική διαφόρων απόψεων, οτιδήποτε τέλος πάντων. Αυτή η προσέγγιση πώς τεκμηριώνεται μέσα από τη ιστορία του ελληνισμού;
Δηλαδή πόσο ελληνική είναι η άποψη ότι οι φορείς της εξουσίας καθορίζουν το περιεχόμενο του έθνους; Αυτό είναι το πρωτεύον ερώτημα και όχι αν η εξουσία θα αποδώσει το άλφα ή βήτα περιεχόμενο στο έθνος, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι εξουσιολάγνοι.
Μάλλον θα πρέπει σε αυτό το δεύτερο ερώτημα να θεωρήσουμε ότι και οι παραδοσιακοί και οι εκσυγχρονιστές, οι εθνικιστές και ο διεθνιστές είναι ανιστόρητοι. Ή πιο σωστά ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορία και την ελληνικότητα και τη βιούμενη πραγματικότητα των Κυπρίων, δηλαδή της κυπριακής κοινωνίας, τουλάχιστον ως το 1960.
Κοντολογής ,κύριοι εξουσιαστές, αφήστε την ιστορία και την ελληνικότητα στην ησυχία τους. Και αφήστε την κοινωνία να προσδώσει όποιο περιεχόμενο θέλει στην πολιτισμική της ταυτότητα. Δε σας αφορά. Και αυτή η πολυπολιτισμική κοινωνία έχει άλλο πρόβλημα με τους φορείς της εξουσίας. Και το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό, δηλαδή αφορά τη σχέση της σύνολης κοινωνίας με την πολιτική, που επιμένετε να την οκειοποιήστε με διάφορες εθνικιστικές κορώνες άλφα ή βήτα τύπου με ένα και μόνο στόχο: να νέμεστε ανεμπόδιστα τη εξουσία και τον πλούτο και να περιθωριοποιείτε την κοινωνία. Αυτό είναι το πολιτικό πρόβλημα σήμερα και όχι η ιστορία και η ελληνικότητα.
Το συντηρητικό κατεστημένο λοιπόν ανασυγκροτείται με διάφορες κενολόγες συνθηματολογίες με στόχο να εξασφαλίσει την επιβιώσή του. Πωλούν στους πολίτες ιστορία, ελληνικότητα αλλά και ποικιλόμορφο εθνικισμό με κορώνες εκσυγχρονιστικές ή προοδευτικές ή μεταρρυθμισtικές. Το πρόβλημα για τον πολίτη – Ελληνοκύπριο ή Τουρκοκύπριο ή Αρμένιο - είναι άλλο: πώς βελτιώνει την οικονομική και την πολιτική του θέση. Πώς δηλαδή αναπτύσσει την ελευθερία του. Και ένας τρόπος υπάρχει: οι φορείς της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας να παραχωρήσουν μέρος της εξουσίας τους στους πολίτες. Γιατί μόνο με τον περιορισμό της εξουσίας των ιδιοκτητών του πολιτικού και οικονομικού συτήματος θα βελτιωθεί η θέση του πολίτη, δηλαδή θα αναπτύξει την ελευθερία του. Γιατί και το κυπριακό πρόβλημα στην ουσία του είναι θέμα ελευθερίας της σύνολης κοινωνίας. Μιας ελευθερίας που υποσκάπτεται από τους διεθνείς και τοπικούς ηγεμόνες.

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

"Τα βρήκαν Υπουργός Παιδείας και Αναστασιάδης στην Ιστορία" ή η ιστορία ως δύναμη

Επιτέλους «τα βρήκαν» κυβέρνηση, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ στο θέμα της Ιστορίας. Επιτέλους θα ησυχάσουμε από τις κενολογίες για την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας!!! Επιτέλους και η ιστορία θα ησυχάσει από την εκπόρνευσή της !!!
Οι φορείς της εξουσίας του κράτους (Υπουργός ) και οι φορείς της πολιτικής δύναμης (ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ ) συναίνεσαν. Η ιστορία πια θα μπει στον ίσιο δρόμο και θα προσαρμοστεί στις ανάγκες των δύο κομμάτων, δηλαδή στην ικανοποίηση των πολιτικών στόχων του παρόντος.
Έγνοια τους μοναδική είναι η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης των νέων. Οι νέοι να απελευθερωθούν από τα δεσμά της μονοσήμαντης επίσημης ιστορίας και να απολαύσουν τους καρπούς της δίσημης ιστορίας. Ανοίγονται έτσι νέοι ορίζοντες για το μέλλον. Μέχρι τώρα οι μαθητές μπορούσαν να αμφισβήτησουν την μονόπλευρη επίσημη ιστορία. Τώρα ποια θα μπορούν να επιλέξουν, λες και η ιστορία είναι καταναλωτικό προϊόν σε κάποια υπεραγορά!!!
Φυσικά τα περί κριτικής σκέψης αποτελούν ρητορίες. Κανένα πολιτικό και οικονομικό κατεστήμενο δεν επιθυμεί την κριτική σκέψη των νέων γιατί αυτό στην πράξη σημαίνει αμφισβήτηση του κατεστημένου!!! Το μόνο που μπορούν να περιμένουν οι νέοι είναι μια νέα «ιστορική λοβοτομή».
Τι είναι αυτό που ενώνει τα δύο κόμματα στο ζήτημα της ιστορίας;
Και τα δυο συμφωνούν ότι η ιστορία γράφεται από το κράτος.
Και οι δυο συμφωνούν ότι η ιστορία εξυπηρετεί πρόσκαιρους πολιτικούς στόχους του παρόντος.
Και οι δυο συμφωνούν ότι ως αφέντες έχουν το δικαίωμα να επενεργούν στη συνείδηση των νέων και της κοινωνίας.
Και οι δυο συμφωνούν ότι η διαφύλαξη αυτής της λογικής εξυπηρετεί τα κοινά κομματικά συμφέροντα, δηλαδή τη μονοπώληση της εξουσίας από τους ίδιους.
Και οι δυο συμφωνούν ότι η ιστορία θα πρέπει τώρα να προάγει «την ειρήνη».
Και οι δυο συμφωνούν ότι από κοινού θα επαναπροσδιορίσουν το περιεχόμενο της ελληνικότητας σύμφωνα με τους κομματικούς στόχους. Η έννοια του έθνους συνιστά μια κατασκευή και μπορούν να το «κατασκευάσουν» στα μέτρα τους.
Και οι δυο συμφωνούν ότι ο «αμαθής όχλος» έχει την ευθύνη για τον εθνικισμό και τις ανόσιες εκδηλώσεις του και όχι οι φορείς της εξουσίας που τον εξέθρεψαν και τον συντήρησαν και τον συντηρούν για να νομιμοποιούν την εξουσία τους.
Και οι δυο συμφωνούν ότι υπάρχουν οι κατάλληλοι ειδικοί/ιστορικοί που θα φέρουν σε πέρας τα «νέα θέσφατα», τη νέα εκσυγχρονιστική αποστολή.
Αυτή η προσέγγιση της ιστορίας είναι και συντηρητική και αντιδημοκρατική
. Ουδεμία σχέση με την ιστορική αλήθεια, όπως πανηγυρικά επαγγέλλονται, ούτε και εκφράζει κάποια έγνοια για τους νέους. Αντίθετα, μοναδικός στόχος είναι η υποταγή των νέων και της κοινωνίας στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία μέσα στις νέες συνθήκες. Δηλαδή οι υφιστάμενοι φορείς δύναμης να εξασφαλίσουν τη συντήρησή τους ακόμα μερικές δεκαετίες.
Έτσι γινόταν και προηγουμένως. Όταν μεσουρανούσε το έθνος – κράτος, οι ιστορικοί έθεσαν στη διάθεση των τοπικών ηγεμόνων την «επιστημονική γνώση» και συνέγραψαν την εθνοκρατική – και όχι εθνοκεντρική - ιστορία: το έθνος ιστορείται δια του κράτους. Στς νέες συνθήκες αυτή η ιστορία είναι ξεπερασμένη. Τώρα πια οι νέες ανάγκες των ηγεμόνων – τοπικών κα διεθνών – επιβάλλουν μια διαφορετική νοηματοδότηση του έθνους στα πλαίσια μιας οικουμενικής ειρήνης. Οι ιστορικοί συνέλαβαν εγκαιρως τις νέες ανάγκες των ηγεμόνων και είναι έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες στους νέους αφέντες με το περίβλημα των ειδικών και των επιστημόνων.
Αν το πούμε διαφορετικά, περνάμε από τη εποχή του ενός κράτους, του ενός έθνους και του ενός «ψέματος» στην εποχή της γενικευμένης «ψευδολογίας», από το «ένα ψέμα της εξουσίας» στο πλουραλιστικό «πολλά ψέματα των εξουσιαστών»!!!
Ο ρόλος των νέων και της κοινωνίας φυσικά και δεν αλλάζει: θα πρέπει να συνεχίσουν να υπηρετούν τους ηγεμόνες, τοπικούς και διεθνείς, αφομοιώνοντας αγόγγυστα τη «νέα ιστορική αλήθεια» των αφεντάδων και των σφογγοκωλάριων τους. Θα έχουν δηλαδή το δικαίωμα να επιλέξουν το «ψέμα» που τους ταιριάζει!!! Δημοκρατικά και ελεύθερα!!!
Εδώ ταιρίαζει και η εξής αναφορά του Ουίνστον Τσώρτσιλ:
«Πιστεύω ότι η ιστορία θα είναι αντικειμενική μαζί μου, γιατί σκοπεύω να τη γράψω ο ίδιος».

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Από την "υπερβολική ελευθερία" στην υπερ-βολική σύγχυση και την εκπαιδευτική απο-ρύθμιση

Κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2008 ένα 34σέλιδο κείμενο από τη Επιστημονική Επιτροπή για τα Αναλυτικά Προγράμματα το οποίο συνιστά « Πρόταση της Επιτροπής προς το Συμβούλιο Δημοτικής και Μέσης Εκπαίδευσης» και τίτλο «Αναλυτικό πρόγραμμα για τα σχολεία της Ελληνοκυπριακής Κοινότητας».
Έχω επισημάνει σε προηγούμενη ανάρτηση ότι μια από τις αδυναμίες των κειμένων που κυκλοφορεί η Επιτροπή είναι η χρήση λέξεων που δεν αποκτούν ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση, σκόπιμη ή μη.
Για να γίνω πιο κατανοητός θα επικεντρωθώ σε ένα παράδειγμα. Στη σελίδα 3 του κειμένου της Επιστημονικής Επιτροπής αναφέρονται και τα εξής: «...τα νέα αναλυτικά προγράμματα έρχονται να θεμελιώσουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα που διασφαλίζει για τους νέους ανθρώπους ....τη διαβίωση τους στη γη των προγόνων σε συνθήκες υπερβολικής ελευθερίας,....».
Δε θα αναφερτώ στη δυνατότητα του υπαρκτού εκπαιδευτικού συστήματος ετερονομίας να «διασφαλίσει» μεγαλύτερη αυτονομία στους νέους!!! Ούτε και αν μπορεί το εκπαιδευτικό σύστημα να διασφαλίσει «τη διαβίωση στη γη των προγόνων»!!!
Πρώτα θα επικεντρωθώ στον όρο «υπερβολική ελευθερία».Ο όρος είναι αδόκιμος και ασαφής. Τι σημαίνει «υπερβολική ελευθερία»; Το μέτρο σύγκρισης ή αναφοράς ποιο είναι, ώστε να χαρακτηριστεί κάτι ως «υπερβολική ελευθερία»; Και γιατί να επιλέξει κάποιος την υπερβολή και όχι το μέτρο; Σε κάθε περίπτωση η ελευθερία υπάρχει εφόσον βιώνεται. Δεν είναι θέμα ούτε υπερβολής ούτε υστέρησης, αλλά είναι συνυφασμένη με το ανάπτυγμα της ίδιας της κοινωνίας, το υπαρκτό πολιτικό και οικονομικό σύστημα και τις εξελίξεις στο διεθνές περιβάλλον.
Υποθετικά ας θεωρήσουμε ότι με την αναφορά αυτή οι συντάκτες της υπονοούν ότι οι νέοι στα σχολεία θα είναι πιο ελεύθεροι από ότι σήμερα. Αν η υπόθεση είναι σωστή, τότε τίθεται το ερώτημα: ποια είναι η ελευθερία που σήμερα βιώνουν οι μαθητές στα σχολεία και η οποία αναμένεται να ενισχυθεί με νέα βιώματα ελευθερίας;
Στο ατομικό επίπεδο
οι νέοι απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα των πολιτών. Στο χώρο του σχολείου αυτά τα δικαιώματα περιορίζονται στο θέμα της εμφάνισης. Αν και άπτεται της ατομικής ελευθερίας, το εκπαιδευτικό σύστημα θέτει περιορισμούς στους μαθητές για τη στολή και την εμφάνιση.
Στο κοινωνικό επίπεδο, εκεί που συνάπτονται συμβάσεις με τα άλλα μέλη της κοινωνίας, τυπικά οι μαθητές τυγχάνουν της μεταχείρισης που τυγχάνουν και οι πολίτες ως εργαζόμενοι. Δηλαδή το σχολείο ως χώρος εργασίας των μαθητών αναπαράγει τη λογική της εργασίας στην κοινωνία. Δηλαδή τυπικά βρίσκονται σε σχέση εξαρτημένης εργασίας και δεν απολαμβάνουν καμίας ελευθερίας. Υπάρχουν απλώς κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες για να μην πληγεί η ατομική ελευθερία και περιπέσουν οι μαθητές στην κατάσταση δουλείας. Δηλαδή στη διαδικασία της μάθησης είναι πλήρως ετεροκαθορισμένοι από το Υπουργείο, τις διευθύνσεις και τους εκπαιδευτικούς. Η αμοιβή τους είναι συνδεδεμένη με την αποδοτικότητά τους, αλλά αντί για λέφτα παίρνουν βαθμούς. Φυσικά οι μαθητές πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό να υπάρχει ένα ελάχιστο αμοιβής – όπως στην κοινωνία ο κατώτατος μισθός – και σπανίως κάποιος μένει στάσιμος ειδικά στο λύκειο. Ακόμα θεωρώντας βάναυση την υφιστάμενη σχέση εξάρτησης την κατέστησαν λιγότερο επώδυνη αξιοποιώντας στο έπακρο τα «εργασιακά» τους δικαιώματα: συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός των απουσιών των μαθητών από την εργασία μετατρέποντας σε δικαίωμα τη χρήση του ανώτατου αριθμού δικαιολογημένων και αδικαιολόγητων απουσιών. Δηλαδή οι μαθητές ως εργαζόμενοι απορρίπτουν την εξαρτημένη εργασία/μάθηση και προσπαθούν να εργαζόνται/εξαρτώνται όσο το δυνατό λιγότερο!!!
Από την άλλη το σύστημα επιτρέπει στον κάθε μαθητή στο λύκειο να επιλέγει μαθήματα σύμφωνα με την κλίση, τις ικανότητες ή το συμφέρον του και να μη βιώνει την αποτυχία ή το στιγματισμό εξαιτίας ενός «βίαιου διαχωρισμού» που επιβάλλει το σύστημα, όπως παλαιότερα με τους συνδυασμούς μαθημάτων, για να εξυπηρετηθεί το οικονομικό σύστημα.
Στο πολιτικό επίπεδο δεν απολαμβάνουν καμίας ελευθερίας, όπως και η κοινωνία ετεροκαθορίζονται. Απλώς έχουν το δικαίωμα της ψήφου με την έννοια ότι εκπαιδεύονται να εκχωρούν το πολιτικό δικαίωμα σε κάποιον άλλο και οι ίδιοι να ιδιωτεύουν. Μαθαίνουν τη διαμεσολάβηση όπως ακριβώς στην κοινωνία επιβάλλεται η διαμεσολάβηση των κομμάτων/οργανώσεων.
Όταν η Επιστημονική Επιτροπή αναφέρει ότι στοχεύει στην «υπερβολική ελευθερία», τι εννοεί; Τι επιπλέον θα βιώσουν οι μαθητές ως ελεύθερες οντότητες που δε βιώνουν σήμερα; Από την απάντηση θα εξαρτηθεί και η υποστήριξη ή μη των θέσεων της Επιτροπής. Γιατί αν μείνει αδιευκρίνιστη, τότε αυτοί θα προσδώσουν εκ των υστέρων όποιο περιεχόμενο θέλουν. Και υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος τη δουλεία να την ονομάσουν ελευθερία!!!

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

GCE: Πηγαινοέρχονται ή ποιος κοροϊδεύει ποιον

Αφού ταλαιπώρησαν την κοινωνία για πέντε μήνες με το θέμα της εισδοχής υποψηφίων στα κρατικά πανεπιστήμια με κριτήριο το GCE, τώρα το Υπουργείο Παιδείας επανήλθε με νέα πρόταση. Η πρόταση προβλέπει εισδοχή με διεθνείς εξετάσεις σε ποσοστό 3% αποφοίτων ιδιωτικών και δημόσιων σχολείων.
Ποιοι είναι οι θιασώτες της εισδοχής με διεθνείς εξετάσεις;
Η κυβέρνηση, ο ΔΗΣΥ και τα κρατικά πανεπιστήμια , δηλαδή το Πανεπιστήμιο Κύπρου και το ΤΕΠΑΚ.
Αυτοί λοιπόν αντί να κενολογούν και να παραπλανούν την κοινωνία με αναφορές για εκσυγχρονισμό, εξευρωπαϊσμό, αυτονομία και άλλες μεγαλόστομες διακηρύξεις, οφείλουν να εξηγήσουν τη θέση τους ώστε η κοινωνία να αντιληφθεί τις προθέσεις τους.
Η πρόταση του Υπουργείου για εισδοχή φοιτητών με διεθνείς εξετάσεις στα κρατικά πανεπιστήμια αποτελεί το πιο ριζοσπαστικό μέτρο το οποίο θα αλλάξει το χάρτη της ανώτερης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δηλαδή το λύκειο. Και μια τέτοια αλλαγή δεν είναι δυνατόν να περάσει από το παράθυρο με συνοπτικές διαδικασίες. Γιατί αυτό επιχειρείται από την κυβέρνηση.
Η στάση λοιπόν της κυβέρνησης είναι επιεικώς απαράδεκτη.Γιατί;
Πρώτιστα θα πρέπει να ορίσει στην πράξη τη διακήρυξή της για δωδεκάχρονη δημόσια και δωρεάν υποχρεωτική εκπαίδευση. Δηλαδή πότε θα τερματίζεται αυτή η δωδεκάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση: στη Γ΄ Γυμνασίου, στη Γ΄ Λυκείου; Από τα δημοσιεύματα στον τύπο φαίνεται πως ο προσανατολισμός είναι να εξαιρεθεί το λύκειο από τη υποχρεωτική θητεία του μαθητή στη δημόσια εκπαίδευση.
Σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση οφείλει να αποσαφηνίσει ποιος θα είναι ο ρόλος του λυκείου και πώς συνδέεται ή αποσυνδέεται από το σύστημα εισδοχής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Και τρίτο και εξίσου σημαντικό, σε περίπτωση που υιοθετηθεί ένα σύστημα εισδοχής – και έτσι διαφαίνεται - που καταργεί τη μια και ενιαία εξέταση και εισαχθεί ένα πλουραλιστικό σύστημα εισδοχής στη βάση της ελευθερίας του μαθητή να επιλέγει ο ίδιος όποιο σύστημα εκπαίδευσης ή πιστοποίησης επιθυμεί και με αυτό να μπορεί να εισάγεται στο πανεπιστήμιο, τότε θα πρέπει να κατοχυρωθεί η ίση μεταχείριση όλων των μαθητών.
Η ίση μεταχείριση είναι κομβικό σημείο γιατί το πλουραλιστικό σύστημα εισδοχής στα πανεπιστήμια σημαίνει εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης στο λύκειο αλλά και εμμέσως στις προηγούμενες βαθμίδες της εκπαίδευσης, σημαίνει την ελεύθερη ανάπτυξη μιας εκπαιδευτικής αγοράς με στόχο να καταστεί η Κύπρος «κέντρο παροχής διεθνών υπηρεσιών» - όπως προβλέπει το προεκλογικό πρόγραμμα Χριστόφια – και στον τομέα της εκπαίδευσης.

Στην πράξη τώρα με την πρόταση του Υπουργείου οφελείται το Πανεπιστήμιο Κύπρου και το ΤΕΠΑΚ αφού διευρύνεται η δεξαμενή από όπου αντλούν «πελάτες», οφελείται η κυβέρνηση αφού ένα μέρος του κόστους της εκπαίδευσης στο λύκειο θα μεταφερθεί στους γονείς, οφελείται το ιδιωτικό κεφάλαιο αφού προσφέρονται νέες επενδυτικές ευκαιρίες.. Και το δημόσιο λύκειο ρίχνεται απροετοίμαστο σε ένα νέο εκπαιδευτικό περιβάλλον με στόχο την αποδόμησή του.

Τελικά ποιο είναι το όραμα της πολυδιαφημιζόμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης; Γιατί είναι τόσο δύσκολο στους κυβερνώντες να υποστηρίξουν τις θέσεις τους μπροστά στη κοινωνία και μηχανεύονται διάφορα για να την παραπλανήσουν;

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Το νέο σλόγκαν: "Μεταρρύθμιση των αναλυτικών προγραμμάτων ως δημόσιο εγχείρημα"

Το νέο σλόγκαν της επιτροπής των ειδικών για τη διαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων είναι «δημόσιο εγχείρημα». Το τονίζει με έμφαση ο πρόεδρος της Επιτροπής Γ. Τσιάκαλος : «Το δικό μας δημόσιο εγχείρημα χαρακτηρίζεται από την απόλυτη δημοσιότητα σε όλες τις φάσεις του προβληματισμού και από τη δυνατότητα συμμετοχής όλων σε κάθε φάση των διεργασιών».
Είναι γεγονός ότι υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη κλειστή και αδιαφανή διαδικασία και την ανοικτή και διαφανή διαδικασία. Η ανοικτή και διαφανής διαδικασία όμως δεν καθιστά εκ προοιμίου και τη διαδικασία δημοκρατική.
Ένα πράγμα είναι η «δημόσια» διαδικασία προβληματισμού και άλλο πράγμα η δημοκρατική διαδικασία.
Ο κ. Τσιάκαλος λοιπόν πώς αντιλαμβάνεται το «δημόσιο εγχείρημα»;
Ο κ. Τσιάκαλος είναι διορισμένος πρόεδρος επιτροπής με αρμοδιότητα να καταθέσει στην αρμόδια αρχή μια εισήγηση για τη διαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων. Με την ιδιότητα αυτή και στον προβληματισμό που αναπτύσσεται στην εν λόγω επιτροπή, θεώρησε ότι αυτός θα κατατίθεται δημόσια, δηλαδή θα κοινοποιείται, και επιπλέον ο καθένας μπορεί να καταθέτει την άποψή του.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Αν θεωρήσουμε ότι η πολιτική λειτουργία ακολουθεί τα στάδια της διαβούλευσης, της εισήγησης, της απόφασης και της υλοποίησης, τότε αυτό που επιχειρείται από τον κ. Τσιάκαλο είναι η συμμετοχή στο στάδιο της διαβούλευσης, πριν κατατεθεί η εισήγηση. Η εισήγηση θα διαμορφωθεί από την επιτροπή, η απόφαση θα ληφθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο, θα εγκριθεί από τη Βουλή και θα υλοποιηθεί από το Υπουργείο Παιδείας.
Στα πλαίσια λοιπόν του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος το «δημόσιο εγχείρημα» προσδίδει ένα νομιμοποιητικό χαρακτήρα στην απόφαση της επιτροπής του κ. Τσιάκαλου. Δηλαδή προσπαθεί μέσω της δημόσιας διαβούλευσης να εξασφαλίσει συναίνεση, ώστε να προωθηθούν οι μετέπειτα εισηγήσεις και αποφάσεις χωρίς αντιδράσεις. Είναι μια πολιτική επιλογή που στοχεύει στη νομιμοποίηση εκ των προτέρων των αποφάσεων των ειδικών και της κυβέρνησης.
«Δημόσιο εγχείρημα» λοιπόν στο στάδιο της διαβούλευσης σημαίνει κάτι άλλο
. Ο φορέας της εξουσίας δηλώνει την πρόθεσή του να επιφέρει αλλαγές στα αναλυτικά προγάμματα. Απευθύνεται στην κοινωνία ζητώντας εισηγήσεις για το συγκεκριμένο θέμα καθορίζοντας τελικά και τη διαδικασία με τη οποία θα διαμορφωθεί η τελική εισήγηση. Γιατί αν δεν καθοριστεί η διαδικασία διαμόρφωσης της τελικής εισήγησης, τότε πολύ πιθανόν ο καθένας θα λέει «τον πόνο του» και η εξουσία με ρητορίες περί δημοκρατικότητας να υλοποιήσει τις προειλημμένες αποφάσεις της , αφού ακούσει και το λαό!!!
Με απλά λόγια το «δημόσιο εγχείρημα» του κ. Τσιάκαλου πρέπει να απαντά στο ερώτημα: αν ένας πολίτης ανταποκρινόμενος σε αυτό το δημόσιο προβληματισμό καταθέσει τη δική του σκέψη, ποια θα ειναι η τύχη της; Θα κριθεί δημόσια με βάση το περιεχόμενο του λόγου που αρθρώνει ή στο βαθμό που δε συνάδει με τη φιλοσοφία της επιτροπής ή των δυνάμεων που δρουν στο παρασκήνιο,θα πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων ή θα ληφθεί «σοβαρά υπόψη» από τους ειδικούς στη διαμόρφωση του τελικού κειμένου;
Φυσικά το νέο αυτό σλόγκαν για νομιμοποίηση των αποφάσεων των ειδικών ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατική διαδικασία.
Στη δημοκρατική διαδικασία ο δήμος δεν επικεντρώνεται στη διαβούλευση για ετοιμασία της εισήγησης, αλλά στη διαδικασία λήψης της απόφασης, δηλαδή επιλέγει να κατέχει την αποφασιστική λειτουργία και όχι τη διαβουλευτική/εισηγητική ή την εκτελεστική.
Συμπερασματικά, το νέο σλόγκαν είναι μια διαδικασία νομιμοποίησης των αποφάσεων των ειδικών και της κυβέρνησης. Είναι μια μέθοδος για τους "αδαείς". Είναι μια απόδειξη ότι "πολιτεύονται εν κενώ" και αναζητούν απεγνωσμένα στηρίγματα σε διάφορα τεχνάσματα. Ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατική διαδικασία. Και ως τέτοια πρέπει να αποκαλύπτεται, ώστε να αναδεικνύεται συνεχώς ο συντηρητικός και αντιδραστικός χαρακτήρας των λεγόμενων εκσυγχρονιστών.