Το φαντασιακό δημοκρατικό σχολείο της Επιτροπής για τα Αναλυτικά Προγράμματα και οι ολιγαρχικές στοχεύσεις

Το 34σέλιδο κείμενο της Επιτροπής για τα Αναλυτικά προγράμματα με επικεφαλής τον κ. Τσιάκαλο επιχειρεί να αποσαφηνίσει κάποιους όρους που χρησιμοποιεί, όπως το «δημοκρατικό σχολείο». Τι είναι λοιπόν το δημοκρατικό σχολείο σύμφωνα με την Επιτροπή;
«Δημοκρατικό σχολείο σημαίνει ένα σχολείο στο οποίο φοιτούν μαζί όλα τα παιδιά – ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα μπορεί να έχουν – για να προετοιμαστούν για το κοινό τους μέλλον».
Αυτό που θεωρεί η επιτροπή ως «δημοκρατικό σχολείο» είναι η ενσωμάτωση όλων των παιδιών, χωρίς αποκλεισμούς. Κατά το αντίστοιχο της κοινωνικής ενσωμάτωσης όλων χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς, το σχολείο αναπαράγοντας αυτή την κονωνική πραγματικότητα στοχεύει στην ένταξη όλων των παιδιών στο σχολείο. Λειτουργεί δηλαδή το σχολείο ως παράγοντας κοινωνικής συνοχής. Όλα τα παιδιά ενσωματώνονται στο σχολείο, όλοι οι αυριανοί πολίτες/μη πολίτες ενσωματώνονται στην κοινωνία.
Υποδηλώνει αυτή η πρόσληψη κάποιο δημοκρατικό στοιχείο; Όχι, γιατί και το τωρινό σχολείο ενσωματώνει όλα τα παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι είναι και δημοκρατικό;
Ο όρος «δημοκρατικό σχολείο» είναι πολιτικός. Η ενσωμάτωση στο σχολείο ή στην κοινωνία δεν υποδηλωνει ότι και η εκπαίδευση/πολιτικό σύστημα είναι δημοκρατικό. Η δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα αναφέρεται σε μια σχέση της κοινωνίας με την πολιτική με άξονα την ελευθερία του πολίτη.Αν δηλαδή όλοι ενσωματώνονται στην κοινωνία και αυτή ιδιωτεύει, είναι αστείο να μιλάς για δημοκρατικό σχολείο/δημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Αν όλοι ενσωματώνονται στην κοινωνία και κάποιοι αποφασίζουν για την κοινωνία ερήμην της κοινωνίας είναι γελοίο να πιστεύεις ότι εφηύρες το δημοκρατικό σχολείο.
Τι σημαίνει λοιπόν δημοκρατικό σχολείο σύμφωνα με την επιτροπή;
«Σημαίνει επιπλέον ένα σχολείο, στο οποίο κανένα παιδί δεν αποκλείεται από την απόκτηση όλων των εφοδίων που χαρακτηρίζουν ένα μορφωμένο άνθρωπο».
Πάλι δε λέει τίποτε η επιτροπή. Πάλι προβάλλει τη λογική του μη αποκλεισμού, δηλαδή της ενσωμάτωσης σε σχέση όμως με τα μορφωτικά αγαθά. Το πρόβλημα όμως είναι , όπως αυτό παρουσιάζεται και στο υπαρκτό σχολείο: ποιος θα καθορίσει τα εφόδια και το μορφωμένο άνθρωπο;
Σε σχέση με την τωρινή πραγματικότητα, δεν αλλάζει κάτι. Δηλαδή οι φορείς της εξουσίας του κράτους θα τα ορίσουν σύμφωνα με τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Φυσικά η πρόσδεση του δημοκρατικού σχολείου με το μορφωμένο άνθρωπο είναι αφελής. Γιατί το ζητούμενο σε ένα δημοκρατικό σχολείο δεν είναι ο λεγόμενος μορφωμένος άνθρωπος – δε σημαίνει τίποτε απολύτως – αλλά ο ελεύθερος και ίσος αυριανός πολίτης, ένας πολίτης που βιώνει δηλαδή τη δημοκρατία.
Τι σημαίνει λοιπόν δημοκρατικό σχολείο σύμφωνα με την επιτροπή;
«Σε αντίθεση με το παραδοσιακό σχολείο που προσανατολίζεται στην παροχή ισότητας ευκαιριών σε όλα τα παιδιά και αποποιείται την ευθύνη για την ανισότητα στα αποτελέσματα, το δημοκρατικό σχολείο οργανώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να παρέχει σε όλα τα παιδιά τη δυνατότητα επίτευξης όλων των στοχών της εκπαίδευσης, χωρίς οποιεσδήποτε εκπτώσεις στην ποσότητα και την ποιότητα των μορφωτικών αγαθών».
Η ισότητα ευκαιριών ήταν μια κατασκευή κατεξοχήν πολιτική, οικονομική και ιδεολογική. Δηλαδή η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία , μετά τη σταδιακή μαζικοποίηση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης – εφηύρε το σύνθημα «ισότητα ευκαιριών» για να επιτελέσει συγκεκριμένες λειτουργίες. Αφενός ενοχοποιούσε το άτομο για την αποτυχία στο σχολείο –η εκπαίδευση παρείχε τις ευκαιρίες και το άτομο ευθύνεται για την αποτυχία του να τις αξιοποιήσει – και αφετέρου επενεργούσε στην κοινωνική συνείδηση ώστε να γίνει αποδεκτή η αποτυχία και η συνεπακολούθη κοινωνική διάκριση σε σχέση με την κατάληψη των ιεραρχημένων θέσεων εργασίας. Επομένως δεν είναι το παραδοσιακό σχολείο που ευθύνεται αλλά η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία που έφτιαξε ένα πολιτικό/οικονομικό/εκπαιδευτικό σύστημα για να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της.
Υποστηρίζει η επιτροπή λοιπόν ότι με το δημοκρατικό σχολείο θα υπερβεί την ισότητα ευκαιριών και θα περάσει στην ισότητα των αποτελεσμάτων ή πιο σωστά «τη δυνατότητα» για εξίσωση των αποτελεσμάτων. Στην πράξη αυτό σημαίνει πάλι «ευκαιρίες».
Τι σημαίνει τώρα εξίσωση αποτελεσμάτων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση;
Δεν περιέχει κάτι καινούριο για την κοινωνία. Απλώς υποδηλώνει ότι το απολύτηριο λυκείου ως προσόν /διαβατήριο για την επιτυχία στην κοινωνία , δεν έχει κάποια αξία. Αυτό είναι ήδη μια κοινωνική πραγματικότητα. Ούτε καν το πτυχίο πανεπιστημίου δεν είναι διαβατήριο για κοινωνική διάκριση/επιτυχία στις μέρες μας.
Η εξίσωση των αποτελεσμάτων απλώς υποδηλώνει την εξίσωση των μισθών στα πλαίσια μιας ομοιογενοποιημένης κοινωνίας για τους πολλούς. Όμως αυτή η κοινωνία εξακολουθεί να είναι ιεραχημένη, δηλαδή να οργανώνεται στη βάση της ανισότητας πλούτου, προνομίων και εξουσίας. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι απομειώνονται τα προσόντα ως παράγοντας κοινωνική διάκρισης (μόνο για μια ελίτ που θα κατέχει ονομαστούς τίτλους και διδακτορικά) και όλο και περισσότερο θα ισχύουν διάφανα κοινωνικά κριτήρια ( πλούτος) για την κοινωνική ιεράρχηση.
Πιο απλά η πρόταση της επιτροπής για εξίσωση των αποτελεσμάτων στην υποχρεωτική εκπαίδευση, δεν περιέχει κάποια πολιτική πρόταση, δηλαδή την ανακατανομή των οικονομικών και πολιτικών αγαθών στην κοινωνία.
Ο. κ. Τσιάκαλος λοιπόν και η επιτροπή του ως εντολοδόχοι της εξουσίας επιχειρούν να προωθήσουν τα συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και σε βάρος της κοινωνίας. Η προσέγγιση τους δεν είναι καν δημοκρατική γιατί θεωρεί ότι οι «ειδικοί» θα καθορίσουν την εκπαίδευση των μελών της κοινωνίας. Λειτουργούν δηλαδή ως «πνευματική ολιγαρχία» στην υπηρεσία «της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας». Και προπαγανδίζουν στους αφελείς ότι προωθούν «το δημοκρατικό σχολείο. Ναι, η ολιγαρχία προσέλαβε τον κ. Τσιάκαλο για να φροντίσει ώστε να χάσουν τον πλούτο και τα προνόμια που απολαμβάνουν!!!Το σχολείο της ολιγαρχίας φυσικά δεν μπορεί παρά να είναι μόνο ένα, ολιγαρχικό. Αυτό δεν απαγορεύει σε κανένα να φαντασιώνεται ότι προωθεί το δημοκρατικό σχολείο!!! Και δεν απαγορεύεται εννοείται σε κανένα να είναι «κράχτης» της ολιγαρχικής ιδεολογίας υιοθετώντας διάφορες κενολογίες!!! Το μόνο πρόβλημα είναι πως κανένας από τους ολιγαρχικούς δεν ονομάζει τον εαυτό του ολιγαρχικό. Αντίθετα, νυχτοξημερώνονται με τη δημοκρατία στα χείλη. Την οποία και ανέξοδα εκπορνεύουν μήπως και ξυπνήσει «ο αμαθής όχλος».