Η ιστορία "του επιπέδου που πέφτει" ή πανεπιστημιακές ολιγαρχικές εμμονές απέναντι στις φοιτητικές διεκδικήσεις

Σύμφωνα λοιπόν με δημοσίευμα στον τύπο (26/2/2009) οι φοιτητές του πανεπιστημίου Κύπρου ζητούν οι «φοιτητές που έχουν αποτύχει σε μαθήματα να μπορούν να παρακαθίσουν σε επαναληπτική εξέταση».
Δηλαδή οι φοιτητές ζητούν αυτό που δικαιούται ο κάθε άνθρωπος, μια δεύτερη ευκαιρία. Η ζωή να μην είναι άσπρο –μαύρο. Αν αποτύχεις σε ένα μάθημα, αυτομάτως να μην εκδιώκεσαι από το πανεπιστήμιο ως αποτυχημένος. Γιατί πολλοί είναι οι παράγοντες που μπορούν να σε οδηγήσουν σε μια αποτυχία. Και τέτοιες αποτυχίες βιώνουμε όλοι μας στη ζωή.
Ποια είναι η αντίδραση των πανεπιστημιακών;
Σύμφωνα με το ίδιο δημοσιεύμα «αριθμός ακαδημαϊκών αντιδρούν στην πρόταση καθότι θεωρούν ότι θα πληγεί το επίπεδο του πανεπιστημίου».
Καλά, αν ένας φοιτητής ξαναδώσει ένα μάθημα και επιτύχει, τότε το επίπεδο του πανεπιστημίου ανεβαίνει ή κατεβαίνει; Και αν ανεβαίνει το επίπεδο του φοιτητή, τότε πώς πλήττεται το επίπεδο του πανεπιστημίου;

Η φράση «το επίπεδο πέφτει» έχει ιστορία στην εκπαίδευση. Είναι συνυφασμένη με την εξέλιξη του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος. Δηλαδή οι πανεπιστημιακοί δε λένε κάτι καινούριο.
Στην ιστορία της εκπαίδευσης λοιπόν κάθε φορά που τα κατώτερα στρώματα διεκδικούσαν μια βαθμίδα εκπαίδευσης, η αντίδραση ήταν μονότονη: «το επίπεδο πέφτει»!!!
Κάποτε και τα κατώτερα στρώματα διεκδικήσαν την είσοδό τους στο δημοτικό σχολείο, Το τροπάριο ήταν: «το επίπεδο πέφτει». Όταν διεκδίκησαν την είσοδο στο γυμνάσιο, πάλι το επίπεδο κινδύνευσε!!!Και όταν διεκδίκησαν και το λύκειο , ξανά το ίδιο βιολί!!!
Δηλαδή η «έφοδος» των λαϊκών στρωμάτων σε μια βαθμίδα εκπαίδευσης ερμηνεύεται παλαιόθεν με καθόλα όντως επιστημονικό τρόπο, από τους πλέον ειδικούς, ως «επίπεδο που πέφτει»!!!
Και επειδή η κοινωνική συνείδηση επέβαλλε να ανοίξουν οι πόρτες της εκπαίδευσης, μετά μηχανεύονταν άλλα κόλπα για να μην «πέσει το επίπεδο»: οικονομικά κριτήρια εισόδου, εισαγωγικες εξετάσεις, διάφοροι τύποι σχολείων, προσανατολισμός των μαθητών, κλπ..
Η ουσία όμως είναι άλλη. Από τη μια τα διάφορα κοινωνικά στρώματα διεκδικούν να βελτιώσουν τη θέση τους μέσα από την εκπαίδευση, μια βελτίωση που μέχρι μια χρονική στιγμή αποτελούσε προνόμιο των λίγων, και από την άλλη οι λίγοι προνομιούχοι – πολιτικοί, οικονομικοί, εκπαιδευτικοί – προσπαθούν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Δηλαδή η κάθε ολιγαρχία το αίτημα για βελτίωση της θέσης των πολλών, το εκλαμβάνει ως απειλή για την ίδια και αντιδρά.Το σύνθημα είναι πάντα το ίδιο: «το επίπεδο πέφτει». Φυσικά πέρασαν πολλές δεκαετίες από τότε που πρωτοχρησιμοποιήθηκε και το επίπεδο δεν έπεσε!!!
Στη βάση τους λοιπόν οι διεκδικήσεις των φοιτητών αντανακλούν συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες. Η μεταμφίεση των κοινωνικών αναγκών σε βαρύγδουπους παιδαγωγικούς όρους, όπως το «επίπεδο πέφτει», στοχεύει απλώς να αποπροσανατολίσει την κοινωνία και να αποκρύψει τις πραγματικές προθέσεις αυτών που κινδυνολογούν για το επίπεδο. Και το όραμα του δημόσιου πανεπιστημίου Κύπρου είναι γνωστό, «η αριστεία». Διαπνέονται λοιπόν από ελιτίστικες/ ολιγαρχικές αντιλήψεις που δικαιολογούν την ψευδή πεποίθησή τους πως «το επίπεδο πέφτει»!!!