Πανεπιστήμιο: αυτο-ρύθμιση και ετερο-ρύθμιση ή περί της δικής τους ελευθερίας και της δικής μας υποταγής

Το αφηρημένο
Η έννοια της αυτορύθμισης είναι πολυσήμαντη. Ο άνθρωπος μπορεί να αυτο- ρυθμίζεται ή να ετερο-ρυθμίζεται. Ένα πράγμα είναι να αποφασίζεις ο ίδος γαι τον εαυτό σου και άλλο πράγμα να αποφασίζουν κάποιοι τρίτοι για σένα. Ο άνθρωπος αγωνίζεται για να διευρύνει την αυτονομία του σε βάρος των ετερό-νομων μηχανισμών πο τον καταδυναστεύουν. Αυτορύθμιση, αυτονομία είναι συνώνυμα της ελευθερίας , μιας ελευθερίας που αντιμάχεται κάθε εξάρτηση ή δουλεία. Όλα αυτά σε θεωρητικό επίπεδο.
Με την παγκοσμιοποίηση λοιπόν εισήλθαν στο λεξιλόγιό μας πολλές εύηχες λέξεις: αυτονομία, διαφορετικότητα, πολυπολιτισμικότητα, ειρήνη κλπ..Όλες αυτές οι λέξεις για να γίνουν κατανοητές πρέπει να ενταχθούν στο συγκεκριμένο περιβάλλον: ποιοι τις επικαλούνται, γιατί τις επικαλούνται, ποιο περιεχόμενο τους αποδίδουν.Διαφορετικά τις επικαλείσαι ως κράχτης κάποιων τρίτων ή γίνεσαι φερέφωνο του ισχυρού.
Το συγκεκριμένο
Η αρχή της αυτορύθμισης εισήχθηκε από τους φορείς της οικονομίας στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Ουσιαστικά οι οικονομικοί φορείς επεζήτησαν και πέτυχαν να αποδεσμευτούν από τον κρατικό έλεγχο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επέβαλαν την ηγεμονία τους επί του κράτους και διακήρυτταν ότι οι ίδιοι μπορούν να εκφράσουν το συμφέρον της κοινωνίας ή πως ότι είναι συμφέρον για την αγορά είναι και για την κοινωνία.
Στην πράξη αυτό σήμαινε ότι οι νόμοι της αγοράς τοποθετήθηκαν υπεράνω των νόμων του κράτους. Και υιοθέτησαν νέες προσεγγίσεις της πολιτικής –διακυβέρνηση, κοινωνία των πολιτών – που ουσιαστικά επιβεβαιώνουν την επιβολή της αγοράς επί του κράτους.
Η αποδυνάμωση του κράτους στο νέο περιβάλλον από τις δυνάμεις της αγοράς ουσιαστικά διαφοροποίησε και τη λειτουργία των κομμάτων ως φορέων της πολιτικής. Υιοθέτησαν και αυτά την αρχή της αυτορύθμισης στα πλαίσια μιας πολιτικής αγοράς που λειτουργεί με τους νόμους της οικονομικής αγοράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της υιοθέτησης της λογικής της αυτορύθμισης των κομμάτων αποτελεί η άρνησή τους να δεχθούν έλεγχο των οικονομικών τους ούτε καν για την κρατική χορηγία. Το επιχείρημα που προβάλλουν είναι πως τα κόμματα έχουν δικαίωμα να αυτορυθμίζονται.
Η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία λοιπόν επιζητούν την αποδεσμευσή τους από τους περιορισμούς των νόμων του κράτους και επιδιώκουν την αυτορύθμισή τους. Στην πράξη επιλέγουν να λειτουργούν με βάση τους συσχετισμούς δύναμης Και όχι με βάση την εξουσία του κράτους.
Σε αυτά τα πλαίσια και «η πνευματική ολιγαρχία» επιδιώκει την αυτορύθμισή της στα πλαίσια μιας εκπαιδευτικής αγοράς με βάση τους νόμους της οικονομικής και πολιτικής αγοράς.
Η αυτορύθμιση του πανεπιστημίου υποδηλώνει και την αποδέσμευσή του από το ασφυκτικό κλοιό της κρατικής εξουσίας και παράλληλα την αυτορύθμισή του σύμφωνα με τους νόμους της οικονομικής αγοράς.
Οι φορείς της οικονομίας , της πολιτικής και του πνεύματος θέλουν να αυτορυθμίζονται με βάση τους νόμους της αγοράς. Και στη συνέχεια οι αυτο-ρυθμιζόμενοι χρησιμοποιούν την κρατική εξουσία για να μετατρέψουν τη βούλησή τους σε νόμο με καθολική ισχύ επί της κοινωνίας.
Το άλλο συγκεκριμένο
Δηλαδή η δική τους αυτορύθμιση αποκτά νόημα μόνο σε σχέση με την ετερο- ρύθμιση της κοινωνίας. Ή διαφορετικά η δική τους ελευθερία αποκτά νόημα χάρη στη δική μας υποταγή. Ή θέλουν εκείνοι μόνο να αυτορυθμίζονται και όχι η κοινωνία, θέλουν μόνο εκείνοι να είναι ελεύθεροι και όχι ο κάθε πολίτης.
Αυτή ακριβώς είναι η ολιγαρχική λογική. Οι λίγοι να είναι ελεύθεροι σε βάρος των πολλών. Οι λίγοι να απολαμβάνουν πλούτο, προνόμια και εξουσία συντηρώντας την υποδούλωση της κοινωνίας., αποστολή της οποίας είναι να συντηρεί τους ολιγάρχες.
Το ερώτημα είναι διαφορετικό: Γιατί να μην αυτορυθμίζεται η κοινωνία και οι ολιγαρχικοί να είναι υποχρεωμένοι να εκτελούν τις εντολές του κοινωνικού συνόλου;
Γιατί η ελευθερία των λίγων είναι πιο σημαντική από την ελευθερία των πολλών;
Το αίτημα: αυτορύθμιση της κοινωνίας
Οι αυτορυθμιζόμενοι λοιπόν καλά κάνουν και προωθούν την αυτονομία τους σε βάρος της κοινωνίας. Αυτό επιβάλλει το ολιγαρχικό τους συμφέρον. Γιατί όμως οι πολίτες να συναινούν στην προώθηση του ολιγαρχικού συμφέροντος; Και στην παρούσα φάση προώθηση του κοινωνικου συμφέροντος σημαίνει έλεγχος της κοινωνίας σε κάθε "επίδοξο αυτορυθμιζόμενο": οικονομία, κόμματα, πανεπιστήμιο. Γιατί; Όλοι αυτοί υπάρχουν γιατί υπάρχει η κοινωνία.Και οφείλουν να ενεργούν με τρόπο που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της κοινωνίας και εξυπηρετεί το κοινωνικό σύμφερον και όχι το αγοραίο. Σε αντίθετη περίπτωση ο πολίτης θα υποβαθμιστεί σε απλό καταναλωτή των οικονομικών, πολιτικών και πνευματικών τους προϊόντων ή υπό-προϊόντων.