Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Περί της "κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης" και ο "πόλεμος" των "φιλειρηνιστών" εναντίον των "εθνικιστών"

Η διαμάχη για το στόχο της φετινής σχολικής χρονιάς φαίνεται να τερματίζεται. Μετά τη συζήτηση στη βουλή ο καθένας είπε τα δικά του, λίγο-πολύ συμφώνησαν οι πιο πολλοί με το στόχο, διαφάνηκε και η ανάγκη για διάλογο των εμπλεκόμενων πριν την λήψη της οριστικής απόφασης και άλλα τέτοια.
Από την προηγηθείσα διαμάχη διαφάνηκε ότι υπάρχουν δύο στρατόπεδα, που με βάση τις αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύονταν, αποδίδονται με τις ονομασίες «εθνικιστές» και «φιλειρηνιστές».
Και τα δύο αυτά ιδεολογήματα δεν είναι κυπριακό φαινόμενο
. Συναντιούνται σε πολλές χώρες και είναι ο τρόπος που ο καθένας κατανοεί και ερμηνεύει την πραγματικότητα, κρατικά και υπερκρατικά.Συνιστούν μετακενώσεις ξένων αντιλήψεων στην τοπική αγορά. Και με βάση αυτές τις αντιλήψεις προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να κατανοήσουν την κυπριακή πραγματικότητα, λες και σε αυτό τον τόπο δεν υπάρχει καμιά ιδιαιτερότητα.
Αυτή η διαμάχη των «εθνικιστών» με τους «φιλειρηνιστές» οδηγεί σε πολλά χρήσιμα συμπεράσματα για κατανόηση της κυπριακής πραγματικότητας,
Και ο αποδυναμωμένος εθνικισμός προβάλλει απόψεις που ανάγονται στο ιστορικό παρελθόν, τη φυλή και τον πολιτισμό. Φυσικά η εξωτερική πολιτική δε διαμορφώνεται με βάση τα πιο πάνω αλλά στη βάση του συμφέροντος και των συσχετισμών δύναμης.
Και οι εθνικιστές συγχίζουν την έννοια του έθνους με την έννοια του κράτους και δε θέλουν να εμπιστευθούν ένα πολυεθνικό κράτος γιατί βασικά δεν πιστεύουν και τόσο πολύ στον ακατάλυτο χαρακτήρα του έθνους. Τώρα, πώς ο ελληνισμός κατόρθωσε να επιβιώσει χωρίς το νεοτερικό έθνος-κράτος μέσα στο χρόνο - δημιούργημα του 1830 - δεν μπαίνουν στο κόπο να μας εξηγήσουν και φυσικά ούτε τους απασχολεί.
Και όσο οι εθνικοί πολιτισμοί υποβαθμίζονται και αυξάνεται η αβεβαίοτητα στο παρόν, τόσο καταφεύγουν σε αστειότητες. Και χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν οι συντηρητικοί στο 18ο και 19ο αιώνα εναντίον όμως της διαμόρφωσης των σύγχρονων εθνικών κρατών.
Και από την άλλη οι «φιλειρηνιστές» ελπίζουν ότι η εξαφάνιση των εθνών θα φέρει την ειρήνη. Φυσικά καμιά λογική δεν υπάρχει σε αυτή την προσέγγιση. Γιατί πόλεμοι γίνονταν και πριν το νεοτερικό έθνος –κράτος και ούτε αποδεικνύεται ότι ο εθνικισμός πολλαπλασίασε τους πολέμους. Και όπως μέχρι τώρα γίνονταν πόλεμοι εμφύλιοι , τίποτε δεν προεξοφλεί ότι δε θα γίνονται πόλεμοι στα πλαίσια μια υπερ- κρατικής οργάνωσης μετά από μια υποθετική κατάργηση των εθνών.
Και προσπαθούν να αποδείξουν οι «φιλειρηνιστές» ότι «καθαρά έθνη δεν υπάρχουν, ότι χάνεται ιδρώτας και αίμα για το τίποτε και η παραφροσύνη είναι πλήρης». Αυτά όλα από πολιτική σκοπιά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Το ζήτημα είναι αν τα άτομα και οι κοινωνίες εντάσσουν τον εαυτό τους σε μια συλλογική ταυτότητα και αν θεωρούν ότι αυτή η συλλογική ταυτότητα – είτε κατασκεύασμα είτε ψέμα είτε μύθος – είναι η πιο αποτελεσματική για προάσπιση των συμφερόντων τους. Το πολιτικό ζήτημα δεν είναι τα κοινά στοιχεία του έθνους αλλά η πολιτική αξιοποίηση του έθνους, ποιες συνθήκες στο συγκεκριμένο χρόνο σε ωθούν να επικαλεστείς το έθνος.
Και φαίνεται να προσδοκούν οι «φιλειρηνιστές» ότι το εμπόριο και ο διάλογος θα εξαφανίσουν τα έθνη και τους πολέμους. Υποστηρίζεται λοιπόν ότι ο συνεχής κατακερματισμός της κοινωνίας σε άτομα θα κατακερματίσει τα έθνη σε άτομα και θα εξανεμίσει κάθε έννοια εθνικής συνοχής. Τα άτομα όμως δεν επιλέγουν τη συλλογική δράση με μόνο κριτήριο την οικονομική προσέγγιση του οφέλους και της ζημιάς. Εκτός από τα οικονομικά αγαθά υπάρχουν και τα πολιτικά αγαθά. Και αν πάλι το υφιστάμενο έθνος θεωρηθεί ξεπερασμένο, τότε θα πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα συλλογική ταυτότητα, δηλαδή η μελλοντική συλλογική ταυτότητα της σύνολης κοινωνίας του κράτους θα πρέπει να διευρυνθεί, ώστε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να διαμορφώσει μια νέα πολιτική οργάνωση, ένα νέο πολιτικό σύστημα. Και είναι τουλάχιστον αστείο να υποστήριξει κανείς ότι οι κατέχοντες θα κάνουν παραχωρήσεις στους μη έχοντες από μεγαλοψυχία και «κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης»!!!
Φαίνεται ότι η κατασκευή μύθων είναι απαραίτητη σε ψυχολογικό επίπεδο γιατί επιτρέπει στους χρήστες να εμφανίζονται ως εκφραστές υψηλών ιδεωδών. Από την άλλη τα υψηλά ιδεώδη δεν τους εμποδίζουν να φανατίζονται και να εκφράζουν μια μισαλλόδοξη συμπεριφορά. Και δεν τους εμποδίζουν καθόλου να θέλουν να επιβάλουν μια πνευματική τρομοκρατία προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.
Και οι «εθνικιστές» και οι «φιλειρηνιστές» μπορούν να εκφράζουν την αμοιβαία εχθρότητά τους στα πλαίσια των υψηλών ιδεωδών τους. Ίσως να πιστεύουν ότι λύνουν κάποιο πρόβλημα, όταν εκστρατεύουν ο ένας εναντίον του άλλου.
Το ανησυχητικό είναι όταν τέτοιες προσεγγίσεις υιοθετούνται από τους φορείς της κρατικής εξουσίας. Γιατί τότε δε κινούνται στη βάση της πραγματικότητας αλλά εκλαμβάνουν το επιθυμητό ως πραγματικότητα και γρήγορα οδηγούνται σε πρακτικό αδιέξοδο. Έτσι έπαθε και ο Υπουργός Παιδείας και στο τέλος μετέτρεψε το στόχο της «κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης» σε προαιρετικό. Όταν υιοθετείς στόχους άσχετους με την κοινωνική πραγματικότητα – η ειρήνη δεν είναι θέμα ειρηνικής κουλτούρας – ή στενά κομματικούς/ιδεολογικούς – να ικανοποιήσω τους φιλειρηνιστές/διεθνιστές – το αδιέξοδο είναι μπροστά σου.
Οι μύθοι είναι αποκούμπι για τους πονεμένους. Αναγκαίο στήριγμα απέναντι σε ένα οδυνηρό παρόν. Και αυτό το οδυνηρό παρόν έχει αποκλειστικά σχέση με δύο δεδομένα. Το πρώτον, η σκληρή πραγματικότητα της υπάρχουσας κατάστασης στο συσχετισμό των δυνάμεων και η πλήρης αποτυχία/ήττα της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας. Και οι «εθνικιστές» και οι «φιλειρηνιστές», συμβιβαστικοί ή ασυμβίβαστοι θα υποχρεωθούν έστω και για λίγο να κάνουν διάλειμμα στις ελπίδες τους και να δουν την άτεγκτη πραγματικότητα.

10 σχόλια:

rose είπε...

ένας απο τους πιο απαραίτητους μύθους για αυτη τη διακυβερνηση είναι να πιστεψουν οι αριστεροι9κυρίως ΑΚΕΛΙΚΟΙ) ότι έχουμε αριστερη κυβερνηση..

Αν και ο Υπουργός Παιδείας πολύ πριν γίνει Υπουργός, είχε τις ίδιες θεσεις και απόψεις, νομίζω πως το εγχείρημα έχει ως σκοπό το ιδεολογικό άλλοθι..

Τωρα που σιωπησε ο Υπουργός Εσωτερικών για την μεταναστευση, τώρα που κανείς δεν ασχολείται πόσοι μεταναστες με συνοπτικές διαδικασίες απελαυνονται, τώρα που ο προϋπολογισμός κατατεθηκε χωρίς φόρους αλλά με τόση ακρίβεια, τώρα που η ΠΕΟ θα βοηθησει το Υπουργείο Εργασίας θα περάσουν όλα τα απαράδεκτα με το ΤΚΑ ..

τώρα μόνο ο Υπουργός Παιδειας θα τους σωσει.. και εργαστεί για υστεροφημία τους :-)

για το Κυπριακό δεν μπορώ να αποφασίσω ακόμα

andreas f.stavrou είπε...

Όταν μια κυβέρνηση φτιάχνει μύθους σε ζωτικά θέματα,τότε το αδιέξοδο είναι μπροστά της. Ένα πράγμα το κοινωνικό συμφέρον, άλλο το κομματικό και άλλο το προσωπικό.
Σε σχέση με την αριστερή ταυτότητα της κυβέρνησης, αυτή υπάρχει μόνο στη φαντασία.Υπάρχει διαχείριση τόσο συντηρητική και αντιδραστική που δε βλέπω διαφορά από όποιον δεξιό. Φυσικά είναι δικαίωμά τους να αυτοαποκαλούνται αριστεροί. Και μάλιστα φανατικοί.

rose είπε...

Αντρεα
ακρίβως μονο κατ'ευφημισμό αριστεροι...

Anef_Oriwn είπε...

Πριν μπω στη διαδικασία (και υποκύψω στον πειρασμό) να κάνω ένα σχόλιο για αυτά που λεει η αγαπητή Rose για «απαραίτητους μύθους» και «αριστερη κυβερνηση», και σεκοντάρει ο Blogοδεσπότης μιλώντας για «κατ'ευφημισμό αριστερους» (καλό θα ήταν αν μας οριοθετούσε τον όρο), να υποβάλω δυο (μόνο) ερώτημα που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου μετά που διάβασα το κείμενο (κι απ’ όσα μπόρεσα να καταλάβω):

1. Λετε: “… φαίνεται να προσδοκούν οι «φιλειρηνιστές» ότι το εμπόριο και ο διάλογος θα εξαφανίσουν τα έθνη και τους πολέμους …”. --- Που το είπαν αυτό και πως το διατύπωσαν οι καλούμενοι από σένα “φιλειρηνιστές”; Μήπως έτσι το αντιλαμβάνεστε Εσείς; Έχουν πουθενά στον κόσμο εξαφανιστεί τα έθνη και οι πόλεμοι λόγω του εμπορίου και μέσω που διαλόγου; Είναι τελικά τόσο αφελείς αυτοί οι “φιλειρηνιστές”; Πως μπορεί να υπάρξει ειρήνη όταν τα αλληλοσυγκρουόμενα οικονομικά (και πολιτικά) συμφέροντα πυροδοτούν περιφερειακές συγκρούσεις και ιμπεριαλιστικές (δεν πτοούμαι να χρησιμοποιήσω τη συγκεκριμένη λέξη) επεμβάσεις;

Σήμερα, στην Κύπρο η ανάγκη για δημιουργία ενιαίας αγοράς (δηλ. για ενιαία οικονομική ανάπτυξη συμπεριλαμβανομένης και της ανάπτυξης του εμπορίου), δημιουργούν τις προϋποθέσεις για διάλογο για μια Λύση, αλλά όχι και για την κατάργηση των εθνών. Και ούτε αποκλείονται μελλοντικά τυχόν πολεμικά επεισόδια και συγκρούσεις σε περίπτωση που θίγονται τα συμφέροντα των μεν ή των δε εξουσιών και κυρίαρχων κύκλων (που κατέχουν και την μαστοριά να βαφτίζουν τα δικά τους συμφέροντα ως “εθνικά”). Γι’ αυτό και συμφωνώ απόλυτα μαζί Σας, εκεί που λετε ότι “… οι κατέχοντες [ΔΕΝ] θα κάνουν παραχωρήσεις στους μη έχοντες από μεγαλοψυχία και «κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης»!!! …”. Εδώ λοιπόν είναι απαραίτητη και η κοινωνική ηρεμία και συναίνεση ... Γι’ αυτό και θα παρατηρούμε και φαινόμενα αλλοτρίωσης του αριστερού λόγου και περιορισμού των αριστερών πρακτικών. (Σε ‘μας εναπόκειται να επαγρυπνούμε και ενεργώς να δραστηριοποιούμαστε για αποφυγή συντηρητικών φαινομένων και όχι απλώς να είμαστε στο έργο απλοί θεατές κι από καθέδρας κριτές και ελεύθεροι σκοπευτές).

2. Στο προηγούμενο Σας κείμενο (και με συγχωρείτε που το αναφέρω εδώ) είχατε μιλήσει για την επιφυλακτικότητα των εκπαιδευτικών έναντι των επιδιωκόμενων αλλαγών. Πιο συγκεκριμένα λετε: “... η αμηχανία, ο προβληματισμός, ο δισταγμός των εκπαιδευτικών στα σχολεία δεν έχει σχέση με την ειρηνική συμβίωση. Η επιφυλακτικότητά τους οφείλεται στο γεγονός πως αντιλαμβάνονται ότι οι φορείς της εξουσίας στοχεύουν στον πολιτικό έλεγχο των ιδίων και των μαθητών. Δηλαδή οι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι η εξουσία επεμβαίνει και προσπαθεί να περιορίσει την ελευθερία τους,την ελευθερία να κατανοούν, να αξιολογούν την πολιτική πραγματικότητα και να κάνουν τες δικές τους επιλογές. Και όχι να εξαναγκάζονται να υιοθετήσουν/συμμορφωθούν στις επιλογές της εξουσίας, δηλαδή του κ. Χριστόφια και του κ. Αναστασιάδη…”. Αυτό κι αν είναι φοβία έναντι των προσπαθειών για αλλαγές και σεκοντάρισα της συντήρησης. Δικαιολογούμε μήπως τα κατεστημένα των εκπαιδευτικών και το βόλεμα τους; Άραγε μέχρι σήμερα γινόταν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που περιγράφετε κύριε Σταύρου, και γιατί οι εκπαιδευτικοί δεν αντιδρούσαν, αλλά κάθονταν στ’ αυγά τους;

Τέλος αναφορικά με το “ιδεολογικό άλλοθι” που ψάχνει το ΑΚΕΛ, για “…να πιστεψουν οι αριστεροι κυρίως ΑΚΕΛΙΚΟΙ) ότι έχουμε αριστερη κυβερνηση…”, όπως χαρακτηριστικά λαλεί η Rose, έχω ήδη πει (πιο πάνω) ότι φαινόμενα (πράξης και λόγων) αλλοτρίωσης από την αριστερή ιδεολογία θα παρατηρήσουμε πολλά (για χάριν επίτευξης κοινωνικής συναίνεσης για αποδοχή τυχόν Λύσης για το κυπριακό). Ποιο είναι το πρωτεύον σήμερα και τι πρέπει να στηρίξουμε, έχοντας υπ’ όψη τη διαλεκτική ενότητα των καταστάσεων και γεγονότων φαινομενικά διαφορετικών; (Προσωπικά έχω μια διαφορετική άποψη για τα γεγονότα, κάπως αριστεριστική, που όμως δεν τη βλέπω να εφαρμόζεται. Εκτός αυτού σημαντικό είναι να καταφέρει το ΑΚΕΛ να διατηρήσει, όσο είναι πρακτικά δυνατόν, μια ανεξαρτησία από τους φορείς της εξουσίας).
Πέραν τούτου πόσο απέχουμε (σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής) από το Εκλογικό Πρόγραμμα του Προέδρου που οπωσδήποτε δεν ήταν καθαρά Αριστερό; Κι ας δούμε επίσης πριν προβαίνουμε σε γενικές καταδίκες και αφορισμούς για τους Αριστερούς ποια είναι κοινωνικοοικονομική υπόσταση (θέση και κατάσταση) και κατά συνέπεια και η κοινωνική συνείδηση όλων αυτών που ο Blogοδεσπότης καλεί «κατ'ευφημισμό αριστερους...».

Anef_Oriwn
Κυριακή 21/9/2008 – 2:56 μ.μ.

andreas f.stavrou είπε...

@ ανευ
Δε χρησιμοποίησα τον όρο "κατ΄ ευφημισμό". Δεύτερο η αναφορά αφορά την κυβέρνηση και όχι γενικά την αριστερά.
Οι λεγόμενοι φιλειρηνιστές συμπεριλαμβάνουν και μέρος της δεξιάς και μέρος της αριστεράς.
Αν και οι δύο πλευρές προβάλλουν την ειρήνη , εν τούτοις υπάρχει μια διαφορά: οι μεν επικεντρώνονται στην πραγματικότητα οι δε στην προσδοκία.
Οι αντιλήψεις για το εμπόριο και το διάλογο έχουν καταγραφεί επανειλημμένα την τελευταία δεκαετία και ακόμα και σήμερα δηλώνεται και υποδηλώνεται σε πληθώρα άρθρων και δημοσιεύσεων στην Κύπρο. Το γεγονός ότι διαφωνείς δεν το ακυρώνει ως υπαρκτό επιχείρημα ούτε καταλαβαίνω γιατί νιώθεις την ανάγκη να υπερασπιστείς ένα επιχείρημα με το οποίο δε συμφωνείς.
Δεν ξέρω τι κάνεις εναντίον του συντηρητισμού και δεν ξέρεις τι κάνω εγώ. Και δεν καταλαβαίνω το νόημα τέτοιων τοποθετησέων, όταν υπεισέρχεται η άγνοια.
Φίλε μου δεν κρίνω από καθ΄ έδρας γιαί εγώ δεν κατέχω καμία "έδρα". Αντίθετα είναι εκπληκτικό αυτοί που συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στην άσκηση της εξουσίας και πρέπει να υπόκεινται στον αναγκαίο κοινωνικό έλεγχο, να ενοχλούνται από την κριτική!!!
Ελεύθερος σκοπευτής υπάρχει στο στρατό. Μεταφορικά ο όρος χρησιμοποιείται από την εξουσία ή από αυτούς που χρησιμοποιούν τον εξουσιαστικό λόγο προκειμένου να "φιμώσουν" φωνές ενοχλητικές.
Είμαι ελέυθερος άνθρωπος , όπως και εσύ, και τη σκέψη μου τη χρησιμοποιώ όπως θέλω. Αν αυτό σημαίνει ελεύθερος σκοπευτής, δε με ενοχλεί καθόλου.
Εφόσον όμως χρησιμοποιείς τον όρο "ελεύθερος σκοπευτής" κατ΄ανάγκη στη σκέψη σου πρέπει να υπάρχει και ο όρος "στρατευμένος σκοπευτής". Τι σημαίνει αυτό;
Για το ζήτημα του στόχου της χρόνιας έχεις δίκαιο μόνο αν στη συνείδησή σου έχει ταυτιστεί η πρόοδος με τις επιλογές Χριστόφια - Αναστασιάδη. Στη δική μου συνείδηση δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Πολιτικός στόχος τέθηκε καιπέρυσι, κάτι για το Μακάριο. Πάλι υπήρξαν αντιδράσεις από τους εκπαιδευτικούς και μάλιστα πολύ πιο έντονες σε σχέση με την παιδαγωγική σημασία της επιλογής του συγκεκριμένου στόχου αλλά και τις πολιτικές του προεκτάσεις.
Σε παρακαλώ μη με βρίζεις με το φεουδαρχικό κατάλοιπο "blogoδεσπότης".Καμιά φορά και η γλώσσα που χρησιμοποιούμε φανερώνει ταυτότητες.
Για τα προβλήματα του ΑΚΕΛ της Κυβέρνησης και της σχέσης τους τι να σου πω; Αυτοί έχουν τη δύναμη να αποφασίζουν σωστά ή λάθος - είναι τέτοιο το πολιτικό σύστημα -.
Και εφόσον επέλεξαν να έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν για όλους μας, έχουμε και εμείς το δικαίωμα να τους κρίνουμε θετικά ή αρνητικά. Εσύ τους κρίνεις θετικά και υπερασπίζεσαι το έργο τους. Σεβαστό αν και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα στα ιστολόγια. Με την έννοια ότι αν όλοι στα ιστολόγια αναπαράγουμε τον κομματικό ή εξουσιαστικό λόγο, τότε αυτός ο τρόπος επικοινωνίας αναμφισβήτητα θα είχε αχρηστευθέι.

Anef_Oriwn είπε...

Κύριε Andrea F.Stavrou,

Μπήκα σήμερα στον κόπο (μια και ήμουν κάπως πιο “αδκιασερός”) και επισκέφτηκα τα blogια σου, όπου και ενδιέτριψα ολίγο τι στα γραπτά σου. Ήδη έχω γράψει κάποια σχόλια (από τα οποία προέκυψε και η πιο πάνω απάντηση σου). Είχα κατά νουν να γράψω κάτι ακόμα πάνω στο περιεχόμενο των δύο τελευταίων posts σου στο άλλο σου Blog το “Dimokratikos”, όπου το θέμα σου είναι (όπως το ονομάζεις) “Οι Μύθοι Ελληνοκύπριων πολιτικών”. Ίσως το κάνω αργότερα...

Λυπάμαι να πω ότι θεωρώ τις προσεγγίσεις σου ισοπεδωτικές και μηδενιστικές και ότι τούτες καλλιεργούν την απαξίωση της πολιτικής και τη μοιρολατρία χωρίς όμως να προτείνεται και κάποια διέξοδος από τα αδιέξοδα που παρουσιάζεις! Μπορεί να είμαι (και πάλι πολύ αυστηρός με τα λόγια μου) αλλά δυστυχώς όταν είμαστε αναγκασμένοι να κρίνουμε απόψεις, δύσκολο να μην κάνουμε προσωπικές αναφοράς και επικρίσεις. Χαρακτηριστικά κάπου αναφέρεις “…με τους πολιτικούς που έχουμε, δεν μπορούμε να προσδοκούμε κάτι καλύτερο …”. Παρ’ όλο που δεν συμφωνώ μαζί σου, να ρωτήσω: Μα καλά οι πολιτικοί μας δεν απεικονίζουν και το πολιτικό επίπεδο της κοινωνίας μας και ως λαός δεν έχουμε την (πολιτική) ηγεσία που μας αρμόζει; (Γιατί κάνεις κι ένα διαχωρισμό μεταξύ πολιτικών ηγεσιών και πολιτών). Τι θα κάνουμε τελικά, θα εισαγάγουμε και πολιτικούς ή θα περιμένουμε την εξέγερση της κοινωνίας των πολιτών μέσα από την οποία (εξέγερση) θα αναδειχθούν και οι νέοι ηγέτες μας; Ποια είναι τα σημάδια (αν υπάρχουν) που προδικάζουν ότι θα υπάρξει η οποιαδήποτε αντίδραση από τους πολίτες;

Τέλος πάντων ... Όπως είπα αυτά ίσως τα συζητήσω (χρόνου επιτρέποντος) σε κάποια άλλη παρέμβαση μου και στον κατάλληλο χώρο (post).
Εδώ θα περιοριστώ σε κάποια σχόλια για τα δικά σου σχόλια (από την τελευταία σου παρέμβαση – απάντηση στην προηγούμενη δικιά μου):

1. Κατ’ αρχάς απολογιούμαι, δεν είσαι συ που χρησιμοποίησες τον όρο "κατ΄ ευφημισμό", αλλά η αγαπητή Rose. (Πάντως ισχύουν αυτά που είπα περί κοινωνικής συνείδησης των Αριστερών και πως διαμορφώνετε αυτή – κατ’ εμένα η κοινωνική συνείδηση δηλ. ο τρόπος που σκεφτόμαστε λειτουργούμε και πράττουμε είναι απότοκο των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που ζούμε σήμερα –κατά πολύ βελτιωμένες για το μέσο εργαζόμενο. Κι αυτό – με την κοινωνική συνείδηση - ισχύει και για τους κυβερνητικούς παράγοντες – πιο πολύ – αλλά και γενικότερα τους Αριστερούς).

2. Ο όρος φιλειρηνιστές που αποδίδεις σε “… μέρος της δεξιάς και μέρος της αριστεράς …”, είναι δικός σου. Εγώ ερμηνεύω διαφορετικά τα πράματα. (Η ανάγκη για συνεννόηση και εξεύρεση λύσης υπαγορεύεται και από τον πατριωτισμό των ανθρώπων – αυτών που θέλουν να δουν την πατρίδα τους ξανά ενωμένη – αλλά κι από τα οικονομικά συμφέροντα κάποιων άλλων, οι οποίοι βλέπουν μέσω της λύσης την επέκταση των επιχειρήσεων τους, χωρίς να υπονοώ ότι αυτό είναι κατ’ ανάγκη κακό. Από την άλλη όσοι αντιτίθενται στην λύση, το κάνουν είτε από φοβία και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους Τούρκους, από εθνικιστικά σύνδρομα και έμμονες ή ακόμα γιατί έτσι υπαγορεύουν τα δικά τους συμφέροντα – η λύση θα περιορίσει τη δικιά τους επιχειρηματική δραστηριότητα).

3. Δεν νοιώθω καμιά ανάγκη να υπερασπιστώ κανένα επιχείρημα με το οποίο δεν συμφωνώ (όπως αυτό που λες ότι προβάλουν οι λεγόμενοι φιλειρηνιστές, δηλ. ότι “… το εμπόριο και ο διάλογος θα εξαφανίσουν τα έθνη και τους πολέμους …”. Περίμενα όμως να αναφέρεις παραδείγματα αφού το επιχείρημα είναι “υπαρκτό” (ποιοι συγκεκριμένα το προβάλλουν) και πως τεκμηριώνεται αυτή η θέση;

4. Για το συντηρητισμό και τι κάνει ο καθένας μας (από τους δύο μας): Εσύ με έκρινες τις απόψεις μου ως “κατεστημένες” (σ’ άλλο post).

5. Θεωρώ (χωρίς να το δικαιολογώ) ότι είναι ανθρώπινο “… αυτοί που συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στην άσκηση της εξουσίας και πρέπει να υπόκεινται στον αναγκαίο κοινωνικό έλεγχο, να ενοχλούνται από την κριτική …”, (όποιοι και να ‘ναι αυτοί) καθώς πιστεύουν ότι παράγουν έργο. Κι έχω την άποψη όταν η κριτική είναι καλοπροαίρετη και όχι ισοπεδωτική και μηδενιστική γίνεται αποδεκτή. Και για να μην “… αναπαράγουμε τον κομματικό ή εξουσιαστικό λόγο …”, πρέπει να μηδενίζουμε και να αξιώνουμε τους πάντες και τα πάντα;

6. Όταν μιλώ για “ελεύθερους σκοπευτές”, αναφέρομαι σ’ όλους όσους νομίζουν ότι μπορούν από μόνοι τους, χωρίς δηλαδή κοινωνική οργάνωση ή/και συμμετοχή σε μαζικά κινήματα και οργανώσεις θα μπορέσουν να πετύχουν αλλαγές ή να έχουν κάποια αποτελέσματα (πολιτικά, κοινωνικά, συνδικαλιστικά). Απόψεις όλοι έχουμε. Περιμένουμε από τους άλλους να συμφωνήσουν μαζί μας ή προσπαθούμε μέσα από κοινές συνιστάμενες να πετύχουμε κάτι; (Αυτά είναι και απάντηση για το τι μπορεί να σημαίνει ο δικός σου και πάλι όρος “στρατευμένος σκοπευτής”).

7. Το blogοδεσπότης το χρησιμοποιώ (όχι υβριστικά αλλά ως τίτλο) σε αντιστοιχία με το οικοδεσπότης. Το αποσύρω αφού σε ενοχλεί.

8. Ασαφείς οι επεξηγήσεις σου για τη διαχρονική έλλειψη ουσιαστικών αντιδράσεων από τους εκπαιδευτικούς για την τελμάτωση της Παιδείας μας (την απουσία αλλαγών και βελτιώσεων), ενώ τώρα προσπαθείς να δικαιολογήσεις τις τωρινές αντιδράσεις.

9. Προσωπικά δεν ταυτίζω τον Χριστόφια με τον Αναστασιάδη, ή (επειδή δεν μ’ αρέσει να προσωποποιώ την πολιτική, θα ‘λεγα) την Αριστερά (κυρίως ΑΚΕΛ) με την Δεξιά (ΔΗΣΥ). Μπορεί να καταλήγουν και να επιδιώκουν τον ίδιο στόχο (τη λύση του κυπριακού μέσα από τις αρξάμενες συνομιλίες), όμως ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες. Πέραν τούτου και παρά τη στήριξη που ο επίσημος “Συναγερμός” δίδει στον Πρόεδρο Χριστόφια για το κυπριακό, αρκετοί “Συναγερμικοί” τα μάσησαν στο ζήτημα της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης (και ειδικότερα για το ζήτημα της Ιστορίας), δείχνοντας και την προσκόλληση τους σε εθνικιστικά σύνδρομα και παράλληλα την αδυναμία τους να τα ξεπεράσουν. Τούτο αντανακλά και στους εκπαιδευτικούς γι’ αυτό και δεν θεωρώ τις όποιες αντιδράσεις τους ως προβληματισμένες!

10. Τελικά η δικιά σου πρόταση ποια είναι;

Anef_Oriwn
Κυριακή 21/9/2008 – 10:50 μ.μ.

andreas f.stavrou είπε...

@ανευ
1. Σίγουρα απαξιώνω αυτό που θεωρείς πολιτική, δηλαδή τις δράσεις της εξουσίας, των κομμάτων κλπ..Μα και οι ίδιοι έχουν αυτο-απαξιωθεί γι αυτό και σερβίρουν τώρα το ιδεολόγημα της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών.
2.Άλλο κοινωνία και άλλο κρατική εξουσία. Άλλο κοινωνία και άλλο φορείς της εξουσίας του κράτους.
Η σχέση κοινωνίας και πολιτικής διαφοροποιείται στο χρόνο. Έτσι βγαίνει από την ιστορία.
3. Η ηγεσία αντικατοπτρίζει το επίπεδο ενός λαού; Όχι. Γι αυτό και κάθε λίγο αλλάζουν τις ηγεσίες.Είναι πολλά απλό. Μην προσπαθείς να ενοχοποιήσεις τους λαούς και να αθωώσεις τις εξουσίες.
4. Ούτε εισαγωγή πολιτικών να κάνουμε ούτε εξέγερση. Γιατί τίποτε από αυτά δε θα συμβεί. Η κοινωνία θέλει πολύ περισσότερο χρόνο να κατανοήσει την πραγματικότητα από ότι αυτή που την σχεδιάζουν, δηλαδή τις ομάδες συμφερόντων που μπορούν να δρουν πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά προς ίδιον συμφέρον.
Αυτά εννοείται σε περιόδους μεταβατικές.
5. Η μοιρολατρία είναι για τους μη έχοντες ιδίαν βούληση και περιμένουν από τη μοίρα, το θεό, το φωτισμένο ηγέτη κλπ.. Τουλάχιστον από αυτό έχω. Δηλαδή μου είναι άγνωστη λέξη.
6.Ούτε ισοπεδώνω ούτε μηδενίζω. Προσπαθώ να κατανοήσω την πραγματικότητα. Η δική μου αντίληψη γι αυτή είναι πολύ διαφορετική. Σε κάθε περίπτωση τα επιχειρήματά σου μέχρι τώρα είναι τα τετριμμένα της εξουσίας.Όποιος ασκεί κριτική για παράδειγμα και προκειμένου να μειώσουν την αξιοπιστία του επαναλαμβάνουν τη μόνιμη επωδό " για ισοπεδωτική και μηδενιστική κριτική".
7.Συμφωνώ ότι οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες διαμορφώνουν σε κάθε άτομο μια κοινωνική συνείδηση. Το πρόβλημα είναι η κατανομή του πλούτου και της εξουσίας. Και στην εποχή μας γίνονται τρομερές αλλαγές στη συνείδηση της κοινωνίας.Μια από αυτές είναι ο διάλογός μας εδώ.
8. Αν η εξεύρεση λύσης σήμερα είναι πιο εφικτή είναι αποτέλεσμα αλλαγών στον κόσμο με προεξάρχοντα την παράμετρο της οικονομίας. Με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση επήλθε μια τρομερή αλλάγη. Το κεφάλαιο ενώ μέχρι τότε έβλεπε στο κράτος το μέσο προστασίας του και της ανάπτυξής του , σήμερα το βλέπει ως εμπόδιο στηνπεραιτέρω επέκτασή του. Επομένως το κεφάλαιο, εκτός από το κρατικοδίαιτο επιθυμεί άνοιγμα "των συνόρων".Συμφωνώ.
9. Ο λόγος σου έγραψα πως αναπαράγει κατεστημένες αντιλήψεις. Δεν ξέρω αν είσαι συντηρητικός ή άλλως πως.
10.Αυτός που κατέχει την εξουσία είναι αστείο να καθορίζει και τους όρους της κριτικής, τα όρια της κριτικής, δηλαδή της μη κριτικής. Τα όρια της κριτικής είναι ευθύνη του κρίνοτος και όχι της κρινόμενης εξουσίας.
11. Η συνεργασία με τους συμπολίτες μας είναι αναγκαία για οποιαδήποτε κοινωνική/πολιτική αλλαγή. Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι "κοινές συνισταμένες" - ο εντοπισμός τους και ποιος τις επιλέγει και ποιος τις προωθεί και για ποιο σκοπό και ποιος τις ερμηνεύει αυθυντικά για χάρη των άλλων.
12. Ουδόλως με ενδιαφέρει να δικαιολογήσω τους εκπαιδευτικούς. Αλλά για το τέλμα της δημόσιας εκπαίδευσης σήμερα δεν ευθύνονται οι εκπαιδευτικοί. Από τη δεκαετία του 1990 άρχισαν διεργασίες και αγώνες μέσα στην εκπαίδευση, αν έχεις υπόψη σου. Αυτό που ύπνωτταν και υπνώττουν ακόμα είναι οι κυβερνώντες.Και επιμένω σε αυτό όχι γιατί θέλω να υπερασπιστώ τους εκπαιδευτικούς ή τον εαυτό μου αλλά γιατί γνωρίζω πολύ καλά τα εκπαιδευτικά δρώμενα συνολικά την τελευταία εικοσαετία.
13.Ο προβληματισμός στα σχολεία εσύ πιστεύεις ότι αναπαράγει τις διαμάχες των κομμάτων(αντανακλα). Στα σχολεία αυτοί που αναπράγουν τον κομματικό λόγο είναι μια ασήμαντη μειοψηφία, που ελάχιστα επιδρά στη συνείδηση των εκπαιδευτικών, όταν συζητούν και αποφασίζουν οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών.
14.Σίγουρα ο Χριστόφιας και ο Αναστασιάδης είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι και πολιτικοί.Δεν κρίνεται αυτό. Οι επιλογές κρίνονται και σε ποιο βαθμό εκφράζουν τα κοινά τους συμφέροντα ανεξάρτητα από αφετηρίες και στοχεύσεις. Γιατί η ιστορία είναι το γεγονός. Και πίσω , όπως σωστά επισημαίνεις, υπάρχει το συμφέρον, το δικό τους συμφέρον.Στους πολίτες πωλούν μεταρρύθμιση και οράματα.
14. Πρόταση για τι πράγμα να έχω;

Anef_Oriwn είπε...

Κύριε Stavrou,

Αρκετά τα θέματα που θίγεις με την παρέμβαση σου (έχουν γεννηθεί κι άλλα). Θα σχολιάσω κάποια με την πρώτη ευκαιρία (παρ’ όλο που αισθάνομαι ότι η κουβέντα μας εξελίσσεται σε αδιέξοδη – προσεγγίζουμε από διαφορετικές κοσμοθεωρήσεις τα γεγονότα).

Anef_Oriwn
Τρίτη 23/9/2008 – 7:41 μ.μ.

koutso είπε...

Tόση ανάλυση κοπέλλια και δεν καταλαμβαίνω ποιά είναι η διαφορά αυτής της διακυβέρνησης με την διακυβέρνηση Κληρίδη.Η μόνη διαφορά είναι τα άτομα.Ο Κληρίδης ήταν έτοιμος να ρισκάρει να αναλάβει εκείνος την ιστορική ευθύνη υπογράφοντας,χωρίς να μας αναγκάσει σε ψηφοφορία ενώ ο Χριστόφιας θα κάνει δημοψήφισμα.Είδατε καμμιά διαφορά εσείς και μου διαφεύγει εμένα?
Πάντως αυτή η διακυβέρνηση έκανε την διαφορά απο την προηγούμενη του Τάσσσου καταφέρνοντας να κάνει τον ΔΗΣΥ να συμπλεύσει και όλοι σαν τα αρνιά περιμένουμε τους σοφούς να μας σερβίρουν κανένα άλλο παλαβό δημοψήφισμα....Αμφιβάλλω αν υπήρχε ένα 5% που ήταν γνώστης του τι ψήφιζε τότε.Εγώ ψήφισα ΝΑΙ για συναισθηματικούς λόγους,τίποτε άλλο δεν εκατάλαβα.

andreas f.stavrou είπε...

@κουτσο
Σίγουρα και οι δύο κάνουν διαχείριση του συστήματος.Φυσικά άλλαξαν οι επικαρπωτές. Και ακόμα άλλαξαν ο λόγος της εξουσίας. Στην ουσία όμως δεν ένιωσε η κοινωνία κάποια αλλαγή.
Για το δημοψήφισμα ως πολιτική επιλογή δε θα συμφωνήσω μαζί σου. Είναι μεγάλη η διαφορά να αποφασίζουν οι άλλοι για σένα και να αποφασίζεις ο ίδιος για το μέλλον της κοινωνίας. Είναι η διαφορά της δημοκρατίας από τη μοναρχία και την ολιγαρχία.Επομένως προτιμώ να αποφασίζει η κοινωνία και ας αποφασίζει και λάθος παρά ο όποιος ειδικός ή πολιτικός ή κόμμα.