Ο πρώτος στόχος της σχολικής χρονιάς 2008-09, σύμφωνα με εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, είναι: «Καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεγασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και τουλαού μας».
Δε θα σχολίασω την τεκμηρίωση στο σχετικό κείμενο του Υπουργείου ούτε και τις προτεινόμενες δραστηριότητες. Θα επικεντρωθώ στην υλοποίηση του στόχου αυτού μέσα στις σχολικές μονάδες.
Το Υπουργείο Παιδείας όρισε το συγκεκριμένο στόχο. Η υλοποίηση του στόχου θα πρέπει να γίνει με απόλυτο σεβασμό στις ανάγκες των μαθητών. Εννοώ ότι είναι αστείο να αναπτύσσσονται ανταγωνισμοί μέσα στους καθηγητικούς συλλόγους, όταν συζητείται το συγκεκριμένο θέμα. Και ο καθένας να επιλέγει είτε να γίνει φερέφωνο υπερασπιζόμενος τις θέσεις του Υπουργείου είτε φερέφωνο προηγούμενων πολιτικών τουΥπουργείου Παιδείας. Δηλαδή τελικά η υλοποίηση του στόχου να εκτρέπεται σε ένα ανταγωνιστικό πεδίο που οδηγεί στη θυματοποίηση των μαθητών με βάση τις επικρατούσες αντιλήψεις στον Καθηγητικό Σύλλογο. Αυτή η προσέγγιση είναι βαθια αντι-δημοκρατική.
Η προώθηση του στόχου πρέπει να γίνει με απόλυτο σεβασμό στις πραγματικές ανάγκες των μαθητών. Δηλαδή θα πρέπει να τεθεί ενώπιον τους –σε κάθε τμήμα – ο στόχος, οπωσδήποτε να επεξηγηθεί, και να κληθούν να καταθέσουν εισηγήσεις για υλοποίηση του στόχου είτε τμηματικά είτε διατμηματικά είτε ενδοσχολικά είτε εξωσχολικά. Για τις εισηγήσεις που είναι υλοποιήσιμες να υπάρξει συνεργασία εκπαιδευτικών και μαθητών για προώθησή τους.
Η έντονη διαφωνία μου είναι με πρακτικές που εδράζονται σε λογικές εξουσιαστικές –είτε του Υπουργείου είτε των Καθηγητικών Συλλόγων – και στοχεύουν στην ιδεολογική χειραγώγηση των μαθητών.
Το σχολείο υπάρχει για το μαθητή και όχι ο μαθητής για το σχολείο.
"Να βρέχει θέλω όταν."Ένα αφιέρωμα στην Κική Δημουλά
Πριν από 2 μήνες
2 σχόλια:
Διερωτούμαι αν οι καθηγητές είναι έτοιμοι για τέτοια προσπάθεια ( λαμβάνοντας υπόψη την "διάβρωση" που έχουν υποστεί τόσα χρόνια είτε απο το εκπαιδευτικό σύστημα,είτε απο το κράτος και τους δημοσιογράφους του ),αν οι μαθητές είναι ώριμοι για εισηγήσεις ( οι ώρες που σπαταλούν στα ΜSN και τους συναφείς ιστιότοπους παιχνιδιών κάνοντας απολύτως τίποτε ) με κάνει να σκέφτομαι ότι αν μη τι άλλο είναι μιά αρχή.Η άλλη πλευρά κάνει το ίδιο όμως?
Οι καθηγητές είνα κομμάτι τούτης της κοινωνίας. Όσο έτοιμη είναι η κοινωνία έιναι και οι καθηγητές.
Οι μαθητές είναι ώριμοι, όταν τους δώσεις ην ευκαιρία να συμμετέχουν. Αντίθετα αποδεικνύονται ανώριμοι, όταν τον μετατρέπεις σε απλό ακροατή ή εκτελεστικό όργανο.
Οι νέοι είναι εντελώς διαφορετικοί από τις μεγαλύτερες γενιές. Αυτό που θεωρούμε εμείς ότι είναι σωστό, δε σημα΄νει ότι είναι και για τους νέους. Πρέπει να τους σεβαστούμε και να τους εμπιστευτούμε.
Δημοσίευση σχολίου