Η εκπόρνευση των λέξεων ως μέθοδος εξαπάτησης

Η διαμάχη που ταλανίζει για ένα σχεδόν χρόνο την κυπριακή κοινωνία σχετικά με το θέμα εισδοχής στο πανεπιστήμιο Κύπρου φοιτητών με κριτήρια τα GCE, ανέδειξε και την απάτη ως μέσο επιβολής στην κοινωνία. Κυρίαρχο στοιχείο της απάτης είναι η εκπόρνευση των λέξεων.
Μερικά παραδείγματα:
1.Οι εκπρόσωποι του πανεπιστημίου επικαλούνταν την αυτονομία τους. Δηλαδή το δικαίωμα να αυτοκαθορίζονται, οι ίδιοι να αποφασίζουνκαι όχι κάποιος άλλος για κείνους. Τελικά φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι η αυτονομία ουδόλως τους απασχολεί. Και αφού εκχώρησαν τις παγκύπριες εξετάσεις στο Υπουργείο Παιδείας με νόμο της βουλής, τώρα είναι έτοιμοι να εκχωρήσουν την αυτονομία τους πάλι στη βουλή, δηλαδή οι βουλευτές να αποφασίζουν για το ποσοστό και τα κριτήρια εισδοχής των ειδικών κατηγοριών. Ποια αυτονομία λοιπόν επικαλούνται; Την αυτονομία του να μην είναι αυτόνομοι;
2.Όλοι προβάλλουν το διάλογο ως μέσο επίλυσης διαφορών. Τι σημαίνει διάλογος; Ισότιμη ανταλλαγή απόψεων με σκοπό την ανεύρεση της αλήθειας ή εν προκειμένω του κοινού συμφέροντος. Η έννοια του διαλόγου έχει διακωμωδηθεί πολλαπλώς. Αρχικά από το πανεπιστήμιο που αφού αποφάσισε, καλούσε τους αντιδρούντες σε διάλογο!!! Αυτό συνιστούσε την αποθέωση της γελοιοποίησης του διαλόγου αφού αυτονόητα αυτός διεξάγεται πρίν τη λήψη της απόφασης και όχι μετά. Στη συνέχεια ο διάλογος διακωμωδήθηκε από τον Υπουργό Παιδείας. Αυτός θεώρησε ότι ο διάλογος συνιστά η ανατροπή των συσχετισμών δύναμης υπέρ των θέσεών του. Έτσι ο διάλογος μετατρέπεται σε παρασκηνιακό μέσο για να πείσεις κάποιες ηγεσίες να αλλάξουν θέση και όχι ως μέσο επιχειρηματολογίας με σκοπό την πειθώ. Και επειδή ακριβώς δεν έγινε διάλογος, όλοι προτείνουν μεσολαβητικές λύσεις για συνέχιση του διαλόγου!!!
3.Μια τρίτη διάσταση είναι η λεγόμενη «πολιτική και κοινωνική συναίνεση» που επικαλείται ο Υπουργός Παιδείας. Γιατί πολιτική συναίνεση; Επειδή συμφωνεί το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ, λέει. Αυτό δεν είναι πολιτική συναίνεση αλλά συναινεση της κομματικής πλειοψηφίας στη βουλή!!! Αν οι εκάστοτε αποφάσεις της κομματικής πλειοψηφίας στη βουλή εξέφραζαν το κοινό μας καλό ή το κοινωνικό συμφέρον, δηλαδή ήταν και πολιτικά ορθές , τότε η κοινωνία μας δεν θα είχε κανένα πρόβλημα!!! Φυσικά οΥπουργός ταυτίζει το πολιτικό με το κομματικό στη σκέψη του ως ένας γνήσιος εκπρόσωπος της πολιτικής ολιγαρχίας. Το πολιτικό όμως ταυτίζεται με το κοινο συμφέρον και αυτό δεν ταυτίζεται κατ΄ ανάγκη με το κομματικό.
Ακόμα,λέει ο Υπουργός, πως εξασφάλισε και κοινωνκή συναίνεση. Δηλαδή συμφωνούν μαζί του οι εκπρόσωποι των οργανωμένων γονέων και μαθητών.Και τι σημαίνει αυτό; Ότι οι οργανωμένοι γονείς εκφράζουν το συμφέρον όλων των γονέων και μαθητών; Τους ρώτησαν και αυτή είναι η θέση του συνόλου; Ή μήπως επειδή οι συγκεκριμένες οργανώσεις είναι κομματοκρατούμενες, πήραν σχετικές εντολές και συναίνεσαν; Διαφορετικά: είναι αστείο οι κομματικές ηγεσίες να συζητούν με τους υποτακτικούς τους και να το ονομάζουν κοινωνική συναίνεση!!!

Η πολιτική ολιγαρχία είναι αδίστακτη στην προώθηση των κομματικών επιλογών. Και προκειμένου να εξαπατήσει την κοινωνία χρησιμοποιεί καλόηχες λέξεις, τις οποίες έχει εκπορνεύσει, για να υπηρετήσει το συμφέρον της και όχι το κοινωνικό συμφέρον. Και το πράττει αυτό για να καλύψει τα ανομολόγητα σχέδιά της. Γιατί φοβάται να πει την αλήθεια, γιατί προτιμά το σκοτάδι των διαδρόμων και του παρασκηνίου. Σε τελική ανάλυση επιχειρηματολογείς άφοβα όταν είσαι σίγουρός ότι η πρότασή σου είναι πρός το συμφέρον της κοινωνίας. Διαφορετικά μεθοδεύεις και εκπορνεύεις τις λέξεις, αφού η εξουσία σου παρέχει τη δυνατότητα να τους αποδίδεις όποιο περιεχόμενο επιθυμείς.