Η διαμάχη που ταλανίζει για ένα σχεδόν χρόνο την κυπριακή κοινωνία σχετικά με το θέμα εισδοχής στο πανεπιστήμιο Κύπρου φοιτητών με κριτήρια τα GCE, ανέδειξε και την απάτη ως μέσο επιβολής στην κοινωνία. Κυρίαρχο στοιχείο της απάτης είναι η εκπόρνευση των λέξεων.
Μερικά παραδείγματα:
1.Οι εκπρόσωποι του πανεπιστημίου επικαλούνταν την αυτονομία τους. Δηλαδή το δικαίωμα να αυτοκαθορίζονται, οι ίδιοι να αποφασίζουνκαι όχι κάποιος άλλος για κείνους. Τελικά φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι η αυτονομία ουδόλως τους απασχολεί. Και αφού εκχώρησαν τις παγκύπριες εξετάσεις στο Υπουργείο Παιδείας με νόμο της βουλής, τώρα είναι έτοιμοι να εκχωρήσουν την αυτονομία τους πάλι στη βουλή, δηλαδή οι βουλευτές να αποφασίζουν για το ποσοστό και τα κριτήρια εισδοχής των ειδικών κατηγοριών. Ποια αυτονομία λοιπόν επικαλούνται; Την αυτονομία του να μην είναι αυτόνομοι;
2.Όλοι προβάλλουν το διάλογο ως μέσο επίλυσης διαφορών. Τι σημαίνει διάλογος; Ισότιμη ανταλλαγή απόψεων με σκοπό την ανεύρεση της αλήθειας ή εν προκειμένω του κοινού συμφέροντος. Η έννοια του διαλόγου έχει διακωμωδηθεί πολλαπλώς. Αρχικά από το πανεπιστήμιο που αφού αποφάσισε, καλούσε τους αντιδρούντες σε διάλογο!!! Αυτό συνιστούσε την αποθέωση της γελοιοποίησης του διαλόγου αφού αυτονόητα αυτός διεξάγεται πρίν τη λήψη της απόφασης και όχι μετά. Στη συνέχεια ο διάλογος διακωμωδήθηκε από τον Υπουργό Παιδείας. Αυτός θεώρησε ότι ο διάλογος συνιστά η ανατροπή των συσχετισμών δύναμης υπέρ των θέσεών του. Έτσι ο διάλογος μετατρέπεται σε παρασκηνιακό μέσο για να πείσεις κάποιες ηγεσίες να αλλάξουν θέση και όχι ως μέσο επιχειρηματολογίας με σκοπό την πειθώ. Και επειδή ακριβώς δεν έγινε διάλογος, όλοι προτείνουν μεσολαβητικές λύσεις για συνέχιση του διαλόγου!!!
3.Μια τρίτη διάσταση είναι η λεγόμενη «πολιτική και κοινωνική συναίνεση» που επικαλείται ο Υπουργός Παιδείας. Γιατί πολιτική συναίνεση; Επειδή συμφωνεί το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ, λέει. Αυτό δεν είναι πολιτική συναίνεση αλλά συναινεση της κομματικής πλειοψηφίας στη βουλή!!! Αν οι εκάστοτε αποφάσεις της κομματικής πλειοψηφίας στη βουλή εξέφραζαν το κοινό μας καλό ή το κοινωνικό συμφέρον, δηλαδή ήταν και πολιτικά ορθές , τότε η κοινωνία μας δεν θα είχε κανένα πρόβλημα!!! Φυσικά οΥπουργός ταυτίζει το πολιτικό με το κομματικό στη σκέψη του ως ένας γνήσιος εκπρόσωπος της πολιτικής ολιγαρχίας. Το πολιτικό όμως ταυτίζεται με το κοινο συμφέρον και αυτό δεν ταυτίζεται κατ΄ ανάγκη με το κομματικό.
Ακόμα,λέει ο Υπουργός, πως εξασφάλισε και κοινωνκή συναίνεση. Δηλαδή συμφωνούν μαζί του οι εκπρόσωποι των οργανωμένων γονέων και μαθητών.Και τι σημαίνει αυτό; Ότι οι οργανωμένοι γονείς εκφράζουν το συμφέρον όλων των γονέων και μαθητών; Τους ρώτησαν και αυτή είναι η θέση του συνόλου; Ή μήπως επειδή οι συγκεκριμένες οργανώσεις είναι κομματοκρατούμενες, πήραν σχετικές εντολές και συναίνεσαν; Διαφορετικά: είναι αστείο οι κομματικές ηγεσίες να συζητούν με τους υποτακτικούς τους και να το ονομάζουν κοινωνική συναίνεση!!!
Η πολιτική ολιγαρχία είναι αδίστακτη στην προώθηση των κομματικών επιλογών. Και προκειμένου να εξαπατήσει την κοινωνία χρησιμοποιεί καλόηχες λέξεις, τις οποίες έχει εκπορνεύσει, για να υπηρετήσει το συμφέρον της και όχι το κοινωνικό συμφέρον. Και το πράττει αυτό για να καλύψει τα ανομολόγητα σχέδιά της. Γιατί φοβάται να πει την αλήθεια, γιατί προτιμά το σκοτάδι των διαδρόμων και του παρασκηνίου. Σε τελική ανάλυση επιχειρηματολογείς άφοβα όταν είσαι σίγουρός ότι η πρότασή σου είναι πρός το συμφέρον της κοινωνίας. Διαφορετικά μεθοδεύεις και εκπορνεύεις τις λέξεις, αφού η εξουσία σου παρέχει τη δυνατότητα να τους αποδίδεις όποιο περιεχόμενο επιθυμείς.
Η woke τζαι η woke τζαι η woke!
Πριν από 3 εβδομάδες
5 σχόλια:
Ανδρέα δεν νομίζεις ότι άφησες πίσω την "εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μαθητών" που επικαλείται η ΟΕΛΜΕΚ;
Έχεις δίκιο. Όλοι επικαλούνται το συμφέρον των μαθητών.Είναι αδύνατο όλοι να εκφράζουν το συμφέρον των μαθητών μέσα από τις αλληλοσυγκρουόμενες προτάσεις. Εκπόρνευσαν και την έννοια "συμφέρον των μαθητών" όλοι ανεξαιρέτως που την επικαλούνται, χωρίς να μπούν στον κόπο να τους ρωτήσουν.
Κύριε Andrea F. Stavrou,
Σε χαιρετώ!
Κι εχω την άποψη ότι ΔΕΝ απάντησες στο ερώτημα του Lexi_Penitas για την εκπόρνευση της φράσης “… «εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μαθητών» που επικαλείται η [ηγεσία της] ΟΕΛΜΕΚ …”.
Μ’ όλο το σεβασμό ΤΑ ΜΑΣΗΣΕΣ, ή μάλλον μέσα από ένα γενικόλογο κι αόριστο “... Εκπόρνευσαν και την έννοια «συμφέρον των μαθητών» όλοι ανεξαιρέτως που την επικαλούνται ...” , ξεμπέρδεψες αποφεύγοντας παράλληλα να αγγίξεις την ουσία του ερωτήματος!
[Ίσως θα μπορούσες να προσθέσεις ως update στο κείμενο της ανάρτησης σου μια νέα παράγραφο επί τούτου, αλλά προτίμησες να αφήσεις τους Καθηγητές (ή έστω την ηγεσία τους) στο απυρόβλητο! Άραγε να ισχύει κι εδώ ή ρήση “Κόρακας κοράκου δεν βγάζει μάτι”!]
Όταν (σωστά) διερωτάσαι κατα πόσο “… οι οργανωμένοι γονείς εκφράζουν το συμφέρον όλων των γονέων και μαθητών …”, γιατί ΔΕΝ διερωτάσαι κι αν η ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ εκφράζει τις απόψεις και θειες του συνόλου των Καθηγητών; Η μήπως και τελικά εκφράζει απλώς τα στενά μικροσυμφέροντα του κλάδου;
Και δεν αποτελούν τελικά εκβιασμό και ομηρία των μαθητών (και γονιών τους) τα εξαγγελθέντα μέτρα από πλευράς ΟΕΛΜΕΚ για αποχή των Καθηγητάδων από τις Παγκύπριες Εξετάσεις (για τα Ελληνικά); Έστω κι αν έχουν δίκιο (οι καθηγητές) είναι η στάση τους αυτή παιδαγωγική προσέγγιση; Να διαβάσουν τελικά ή να μην διαβάσουν;
Anef_Oriwn
Τετάρτη 13/5/2009 – 6:03 μ.μ.
@ΑΝΕΥ
Ήδη σε προηγούμενη ανάρτησή μου είχα εκφράσει τη διαφωνία μου με την ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ.Επίσης είναι για μένα αυτονόητο ότι μια ηγεσία δεν εκφράζει κατ΄ ανάγκη το συμφέρον ή την άποψη του κλάδου.Δεν έχω να μασήσω τίποτε επιδή τυγχάνει να είμαι εκπαιδευτικός.
Το συμφέρον των μαθητών αυτονόητα για μένα μπορούν να το εκφράσουν μόνο οι ίδιοι οι μαθητές και δε διαμεσολαβείται μέσω τρίτου.
Ο στόχος της ανάρτησης ήταν η γλώσσα της εξουσίας. Τώρα παραδείγματα εκπόρνευσης λέξεων υπάρχουν πάρα πολλά και σε πολλούς. Δεν ήταν αυτός ο στόχος.
Και η αναφορά στους οργανωμένους γονείς δε γίνεται ως σχόλιο για τη στάση τους αλλά ως σχόλιο για τη γλώσσα του Υπουργού Παιδείας.
Η λεγομένη ομηρία των μαθητών είναι αποτέλεσμα. Όταν ερμηνεύεις ένα γεγονός και αποδίδεις ευθύνες αναζητάς τα αίτια και όχι να εκλαμβάνω το αποτέλεσμα ως αίτιο και να θρηνολογώ.
Για παράδειγμα αν δεν έχουμε νερό να πιούμε δε θα είναι λογικό να κατηγορείς τον νυν Υπουργό Γεωργίας αλλά να διερευνάς πως φτάσαμε να μην έχουμε νερό και να αποδώσεις ευθύνες εκεί που υπάρχουν. Και σίγουρα δε θα κατηγορήσω τους υπαλλήλους του Υπουργείου Γεωργίας γιατί αυτοί δεν έχουν τη δυνατότητα να παίρνουν αποφάσεις αλλά απλώς να αντιδρούν σε αποφάσεις άλλων.
Είναι θέμα κατανόησης της πραγματικότητας. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του οπτική.
Φίλοι συμπλόγκερς, αγγίζετε ένα σημαντικό θέμα εδώ, το οποίο περιτριγυρίζουν πολλοί εδώ και χρόνια αλλά δεν έχει τοποθετηθεί ακόμα δημόσια (και εξόσων γνωρίζω) και δεν έχουν υπωθεί τα πράγματα με το όνομά τους αλλά γίνονται μόνο απόπειρες περιγραφής των προβλημάτων ελλειπούς δημοκρατίας και θεσμών που βιώνουμε ως πολίτες. Και αυτό, όχι γιατί δεν υπάρχει πολιτικοί επιστήμονες στο νησί, ίσα-ίσα, αλλά διότι, φαίνεται, είναι απασχολημένοι με την άμβληνση των προβλημάτων αυτών, αφού αυτό τάσσει η εργοδοσία τους.
Λοιπόν, και εξηγώ:
Αναφέρομαι στη βασική αρχή της δημοκρατίας που καταπατείται εδώ στην Κύπρο, και η οποία προστάζει όπως η βάση των πολιτών ή κοινωνικών ομάδων διαπραγματεύεται σε πολιτικό διάλογο με τους εκλελεγμένους ηγέτες και σε αντιδιαστολή με τις ομάδες εκείνες των κρατούντων που επηρεάζουν προς δικό τους ώφελος τις πρακτικές των κυβερνήσεων. Δηλαδή, είναι σημαντικό οι αντιπρόσωποι των ανθρώπων της βάσης να γνήσια ταγμένοι αλλά και να γνωρίζουν καλά τι ζητά η βάση και αυτό ακριβώς να διεκδικούν.
Δυστυχώς, ο θεσμός της κομματικοποίησης της δημοκρατίας, όπως έχει ριζώσει στον τόπο μας, και με τη περιορισμένη δημοκρατικοποίηση που διακρίνει τα κόμματα στις αποφάσεις τους (γιατί μια στατιστική δεν είναι συμμετοχή του κοινού στη λήψη αποφάσεων, τουναντίων μετατρέπεται πολλές φορές σε παραλυτικό όπλο κάθε μορφής αντίστασης αλλά και χειραγώγησης της γνώμης του κοινού) έχει καταστεί πλέον αδύνατο να αποφασίσει η βάση των πολιτών, είτε ενός κόμματος, είτε όλων των κομμάτων μαζί, για τους αντιπροσώπους της, γιατί πρέπει αυτοί να έχουν την έγκριση, και την ενίσχυση της κορυφής και των ηγεσιών των κομματων. Συνέπεια είναι να λειτουργούν ΚΑΙ τα κόμματα ως φορείς επιβολής και χειραγώγησης και καταστολής αντί να ελευθερώνουν τον πολίτη και να του δίνουν λόγο και υπόσταση.
Αν λάβει μάλιστα υπόψη κανείς ότι τα κόμματα στηρίζονται και χρηματοδοτούνται από τις προαναφερθείσες κοινωνικές ομάδες των κρατούντων, τότε τα πράγματα φανερώνονται ως ακόμα χειρότερα από ότι θα φανταζόταν κανείς.
Αυτό που απομένει λοιπόν, είναι από τη μια η όλο και μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και δραστηριοποίηση των πολιτών.
μπορεί κανείς να ελπίζει πως κάποτε θα δημιουργηθεί η κριτική εκείνη μάζα που θα επιτρέψει να "γυρίσει ο τροχός" για να φέρει τις αλλαγές εκείνες που θα επανεπιτρέψουν στη δημοκρατία να αποκαλείται ουτοιοτρόπως και θα πάψουν οι λέξεις να "εκπορνεύονται" για να δικαιολογήσουν την ανηθικότητα της πολιτικής πράκτικής και να αποκαταστήσουν την ευθύτητα στον περίτεχνα διττό και απατηλό πολιτικό λόγο της χώρας μας.
Δημοσίευση σχολίου