Οι νέοι, η αποχή και η εφευρετικότητα των κομμάτων ή για τη συντήρηση και την πρόοδο

Από το 2006 τα κόμματα άρχισαν να ανησυχούν για την αποστασιοποίηση των πολιτών και ειδικότερα των νέων από τα κόμματα και τις λεγόμενες εκλογές.
Στα πλαίσια της ανησυχίας τους και του προβληματισμού τους προσπαθούν να εφεύρουν θεραπείες.
-Τη μια βάζουν τον έφορο εκλογών να εκφοβίζει τους πολίτες για τις συνέπειες του νόμου , αν δεν ψηφίσουν(δημοτικές εκλογές Δεκεμβρίου 2007). Δηλαδή χρησιμοποιούν έναν διοικητικό υπάλληλο για εκφοβισμό «δημοκρατικό» των πολιτών.Ή το βάζουν να λειτουργεί ως «πατριάρχης», όπως πρόσφατα ,κατά την υποβολή των υποψηφιότητων των ευρωβουλευτών, όταν με πατερναλιστικό ύφος υπενθύμιζε στους πολίτες την υποχρέωσή τους να ψηφίσουν!!! Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του πολίτη από την υποχρέωση του πολίτη.
-Την άλλη σκέφτονται τη λήψη νομοθετικών μέτρων για αντιμετώπιση του προβλήματος.Η κυρίαρχη ιδέα τους είναι να διατηρηθεί η υποχρεωτικότητα της ψήφου, αλλά να μη συνιστά ποινικό αδίκημα. Το μυαλό τους επικεντρώνεται πάλι στον εκφοβισμό της υποχεωτικότητας για να κρατήσουν τα προβατα στο μαντρί.

- Την παράλλη διερευνούν το θέμα παράτυπα και με δαπάνες του λαού, ίσως βρουν κάποια άκρη. Η Υπηρεσία εκλογών από τις 55.109 πολίτες που δεν ψήφισαν στις βουλευτικές εκλογές του Μαίου 2006 , απέστειλε κατάλογο στην αστυνομία με 17000 ονόματα ηλικίας 18-21 χρονών!!! Ποιος έδωσε τέτοιο δικαίωμα στην Υπηρεσία Εκλογών;

-Αφού είδαν και αποείδαν τα κόμματα και γιατριά δε βρίσκουν, στις τωρινές ευρωεκλογές γέμισαν τα ψηφοδέλτιά τους με νέους, ώστε να λειτουργήσουν ως κράχτες ανάμεσα στη νεολαία και να κατορθώσουν να περιχαρακώσουν την εκλογική τους πελατεία. Νέοι που αναπαράγουν με νεανικά χείλη τις γεροντικές ιδέες των κομμάτων τους. Όπως τους κλωνοποιημένους, αναμασούν τα τυποποιημένα λόγια που τους έμαθαν και παριστάνουν τους νέους και τους υποψηφίους ευρωβουλευτές!!!

Τα κόμματα λοιπόν εξαντλούν όλα τα «τεχνικά μέσα» για να προσελκύσουν τη νέα γενιά στο κομματικό μαντρί. Χρησιμοποιούν όλα τα μέσα εκτός από τη λογική, γιατί αυτή είναι επικίνδυνη.Και η λογική απαιτεί απάντηση πρωταρχικά στο ερώτημα:γιατί οι νέοι αποστασιοποιούνται όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτό που τα κόμματα ονομάζουν πολιτική; Γιατί πολλοί νέοι αρνούνται να εγγραφούν καν στους εκλογικούς καταλόγους, είναι ιδιαίτερα διστακτικοί να ψηφίσουν και δεν ακολουθούν – με εξαίρεση μια μειονότητα- τη στάση των παλαιότερων γενεών;

Οι σημερινοί νέοι λοιπόν είναι μια άλλη γενιά. Είναι η γενιά της «τεχνολογικής εποχής» που βιώνει το θάνατο της «βιομηχανικής εποχής». Είναι η γενιά της μετάβασης που βιώνει τη συνεπακόλουθη αβεβαιότητα. Αυτή η νέα γενιά , όπως είναι φυσικό, αναστοχάζεται με βάση τη βιούμενη πραγματικότητα και προσπαθεί, έναντια στις συντηρητικές αντιδράσεις της απερχόμενης «βιομηχανικής» γενιάς, να κατανοήσει ένα καινούριο περιβάλλον με νέες αξίες και άλλες νοοτροπίες.
Οι νέοι είναι οι μόνοι που βιώνουν τις συσσωρευμένες κοσμογονικές αλλαγές, αντίθετα με τις απερχόμενες γενιές που αγωνιούν να διαφυλάξουν τα κεκτημένα τους σε ένα κόσμο που αλλάζει.
Αυτός ο νέος άνθρωπος σε μια διαδικασία αναζήτησης αποστασιοποιείται από την παραδοσιακή αντίληψη περί πολιτικής. Δεν είναι, όπως διατυμπανίζουν οι κομματικοί κράχτες, αδιάφορος ή α-πολιτικός. Διαθέτουν μια διαφορετική πολιτική ατομικότητα με μια διαφορετική αυτοσυνειδησία που δεν τους επιτρέπει να ταυτιστούν με πράγματα που διαφωνούν, δηλαδή να ταυτίσουν τις πράξεις και τις επιλογές τους με φαινόμενα που απορρίπτουν. Γι αυτό και η ιδιώτευση των νέων είναι στην πράξη αντίσταση σε έναν «νοσηρό κόσμο».
Οι νέοι σήμερα είναι πιο ελεύθεροι από ποτέ. Με τη βιούμενη ελευθερία τους προχωρούν σε ένα αναστοχασμό του πολιτικού φαινομένου.Το παλιό δεν τους εκφράζει. Αλλά και δεν έχουν μορφοποιήσει τις διεκδικήσεις τους. Γι αυτό και η αποστασιοποίηση των νέων είναι μια βαθιά πολιτική πράξη και ελπιδοφόρα. Είναι η πρόοδος ενάντια στη συντήρηση, όπως εκφράζεται από την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία της «βιομηχανικής εποχής».
Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία λοιπόν θεωρεί επικίνδυνους τους νέους γιατί δεν εντάσσονται ομαλά στο σύστημά τους. Αντί τα κόμματα να θεωρήσουν ως μια ελπίδα για το μέλλον τη διαφορετική στάση τους, την εκλαμβάνουν οι «αφέντες» ως εχθρική ενέργεια και προσπαθούν απεγνωσμένα να τους καθυποτάξουν. Προσπαθούν απεγνωσμένα να διαιωνίσουν την προβατοποίηση των άνθρωπων.
Ο καθένας λοιπόν διαλέγει στρατόπεδο: με το αύριο ή με το χθες; Με τη συντήρηση ή με την πρόοδο; Με τους αφέντες και τους υποτακτικούς ή με τους διεκδικητές ελευθερίας;