Σε ειδική τελετή στο Παγκύπριο Γυμνάσιο στις 16/9/2008 ο Υπουργός Παιδείας προχώρησε στην επίσημη ανακήρυξη του «έτους εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης». Φυσικά η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση άρχισε πριν τέσσερα χρόνια επί της τριμερούς διακυβέρνησης του Τάσσου Παπαδόπουλου. Εκείνη η μεταρρύθμιση φαίνεται ότι δεν προχώρησε. Και τώρα , μάλλον, θα πρέπει με την επίσημη τελετή να δηλώνεται ότι πρόκειται για μια νέα αρχή, για μια νέα προσπάθεια για προώθηση της μεταρρύθμισης. Και μάλιστα στηριγμένη τώρα πια όχι στις παλινωδίες της τριμερούς διακυβέρνησης αλλά στο κείμενο των λεγόμενων «επτά σοφών».Ένα κείμενο που ποτέ δε συζητήθηκε λόγω διαφωνιών ανάμεσα στους εμπλεκομένους!!!
Μια λογική προσέγγιση της μεταρρύθμισης θα είχε ως αφετηρία την αποτύπωση της προόδου που έχει συντελεστεί την προηγηθείσα περίοδο. Δηλαδή να καταγραφεί ποιοι ήταν οι στόχοι, αν έχουν επιτευχθεί, ποιες παραλείψεις-δυστοκίες-παλινωδίες παρατηρήθηκαν, πού οφείλονται και τι δέον γενέσθαι.
Αυτή η προσέγγιση υποδηλώνει αναγκαστικά κατανομή ευθυνών και οι φορείς της εξουσίας την απεχθάνονται. Αντίθετα, προτιμούν το θολό τοπίο ώστε να μπορούν να ενοχοποιούν τους πάντες και να αθωώνουν τον εαυτό τους!!!
Στα πλαίσια λοιπόν της πολιτικής ανευθυνοποίησης μπορείς να κάνεις επίσημες τελετές για λαϊκή κατανάλωση. Ο πρώην Υπουργός Παιδείας Α. Κλεάνθους υποσχέθηκε με πανηγυρικό τρόπο ότι θα αλλάξει τα πάντα στα παιδεία. Έφυγε και δεν κατόρθωσε να αλλάξει έστω κάτι!!! Έφυγε με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του στο δικό του χέρι αλλά και στον κάλαθο των αχρήστων του Υπουργείου Παιδείας.
Ο Υπουργός στην επίσημη αυτή τελετή δεν είπε κάτι νέο. Όλα είχαν λεχθεί προηγουμένως. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να διαφυλάξει και κάποια εξαγγελία για την επίσημη τελετή ώστε να τύχει μεγαλύτερης προβολής!!! Αφού μια επίσημη τελετή γίνεται για τα ΜΜΕ. Δέν έχει δηλαδή κάποιο ουσιαστικό νόημα. Είναι, που λέμε, για το θεαθήναι.
Ο Υπουργός επανέλαβε λοιπόν τα τετριμμένα περί σύστασης επιστημονικών επιτροπών, περί αλλαγών σε διάφορους τομείς της εκπαίδευσης κλπ..Δεν παρέλειψε να τονίσει το στόχο για μια «προοδευτική, ριζοσπαστική μεταρρύθμιση» για τα αυτιά τω ευελπιστούντων.Φυσικά η « προοδευτική και ριζοσπαστική μεταρρύθμιση» άρχισε πανηγυρικά πριν τέσσερα χρόνια. Και τότε έτσι διαφημίστηκε. Αλλά τα σχολεία δε βίωσαν ούτε το προοδευτικό ούτε το ριζοσπαστικό ούτε καν μεταρρύθμιση. Φαίνεται ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην Κύπρο γίνεται για κάποιους άλλους και όχι για τους μαθητές.
Και όπως τότε, τα περί προοδευτικότητας και ριζοσπαστικότητας αποτελούσαν συνθηματολογίες και κενολογίες, έτσι και τώρα. Και αν καταφέρει ο κ. Υπουργός να μας ορίσει τι σημαίνει «προοδευτική, ριζοσπαστική μεταρρύθμιση» και να μας καταδείξει τα προοδευτικά, ριζοσπαστικά στοιχεία που περιλαμβάνει, τότε θα είμαι υποχρεωμένος να απολογηθώ. Αλλά και να τον υποστηρίξω με πάθος στις επιλογές του. Διαφορετικά θα τον επικρίνω για λαϊκισμό, συνθηματολογία και κενολογία.
Υ.Γ. Ο «Φιλελεύθερος» παρουσίασε το θέμα με τίτλο «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ». Αν έτσι έχουν τα πράγματα , τότε θα πρέπει να αναφωνήσουμε: «ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ»!!!
"Να βρέχει θέλω όταν."Ένα αφιέρωμα στην Κική Δημουλά
Πριν από 1 μήνα
4 σχόλια:
Μπορείτε να μας πείτε πότε είδαμε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις στη Παιδεία?.....
κάτι δραματικό ,κάτι ηρωϊκό,κάτι που να ρισκάρει το "λάθος" ώστε να γίνει η ανατροπή,κάτι επαναστατικό,κάτι νεανικό ή φρέσκο που κεντρίσει το ενδιαφέρον της νεολαίας και των εκπαιδευτικών?
Αλλαγές έγιναν αλλά τίποτε ριζοσπαστικό.
Αυτό που ενοχλεί τώρα είναι αυτές οι βαρύγδουπες διακηρύξεις που στη βάση τους είναι ρητορείες για λαϊκή κατανάλωση.
Και τώρα θα φίνουν κάποιες αλλαγές. Αλλά τίποτε ριζοσπαστικό ή επαναστατικό. Δεν υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις στο χώρο της κοινωνίας ή της πολιτικής για να υπάρξει και η ανάλογη προσδοκία.
Κύριε Stavrou,
Στο πιο πάνω σχόλιο σου λες (εν μέρει) κάτι σωστό: “… Δεν υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις στο χώρο της κοινωνίας ή της πολιτικής για να υπάρξει και η ανάλογη προσδοκία [για κάτι το ριζοσπαστικό ή επαναστατικό στο χώρο της Παιδείας] …”. Εγώ θα πρόσθετα ούτε στο χώρο της εκπαίδευσης υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις, ούτε από πλευράς κρατικών λειτουργών (που Υπουργείου Παιδείας), αλλά ούτε κι από πλευράς εκπαιδευτικών ή/και των οργανώσεων τους. Διερωτούμαι γιατί δεν υπάρχουν μελέτες (και εισηγήσεις) από τις εκπαιδευτικές; (παραταξιακές) οργανώσεις ή από τις συνδικαλιστικές (ΟΕΛΜΕΚ, ΟΛΤΕΚ, ΠΟΕΔ) που να επιλαμβάνονται των θεμάτων της Παιδείας.
(Κάποιες κινήσεις που έγιναν και γίνονται από πλευράς της Αριστεράς δέχονται ποικιλότροπες επιθέσεις και αμφισβητήσεις).
Το σχολείο δεν μπορεί να είναι κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό από την υπόλοιπη κοινωνία και δεν μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα από τα κοινωνικοοικονομικά δρώμενα! Κατά την ταπεινή μου άποψη δεν μπορούν να υπάρξουν ριζοσπαστικές (πετυχημένες) αλλαγές στην Παιδεία αν δεν υπάρχουν και οι ανάλογες ριζοσπαστικές τομές στην κοινωνία κι εδώ διυλίζουμε τον κώνωπα!
Κατά τ’ άλλα το κείμενο της ανάρτησης σου κινείται στο ίδιο και επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Αναμένω όμως από ανθρώπους που ασχολούνται με το αντικείμενο της εκπαίδευσης και ζουν καταστάσεις και νοοτροπίες να είναι πιο συγκεκριμένοι στις κρίσεις και επικρίσεις τους καθώς και στις εισηγήσεις τους. Δεν γίνεται να περιορίζονται σε κριτικές διαδικαστικών θεμάτων δηλ. αν έγινε ή όχι “… αποτύπωση της προόδου που έχει συντελεστεί την προηγηθείσα περίοδο…”, ή χλευαστικά να μιλούν για πειραματόζωα! Αυτό κι αν είναι συντηρητισμός!
Δεν είναι καθόλου δύσκολο να επισημαίνουμε εκ των πρότερων μάλιστα πιθανές αδυναμίες και δυσκολίες υλοποίησης της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Άποψη μου είναι πως αντι να μεμψιμοιρούμε (γενικώς και αορίστως) ας κάνουμε συγκεκριμένες και ουσιαστικές εισηγήσεις. Γιατί να μετατρέπουμε τους εαυτούς μας σε part of the problem και όχι σε part of the solution που λαλούν τζιαι οι εγγλέζοι ή οι αμερικάνοι – εν ιξέρω ποιοι).
Τι κι αν ο Υπουργός μπορεί να μη είπε κάτι το καινούργιο. Εγώ θέλω έργα – υλοποίηση έστω αυτών που διακήρυξαν πέρσι και πρόπερσι και βρίσκονται ακόμα εν ισχύ.
Εν κατακλείδι θα ήθελα να ρωτήσω (και δεν θέλω να φανεί ότι κάνω το δικηγόρο του Υπουργού ή τον απολογητή της γραφειοκράτισσα των καρεκλοκένταυρων του Υπουργείου Παιδείας), όμως θα μπορούσες να μας ορίσεις (τουλάχιστον εσύ) τι εστί “… «προοδευτική, ριζοσπαστική [εκπαιδευτική] μεταρρύθμιση»...”, και η οποία θα μπορούσε να στηριχτεί πρώτα και κύρια από την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών;
(Με συγχωρείς που έχω παρέμβει ακόμα μια φορά [επί]κριτικά σε συζήτηση στο blog σου κρίνοντας αυστηρά τα γραφόμενα σου. Όμως οι επαναλαμβανόμενες στο ίδιο μοτίβο τοποθετήσεις σου για την Παιδεία και την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση, - ίσως κι εγώ να κινούμαι σ’ ανάλογα μοτίβα - μου δημιουργούν σκέψεις και προβληματισμούς που με βάζουν στον πειρασμό να κάνω κάποια σχόλια).
Τέλος, θα ήθελα να ρωτήσω το συν-σχολιογράφο Koutso τι έχει κατά νουν όταν μιλά για “… κατι δραματικό ,κάτι ηρωϊκό,κάτι που να ρισκάρει το "λάθος" ώστε να γίνει η ανατροπή,κάτι επαναστατικό,κάτι νεανικό ή φρέσκο που κεντρίσει το ενδιαφέρον της νεολαίας και των εκπαιδευτικών …”;
Anef_Oriwn
Τετάρτη 24/9/2008 – 9:32 μ.μ.
Από τη στιγμή που δημοσιοποιείς τις απόψεις σου αυτονόητα δέχεσαι και την κριτική.Δεν υπάρχει πρόβλημα.
Για το ρόλο των κινήσεων των εκπαιδευτικών, συμβαίνει ότι και αλλού.Δηλαδή είναι κομματικά παραρτήματα και οι εκπρόσωποί τους λειτουργούν ως τοποτηρητές κομματικών συμφερόντων. Είναι αδύνατο μέσα από αυτούς τους παραρτηματικούς συλλογικούς θεσμούς να παραχθεί δυναμική στην εκπαίδευση.
Για τη σχέση κοινωνίας και σχολείου το θέμα είναι ευρύ. Σε μεταβατικές περιόδους, όταν αλλάζει η οικονομία, η κοινωνία, η πολιτική, το άτομο είναι δυνατό να γίνουν πολλά. Το πρόβλημα είναι αν οι όποιες αλλαγές θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα της κοινωνίας σε μετάβαση ή του κράτους σε μετάβαση και των διαχειριστών του; Η μεταρρύθμιση που επιχειρείται στην Κύπρο είναι κρατοκεντρική και δεν περιέχει ριζοσπαστικά ή προοδευτικά στοιχεία, όπως διακηρύττουν.
Η αξιολόγηση των αποφάσεων της εκπαιδευτικής πολιτικής δεν είναι καθόλου διαδικαστικό θέμα. Είναι ζήτημα ουσίας και σχετίζεται και με την ιδεολογία και την αντίληψη περί κοινωνικού συμφέροντος.Δηλαδή είναι θέμα κατεξοχήν δημοκρατίας. Όποιος αποφασίζει παίρνει και την ευθύνη της απόφασης και δεν αναζητά εξιλαστήρια θέματα.
Η δημοκρατία είναι και διαδικασία.
Τις λέξεις ριζοσπαστικό,προοδευτικό, πειραματόζωα τις χρησιμοποιώ για να απαντώ με το λεξιλόγιό τους, δηλαδή χρησιμοποιώ τις λέξεις τους.
Τώρα αν οι αριστεροί που τις χρησιμοποιούν είναι "συντηρητικοί", δικό τους πρόβλημα.
Να ορίσω τις λέξεις ριζοσπαστικό και προοδευτικό. Τις λέξεις αυτές τις χρησιμοποιούν οι "σοφοί" στην έκθεσή τους χωρίς να τις ορίζουν. Και μόνο εκείνοι μπορούν να τις ορίσουν που τις χρησιμοποιούν.Έχουν ευθύνη να τις ορίσουν εφόσον είναι και επιστήμονες και δε συνθηματολογούν.
Δεν μπορώ να γίνω το φερε-φωνό τους ή διερμηνευτής της θέλησής τους ή της σκέψης τους.
Όταν ασκείς κριτική στην εξουσία είσαι τόσο συγκεκριμένος όσο και η εξουσία. Αυτοί πληρώνονται και έχουν το χρόνο για να παράγουν προτάσεις.Και αντί για προτάσεις παράγουν κενολογίες.Κρίνω την εξουσία. Δεν καταθέτω πρόταση γιατί δεν υπάρχει αντιπρόταση.
Ύστερα δεν είμαι και αφελής. Καταθέτεις κάποιος προτάσεις αν είναι να ληφθούν υπόψη στα πλαίσια λήψης μιας απόφασης. Και όλο το κείμενό μου να ήταν μια πρόταση συγκεκριμένη δεν θα είχε καμία επίδραση στις αποφάσεις της εξουσίας. Απλώς θα ήταν ένα άλλο περιεχόμενο της ατομικής - ιδιωτικής ελευθερίας έκφρασης μου.
Αν έχεις υπόψη σου κάποια συγκεκριμένη πρόταση του Υπουργείου, ευχαρίστως να σου πω την άποψη μου.
Ούτε μεμψιμοιρώ ούτε μιζερολογώ. Ασκώ κριτική στην εξουσία, στις ενέργειες και τις επιλογές της ως μέλος της κοινωνίας. Εφόσον έχουν την αρμοδιότητα είναι συνεχώς υπό κρίση της κοινωνίας. Και εμένα μπορεί να με ενοχλεί η φτηνή προπαγάνδα των φορέων της εξουσίας και κάποιο άλλο όχι. Είναι θέμα ιδεολογίας.
Μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση των αλλαγών στο σχολείο θα είχε ως αφετηρία το μαθητή. Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που υπάρχει σήμερα στα σχολεία, ποιες είναι οι ανάγκες του και σε ποια κοινωνία καλείται να ζήσει; Ποιο σχολείο μπορεί να στηρίζει αυτό τον τύπο ανθρώπου;
Σε αυτό το πλαίσιο έχω προτάσεις.
Το παραμύθι των "σοφών" "να αλλάξω το κράτος και να προσαρμόσω το σχολείο στις ανάγκες του νέου/εκσυγχρονισμένου κράτους", δεν το πάω καθόλου. Δηλαδή ιδεολογικά δε συμφωνώ. Γιατί στο τέλος θα φτιάξουν ένα σχολείο που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας - δηλαδή αυτών που ελέγχουν το κράτος -και όχι των μαθητών και της κοινωνίας.
Η λέξη "πρόοδος" στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι ταυτισμένη με τους αγώνες των ανθρώπων να διευρύνουν τα όρια της ατομικής - κοινωνικής - πολιτικής τους ελευθερίας.
Δημοσίευση σχολίου