Η ατομική ελευθερία των μαθητών ή για τη στολή και τις τρίχες

Στα πλαίσια του διαλόγου για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ένα από τα θέματα που απασχόλησαν ε[ανειλημμένα τους εμπλεκομένους και τα ΜΜΕ ήταν και το θέμα της στολής και των τριχών των μαθητών. Συνεχώς το θέμα επανέρχεται στην επικαιρότητα με επιμονή των ίδιων των μαθητών. Πρόσφατο παράδειγμα η επίσκεψη της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής σε σχολεία της Λευκωσίας.
Ενώ λοιπόν οι ομιλητές έθεταν τα κατά την κρίση τους σοβαρά θέματα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι μαθητές επικεντρώνονταν στη στολή και στις τρίχες. Η στάση αυτή των μαθητών προκάλεσε απογοήτευση στους πιο μεγάλους – παριστάμενους και δημοσιογράφους – αφού οι μαθητές έδειχναν ότι δεν ενδιαφέρονται για σοβαρές περιπτώσεις παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ασχολούνταν με τρίχες!!!
Η εμμονή των μαθητών στο πρόβλημα της στολής και των τριχών δεν είναι ανεξήγητο ή παράξενο. Ουσιαστικά οι μαθητές αναφέρονται στα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα. Το τι ρούχο θα φοράς, το μήκος των τριχών, το μούσι , όλα αυτά οι μαθητές τα θεωρούν αποκλειστικά δική τους υπόθεση και δεν αναγνωρίζουν δικαίωμα στην εξουσία να τα ρυθμίζει. Θεωρούν ότι σχετίζονται με το είναι τους, την ύπαρξή τους, την ιδιωτική του ζωή και αντιδρούν στους υφιστάμενους κανονισμούς. Και η προστασία της ιδιωτικής ζωής, η ατομκή ελευθερία είναι ένα κεκτημένο για τον άνθρωπο σήμερα όχι όμως και για το μαθητή.
Αυτό που λοπόν διεκδικούν οι μαθητές είναι περισσότερη ελευθερία, κατοχύρωση των ατομικών τους δικαιωμάτων ως ελεύθερων οντοτήτων και στο χώρο του σχολείου. Και όσο αυτά δεν αναγνωρίζονται από την εξουσία, δε θα βρίσκουν κάποιο νόημα στις δικηρύξεις της για την ανάγκη προστασία τους. Θα τα θεωρούν ρητορίες και κενολογίες. Γιατί η ίδια η εξουσία δε σέβεται τα δικά τους δικαιώματα.
Επομένως οι μεγάλοι θα απορούν και θα παραξενεύονται και θα επικρίνουν τους νέους γιατί οι ίδιοι μη έχοντας προβλημα στολής ή τριχών, ασχολούνται με τα «πιο μεγάλα και τα πιο σημαντικά». Οι μαθητές όμως θα ασχολούνται με τις τρίχες γιατί αποτελεί πρόβλημα για τους ίδιους.
Και αν οι παλαιότερες γενιές ενθυμούνται με νοσταλγία τα δικά τους μαθητικά χρόνια και τις καταπιέσεις που υφίσταντο με τη στολή, ας αναρωτηθούν για ποιους λόγους ανέχονταν τέτοιες καταπιέσεις. Και αν οι νέοι σήμερα δεν τις ανέχονται και αντιδρούν, ας αναρωτηθούμε όλοι τι έχει αλλάξει.
Σε κάθε πρίπτωση οι κανονισμοί για τη στολή και την ευπρεπή εμφάνιση των μαθητών, πρέπει να καταργηθούν. Ούτε το σχολείο ως μηχανισμός εξουσίας μπορεί να επιβάλει τον έλεγχο στους μαθητές ούτε οι μαθητές θα αποδεκτούν αδιαμαρτύρητα τέτοιο έλεγχο ούτε και οι γονείς στην πράξη είναι διατεθειμένοι να επιβάλουν έλεγχο στα παιδιά τους.
Η κατάργηση των υφιστάμενων κανονισμών περί στολής και εμφάνισης θα βοηθήσει να επικεντρωθούμε σε ουσιαστικά προβλήματα του σχολείου, η εξουσία να μην σπαταλά χρόνο και χρήμα ασχολούμενη με τρίχες και θα εκλείψουν αυτά τα σημεία έντασης ανάμεσα στη διοίκηση και τους μαθητές. Ούτως ή άλλως η ατομική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα διακινούνται ως ιδεολογία σε όλο τον πλανήτη.
Οι φορείς της κρατικής εξουσίας λοιπόν είναι καιρός να αποποιηθούν το δικαίωμά τους να ελέγχουν το σώμα των μαθητών και μέσω του ελέγχου του σώματος να φτιάχνουν τον υπάκουο και πειθαχημένο εργάτη και τον υπήκοο του κράτους. Και αν προσδοκούν ότι μέσω του ελέγχου του σώματος, καθίσταται και πιο εύκολος ο έλεγχος του πνεύματος, αυτή η μέθοδος είναι ξεπερασμένη και ολοκληρωτική.
Σε αντίθετη περίπτωση, οι φορείς της κρατικής εξουσίας μπορούν να επιμένουν στη νοσταλγία του παρελθόντος και να αναμένουν πότε οι μαθητές οριστικά θα καταργήσουν στην πράξη τους υφιστάμενους κανονισμούς. Τότε απλώς πανηγυρικά θα εξαγγείλουν την αυτο-κατάργησή τους!!!