ΜΜΕ και πολιτική ή περί της βίας στα σχολεία

Τον τελευταίο μήνα τα ΜΜΕ προβάλλουν συστηματικά φαινόμενα σχολικής βίας. Μικρά ή μεγάλα περιστατικά γίνονται είδηση για τη δήθεν ενημέρωση των πολιτών. Έτσι δημιουργείται μια ψευδής εικόνα ότι στα σχολεία το πρώτιστο πρόβλημα είναι η βία των μαθητών. Συνεπακόλουθα ασκείται πίεση στους φορείς της κρατικής εξουσίας για λήψη μέτρων. «Το πρόβλημα είναι υπαρκτό, έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις και η κρατική εξουσία δεν μπορεί να ολιγωρεί». Το λένε τα ΜΜΕ.
Απαιτείται πρωταρχικά να διερευνήσουμε κάποια άλλα ερωτήματα.
Ποιος ο ρόλος των ΜΜΕ; Στο όνομα της ενημέρωσης και του ελέγχου της κρατικής εξουσίας αυτο-αναγορεύθηκαν σε τέταρτη εξουσία. Ουσιαστικά οικειοποιήθηκαν αθέσμιτα μέρος της πολιτικής από το κράτος. Και απέκτησαν πολιτική δύναμη σε βάρος της κοινωνίας με την έννοια ότι σε μεγάλο βαθμό καθορίζουν τα ίδια τη θεματολογία της πολιτικής αλλά και τα πρόσωπα-πολιτικούς που θα διαχειριστούν τα θέματα. Διαφορετικά, τα πολιτικά πρόσωπα έγιναν πελάτες των ΜΜΕ.
Τα ΜΜΕ όμως δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο.Τα ΜΜΕ έχουν ιδιοκτήτες και σε αυτής ανήκει η πολιτική δύναμη. Με αυτούς διαπλέκονται τα κόμματα και οι πολιτικοί και καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις όχι με βάση το συμφέρον της κοινωνίας αλλά το ίδιον συμφέρον.
Και ουσιαστικά, όντας ιδιωτικοί φορείς, δεν ασκείται κανένας έλεγχος από την κοινωνία. Έτσι έχουν τη δυνατότητα να αυθαιρετούν σε βάρος της σε μεγαλύτερο βαθμό απ΄ ότι οι πολιτικοί. Διαφορετικά μπορούμε να πούμε ότι η κοινωνία σήμερα κατέχεται από τα κόμματα, τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και τους ιδιοκτήτες του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Όταν λοιπόν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προβάλλουν μονοσήμαντα τα φαινόμενα σχολικής βίας σημαίνει ότι ευνοούν την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών μέσα στα σχολεία. Και η δημοσιοποίηση περιστατικών βίας απλώς είναι ένας μηχανισμός άσκησης πίεσης επί των φορέων της εξουσίας για να κινηθούν προς την κατεύθυνση που επιθυμούν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.
Φυσικά η στάση των ιδιοκτητών των ΜΜΕ είναι υποκριτική. Γιατί ουδόλως τους απασχολεί αν τα προγράμματά τους καλλιεργούν τη βία. Και ουδόλως διανοούνται να υποβάλουν εισηγήσεις εναντίον τους.
Και φυσικά ουδόλως τους απασχολεί το γενικότερο φαινόμενο της δικής του ανομίας και βίας με την έννοια ότι δεν ασκείται επί των ιδίων κανένας κοινωνικός έλεγχος και πράττουν κατά το δοκούν στο όνομα της δήθεν ελευθερίας του τύπου. Ή διαφορετικά η βία των ΜΜΕ είναι «ελευθερία» και η βία των μαθητών είναι παράπτωμα και πρέπει να κατασταλεί!!!
Σε αυτά τα πλαίσια το Υπουργείο Παιδείας -δέκτης της πίεσης των ιδιοκτητών των ΜΜΕ- δεν προλαβαίνει να εξαγγέλλει μέτρα αντιμετώπισης και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συγκάλεσε εκτάκτως σύσκεψη όλων των εμπλεκόμενων φορέων του κράτους για συζήτηση του θέματος.
Έτσι διαμορφώνεται ένα κλίμα ενίσχυσης της καταστολής για ένα πρόβλημα το οποίο δεν έτυχε καμίας ερευνητικής προσέγγισης. Το Υπουργείο δε διερευνά ούτε και έχει χαράξει κάποια στρατηγική, η κοινωνία μένει με την εντύπωση που καλλιεργούν τα ΜΜΕ, ότι δηλαδή «χανόμαστε».
Στα σχολεία λοιπόν σήμερα δεν υπάρχει πρόβλημα βίας ειδικά. Υπάρχει πρόβλημα ανομίας. Ένα πρόβλημα που χαρακτηρίζει ολόκληρη την κοινωνία και για το οποίο δεν έχουν δοθεί πολιτικές απαντήσεις. Η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών απλώς υποδηλώνει αδυναμία αναζήτησης των αιτίων του προβλήματος και χάραξης πολιτικής. Ή διαφορετικά ευνοεί τη συντήρηση της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων προς όφελος της πολιτικής – οικονομικής – επικοινωνιακής ολιγαρχία των ΜΜΕ και σε βάρος των πολιτών.
Η απάντηση λοιπόν στα προβλήματα της νεανικής παραβατικότητας είναι η ενίσχυση του παιδαγωγικού ρόλου του σχολείου –σε ατομικό,κοινωνικό,πολιτικό επίπεδο – και όχι η ενίσχυση της καταστολής που επιθυμούν οι εξουσιολάγνοι. Γιατί η ενίσχυση της καταστολής σε βάρος των κυριαρχούμενων έχει ένα και μόνο στόχο, τη διαφύλαξη των προνομίων των κυρίαρχων σε βάροςτων κυριαρχούμενων στην παρούσα συγκυρία.