"Η αστυνομία δέρνει τους νέους και το φοιτητικό κίνημα κοιμάται" ή υπάρχει ένα πρόβλημα με το μέλλον αυτού του τόπου

Τα γεγονότα του τελευταίου μήνα σε σχέση με την αθωωτική απόφαση του Κακουργιοδικείου για τους αστυνομικούς που κακοποίησαν δυο νέους, ανέδειξε και ένα άλλο πρόβλημα, τη στάση του φοιτητικού κινήματος στην Κύπρο.
Κυρίως το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι σε άλλες χώρες ή και για τις προηγούμενες γενιές οι φοιτητές ταυτίζονται με τις αγωνιστικές διεκδικήσεις και την πρωτοπορία των κοινωνικών διεκδικήσεων.
Στην Κύπρο λοιπόν το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα σιώπησε.Πέρα από κάποιες σπασμωδικές αντιδράσεις, η παρουσία του ήταν περισσότερο από απαρατήρητη. Γιατί;
Οι λόγοι είναι πολλοί.
Πρώτα απ΄ όλα καλλιεργείται για χρόνια τώρα μια απαξίωση των κινητοποιήσεων των νέων με αναφορά την Ελλάδα. Το ντόπιο κατεστημένο – ΜΜΕ, κόμματα, κυβερνήσεις, πανεπιστημιακοί – εντέχνως πέρασαν το μήνυμα στην κοινωνία ότι φοιτητής σημαίνει παρακολούθηση μαθημάτων και μη απώλεια διδακτικών εξαμήνων εξαιτίας κινητοποιήσεων των φοιτητών. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα οι φοιτητές αντιδρούν, θεωρήθηκε περίπου σκάνδαλο για την κυπριακή κοινωνία γιατί διαταράσσεται η ομαλή φοίτηση. Και ουσιαστικά σήμερα πολλοί γονείς και νέοι απορρίπτουν την επιλογή του ελληνικού πανεπιστημίου στη βάση του κατασκευασμένου φόβου για επιμήκυνση της φοίτησης στο πανεπιστήμιο.
Ο πιο ουσιαστικός λόγος όμως έχει σχέση με το πανεπιστήμιο Κύπρου και το πλαίσιο λειτουργίας του. Δηλαδή στο συγκεκριμένο χώρο έχει γίνει κατορθωτό να αναπαράγεται αυτό που συμβαίνει και στο κράτος. Δυο είναι οι λέξεις κλειδιά: ιδιοποίηση και ανομία.
Το σύστημα στο πανεπιστήμιο είναι πλήρως συναρτημένο από τα κόμματα και τη συναλλαγή. Καθοριστικός είναι ο ρόλος των φοιτητικών παρατάξεων στην κομματική εξάρτηση και συναλλαγή. Λειτουργούν ως κομματικά φερέφωνα με στόχο τη χειραγώγηση των φοιτητών. Παράλληλα οι φοιτητές θεωρούνται απλώς ως μια δεξαμενή για άντληση ψήφων και προαγωγή ιδιοτελών επιδιώξεων των φοιτητοπατέρων, που επιδιώκουν την εξαργύρωσή «της προσφοράς τους» με θέσεις και αξιώματα ή τη σίτισή τους από το κράτος, δηλαδή από το κοινωνικό σύνολο.
Οι πανεπιστημιακοί δημιουργούν πάλι διάφορες ομάδες για να προωθήσουν κομματικές στοχεύσεις ή να αποτρέψουν επιδιώξεις «του εχθρού».
Τα κόμματα εμπλέκονται στη λειτουργία του πανεπιστημίου για να ελέγξουν την κίνηση των ιδεών, την έρευνα και προς άγρα ψήφων.
Το πανεπιστήμιο λοιπόν είναι αυτό ακριβώς που θέλουν οι αφέντες του, δηλαδή τα κόμματα. Και τα κόμματα δεν το θέλουν να έιναι χώρος ζύμωσης με τη γνώση.Δε θέλουν να δημιουργεί αμφισβήτηση.
Αντίθετα, εισάγονται κομματικές πρακτικές: ανομία, συναλλαγή, διαφθορά, εξαγορά συνειδήσεων, ιδιοποίηση, υποταγή. Σε αυτά τα πλαίσια το πανεπιστήμιο από δημόσιος χώρος μεταβάλλεται σε εκτροφείο ολιγαρχικών νοοτροπιών με ένα και μόνο στόχο, τον έλεγχο της γνώσης, την υποταγή του πολίτη.
Με βάση αυτά τα δεδομένα ουσιαστικά στο χώρο του πανεπιστημίου παρατηρήθηκε ότι και στην κομματική ζωή: λεκτικές ακροβασίες και μηδενική δράση. Χέρι – χέρι κράτος , κόμματα και πανεπιστήμιο προχωρούν στη χειραγώγηση της κοινωνίας. Οι ειδικοί στη γνώση και οι ειδικοί στην πολιτική ενώνουν τις δυνάμεις τους εναντίον της κοινωνίας. Γιατί αυτός είναι ο αντίπαλος τους.
Επομένως η σιωπή του οργανωμένου φοιτητικού κινήματος στο γεγονός της αθώωσης των αστυνομικών-βασανιστών ήταν αναμενόμενη. Προετοιμάστηκε εδώ και χρόνια από τα κόμματα και τους πανεπιστημιακούς ο έλεγχος και η υποταγή των φοιτητών και της κοινωνίας.
Απέναντι λοιπόν στην κρατική/κομματική/πανεπιστημιακή λογική της υποταγής η κοινωνία έχει να διδάξει στο φοιτητικό κίνημα και τη λογική της αντίστασης και του κοινωνικού συμφέροντος, τον αγώνα για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, ΩΡΑ 4.00 μ.μ.
Ανατολικό άκρο του μώλου της Λεμεσού
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΙΜΗ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑΡΧΗ, ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗ