Το αντιδραστικό πρόσημο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης: η λογική της φίμωσης και του στιγματισμού (1)

Το θέμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης βρίσκεται στο προσκήνιο στην Κύπρο –και όχι μονο – από τη δεκαετία του 1980. Σχέδια επί σχεδίων, ειδικοί επί ειδικών, διαμάχες, παλινωδίες και επαναφορές. Το πρόβλημα παραμένει: να βρούμε τη σωστή μεταρρύθμιση!!!
Και αυτά που άλλοτε εισηγείτο η «δεξιά» και απορρίπτονταν από την «αριστερά» ως αντιδραστικά και συντηρητικά, τώρα υιοθετούνται από την αριστερά και χαρακτηρίζονται ως προοδευτικά!!! Και όλοι αναζητούν και φωνασκούν υπέρ της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης χωρίς ο καθένας να ορίζει το περιεχόμενό της. Το ΑΚΕΛ πάντως ανακάλυψε πια το περιεχόμενο ης σωστής μεταρρύθμισης, είναι η λεγόμενη έκθεση των επτά «σοφών». Εφόσον λοιπόν το ΑΚΕΛ ανακάλυψε την «αλήθεια» και εφόσον ταυτίζεται με την «αριστερά» και την «πρόοδο», θεωρούν ότι όποιος διαφωνεί με τη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση , τη συγκεκριμένη «αλήθεια», είναι αντιδραστικός και συντηρητικός!!!
Φυσικά η προσέγγιση των Ακελικών είναι και συντηρητική και αντιδραστική. Γιατί με τη συνθηματολογία τους προσπαθούν να ενοχοποιήσουν προκαταβολικά την αντίθετη άποψη. Επιβάλλουν έτσι ένα είδος πνευματικής τρομοκρατίας, αφού ο καθένας αποφεύγει να μιλήσει γιατί θα στιγματιστεί.
Παράλληλα η λογική της φίμωσης της άλλης άποψης είναι εκτροφείον του εκφασισμού της κοινωνίας. Δεν αφορά μόνο το γεγονός της κατοχύρωσης της ελευθερίας της έκφρασης του κάθε πολίτη αλλά και τη λογική του «μαύρου – άσπρου», τη λογική «όποιος δεν είναι δικός μας, είναι εχθρός μας»!!!
Οι ίδιοι άνθρωποι σε επίπεδο θεωρίας φυσικά συνεχίζουν ανερυθρίαστα να υμνολογούν το διάλογο, τη συνεργασία, τη συναίνεση, την ανεκτικότητα, τη διαφορετικότητα, την πολυπολιτισμικότητα, τον αντι – ρατσισμό και άλλα πολλά!!!
Το πρόβλημα είναι ότι οι πολίτες όλο και περισσότερο κατανοούν ότι η διγλωσσία και η υποκρισία των ποικιλώνυμων εξουσιών είναι μια βασική μέθοδος προπαγάνδας για τη χειραγώγησή τους.
Και όσο το ΑΚΕΛ δεν ήταν εξουσία, καταδίκαζε με μένος λογικές στιγματισμού και ενοχοποίησης για να προστατεύσει κύρια τη δική του διαφορετική φωνή, τώρα που έγινε εξουσία, χρησιμοποιεί με θρησκευτική ευλάβεια τις μεθόδους της «επάρατης δεξιάς»!!! Φαίνεται ότι η κατάληψη της εξουσίας είναι ο συνεκτικός δεσμός της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ!!!
Αν λοιπόν η κυπριακή κοινωνία από τη δεκαετία του 1980 ως τα σήμερα επιζητεί την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, είναι γιατί κατανοεί και βιώνει μια σειρά από αλλαγές που διαφοροποιούν τα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα στην Κύπρο: η διεθνής οικονομική κρίση από το 1974, η τουρκική εισβολή του 1974, η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού τη δεκαετία του 1990 και η παγκοσμιοποίηση της αγοράς, η ένταξη στην ΕΕ το 2004. Αν τώρα οι ηγεσίες κατανοούν τις αλλαγές και ανταποκρίνονται στις ανάγκες της κοινωνίας, είναι ζήτημα αξιολόγησης. Είναι ζήτημα επιτυχίας ή αποτυχίας των εκπαιδευτικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν. Πάντως αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα ζητούμενο που λέγεται εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Για την τωρινή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση , για να κατανοήσουμε το συντηρητικό ή προοδευτικό της πρόσημο, πρέπει να ανατρέξουμε στην αφετηρία της, την τριμερή διακυβέρνηση του Τάσσου Παπαδοπούλου και την έκθεση των επτά σοφών. Και να αξιολογήσουμε το περιεχόμενό της και τα πεπραγμένα της.
Τον προοδευτικό και δημοκρατικό χαρακτήρα μιας μεταρρύθμισης δεν τον κατοχυρώνουν οι διακηρύξεις, οι ρητορείες, οι συνθηματολογίες και οι κενολογίες, οι μεθοδεύσεις και οι θεατρινισμοί ούτε και η προπαγάνδα από τα ΜΜΕ. Πάντως η λογική της φίμωσης και του στιγματισμού δεν είναι ούτε προοδευτικές ούτε δημοκρατικές.
Υ.Γ. Στο επόμενο κείμενο, η συνέχεια για το αντιδραστικό πρόσημο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.