Το αντιδραστικό πρόσημο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης: η επαν-ανακάλυψη των "σοφών"!!! (2)

Η κυβέρνηση του Τάσσου Παπαδοπούλου διόρισε το φθινόπωρο του 2003 μια επιτροπή επτά πανεπιστημιακών για τη μελέτη και αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος της Κύπρου. Ως εδώ δεν υπάρχει πρόβλημα.
Παράλληλα , όμως, άρχισε να διοχετεύεται στα ΜΜΕ από τα γνωστά κέντρα της τότε συγκυβέρνησης ότι πρόκειται για μια επιτροπή «των σοφών»!!!
Έτσι οι «σοφοί» εισήχθηκαν και στη ζωή των Κυπρίων. ‘Η πιο σωστά μετακενώθηκαν ως ιδέα. Γιατί οι σοφοί ακολούθησαν μια συγκεκριμένη διαδρομή: ξεκίνησαν από τον ΟΗΕ, υιοθετήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και κατέληξαν σε όλα τα κράτη της!!! Και άρχισαν να δημιουργούνται σωρηδόν «επιτροπές σοφών» για κάθε πρόβλημα. Κυριολεκτικά σοφο-μανία κατέκλυσε τον πλανήτη και την Κύπρο!!! Ο πλανήτης επανήλθε στον 19ο αιώνα, στην περίδο του Saint –Simon και του σαισιμονικού ελιτισμού!!!
Στα πλαίσια μιας μηρυκαστικής λειτουργίας της πολιτικής, πανεπιστημιακοί σχετικοί ή άσχετοι αναγορεύτηκαν εν μια νυκτί σε σοφούς!!!
Και μπορεί ο Δ. Χαριτόπουλος να διερωτάται «δεν είναι λίγο ντροπή η συμμετοχή υπό αυτό τον τίτλο;» σε μια Επιτροπή Σοφών, όμως το πρόβλημα είναι αλλού.Οι φορείς της εξουσίας του κράτους, στην ανικανότητά τους να παράξουν εκπαιδευτική πολιτική, κατέφυγαν στους σοφούς για να τους δώσουν τα φώτα τους. Έτσι με τον τρόπο αυτό προσέδιδαν κύρος στις επιλογές τους, δηλαδή νομιμοποιούσαν τις αποφάσεις τους αλλά και προκαταβολικά χειραγωγούσαν τον «αμαθή όχλο». Γιατί η παρουσία των σοφών ουσιαστικά συνέβαλλε στην άκριτη αποδοχή των θέσεών τους, μια και οι πολίτες δεν είναι σοφοί!!!
Οι κοινωνίες μέσα στο χρόνο ονόμασαν κάποιους ανθρώπους σοφούς. Αυτό είναι ένα πράγμα. Και είναι τελείως διαφορετικό όταν μια εξουσία, διάφοροι «φιλόδοξοι Μέδικοι» υιοθετούν σοφούς για να αποκτήσου κύρος, φήμη, και ισχύ σε βάρος της κοινωνίας. Και δεν ενδιαφέρει τόσο «η προδοσία των διανοουμένων», όσο η σχέση κοινωνίας και πολιτικής που διαμορφώνεται με την παρουσία των λογής – λογής σοφών.
Η φορείς λοιπόν της εξουσίας σε συνεργασία με τους φορείς του πνεύματος προσπαθούν να ποδηγετήσουν το «αποπροσανατολισμένο κοπάδι». Είναι κατεξοχήν μια συντηρητική, αντιδραστική και ολιγαρχική προσέγγιση από τους κατόχους της δύναμης και του πλούτου: οι ειδικοί και οι ανειδίκευτοι, οι ικανοί και ανίκανοι, οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Στόχος τους είναι ο αποκλεισμός της κοινωνίας από την πολιτική και η ακύρωση της όποιας κοινωνικής βούλησης.
Ο Γάλλος στοχαστής Pierre- Andre Taquieff είναι ένας από αυτούς που επικαλείται η Επιτροπή των επτά σοφών για να τεκμηριώσει τις θέσεις της. Μόνο που ο Taquieff δε συμφωνεί με τους σοφούς!!! Αναφέρει: « έχει σημασία οι θεμελιακές επιλογές να μην εγκαταλείπονται στην ανεύθυνη κάστα των ειδικών, αυτών των ημι-σοφών που, ανικανοποίητοι από τον παραδοσιακό τους ρόλο σαν σύμβουλοι του ηγεμόνα, σκοπεύουν να τον υποκαταστήσουν, και γίνονται ανεπαίσθητα, μέσω της μιντιακής τυποποίησής των κρίσεων τους, οι αφέντες της κοινής γνώμης».
Και ο Νόαμ Τσόμσκι καταγράφει: «Κομισάριοι είναι οι διανοούμενοι που ο πρωταρχικός σκοπός του έργου τους είναι η αναπαραγωγή, η νοομιμοποίηση και η διατήρηση στην εξουσία της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης από την οποία αποκομίζουν οφέλη».
Και ο Δ. Χαριτόπουλος υποστηρίζει: «Οι απλοί άνθρωποι πρέπει να αμφιβάλλουν περισσότερο κι από την πονηρή κάστα των παπάδων στη γελοία κάστα των διανοουμένων που, ενώ θεωρούν ότι ζουν σε ένα πνευματικά ανώτερο σύμπαν, μας εκπλήσσουν κάθε τόσο με τις αρλούμπες που εκτοξεύουν».
Αν κάποιοι λοιπόν θεωρούν εαυτούς σοφούς, διανοούμενους, ειδικούς ας καταθέσουν τις θέσεις τους δημόσια και όχι σε συνθήκες αδιαφάνειας και παρασκηνίου, για να κριθούν από την κοινωνία. Και αφού είναι τόσο σοφοί, δε θα έχουν πρόβλημα να πείσουν τον «αμαθή όχλο»!!!