Ο στόχος της νέας σχολικής χρονιάς και οι αστοχίες του Υπουργού Παιδείας

Στόχος λοιπόν της νέας σχολικής χρονιάς είναι: «Η καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας». Αυτά ανέφερε ο Υπουργός Παιδείας στη συνεδρία του Συμβουλίου Παιδείας στις 28/7/2008. Και είναι ωραία τα λόγια.
Πώς θα προωθηθεί αυτός ο στόχος; Σύμφωνα με τον Υπουργό «θα υπάρξουν δραστηριότητες μέσα από τις οποίες οι μαθητές θα ενημερωθούν για το τι σημαίνει να ζουν σε μια Κύπρο χωρίς το κυπριακό λυμένο, έναντι του να ζουν σε μια Κύπρο όπου το κυπριακό θα έχει λυθεί».Δηλαδή θα διοργανωθούν συζητήσεις όπου ομιλητές θα είναι διάφοροι ειδικοί.
Η πιο πάνω αναφορά δεν είναι καινούρια. Τα ίδια είχε αναφέρει ο Υπουργός Παιδείας και σε συνέντευξή του στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 18 Μαίου 2008.
Τα πράγματα όμως δεν είναι και τόσο λογικά. Και εξηγούμαι. Το πώς είναι να ζουν οι μαθητές σε μια Κύπρο χωρίς το κυπριακό λυμένο, ήδη το βιώνουν και ο ίδιοι και οι οικογένειές τους και η κοινωνία ολόκληρη. Και τα βιώματα για τον καθένα είναι διαφορετικά. Διαφορετική είναι και η οπτική, που ο καθένας κατανοεί και ερμηνεύει το παρόν. Τι θα τους πουν λοιπόν οι ειδικοί;
Από την άλλη το τι σημαίνει να ζουν σε μια Κύπρο όπου το κυπριακό θα έχει λυθεί, είναι πράγματι μια εκπληκτική προσέγγιση. Γιατί το τι θα σημαίνει, δεν το ξέρει κανείς. Εξαρτάται από το είδος της λύσης. Η λύση μπορεί να επηρεάσει λίγο ή πολύ τη ζωή των πολιτών. Δεν είναι δεδομένη η αλλαγή αλλά ούτε και για τον καθένα το μέγεθος της αλλαγής θα είναι το ίδιο.
Θα υποβάλει κάποιος, με αθώο ύφος, το ερώτημα: είναι κακό να ενημερωθούν οι μαθητές; Η απάντηση είναι αρνητική με μια βασική πρϋπόθεση, ότι δηλαδή είναι ανάγκη των μαθητών και όχι της εξουσίας. Αν πράγματι οι μαθητές θέλουν οι ίδιοι πρόσθετη ενημέρωση σε συγκεκριμένα θέματα, ενημέρωση που δε δίνεται στην κοινωνία για να γίνουν και οι ίδιοι γνώστες, τότε το πρόβλημα είναι υπαρκτό και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Όμως το ζήτημα δεν έχει τεθεί έτσι. Ήδη το Υπουργείο έχει καθορίσει και το «ποιος» και το «τι» και το «γιατί».
Αυτή η προσέγγιση είναι ύποπτη και για άλλο λόγο. Η λογική διαδικασία θα ηταν η κυβέρνηση να ενημερώσει την κοινωνία για τα συγκεκριμένα θέματα. Και μέσα από τη ζύμωση μέσα στην κοινωνία θα ενημερωθούν και οι μαθητές. Οι μαθητές είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας και ο διαχωρισμός τους, με πρόσχημα την ενημέρωσή τους για ένα θέμα που αφορά όλους τους πολίτες, είναι πολύ ύποπτος. Φαντάζει και κάπως παράλογο η κυβέρνηση να αγωνιά να ενημερώσει τους μαθητές όταν η κοινωνία ζεί μέσα σε συνθήκες δημιουργικής ασάφειας!!!
Όλα αυτά σε ένα επίπεδο λογικής προσέγγισης των πραγμάτων. Γιατί υπάρχουν και εκπαιδευτικές, κομματικές, πολιτικές και ιδεολογικές διαστάσεις στο ζήτημα. Και τα κομματικά μαγειρεία τα προσμετρούν όλα στο παρασκήνιο!!! Δηλαδή πώς θα χειριστούν «τον αδαή και παρείσακτο όχλο»!!!
Επειδή λοιπόν η ανάγκη για αυτού του είδους την ενημέρωση, δεν προέκυψε από τους μαθητές ή την κοινωνία, αλλά είναι επιλογή της εξουσίας, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε καχύποπτοι. Ή όπως γράφει ο Δ. Χαριτόπουλος στο βιβλίο του «Εγχειρίδιο βλακείας»: «Η πολλή αγάπη για τους νέους είναι ύποπτη. Η αφόρητη κολακεία της νεολαίας από κάποιους αυτόκλητους συνηγόρους της υποκρύπτει κατά κανόνα απολύτως αισχρά κίνητρα. Όλοι κάτι επιδιώκουν να τους αρπάξουν....Οι νέοι που σαν νέοι «τα θέλουν όλα, τώρα» αποτελούν το κύριο target group (κοινό –στόχος) για κόμματα, θρησκείες....Αν τους κερδίσεις από τα νοητικά σπάργανα, δημιουργείς το συναισθηματικό υπόβαθρο ταύτισης και έχεις δεμένους πελάτες για χρόνια».